Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (φύλλο 27/04/24)
Ξεχνά τον ρόλο του παλατιού που µαζί µε τους άφρονες πολιτικούς το 1965 µε τα γεγονότα της Αποστασίας και των Ιουλιανών, οδήγησαν στην κατάλυση της κοινοβουλευτικής τάξης, µε συνέπεια σε λιγότερο από δύο χρόνια οι συνταγµατάρχες να µας οδηγήσουν στο έγκληµα που πραξικοπήµατος της 21ης Απριλίου. Και επίσης δεν λέει κουβέντα για την Κύπρο, µε το πραξικόπηµα της χούντας κατά του Μακαρίου, που προκάλεσε τον Αττίλα των Τούρκων µε τη διχοτόµηση της µαρτυρικής µεγαλονήσου. Είναι γεγονότα που οι παλαιότεροι οφείλουν να τα υπενθυµίζουν, για να τα µαθαίνουν και οι νεότεροι, που δεν έζησαν τις τραγικές εκείνες εποχές. Οι συνέπειες των οποίων ίσως δεν επουλωθούν ποτέ, ειδικά για την Κύπρο.
∆ΗΜΗΤΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΣ,
Χειρουργός Μαρούσι
Απάντηση
Οµολογώ ότι δεν έχω καταλάβει τι θέλει να πει ο επιστολογράφος. Εκτός από την αναφορά στην Κύπρο, σε όλη την επιστολή είναι σαν να δικαιολογεί τη χούντα.
ΑΝ∆ΡΕΑΣ ∆ΡΥΜΙΩΤΗΣ
επαρκές, καθώς η απαιτούµενη αναλογία εργαζοµένων προς συνταξιούχους στην προοπτική της έβαινε µειούµενη. Ολα τα κράτη της (∆υτικής τότε) Ευρώπης, µέχρι το 1985 και µε διάφορους τρόπους, πρόσθεσαν την κεφαλαιοποιητική χρηµατοδότηση, δηµιουργώντας µεικτά συστήµατα, µε κίνητρα για τους εργαζοµένους και τους εργοδότες ώστε η γενιά της αλλαγής να σηκώσει το διπλό βάρος, σε βάθος 25+ ετών. Ολοι, πλην ηµών, σε τέτοιο σηµείο µάλιστα, που η αναφορά και µόνο της λέξης «κεφαλαιοποίηση» στοίχιζε καριέρες, ενώ η δυναµική υπεράσπιση της θέσης «µόνο αναδιανεµητικό», έφτιαξε. Με αυτή τη θέση το κράτος άρχισε να χρηµατοδοτεί τα ελλείµµατα από τους φόρους και τα δανεικά.
Το 1992 ο ∆ηµ. Σιούφας επιχείρησε να εκλογικεύσει κάπως τα πράγµατα, αλλά από το νοµοσχέδιο, µόνο ο τίτλος απέµεινε. Το 2000 ο καθηγητής Γιάννης Σπράος, µε τη µελέτη της Αναλογιστικής Αρχής της Μ. Βρετανίας επανήλθε, αλλά γύρισε άρον άρον στο πανεπιστήµιό του. Το 2002 ο Τάσος Γιαννίτσης πήγε πίσω στο δικό του, «προπηλακιζόµενος»...
Το κράτος µε δανεικά χρηµατοδοτούσε το αναδιανεµητικό που είχε καταρρεύσει, αντί να επενδύσει τα χρήµατα αυτά σε κίνητρα για τη µεταποίηση του συστήµατος.
Οταν τα δανεικά τελείωσαν, πολύ απλά, µειώθηκαν οι συντάξεις της γενιάς που θα µπορούσε να είχε σηκώσει το αναπόφευκτο βάρος απλωµένο σε 20-30 χρόνια, αλλά το «µόνο αναδιανεµητικό» σύνθηµα εξακολουθούσε να κυριαρχεί.
Μόνο το 2020 (δηλαδή µετά δύο οικονοµικές γενιές) το κράτος κατάφερε να ξεπεράσει το ταµπού και να εισαγάγει την κεφαλαιοποίηση µε το ΤΕΚΑ, που θέλει, προφανώς, πολλά χρόνια για να ωριµάσει.
Μέχρι τότε, για να µπορέσει να δηµιουργηθεί ένα αξιοπρεπές συνταξιοδοτικό εισόδηµα θα πρέπει να συµπληρωθεί ο πρόσφατος νόµος για τα συνταξιοδοτικά ταµεία (και τα οµαδικά συνταξιοδοτικά των ασφαλιστικών εταιρειών) µε λειτουργικές βελτιώσεις και κίνητρα συµµετοχής και παραµονής σε αυτά.
Και να το πάρουµε επιτέλους απόφαση ότι το συνταξιοδοτικό εισόδηµα συγκροτείται από τρεις πυλώνες και όχι µόνο από τον πρώτο (κοινωνική ασφάλιση), όπως έκαναν όλοι οι άλλοι από το ’80, το πρότεινε από το 1994 η Παγκόσµια Τράπεζα και το υιοθέτησε η ΕΟΚ / Ε.Ε., από το 2003.
ΤΑΣΣΟΣ ΠΑΓΩΝΗΣ,
Μαθηµατικός, Αναλογιστής, Αναλυτής Συστηµάτων
Απάντηση
Οµολογώ ότι δεν έχω καταλάβει τι θέλει να πει ο επιστολογράφος. Εκτός από την αναφορά στην Κύπρο, σε όλη την επιστολή είναι σαν να δικαιολογεί τη χούντα.
ΑΝ∆ΡΕΑΣ ∆ΡΥΜΙΩΤΗΣ
επαρκές, καθώς η απαιτούµενη αναλογία εργαζοµένων προς συνταξιούχους στην προοπτική της έβαινε µειούµενη. Ολα τα κράτη της (∆υτικής τότε) Ευρώπης, µέχρι το 1985 και µε διάφορους τρόπους, πρόσθεσαν την κεφαλαιοποιητική χρηµατοδότηση, δηµιουργώντας µεικτά συστήµατα, µε κίνητρα για τους εργαζοµένους και τους εργοδότες ώστε η γενιά της αλλαγής να σηκώσει το διπλό βάρος, σε βάθος 25+ ετών. Ολοι, πλην ηµών, σε τέτοιο σηµείο µάλιστα, που η αναφορά και µόνο της λέξης «κεφαλαιοποίηση» στοίχιζε καριέρες, ενώ η δυναµική υπεράσπιση της θέσης «µόνο αναδιανεµητικό», έφτιαξε. Με αυτή τη θέση το κράτος άρχισε να χρηµατοδοτεί τα ελλείµµατα από τους φόρους και τα δανεικά.
Το 1992 ο ∆ηµ. Σιούφας επιχείρησε να εκλογικεύσει κάπως τα πράγµατα, αλλά από το νοµοσχέδιο, µόνο ο τίτλος απέµεινε. Το 2000 ο καθηγητής Γιάννης Σπράος, µε τη µελέτη της Αναλογιστικής Αρχής της Μ. Βρετανίας επανήλθε, αλλά γύρισε άρον άρον στο πανεπιστήµιό του. Το 2002 ο Τάσος Γιαννίτσης πήγε πίσω στο δικό του, «προπηλακιζόµενος»...
Το κράτος µε δανεικά χρηµατοδοτούσε το αναδιανεµητικό που είχε καταρρεύσει, αντί να επενδύσει τα χρήµατα αυτά σε κίνητρα για τη µεταποίηση του συστήµατος.
Οταν τα δανεικά τελείωσαν, πολύ απλά, µειώθηκαν οι συντάξεις της γενιάς που θα µπορούσε να είχε σηκώσει το αναπόφευκτο βάρος απλωµένο σε 20-30 χρόνια, αλλά το «µόνο αναδιανεµητικό» σύνθηµα εξακολουθούσε να κυριαρχεί.
Μόνο το 2020 (δηλαδή µετά δύο οικονοµικές γενιές) το κράτος κατάφερε να ξεπεράσει το ταµπού και να εισαγάγει την κεφαλαιοποίηση µε το ΤΕΚΑ, που θέλει, προφανώς, πολλά χρόνια για να ωριµάσει.
Μέχρι τότε, για να µπορέσει να δηµιουργηθεί ένα αξιοπρεπές συνταξιοδοτικό εισόδηµα θα πρέπει να συµπληρωθεί ο πρόσφατος νόµος για τα συνταξιοδοτικά ταµεία (και τα οµαδικά συνταξιοδοτικά των ασφαλιστικών εταιρειών) µε λειτουργικές βελτιώσεις και κίνητρα συµµετοχής και παραµονής σε αυτά.
Και να το πάρουµε επιτέλους απόφαση ότι το συνταξιοδοτικό εισόδηµα συγκροτείται από τρεις πυλώνες και όχι µόνο από τον πρώτο (κοινωνική ασφάλιση), όπως έκαναν όλοι οι άλλοι από το ’80, το πρότεινε από το 1994 η Παγκόσµια Τράπεζα και το υιοθέτησε η ΕΟΚ / Ε.Ε., από το 2003.
ΤΑΣΣΟΣ ΠΑΓΩΝΗΣ,
Μαθηµατικός, Αναλογιστής, Αναλυτής Συστηµάτων
