Ο "ΘΟΥΡΙΟΣ" ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΜΠΡΕΓΙΑΝΝΗ ΠΟΥ ΥΠΟΔΑΥΛΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ...

Από το κομματικό δελτίο της "ΑΥΓΗΣ", και....

"Η ΑΥΓΗ", 26/09/20

....από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και την "ΕΣΤΙΑ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 26/09/20

"ΕΣΤΙΑ", 26/09/20

  

ΩΣ ΜΕΤΕΧΩΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ-ΚΑΜΜΕΝΩΝ, ΠΡΩΤΟΠΑΛΙΚΑΡΟ ΓΑΡ ΤΩΝ ΛΑΦΑΖΑΝΑΙΩΝ, ΕΙΧΕ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ, ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΑΠΗΛΘΕ ΤΟΥ ΓΚΟΥΒΕΡΝΟΥ ΔΙΑΦΩΝΕΙ....

Από το ημερολόγιό μου στο fb

προ πέντε ετών

 

ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΚΡΥΨΕ Ο ΚΛΩΝΟΣ ΤΗΣ "Ε" ΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΟΥΣ-ΚΑΤ' ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΣΥΝΙΣΤΩΣΩΝ ΜΕ ΑΚΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟ "ΑΡΩΜΑ" ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ- ΓΙΑ "ΠΑΙΔΙΑ" ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ...

Από το ημερολόγιό μου στο fb

προ πέντε ετών

 

Οι λοιμώξεις από τον κορωνοϊό θα είναι τουλάχιστον για μερικούς μήνες η βασική απειλή της καθημερινότητάς μας, αυτή που θα τη διαμορφώνει. Και όπως η αγορά προσαρμόζεται, χρειάζεται να προσαρμοστούμε κι εμείς σ' αυτές. Προσέχοντας και εφαρμόζοντας όσο πιο σχολαστικά γίνεται τα μέτρα προστασίας: κοινωνικές αποστάσεις, καθαρά χέρια, μάσκες. Αλλά και προσαρμόζοντας, όσο είναι δυνατόν, τη δραστηριότητά μας στις νέες συνθήκες...

 Aπό "ΤΑ ΝΕΑ"

                                                        "ΤΑ ΝΕΑ", 25/09/20


Προσαρμογή στις συνθήκες

Τις τελευταίες ημέρες έχουν αλλάξει οι διαφημίσεις που, συνήθως, εμφανίζονται στις προσωπικές περιηγήσεις μου στο Διαδίκτυο. Κυριαρχούν οι υπηρεσίες. Διαδικτυακά μαθήματα από απόσταση, σουπερμάρκετ που μπορείς να παραγγείλεις τα απαραίτητα προϊόντα και να στα παραδώσουν στο σπίτι, βιβλία με ταχυδρομική παράδοση, καλλιτεχνικά συμβάντα που μπορείς να τα παρακολουθήσεις (με αντίτιμο ή δωρεάν) στον υπολογιστή σου ή, καλύτερα, σε κάποια συσκευή με μεγάλη οθόνη και καλό ήχο που συνδέεται με τον υπολογιστή.

Η αγορά, με τσακισμένα τα φτερά, προσπαθεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Κάποιοι που δεν το καταλαβαίνουν θα μείνουν πίσω, κάποιοι άλλοι που θα λάβουν τα μηνύματα της εποχής ξεπετάγονται και έχουν προοπτική να αναπτυχθούν. Ο κόσμος αλλάζει πιο γρήγορα στις περιόδους με έκτακτες συνθήκες, όπως η υγειονομική κρίση στο κέντρο της οποίας βρισκόμαστε ακόμα μια φορά.

Προφανώς, οι κυβερνήσεις σε τέτοιες συνθήκες κάνουν προσπάθειες να εξασφαλίσουν όσο είναι δυνατόν τις παγιωμένες οικονομικές συνθήκες, είναι ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθούν μεγάλες επιχειρηματικές καταρρεύσεις με τεράστιες επιπτώσεις στην κοινωνική συνοχή. Η ανάγκη για κοινωνική συνοχή άλλωστε είναι ο λόγος που η κυβέρνηση δεν προκρίνει τη λύση ενός lockdown στην Αττική για να περιορίσει την έξαρση των κρουσμάτων.

Δεν πρέπει λοιπόν να τρέφουμε αυταπάτες. Οι λοιμώξεις από τον κορωνοϊό θα είναι τουλάχιστον για μερικούς μήνες η βασική απειλή της καθημερινότητάς μας, αυτή που θα τη διαμορφώνει. Και όπως η αγορά προσαρμόζεται, χρειάζεται να προσαρμοστούμε κι εμείς σ' αυτές. Προσέχοντας και εφαρμόζοντας όσο πιο σχολαστικά γίνεται τα μέτρα προστασίας: κοινωνικές αποστάσεις, καθαρά χέρια, μάσκες. Αλλά και προσαρμόζοντας, όσο είναι δυνατόν, τη δραστηριότητά μας στις νέες συνθήκες.

Φυσικά, το κράτος οφείλει να συνεχίσει να παίζει επιτελικό ρόλο σε αυτή τη νέα συνθήκη. Τι πρέπει να γίνει, καταρχήν, είναι γνωστό, έχει δοκιμαστεί την άνοιξη. Ωστόσο, ακόμα και αν μετατραπούμε στο πιο ώριμο έθνος του κόσμου, στον τελικό απολογισμό τον βασικό ρόλο θα τον παίξει το κράτος. Και το κράτος οφείλει, κατά προτεραιότητα, τις εξής τέσσερις άμεσες παρεμβάσεις:

- Διασφάλιση της λειτουργίας των νοσοκομείων. Οι επισημάνσεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, που σηκώνουν μεγάλο βάρος, οφείλουν απάντηση - και συστηματική στήριξη.

- Οι αιτίες συνωστισμού πρέπει να μειωθούν - και οι κανόνες να γίνουν σαφείς και να τηρούνται. Στις συναυλίες, στις πολιτικές συγκεντρώσεις, στις θρησκευτικές συναθροίσεις. Για να δικαιούται, όμως, η πολιτεία να παρεμβαίνει σε κάθε είδους παραβατικότητα, χρειάζεται σαφές πλαίσιο, που θα περιλαμβάνει και δυσάρεστες απαγορεύσεις: η Θεία Μετάληψη, π.χ., μπορεί να γίνει πηγή μετάδοσης του ιού.

- Οι εστίες μετάδοσης στους δρόμους και τις πλατείες χρειάζεται να εξαλειφθούν. Στο κέντρο της πρωτεύουσας, μεταναστευτικοί πληθυσμοί ζουν στους δρόμους, άστεγοι, χωρίς προοπτική. Το κράτος οφείλει πρωτίστως να τους στεγάσει και, στη συνέχεια, να τους δώσει προοπτικές. Είναι αδιανόητο ότι το πρόβλημα αυτό έχει προκύψει μήνες και το κράτος κάνει σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

- Οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι ζωτικό πρόβλημα. Η μετακίνηση είναι ένας από τους βασικότερους καθρέπτες του επιπέδου του πολιτισμού μας, και όχι μόνο σε έκτακτες περιόδους. Ταχύτητα, καθαριότητα, ασφάλεια - αυτό το σύνθημα έπρεπε εξαρχής να έχει υποκινήσει την κυβερνητική πολιτική για τις μεταφορές. Δεν έγινε δυνατόν. Ας γίνει προτεραιότητα τώρα.

Οι συνθήκες της ζωής μάς καλούν να αναπροσαρμόσουμε την καθημερινότητά μας. Μόνο έτσι θα τα καταφέρουμε καλύτερα.


Η φωνή της χειραφέτησης

Η Γαλλία κινήθηκε γρήγορα μετα τον πόλεμο. Ο κόσμος ήθελε να ξεχαστεί το άγος του Βισύ. Το Παρίσι έγινε πολύ σύντομα κέντρο της νέας ριζοσπαστικής κουλτούρας, που εγκαθιδρύθηκε πάνω στην άφθαρτη κοσμοπολίτικη παράδοσή του. Η νέα συνθήκη, που έφτιαχνε το υπόστρωμα για το ξέσπασμα του γαλλικού Μάη, έθεσε στο κέντρο τη χειραφέτηση και την ελευθεριότητα – και αν εξαιρέσει κανείς τις αμαρτίες κάποιων ειδώλων όπως ο Σαρτρ, που φλέρταραν με τον σταλινισμό και την ΕΣΣΔ, δήθεν ως κέντρο μιας παγκόσμιας επανάστασης, η συνθήκη ήταν δημιουργική.
Δεν ξέρω τι θα ήταν αυτή η ανήσυχη περίοδος χωρίς τον Ρενέ, τον Σαμπρόλ και, κυρίως, τον Τριφό του κινηματογραφικού νέου κύματος, χωρίς τον Λακάν στην ψυχανάλυση, χωρίς τη σκέψη προσωπικοτήτων όπως ο Μπαρτ, ο Φουκώ, ο Μπασελάρ, ο Ντελέζ, ο Γκαταρί, χωρίς τον Καμύ στα γράμματα, χωρίς την Μποβουάρ στα κινήματα χειραφέτησης. Ξέρω όμως ότι δεν θα ήταν ό,τι έγινε αν δεν υπήρχε η μουσική σκηνή. Αν δεν υπήρχαν ο Γκενσμπούρ, ο Μπορίς Βιάν, ο Ζακ Μπρελ, ο Μπρασένς, ο Λεό Φερέ, ο Ζακ Πρεβέρ – αυτοί οι πολυκαλλιτέχνες, λαϊκοί και ριζοσπάστες ταυτόχρονα.

Και μαζί τους αν δεν υπήρχε η Ζιλιέτ Γκρεκό, η απόλυτη μοντέρνα γυναίκα που έγινε το απόλυτο είδωλο μιας ριζοσπαστικής εποχής. Η εικόνα της και η φωνή της ήταν η εικόνα και η φωνή της χειραφέτησης. Αυτή χάθηκε προχθές.

Το βήμα του ΟΗΕ διάλεξαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Κύπριος πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης για να απευθύνουν κοινό μήνυμα προς τον Ταγίπ Ερντογάν για διαπραγματεύσεις με τελική κατάληξη το διεθνές δικαστήριο της Χάγης εφόσον δεν καταλήξουν σε μια αμοιβαία αποδεκτή λύση μέσω του διαλόγου σε διμερές επίπεδο Ελλάδας – Τουρκίας και αντίστοιχα Κύπρου και Τουρκίας...

Λύση πακέτο για ελληνοτουρκικά και κυπριακό με την ομπρέλα της Χάγης

Τόσο ο Έλληνας πρωθυπουργός σήμερα όσο και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εμφανίστηκαν με κοινή γραμμή στην 75η Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και στις ομιλίες τους -οι οποίες έγιναν, όπως και όλων των ηγετών με μαγνητοσκοπημένα βίντεο λόγω του κοροναϊού- ουσιαστικά έθεσαν το δίλημμα προς την Τουρκία «διάλογος ή προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης».

Μάλιστα αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς δείχνει και έναν οδικό χάρτη για μια λύση πακέτο στα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό, με δεδομένο ότι στην στρατηγική της Άγκυρας βρίσκεται η διαφοροποιημένη στάση της Τουρκίας έναντι των δύο χωρών, καθώς στην μεν περίπτωση της Ελλάδας η Τουρκία εμφανίζεται να αποκλιμακώνει την ένταση, στη δε περίπτωση της Κύπρου συνεχίζει τις προκλήσεις και τις επιθετικές ενέργειες στην Κυπριακή ΑΟΖ.

Εύσχημος τρόπος

Επιπλέον αυτό το κοινό μήνυμα Αθήνας και Λευκωσίας προς την Άγκυρα έρχεται τη στιγμή που μένει ο ορισμός της ημερομηνίας των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών.

Και αν στην περίπτωση της Ελλάδας θα μπορούσε κανείς να πει ότι η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα μπορούσε να αποτελέσει έναν εύσχημο τρόπο για την αποδοχή ενός συμβιβασμού με την Τουρκία που δεν είναι εύκολος με μια συμφωνία σε διμερές επίπεδο, στην περίπτωση της Κύπρου υπάρχουν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την τουρκική κατοχή στο βόρειο τμήμα του νησιού.

Σε κάθε περίπτωση θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μία κίνηση που επιχειρεί να στριμώξει την Άγκυρα και τον Ταγίπ Ερντογάν, καθώς η Τουρκία δεν αποδέχεται τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίού της Χάγης.

Η τουρκική αδιαλλαξία υπονομεύει το διεθνές δίκαιο

«Οι ενέργειες της Τουρκίας υπονομεύουν το Διεθνές Δίκαιο και απειλούν την ασφάλεια και τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και όλων των κρατών μελών της ΕΕ» τόνισε ο κ. Μητσοτάκης μιλώντας σήμερα στον ΟΗΕ.

Επεσήμανε μάλιστα πως «ενώ η Ελλάδα επέλεξε τον δρόμο του διαλόγου με καλή πίστη, η Τουρκία επέλεξε τον δρόμο της αδιαλλαξίας», ωστόσο υπογράμμισε ότι παραμένει αισιόδοξος καθώς «όλοι αντιλαμβάνονται ότι αυτή η συνεχής κλιμάκωση της έντασης δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και αρνούμαι να πιστέψω ότι η συνεργασία μεταξύ κοντινών γειτόνων δεν είναι εφικτή».

Σε αυτό το πλαίσιο ο Έλληνας πρωθυπουργός φέρνοντας το παράδειγμα της πρόσφατης συμφωνίας μεταξύ του Ισραήλ και ΗΑΕ τόνισε με νόημα απευθυνόμενος προς τον Ταγίπ Ερντογάν:

«Ας συναντηθούμε λοιπόν, ας μιλήσουμε και ας αναζητήσουμε μια αμοιβαία αποδεκτή λύση. Ας δώσουμε μια ευκαιρία στη διπλωματία. Εάν, τελικά, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε, τότε θα πρέπει να εμπιστευτούμε τη σοφία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.

Η έναρξη διερευνητικών επαφών μεταξύ των δύο χωρών μας, η οποία ανακοινώθηκε πριν από δύο ημέρες, αποτελεί βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Εάν ο Πρόεδρος Ερντογάν πιστεύει πραγματικά ότι τα Ηνωμένα Έθνη αποτελούν φάρο ελπίδας και προπύργιο παγκόσμιας συνεργασίας, τότε θα τον παρότρυνα να ενεργήσει σύμφωνα με τις αξίες τους».

Καταπέλτης

Από την πλευρά του, ο Νίκος Αναστασιάδης, μιλώντας χτες στον ΟΗΕ, απηύθυνε πρόσκληση στον Ταγίπ Ερντογάν να λύσουν τις μεταξύ τους διαφορές με διάλογο και υπέδειξε προς τον Τούρκο ομόλογό του πως οι διαφωνίες τους σ’ ό,τι αφορά την ανατολική Μεσόγειο θα μπορούσαν επίσης να λυθούν μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου στη Χάγη.

Με μια ομιλία καταπέλτη για την Τουρκία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης απάντησε σε έντονο ύφος στον Ταγίπ Ερντογάν «συμφωνώντας» με την αναφορά του Τούρκου προέδου ότι «η προτεραιότητά μας είναι να επιλύσουμε διαφορές με ειλικρινή διάλογο, βασισμένο στο διεθνές δίκαιο και σε μια ακριβοδίκαιη βάση».

Θέλοντας να καταδείξει ότι άλλα δηλώνει και άλλα πράττει ο Τούρκος Πρόεδρος, ο Ν. Αναστασιάδης έθεσε το ερώτημα:

«Αν ο κ. Ερντογάν πραγματικά ενστερνίζεται τα πιο πάνω κι αν πιστεύει ειλικρινά ότι οι ενέργειες της Τουρκίας κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι συμβατές με το Διεθνές Δίκαιο, τότε γιατί δεν αποδέχεται την πρότασή μας για έναν ειλικρινή διμερή διάλογο ή την παραπομπή του όλου θέματος στο Διεθνές Δικαστήριο;» και τόνισε ότι «το διεθνές δίκαιο δεν μπορεί να εφαρμόζεται μονομερώς σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες του καθενός». 

Τελευταίο ανάχωμα

Το κοινό αυτό μέτωπο Αθήνας και Λευκωσίας ενδεχομένως να είναι και το τελευταίο ανάχωμα για την επίτευξη ενός έντιμου συμβιβασμού που θα βάλει τέλος στην τουρκική επιθετικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς ο χρόνος μετρά αντίστροφα και είναι θέμα 24ωρων όπως όλα δείχνουν για να γίνει το πρώτο ραντεβού του 61ου γύρου των διερευνητικών επαφώνμεταξύ της ελληνικής και τουρκικής αντιπροσωπείας στην Κωνσταντινούπολη.

Ήπια ρητορική αλλά αμετακίνητες θέσεις

Οι χαμηλοί τόνοι των τελευταίων ημερών μετά την απόσυρση του Oruc Reis ωστόσο δεν μπορούν να κρύψουν ότι ο διάλογος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας παραμένει μια πολύ δύσκολη άσκηση καθώς μπορεί η ρητορική της Άγκυρας να λαμβάνει πιο ήπια χαρακτηριστικά ωστόσο η ουσία των θέσεων της κυβέρνησης Ερντογάν παραμένει αμετακίνητη.

Κατ’ ουσίαν ο Ερντογάν όχι μόνο δεν κρύβει αλλά κάνει τα πάντα για να κατοχυρώσει τη διεξαγωγή ενός εφ’ όλης της ύλης διάλογο πολύ πέραν της οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών που επιθυμεί η ελληνική κυβέρνηση.

Ενδεικτική αυτών των προθέσεων της Άγκυρας είναι και η απόφαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας το οποίο στην τελευταία του συνεδρίαση έθεσε και πάλι το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των ελληνικών νησιών του Αιγαίου.

Με τον τρόπο αυτό μπορεί η Άγκυρα να κλίνει τις τελευταίες εβδομάδες σε όλους τους τόνους τη λέξη διάλογος εντούτοις ωθεί τα πράγματα στη διεξαγωγή παράλληλων μονολόγων με την Αθήνα, αν η τελευταία επιμείνει στις θέσεις της – κόκκινες γραμμές της- και δεν υποχωρήσει στις μαξιμαλιστικές και παράλογες απαιτήσεις της γειτονικής χώρας που θίγουν την ελληνική κυριαρχία στα ελληνικά νησιά.

Αιγαίο και αναθεώρηση της Λωζάνης

Την ώρα λοιπόν που η Τουρκία ζητάει διάλογο και επικαλείται το διεθνές δίκαιο φέρνει από το παράθυρο την αναθεωρητική γραμμή αμφισβητώντας τη συνθήκη της Λωζάνης, ισχυριζόμενη ότι η Ελλάδα είναι αυτή που παραβιάζει τη συνθήκη της Λωζάνης!

Στο πλαίσιο αυτό το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της Άγκυρας ζητάει «δίκαιη κατανομή των φυσικών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο» αλλά και αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου υποστηρίζοντας:

«Οι χώρες που ενεργούν κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου και των συνθηκών Καλούνται να συμμορφωθούν με την κοινή λογική, ιδίως όσον αφορά στον εξοπλισμό των νησιών τα οποία έχουν αποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς.

Την ίδια ώρα το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας δεν παραλείπει να θέτει στο στόχαστρο την Κυπριακή Δημοκρατία καλώντας τη διεθνή κοινότητα και ειδικά την Ευρωπαϊκή Ένωση να σεβαστεί τα δικαιώματα και τα συμφέροντα της Τουρκίας και του ψευδοκράτους στην Κύπρο.

Όπως αναφέρει το πρακτορείο Anadolu, στην ανακοίνωση επισημαίνεται ότι «το τουρκικό έθνος, όπως έπραξε μέχρι σήμερα, έτσι και στο εξής δεν θα κάνει παραχωρήσεις όσον αφορά στην προάσπιση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων του στην ξηρά, τη θάλασσα και τον αέρα».

Υπ’ αυτή την έννοια η επανέναρξη των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών, πέραν της θετικής σημασίας ύπαρξης επίσημων διαύλων επικοινωνίας και διπλωματικών καναλιών μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν, δημιουργεί ερωτήματα. 

Ποιον βολεύει ο …διάλογος;

Κι αυτό, διότι Ελλάδα-Τουρκία έχουν διαφορετική αντίληψη για τον αριθμό και τη φύση των μεταξύ τους διαφορών και εκεί βρίσκεται η καρδιά του προβλήματος. Που μπορεί να οδηγήσει ένας διάλογος με διαμετρικά αντίθετες θεωρήσεις των διμερών τους σχέσεων;

Ο καθηγητής του Παντείου Κώστας Λάβδας μιλώντας στο in.gr τονίσει ότι «το μεγάλο ερώτημα για τις διερευνητικές επαφές είναι γιατί να ανακοινωθούν αυτή τη στιγμή. Δηλαδή, αν υπάρχει κάποιο όφελος, πέρα από την προφανή τουρκική τακτική αναδίπλωση, ώστε να αποφευχθεί η ένταση στη συζήτηση με ΕΕ. Άρα, αν βολεύουν οποιονδήποτε άλλο εκτός από την Τουρκία».

Επιπλέον ο κ. Λάβδας επισημαίνει τον κίνδυνο του αδιεξόδου εξαιτίας της διαφορετικής ατζέντας για το πλαίσιο του διαλόγου που έχουν Ελλάδα και Τουρκία.

«Στην ουσία των ζητημάτων, κάτι που είναι πιθανό να οδηγήσει σε αδιέξοδο, είναι η ατζέντα. Βάσει ποιας ατζέντας θα συζητήσουμε; Η τουρκική ατζέντα είναι πολύ διαφορετική από την ελληνική. Ακόμη και πολύ πρόσφατα, ο κ. Καλίν, μας θύμισε ότι πρέπει να συζητηθούν όλα τα ζητήματα που κατά καιρούς έχουν τεθεί ως διαφορές. Αν δεχθούμε κάτι τέτοιο, συνεπάγεται αποδοχή της εξαιρετικά διευρυμένης τουρκικής ατζέντας. Η ελληνική ατζέντα είναι συγκεκριμένη. Αφορά την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. Οτιδήποτε άλλο θα είναι σαφής υποχώρηση στην τουρκική αντίληψη περί ατζέντας. Και αυτό είναι επικίνδυνο με δεδομένη την αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας» αναφέρει ο κ. Λάβδας.

Βεντάλια

Ειδικότερα, σύμφωνα με τον καθηγητή, η Τουρκία «έχει ανοίξει την βεντάλια των διεκδικήσεών της με έναν τρόπο που προσπαθεί να τις αναδείξει ως ελληνοτουρκικές διαφορές. Ωστόσο, οι περισσότερες είναι διεκδικήσεις, όχι διαφορές. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να δεχθούμε μια συζήτηση που θα βασιστεί σε μια ατζέντα διεκδικήσεων, μερικές από τις οποίες αφορούν την ελληνική κυριαρχία, όπως το ζήτημα της αποστρατικοποίησης των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου. Εάν η Άγκυρα επιμείνει στην ατζέντα της, μικρή θα είναι η ωφέλεια της ελληνικής πλευράς από τις διερευνητικές επαφές».

Απόπειρα διπλωματικής απομόνωσης της Κύπρου

Ένας ακόμα κίνδυνος που επισημαίνεται είναι να βρεθεί η Κύπρος διπλωματικά απομονωμένη. Προς ώρας, από την εξίσωση των ελληνοτουρκικών, λείπει η Κύπρος, ενόσω τουρκικά γεωτρύπανα συνεχίζουν να «τρυπούν» την κυπριακή ΑΟΖ. 

Ελληνική στήριξη στο κυπριακό βέτο

Η αποκάλυψη της Die Welt ότι η αναβολή της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ λόγω …κοροναϊού είναι προσχηματική καθώς ο πραγματικός λόγος ήταν το βέτο της Κύπρου για κυρώσεις στη Λευκορωσία αν πρώτα δεν επιβληθούν στην Τουρκία, σε συνδυασμό με το δημοσίευμα της Deutsche Welle ότι η Γερμανία απορρίπτει την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία εντείνουν τις ανησυχίες τόσο για το timing της ανακοίνωσης της επανέναρξης των διερευνητικών επαφών Ελλάδας και Τουρκίας όσο και για την κατάληξή τους.

Μάλιστα δημιουργήθηκαν πολλά ερωτηματικά σε σχέση με τη σύμπνοια Ελλάδας και Κύπρου και σήμερα το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών ξεκαθάρισε ότι η Αθήνα στηρίζει τη Λευκωσία στο ζήτημα των κυρώσεων.

«Η Ελλάδα υποστηρίζει σταθερά τη θέση της Κύπρου για την εφαρμογή της απόφασης του Συμβουλίου της ΕΕ, σχετικά με την επιβολή στοχευμένων κυρώσεων έναντι προσώπων και οντοτήτων που εμπλέκονται στις συνεχιζόμενες παράνομες δραστηριότητες της Τουρκίας στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κυπριακής Δημοκρατίας», αναφέρει χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Αλέξανδρος Γεννηματάς.

Οι επιδιώξεις των Αμερικανών και η επίσκεψη Πομπέο

Την ίδια ώρα, δηλώσεις του αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ, σε τηλεοπτικό σταθμό (OPEN), όπου τόνισε πως η ελληνική κυβέρνηση «είναι έτοιμη να κάνει τους αναγκαίους συμβιβασμούς με την Τουρκία», εντείνει τα ερωτήματα για το αν η Αθήνα πιέζεται όχι απλά να συζητήσει, αλλά να «λύσει» τα ελληνοτουρκικά.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η ελληνική κυβέρνηση και διπλωματία αντιμετωπίζει ως ένα κατεξοχήν θετικό γεγονός την επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Μάικ Πομπέο στην Ελλάδα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Κρήτη).

Την Τρίτη ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ θα πραγματοποιήσουν επίσκεψη στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Βάσης της Σούδας στην Κρήτη. Μετά το πέρας της επίσκεψης θα ακολουθήσουν δηλώσεις προς τα ΜΜΕ.

Η θεώρηση της Αθήνας είναι πως η επίσκεψη Πομπέο στη χώρα μας χωρίς να ακολουθήσει αντίστοιχη επίσκεψη στην Τουρκία αποτελεί ξεκάθαρη ένδειξη της αλλαγής στάσης της αμερικανικής κυβέρνησης στην Ανατολική Μεσόγειο και απομάκρυνσης από μια γραμμή ισορροπιών μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας.

«Στην Ελλάδα, ο υπουργός Πομπέο θα συναντηθεί με τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη και τον υπουργό Εξωτερικών Δένδια για να ανανεώσουν την κοινή μας δέσμευση για την προώθηση της ασφάλειας, της ειρήνης και της ευημερίας στην Ανατολική Μεσόγειο και για να γιορτάσουν την ισχυρότερη σχέση που έχει υπάρξει μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας εδώ και δεκαετίες», αναφέρεται χαρακτηριστικά. 

Το μήνυμα της Ουάσινγκτον στην Άγκυρα

Προς αυτή την κατεύθυνση επισημαίνεται και η τοποθέτηση του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Στίβεν Μπίγκαν σε ομιλία που πραγματοποίησε στο Αμερικανοτουρκικό Συνέδριο (American-Turkish Conference).

Ο αμερικανός αναπληρωτής υπουργός εξέφρασε τη βαθιά ανησυχία της Ουάσιγκτον για την αύξηση των εντάσεων στην περιοχή και έστειλε σαφές μήνυμα στην Άγκυρα να σταματήσει τις προκλητικές θαλάσσιες επιχειρήσεις και τα μέτρα που αυξάνουν τις εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο.

«Η σύγκρουση μεταξύ των συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ, της Τουρκίας και της Ελλάδας, ωφελεί μόνο τους κοινούς μας αντιπάλους που επιδιώκουν να σπείρουν τη διχόνοια και να υπονομεύσουν τη διατλαντική ενότητα. Προτρέπουμε την Τουρκία να σταματήσει τις προκλητικές θαλάσσιες επιχειρήσεις και τα μέτρα που αυξάνουν τις εντάσεις στην περιοχή» ανέφερε ο κ. Μπίγκαν.

Παράλληλα ο Τζέφρι Πάιατ έχει διαψεύσει δημοσιεύματα ότι οι θέσεις που θα κομίσει ο Μάικ Πομπέο είναι υπέρ της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών.

Θα διαψευστούν οι προσδοκίες…

Βέβαια στο αφήγημα αυτό διατυπώνεται αντίλογος από το ΚΚΕ που σχολιάζοντας την επικείμενη επίσκεψη Πομπέο στην Ελλάδα και συνδέοντας τη με την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών Ελλάδας και Τουρκίας, υποστηρίζει ότι οι συνομιλίες Αθήνας και Άγκυρας γίνονται υπό την «υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ» και «εγκυμονούν νέους κινδύνους για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου» καθώς στόχος των Αμερικανών είναι η πάση θυσία απόσπαση της Τουρκίας από τη ρωσική επιρροή και με αυτό το πνεύμα επιδιώκουν την ισχυροποίηση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.

«Θα διαψευστούν για μία ακόμη φορά όσες πολιτικές δυνάμεις καλλιεργούν ψεύτικες προσδοκίες ενόψει της επίσκεψης Πομπέο στην Ελλάδα, όπως έχουν διαψευστεί μέχρι τώρα, με το παραμύθι ότι η περαιτέρω πρόσδεση της Ελλάδας στα αμερικανοΝΑΤΟϊκά σχέδια θα θωράκιζε τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας» υποστηρίζει το ΚΚΕ.

ΟΤΑΝ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΙΚΑ ΥΠΕΒΑΛΕ ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ, ΓΙΑ ΟΦΕΙΛΕΣ ΤΟΥ...

Από το ημερολόγιό μου στο fb

προ οκτώ ετών

Απίστευτο κι όμως αληθινό, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας στην «τσιμπίδα» της Δικαιοσύνης για οφειλές προς το ΙΚΑ! Ναι, σωστά διαβάσατε, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει οφειλές προς το ΙΚΑ από εταιρία που διαθέτει ή διέθετε και μάλιστα βρέθηκε στη θέση του κατηγορουμένου μετά από μήνυση!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Ο Αλέξης Τσίπρας ως μέτοχος εταιρίας έχει διαπιστωμένες οφειλές προς το ΙΚΑ, όπως άλλωστε και πολλοί έλληνες… Το πρόβλημα όμως δημιουργήθηκε και ως εκ τούτου πήρε διαστάσεις, μετά τη μήνυση που υπέβαλε το ΙΚΑ στον πρόεδρο του κόμματος! Ορίζεται λοιπόν δικάσιμος. Όταν όμως έγινε η μήνυση από το Ίδρυμα και πριν την ημερομηνία της δίκης, ο Αλέξης Τσίπρας είχε προσφύγει στις αρμόδιες Αρχές προκειμένου να ρυθμίσει την οφειλή του και να την καταβάλει τμηματικά.

Έτσι λοιπόν εχθές Δευτέρα, 24 Σεπτεμβρίου στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών (μεταβατική έδρα Νέα Ιωνία), συνέβησαν τα εξής γουστόζικα: Οι δικαστικοί κάνουν στάση εργασίας και η υπόθεση Τσίπρα ήταν από αυτές που θα αναβάλλονταν. Ο δικαστής όμως, είναι υποχρεωμένος να αναγνώσει το πινάκιο… Όταν λοιπόν φωνάζει το όνομα, Αλέξης Τσίπρας, ρωτά τη συνήγορό του, «Ο γνωστός;» και εκείνη απαντά καταφατικά! Να σημειωθεί ότι στην αίθουσα παραβρισκόταν και ο υπάλληλος του ΙΚΑ, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις… και χωρίς να υπάρχει λόγος, διότι η δίκη είχε αναβληθεί, λέει στο δικαστή, «Ο κύριος Τσίπρας έχει κάνει ρύθμιση». Η συνέχεια ήταν απολαυστική, ειδικά όταν τη σκυτάλη πήρε ο δικαστής για να πει, «Το παλεύει ο πρόεδρος» για να τον αποστομώσει η συνήγορος λέγοντας, «Το παλεύει όπως όλοι μας»!

και σήμερα...

Προσπάθεια εξηγήσεων και κατευνασμού των αντιδράσεων επιχειρεί με νέα ανάρτησή της η Ζαννέτ Τσίπρα.

Το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και αδελφή του Αλέξη Τσίπρα υποστηρίζει ότι η χθεσινή της ανάρτηση, με την οποία καλούσε όσους διαφωνούν με την κεντρική γραμμή να αποχωρήσουν από το κόμμα, συνιστούσε προσωπική της άποψη και δεν εξέφραζε τον πρόεδρο του κόμματος ή κάποια οργανωμένη τάση.

«Bλέπω ότι σε σειρά φιλοκυβερνητικών μέσων έχω σήμερα την τιμητική μου. Με φιλοξενούν στην πρώτη σελίδα τους για να επιτεθούν στον ΣΥΡΙΖΑ παρά το γεγονός ότι δεν έκανα καμία δημόσια δήλωση όπως δεν έχω κάνει ποτέ, όσα χρόνια ο αδελφός μου είναι πρόεδρος του κόμματος. Στον κλειστό λογαριασμό μου στο fb έκανα μια ανάρτηση η οποία και αναπαράχθηκε. Η ανάρτηση προφανώς δεν αναπαράχθηκε ούτε επειδή είμαι μέλος της ΚΕ ούτε γιατί εξέφρασα κάτι ακραίο, αλλά γιατί τυγχάνει να είμαι αδελφή του Αλέξη Τσίπρα», αναφέρει η Ζαννέτ Τσίπρα. Και καταλήγει: «Ελπίζω τουλάχιστον, όσοι αναπαράγουν την ανάρτησή μου να αναγνωρίζουν ότι δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη και ότι οι απόψεις μου εκφράζουν εμένα αποκλειστικά».

Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/politiki/koronoios-katelixe-59hronos-sto-ahepa-370-nekroi

ΟΤΙ ΤΑ ΡΑΣΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ, ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΤ' ΑΝΑΛΟΓΙΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ "ΑΥΓΗΣ"...

 σαφώς σε «αριστερή» υπόθεση εν γένει, πέρα από τα στενά όρια της Κουμουνδούρου. Κι αυτό οφείλει να το πιστωθεί τόσο το κόμμα που την αφήνει να παίζει μπαλίτσα όσο και η διεύθυνση της εφημερίδας που τσίμπησε την ευκαιρία.

* Σημειώνω ότι την περασμένη Κυριακή κυκλοφόρησε πλήρως ανανεωμένη η «Αυγή» και οφείλω εδώ να παραδεχθώ ότι αυτός, αυτή, αυτοί που την σχεδίασαν πέτυχαν επιτέλους αυτό που προσπαθούν χρόνια τώρα οι ντιζάϊνερς των εφημερίδων να καταφέρουν:
Περισσότερα «λευκά», χωρίς να γίνεται το φύλλο αόρατο και χωρίς να υποφέρει η ύλη του.

Εντάξει, η κυριακάτικη «Αυγή» είναι πιο κοντά στις απαιτήσεις του κόμματος, οφείλω να το πω αυτό, αλλά στο ημερήσιο φύλλο η κατάσταση είναι πιο χαλαρή και λάιτ…

* Και τι καταπληκτικός σκιτσογράφος ο Αναστασίου ρε φίλε, πόσο αιχμηρός, φαρμακερός και ζόρικος χωρίς να γίνεται ποτέ χυδαίος!

* Επί τη ευκαιρία μιας και ξεφύλλιζα την «Αυγή», έριξα μια ματιά και στα media της φίλης μου της Αγγέλας και είδα ότι έχει δηλώσεις Πέτσα. Και καλά πως ετοιμάζει νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ (χα, χα, χα!), και θα ρυθμιστούν για πρώτη φορά θέματα πλατφορμών όπως το YouTube, το Netflix, το Facebook (διπλό χα, χα, χα) και θα ενισχυθεί το ΕΣΡ (τριπλό χα, χα, χα).
Πρόσθεσε επίσης ότι θα μπει φραγμός στη ρητορική μίσους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πράγμα που βρωμάει λογοκρισία από χιλιόμετρα. Είμαι σίγουρος ότι τον άκουσε ο Χρυσοχοΐδης (στην εκπομπή του Πρετεντέρη έγιναν οι δηλώσεις) κι έπαθε λιγούρα μεγαλύτερη κι απ’ της Τζένης!

- από τη στήλη medioΠΙΛΑΦΟ του Χρ. Ξανθάκη στο newpost

«Πάλεψε για όσα σε νοιάζουν, αλλά κάνε το με τρόπο που θα οδηγήσει και άλλους να σε ακολουθήσουν», είπε η ίδια σε μια διάλεξή της στο Χάρβαρντ το 2015. Αυτό χρειάζεται επιμονή, διότι «η πραγματική αλλαγή, η αλλαγή που αντέχει, συμβαίνει ένα βήμα τη φορά». Πρόκειται για το καταστάλαγμα της εμπειρίας μιας γυναίκας που, με το έργο της επί μισό αιώνα, άλλαξε τη θέση των γυναικών στη χώρα της. Και το πέτυχε με την αρχή της δικαιοσύνης, αλλά και με την τέχνη της πειθούς....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

                                      "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/09/20

ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΣΩΚΟΥ

Η 87χρονη Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ είχε αποκτήσει μυθική διάσταση πολύ πριν από τον θάνατό της την περασμένη Παρασκευή, ο οποίος απειλεί να βυθίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες βαθύτερα μέσα σε μια πολιτική, πιθανώς και συνταγματική, κρίση. Βοηθούν σε αυτό βιογραφίες και ντοκιμαντέρ για τη ζωή της, γκράφιτι, εμπορικά είδη, ακόμη και τατουάζ με το πρόσωπό της – εκείνο μιας γιαγιάς άλλης εποχής, με κότσο και δαντελένιο γιακά. Πρόκειται όμως για μια γιαγιά διαφορετική από τις άλλες, που δεν διαβάζει παραμύθια αλλά πρωταγωνιστεί σε ένα παιδικό βιβλίο με τίτλο «Διαφωνώ» και έχει ένα μάγκικο ψευδώνυμο που παραπέμπει σε ράπερ του Μπρούκλιν.

Η δημοφιλία της στην ποπ κουλτούρα συναγωνίζεται την επιρροή του έργου της – είναι γνωστή στους δρόμους των αμερικανικών πόλεων, αλλά και στα αμφιθέατρα των νομικών σχολών, ως η «Διαβόητη RBG». Η μικροκαμωμένη δικαστής με τους ήπιους τρόπους και την ανένδοτη επιμονή σφράγισε την εποχή της με τις δικαστικές της νίκες και με τις αποφάσεις της ως μέλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. Δεν είναι ζήτημα στυλ, λοιπόν, ότι κατάφερε να εμπνεύσει τις νεότερες γενιές όσο καμία άλλη γυναίκα της εποχής της. Εξηγώντας την επιρροή της, η ιστορικός Τζιλ Λέπορ έγραψε στο περιοδικό New Yorker ότι η Γκίνσμπεργκ «ήταν μάρτυρας, επιχειρηματολόγησε και συνέβαλε στο να προστατέψει συνταγματικά την πιο δύσκολη και λιγότερο αναγνωρισμένη επανάσταση της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας: την απελευθέρωση των γυναικών». Δηλαδή, την ίση μεταχείρισή τους από τον νόμο.

Οδηγός της για να το πετύχει ήταν η επιτυχημένη νομική στρατηγική που ακολούθησε ο αγώνας για τα δικαιώματα των μαύρων. Τη δεκαετία του ’70, την ώρα που μια νεότερη γενιά γυναικών ήταν στους δρόμους διαδηλώνοντας, εκείνη, ως διευθύντρια του Women’s Rights Project της Αμερικανικής Ενωσης για τις Πολιτικές Ελευθερίες, διάλεγε στρατηγικά τις υποθέσεις που θα αναλάμβανε προκειμένου να πείσει το ανδροκρατούμενο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ να αναγνωρίσει την αντισυνταγματικότητα των διακρίσεων με βάση το φύλο.

Πώς εξηγείται όμως η φρενίτιδα με μια επιμελή και πεισματάρα δικαστικό που ξεχείλιζε μετριοπάθεια και άκουγε όπερα (δεν είχε απαραίτητα μετριοπαθείς απόψεις, αλλά τρόπο να τις εκφράζει). Στην Αμερική του 2019, μετά την ήττα της Χίλαρι Κλίντον από τον Ντόναλντ Τραμπ, η Ντάλια Λίθγουικ έγραφε στο περιοδικό The Atlantic ότι «σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι γυναίκες που διψούν για μοντέλα γυναικείας επιρροής, αυθεντικότητας, αξιοπρέπειας και φωνής προβάλλουν μια ογδοντάχρονη δικαστή ως την ενσάρκωση της ελπίδας για ένα μέλλον με αυτεξουσιότητα».

Η κληρονομιά της όμως είναι παγκόσμια. Η πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνα Σακαλλαροπούλου έγραψε ότι ήταν το πιο ισχυρό πρότυπο για εκείνη στα χρόνια που υπηρέτησε τη Δικαιοσύνη: «Το πνεύμα, το θάρρος, η πίστη, με τα οποία η Notorious RBG, όπως την αποκαλούσαν, υπερασπίστηκε, ως μέλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ από το 1993 μέχρι σήμερα, τα δικαιώματα των γυναικών, των μειονοτήτων, τις φιλελεύθερες αξίες, τη δημοκρατία, είναι παροιμιώδη. Το ίδιο και η ακρίβεια των νομικών της κειμένων, η διαύγεια και η ορθότητα της γνώμης της».

«Πάλεψε για όσα σε νοιάζουν, αλλά κάνε το με τρόπο που θα οδηγήσει και άλλους να σε ακολουθήσουν», είπε η ίδια σε μια διάλεξή της στο Χάρβαρντ το 2015. Αυτό χρειάζεται επιμονή, διότι «η πραγματική αλλαγή, η αλλαγή που αντέχει, συμβαίνει ένα βήμα τη φορά». Πρόκειται για το καταστάλαγμα της εμπειρίας μιας γυναίκας που, με το έργο της επί μισό αιώνα, άλλαξε τη θέση των γυναικών στη χώρα της. Και το πέτυχε με την αρχή της δικαιοσύνης, αλλά και με την τέχνη της πειθούς.

Με τον πρόεδρο Τραμπ αποφασισμένο να προτείνει την αντικαταστάτριά της εντός της εβδομάδας και τους Ρεπουμπλικανούς της Γερουσίας να έχουν την πλειοψηφία για να την εγκρίνουν, τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα συσπειρώνονται προεκλογικά: μια συντηρητική δικαστής θα γείρει την πλάστιγγα εναντίον των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων των γυναικών, πιθανώς δε να ανατρέψει και τα ασφαλιστικά δικαιώματα του Obamacare. Επιπλέον, θα αλλάξει την ισορροπία των δυνάμεων στο Ανώτατο Δικαστήριο υπέρ των Ρεπουμπλικανών, για το οποίο οι Δημοκρατικοί ανησυχούν ότι ίσως κληθεί να κρίνει το αποτέλεσμα των εκλογών, όπως έγινε το 2000.

Προτού ανάψει όμως η πολιτική σύγκρουση, πώς αποχαιρετίζεις μια μυθική ηρωίδα;

Ο τέως πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα μετονόμασε για την περίσταση το RIP από «Rest In Peace – αναπαύσου εν ειρήνη», σε «αναπαύσου εν δυνάμει – Rest In Power». Τη δύναμη να εμπνέει ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, που ζήτησε από τους γονείς του το περασμένο Σαββατοκύριακο να την πάνε έξω από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, απέναντι από το Κογκρέσο, για να αφήσει λίγα λουλούδια για την RBG.

* Η κ. Κατερίνα Σώκου είναι Nonresident Senior Fellow στο Atlantic Council.

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΗ ΛΟΧΙΑ ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΙΓΚΩΝΗ...

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

                                                          "ΤΑ ΝΕΑ", 23/09/20
 

Πηγές γύρω από την Κουμουνδούρου λένε πως η μέση εκτίμηση για ετοιμότητα και ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί τουλάχιστον τρία ακόμη έτη. Και οι εκλογές; «Δεν θα αποτελέσουν κανέναν αιφνιδιασμό από τον Μητσοτάκη, διότι δεν θα προκύψουν - αν προκηρυχθούν - από τη θέλησή του να αιφνιδιάσει τους πολιτικούς αντιπάλους του. Αλλά από τον δικό του αιφνιδιασμό να διαχειριστεί την κατάσταση και τα προβλήματα που διογκώνονται», είπε ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη. Κάτι που πάντως τώρα το ξορκίζει ως σενάριο....

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 23/09/20

 

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΜΑΝΙΑΤΗ

ίμαι έτοιμος να κυβερνήσω χθες». Η φράση του Αλέξη Τσίπρα από τη Θεσσαλονίκη μπορεί να υποδηλώνει κυβερνητική ετοιμότητα, υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια: θα πρέπει να γίνουν εθνικές εκλογές και αν προκύψει η λαϊκή βούληση να επανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Μέγαρο Μαξίμου. Θέλει όμως πραγματικά ο Αλέξης Τσίπρας εκλογές; Ή τις ξορκίζει με κάθε τρόπο; Μια ανάγνωση πιο πεπειραμένων παραγόντων λέει πως δεν θέλει κάλπες. Στη συνέντευξη Τύπου της Helexpo το είπε. Γιατί δεν ζητάει εκλογές όταν η πολεμική του κατά της κυβέρνησης έχει αρχίσει να κλιμακώνεται και μάλιστα σε πολλαπλά πεδία (οικονομία, εθνικά, πανδημία, παιδεία, φυσικές καταστροφές);


Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία απάντησε ότι αν ζητούσε τώρα εκλογές θα ήταν ανεύθυνο από τη μεριά του, σε συνθήκες πανδημίας και εθνικής κρίσης με την Τουρκία. Διευκρίνισε πως δεν το επιτρέπουν οι αρχές της παράταξής του. Το λέει συχνά και σε συνομιλητές του πως καταθέτει την ετοιμότητά του και του κόμματός του για διακυβέρνηση, αλλά με παράλληλη την αίσθηση ευθύνης. «Ελπίζω αυτό το αίσθημα ευθύνης να το έχει και ο κ. Μητσοτάκης», είπε, επιβεβαιώνοντας ότι δεν θέλει κάλπες. Πολύ περισσότερο δεν θέλει αυτό να γίνει αιφνιδιαστικά από τον πολιτικό αντίπαλο. Αρα δεν τις ζητά, αλλά και δεν τις θέλει. Γιατί; Είναι τα χαμηλά δημοσκοπικά νούμερα του ΣΥΡΙΖΑ, λέει η μία εκδοχή. Στην Κουμουνδούρου τις μελετούν πια με προσοχή, όχι τόσο εικονοκλαστικά όπως παλιότερα. Κάνουν και τις δικές τους μετρήσεις. Και μπορεί για τον ΣΥΡΙΖΑ ένα μέρος των μετρήσεων να έχει τον χαρακτήρα χειραγώγησης, ένα άλλο μέρος όμως όντως αποτυπώνει τις τάσεις. Δεν υποτιμούν, για παράδειγμα, την εμπιστοσύνη που ακόμη απολαμβάνει ο Πρωθυπουργός και μάλιστα σε καθεστώς τριπλής κρίσης για τη χώρα (εθνικά, πανδημία, οικονομία).

Μια δεύτερη παράμετρος που λαμβάνει υπόψη του σοβαρά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η κρίση στο κόμμα. Ο νέος γραμματέας του Δημήτρης Τζανακόπουλος μπορεί να πραγματοποιεί την πρώτη περιοδεία στις οργανώσεις (ΟΜ) στη Βόρεια Ελλάδα, το χάος όμως είναι εδώ. Οι νέες εγγραφές ψηφιακά δεν προχώρησαν πολύ, ενώ φαίνεται πως προσεγγίζει το κόμμα οργανωτικά ένα μέρος της γενιάς του '80 που είχε μια σχέση με το κράτος ή το παλιό ΠΑΣΟΚ. Και μπορεί μεγάλο μέρος της νέας πολιτικής να εξελίσσεται αλλιώς σε σχέση με την παλιά παραδοσιακή κομματική κουλτούρα, χωρίς κόμμα όμως σε εκλογές δεν πηγαίνεις.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Ας μην ξεχνούμε και την παρατεταμένη κρίση εσωστρέφειας που ως έναν βαθμό ακόμη διαπερνά τον ΣΥΡΙΖΑ και για τα χαρακτηριστικά του κόμματος και για τη διεύρυνσή του αλλά και για μια σειρά από θέσεις. Πάντα στο κέντρο του σχεδιασμού στην Κουμουνδούρου είναι η συγκρότηση μιας νέας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας που θα επιτρέψει και στον ΣΥΡΙΖΑ να έχει την πολιτική πλειοψηφία. Το φλερτ με τη μεσαία τάξη είναι στο επίκεντρο παρότι το εγχείρημα είναι δύσκολο και οι αποξενωμένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ μεσαίοι (επαγγελματίες, επιχειρηματίες) δεν δείχνουν σημάδια επιστροφής ή ανανέωσης της εμπιστοσύνης τους. Πηγές γύρω από την Κουμουνδούρου λένε πως η μέση εκτίμηση για ετοιμότητα και ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί τουλάχιστον τρία ακόμη έτη. Και οι εκλογές; «Δεν θα αποτελέσουν κανέναν αιφνιδιασμό από τον Μητσοτάκη, διότι δεν θα προκύψουν - αν προκηρυχθούν - από τη θέλησή του να αιφνιδιάσει τους πολιτικούς αντιπάλους του. Αλλά από τον δικό του αιφνιδιασμό να διαχειριστεί την κατάσταση και τα προβλήματα που διογκώνονται», είπε ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη. Κάτι που πάντως τώρα το ξορκίζει ως σενάριο.

Πρέπει να είμαστε εξαιρετικά φειδωλοί όταν αποκαλούμε τους αντιπάλους μας απατεώνες. Από τη μια μεριά, αυτό το είδος πολιτικής αντιπαράθεσης αποξενώνει μεγάλο μέρος των πολιτών, και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες. Και κάτι χειρότερο: πολλοί ταυτίζουν την πολιτική με αυτό το είδος αντιπαράθεσης και όχι με μια εν δυνάμει δραστηριότητα χειραφέτησης. Από την άλλη, ακριβώς γιατί όλοι οι αντίπαλοι μας δεν είναι, και δε θα μπορούσαν να είναι απατεώνες, αυτή η τακτική υποτιμάει τον αντίπαλο – πάντα επικίνδυνο πράγμα σε όλων των ειδών διαμαχών – και δεν είναι πειστική...

Σαφείς αιχμές κατά της επιλογής του Αλέξη Τσίπρα να κατηγορήσει τον πρωθυπουργό για πολιτική απάτη αφήνει με άρθρο του ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, σε άρθρο του στο tvxs.gr, υποστηρίζει ότι «πρέπει να είμαστε εξαιρετικά φειδωλοί όταν αποκαλούμε τους αντιπάλους μας απατεώνες». Εξηγώντας τη θέση του, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος υποστηρίζει ότι αυτό το είδος πολιτικής αντιπαράθεσης αποξενώνει μεγάλο μέρος των πολιτών και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες, και προσθέτει ότι πολλοί ταυτίζουν την πολιτική με αυτό το είδος αντιπαράθεσης και όχι με μια εν δυνάμει δραστηριότητα χειραφέτησης. «Από την άλλη, ακριβώς γιατί όλοι οι αντίπαλοί μας δεν είναι, και δεν θα μπορούσαν να είναι, απατεώνες, αυτή η τακτική υποτιμάει τον αντίπαλο -πάντα επικίνδυνο πράγμα σε όλων των ειδών διαμαχών- και δεν είναι πειστική».

Δύο φορές το τελευταίο διάστημα ο Τσίπρας αποκάλεσε απατεώνα τον Μητσοτάκη

Οι συγκεκριμένες αναφορές αποτελούν σαφέστατη διαφοροποίηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου από την τακτική που αναπτύσσει το τελευταίο διάστημα ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος τόσο από το βήμα της Βουλής όσο και από τη Θεσσαλονίκη χαρακτήρισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη «πολιτικό απατεώνα». Την πρώτη φορά, στις 7 Σεπτεμβρίου, κατά τη διάρκεια της συζήτησης στην Ολομέλεια, για τις επιπτώσεις της πανδημίας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε: «Ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας που έχει περάσει στη χώρα είστε εσείς που υποσχεθήκατε στον ελληνικό λαό ανάπτυξη ισχυρή και φέρατε υπανάπτυξη 15% στο δεύτερο τρίμηνο του 2020. Να τελειώνουν τα αστεία, να τελειώνει αυτό το παραμύθι».

Την ίδια κατηγορία επανέλαβε ο Αλέξης Τσίπρας και στη συνέντευξη Τύπου από τη Θεσσαλονίκη την Κυριακή: «Ο χαρακτηρισμός της πολιτικής απάτης για τον Κυριάκο Μητσοτάκη στοιχειοθετείται, από την πολιτική του» δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας απαντώντας σε σχετική ερώτηση και εξήγησε ότι «δεν είναι μόνο η Συμφωνία Πρεσπών. Ο άνθρωπος, και το ξέρουμε, δεν είχε ουσιαστική διαφωνία με την Συμφωνία των Πρεσπών, επέλεξε να διχάσει την κοινωνία για να κερδίσει ψήφους. Τώρα δίνει και μάχες υπέρ της Βόρειας Μακεδονίας. Στο οικονομικό πεδίο, έταξε προεκλογικά ανάπτυξη και περισσότερες δουλειές και πριν έλθει η πανδημία, από το πρώτο τρίμηνο του 2020 είχαμε ύφεση. Και στην πανδημία λέει ότι έχει δώσει 24 δισ ευρώ και έχει δώσει μόνο 4,6 δισ σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους», ήταν η σχετική του αναφορά.

Σε σχετική ερώτηση στη συνέντευξή Τύπου πάντως. ο Αλέξης Τσίπρας υποστήριξε ότι ο εσωτερικός ανασχηματισμός δεν συνιστούσε «κόντεμα» του πρώην υπουργού Οικονομικών και διαβεβαίωσε ότι οι σχέσεις των δύο παραμένουν άριστες. «Το να είναι κανείς πρώτος κυβερνητικός εκπρόσωπος και συντονιστή του οικονομικού κύκλου, είναι πολύ σημαντική θέση. Είναι άριστη η σχέση μου τον Ευκλείδη. Στην Αριστερά οι διαφωνίες δεν είναι τρικλοποδιές. Ο Ευκλείδης είναι βασικός συνεργάτης μου στην οικονομία. Η ανανέωση στελεχών είναι προτεραιότητα για μας», σημείωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Το απόσπασμα του άρθρου του Ευκλείδη Τσακαλώτου

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τα τελευταία τριάντα χρόνια νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, πολιτικοί, στοχαστές, τραπεζίτες και άλλοι πολλοί υπόσχονται ότι το πρόγραμμα τους – φιλελευθεροποίηση και απορρύθμιση των αγορών, χειραφέτηση της επιχειρηματικότητας, μικρότερο κράτος κλπ – θα οδηγήσει σε ευημερία για όλους, αν και όχι στο ίδιο βαθμό για όλους. Και συνεχώς διαψεύδονται οι προσδοκίες με όρους ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας για τους πολλούς, την ίδια στιγμή που ενισχύεται η θέση των πιο ισχυρών οικονομικών παραγόντων.

Μετά από τόσες διαψεύσεις μπορούμε να μιλάμε για απάτη από τη μεριά των υποστηρικτών του όλου εγχειρήματος; Ίσως. Μπορούμε να μιλάμε για απατεώνες; Πιο δύσκολη ερώτηση.

Παλαιότερα αριστεροί και αριστερές στοχαστές ισχυριζόταν ότι ο βασικός ρόλος της εκκλησίας και της θρησκείας είναι να συμφιλιώσει τα λαϊκά στρώματα με τη μοίρα τους – να ελπίζουν για βελτίωση όχι σε αυτή τη ζωή, αλλά στην άλλη. Με λίγα λόγια η θρησκεία δούλευε λειτουργικά για το σύστημα. Δε αμφιβάλλω ότι υπάρχει και αυτή η πτυχή, αλλά η όλη προσέγγιση χωλαίνει για τον ίδιο λόγο που έχουν πρόβλημα πολλές εξηγήσεις του λειτουργισμού (functionalism). Μια εκκλησία που απαρτιζόταν από κυνικούς κληρικούς που δεν πίστευαν στη θρησκεία τους, και είχαν πλήρη επίγνωση ότι εξυπηρετούν άλλους σκοπούς, δε θα μπορούσε να παίξει το ρόλο υποστήριξης του συστήματος. Για να είναι πειστική η θρησκεία χρειάζεται ανθρώπους – ίσως όχι όλους, αλλά τουλάχιστον μια κρίσιμη μάζα – που είναι ειλικρινείς για το ρόλο που εξυπηρετούν.

Το ίδιο, εικάζω, ισχύει και με τους νεοφιλελεύθερους. Βεβαίως πολλοί θα είναι κυνικοί και ξέρουν ακριβώς τι θα είναι τα αποτελέσματα των πολιτικών τους και πόσο τους ευνοεί τους ίδιους. Αλλά δεν μπορεί αυτό να αποτελεί το όλον. Μια κρίσιμη μάζα νεοφιλελεύθερων κοινωνικών επιστημόνων πραγματικά πιστεύουν στις θεωρίες τους - βέβαια άλλοι είναι πιο κυνικοί ή απλώς πάνε με το ρεύμα για να βολευτούν επαγγελματικά. Το ίδιο ισχύει με τους πολιτικούς.

Με αυτή την έννοια πρέπει να είμαστε εξαιρετικά φειδωλοί όταν αποκαλούμε τους αντιπάλους μας απατεώνες. Από τη μια μεριά, αυτό το είδος πολιτικής αντιπαράθεσης αποξενώνει μεγάλο μέρος των πολιτών, και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες. Και κάτι χειρότερο: πολλοί ταυτίζουν την πολιτική με αυτό το είδος αντιπαράθεσης και όχι με μια εν δυνάμει δραστηριότητα χειραφέτησης. Από την άλλη, ακριβώς γιατί όλοι οι αντίπαλοι μας δεν είναι, και δε θα μπορούσαν να είναι απατεώνες, αυτή η τακτική υποτιμάει τον αντίπαλο – πάντα επικίνδυνο πράγμα σε όλων των ειδών διαμαχών – και δεν είναι πειστική.


Οι θεσμοί του καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων της εκκλησίας και των πολιτικών κόμματων, αποτελούν πολύ σκληρά καρύδια και χρήζουν σοβαρής αντιμετώπισης.


Ένα νέο μέτωπο επικριτών
Aς σημειωθεί ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επέλεξε να δημοσιεύσει το άρθρο του στο οποίο αδειάζει τον Αλέξη Τσίπρα στην ιστοσελίδα του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου και όχι σε κάποιο από τα επίσημα ΜΜΕ του κόμματος, όπως η Αυγή. Ο κ. Κούλογλου είχε επιτεθεί πρόσφατα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι δεν επέτρεψαν στο tvxs να κάνει ερώτηση στη ΔΕΘ επειδή ο ίδιος ασκεί κριτική στον Αλέξη Τσίπρα.

Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/politiki/apostaseis-tsakalotoy-apo-tsipra-apateones

Η σωστή προσέγγιση του εμφυλίου απαιτεί θέληση να κατανοήσουμε το γιατί και το πώς, χωρίς μεροληψία και ιδεολογικές παρωπίδες. Τώρα, που η χρονική απόσταση από τον καιρό του εμφυλίου είναι μεγάλη, τα πάθη έχουν καταλαγιάσει και οι συναισθηματισμοί ελέγχονται από τη σκέψη, τώρα, που η μεταψυχροπολεμική εποχή μάς επιτρέπει να απαγκιστρωθούμε από ψυχώσεις και ιδεολογήματα, επιβάλλεται να προσεγγίσουμε τον εμφύλιο με νηφαλιότητα και να τον δούμε στις πραγματικές του διαστάσεις, όχι στις επιθυμητές, χωρίς καμιά πρόθεση για εξιδανίκευση ή καταδίκη, τιμή ή κατακραυγή...

 Aπό "ΤΑ ΝΕΑ"

                                        "ΤΑ ΝΕΑ", 22/09/20

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΚΚΑ

Η απόφαση της κυβέρνησης να μην αποστείλει εκπρόσωπο σε επετειακό μνημόσυνο της Ενωσης Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού «υπέρ πεσόντων του ελληνικού στρατού» ήταν απόλυτα ορθή. Μετά από εβδομήντα χρόνια δεν είναι δυνατόν η οποιαδήποτε κυβέρνηση να τιμά τη μια παράταξη και να καταδικάζει την άλλη σ' έναν εμφύλιο που προκάλεσε τόσα πολλά δεινά στη χώρα. Χιλιάδες άνθρωποι βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν, χάθηκαν. Οι παραγωγικές δομές της χώρας καταστράφηκαν, οι υλικές ζημιές ήταν ανυπολόγιστες. Ο εμφύλιος δίχασε τον λαό, εξέθρεψε πάθη και μίση που διαπέρασαν τις πιο στοιχειώδεις μορφές κοινωνικής οργάνωσης (οικογένεια, γειτονιά, χωριό), έφθειρε τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Το χειρότερο ήταν ότι η χώρα δέχτηκε πολλά και αθεράπευτα ψυχικά τραύματα, που έμειναν ανοιχτά ως τη δεκαετία του 1980. Οι πολίτες χωρίστηκαν σε προνομιούχους και μη προνομιούχους και έμειναν η κοινωνία διχασμένη, και φανατισμένη, οι μνήμες πικρές και οι καρδιές των ανθρώπων παγωμένες.

Ποιους λοιπόν και ποιες πράξεις τους να τιμήσει η κυβέρνηση; Ενας εμφύλιος δεν έχει ποτέ νικητές, είναι μια αβάσταχτη τραγωδία. Ενας εμφύλιος δεν είναι ποτέ μαύρο ή άσπρο, μια σταυροφορία κατά του Κακού, δεν είναι ποτέ μια αγιογραφία. Γιατί διεξάγεται μεταξύ συμπατριωτών, ακόμα και μεταξύ μελών της ίδιας οικογένειας.

Και οι δύο πλευρές του εμφυλίου θεωρούν ότι αγωνίστηκαν για το καλό της Ελλάδας, η μια για την επικράτηση της λαοκρατίας και τη συντριβή του μοναρχοφασισμού, η άλλη για την αποτροπή της μετατροπής της χώρας σε κομμουνιστική. Υμνούν τον αγώνα και τις πράξεις τους, τα ιδεώδη και τα οράματά τους. Η μνήμη τους όμως είναι επιλεκτική. Παραβλέπουν τις δικές τους ευθύνες, τα λάθη τους, ακόμα και τις κτηνωδίες που διέπραξαν. Ωραιοποιούν μια τραγική εποχή και αναδεικνύουν σύμβολα που σήμερα έχουν ελάχιστη απήχηση, ιδιαίτερα στους νέους. Αποδίδουν το φταίξιμο αποκλειστικά στην άλλη πλευρά. Ομως, σύμφωνα με την ιστοριογραφία του εμφυλίου, και οι δυο πλευρές, η μια ίσως λιγότερο, η άλλη ίσως περισσότερο, φέρουν μεγάλη ευθύνη για το αιματοκύλισμα της χώρας τη δεκαετία του 1940.

Οι ηγεσίες τους αποδείχθηκαν πολύ κατώτερες των κρίσιμων τότε περιστάσεων και παρέσυραν τη χώρα στον όλεθρο ανεχόμενες ή και ενθαρρύνοντας τη βία και την τρομοκρατία σε βάρος των αντιπάλων. Ο εμφύλιος μπορούσε να αποφευχθεί με πρυτάνευση της ψυχραιμίας, με καλή θέληση και καλόπιστο διάλογο, με αποφυγή ακραίων θέσεων, αμοιβαίες υποχωρήσεις, διάθεση συνδιαλλαγής, με την απεξάρτηση από ξένα συμφέροντα, με πρόταξη ως πρώτης προτεραιότητας του συμφέροντος του έθνους, της χώρας και του λαού. Δεν συνέβη όμως τίποτα απ' αυτά. Ιδιαίτερα μετά τα Δεκεμβριανά και οι δύο παρατάξεις παραβίασαν τους όρους της συμφωνίας της Βάρκιζας και έτσι χάθηκε η ευκαιρία να αποκατασταθεί η εθνική ενότητα και να συμπορευτούν όλες οι δυνάμεις του τόπου στην ανασυγκρότηση της χώρας. Ενώ στην Ιταλία και τη Γαλλία επικράτησε η νηφαλιότητα και η συναίνεση, στη χώρα μας οι πολιτικές δυνάμεις παρέμειναν αδιάλλακτες και στράφηκαν με μένος η μια εναντίον της άλλης. Οπως γράφει ο Θουκυδίδης για μια αντίστοιχη ελληνική τραγωδία, «οι αρχηγοί των παρατάξεων ήθελαν να ικανοποιήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα και αγωνίζονταν με κάθε τρόπο για να νικήσουν τους αντιπάλους τους... κάνοντας τις αγριότερες πράξεις... δεν είχαν κανένα ηθικό φραγμό και έκαναν τις φοβερές τους πράξεις κάτω από ωραία λόγια».

Οι διάδοχοι αυτών των δυνάμεων θα έπρεπε σήμερα να δουν κριτικά το παρελθόν τους και να επισημάνουν δημόσια τις λανθασμένες επιλογές τους, που στοίχισαν τόσο πολύ στη χώρα. Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να αναζητούμε ενόχους και αθώους, να ψάχνουμε για θύτες και θύματα. Γιατί οι ιδιότητες αυτές δεν είναι τόσο διακριτές όσο συχνά νομίζουμε ότι είναι. Η ιστορία, έλεγε ο Μπροντέλ, είναι ένας οργανισμός, όπου το ένα σύστημα συνδέεται με το άλλο και το τροφοδοτεί.

Δύσκολο να βρεις την αρχή του νήματος, δύσκολο να βρεις ποια απόφαση ή ενέργεια πυροδότησε τις εξελίξεις που οδήγησαν στην καταστροφή.

Γιατί ο εμφύλιος ήταν εθνική καταστροφή. Εκανε να δρουν ανεμπόδιστα τα επιθετικά, άγρια, κτηνώδη ένστικτα, έφερε τη βαρβαρότητα, τη φρίκη, προκάλεσε κραυγές πόνου, τρόμου, απόγνωσης, ασίγαστο κλάμα, βοερό θρήνο, πένθος βαρύ και μοιρολόι πανελλήνιο. Αυτά δεν τιμώνται, δεν γιορτάζονται. Ούτε μνημεία ηρωισμού χρειάζονται. Τα μόνα μνημεία που θα άξιζε να ανεγερθούν για τον εμφύλιο θα ήταν της εθνικής συμφιλίωσης και των αθώων θυμάτων του.



Η σωστή προσέγγιση του εμφυλίου απαιτεί θέληση να κατανοήσουμε το γιατί και το πώς, χωρίς μεροληψία και ιδεολογικές παρωπίδες. Τώρα, που η χρονική απόσταση από τον καιρό του εμφυλίου είναι μεγάλη, τα πάθη έχουν καταλαγιάσει και οι συναισθηματισμοί ελέγχονται από τη σκέψη, τώρα, που η μεταψυχροπολεμική εποχή μάς επιτρέπει να απαγκιστρωθούμε από ψυχώσεις και ιδεολογήματα, επιβάλλεται να προσεγγίσουμε τον εμφύλιο με νηφαλιότητα και να τον δούμε στις πραγματικές του διαστάσεις, όχι στις επιθυμητές, χωρίς καμιά πρόθεση για εξιδανίκευση ή καταδίκη, τιμή ή κατακραυγή.

Σε κυβερνητικό επίπεδο η πολιτική της συμφιλίωσης είναι η μόνη πολιτική για να προχωρήσει ενωμένος ο λαός μπροστά ξεφεύγοντας από τους διασπαστικούς συμβολισμούς και τις δογματικές αγκυλώσεις μιας τραγικής για τη χώρα περιόδου.

-Ο Γιάννης Σακκάς είναι τακτικός καθηγητής Ιστορίας στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου