οι κηπουροι τησ αυγησ

Πέμπτη 28 Απριλίου 2022

Ενθαρρυμένος ο Καρτερός από το γεγονός, Μεγάλο Σάββατο (Μεγάλο Σάββατο!!!), μου εξαπέλυσε μία ακόμη βιτριολική επίθεση, με αφορμή την «επιτυχή» έκβαση της εις βάρος μου επιχείρησης εξόντωσης χαρακτήρα. Αυτή τη φορά ονομαστικά. Μετά φωτογραφίας. Και δεν κατάλαβε ο φουκαράς ότι με όσα δυσώδη και χυδαία εξέμεσε ξανά, ουσιαστικά ανατρέπει την πανταχόθεν διάτρητη απόφαση του Πρωτοδικείου. Αλλά συμβαίνει συχνά «να θέλει η… κότα να κρυφτεί και η χαρά να μην την αφήνει»...

 Από "ΤΑ ΝΕΑ"


«Δημοσιογραφία της κότας»

Υπάρχει ένα είδος δημοσιογραφίας που ανθεί στην Ελλάδα και ασκείται με ιδιαίτερη επιμέλεια από ορισμένους. Πρόκειται για τη «δημοσιογραφία της κότας», και δη της λειράτης κότας, καθότι ασκείται κυρίως από άρρενες «δημοσιογράφους». Οι ασκούντες αυτό το είδος τι κάνουν; Πρώτα χώνουν βαθιά το κεφάλι μέσα σε έναν βορβορώδη υπόνομο για να «εμπνευστούν». Επειτα, αφού κάνουν απανωτές γαργάρες, εκτοξεύουν το δυσώδες περιεχόμενο κατά όποιου στοχοποιούν, κατ' εντολήν πάντα του αφεντικού τους. Το μόνο που αποφεύγουν είναι να ονοματίσουν τον στόχο. Τον περιγράφουν, αναφέρονται στα γραπτά του, τον «φωτογραφίζουν», αλλά δεν τον κατονομάζουν. Σκοπίμως. Διότι όταν έρχεται η στιγμή να υπερασπιστούν το «έργο» που «φιλοτέχνησαν» με τόση συνέπεια και «επαγγελματισμό», αυτό τους βοηθάει να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Πίσω από τον φερετζέ τού «πιστέψτε με, έχω παρεξηγηθεί». Να δηλώνουν γονατιστοί, υποκριτικά, και σχεδόν με δάκρυα στα μάτια ότι δεν εννοούσαν αυτό που είναι πασιφανές - εν προκειμένω ότι οι βρωμιές και οι λάσπες που εκτόξευσαν είχαν συγκεκριμένο στόχο με όνομα και επίθετο.

Με ψελλίσματα του είδους «δεν είναι αυτό που νομίζετε ότι είναι», με πολλά «ναι μεν, αλλά», με ασάφειες, εμφανίζονται ως κήνσορες και τιμητές, προσπαθώντας να αποφύγουν τη δίκαιη τιμωρία του εγκλήματος που επιχείρησαν - μιας καθαρής δολοφονίας χαρακτήρα, με όπλα αδιανόητες ψευτιές, βρωμερές συκοφαντίες και απίστευτες αθλιότητες.

Στις τέσσερις δεκαετίες και πλέον που διακονώ τη δημοσιογραφία έχω υποστεί διάφορες επιθέσεις από ορισμένους «επαγγελματίες» της «δημοσιογραφίας της κότας». Τους καταλάβαινα, μια δουλειά έκαναν κι αυτοί, για το μεροκάματο. Προ διετίας περίπου, όμως, έγινα αποδέκτης ενός κειμένου στην «Αυγή», υπό τον τίτλο «Ο κύριος Γάμα», το οποίο ξεπερνούσε κάθε όριο. Το υπέγραφε ο γνωστός Καρτερός, ο στενός συνεργάτης και μυστικοσύμβουλος του «Λεγάμενου», εξειδικευμένος στο πώς να εξοντώνει πολιτικά, κοινωνικά, επαγγελματικά όσους ασκούν κριτική ή ενοχλούν το αφεντικό του. Εξαναγκάστηκα να ασκήσω αγωγή στη Δικαιοσύνη. Η αγωγή συζητήθηκε, ο Καρτερός εμφανίστηκε στο δικαστήριο ως χαμηλοβλεπούσα οσία παρθένα ολόκληρος άντρας, κλάφτηκε στους δικαστές σαν τη γειτόνισσα που έριξε βρωμόνερα στην αυλή της διπλανής αλλά… δεν ήταν αυτή, δήλωσε ότι δεν εννοούσε εμένα (!!!) στο υβριστικότατο κείμενο και προ ημερών εκδόθηκε η απόφαση. Απορριπτική. Διότι το Πρωτοδικείο έκρινε ότι «δεν προκύπτει με βεβαιότητα, ακρίβεια και πέραν αμφιβολίας και ενδοιασμού η ταυτότητα του προσώπου στο οποίο αναφέρεται, δεδομένου ότι δεν έγινε καμία συγκεκριμένη αναφορά» στο όνομά μου!!!

Σύμφωνα με την ίδια απόφαση (πρόεδρος Ελευθερία Αθανασίου, εισηγήτρια Μαρία Κλειδαρά), «η αναφορά του γράμματος "γάμα" και η επαγγελματική ιδιότητα του δημοσιογράφου δεν κρίνονται επαρκή στοιχεία προκειμένου να τον φωτογραφίσουν», καθώς ο Γ. Παπαχρήστος «δεν είναι ο μοναδικός δημοσιογράφος στη χώρα το κύριο όνομα του οποίου ξεκινάει από το συγκεκριμένο γράμμα»!!! Θρίαμβος της «δημοσιογραφίας της κότας» και με τη βούλα του δικαστηρίου. Τελεια. Ενθαρρυμένος ο Καρτερός από το γεγονός, Μεγάλο Σάββατο (Μεγάλο Σάββατο!!!), μου εξαπέλυσε μία ακόμη βιτριολική επίθεση, με αφορμή την «επιτυχή» έκβαση της εις βάρος μου επιχείρησης εξόντωσης χαρακτήρα. Αυτή τη φορά ονομαστικά. Μετά φωτογραφίας. Και δεν κατάλαβε ο φουκαράς ότι με όσα δυσώδη και χυδαία εξέμεσε ξανά, ουσιαστικά ανατρέπει την πανταχόθεν διάτρητη απόφαση του Πρωτοδικείου. Αλλά συμβαίνει συχνά «να θέλει η… κότα να κρυφτεί και η χαρά να μην την αφήνει»...

Σύντομα, λοιπόν, θα έχει νέα μου.

Στα δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων εκδικάστηκε χθες η αγωγή του δημοσιογράφου της εφημερίδας Τα Νέα Γιώργου Παπαχρήστου κατά του Θανάση Καρτερού και της ΑΥΓΗΣ για συκοφαντική δυσφήμιση και προσβολή της προσωπικότητάς του.

Μολονότι ο Γ. Παπαχρήστος δεν κατονομάζεται στο συγκεκριμένο κείμενο, στην αγωγή του υποστηρίζει ότι σημεία από το άρθρο του Θ. Καρτερού τον εμφανίζουν ως κατευθυνόμενο όργανο εμπαθούς δημοσιογραφίας, εντεταλμένο σε δολοφονία χαρακτήρων των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης Μητσοτάκη και ειδικά του Αλ. Τσίπρα. Για να τεκμηριώσει, μάλιστα, τον ισχυρισμό του ότι το κείμενο αναφέρεται προσωπικά σε αυτόν, επικαλείται αναφορές του συγκεκριμένου άρθρου σε δύο παλιότερα δημοσιεύματά του: τις υποτιθέμενες παράνομες συναλλαγές που γίνονταν από το πολιτικό γραφείο του Ν. Παππά και του Χρ. Σπίρτζη και την υποτιθέμενη κρουαζιέρα που είχε κάνει ο Αλ. Τσίπρας με το κότερο του Τσέχου μεγαλομέτοχου του ΟΠΑΠ. Και τα δύο αυτά δημοσιεύματα ο Γ. Παπαχρήστος είχε υποχρεωθεί να τα ανακαλέσει ως συκοφαντικά και ανυπόστατα. Ο δημοσιογράφος των Νέων ισχυρίζεται επίσης ότι φωτογραφίζεται από τον τίτλο του άρθρου («Γάμα»), που είναι το πρώτο γράμμα του μικρού του ονόματος.

Η πλευρά του Θανάση Καρτερού και της ΑΥΓΗΣ, που εκπροσωπήθηκε από τους δικηγόρους Γιάννη Ματζουράνη, Βασίλη Γεωργόπουλο και Ουρανία Βλαχέα και με μάρτυρες τον Κώστα Βαξεβάνη και τον ίδιο τον Θανάση Καρτερό, υποστήριξε ότι το κείμενο δεν αναφέρεται προσωπικά στον Γ. Παπαχρήστο, αλλά σε ένα συγκεκριμένο είδος δημοσιογραφίας, το οποίο κατ’ εντολή επιχειρηματιών και πολιτικών επιχειρεί συστηματικά να αφοπλίσει πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ στοχεύοντας προσωπικά στον πρόεδρο και στα στελέχη του. Ο τίτλος του δεν είναι αρχικό γράμμα κανενός ονόματος, αλλά προστακτική του γνωστού ρήματος και καταδεικνύει με σκληρό τρόπο το είδος και το ύφος των διαταγών με τους οποίους αυτό το είδος της εντελλόμενης δημοσιογραφίας παρακινείται στη δολοφονία χαρακτήρων. Τυπικό δείγμα της δημοσιογραφίας αυτής είναι και τα δύο συγκεκριμένα συκοφαντικά δημοσιεύματα που αναφέρονται στο κείμενο του Θ. Καρτερού ως παράδειγμα δημοσιογραφικής χυδαιότητας και τα οποία δεν μπορούν να θεωρηθούν ότι αναφέρονται στον Γ. Παπαχρήστο, γιατί είχαν αναπαραχθεί ευρύτατα. Σε κάθε περίπτωση, οι χαρακτηρισμοί του κειμένου είναι σκληροί, αλλά είναι καθαρά πολιτικοί.

Ο Μανώλης Βασιλάκης

Ως μάρτυρας από την πλευρά του Γ. Παπαχρήστου κατέθεσε ο δημοσιογράφος Μιχάλης Βασιλάκης. Ο Μ. Βασιλάκης είπε στο δικαστήριο ότι δεν γνωρίζει άλλη κατευθυνόμενη δημοσιογραφία «πλην αυτής που κάνουν η ΑΥΓΗ και ο Ριζοσπάστης», και παρομοίασε την ΑΥΓΗ με την παλιά Αυριανή. Ο μάρτυρας δεν απάντησε στο ερώτημα του Γ. Ματζουράνη αν υπάρχει δημοσιογραφία που χτυπά συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα κατ’ εντολή της κυβέρνησης. Δυσκολεύτηκε να απαντήσει στο ερώτημα της υπεράσπισης αν έχει υπόψη του τι είναι η λίστα Πέτσα και είπε ότι ενδεχομένως να υπάρχουν δημοσιογράφοι που κατευθύνονται πολιτικά, «αλλά όχι στην Καθημερινή ή στο Συγκρότημα Λαμπράκη». «Μόνο κάτι κομματόσκυλα» συμπλήρωσε, προκαλώντας την αντίδραση των συνηγόρων υπεράσπισης και της έδρας. Σε ό,τι αφορά τα δύο συκοφαντικά δημοσιεύματα που αναφέρει ως παραδείγματα ο Θ. Καρτερός στο άρθρο του, είπε ότι υποδεικνύουν αποκλειστικά τον Γ. Παπαχρήστο και ότι δεν θυμάται τον θόρυβο που είχε γίνει γύρω από αυτά.

Οι καταθέσεις Βαξεβάνη και Καρτερού

Καταθέτοντας υπέρ της ΑΥΓΗΣ και του Θ. Καρτερού, ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης είπε ότι συνδέεται φιλικά τόσο με τον αρθρογράφο της ΑΥΓΗΣ όσο και με τον Γ. Παπαχρήστο, αλλά τον ενδιαφέρει να υπηρετήσει την αλήθεια. Επισήμανε ότι το συγκεκριμένο άρθρο είναι ένα άρθρο γνώμης, που είχε στόχο να περιγράψει μια συγκεκριμένη κατάσταση στον χώρο της δημοσιογραφίας και δεν μπορούσε να θεωρηθεί προσβλητικό για κανένα πρόσωπο.

«Δεν θα είχα κανέναν ενδοιασμό να κατονομάσω τον Παπαχρήστο αν θεωρούσα ότι έχω να πω κάτι προσωπικά σε αυτόν» είπε στην κατάθεσή του ο Θ. Καρτερός. «Δεν τα βάζω μαζί του στο συγκεκριμένο κείμενο. Τα βάζω με όλο τον εσμό της κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας που λειτουργεί με αυτόν τον χυδαίο τρόπο προσβάλλοντας τη δημοκρατία».

Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι ο Γ. Παπαχρήστος κατέθεσε τη συγκεκριμένη αγωγή αμέσως μετά από μια άλλη αγωγή που κατέθεσε εναντίον του ο Αλέξης Τσίπρας για τα συκοφαντικά δημοσιεύματα σχετικά με τους όρους ενοικίασης του σπιτιού του στο Σούνιο. Η απόφαση του δικαστηρίου αναμένεται το προσεχές διάστημα.



Τρίτη 19 Απριλίου 2022

ΑΣ ΜΗΝ ΧΑΡΙΣΘΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΚΑΤ' ΕΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΟΥΣ ΜΑΝΙΟΥΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑΪΚΟΥ ΧΩΡΟΥ, ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΜΕ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ...

 

















Δεν θα μπορούσε να αποστεί (και) η συντρόφισσα Γεροβασίλη, προβεβλημένη βουλεύτρια του (Τ)ΣΥΡΙΖΑ και προεδρεύσασα στο τετραήμερο ΣΥΡΙΖΑίϊκο συνέδριο,  από την γραμμή της σιωπηρής αποδοχής όσων ανήκουστων εξετόξευσε, δίχως ελάχιστο όνειδος, ο βουλευτής τους Νίκος Μανιός, χαρακτηρίζοντας Ιμπραήμ (...) τον Κυρ. Μητσοτάκη, εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας, στα πρότυπα του μεγάλου σφαγέα των επαναστατημένων Ελλήνων το 1821 και γιατί όχι Τουρκόσπορο...

Εξ ού και η σπουδή της της, χθες το βράδυ από το Τ/Ο Σταθμό «Action-24» να αποφύγει τον σκόπελο της συγκεκριμένης ακατανόητης και τελικώς απαράδεκτης διατύπωσης από το «ενδιαφέρον» της γιά την όλη εμφάνιση Μανιού, που αποτελούσε την ανάλυση γιά τον Ιμπραήμ-Μητσοτάκη και την ανάγκη ανατροπής αυτής της εξουσίας των αστών, από τον ίδιο βουλευτή στην ίδια Βουλή. 

Είναι γεγονός ότι τα κριτήρια πολιτικής αισθητικής των ΣΥΡΙΖΑίων απέχουν-εκτός εξαιρέσεων-από το θεμιτό πλαίσιο ακόμη και της πιό ακραίας πολιτικής κριτικής και αντιπαράθεσης, αλλά, ευτυχώς, από την άλλη πλευρά, συνιστά εύνοια της τύχης και της τάξεως των πολιτικών μας πραγμάτων ότι η ψήφος των Ελλήνων πολιτών τούς έχει οδηγήσει στα έδρανα της αντιπολίτευσης, σε συνέχεια της τριπλής εκλογικής τους ήττας του 2019. 

Βεβαίως η Γεροβασίλη μίλησε γιά πορεία αυτού του συνεδρίου του (Τ)ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την ανατροπή Μητσοτάκη(...),αλλά πώς να μην δείξει ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, με τέτοιους ακραίους του Κόμματός της, όπως ο Μανιός, ο οποίος μάλλον βάλθηκε να δυσφημίσει εαυτόν και την αντιδικτατορική του δράση. 

Κρίμα ή μάλλον τώρα είναι ο πραγματικός Μανιός; Στις επόμενες κάλπες-οψέποτε στηθούν-τέτοιες συμπεριφορές πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικώς...

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης


Κυριακή 17 Απριλίου 2022

Το σημαντικότερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανάγνωση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας. Ο κόσμος έχει αλλάξει ριζικώς· η πολιτική επικοινωνία γίνεται πλέον στο Διαδίκτυο, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να ρυπαίνει με αφίσες τον δημόσιο χώρο, σαν το παλαιολιθικό ΚΚΕ. Και αυτό είναι μόνο το νύχι του λιονταριού. Σε μια περίοδο που η Ρωσία σφάζει και ρημάζει μια χώρα αποκτά ιδιαίτερη σημασία το ρηθέν «ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων». Δεν λέμε ότι πρέπει να ευλογούν τις ΗΠΑ, αλλά να έχουν σε κάθε ιστορική στιγμή την ικανότητα να αξιολογούν τα συμβαίνοντα....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"




ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

«Είναι αληθινό ή απλώς έξυπνο;», αναρωτήθηκε για κάτι που άκουσε ο Βρετανός πολιτικός Ογκάστιν Μπίρελ, πριν από πολλά χρόνια. Για όσα είπε περί ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Χριστόφορος Βερναρδάκης δεν υπάρχει δίλημμα. Ρωτήθηκε αν «πουλάει» ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό «προϊόν» με βάση τις δημοσκοπήσεις, και ο πρώην υπουργός αντέτεινε ότι «αρχίζει σιγά σιγά και πουλάει ξανά». Σημείωσε όμως ότι δεν ευθύνεται «µόνο το προϊόν», αλλά και ο «”πωλητής”, δηλαδή το κόµµα» (ΕΡΑ 1, 14.4.2022).

Εξυπνο, αλλά όχι αληθινό. Κι αυτό γιατί στα κόμματα δεν υπάρχει ο (φτου, φτου, εξαποδώ καπιταλιστικός) καταμερισμός της εργασίας. Παραγωγοί και πωλητές πολιτικών θέσεων είναι τα ίδια πρόσωπα. Το προϊόν είναι καλό ή κακό, διότι έτσι παράγεται (και την ίδια στιγμή πωλείται) και αυτό που χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κάποιο σεμινάριο μάρκετινγκ, αλλά αναδιάρθρωση ολόκληρου του παραγωγικού του μοντέλου. Δεν είναι δηλαδή θέμα να προφέρουν σωστά τη λέξη «νεοφιλελευθερισμός», αλλά το γεγονός ότι την κολλάνε σε οτιδήποτε δεν μπορούν να εξηγήσουν. «Νεοφιλελεύθερο» χαρακτήριζαν τον κατεξοχήν σοσιαλδημοκράτη κ. Κώστα Σημίτη, «νεοφιλελεύθερη» χαρακτηρίζουν και αυτή την κυβέρνηση που –έστω, λόγω ειδικών συνθηκών– τίναξε την κρατική μπάνκα στον αέρα.

Πώς να το κάνουμε; Δεν γίνεται «νεοφιλελευθερισμός» με 7% και 9% ελλείμματα, και δεν είναι «ακροδεξιά» μια κυβέρνηση επειδή απαγορεύει στους μπάχαλους να τα κάνουν λίμπα στα ΑΕΙ. Μια κυβέρνηση μπορεί να χαρακτηριστεί καλή ή κακή, άριστη ή άθλια (αυτά είναι αξιολογικοί χαρακτηρισμοί), αλλά οι όροι «νεοφιλελευθερισμός» και «ακροδεξιά» πρέπει να εμπεριέχουν και κάποια στοιχεία της πραγματικότητας. Δεν γίνεται κάποιος «νεοφιλελεύθερος» επειδή απλώς δεν τον γουστάρουμε ή επειδή μας κερδίζει κατά κράτος στις εκλογές και στα γκάλοπ.

Υπάρχει διαρκές πρόβλημα ύφους, όπως με έξυπνο αλλά και αληθινό τρόπο περιέγραψε ο Μιχάλης Μητσός: «Αν δεν υπάρχει πια ο δεξιός που κραύγαζε “στα τέσσερα!”, τον υποκαθιστά επάξια ο αριστερός που φωνάζει “θα σε πάω αίμα!”» («Τα Νέα», 15.4.2022). Αλλά το σημαντικότερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανάγνωση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας. Ο κόσμος έχει αλλάξει ριζικώς· η πολιτική επικοινωνία γίνεται πλέον στο Διαδίκτυο, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να ρυπαίνει με αφίσες τον δημόσιο χώρο, σαν το παλαιολιθικό ΚΚΕ. Και αυτό είναι μόνο το νύχι του λιονταριού. Σε μια περίοδο που η Ρωσία σφάζει και ρημάζει μια χώρα αποκτά ιδιαίτερη σημασία το ρηθέν «ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων». Δεν λέμε ότι πρέπει να ευλογούν τις ΗΠΑ, αλλά να έχουν σε κάθε ιστορική στιγμή την ικανότητα να αξιολογούν τα συμβαίνοντα.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2022

Η Ελλάδα οφείλει, μετά την ελπιζόμενη λήξη του πολέμου, να απαιτήσει από τον ΟΗΕ, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε πολύ υψηλούς τόνους, την άμεση απομάκρυνση των κατοχικών στρατευμάτων της Τουρκίας από την Κύπρο, σε εκτέλεση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας ή την επιβολή σκληρών οικονομικών κυρώσεων απέναντί της, μέχρι και πάγωμα ή αποβολή της από το ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα, Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να μπλοκάρουν την ενταξιακή πορεία του «πονηρού και πλεονέκτη» γείτονά μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επανένωση της Κύπρου μετά από 48 χρόνια κατοχής του 37% του εδάφους της, πρέπει να γίνει προτεραιότητα της Ευρώπης, με όρους δίκαιης λύσης, για μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ταυτόχρονα να απαιτήσουμε την παύση του τουρκικού επεκτατισμού στο Αιγαίο και στον θαλάσσιο χώρο που δικαιούται η Ελλάδα, κατά το ισχύον Δίκαιο της Θάλασσας....




Η εισβολή στην Ουκρανία και ο νέος Ψυχρός Πόλεμος. 
Διεθνές Δίκαιο και Διπλωματία απέναντι στη χρήση βίας.

Του Δρος  Βενιαμίν Καρακωστάνογλου*

Η
απρόκλητη και μεγάλης κλίμακας Ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί μία απόλυτα καταδικαστέα ενέργεια, η οποία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από την καταγγελλόμενη προηγηθείσα χρήση βίας στις δύο επαρχίες του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ) που αυτονομήθηκαν από το 2014. Το Διεθνές Δίκαιο και η Διπλωματία των Διεθνών Οργανισμών παρέχει μέσα για εφαρμογή των Διεθνών Συμφωνιών και την εποπτεία της τηρήσεώς τους, τα οποία προφανώς ούτε εξαντλήθηκαν, αλλά ίσως ούτε καν χρησιμοποιήθηκαν με σοβαρό και αποφασιστικό τρόπο. Ο ΟΗΕ, κυρίως, αλλά και το Διεθνές Δικαστήριο, το Συμβούλιο Ασφαλείας, ο ΟΑΣΕ, οι μέθοδοι πολιτικής διαμεσολάβησης και οι απευθείας διαπραγματεύσεις, θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί για τον εντοπισμό των όποιων παραβιάσεων των Συμφωνιών του Μινσκ (2014,2015) και τον καταλογισμό ευθυνών, όπως και για την λήψη πρόσθετων μέτρων και αποφάσεων για την οριστική διευθέτηση των ανοιχτών ζητημάτων και ικανοποίηση των νόμιμων και εύλογων επιδιώξεων των δύο χωρών. 

Αυτό προφανώς δεν έγινε για δύο πιθανούς λόγους: 
  • Η μεν Ρωσία ήθελε να αξιοποιήσει τη δεδομένη στρατιωτική υπεροχή της, ώστε να επιτύχει 4 στόχους που γνώριζε ότι δεν είναι συμβατοί με το Διεθνές Δίκαιο (νομιμοποίηση της προσάρτησης της Κριμαίας, αποδοχή της απόσχισης του αυτονομημένου τμήματος του Ντονμπάς, εγκατάλειψη της συνταγματικής επιδίωξης για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και οριστική ουδετερότητα με αφοπλισμό της χώρας). Έτσι θέλησε, με την απειλή χρήσης βίας αρχικά και με την εισβολή στη συνέχεια, να επιτύχει με εξαναγκασμό τους στόχους της. 
  • Από την πλευρά της η Ουκρανία, πιστεύοντας ότι έχει το Διεθνές Δίκαιο αλλά και τη Δύση (ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση) με το μέρος της, δεν θέλησε να επιδιώξει μία συναινετική λύση, που δεν θα ήταν συμβατή με τη διεθνή νομιμότητα και θα την καθιστούσε υποτελή προς τη Μόσχα, μειώνοντας την εδαφική της επικράτεια και την εθνική της ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση.
Το γεγονός ότι η Ρωσία χρησιμοποίησε υπέρμετρη και μη αναλογική βία, τουλάχιστον σε σχέση με την αποδοχή της απόσχισης του Ντονμπάς, (την Κριμαία την ήλεγχε ήδη από το 2014), αποδεικνύει ότι: 
  • είτε ήθελε να πετύχει την πλήρη δορυφοροποίηση (ίσως και ενσωμάτωση) της Ουκρανίας, 
  • είτε ότι ανέμενε (λανθασμένα όπως αποδείχθηκε) την αυτόβουλη υποχώρηση της Ουκρανίας και του λαού της στις απαιτήσεις της, έστω μετά από μια υποτυπώδη αντίσταση.
Τόσο όμως η μη αναμενόμενη σθεναρή αντίσταση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων αλλά και του λαού της, όσο και η εκδηλωθείσα, επίσης, μη αναμενόμενη, ισχυρή πολιτική και οικονομική αντίδραση (σκληρότατες κυρώσεις) του ΝΑΤΟ (και των ΗΠΑ), όπως και της Ευρώπης, αλλά και της διεθνούς κοινής γνώμης (ιδίως στο ανθρωπιστικό και ιδεολογικό επίπεδο), ανέτρεψαν τα σχέδια, χρονοδιαγράμματα και προβλέψεις των επιτιθέμενων.

Η δημιουργηθείσα κατάσταση παγκοσμίως θυμίζει έντονα τον Ψυχρό Πόλεμο (1945-1990) και ίσως σηματοδοτεί το δεύτερο γύρο του! Οι μεγάλης εκτάσεως οικονομικές κυρώσεις της Δύσης προς τη Ρωσία, σε συνδυασμό με την προηγηθείσα διετή πανδημία και τις δυσμενείς οικονομικές συνέπειές της, αλλά και η ανατροπή (προσωρινή ή και μόνιμη) της ενεργειακής τροφοδοσίας της Ευρώπης από τη Ρωσία, οδηγούν σε δύσκολα διαχειρίσιμα αδιέξοδα, που πλήττουν όλη τη διεθνή οικονομία.

Ταυτόχρονα, το “νεκρό” ΝΑΤΟ και η “κοιμισμένη” Ευρωπαϊκή Ένωση, ενεργοποιούνται και επανακαθορίζουν τους στόχους και τις μεθόδους τους. Οι ΗΠΑ εντείνουν τις σχέσεις και τον έλεγχό τους προς την Ευρώπη αποκόπτοντας την ενεργειακή της σχέση με τη Ρωσία (π.χ. North Stream 2), ενώ ετοιμάζονται να διοχετεύσουν το δικό τους LNG, ως εναλλακτική λύση (και προσοδοφόρα για τις ίδιες), ενώ επανακάμπτει η στρατιωτική παρουσία τους στην πρώην Ανατ. Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πιθανότατα θα αποκτήσει αμυντικό πυλώνα και θα επιδιώξει ενεργειακή επάρκεια (εργοστάσια LNG, νέοι αγωγοί όπως ίσως ο East Med, ανανεώσιμες πηγές, ίσως και πυρηνικοί σταθμοί), για να μην εξαρτάται από τη Ρωσία. Άλλωστε, η στρατιωτική βία που χρησιμοποιεί μαζικά η Ρωσία και η τραγικότητα των επιπτώσεων στον άμαχο πληθυσμό και τις υποδομές της Ουκρανίας, έχουν διαρρήξει για απροσδιόριστο χρόνο στο μέλλον τις όποιες συναινέσεις και συνέργειες είχε οικοδομήσει στη μεταψυχροπολεμική περίοδο, κυρίως από το 1991 έως το 1999, μεταξύ ΝΑΤΟ, ΕΕ, και Ρωσίας, η οικονομική συνεργασία και η παγκοσμιοποίηση, μετά βέβαια την επικράτηση της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς.

Η μέχρι τώρα εξέλιξη του πολέμου μας οδηγεί στις εξής επισημάνσεις:

– Η Ευρώπη και η υφήλιος επιστρέφει στον σκοταδισμό της ένοπλης βίας και της απανθρωπίας… Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι δεν μας φρονημάτισαν.

– Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο οι ισχυροί πόλοι της διεθνούς κοινότητας απέτυχαν να οικοδομήσουν ένα συναινετικό και δίκαιο σύστημα επίλυσης διαφορών, και έτσι, η κάθε πλευρά προωθεί τα δικά της συμφέροντα χωρίς να συνυπολογίζει τα νόμιμα και εύλογα συμφέροντα των άλλων.

– Η Ρωσική εισβολή δεν μπόρεσε να επιβληθεί τάχιστα στην Ουκρανία και οι εισβολείς δεν έχουν εύκολη στρατηγική εξόδου, ενώ αντιμετωπίζουν και τεράστια ζημία από τις Δυτικές οικονομικές κυρώσεις, οι οποίες ταυτόχρονα αποσταθεροποιούν την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία, με άξονα την ενεργειακή έλλειψη. Μακροπρόθεσμη Ρωσική κατοχή της Ουκρανίας είναι αδύνατη.

– Επιστρέφουμε σε νέο Ψυχρό Πόλεμο, αντί να υπάρξει μια σχέση εμπιστοσύνης και συνεργασίας μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας, που είναι καταρχήν μια ευρωπαϊκή χώρα, πέρα από τον συνολικό ευρωασιατικό χαρακτήρα της. Αυτό θα διαιωνίσει την Αμερικανική ηγεμονία στην ευρωπαϊκή ασφάλεια και ένα νέο διπολισμό, ενώ ταυτόχρονα οι ΗΠΑ εστιάζουν την προσπάθειά τους στην αντιμετώπιση της Κίνας.

– Η Ελλάδα οφείλει, μετά την ελπιζόμενη λήξη του πολέμου, να απαιτήσει από τον ΟΗΕ, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε πολύ υψηλούς τόνους, την άμεση απομάκρυνση των κατοχικών στρατευμάτων της Τουρκίας από την Κύπρο, σε εκτέλεση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας ή την επιβολή σκληρών οικονομικών κυρώσεων απέναντί της, μέχρι και πάγωμα ή αποβολή της από το ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα, Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να μπλοκάρουν την ενταξιακή πορεία του «πονηρού και πλεονέκτη» γείτονά μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επανένωση της Κύπρου μετά από 48 χρόνια κατοχής του 37% του εδάφους της, πρέπει να γίνει προτεραιότητα της Ευρώπης, με όρους δίκαιης λύσης, για μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ταυτόχρονα να απαιτήσουμε την παύση του τουρκικού επεκτατισμού στο Αιγαίο και στον θαλάσσιο χώρο που δικαιούται η Ελλάδα, κατά το ισχύον Δίκαιο της Θάλασσας.
Ο Βενιαμίν Καρακωστάνογλου είναι Μόνιμος Λέκτωρ Διεθνούς Δικαίου Νομικής Σχολής Α.Π.Θ. Περιφερειακός Σύμβουλος Κεντρικής Μακεδονίας, Τομεάρχης Διαπεριφερειακών Σχέσεων τ. Πρόεδρος Περιφερειακού Συμβουλίου Π.Κ.Μ. πρ. Διπλωμάτης Διεθνών Οργανισμών

Αλληλεπίδραση του πολέμου στην Ουκρανία 
και του ενεργειακού ζητήματος:
Η χρησιμότητα του EastMed 

Του Δρος Βενιαμίν Καρακωστάνογλου

Η αιφνίδια επιδείνωση των σχέσεων Ρωσίας και Ουκρανίας, που βρίσκονταν ήδη σε ένταση από το 2014, με την παράνομη Ρωσική εισβολή της 24/2/22, προκάλεσε αναταράξεις και ανατροπές στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία του πλανήτη (λόγω κυρίως των οικονομικών κυρώσεων) και στην ενεργειακή επάρκεια, ιδίως στην Ευρώπη.

Η εξάρτηση πολλών ευρωπαϊκών χωρών από το Ρωσικό φυσικό αέριο και η Αμερικανική ισχυρή πίεση για διαφοροποίηση των πηγών ενέργειας στην Ευρώπη, ώστε να υπάρξει απεξάρτηση από τη Ρωσία, αποκτούν πλέον, μετά την εισβολή στην Ουκρανία, χαρακτήρα αμεσότητας και ύψιστης προτεραιότητας, με συνέπεια να αναθεωρούνται ριζικά σχεδιασμοί και αξιολογήσεις στον τομέα της προμήθειας ενέργειας, καθώς πλέον επικρατούν εκ νέου συνθήκες Ψυχρού Πολέμου και έντονης αντιπαλότητας μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας, που προφανώς επηρεάζει και τις σχέσεις με την Κίνα και όχι μόνο…

Η ενεργειακή μετάβαση στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (Α.Π.Ε.) υπό το φως κυρίως της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, αλλά και της σταδιακής εξάντλησης των αποθεμάτων των ορυκτών καυσίμων, φαίνεται ότι μετατίθεται χρονικά και έτσι θα δοθεί άμεση προτεραιότητα στην διασφάλιση βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, ενεργειακής επάρκειας με παραδοσιακούς τρόπους και πηγές.

Ταυτόχρονα, βέβαια, θα συνεχισθεί επιταχυνόμενη η έρευνα για νέα αποθέματα υδρογονανθράκων, αλλά και η εγκατάσταση υποδομών για Α.Π.Ε., ενώ στο βάθος του ορίζοντα επαναξιολογείται και η πυρηνική ενέργεια, αλλά και η λύση της παραγωγής ενέργειας από το υδρογόνο, που θα αποτελέσει (όταν λυθούν υπάρχοντα τεχνολογικά προβλήματα) την οριστική λύση για παροχή ενέργειας παγκοσμίως!

Ο οικονομικός πόλεμος, λόγω των οικονομικών κυρώσεων που επέβαλε η Δύση προς την Ρωσία ως αντίμετρο για την εισβολή στην Ουκρανία, οδήγησε στην ακύρωση του υποθαλάσσιου αγωγού NordStream 2 (Ρωσίας-Γερμανίας) και αναμένεται να προκαλέσει την σταδιακή ή και άμεση παύση, μάλλον από τον επόμενο χειμώνα, συνολικά της τροφοδοσίας φυσικού αερίου από την Ρωσία προς την Ευρώπη. 

Πρέπει λοιπόν να βρεθούν ενεργειακές πηγές αντικατάστασης και εδώ προβάλλει η επαναξιολόγηση της κατασκευής του αγωγού EastMed, ο οποίος θα διοχετεύει το Ισραηλινό, Κυπριακό και Αιγυπτιακό φυσικό αέριο προς την Ευρώπη, υποθαλασσίως από την Ανατ. Μεσόγειο, διά της Ελλάδος προς την Ιταλία. Ο αγωγός αυτός θα έχει μήκος 1.872 χλμ. (1.335 υποθαλασσίως και 537 χερσαίως) και θα στοιχίσει περί τα 6 δις δολάρια και είναι τεχνικά εφικτός, παρά τα μεγάλα υποθαλάσσια βάθη από τα οποία θα διέλθει μεταξύ Κύπρου και Κρήτης (ως 3.200 μέτρα). Κυκλοφορεί η άποψη ότι ο αγωγός έχει και «γεωπολιτικά προβλήματα» (βλ. π.χ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 27-3-22, σελ. 5 του Οικονομικού ένθετου) δηλ. ότι η Τουρκία (αλλά και οι ΗΠΑ) αντιδρά γιατί ο αγωγός θα διέρχεται από την Κυπριακή ΑΟΖ (που αμφισβητεί) καθώς και από την δική της «γαλάζια πατρίδα», που αυθαιρέτως και μονομερώς προσδιόρισε μαξιμαλιστικά!

Η θέση αυτή είναι παντελώς αστήρικτη κατά το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας. Και αυτό γιατί στην ίδια την υβριδική έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, αλλά και της παλαιότερης και διατηρούμενης ζώνης της Υφαλοκρηπίδας (βυθός-υπέδαφος) επιτρέπεται μεταξύ άλλων ελευθεριών για όλα τα κράτη, η ελευθερία επικοινωνίας, δηλαδή η πόντιση ή κατασκευή υποθαλάσσιω ν καλωδίων και σωληναγωγών. 

Η ελευθερία αυτή συνυπάρχει με τα κυριαρχικά δικαιώματα οικονομικής φύσεως (και επί των φυσικών πόρων) στις δύο παραπάνω ζώνες (ΑΟΖ/Υφαλ.) που ονομάζονται γι’ αυτό ζώνες οικονομικής κυριαρχίας και ανήκουν στο παράκτιο κράτος που την δικαιούται, το οποίο όμως υποχρεούται να επιτρέπει την διέλευση υποθαλάσσιων καλωδίων και σωληναγωγών των άλλων κρατών, όπως ακριβώς υποχρεούται να επιτρέπει το δικαίωμα (ελευθερία) της ναυσιπλοΐας και της υπέρπτησης αεροσκαφών των άλλων κρατών. Υποβρύχια καλώδια για μεταφορά ηλεκτρισμού και τηλεφωνικού σήματος ή οπτικών ινών και υποβρύχιοι σωληναγωγοί για την μεταφορά υγρών (π.χ. πετρελαίου) και αέριων (π.χ. φυσικού αερίου ή στο μέλλον υδρογόνου), θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τα καλώδια και τους σωληναγωγούς που είναι ήδη τοποθετημένοι. Επίσης η χάραξη της πορείας για την τοποθέτηση αυτών των σωληναγωγών πάνω στην υφαλοκρηπίδα, υπόκειται στη συναίνεση του παράκτιου κράτους. Αυτό δεν απαιτείται για τα καλώδια (βλ. άρθρο 79 της Σύμβασης του ΟΗΕ του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας). 

Συνεπώς η συναίνεση του παράκτιου κράτους είναι εύλογο να αφορά μόνο την ακριβή πορεία των σωληναγωγών, ώστε να μη συμπίπτουν ή εμποδίζουν ήδη τοποθετημένους σωληναγωγούς η εξέδρες ή άλλες κατασκευές κράτους, και άρα να αλλάζει η πορεία κατά λίγες μόνο εκατοντάδες μέτρα ή έστω λίγα χιλιόμετρα.

Δεν αφορά όμως, σε καμία περίπτωση, άρνηση διέλευσης τους σωληναγωγού ή μη αιτιολογημένη τροποποίηση της πορείας του. Είναι άλλο πράγμα να αμφισβητεί (παρανόμως βέβαια) η Τουρκία περιοχές της ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας της Κύπρου ή της Ελλάδος, αρνούμενη μάλιστα να αποδεχθεί την οριοθέτησή τους με δικαστική επίλυση (Χάγη) και είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να θέλει να απαγορεύσει την διέλευση σωληναγωγών (ή ίσως και καλωδίων!) από περιοχές θαλάσσης (ΑΟΖ/Υφαλ.) που διεκδικεί και μάλιστα αυθαίρετα! Είναι ταυτόσημο με την άρνηση εκ μέρους της να επιτρέπονται στην ΑΟΖ (εφόσον δεν εμπλέκονται και δεν παρακωλύουν τα οικονομικά κυριαρχικά δικαιώματα του παράκτιου κράτους). Υπάρχουν βέβαια σκέψεις και για άλλους τρόπους μεταφοράς του φυσικού αερίου ή πετρελαίου από τους χώρους εξόρυξής του στην Ανατολική Μεσόγειο προς την Ευρώπη ή και αλλού, σε προορισμούς κατανάλωσης:

1) Εναλλακτικός EastMed μέσω χερσαίας διαδρομής της Βορείου Αιγύπτου και μετά υποθαλλασίως στην Κρήτη και Ελλάδα-Ιταλία

2) Αγωγός Ισραήλ-Τουρκίας, που βέβαια δεν θα αποδεχθεί η Κύπρος όσο παραμένει η κατοχής και διχοτόμηση του νησιού.

3) Μέσω υποθαλλάσιου αγωγού υγροποίησης (LNG) στην Αίγυπτο και μετά με πλοία στην Ευρώπη.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι πρέπει να διοχετευθεί αέριο και πετρέλαιο από άλλες περιοχές πλην της Ρωσίας προς την Ευρώπη, με ασφαλή πορεία και μελλοντική προοπτική και η Ανατ. Μεσόγειος αποτελεί μια τέτοια. Θα πρέπει βέβαια να ερευνηθούν πολλές ακόμη περιοχές ιδίως της Κύπρου και της Ελλάδος (στην περίμετρο της Κρήτης) ώστε να αυξηθούν τα εντοπισμένα αποθέματα και να καταστεί περισσότερο συμφέρουσα η μεταφορά του αερίου/πετρελαίου μέσω του EastMed. 

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να αναγκασθεί η Τουρκία να αποδεχθεί (προφανώς δικαστικά) οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα και την Κύπρο και πάντα με βάση τις ρυθμίσεις του Δικαίου της Θάλασσας και όχι τις αυθαίρετες απόψεις της περί δήθεν «Γαλάζιας Πατρίδας» και άρνησή της να δεχθεί το άρθρο 121 της Σύμβασης 1982 για την ισοτιμία των θαλάσσιων ζωνών των νησιών με αυτές των ηπειρωτικών ακτών.

Επίσης θα πρέπει να ολοκληρωθεί στη συνέχεια η θαλάσσια οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδος-Αιγύπτου και να επιτευχθεί (έστω δικαστικά) η αντίστοιχη Ελλάδας-Λιβύης, με κατάργηση του ανυπόστατου νομικά, ψευδομνημονίου Τουρκίας—Λιβυης. Απαράβατη προϋπόθεση όλων των θαλάσσιων οριοθετήσεων είναι η επέκταση της Ελληνικής Αιγιαλίτιδας Ζώνης παντού (με συγκεκριμένη ρύθμιση στο Αιγαίο) και βέβαια η ανακήρυξη ΑΟΖ σε όλες τις παρακείμενες ελληνικές θάλασσες, με οριοθετήσεις όπου απαιτείται, στη βάση βέβαια του Διεθνούς Δικαίου.

Πηγή και των δύο κειμένων: 






Πέμπτη 7 Απριλίου 2022

ΟΠΩΣ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΔΕΙΣ, ΕΥΤΥΧΩΣ ΑΠΗΛΛΑΓΗΜΕΝ ΤΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΕΤΟΙΩΝ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΩΝ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ....

Από τον "ΣΚΑΪ", και...



Η Νέα Δημοκρατία σχολίασε δηκτικά την επιλογή του Πάνου Καμμένου να κάνει μια ανάρτηση στο Instagram αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία

Ο πρώην υπουργός Άμυνας στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην τελευταία του ανάρτηση, με φωτογραφία του στο λιμάνι της Ύδρας, ποζάρει με ένα κατακόκκινο καπέλο που έχει πάνω τα αρχικά της ΕΣΣΔ κοιτάζει την κάμερα και γράφει στην ανάρτηση: «Ζήσατε μαζί αγαπημένοι πολλά χρόνια … ΕΙΡΗΝΗ»

Το σχόλιο της ΝΔ

«Θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος τη νέα ανάρτηση του κ. Καμμένου ως μια ακόμα γραφική του στιγμή», αναφέρεται σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΝΔ για την ανάρτηση του Π. Καμμένου.

Και στην ίδια ανακοίνωση επισημαίνεται: «Ωστόσο, αν αναλογιστούμε ότι ο συγκεκριμένος ήταν υπουργός Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ και συγκυβερνήτης του κ. Τσίπρα, αισθάνεσαι αφενός τρόμο και αφετέρου τύχη, που δεν αντιμετώπισε η χώρα τότε, τις πρωτόγνωρες παγκόσμιες προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα. Γιατί κάθε σοβαρός άνθρωπος αντιλαμβάνεται τι θα γινόταν αν... ».

Πηγή: https://www.skai.gr/news/politics/nd-gia-anartisi-kammenou-aisthanesai-tromo-an-kyvernousan-oi-syriza-anel

...από "ΤΑ ΝΕΑ"




 

Τετάρτη 6 Απριλίου 2022

Η Αλεξανδρούπολη αναδεικνύει τον στρατηγικό ρόλο της Ελλάδας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟϊκού γίγνεσθαι...

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ" (φύλλο 04/04/22)





ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΜΑΝΟ ΧΑΡΑΛΑΜΠΑΚΗ

Για τον πόλεμο στην Ουκρανία η αποτίμηση και η εκτίμηση για την επόμενη μέρα που κάνει μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο πρώην υφυπουργός Εθνικής Αμυνας, στρατηγός ε.α. Αλκιβιάδης Στεφανής - ο οποίος εδώ και λίγες ημέρες έχει αναλάβει ρόλο συμβούλου της κυβέρνησης σε θέματα ακριτικών περιοχών και Αγίου Ορους - έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Οχι μόνο λόγω της 40ετούς εμπειρίας του στις Ενοπλες Δυνάμεις, αλλά και επειδή ακόμη και μετά την αποστρατεία του συνέχισε να είναι επιχειρησιακός, με κομβικό ρόλο σε μεγάλες κρίσεις ασφαλείας: όπως αυτή της «υβριδικής επίθεσης» από την Τουρκία στον Εβρο και έπειτα του «Ορούτς Ρέις». Εκτιμά πως ο Πούτιν δεν θα τερματίσει τις επιχειρήσεις αν δεν «επιτευχθούν οι επιχειρησιακοί του στόχοι» παρά τα όσα ακούγονται στις διαπραγματεύσεις. Επισημαίνει τον αναβαθμισμένο ρόλο της Ελλάδας στη συμμαχία με το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Και βέβαια η συζήτησή μας πάει και στα Ελληνοτουρκικά, αλλά και στην ακριτική Ελλάδα με την οποία θα ασχολείται ξανά από τη νέα του θέση.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, λέει ο Αλκιβιάδης Στεφανής, εκτός από τις μεγάλες αλλαγές έχει προκαλέσει και φθορές σε όλες τις αρχιτεκτονικές ασφαλείας του πλανήτη. Αλλαξε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και λειτουργούμε. «Επειτα από έναν μήνα ίσως δεν περίμενε ο πρόεδρος Πούτιν ότι η φθορά θα στρεφόταν και εναντίον του». Στο ερώτημα πάντως αν η σύρραξη θα διαρκέσει, τονίζει ότι είναι δύσκολο να δοθεί τώρα μία σαφής απάντηση. «Οταν δημιουργείς ένα σχέδιο, πολύ βασική παράμετρος είναι οι χρονικές επιδιώξεις. Τι έχεις θέσει ως χρονικό όριο μέσα στο οποίο οφείλεις να έχεις περατώσει το σχέδιό σου. Αρα δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε θα τελειώσει αυτό, αν δεν ξέρουμε τον σχεδιασμό της Ρωσίας». Σημειώνει ακόμη ότι δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ένα βασικό στοιχείο του ρωσικού δόγματος που είναι η παραπλάνηση. «Υπάρχει μία περίπτωση να ήταν παραπλανητική η ανακοίνωση πως τώρα θα ασχοληθούν μόνο με το Ντονμπάς διότι αμέσως μετά είδαμε ότι ξεκίνησαν πυραυλικές επιθέσεις και σε άλλα σημεία». Η εκτίμησή του είναι όμως πως αν δεν επιτευχθούν οι πολιτικοί και επιχειρησιακοί στόχοι που έχει θέσει ο πρόεδρος Πούτιν, «δεν θα σταματήσουν οι επιχειρήσεις».

Και ο ρόλος της Ελλάδας στην ενισχυμένη παρουσία του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, όπως αποφάσισε η Συμμαχία; Mε την αύξηση της δύναμης του ΝΑΤΟ στα βόρεια και ανατολικά σύνορα «εμείς συμμετέχουμε με την ενεργοποίηση της Αλεξανδρούπολης. Είναι εξαιρετική στρατηγική επιτυχία της Ελλάδος η συμπερίληψη της Αλεξανδρούπολης στον νατοϊκό σχεδιασμό. Βλέπουμε τα πλοία του ΝΑΤΟ να φτάνουν στο λιμάνι. Αξιοποιείται πολλαπλά. Αναδεικνύεται ο στρατηγικός ρόλος της Ελλάδος στο νατοϊκό γίγνεσθαι, παρέχοντας μία γραμμή επικοινωνίας πολύ διαφορετική από τη θαλάσσια, των Στενών». Παραμένει, προφανώς, ζητούμενο αν αλλάζει κάτι στα Ελληνοτουρκικά μετά τη συνάντηση Ερντογάν - Μητσοτάκη. Το ότι μιλάμε με την Τουρκία «είναι πάρα πολύ σημαντικό», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς δεν φροντίζουμε την ενίσχυση της άμυνάς μας, ξεκαθαρίζει. «Ανανεώνουμε το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων, εξοπλιζόμαστε». Η εθνική ασφάλεια, σημειώνει, «δεν είναι δυνατόν να βασίζεται στο τι υπόσχεση μας δίνει ο όποιος ξένος πρόεδρος».



Η ΝΕΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Το δικό του πάθος για τους ακρίτες είναι γνωστό. Ισως γι' αυτό αποφεύγει να πει πολλά για τα νέα του καθήκοντα και απαντάει με δύο παραδείγματα για το πώς θα εργαστεί. «Το πλαίσιο του νέου μου ρόλου γίνεται κατανοητό μέσα από δύο παραδείγματα. Δείχνουν πόσο εύκολα μπορούμε να επέμβουμε λύνοντας μικρά προβλήματα. Κάσος. Δύο νέοι θέλουν να μπουν στο Πανεπιστήμιο σε τομέα πληροφορικής. Στο σχολείο δεν υπάρχει καθηγητής. Τίθεται το θέμα στον Πρωθυπουργό. Αμέσως με συνεργασία του υπουργείου Αμυνας με το Παιδείας, τοποθετούνται δύο στρατιώτες που είναι απόφοιτοι τμήματος Πληροφορικής, στο τοπικό φυλάκιο. Με άδεια του υπουργείου Παιδείας κάνουν φροντιστηριακά μαθήματα στα παιδιά. Αυτή τη στιγμή τα παιδιά από την Κάσο είναι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο...».

Το δεύτερο παράδειγμα έρχεται από τους Αρκιούς. «Είναι 20 κάτοικοι. Είναι ο μικρός Καμπόσος εκεί, ο οποίος τελειώνει το δημοτικό, ο μοναδικός μαθητής του Δημοτικού. Θέλει να φοιτήσει στο Γυμνάσιο. Πολλές οι δυσκολίες. Ακολουθεί συνεννόηση του υπουργείου Αμυνας με το Παιδείας, το Εσωτερικών και τον υπουργό Επικρατείας Γιώργο Γεραπετρίτη. Γίνεται μία συνεργασία ώστε ο μικρός Καμπόσος να πάει στην Πατμιάδα. Τώρα ολοκληρώνει τη φοίτησή του στην Α' Γυμνασίου. Ως θέμα μικρό. Εγώ όμως το θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό. Ξέρετε ποιο είναι το όνειρό του; "Να γίνω δάσκαλος και να έρθω να διδάξω στο νησί". Εμείς οφείλουμε να εκπληρώσουμε το όνειρο του παιδιού. Το παιδί φοιτά στο σχολείο. Αυτό είναι το πλαίσιο του νέου ρόλου».



 

Ο δήθεν κοπτόμενος γιά την αμυντική ικανότητα της χώρας ΣΥΡΙΖΑίος βουλευτής, μπορεί να σεμνύνεται ότι εννοεί τον κρίσιμο κοινοβουλευτικό έργο, αλλά μόνον όταν ασκείται με ευθύνη και επάρκεια και όχι στο πόδι, όπως εν προκειμένω. Και μάλιστα τόσο πολύ στο πόδι, που δεν σκέφθηκε να ζητήσει και από άλλους της ΚΟ να την συνυπογράψουν, γιά να μην αποκλείσουμε ότι σε κάποιους θα απευθύνθηκε προς τούτο, αλλά θα σκέφθηκαν με μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης από τον ίδιο και τού το αρνήθηκαν, με κάποιον τρόπο, αφήνοντας τον μόνο....














ΜΙΑ «ΕΡΩΤΗΣΗ» ΣΤΟ ΠΟΔΙ 
ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΞΑΔΕΛΦΟ ΤΣΙΠΡΑ 
KI O,TI BΓΕΙ...

Πόση προχειρότητα μπορεί να χωρέσει στην πολιτική σκέψη και τις απορρέουσες «δράσεις» του ΣΥΡΙΖΑίου βουλευτή-εξαδέλφου του Προέδρου Αλέξη, Γιώργου Τσίπρα, για λίγες γραμμές δημοσιότητας από τον ιστότοπο «Militaire», μακρά χείρα εν πολλοίς της προπαγάνδας του κομματικού ιερατείου της Κουμουνδούρου; Άφθονη, απεριόριστη, ανεξέλεγκτη....

Ενώ μπορούσε να σηκώσει το τηλέφωνο ο σύντροφος Γ. Τσίπρας και να ζητήσει από την πολιτικοστρατιωτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ την επιβεβαίωση ή μη-με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επίσημη ή ανεπίσημο μέσω «πηγών»- του γραφέντος ότι «η Ελλάδα αποστέλλει στη Βουλγαρία τέσσερις ουλαμούς ελαφρών αντιαεροπορικών συστημάτων τύπου ASRAD/Hellas με το προσωπικό τους και τους σχετικούς συνδέσμους διοίκησης, δηλαδή περί τα 30 στελέχη του Πυροβολικού», έσπευσε να το «υιοθετήσει» γιά αντιπολιτευτικούς λόγους φθηνού εντυπωσιασμού...Κι όποιος «τσιμπήσει» γιά όσα πει...

Επειδή, όμως, ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη,ήλθε η ώρα του ελέγχου της σχετικής «αποκάλυψης», από την οποία κάθε άλλο παρά προέκυψε να επιβεβαιώνονται όσα είχε γράψει σχετικώς ο καλός και έγκριτος υπογράφων δημοσιογράφος...Τί κι αν το θεώρησε δεδομένο ο ερωτών ΣΥΡΙΖΑίος βουλευτής-αναπληρωτής τομεάρχης Εθνικής ‘Αμυνας της ΚΟ καταλογίζοντας «εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα που δεν επιδέχεται κανενός είδους επιπολαιότητα»....

Να αγνοούσε άραγε ο υπογράφων Γ. Τσίπρας τις απαιτούμενες θεσμικές διαδικασίες γιά τη λήψη τέτοιων αποφάσεων, που απαιτούν τελικώς την ίδια την έγκριση από τη Βουλή των Ελλήνων, όπως και δόθηκε γιά την αποστολή συστοιχίας του Α/Α Συστήματος «Patriot» στη Σαουδική Αραβία μαζύ με το Προσωπικό της ΠΑ που τη χειρίζεται, με την απελθούσα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να έχει στρώσει τον δρόμο...

Να αγνοεί άραγε ακόμη ο «ελέγχων» ΣΥΡΙΖΑίος βουλευτής, ότι η ενεργοποίηση της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης του ΝΑΤΟ (ΝRC) επήλθε από την πρώτη στιγμή του πολέμου στην Ουκρανία, μετά τη Ρωσική εισβολή, γεγονός που επέβαλε την εφαρμογή επιχειρησιακών σχεδιασμών, που έχουν καταστρωθεί από ετών, με την γνώση και συμβολή ακόμη και Ελλήνων Αξιωματικών που έχουν υπηρετήσει στις Συμμαχικές δομές;...Aλλά αυτό δεν σημαίνει ότι, όπως ομοίως ανακριβώς και τελικώς ψευδώς επικαλείται, ότι έχει επέλθει και ενεργοποίηση του Στρατηγείου του Γ’ Σώματος Στρατού της Θεσσαλονίκης με τη Νατοϊκή του διάσταση (ΝRDC/GR).

Τέλος, επειδή ο Γ. Τσίπρας δεν θέλει να εμφανίζεται αναντίστοιχος με το «μύθο» της Τουρκίας που δεν μετέχει στην κινητοποίηση του ΝΑΤΟ γιά τον πόλεμο στην Ουκρανία, αποσιωπά επιμελώς τη μελετώμενη διάθεση από τη χώρα αυτή, στη Ρουμανία, μέσων και προσωπικού, όταν προχωρήσουν σε τέτοιο σημείο οι σχετικοί σχεδιασμοί. Τότε, στην ίδια φάση, η Ελλάδα θα μπορούσε να συμβάλει στην αντίστοιχη δύναμη που θα αναπτυχθεί στη Βουλγαρία, με την αποστολή Διμοιρίας αντιαρματικών με ολιγομελή ομάδα ανδρών.

Εάν θελήσει κανείς να αναζητήσει πού συνοψίζεται η ανεύθυνη καταγγελιολογία της ερώτησης Γ. Τσίπρα, θα την βρει στην ακροτελεύτια φράση της: «Αξιολογεί η πολιτική ηγεσία του ΥΕΘΑ την απειλή της Ρωσίας προς χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ως μεγαλύτερη από την απειλή της Τουρκίας προς την Ελλάδα; Η νέα αποστολή (σημ.δική μου: Των ASRAD/HELLAS, που ουδέποτε έγινε....)επηρεάζει την αμυντική ικανότητα της χώρας;»

Ο δήθεν κοπτόμενος γιά την αμυντική ικανότητα της χώρας ΣΥΡΙΖΑίος βουλευτής, μπορεί να σεμνύνεται ότι εννοεί τον κρίσιμο κοινοβουλευτικό έργο, αλλά μόνον όταν ασκείται με ευθύνη και επάρκεια και όχι στο πόδι, όπως εν προκειμένω. Και μάλιστα τόσο πολύ στο πόδι, που δεν σκέφθηκε να ζητήσει και από άλλους της ΚΟ να την συνυπογράψουν, γιά να μην αποκλείσουμε ότι σε κάποιους θα απευθύνθηκε προς τούτο, αλλά θα σκέφθηκαν με μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης από τον ίδιο και τού το αρνήθηκαν, με κάποιον τρόπο, αφήνοντας τον μόνο....

Ας πρόσεχε ο σύντροφος Γ. Τσίπρας...Το να κόπτεται, πάντως, γιά την αμυντική ικανότητα της χώρας, όπως και η υπεύθυνη Κυβέρνηση της χώρας, απαιτεί στοιχειώδη αίσθηση σοβαρότητος δεν είναι κακό, αλλά με «ερώτηση» όπως η συγκεκριμένη στην κυριολεξία στο πόδι, τον εκθέτει έτι περισσότερο, καθιστώντας και το Κόμμα του αφερέγγυο, με τη θεσμική ιδιότητα που κατέχει εντός της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ.

Πάντως παράπονο ιδιαίτερης προβολής από το «Militaire» δεν νομιμοποιείται να έχει, δεν χάνει ευκαιρία το ΣΥΡΙΖΑίϊκο site να τον προβάλλει, όπως επεφύλασσε με συνέπεια στην απελθούσα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και όλως ιδιαιτέρως προς τον ΑΝΕΛάρχη ΥΕΘΑ Παν. Καμμένο, πολύτιμο δεκανίκι του άχαστου στην εξουσία του....

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ: 

https://www.militaire.gr/opla-asrad-giorgos-tsipras/

Σάββατο 2 Απριλίου 2022

ΜΙΑ ΩΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΥΚΡΑΝΟ ΠΡΟΕΔΡΟ ΖΕΛΕΝΣΚΙ ΣΤΟ ΥΠOΓΕΙΟ "ΟΧΥΡΟ" ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ....



ΤΡΥΦΩΝΑΣ ΚΑΪΣΕΡΛΙΔΗΣ

Για την αρχισυντάκτρια του Economist, Ζάνι Μίντον Μπίνταζ, αλλά και το ίδιο το βρετανικό περιοδικό, ήταν μια τεράστια δημοσιογραφική επιτυχία η συνέντευξη που της παραχώρησε ο Βολόντιμιρ Ζελένσκι στέλνοντας μηνύματα που έκαναν το γύρο του κόσμου.

Η Βρετανίδα δημοσιογράφος πήγε στο πολιορκούμενο Κίεβο στις 25 Μαρτίου μαζί με τον αρμόδιο για θέματα που αφορούν στην ανατολική Ευρώπη συντάκτη του περιοδικού, Αρκάντι Οστρόφσκι, με στόχο να πάρουν μια αποκλειστική συνέντευξη από τον Ουκρανό πρόεδρο. Και κατάφεραν να κανονίσουν μια μετά βασάνων και κόπων συνάντηση ενώπιος ενωπίω με τον Ζελένσκι μέσα στο «οχυρό» του στην ουκρανική πρωτεύουσα, εξασφαλίζοντας έτσι μια παγκόσμια αποκλειστικότητα.

Όπως αναφέρει η ίδια σε βίντεο που ανήρτησε στον λογαριασμό του Economist στο Twitter, το εγχείρημα δεν ήταν διόλου εύκολο:


«Ακούσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο ότι ίσως υπήρχε μια πιθανότητα για μια συνέντευξη ενώπιος ενωπίω με τον πρόεδρο Βολόντιμιρ Ζελένσκι. Και φυσικά σπεύσαμε να αδράξουμε την ευκαιρία

Η μετάβαση στο Κίεβο αυτή τη στιγμή μου έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τι συμβαίνει στην Ουκρανία. Είναι εδώ, στο κατώφλι μας… Υπάρχουν κουτιά, άνθρωποι που στέκονται εδώ με τις ώρες, όπως μας είπαν, άτομα που μοιράζουν μπάρες ενέργειας, υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν, αλλά είναι πραγματικά πολύ μεγάλη η ουρά»

Ο Αρκάντι κι εγώ είχαμε αισθανθήκαμε πολύ έντονα ότι μπαίνοντας στο σταθμό του μετρό απόψε ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε ότι είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη. Το πρώτο πράγμα που νιώθεις είναι η έντονη οσμή ανθρώπων που δεν έχουν μπορέσει να πλυθούν, που κοιμούνται κάθε βράδυ στο σταθμό. Κι είναι απλώς άνθρωποι με ένα κουρασμένο βλέμμα. Για πρώτη φορά, τώρα, ένιωσα ότι αυτό είναι πραγματικό, ότι αυτή η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο»


Στη συνάντηση με τον Ζελένσκι μίλησαν για την εξέλιξη του πολέμου, τη διεθνή στήριξη που χρειάζεται η Ουκρανία, πως βλέπει εκείνος μια νίκη της χώρας του. Αλλά το πώς κατάφεραν να τον ξετρυπώσουν, τις περιπέτειές τους μέχρι να φθάσουν στο καταφύγιο του Ουκρανού ηγέτη και το κλίμα της συνάντησης, τα περιέγραψε η Ζάνι Μίντον Μπίνταζ μιλώντας στο BBC.

«Ήμασταν σε ένα ξενοδοχείο, όπου διαμένουν οι δημοσιογράφοι στο κέντρο του Κιέβου και μια διαδρομή που κανονικά χρειάζεται δέκα λεπτά μας πήρε μία ώρα, καθώς αλλάζαμε αυτοκίνητα, περνούσαμε από σημεία ελέγχου, από πολλούς ενόπλους, από πολλά οδοφράγματα για άρματα μάχης. Κάποια στιγμή φθάσαμε σε μια μεγάλη μεταλλική πύλη και περνώντας την το άτομο που μας συνόδευε μας είπε, το θυμάμαι πολύ ζωηρά, “καλώς ήρθατε στο οχυρό μας”.

Μετά μπήκαμε μέσα στο “οχυρό”, κατεβήκαμε, ανεβήκαμε σκάλες, περάσαμε διαδρόμους, υποχρεωθήκαμε να αφήσουμε όχι μόνον όλες τις ηλεκτρονικές μας συσκευές, αλλά τα πάντα, ακόμη και τα στιλό μας, ο,τιδήποτε θα μπορούσε να προδώσει την τοποθεσία μας.

Μέσω των διαδρόμων φθάσαμε σε ένα δωμάτιο, πολύ γνωστό, αφού χρησιμοποιείται για αυτές τις συνομιλίες που έχει ο πρόεδρος Ζελένσκι μέσω Zoom, ή όταν μιλά σε κοινοβούλια και ανθρώπους ανά την υφήλιο. Ειλικρινά θυμίζει κάπως αίθουσα συνεδριάσεων εταιρείας με ένα λευκό τραπέζι από φορμάικα, καθίσματα σύγχρονων γραφείων.

Καθίσαμε σε αυτό το δωμάτιο και ξαφνικά έγινε ένα μπούγιο κι εμφανίστηκαν αρκετά άτομα με όπλα και ο πρόεδρος Ζελένσκι. Ήταν απίστευτα χαλαρός, εξαιρετικά χαλαρός, προσηνής.

<iframe width="400" height="500" frameborder="0" src="https://www.bbc.com/news/av-embeds/world-europe-60947271"></iframe>

Περάσαμε πάνω από μια ώρα μαζί του. Μιλά πολύ καλά αγγλικά, δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τότε. Ο συνάδελφός μου μιλούσε ρωσικά, και συζητήσαμε σε ποια γλώσσα θα γινόταν η συνέντευξη. Μίλησε σε μένα πολύ στα αγγλικά, απαντούσε σε ερωτήσεις στα ρωσικά και στα αγγλικά και στα ουκρανικά, αν όχι στα αγγλικά. Έτσι είχαμε αυτή την περίπλοκη ανάμειξη γλωσσών. Έκανε αστεία, έδειχνε φορτισμένος συναισθηματικά. Μιλήσαμε πολύ για το μέλλον, πώς θα είναι μια νίκη της Ουκρανίας, τι χρειάζεται από τη Δύση, αλλά για μένα το ισχυρότερο μήνυμα απ’ αυτή τη συνέντευξη ήταν όταν τον ρώτησα στο τέλος για τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Και μου απάντησε κάτι που μου έμεινε: «Ο Πούτιν πετά Ρώσους στρατιώτες σαν κορμούς δέντρων στο φούρνο ατμομηχανής». Και από τη φωνή του καταλάβαινες ότι αδυνατούσε να πιστέψει πώς κάποις μπορεί να φέρεται τόσο απάνθρωπα».

Τι ζητάει ο Ζελένσκι

Στη συνέντευξή του στη Ζάνι Μίντον Μπίνταζ και τον συνάδελφό της ο Ζελένσκι δεν μάσησε τα λόγια του:

Είπε ότι κατά τη γνώμη του ο Πούτιν δεν βρίσκεται σε καταφύγιο για δύο εβδομάδες ή έξι μήνες, αλλά μάλλον για δύο δεκαετίες,

Κατηγόρησε τις δυνάμεις της Ρωσίας για εγκλήματα πολέμου την ώρα που οι απλοί Ουκρανοί πολίτες ορθώνουν το ανάστημά τους μπροστά στα ρωσικά άρματα μάχης

Δήλωσε πεπεισμένος για τη νίκη της χώρας του, που είναι «ζήτημα χρόνου (…) γιατί αυτό είναι το σπίτι μας, η γη μας, η ανεξαρτησία μας. Είναι ζήτημα χρόνου».

Τόνισε ότι για να επιτευχθεί η νίκη αυτή χρειάζεται στρατιωτική βοήθεια από τη Δύση με τανκς, τεθωρακισμένα και μαχητικά αεροσκάφη.

Έκανε χιούμορ σημειώνοντας ότι οι ρωσικές δυνάμεις έχουν τόσα πολλά τανκς που σε ορισμένες πόλεις δημιουργούν «μποτιλιάρισμα».

Χώρισε τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ σε πέντε κατηγορίες, από εκείνα που δεν έχουν πρόβλημα με παράταση του πολέμου που θα συνεπάγεται εξουθένωση της Ρωσίας ακόμη κι αν αυτό θα σημάνει το θάνατο της Ουκρανίας μέχρι εκείνες που θέλουν να λήξει γρήγορα ο πόλεμος λόγω των οικονομικών δεσμών τους με τη Ρωσία, εκείνα που θέλουν νίκη της χώρας του αναγνωρίζοντας «ναζισμό» στη Ρωσία, εκείνα που θέλουν λήξη του πολέμου γιατί βάζουν πάνω από όλα τους ανθρώπους και εκείνα που θέλουν ειρήνη γιατί αποτελούν «τα γραφεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ευρώπη».

Σημείωσε τη στήριξη από ΗΠΑ και Βρετανία μεμφόμενος τη Γερμανία ότι προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες και τη Γαλλία ότι δεν δίνει άρματα μάχης στη χώρα του επειδή «φοβούνται τη Ρωσία».

Κι η αρχισυντάκτρια του Economist, που του πήρε τη συνέντευξη έκλεισε την παρουσίαση των θέσεων του Ζελένσκι πλέκοντάς του το εγκώμιο σε αντιδιαστολή με τον Ρώσο ομόλογό του: «Στον κόσμο του κ. Πούτιν η ειλικρίνεια είναι αδυναμία. Η δύναμή του βασίζεται στη μυστικότητα και την εξαπάτηση. Το μυστήριο και η βία τροφοδοτούν τη λατρεία του για την εξουσία. Ο κ. Ζελένσκι μπορεί να κάθεται σε αυτό που οι βοηθοί του αποκαλούν φρούριο, αλλά η δύναμή του έγκειται στην ειλικρίνεια, τον ανοικτό χαρακτήρα του και στην ικανότητά του να ακούει και να στοχάζεται τι θέλουν οι άνθρωποι από αυτόν. Είναι η δύναμη του κάθε ανθρώπου».



Κάποιοι λοιπόν δήθεν υπερπατριώτες, ίσως και κάποιοι απλώς άσχετοι, φέρονται να εξεπλάγησαν από τη δήλωση ότι το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη. Ένα βασικό χαρακτηριστικό των επαγγελματιών του εθνικολαϊκιστικού «υπερπατριωτισμού» είναι το ανιστόρητο, η απουσία πραγματικής ιστορικής συνείδησης, πολύ συχνά μάλιστα και γνώσης των ιστορικών γεγονότων....




  • Πρώτον, ότι η Ελλάδα προφανώς δεν θεωρεί το Αιγαίο ελληνική λίμνη.
  • Δεύτερον, ότι η Ελλάδα προφανώς δεν θέλει να αποκλείσει την Τουρκία από τη Μεσόγειο, από τις πολυμερείς συνεργασίες και την αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικών πόρων, αυτό όμως προϋποθέτει οριοθετήσεις της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.
  • Τρίτον, ότι η Ελλάδα προφανώς μπορεί να ασκήσει, όποτε το κρίνει σκόπιμο, το δικαίωμά της που απορρέει από την εθνική της κυριαρχία να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ. Αυτό όμως που μπορεί και πρέπει να γίνει αμέσως είναι να επεκταθούν στα 12 ν.μ τα ελληνικά χωρικά ύδατα στην Αν. Μεσόγειο όπου και η Τουρκία έχει χωρικά ύδατα 12 ν.μ ενώ στο Αιγαίο έχει χωρικά ύδατα 6 ν.μ.

Κάποιοι λοιπόν δήθεν υπερπατριώτες, ίσως και κάποιοι απλώς άσχετοι, φέρονται να εξεπλάγησαν από τη δήλωση ότι το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη. Ένα βασικό χαρακτηριστικό των επαγγελματιών του εθνικολαϊκιστικού «υπερπατριωτισμού» είναι το ανιστόρητο, η απουσία πραγματικής ιστορικής συνείδησης, πολύ συχνά μάλιστα και γνώσης των ιστορικών γεγονότων.

Η φράση ότι η Ελλάδα δεν θεωρεί το Αιγαίο ελληνική λίμνη, συνιστά υπενθύμιση και επανάληψη ιστορικής δήλωσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή που διατυπώθηκε προς τον Μπουλέντ Ετσεβίτ κατά τη συνάντηση των δυο τότε πρωθυπουργών στο Μοντραί στις 10-11 Μαρτίου 1978. Η σχετική δήλωση περιλαμβάνεται στα πρακτικά της συνάντησης που δημοσιεύονται στον 10ο τόμο του αρχείου Κωνσταντίνου Καραμανλή (γενική επιμέλεια Κ. Σβολόπουλος), σελ. 136.

Η διατύπωση αυτή επαναλήφθηκε προς τον τότε Τούρκο Πρωθυπουργό από τον ειδικό απεσταλμένο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, πρέσβη Δ. Κοσμαδόπουλο, στις 25 Οκτωβρίου 1978. Η αναφορά του πρέσβη δημοσιεύεται στο αρχείο Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο.π, σελ. 380.

Πρόκειται συνεπώς για επίσημη δήλωση του Έλληνα Πρωθυπουργού που εκπροσωπούσε διεθνώς τη χώρα.

Θέλω να ελπίζω ότι η Κυβέρνηση και η αντιπολίτευση που ανήκει στο δημοκρατικό - ευρωπαϊκό φάσμα αντιλαμβάνεται τη σημασία των θέσεων αυτών και μπορεί να τις αξιοποιήσει.