ΜΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΧΑΜΠΙΔΗ, ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΕ ΠΡΟΒΕΒΛΗΜΕΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ....

Το Στοιχειωμένο

Μετρό της Σαλονίκης

(Αφιερώνεται στους κακόψυχους που ονειρεύονται “πεζοπορίες” 

στις σήραγγες του Μετρό Θεσσαλονίκης)

Σαρανταπέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες,
είκοσι χρόνους σκάβανε ΜΕΤΡΟ στη Σαλονίκη.
Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν.
Πουλάκι εδιάβη κι έκατσε, σιμά στην Εγνατία.
-Αλίμονο στους κόπους σας, ρίξτε τους μουσαμάδες,
αν δεν στοιχειώσετε άνθρωπο, μετρό δεν θεμελιώνει.
Το άκουσε ο Μυλόπουλος, φωνάζει την Κουτσούμπα
-Γοργά ντύσου , γοργ’ άλλαξε ,να πας στη Βενιζέλου
σπουδαία αρχαία βρήκανε, πάνε να τα σπουδάσεις.
Εκείνη τρέχει με χαρά, κακό δεν βάνει ο νους της.
Από μακριά τους χαιρετά, κι από κοντά τους λέει,
-Γεια σας , χαρά σας μάστορες και εσείς οι μαθητάδες,
εγώ να μπω , εγώ να βγω, αρχαία θέλω νάβρω .
Μηδέ καλά κατέβηκε, μηδέ στη μέση επήγε ,
ένας πηχάει με το μυστρί κι άλλος με τον ασβέστη,
παίρνει και ο Μυλόπουλος και ρίχνει μέγα λίθο.
-Αλίμονο στη μοίρα μου , κρίμα στο ριζικό μου,
ως τρέμει η καρδούλα μου, να τρέμει το Μετρό,
και ως πέφτουν τα δεντρόφυλλα, να πέφτουν οι επιβάτες.

Γραμματολογικά σχόλια: 

Η παραλλαγή μας, δανείζεται στοιχεία από τις συλλογές των Ν.Γ. Πολίτη και Γ. Ιωάννου. Η παράδοση, βεβαίως, απαιτεί τη θυσία της γυναίκας του πρωτομάστορα. 

Ιδέα εξαιρετικά παρωχημένη για τους ακόλουθους λόγους:
• Για ποιο λόγο να θυσιάσουμε τη γυναίκα και όχι τον ίδιο τον πρωτομάστορα;
• Τι γίνεται με τους πρωτομάστορες που υπέγραψαν ένα απλό σύμφωνο συμβίωσης; Το “χτίσιμο” της συμβίας ενέχει θέση κλασικής θυσίας , όπως αυτή που λαμβάνει χώρα στο Γιοφύρι της Άρτας;
• Το “χτίσιμο” των Πρυτάνεων στα ελληνικά πανεπιστήμια συνιστά θυσία με την έννοια του Γιοφυριού της Άρτας;

Για να αποφύγουμε τα ανωτέρω διλήμματα, επιλέξαμε ως λύση τη θυσία μιας επιφανούς αρχαιολόγου. Τούτο συνιστά και την ειδική συνεισφορά της παρούσας παραλλαγής στη δημώδη παράδοση της χώρας.