Η εκλογή του Προέδρου είναι μια κοινοβουλευτική διαδικασία όπου εκ των πραγμάτων τον πρώτο λόγο έχει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μακάρι να αποδειχθεί μια εκλογή ευρύτερης αποδοχής. Αλλά χωρίς την πλειοψηφία δεν γίνεται τίποτα. Με αυτή τη λογική οι προτάσεις ενός νεοσύστατου δυσδιάκριτου κόμματος είναι πάντα καλοδεχούμενες αλλά μετρούν όσο και οι επιλογές του γράφοντος για τη σύνθεση της Ρεάλ Μαδρίτης την Κυριακή. Το πρόβλημα δηλαδή στην υποψηφιότητα Ράμμου δεν ήταν η εγκωμιαστική άποψη που ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ έχει για τον εαυτό του, ούτε ότι ο Χαρίτσης συμφωνούσε με την άποψη αυτή. Καμία αντίρρηση και δικαίωμά τους. Το πρόβλημα ήταν ότι έλειπαν τα κουκιά για να εκλέξουν τον οιονδήποτε σε οτιδήποτε. Με αυτό δεδομένο κι επειδή υποθέτω γνωρίζουν στοιχειώδη αριθμητική, υποψιάζομαι ότι δεν τους ενδιέφερε να εκλέξουν τον Ράμμο. Ούτε καν το υπολόγιζαν. Τους ενδιέφερε να πουλήσουν μούρη μέσα από μια συνταγματική διαδικασία για την εκλογή του ανώτατου πολιτειακού παράγοντα. Να κάνουν δηλαδή φασαρία. Το πνεύμα του Συντάγματος άλλωστε δεν είναι καν τα κουκιά. Διαφορετικά η πλειοψηφία θα έβγαζε πάντα τον δικό της. Είναι η έννοια της ευρύτερης αποδοχής. Κι η αναζήτηση της ευρύτερης αποδοχής είναι στάση θεσμικής ευθύνης. Η προβολή μιας «κοινής αντικυβερνητικής υποψηφιότητας» είναι ένδειξη θεσμικής ανευθυνότητας. Πάμε όμως παρακάτω. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του πολιτικού και κομματικού κατακερματισμού. Πριν απ’ τη συνταγματική αναθεώρηση του 2019, όταν ήταν πιο απαιτητική η διαδικασία εκλογής Προέδρου, η συμπόρευση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και υπαρκτής αξιωματικής αντιπολίτευσης έβγαζε εκ των πραγμάτων έναν Πρόεδρο ευρύτερης αποδοχής. Τον Κ. Στεφανόπουλο ή τον Κ. Παπούλια. Τώρα ο καθένας πασχίζει να τον προσέξουν για να δείξει ότι κάτι κάνει. Οτι ο λόγος του δηλαδή έχει σημασία για εκείνο που θα γίνει.

 Από "ΤΑ ΝΕΑ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 18/12/24

...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

                     

ΜΑΣΚΕΣ
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Του είπαν να είναι υποψήφιος και είπε ναι. Αλλά µετά είδε ότι οι άλλοι δεν θέλουν και έτσι δεν ήθελε ούτε αυτός. Ο Χρήστος Ράµµος δεν το λέει έτσι ακριβώς. Αφιερώνει περισσότερη πρόζα για να λιβανίσει την ατυχήσασα υποψηφιότητα την οποία τελικώς αποφάσισε να αποσύρει. Η αποσυρθείσα δεν ήταν απλή υποψηφιότητα. Είχε «θεσµικό σκεπτικό» και ιερό σκοπό να δώσει «σε µια κοινωνία απογοητευµένη και ιδιωτεύουσα... το θετικό µήνυµα ότι αξίζει να δίνει κανείς µάχες για τη θεσµική ευπρέπεια».

Αφού ήταν τόσο καλή η αφυπνιστική υποψηφιότητα, ώστε να διακινδυνεύει κανείς υπέρ της και δηµόσιο αυτο-εγκωµιασµό, γιατί αποσύρεται; ∆ιότι ο κόσµος ήταν κακός και ανώριµος να τη δεχθεί. ∆ιότι δεν «επικράτησε το θεσµικό µήνυµά της», αλλά οι «µικροπολιτικοί υπολογισµοί» και οι «κοµµατικές αντιπαραθέσεις».

Είναι άραγε αθέµιτες αυτές οι αντιπαραθέσεις όταν συζητείται το πρόσωπο για το ύπατο αξίωµα; Ηταν µήπως άµοιρη πολιτικών σκοπιµοτήτων η αρχική πρόταση από το κόµµα τής (πολύ) ελάσσονος αντιπολίτευσης; ∆εν ήταν οµολογηµένη η πρόθεση να λειτουργήσει ο πρόεδρος της Αρχής ∆ιασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών ως µαγνήτης αντιπολιτευτικής συσπείρωσης – ως πρόσωπο που θα διέθετε το θεσµικό του κεφάλαιο προκειµένου να συναντηθούν σε αυτό εν είδει αντικυβερνητικού µετώπου οι δυνάµεις της «προοδευτικής» αντιπολίτευσης;

Την πολιτικώς παρθένα υποψηφιότητα την είχαν αποσύρει τα κόµµατα προτού την αποσύρει θιγµένος ο υποψήφιος. Την είχε «αποσύρει» πρώτο το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του, την υποστήριξη του οποίου σκόπευε εξαρχής να εκµαιεύσει. Ως θύµα των υποκλοπών, ο Ανδρουλάκης λογιζόταν «ευάλωτος» στην πρόταση. Θα ήταν εύκολο, νόµιζαν, να τον ρυµουλκήσουν στη λογική του «µετώπου». Ο ίδιος προφανώς δεν θέλησε να µοιραστεί το νεοαποκτηθέν status της αξιωµατικής αντιπολίτευσης µε τις αποσχισθείσες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. ∆εν ήθελε να δώσει τροφή στη φιλολογία που καλλιεργεί η κυβέρνηση περί «πράσινου» ΣΥΡΙΖΑ.

Εναντι του «υπολογισµού» της Νέας Αριστεράς επικράτησε ο υπολογισµός του ισχυρότερου. Η πρόταση, άλλωστε, δεν είχε υποβληθεί για να τελεσφορήσει – για να είναι όντως ο Ράµµος ο επόµενος Πρόεδρος. Είχε µόνο «συµβολικό» –δηλαδή µάταιο– χαρακτήρα, αφού δεν επρόκειτο να στηριχθεί από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Αν αποµένει τώρα συµβολισµός να διασωθεί, αυτός είναι ο µείζων: Η δυνατότητα του πολιτικού συστήµατος να βρίσκει κοινό τόπο σε ένα υπερκοµµατικό πρόσωπο ικανό να ενσαρκώσει έναν υπερκοµµατικό θεσµό, και όχι να χρησιµοποιεί τον θεσµό σαν εργαλείο εκσκαφής βαθύτερων διαχωριστικών γραµµών.

Το «θεσµικό σκεπτικό» της Προεδρίας το υπαγορεύει το Σύνταγµα. Η «θεσµικότητα» του προσώπου όµως δεν είναι µεταφυσική αξία. Προσδιορίζεται από τις ψήφους που µπορεί το πρόσωπο να συγκεντρώσει στη Βουλή – από το εύρος της συναίνεσης που µπορεί να αξιωθεί στην πράξη. Οχι στον καθρέφτη.