ΠΡΟΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΣΙΠΡΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΜΕ...ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ(!), ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;...

Από το ημερολόγιό μου στο fb

προ πέντε ετών

Η σελίδα “Στίγμα” του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου,
από “ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ”

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/02/16

 

Πλέγμα, αγνοείται....

Υπάρχει μια περίεργη ιστορία σε σχέση με την απόπειρα απόδρασης του Νίκου Μαζιώτη από τον Κορυδαλλό όπως αυτή καταγράφηκε στις διαρροές από τις αστυνομικές Αρχές αναφορικά με την προ εβδομάδος επιχείρηση πειρατείας ελικοπτέρου που θα τον απήγε, την οποία οργάνωσε η σύντροφός του.

Η ιστορία αυτή μου κοινολογήθηκε χθες, και επειδή εγώ, με ξέρετε, δεν κρατώ τίποτε για τον εαυτό μου (άντε, μη λέω και υπερβολές, έστω ελάχιστα), τη μεταφέρω ως έχει και παρακαλώ τους αρμοδίους, όταν με το καλό ξεμπερδέψουν με τη... νεκρώσιμη ακολουθία της διαπλοκής, την οποία έχουν εξοντώσει ως γνωστόν, να μου δώσουν μια απάντηση. Διότι άνθρωπος είμαι και εγώ, έχω τις απορίες μου.

Λοιπόν, την τελευταία φορά που έγινε η μεγαλειώδης ως προς το στήσιμο, την υλοποίηση και την κατάληξη εναέρια απαγωγή κρατουμένων από τον Κορυδαλλό (έκανε φτερά το δίδυμο Παλαιοκώστας - Ριζάι) το 2009, το τότε υπουργείο Δικαιοσύνης αποφάσισε έπειτα από εισήγηση των αστυνομικών Αρχών ότι ένας μόνο τρόπος υπήρχε για να αποτραπούν στο μέλλον παρόμοια εγχειρήματα: να τοποθετηθεί πάνω από τον προαύλιο χώρο των φυλακών σε ικανό ύψος ένα πλέγμα. Ενα απλό συρμάτινο πλέγμα το οποίο θα απέτρεπε παρόμοια κινηματογραφικού χαρακτήρα εγχειρήματα.

Το πλέγμα τοποθετήθηκε. Αλλά κάποια στιγμή αφαιρέθηκε. Ποιος το αφαίρεσε; Και γιατί το αφαίρεσε;

Θα ήθελα πολύ να γνωρίζω. Φαντάζομαι και άλλοι πολλοί. Ο υπουργός Παρασκευόπουλος έχει καμιά απάντηση επί του συγκεκριμένου;

Σιγουριά

Μια δεύτερη ιστορία που έμαθα, και επειδή είναι Σάββατο επιθυμώ να δώσω τροφή σε συζητήσεις επιπέδου καφενείου, αφορά τη γνωστή συμμορία που λυμαινόταν τις ΔΕΚΟ και τις τράπεζες πουλώντας προστασία με όπλο τους εκβιασμούς

Με καθοδήγηση της Ασφάλειας, που είχε πια ειδοποιηθεί και παρακολουθούσε τους συμμορίτες με κοριούς και μηχανές, αποφασίστηκε να γίνει μια πρώτη εξόφληση των τιμολογίων που είχαν εκδώσει τα παλικάρια στην ΕΥΔΑΠ. Δόθηκε, λοιπόν, εντολή να πληρωθεί ένα τιμολόγιο ύψους 17.200 ευρώ και η κατάθεση έγινε ηλεκτρονικά σε έναν λογαριασμό που υπέδειξαν οι συμμορίτες.

Αλλά η ταμίας της ΕΥΔΑΠ, στον πανικό της που έμπαινε σε αυτή την ιστορία, αντί να μεταφέρει μόνο τα συγκεκριμένα χρήματα, μετέφερε το ποσό... δυο φορές. Αντιλαμβανόμενη το λάθος της, μου λένε ότι άρχισε να τηλεφωνεί στον Μαυρίκο ζητώντας του να επιστρέψει τα «αχρεωστήτως» καταβληθέντα 17.200 ευρώ.

Αλλά ο Μαυρίκος, βράχος! Ακούνητος. Σιγά να μην επέστρεφε τα 17.200.- Κοίτα, μην με ξαναπάρεις τηλέφωνο, δεν δίνω τίποτε πίσω, θα τα συμψηφίσουμε με αυτά που έχω λαμβάνειν από την ΕΥΔΑΠ!!

Τόσο σίγουρος ήταν ότι δεν θα τους έπιαναν ποτέ, με τις πλάτες που είχαν.

Μα δεν τον νοιάζει

Υπάρχει ένας άνθρωπος μεταξύ μας, που είναι στα όρια της έκρηξης. Ετοιμος ν' ανέβει στα κεραμίδια, μπροστά σε αυτό που εξελίσσεται γύρω από την περίφημη λίστα Μπόργιανς και τη σπέκουλα που κάνει η κυβέρνηση με το θέμα. Ο άνθρωπος αυτός λέγεται Δημήτρης Κούρκουλας· δεν είναι πολιτικός καριέρας, αλλά χρημάτισε υφυπουργός Εξωτερικών εκείνη την περίοδο του 2012 οπότε εξελίχθηκε όλο αυτό το παραμύθι με τη δήθεν λίστα, που δεν ήταν ακριβώς λίστα αλλά τεχνική βοήθεια. Και έγινε έξαλλος αρχικά με τον υπουργό (Εξωτερικών) Κοτζιά για τον τρόπο με τον οποίο προσπάθησε να τον εμπλέξει και δευτερευόντως με τον πρόεδρο Αλέξη για την απίθανη προβοκάτσια που έκανε την Τετάρτη σχετικά με τη λίστα.

- Το γνωρίζουν τι ακριβώς έγινε τότε, αλλά εξακολουθούν με σταλινικές μεθοδεύσεις να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Είναι τρομερό, μου έγραψε. Η επιστολή του υπουργού της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας Μπόργιανς αναφέρει ξεκάθαρα ότι το 2012 δεν υπήρχε καμία λίστα. Το 2015 βρήκαν τα ονόματα. Το λέει στην επιστολή του. Ο Τσίπρας δεν γνωρίζει γερμανικά. Εγώ όμως ξέρω. Δεν βρέθηκε κάποιος από το περιβάλλον του να μιλάει γερμανικά για να τον προφυλάξει;

Συγγνώμη κύριε Κούρκουλα, και ποιος σας είπε ότι ήθελε να προφυλαχτεί ο Τσίπρας. Μια ευκαιρία να πετάξει την μπάλα στα... μνήματα αναζητούσε και του την έδωσε αυτός ο Μπόργιανς με την επιστολή του...

Τσίτσο, το λιμάνι φεύγει

Το τελευταίο που έμαθα και το θέτω προς συζήτηση είναι ότι κάτω στον Πειραιά στο λιμάνι έχει στηθεί ένας ιδιότυπος... τζόγος, ένα πρόχειρο στοίχημα για το αν, σου λέει, μείνει ή φύγει η γνωστή κινεζική COSCO. Μέχρι τώρα ήταν 50-50 το όλο θέμα, αλλά εδώ και κάτι μέρες έχει ανατραπεί θεαματικά η ισορροπία διότι η πρώτη φορά Αριστερά κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει μια Αρχή Λιμένα Πειραιά. Τι θα είναι αυτή η Αρχή Λιμένα; Ο,τι λέει ο όρος: ένα όργανο αποτελούμενο κυρίως από συνδικαλιστές αλλά και δημάρχους της περιοχής το οποίο θα ασκεί εποπτεία στο τι γίνεται στο λιμάνι, άρα και στην COSCO

Οι Κινέζοι - που Κινέζοι είναι, βλάκες δεν είναι - καταλαβαίνουν ότι με τον τρόπο αυτό θα συμβεί το καταπληκτικό αυτοί να έχουν βάλει τα λεφτά και άλλοι να κάνουν τους προϊσταμένους και τους ελεγκτές.

Να μην τα πολυλογώ, η υπόθεση έχει προκαλέσει απανωτά εγκεφαλικά και εδώ και στη μακρινή Κίνα κυρίως για τον τρόπο που επιβλήθηκε η Αρχή λίγες μόλις ημέρες αφού είχε κλείσει η νέα συμφωνία εξαγοράς μετοχών του ΟΛΠ, η οποία απέδωσε στο Δημόσιο πάνω από 360 εκατ. ευρώ.

Τι θα γίνει τώρα; Τα είπαμε: στοίχημα παίζουν στον Πειραιά. Θα μείνει ή θα φύγει η COSCO;

Κυκλώματα

Η υπόθεση του Προσφυγικού, πέρα από την ανθρωπιστική της πλευρά, έχει και μια άλλη, την οικονομική. Εξίσου σοβαρή. Και δεν μιλώ για τις επιπτώσεις, αυτές υποθέτω θα τις δούμε το καλοκαίρι. Μιλάω για τα σοβαρά ποσά που διακινούνται γύρω από το δράμα αυτών των ανθρώπων. Και δεν εννοώ τα πoσά που νέμονται τα κυκλώματα που τους φέρνουν εδώ, εννοώ και τα άλλα κυκλώματα, αυτά των «σαλονιών», για να θυμηθώ μια αγαπημένη έκφραση του υπουργού Παππά.Κάτι «κολλητοί» τα απαρτίζουν, αν γίνομαι κατανοητός...

Ασκήσεις διπλωματίας στο γόνατο

Η προειδοποίηση του επιτρόπου Αβραμόπουλου ότι μέσα στις επόμενες 10 ημέρες η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να κάνει κάτι ουσιαστικό για το Προσφυγικό δεν είναι απλώς ένα καμπανάκι για την κυβέρνηση, είναι το καμπανάκι πριν από την τελευταία στροφή, τον τερματισμό.

Οι απίθανοι ερασιτεχνισμοί, σε συνδυασμό με τις βλακώδεις - σε αυτή τη φάση και αυτή την εποχή - επιδείξεις διεθνιστικής αλληλεγγύης και ουμανισμού δημιουργούν πλέον για τη χώρα ένα ασφυκτικό περιβάλλον, το οποίο εύκολα πλέον μπορεί να οδηγήσει στη διεθνή της απομόνωση.

Και αυτό ενδεχομένως θα μπορούσε να συζητηθεί στη βάση των όσων προανέφερα περί αλληλεγγύης και ανθρωπισμού αν η Ελλάδα ήταν μια χώρα ισχυρή, με δυνατή οικονομία, η οποία θα έλεγε «όχι» στις απάνθρωπες πολιτικές ορισμένων χωρών της Ευρώπης. Αλλά εδώ βρισκόμαστε στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης. Στον πάτο του βαρελιού, με τον εφιάλτη του Grexit να επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια μας. Χωρούν υπό αυτές τις συνθήκες τέτοιες πολιτικές

Η γνώμη μου είναι πως όχι. Και θεωρώ τραγικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος του προβλήματος, ότι τελικά, με τις ανοησίες που κάνει (όπως, για παράδειγμα, η ανάκληση της ελληνίδας πρεσβευτού από την Αυστρία!), στο τέλος το μόνο που θα επιτύχει θα είναι να συνδυαστεί το Προσφυγικό με την οικονομική κρίση και να επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση της χώρας.

Ακούω συνεχώς τελευταία και από διάφορες πλευρές ότι αυτός είναι ο τελικός, μεγαλοφυής (!) στη σύλληψή του στόχος της κυβέρνησης: να διογκωθεί το Προσφυγικό και να μπορέσει ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με τις τραγικές εικόνες που προβάλλουν στο Αιγαίο και στα βόρεια σύνορα ανά χείρας να απαιτήσει από τους δανειστές, στο προσεχές Συμβούλιο Κορυφής, μια πολιτική λύση για το πρόβλημα της αξιολόγησης. Να δηλώσει δηλαδή ότι η αξιολόγηση δεν μπορεί να γίνει πλέον με όρους τεχνοκρατικούς, διότι όλοι οι δείκτες της χώρας έχουν επιβαρυνθεί από το Προσφυγικό και κατά συνέπεια πρέπει η αξιολόγηση να γίνει με πολιτική απόφαση.

Δεν μπορώ να εκτιμήσω αν αυτή η σύνδεση θα έχει κάποιο αποτέλεσμα. Μπορώ όμως να προβλέψω τι θα γίνει αν δεν επιτύχει ο εκβιασμός. Φαντάζομαι το ίδιο και τα κυβερνητικά στελέχη, του Πρωθυπουργού κατεξοχήν...

Ο Τσίπρας...Τζίφρας τούς την έκανε τελικώς κι οι σκουγογγοκωλάριοί του....

Από το ημερολόγιό μου στο fb

προ πέντε ετών

ΒΕΒΑΙΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ (ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ) ΕΤΕΡΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΟΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ....

"ΕΣΤΙΑ", 27-28/02/21

 

Στο «παιχνίδι επίρριψης ευθυνών» οι Τούρκοι έχουν εντάξει και τη συστηματική προσπάθεια της Δημόσιας Διπλωματίας τους να παρουσιάσει την Ελλάδα ως χώρα που συνεχώς προκαλεί και αρνείται τον διάλογο. Αν κοιτάξουμε στην αρθρογραφία του πρακτορείου Αναντολού και των ΜΜΕ, σε μια τυχαία εβδομάδα, θα δούμε σταθερά και επαναλαμβανόμενα άρθρα και δηλώσεις σχετικά με τη στρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, τη μη διάθεση κατάλληλων χώρων προσευχής στους μουσουλμάνους, την «κακομεταχείριση των μεταναστών», των ασκήσεων που κάνουν οι ΕΔ στο Αιγαίο, των NAVTEX που εκδίδει η Ελλάδα ακόμα και για τις επιστημονικές έρευνες ή εμπορικού σκοπού ποντίσεις καλωδίων, κ.λπ. Ολα αυτά επενδύονται κατάλληλα για να διαμορφώσουν το αφήγημα της Ελλάδας που προκαλεί, που θέλει να συμπτύξει ένα αντιτουρκικό μέτωπο και εν τέλει να αποκλείσει την Τουρκία από τα «νόμιμα» δικαιώματά της. Ο σκοπός του «αφηγήματος» είναι να νομιμοποιήσει την τουρκική παράνομη δραστηριότητα αλλά και να αποκρούσει τις πιέσεις από ΕΕ και ΗΠΑ. Η Ελλάδα μέχρι στιγμής ακολουθεί μια σταθερή στάση, που δεν δίνει μεν πρόσχημα στην Τουρκία αλλά δεν μεταβάλλει και τη δραστήρια εξωτερική της πολιτική, προκειμένου να την κατευνάσει. Αυτό προκαλεί έναν εκνευρισμό στη γείτονα....

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/02/21

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

Αν παρατηρήσουμε τις κινήσεις της Τουρκίας το τελευταίο εξάμηνο, και σε συνδυασμό με τις δηλώσεις τούρκων αξιωματούχων, γίνεται φανερό πως δεν επιθυμεί τις διερευνητικές επαφές με τη συγκεκριμένη δομημένη και οριοθετημένη μορφή που αυτές έχουν. Από την αρχή άλλωστε, όταν ο Τσαβούσογλου αποκάλυψε την τριμερή συνάντηση στο Βερολίνο, είχε προσπαθήσει να τις υπονομεύσει. Οι σκοποί και η τακτική που ακολουθεί η Τουρκία είναι διαφανείς σε έναν βαθμό. Στήνει σκηνικό έντασης και εν συνεχεία ασκεί πίεση στην Ελλάδα προκειμένου η χώρα μας είτε να υποχωρήσει είτε να υπεραντιδράσει και να «χρεωθεί», στα μάτια της Διεθνούς Κοινότητας, την όποια κρίση. Σε αυτή την προσπάθεια βρίσκει εξ αντικειμένου συμμάχους μια μεγάλη μερίδα των δημοσιολογούντων περί τα εθνικά θέματα, αλλά και της κοινής γνώμης, οι οποίοι με εξαρτημένα αντιτουρκικά αντανακλαστικά ζητούν από την κυβέρνηση να αντιδράσει δυναμικά, ακριβώς με τον τρόπο στην ουσία που θα ήθελε να αντιδράσουμε η Τουρκία (π.χ. να διακόψουμε εμείς τις διερευνητικές επαφές, να χτυπήσουμε τα πλοία ερευνών, κ.λπ.).

Στο «παιχνίδι επίρριψης ευθυνών» οι Τούρκοι έχουν εντάξει και τη συστηματική προσπάθεια της Δημόσιας Διπλωματίας τους να παρουσιάσει την Ελλάδα ως χώρα που συνεχώς προκαλεί και αρνείται τον διάλογο. Αν κοιτάξουμε στην αρθρογραφία του πρακτορείου Αναντολού και των ΜΜΕ, σε μια τυχαία εβδομάδα, θα δούμε σταθερά και επαναλαμβανόμενα άρθρα και δηλώσεις σχετικά με τη στρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, τη μη διάθεση κατάλληλων χώρων προσευχής στους μουσουλμάνους, την «κακομεταχείριση των μεταναστών», των ασκήσεων που κάνουν οι ΕΔ στο Αιγαίο, των NAVTEX που εκδίδει η Ελλάδα ακόμα και για τις επιστημονικές έρευνες ή εμπορικού σκοπού ποντίσεις καλωδίων, κ.λπ. Ολα αυτά επενδύονται κατάλληλα για να διαμορφώσουν το αφήγημα της Ελλάδας που προκαλεί, που θέλει να συμπτύξει ένα αντιτουρκικό μέτωπο και εν τέλει να αποκλείσει την Τουρκία από τα «νόμιμα» δικαιώματά της. Ο σκοπός του «αφηγήματος» είναι να νομιμοποιήσει την τουρκική παράνομη δραστηριότητα αλλά και να αποκρούσει τις πιέσεις από ΕΕ και ΗΠΑ.

Η Ελλάδα μέχρι στιγμής ακολουθεί μια σταθερή στάση, που δεν δίνει μεν πρόσχημα στην Τουρκία αλλά δεν μεταβάλλει και τη δραστήρια εξωτερική της πολιτική, προκειμένου να την κατευνάσει. Αυτό προκαλεί έναν εκνευρισμό στη γείτονα. Είναι προφανής η ενόχληση των Τούρκων και από το ταξίδι του έλληνα πρωθυπουργού σε Κύπρο - Ισραήλ και ακόμα περισσότερο από τη Συνδιάσκεψη «Φιλία» που διοργάνωσε το ΥπΕξ. Οι λεκτικές επιθέσεις του τούρκου προέδρου προς τον έλληνα πρωθυπουργό αλλά και του τούρκου ΥπΕξ προς τον έλληνα ομόλογό του έχουν πλέον μια έντονη προσωπική χροιά, ενδεικτική του εκνευρισμού της Αγκυρας.

Στο ίδιο μοτίβο εντάσσεται και η έξοδος του ωκεανογραφικού «Τσεσμέ» στο Αιγαίο, που συντελεί μεν παράβαση σε ό,τι αφορά τον σταθμό που εξέδωσε τη NAVTEX, αλλά επ' ουδενί παρανομία. Η Αγκυρα από τη μία ήθελε να δείξει την ενόχλησή της για τη συνδιάσκεψη «Φιλία» και από την άλλη να «υπενθυμίσει» πως έχει και αυτή ενδιαφέροντα (επιστημονικά ή άλλα) στο Αιγαίο και άρα και συμφέροντα. Υπολόγιζε επίσης σε υπερβολική δική μας αντίδραση και όταν αυτή δεν ήρθε, προσπάθησε να παρουσιάσει το διάβημα του ΥπΕξ ως τέτοια. Οταν ούτε αυτό απέδωσε, οι Τούρκοι ανακάλυψαν φανταστικές υπερπτήσεις ελληνικών F-16 πάνω από το ωκεανογραφικό. Ισως στο βάθος του μυαλού τους να ελπίζουν και σε ακύρωση των διερευνητικών από την πλευρά μας, έτσι ώστε να τροφοδοτηθεί το αφήγημα της «προκλητικής Ελλάδας» που φοβάται τον διάλογο και έτσι να απεκδυθούν κάθε ευθύνης...

Γενικότερα, η δραστηριότητα της Αγκυρας (λόγω, έργω και διανοία) το τελευταίο διάστημα δεν προοιωνίζεται κάποια αλλαγή στάσης. Ισως μάλιστα με την επικείμενη άσκηση «Γαλάζια Πατρίδα» να στήνεται και σκηνικό έντασης. Η Ελλάδα έχει προτείνει ημερομηνία νέου κύκλου διερευνητικών αλλά η Τουρκία δεν έχει απαντήσει ακόμα, περιμένοντας μέχρι τελευταία στιγμή για να δει το κλίμα και να μετρήσει τις διεθνείς αντιδράσεις. Προσπαθεί ίσως να βρει οδό διαφυγής από τις διερευνητικές και εμείς δεν έχουμε κανέναν λόγο για να τη διευκολύνουμε σε αυτό, ούτε να της κάνουμε το χατίρι.

*Αντιναύαρχος ε.α.  και πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας

...από τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"

"ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ", 27/02/21

 

Οι ληστές των Ορέων και οι απανταχού μαφιόζοι κάνουν ό,τι κάνουν, κλοπές, ληστείες τραπεζών, απάτες και φόνους, για το ψυχρό οικονομικό συμφέρον, χωρίς να φορούνε κάποιον ιδεολογικό φερετζέ. Συνωμοτούν, σκοτώνουν αντιπάλους, ή αθώους, ρισκάρουν, αλλά χωρίς να βάζουν και μια τζούρα συνοικιακό λενινισμό στο έγκλημα για να αυτο-αθωωθούνε, υποτίθεται, συνειδησιακά. Δεν παριστάνουν τον Ζορό του Λαού και τα λοιπά ανιαρά και ήδη δοκιμασμένα με οδυνηρό και αποτυχημένο τρόπο στην Ιταλία (Μπριγκάντε Ρόσε), ή στη Γερμανία (Μπάαντερ-Μάινχοφ) και αλλού, και που θεωρούνται, πλέον, ξεπερασμένη και αιματηρή γραφικότητα. Η ιδεολογική επίκληση είναι ακόμα πιο απαράδεκτη γιατί κανείς «λαός» δεν ανέθεσε σε κανέναν αυθαίρετα φονικά διαφόρων υποτιθέμενων πολιτικών αντιπάλων. (Ποιος «λαός» απ' όλους και με ποια άποψη;). Μόνος του τις έκανε τις δολοφονίες ο δράστης και την άδεια την πήρε απ' την ίδια του την εμμονή. Με την ίδια λογική κάποιος της αντίπαλης ιδεοληψίας θα μπορούσε να απαλλοτριώσει εν ψυχρώ έντεκα Κουφοντίνες - και μετά; Μετά θα έλεγε πως δεν μετανιώνω, και επειδή, πια, είμαι φίρμα της ιδεολογίας μου, απαιτώ να φυλακιστώ σε μια σουίτα του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρεταννία»;

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/02/21

 

ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΣ,
του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Παρακολουθώντας αμερικάνικες ταινίες και ντοκιμαντέρ για αιμοσταγείς κατά συρροή δολοφόνους, βλέπουμε αρκετούς τέτοιους φονιάδες, ισοβίτες ή θανατοποινίτες, να τους ερωτεύονται βαρεμένα κορίτσια και γυναίκες και να τους στέλνουνε χιλιάδες επιστολές θαυμασμού στη φυλακή, μερικές μάλιστα να εκφράζουν και την επιθυμία να τους παντρευτούν. (Χάνονται τέτοιοι γαμπροί-κελεπούρια;).Προχθές ξαναείδα το αργόσυρτο φιλμ «Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς», όπου συμβαίνει το ανάλογο: έναν διάσημο πολυ-δολοφόνο και ληστή τον σκοτώνει ένας συνεργάτης του. Η φωτογραφία του διαβόητου σκοτωμένου φονιά ξεπουλιέται σαν ξερολούκουμο παντού και το όνομά του γίνεται δοξαστικό τραγούδι απ' τα κορόιδα. Η δε παλαβή αμερικάνικη κοινωνία είναι, πια, εναντίον εκείνου που την απάλλαξε απ' τον σκοτώστρα Τζέσε Τζέιμς και τελικά κάποιος πάει και τον δολοφονεί για να αποκτήσει, με τη σειρά του, όνομα ο ίδιος, ως φονιάς, στη θέση του φονέως του φονιά. (Σε στυλ ο κλέψας του κλέψαντος).

Στην περίπτωση του Τζέσε Τζέιμς, βέβαια, είμαστε στα μέσα στου 19ου αιώνα στο Ουέστ, την εποχή του εξάσφαιρου και των άξεστων γελαδάρηδων - αν και παρατηρείται ανάλογο φαινόμενο και σε εμάς, εδώ, με τους ληστές των Ορέων: τον Νταβέλη, τον Γιαγκούλα, τον Μπαμπάνη και τους λοιπούς, που δήθεν έπαιρναν τα λεφτά απ' τους πλούσιους και τα έδιναν στους φτωχούς - αφού πρώτα σκότωναν πεντέξι, κυρίως για ευχαρίστηση και κρατούσαν το 90% των κλεμμένων για πάρτη τους. Κι αν έδιναν μερτικό σε φτωχούς, ήταν για ξεκάρφωμα και για να έχουν την εύνοια και την υποστήριξη των βλαχοποιμένων πάνω στο βουνό. (Κάτι σαν τις φιλανθρωπίες που κάνουν στην Αμερική αρχιμαφιόζοι-εκτελεστές απ' το Παλέρμο). 

Ολοι σχεδόν αυτοί οι κατσαπλιάδες των Ορέων έγιναν, τότε, δημώδη άσματα, τα λεγόμενα «Ληστρικά τραγούδια». Κι αυτό γιατί τους μπέρδευαν με την επαναστατική κλεφτουριά του '21 που πολέμησε εναντίον των Τουρκαλάδων και θυσιάστηκε ηρωικά από πατριωτισμό και για εθνικούς λόγους. Το να συγχέεις, βέβαια, τον Καραϊσκάκη με τον λήσταρχο Γιαγκούλα δείχνει βασική έλλειψη κρίσης, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που μπερδεύουν τον ναύτη με τον καντηλανάφτη; Ή, πλέον, μπλέκουν τα ειδυλλιακά Κουφονήσια με τον Κουφοντίνα; (Κουφές ιστορίες). 

Στα 1923, δυο χρόνια πριν σκοτωθεί ο Γιαγκούλας, ο διαβόητος θεσσαλός λήσταρχος και φονιάς Θωμάς Γκαντάρας, όντας υπό καταδίωξη, κάνει ριφιφί στη σκεπή του σπιτιού του φωτογράφου Α. Μάνθου στα Τρίκαλα. Ο φωτογράφος ξυπνάει και βλέπει τον λήσταρχο με το μαχαίρι στα δόντια να μπουκέρνει απ' τα κεραμίδια. Ο Γκαντάρας του λέει πως τον ξύπνησε για να του ζητήσει να τον φωτογραφίσει μαζί με τα παλικάρια της συμμορίας του, το επόμενο πρωί, γιατί πρόβλεψε ότι σύντομα θα σκοτωθεί κι αυτός και όλη η ομάδα του απ' τα αποσπάσματα. (Σέλφι δεν υπήρχε ακόμα). Να τους βγάλει μια φωτογραφία όλους μαζί - εις μνήμην. Το 'ξερε πως ήταν καταδικασμένοι, πως θα τους πάρουν το κεφάλι σύντομα, όπως και έγινε. (Η φωτογραφία υπάρχει). Ο Γκαντάρας δεν πλήρωσε τον φωτογράφο Α. Μάνθο, παρά του έδωσε για αμοιβή το μαχαίρι του - αυτή την ιστορία την έκανε ποίημα ο έξοχος Χρήστος Μπράβος και το μελοποίησε μετά ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Παρά τα εγκλήματα, υπήρχε, τότε, κάποια αιματηρή γοητεία σε αυτούς τους ληστές (πιο πολύ επειδή ωραιοποιήθηκαν απ' τα δημώδη ποιήματα και άσματα) έστω στρεβλή, έστω λόγω σύγχυσης, ίσως και γιατί υπήρχαν ακόμα τσιφλικάδες και κολλήγοι, πιθανώς από κοινωνικό φθόνο, ή από μια διάθεση ηρωοποίησης των παρανόμων που υπάρχει πάντα - εδώ ο «Νονός» του Κόπολα πήρε τρία Οσκαρ.

Αλλά τουλάχιστον οι ληστές των Ορέων και οι απανταχού μαφιόζοι κάνουν ό,τι κάνουν, κλοπές, ληστείες τραπεζών, απάτες και φόνους, για το ψυχρό οικονομικό συμφέρον, χωρίς να φορούνε κάποιον ιδεολογικό φερετζέ. Συνωμοτούν, σκοτώνουν αντιπάλους, ή αθώους, ρισκάρουν, αλλά χωρίς να βάζουν και μια τζούρα συνοικιακό λενινισμό στο έγκλημα για να αυτο-αθωωθούνε, υποτίθεται, συνειδησιακά. Δεν παριστάνουν τον Ζορό του Λαού και τα λοιπά ανιαρά και ήδη δοκιμασμένα με οδυνηρό και αποτυχημένο τρόπο στην Ιταλία (Μπριγκάντε Ρόσε), ή στη Γερμανία (Μπάαντερ-Μάινχοφ) και αλλού, και που θεωρούνται, πλέον, ξεπερασμένη και αιματηρή γραφικότητα.

Η ιδεολογική επίκληση είναι ακόμα πιο απαράδεκτη γιατί κανείς «λαός» δεν ανέθεσε σε κανέναν αυθαίρετα φονικά διαφόρων υποτιθέμενων πολιτικών αντιπάλων. (Ποιος «λαός» απ' όλους και με ποια άποψη;). Μόνος του τις έκανε τις δολοφονίες ο δράστης και την άδεια την πήρε απ' την ίδια του την εμμονή. Με την ίδια λογική κάποιος της αντίπαλης ιδεοληψίας θα μπορούσε να απαλλοτριώσει εν ψυχρώ έντεκα Κουφοντίνες - και μετά; Μετά θα έλεγε πως δεν μετανιώνω, και επειδή, πια, είμαι φίρμα της ιδεολογίας μου, απαιτώ να φυλακιστώ σε μια σουίτα του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρεταννία»; (Και όχι με ημιδιατροφή, αλλά με κανονική διατροφή, room service και δικαίωμα στη σάουνα).


Φαίνεται πως και η αρνητική δημοσιότητα ακόμα και ως εκτεταμένος, δημόσιος αποτροπιασμός υπερδιογκώνει τον ναρκισσισμό, που δεν είναι αποκλειστικά αστικό σύνδρομο. Αλλά αυτό γίνεται στις χαλαρές αστικές δημοκρατίες. (Στον κομμουνισμό που επικαλούνται κάποιοι - Κίνα, Βόρεια Κορέα - τους serial killers τους εκτελούν στο άψε-σβήσε, οπότε δεν προλαβαίνουν να ναρκισσευτούν, ή να έχουν απαιτήσεις). Ωστόσο η θέληση της υστεροφημίας υπάρχει πάντα, γι' αυτό και ο μοβόρος Θωμάς Γκαντάρας θέλησε να βγει μια τελευταία φωτογραφία. Να την τραβήξει μάλιστα ο φημισμένος τρικαλινός φωτογράφος Α. Μάνθος. Ηθελε διάσωση της φήμης του, να θυμόμαστε πώς ήταν κι αυτός και η αιμοσταγής συμμορία του. Ο θάνατος, όταν πλησιάζει, τρομάζει πάντα τους δράστες - εκτός αν πρόκειται για τα θύματά τους, οπότε το φχαριστιούνται. Και θέλουν να ξεφύγουν συμβολικά απ' το Τέλος, να αποκτήσουν κάποιο αναδρομικό, μεταφυσικό φωτοστέφανο, όχι βέβαια ως Γιαγκούλες, αλλά ως ηρωικοί δήθεν Καραϊσκάκηδες - Νταβέλη μ', Νταβέλη μ'.

Δεν παραιτούνται από τις θέσεις τους διότι θεωρούν εαυτούς υπεράνω αξιολόγησης· διαφωνούν, βρε αδελφέ, με τη βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού (δηλαδή τους πολίτες που τους πληρώνουν) για το πώς θα λειτουργούν τα σχολεία. Δεν απεργούν για να χάσουν ημερομίσθια· έστω τυπικώς, διότι οι περισσότεροι απεργοί του Δημοσίου συνήθως δηλώνουν ασθένεια, ετήσια άδεια κ.λπ. Κάνουν απεργία-αποχή από κάποια καθήκοντά τους. Και ο μισθός ολόκληρος και η επανάσταση χορτάτη.....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/02/21

 
ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Την εποχή του ένδοξου αντιμνημονιακού αγώνα εμφανίστηκε στη χώρα το φαινόμενο της «επαναστατικής αεργίας». Ετσι βαφτίσαμε τότε την αποχή του υπευθύνου μηχανοργάνωσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ο οποίος, σύμφωνα με δήλωσή του, «μου ζητήθηκε από τον προϊστάμενό μου να προετοιμάσω και να παραδώσω 8 φορητούς Η/Υ (4 για Βόλο και 4 για Λάρισα), προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στις εκλογές για την ανάδειξη συμβουλίου στο πλαίσιο προφανώς του νόμου 4009/2011. Εξήγησα στον προϊστάμενό μου ότι για πολιτικούς λόγους, αλλά και για να διαφυλάξω την αξιοπρέπειά μου σαν ενεργός πολίτης κι εργαζόμενος στο πανεπιστήμιο για πάνω από 16 χρόνια, δηλώνω ότι ΑΡΝΟΥΜΑΙ να συμπράξω με οποιονδήποτε τρόπο στην εφαρμογή αυτού του επαίσχυντου νόμου» (27.1.2012).

Προσοχή! Δεν παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για την εφαρμογή ενός νόμου, που είχε ψηφίσει η Βουλή· 250 βουλευτές, αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Αρνήθηκε να κάνει αυτό για το οποίο πληρωνόταν από τους φορολογουμένους. «Και ο μισθός ολόκληρος και η επανάσταση χορτάτη», σχολιάζαμε τότε.

Τον δρόμο της «επαναστατικής αεργίας» πήραν αυτές τις ημέρες η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΔΟΕ). Με εξώδικο που έστειλαν στην υπουργό Παιδείας, δηλώνουν ότι «κηρύσσουμε απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαιδεύσεως από κάθε διαδικασία ή ενέργεια που συνδέεται με την άσκηση των καθηκόντων τους που αφορούν τις διαδικασίες συλλογικού προγραμματισμού και υλοποίησης του εκπαιδευτικού έργου, εσωτερικής αξιολόγησης/αυτοαξιολόγησης και εξωτερικής αξιολόγησης των σχολικών μονάδων» (8.2.2021).

Προσοχή! Δεν παραιτούνται από τις θέσεις τους διότι θεωρούν εαυτούς υπεράνω αξιολόγησης· διαφωνούν, βρε αδελφέ, με τη βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού (δηλαδή τους πολίτες που τους πληρώνουν) για το πώς θα λειτουργούν τα σχολεία. Δεν απεργούν για να χάσουν ημερομίσθια· έστω τυπικώς, διότι οι περισσότεροι απεργοί του Δημοσίου συνήθως δηλώνουν ασθένεια, ετήσια άδεια κ.λπ. Κάνουν απεργία-αποχή από κάποια καθήκοντά τους. Και ο μισθός ολόκληρος και η επανάσταση χορτάτη.

Η ευγενής αυτή πρακτική μπορεί να γενικευθεί. Ολοι γνωρίζουμε τι άλγος προκαλεί στους εργαζομένους η δουλειά. Δεν θα μπορούσε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ να προκηρύξουν «απεργία-αποχή» για το σύνολο όσων κοπιάζουν; Στο κάτω κάτω της γραφής, αν ΟΛΜΕ και ΔΟΥ κήρυξαν «απεργία-αποχή» διότι διά του νόμου της κ. Νίκης Κεραμέως «προσπαθούν να επιβάλουν την “κουλτούρα” της αξιολόγησης», ο άγραφος νόμος που λέει εργάζεσαι και πληρώνεσαι επέβαλε πριν από διακόσια χρόνια την «κουλτούρα» του καπιταλισμού. Και όλοι ξέρουμε από πρώτο χέρι πόσο βλαπτική και φονική είναι αυτή η «κουλτούρα». Εμπρός, λοιπόν, της γης οι κολασμένοι…

Υπάρχει ένας πλούσιος, αστείρευτος καταγγελτικός λόγος, που δεν στηρίζεται πουθενά. Εννοώ πως τα συνθήματα περί αστυνομικού κράτους, περιστολής δικαιωμάτων, υπέρμετρης βίας εξακοντίζονται αλλά δεν υποστηρίζονται. Σε αυτό το πλαίσιο έχει γίνει λίγο «ψωμοτύρι» η παραίτησή μου, όπως και η αστυνομική βία. Δεν υπάρχει το φαινόμενο σε καμία έξαρση, απλώς υπάρχουν κάποιοι, ίδιοι, λίγοι, που προκαλούν τα γεγονότα και κυκλοφορούν αγανακτισμένα βιντεάκια με λεζάντες αλλά χωρίς αποδείξεις. Εχω μιλήσει κι άλλη φορά για βιντεοσκοπικό ακτιβισμό. Κάθε επιχείρηση της Αστυνομίας σε εντελώς νόμιμο πλαίσιο, είτε για μη κατάληψη οδοστρώματος σε διαμαρτυρίες είτε για παραβατικές συμπεριφορές σε πανεπιστήμια, ονομάζεται καταστολή και βία, από αυτούς που προκαλούν τη βία και φέρονται βίαια. Και υπάρχουν πρόθυμοι πολιτικοί χώροι και Μέσα να τους φιλοξενούν. Ακριτα και μονότονα. Κάνουμε μεταρρυθμίσεις και αντιμετωπίζουμε βίαιες αντιδραστικές μειοψηφίες και αναχρονιστικό πολιτικό λόγο. Αυτή είναι η πραγματικότητα....

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ",27-28/02/21



ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΔΗΜΟΥ

Θέση για τις υποθέσεις του Δημήτρη Λιγνάδη και του Δημήτρη Κουφοντίνα παίρνει μιλώντας στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, προχωρώντας και σε αυτοκριτική για τη διαχείριση της «Μήδειας». Για πρώτη φορά τονίζει ότι «ήταν λάθος που ανακάτεψα στη συζήτηση στο Μάτι», ενώ παραδέχεται πως «όταν δεν τα καταφέρνουμε καλά» λείπουν ο συντονισμός και η ανάληψη ευθύνης. «Αντιμετωπίζουμε τη βία και τον αναχρονισμό με μεταρρυθμίσεις» είναι το κεντρικό του μήνυμα.

Για την υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη ακούγονται φωνές - και από το κυβερνητικό στρατόπεδο - που ζητούν παραίτηση της Λίνας Μενδώνη. Ποια είναι η θέση σας;

Είμαστε μπροστά σε μια καταγγελλόμενη περίπτωση εγκληματικής συμπεριφοράς για την οποία έχει επιληφθεί η Δικαιοσύνη και ταυτόχρονα σε ένα συγκλονιστικό κοινωνικό θέμα με μεγάλη ηθική διάσταση. Το σημαντικό είναι να υπάρξει κάθαρση, να μιλήσει η Δικαιοσύνη και βεβαίως να δούμε πώς θα αφήσουμε πίσω τέτοια φαινόμενα, ντροπιαστικά για τον πολιτισμό και την κοινωνία μας. Η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ να ζητά την παραίτηση της υπουργού Πολιτισμού, ισχυριζόμενος ότι υπήρξε συγκάλυψη ενώ τα ίδια τα γεγονότα τον διαψεύδουν, δείχνει την πολιτική του γύμνια. Πρέπει να είναι πολύ απελπισμένο ένα κόμμα για να επιχειρεί να εκμεταλλευθεί, και μάλιστα με τόσο εμφατικό τρόπο όπως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Και για έναν λόγο παραπάνω. Ο πολιτικός λόγος επιδρά έντονα στο ήθος της κοινωνίας και όταν για ένα τέτοιο θέμα ο ΣΥΡΙΖΑ παράγει χυδαιότητα, δεν διευκολύνει την κάθαρση αλλά τον βούρκο.

Επεξεργάζεστε αλλαγές ή βελτιώσεις προκειμένου θύματα να μη φοβούνται να μιλήσουν στην Αστυνομία;

Εχουμε πάρει μέτρα. Μέτρα εκπαίδευσης για την Αστυνομία, μέτρα ενημέρωσης για το κοινό. Σε κάθε αστυνομική περιφέρεια υπάρχουν υπεύθυνοι σύνδεσμοι για τα θέματα κακοποίησης Αλλά τα μέτρα δεν είναι αρκετά. Ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Η κακοποίηση λειτουργεί σε περιβάλλον απειλής, φόβου, ντροπής, ενοχής, αδυναμίας και τελικά σιωπής. Χρειάζεται να εμπεδωθεί ένα θετικό κλίμα συμπόνιας στην κοινωνία και μια συνεχής συνεργασία δήμων και κοινωνικών υπηρεσιών με την Αστυνομία, για να σπάει η σιωπή. Να μην αισθάνεται στιγματισμένο το θύμα. Γι' αυτό η ποιότητα του δημόσιου διαλόγου είναι κρίσιμη, ώστε να μη χαθεί η ευκαιρία διαρκούς ενθάρρυνσης των θυμάτων και εμπέδωσης της πεποίθησης ότι η πολιτεία είναι μαζί τους.

Συνολικά τα θέματα Λιγνάδη και Δημήτρη Κουφοντίνα έχουν προκαλέσει ιδιαίτερη ένταση στον δημόσιο διάλογο, όπως διαπιστώσαμε και στη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή. Πώς το σχολιάζετε;

Δεν είμαστε αυτό που γίνεται τώρα. Εννοώ δεν είναι αυτό το πεδίο και το επίπεδο δημοκρατίας που θέλουμε και χρειαζόμαστε. Για πρώτη φορά γίνεται συζήτηση με θεματολογία εκτός COVID και όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα και ανάγκες έκφρασης κατακλύζουν το προσκήνιο, μαζί και οι υπόνομοι. Δεν θα αφήσουμε να κυριαρχήσει αυτός ο βούρκος. Η φύση του θέματος Λιγνάδη προσφέρεται για κάθε είδους ακρότητα, δυστυχώς η αντιπολίτευση δεν φείδεται δηλώσεων για να τις συντηρεί, ακόμα και να τις προκαλεί. Αν αυτό είναι ριζοσπαστική στάση της Αριστεράς, να το κρίνουν οι πολίτες. Σε μένα πάντως προκαλεί οργή, θλίψη, αποστροφή και ανησυχία. Επιχειρείται πάλι πόλωση α λα ΣΥΡΙΖΑ. Ανώφελη, απολίτικη και διχαστική, όπου στο τέλος κερδίζει όποιος μισεί αυτόν τον τόπο.

Για τη διαχείριση της «Μήδειας», για την οποία δεχθήκατε προσωπικά επίθεση από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνατε αυτοκριτική; Τελικά πού υπάρχουν ευθύνες;

Αν μιλάτε για την εθνική οδό, αυτοκριτική πρέπει να κάνουν όσοι το καταδίκασαν. Είπε ο κ. Τσίπρας ότι κλείσαμε την Εθνική πριν πέσει το χιόνι. Τι να πω... Πότε να την κλείσουμε; Αφού πέσει και εγκλωβιστούν; Οι μετεωρολόγοι μάς έδιναν αναφορές ημιώρου, το κύμα κακοκαιρίας ερχόταν νομό με νομό, πόλη με πόλη. Μερικές φορές σχηματίζω την εντύπωση ότι η αντιπολίτευση ζει μόνο από τις καταστροφές, από τις κρίσεις, από τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Εκεί δηλαδή που υπάρχει άφθονο πεδίο, κατά τη γνώμη της, για καταγγελτικό λόγο. Ομως οι καταγγελίες και η έντασή τους δεν βρίσκουν βάση στα γεγονότα. Η τρίχα τριχιά που λέμε. Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι μία ακόμα άστοχη κριτική αλλά ο κόσμος που έμεινε χωρίς ρεύμα και νερό στην Αθήνα. Εχω δει πολλές φυσικές καταστροφές και κρίσεις. Σας βεβαιώνω ότι εκείνο που λείπει, όταν δεν τα καταφέρνουμε καλά, είναι ο συντονισμός και η ανάληψη ευθύνης. Το να υπάρχει διακοπή στο ρεύμα μπορεί να συμβεί. Αλλά να ψάχνουμε ποιος πρέπει να κόβει δέντρα είναι πρόβλημα, δεν επιτρέπεται. Ο Πρωθυπουργός αναφέρθηκε ήδη εκτενώς και θα υπάρξουν λύσεις. Ξέρετε, λάθη γίνονται. Αρκεί να αναγνωρίζονται και να διορθώνονται. Αν κάνω αυτοκριτική, είναι γιατί ανακάτεψα το Μάτι στη συζήτηση. Ηταν λάθος. Η συχνή αναφορά στο Μάτι σχετικοποιεί τη μνήμη και κάνει το γεγονός λιγότερο ακραίο. Το Μάτι πρέπει να μείνει στην άκρη του δημόσιου λόγου, δεν είναι μέτρο σύγκρισης για τίποτα.

Η αξιωματική αντιπολίτευση σας εγκαλεί συχνά για αυταρχισμό και υπέρμετρη αστυνομική βία, ζητώντας και τη δική σας παραίτηση. Τι απαντάτε;

Υπάρχει ένας πλούσιος, αστείρευτος καταγγελτικός λόγος, που δεν στηρίζεται πουθενά. Εννοώ πως τα συνθήματα περί αστυνομικού κράτους, περιστολής δικαιωμάτων, υπέρμετρης βίας εξακοντίζονται αλλά δεν υποστηρίζονται. Σε αυτό το πλαίσιο έχει γίνει λίγο «ψωμοτύρι» η παραίτησή μου, όπως και η αστυνομική βία. Δεν υπάρχει το φαινόμενο σε καμία έξαρση, απλώς υπάρχουν κάποιοι, ίδιοι, λίγοι, που προκαλούν τα γεγονότα και κυκλοφορούν αγανακτισμένα βιντεάκια με λεζάντες αλλά χωρίς αποδείξεις. Εχω μιλήσει κι άλλη φορά για βιντεοσκοπικό ακτιβισμό. Κάθε επιχείρηση της Αστυνομίας σε εντελώς νόμιμο πλαίσιο, είτε για μη κατάληψη οδοστρώματος σε διαμαρτυρίες είτε για παραβατικές συμπεριφορές σε πανεπιστήμια, ονομάζεται καταστολή και βία, από αυτούς που προκαλούν τη βία και φέρονται βίαια. Και υπάρχουν πρόθυμοι πολιτικοί χώροι και Μέσα να τους φιλοξενούν. Ακριτα και μονότονα. Κάνουμε μεταρρυθμίσεις και αντιμετωπίζουμε βίαιες αντιδραστικές μειοψηφίες και αναχρονιστικό πολιτικό λόγο. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Από πού θα γίνει η αρχή για τις ειδικές Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων; Σας ανησυχεί κάτι στην εφαρμογή του νόμου;

Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Πολύ λιγότερο επιχειρησιακό, πολύ περισσότερο πολιτικό και επικοινωνιακό. Χρειάζεται ψυχραιμία, σύστημα, συνέπεια, και κάθε φορά να σκορπάς με υπομονή φαντάσματα και ιδεοληψίες. Η βία είναι με την πλευρά αυτών που εξευτελίζουν και ευτελίζουν, να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για αυτό. Κοιτάξτε, προχθές στη Θεσσαλονίκη, στο ΑΠΘ, έγινε κατάληψη της Πρυτανείας. Οι πρυτανικές αρχές αποφάσισαν κατ' αρχήν να το αντιμετωπίσουν με τις υπηρεσίες ιδιωτικής ασφάλειας που διαθέτουν. Απέτυχαν! Με εντολή εισαγγελέα την επόμενη ημέρα επενέβη η Αστυνομία και απέδωσε την Πρυτανεία στον πρύτανη. Οι καταγγελίες για αστυνομική βία αυτών που «ειρηνικά» έδειραν τους υπαλλήλους της Πρυτανείας βρήκαν απρόσκοπτη αγκαλιά στα έντυπα της αντιπολίτευσης. Βλέπουμε κάθε φορά το ίδιο μοτίβο, από τις ίδιες μειοψηφίες, με τα ίδια βίντεο, στα ίδια έντυπα. Κάνουν θόρυβο, αλλά δεν πρόκειται να τους αφήσουμε να συνεχίσουν να κάνουν κακό.

Οι έρευνες για τον εντοπισμό του Χρήστου Παππά της Χρυσής Αυγής πού βρίσκονται; Ή για τον επικηρυγμένο Βασίλη Παλαιοκώστα;

Είναι εντατικές και σε καλό δρόμο. Ευελπιστώ ότι σύντομα οι προσπάθειες θα αποδώσουν καρπούς.

Εχετε αποφασίσει να πολιτευθείτε με τη ΝΔ και, αν ναι, πού θα είστε υποψήφιος;

Κάθε πράγμα στον καιρό του. Οταν έρθει η ώρα των εκλογών, θα πάρω τις αποφάσεις μου.

"Η ΑΥΓΗ", 27/02/21

 ΤΟΥ ΕΛ. ΤΣΑΚΑ

Και ο σύντροφος Μιχάλης, από πρωτεργάτης του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, γίνεται ο υπηρέτης του καπιταλισμού

Μια τυχαία έκρηξη! Η έκρηξη βόμβας στα χέρια ενός Ξηρού ήταν η καθοριστική αιτία για την πολιτική καριέρα ενός υπουργού, του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη - η Ιστορία θα γράψει 2000 μ.Χ. όταν συλλαμβάνονται και εξουδετερώνονται τα μέλη της 17 Νοέμβρη, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ.

Μια επιτυχία που χαρακτηρίζεται και από τον διεθνή Τύπο εφάμιλλη και της επιτυχίας των Ερυθρών Ταξιαρχών της Ιταλίας. Και μ’ αυτό το τρόπαιο καταρρίφθηκε ο μύθος ότι «αρχηγός των τρομοκρατών ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου», όπως τον ήθελε ο ακροδεξιός χώρος των εθνικοφρόνων! Μ’ αυτό το τρόπαιο στα χέρια ήρθε στην πόλη μας, ως πετυχημένος υπουργός κατά των τρομοκρατών, ο Μ. Χρυσοχοΐδης.

Η συγκέντρωση, ενθουσιώδης και καταπληκτική, σε όγκο και παλμό, σε μια μεγάλη αίθουσα χωρητικότητας 1.500 ανθρώπων, σε μεγάλο παραλίμνιο ξενοδοχείο. Και στο βήμα ο σύντροφος Μιχάλης, «το παιδί του λαού». Και ενώ το κρεσέντο του λόγου του ανέβαινε διαρκώς, αιφνιδίως και αστραπιαίως βγάζει το μαύρο και απλό σακάκι του και, διαγράφοντας μια εναέρια στροφή, το πετά στον μεγάλο διάδρομο, έμπροσθεν των μεγάλων κομματικών στελεχών!

Δύο ήταν τα κύρια θέματα στα οποία περιστράφηκε η ομιλία του, πέραν της μεγάλης αντιτρομοκρατικής επιτυχίας:

α) Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας.

β) Η οριστική τοποθέτηση της Δεξιάς στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας!

Και οι δύο αυτές πάγιες κυβερνητικές τότε θέσεις του ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν υλοποιήθηκαν!

Και όταν ο ομιλητής υπουργός καταλαμβάνεται από ένα ανεξέλεγκτο ντελίριο επιτυχίας, τότε ντοπάρεται και το κομματικό ακροατήριο, που πιστεύει ακράδαντα ότι ήρθε η ώρα τώρα του κοινωνικού μετασχηματισμού.

Και το σακάκι γίνεται η σημαία της μεγάλης αυτής μεταβολής. Και από το δάπεδο, που το σακάκι είναι ξαπλωμένο, γίνεται ιερό σύμβολο της αλλαγής! Και εδώ λειτουργούν τα αντανακλαστικά τού προέδρου του Ν.Σ. που σπεύδει, σηκώνει το σακάκι, το τινάζει και το τοποθετεί σαν ιερό κειμήλιο σε ασφαλές σημείο!

Ένα σόου ενός υπουργού που από τότε έδειχνε ότι θα έχει λαμπρό μέλλον. Αλλά το σόου δεν είχε όραμα για μεγάλες αλλαγές, και μάλιστα κοινωνικές, που προσδοκούσε ένας λαός. Έτσι ήρθε στην εξουσία η Δεξιά και η χρεοκοπία της χώρας με τεράστια χρέη και Μνημόνια αιώνια, αλλά διαρκώς θα λέει ότι για όλα αυτά φταίει ο Αλέξης.

Και ο σύντροφος Μιχάλης, από πρωτεργάτης του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, γίνεται ο υπηρέτης του καπιταλισμού. Η κατάργηση του ασύλου στα πανεπιστήμια, το κατασταλτικό κράτος κατά των θεσμών και των νόμων που προστάτευαν δικαιώματα πολιτών, με αποκορύφωμα την αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμια, που περιορίζει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, σκέψεων, δημοκρατικών αγώνων και της επιστημονικής τεκμηρίωσης τεραστίων άθλων της επιστήμης από τον σκοταδισμό και την οπισθοδρόμηση, είναι έργα με υπογραφή και του κυρίου υπουργού!

Κι όταν η αντίδραση είναι καθολική (πρυτάνεων, καθηγητών, φοιτητών και όλων των επιστημονικών φορέων και της κοινωνίας των μορφωμένων πολιτών), ο κύριος υπουργός Προστασίας του «πολίτη και φοιτητή» απαιτεί από κάθε αστυνομικό να είναι «man to man» με κάθε φοιτητή και μέσα στη σχολή του.

Το άκρον άωτον της παραφροσύνης θα ήταν μια διάλεξη προς «φοιτητές» (αστυνομικούς) εντός του πανεπιστημίου, όπου διδάσκονται η δημοκρατία και ελευθερία. Κι εκεί να πετάξει πάλι στον διάδρομο το καινούργιο του ριγέ σακάκι το διπλοσταυροκουμπωτό μέσα σε ένα παραλήρημα ενθουσιασμού των «φοιτητών».

Μια μετάλλαξη που επιβεβαιώνει τη θεωρία του Δαρβίνου όχι μόνο της φυσικής επιλογής, αλλά και της πολιτικής επιλογής. Μια πολιτική μετάλλαξη, όπου ο διώκτης των αναρχικών γίνεται υπηρέτης των καπιταλιστών αλλάζοντας μόνο σακάκι!

Μια επιλογή που έκαναν πολλοί, αλλά και για τον ίδιο λόγο: «Όχι μόνο να συντριβεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ποτέ πια να μην επιστρέψει στην εξουσία!».

Κι αυτό για να μην γίνει ποτέ ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας!

Συμπέρασμα: Ο καπιταλισμός έχει πρόθυμους υπηρέτες και προστάτες, ενώ η δημοκρατία και ο σοσιαλισμός θέλουν αγώνες και αγωνιστές.

* Ο Ελευθέριος Τσάκας είναι γιατρός, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. Ιωαννίνων

Η κακοήθης εκστρατεία που ακολούθησε εναντίον της υπουργού αλλά και του Κυριάκου Μητσοτάκη από επίσημες και ανεπίσημες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έφτασε μέχρι το σημείο να τους εμπλέξει βλακωδώς και συκοφαντικά σε φερόμενα ως τελεσθέντα εγκλήματα, έχει ελάχιστη σχέση με το #MeToo κι ακόμη λιγότερη με τη δικαιοσύνη. Η δυναμική ενός λυτρωτικά επαναστατικού κινήματος, που χτίστηκε επ’ αγαθώ, χρησιμοποιήθηκε ύπουλα και υστερόβουλα ως δούρειος ίππος για μια διαβολή που δεν αποβλέπει καν σε συγκεκριμένο πολιτικό όφελος. Μόνο σε τυχοδιωκτικά χτυπήματα που ελπίζουν να αποβούν όσο πιο καταστροφικά γίνεται. Φυσικά, η ζημιά από την πολιτικοποίηση εγκλημάτων δεν επηρεάζει επί της ουσίας ούτε την κυβέρνηση ούτε την αντιπολίτευση, αλλά τα θύματα κακοποίησης, που παρακολουθούν την πειρατεία της δικής τους στιγμής. Το κοινωνικό κίνημα υποβιβάζεται σε πολιτικό εργαλείο αλληλοεξόντωσης....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/02/21

 
ΤΟΥ ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

Προοπτικές εκτροπής

Η απροετοίμαστη ελληνική κοινωνία, όπως θα μπορούσε κανείς εύκολα να προβλέψει, υποδέχθηκε το #MeToo όχι μόνο με χρονοκαθυστέρηση, αλλά και με μια ακατανίκητη τάση να το εκτρέψει. Αυτό που παρακολουθούμε να συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στη δημόσια σφαίρα είναι μια έκρηξη ασχετοσύνης και ανοησίας, που απειλεί να καλύψει την επιτακτική ανάγκη για δικαιοσύνη με ένα κακόγουστο κέντημα ναρκισσισμού, ατομικών συμφερόντων και άκαιρης πολιτικολογίας. Τα πράγματα δεν οδεύουν στην κατεύθυνση που θα έπρεπε και ενδέχεται να οδηγήσουν το κίνημα εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, ίσως και πιο πίσω.

Το αυτογκόλ της εξαπάτησης

Δηλώνοντας εξαπατημένη από τον Δημήτρη Λιγνάδη, η υπουργός Πολιτισμού δεν κατάλαβε ότι παραδέχθηκε εμμέσως πως θα μπορούσε και να μην εξαπατηθεί. Η εξαπάτηση προϋποθέτει συμμετοχή, ένα ρόλο –έστω και παθητικό– στην όλη ιστορία της απάτης, που κάποιος πιο προσεκτικός από αυτή θα είχε φροντίσει να αποφύγει. Ουσιαστικά, η υπουργός άνοιξε μόνη της την πόρτα στην αναγωγή της υπόθεσης σε πολιτικό επίπεδο και ενεπλάκη προσωπικά και αυτοβούλως σε αυτήν. Αν εξαπατήθηκε, αυτό σημαίνει πως κάτι ψευδές της παρουσιάστηκε ως αληθές χωρίς αυτή να το διασταυρώσει. Μην έχοντας κάποια ικανοποιητική εξήγηση για την αδυναμία της να ελέγξει τον Λιγνάδη, τον οποίο μάλιστα η ίδια διόρισε, μένει μόνη με την ευθύνη της κακής της κρίσης. Την οποία όμως δεν αναλαμβάνει.

Ελλειψη μέτρου

Την ίδια ώρα, η οριακά κωμική αναφορά της στην υποκριτική τέχνη του ηθοποιού ως παράμετρο που συνέβαλε στην εξαπάτησή της (!), αλλά και ο χαρακτηρισμός του «επικίνδυνου» που του απέδωσε, έρχονται σε αντίθεση με την ουδέτερη στάση της απέναντι στον ηθοποιό – σκηνοθέτη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σύμφωνα με την υπουργό, μέχρι να υποβληθούν επίσημες καταγγελίες εναντίον του δεν είχε ιδέα για τη φήμη του στην κοινότητά του, αλλά μόλις υποβλήθηκαν, όχι απλώς ένιωσε εξαπάτηση, αλλά κατέστη και βεβαία για μια επικινδυνότητα που μέχρι προ ολίγου ούτε καν υποψιαζόταν. Και όπως παρέλειψε να καταλάβει εγκαίρως ποιος ήταν ο Λιγνάδης, η υπουργός παρέλειψε να αφήσει τις υποκειμενικές κρίσεις της για έναν άνθρωπο, που πλέον ελέγχεται ποινικά, εκτός του δημόσιου και θεσμικού λόγου της.

Πολιτικοποίηση και εκχυδαϊσμός

Η κακοήθης εκστρατεία που ακολούθησε εναντίον της υπουργού αλλά και του Κυριάκου Μητσοτάκη από επίσημες και ανεπίσημες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έφτασε μέχρι το σημείο να τους εμπλέξει βλακωδώς και συκοφαντικά σε φερόμενα ως τελεσθέντα εγκλήματα, έχει ελάχιστη σχέση με το #MeToo κι ακόμη λιγότερη με τη δικαιοσύνη. Η δυναμική ενός λυτρωτικά επαναστατικού κινήματος, που χτίστηκε επ’ αγαθώ, χρησιμοποιήθηκε ύπουλα και υστερόβουλα ως δούρειος ίππος για μια διαβολή που δεν αποβλέπει καν σε συγκεκριμένο πολιτικό όφελος. Μόνο σε τυχοδιωκτικά χτυπήματα που ελπίζουν να αποβούν όσο πιο καταστροφικά γίνεται. Φυσικά, η ζημιά από την πολιτικοποίηση εγκλημάτων δεν επηρεάζει επί της ουσίας ούτε την κυβέρνηση ούτε την αντιπολίτευση, αλλά τα θύματα κακοποίησης, που παρακολουθούν την πειρατεία της δικής τους στιγμής. Το κοινωνικό κίνημα υποβιβάζεται σε πολιτικό εργαλείο αλληλοεξόντωσης.

Χαλασμένες πυξίδες

Η άμετρη και χρησιμοθηρική μεταχείριση της υπόθεσης Λιγνάδη αποπροσανατολίζει από το ρεύμα αποκαλύψεων που ενέπνευσε η Σοφία Μπεκατώρου με έναν αντικειμενικό στόχο: την πρόσβαση των θυμάτων κακοποίησης από ισχυρούς παράγοντες στο δικαίωμα της καταγγελίας και εντέλει στη δικαιοσύνη. Οι προσωπικές έριδες, οι κομματικές διαφορές, τα συντεχνιακά συμφέροντα και οι σεξουαλικές προτιμήσεις θυμάτων και δραστών είναι πληροφορίες δευτερεύουσες έως και παντελώς αδιάφορες. Αντιθέτως, οι εξουσιαστικές σχέσεις, η βία και η απουσία συναίνεσης είναι οι βασικοί παράγοντες που πρέπει να μας απασχολούν καθώς εμβαθύνουμε στον ζοφερό κόσμο της κακοποίησης. Καθετί άλλο αποτελεί περιττό θόρυβο.

Ευκαιρία για εμφύλιο

Δυστυχώς, σαν από αδυναμία να συγκεντρωθούν και να πειθαρχήσουν σε ένα σκοπό ανώτερο από τους συνηθισμένους τους ή, ακόμη πιο απογοητευτικά, από απλή ασυνειδησία, τα δημόσια πρόσωπα της χώρας αποδείχθηκαν σε μεγάλο βαθμό κατώτερα των περιστάσεων. Ηθοποιοί και σελέμπριτι σε αυτοαναφορικούς τηλεοπτικούς μονολόγους με όψιμη ακτιβιστική χροιά, σωματεία με ψευδαισθήσεις μεγαλείου και πολιτικές βλέψεις και δημοσιογράφοι αγκαλιά με αποθρασυμένους πολιτικούς και νομικούς μετατρέπουν τη συγκυρία σε καρναβάλι ματαιοδοξίας. Παράλληλα, διενεργείται μια αδιανόητη αλλοίωση εννοιών και καταστάσεων. Η ομοφυλοφιλία συγχέεται με την παιδοφιλία, οι ΜΚΟ στιγματίζονται ως εξ ορισμού διεφθαρμένες και οι κοινωνικές γνωριμίες μετατρέπονται σε τεκμήρια συνενοχής και συγκάλυψης. Προπαγάνδα, φωτομοντάζ και ψευδολογία συνθέτουν ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα που απλώς έψαχνε ευκαιρία να ξεσπάσει. Στο τέλος της ημέρας, η κακοποίηση δεν βρίσκεται καν στο κάδρο.

Η μεγάλη εικόνα

Η έκταση της υπόθεσης Λιγνάδη και οι φρικώδεις λεπτομέρειές της δεν πρέπει να μας απευαισθητοποιήσουν απέναντι στην κακοποίηση ως γενικότερη πραγματικότητα, ακόμη κι αν η γενικότερη πραγματικότητα δεν περιλαμβάνει πάντα τόσο σοκαριστικές πτυχές. Το #MeToo είναι τόσο ισχυρό όσο η σημασία που δίνουμε στη λιγότερο γαργαλιστική και προβεβλημένη καταγγελία του. Γι’ αυτό και είναι έντονη η ανάγκη να συνεχίσουμε να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα, όσο δελεαστικό κι αν είναι να αφήσουμε την επικαιρότητα να την απορροφήσει. Η κακοποίηση είναι ένα διαχρονικό σύστημα προς πάταξη, όχι ένα φλεγόμενο σκάνδαλο προς κατανάλωση.

Τι διδαχτήκαμε; Πρώτα από όλα, επιβεβαιώθηκε ο αναντικατάστατος ρόλος ενός σύγχρονου και ευέλικτου κράτους σε κάθε εθνική δοκιμασία. Η σημασία της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και της συμμαχίας κοινωνίας και πολιτείας. Και, βέβαια, η ισχύς μιας κυβέρνησης με σχέδιο και τόλμη. Η ανάταξη των μηχανισμών του πρώτου και η συνεκτική λειτουργία της δεύτερης επέτρεψαν στη χώρα να ανταποκριθεί στις πρωτόγνωρες προκλήσεις μιας δύσκολης χρονιάς. Ενώ η ενεργοποίηση της τρίτης έφερε τη διεθνή αναβάθμιση της Ελλάδας. Γιατί θυμίζω ότι η Αθήνα πρωτοστάτησε στη συγκρότηση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης. Είχε κρίσιμη συμμετοχή στη διασυνοριακή συνεργασία στον έλεγχο και την ιχνηλάτηση κρουσμάτων. Και έχει, ήδη, εισηγηθεί την καθιέρωση ενός ενιαίου πιστοποιητικού, που θα διευκολύνει τις μετακινήσεις των εμβολιασμένων πολιτών. Ολα τα παραπάνω - μαζί, ασφαλώς, με τις καθυστερήσεις ή αστοχίες που υπήρξαν στη διάρκεια της μάχης - αφορούν και τον προσωπικό μου απολογισμό. Δώδεκα μήνες ευθύνης, που κύλησαν με τον ίδιο τρόπο: Με το ερώτημα, κάθε βράδυ, αν οι επιλογές μας ήταν οι σωστές και με την απόφαση, κάθε πρωί, να γίνουν καλύτερες. Κάτι που νομίζω ότι οι πολίτες το ξέρουν και με την υπεύθυνη στάση τους, εδώ και τόσο καιρό, το αναγνωρίζουν. Και το πιστοποιούν με τη συμμετοχή τους στην εθνική εκστρατεία εμβολιασμού....

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ¨", 27-28/02/21

Ο πρώτος χρόνος να γίνει και 

ο μόνος χρόνος της πανδημίας

ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Στις μεγάλες κρίσεις ο χρόνος αποκτά άλλες διαστάσεις και ασαφή χαρακτηριστικά. Πυκνώνει αλλά και διαστέλλεται. Ενώ το βάρος κάθε ώρας είναι πάντα διαφορετικό από της προηγούμενης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το διάστημα των 12 μηνών από το πρώτο κρούσμα Covid-19 στη χώρα μας αποδεικνύεται μικρό μπροστά στις απώλειες που προκάλεσε. Τεράστιο για τις εξελίξεις που πυροδότησε. Αλλά και κυμαινόμενο ακόμη, σε σχέση με το πόσο βαθύ θα αποβεί, τελικά, το αποτύπωμα αυτής της πρωτόγνωρης περιπέτειας στην Ιστορία του 21ου αιώνα.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, η μάχη κατά της πανδημίας έγινε πιο σύνθετη, καθώς αυτή ενέσκηψε ταυτόχρονα με την ασύμμετρη επίθεση στα βόρεια σύνορά μας από μεταναστευτικά κύματα από την Τουρκία. Αλλά και σε μια στιγμή, που η οικονομία έβγαινε από το τέλμα μιας δεκαετούς καθήλωσης για να μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Συνεπώς όλα τα μέτωπα ήταν κρίσιμα και επάλληλα. Γιατί την προσφυγική επέλαση διαδέχθηκαν οι προκλήσεις της Αγκυρας στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Η υγειονομική καταιγίδα γρήγορα μετατράπηκε σε οικονομική απειλή. Και εκείνη, με τη σειρά της, απλώθηκε ως κοινωνικό πρόβλημα και πεδίο δοκιμασίας για την πολιτεία συνολικά.

Εναν χρόνο μετά, ο απολογισμός είναι αναμφίβολα θετικός: Η χώρα υπερασπίστηκε με σθένος την ακεραιότητά της, καθιστώντας στην πράξη τα ανατολικά της όρια και όρια ολόκληρης της Ευρώπης. Και, στη συνέχεια, απάντησε στην επιθετικότητα των γειτόνων, διευρύνοντας την εθνική της απήχηση με ισχυρές συμμαχίες και κρίσιμες συμφωνίες. Στον κίνδυνο της πανδημίας αντέταξε αμέσως τη θωράκιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, σε συνδυασμό με ένα πλέγμα μέτρων για τη στήριξη όλων όσοι πλήττονταν. Κι όλα αυτά, αντιμετωπίζοντας, παράλληλα, τρέχοντα προβλήματα της εσωτερικής ζωής, αλλά και έκτακτες ανάγκες από φυσικά ή καιρικά φαινόμενα.

Με το βλέμμα στο χθες, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ελλάδα αμύνθηκε με επιτυχία στα πολλά και δύσκολα που την πολιόρκησαν. Ζυγίζοντας το σήμερα, θα συμπεραίναμε πως, παρά τις απώλειες, ο οικονομικός και κοινωνικός της ιστός έμεινε όρθιος. Δυναμικός και οπλισμένος με πυκνές εμπειρίες. Ενώ, ατενίζοντας το αύριο, θα μπορούσαμε να νιώσουμε πιο αισιόδοξοι, με τον εμβολιασμό κατά του κορωνοϊού να προχωρεί και την προοπτική της ανάκαμψης να διαγράφεται, πλέον, σαφέστερα από ποτέ. Πρόκειται για μία περιπέτεια η οποία ενώ ακόμη διαρκεί, έχει ήδη προσφέρει πολύτιμα διδάγματα.

Ολο αυτό το διάστημα, η κυβερνητική πολιτική δύσκολα περιγράφεται στις γραμμές ενός άρθρου. Οπως δύσκολα περιγράφονται κι όσα κατακτήθηκαν μέσα στην κρίση. Από την ψηφιακή ανάπτυξη, την τηλε-εργασία και την τηλε-εκπαίδευση, μέχρι αξίες άυλες, αλλά καθοριστικές. Με πρώτη ανάμεσά τους, την αίσθηση του πολίτη ότι η πολιτεία βρίσκεται δίπλα του. Παρά την πίεση, το περίφημο «πού είναι το κράτος» αυτή τη φορά δεν ακούστηκε. Γιατί το κράτος ήταν και παραμένει παρόν.

Κάποια συμπεράσματα, ωστόσο, νομίζω, ότι θα μπορούσαν να αποτυπωθούν, έστω και επιγραμματικά, στις απαντήσεις 4 βασικών ερωτημάτων:

Τι επιλέξαμε; Να δράσουμε με τόλμη και εγκυρότητα. Από την αρχή, λοιπόν - και σε αντίθεση, τότε, με τα περισσότερα κράτη - η ελληνική κυβέρνηση συγκρότησε ειδική Επιστημονική Επιτροπή, ώστε να κινείται με βάση τις μετρήσεις και τις εισηγήσεις της. Και θέλησε να κινείται προληπτικά, προλαβαίνοντας τις επιθέσεις του ιού.

Ετσι, η Ελλάδα έγινε χώρα-παράδειγμα αντιμετωπίζοντας με απόλυτη επιτυχία το πρώτο κύμα. Με περισσότερες δυσκολίες το δεύτερο. Και πολύ αποτελεσματικά το τρίτο. Θυμίζω ότι πρώτη η χώρα μας απαγόρευσε τις καρναβαλικές εκδηλώσεις του 2020 με καθολικό απαγορευτικό. Αυτή, επίσης, άνοιξε, μετά, την οικονομία και τον τουρισμό της, με ειδικά πρωτόκολλα. Και είναι εκείνη που και σήμερα συνεχίζει την ευέλικτη εναλλαγή των περιορισμών με τη λειτουργία της αγοράς. Με βάση, πάντα, τα δεδομένα της πανδημίας και την πρόοδο του εθνικού εμβολιασμού.

Τι αποφασίσαμε; Την πρόταξη της δημόσιας υγείας. Γιατί χωρίς υγιείς πολίτες δεν υπάρχει ούτε παραγωγή, ούτε κατανάλωση, ούτε υπηρεσίες. Αρα, ούτε και εθνική οικονομία. Από την άλλη πλευρά, είναι η οικονομία που χρηματοδοτεί την υγεία. Αρα, μαζί με τις υγειονομικές δομές έπρεπε να μείνουν όρθιες και οι οικονομικές.

Ακριβώς γι' αυτό, μέσα σε λίγους μήνες, οι κλίνες Μονάδων Εντατικής Θεραπείας υπερδιπλασιάστηκαν και οι εργαζόμενοι στην υγεία αυξήθηκαν σχεδόν κατά 12.000.

Ο εξοπλισμός των νοσοκομείων ανανεώθηκε. Εξασφαλίστηκαν εκατομμύρια tests. Και καθιερώθηκαν συστήματα ιχνηλάτησης και παρακολούθησης των κρουσμάτων. Ταυτόχρονα, όμως, περίπου 30 δισ. διατίθενται, εδώ και έναν χρόνο, για τη στήριξη της παραγωγής. Καλύπτοντας αμοιβές και ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων και χρηματοδοτώντας επιχειρήσεις που προσφέρουν απασχόληση.

Τι πετύχαμε; Ελάχιστα μπροστά στους συνανθρώπους που θρηνήσαμε. Ομως πολλά σε σύγκριση με εκείνα που αποτρέψαμε. Και ακόμη περισσότερα σε σχέση με όσα προστατέψαμε. Γιατί, πράγματι, η Ελλάδα κατόρθωσε να ελέγξει την εξάπλωση της πανδημίας, κρατώντας αλώβητο τον ιστό της οικονομίας. Και σφυρηλατώντας μία σχέση εμπιστοσύνης κράτους - πολίτη δίχως προηγούμενο.

Βεβαίως, η ανόρθωση του ΕΣΥ και η συντήρηση του εισοδήματος είναι το προφανές αποτέλεσμα. Γιατί πίσω απ' αυτό κρύβεται η δύναμη της μετατροπής μιας κρίσης σε επιταχυντή προόδου σε διαφορετικά επίπεδα: Στην ψηφιοποίηση του κράτους υπέρ του πολίτη. Στον προσανατολισμό της παραγωγικής δραστηριότητας στα ζητούμενα της συγκυρίας. Στην ανάπτυξη της εθνικής επιστημονικής έρευνας. Και στη γόνιμη συστράτευση του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα. Ολα αυτά, εν μέσω τεράστιας πίεσης. Αλλά με μεγάλη ταχύτητα και με συνεχή ενημέρωση των Ελλήνων.

Τέλος, τι διδαχτήκαμε; Πρώτα από όλα, επιβεβαιώθηκε ο αναντικατάστατος ρόλος ενός σύγχρονου και ευέλικτου κράτους σε κάθε εθνική δοκιμασία. Η σημασία της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και της συμμαχίας κοινωνίας και πολιτείας. Και, βέβαια, η ισχύς μιας κυβέρνησης με σχέδιο και τόλμη.

Η ανάταξη των μηχανισμών του πρώτου και η συνεκτική λειτουργία της δεύτερης επέτρεψαν στη χώρα να ανταποκριθεί στις πρωτόγνωρες προκλήσεις μιας δύσκολης χρονιάς.

Ενώ η ενεργοποίηση της τρίτης έφερε τη διεθνή αναβάθμιση της Ελλάδας. Γιατί θυμίζω ότι η Αθήνα πρωτοστάτησε στη συγκρότηση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης. Είχε κρίσιμη συμμετοχή στη διασυνοριακή συνεργασία στον έλεγχο και την ιχνηλάτηση κρουσμάτων. Και έχει, ήδη, εισηγηθεί την καθιέρωση ενός ενιαίου πιστοποιητικού, που θα διευκολύνει τις μετακινήσεις των εμβολιασμένων πολιτών.

Ολα τα παραπάνω - μαζί, ασφαλώς, με τις καθυστερήσεις ή αστοχίες που υπήρξαν στη διάρκεια της μάχης - αφορούν και τον προσωπικό μου απολογισμό. Δώδεκα μήνες ευθύνης, που κύλησαν με τον ίδιο τρόπο: Με το ερώτημα, κάθε βράδυ, αν οι επιλογές μας ήταν οι σωστές και με την απόφαση, κάθε πρωί, να γίνουν καλύτερες. Κάτι που νομίζω ότι οι πολίτες το ξέρουν και με την υπεύθυνη στάση τους, εδώ και τόσο καιρό, το αναγνωρίζουν. Και το πιστοποιούν με τη συμμετοχή τους στην εθνική εκστρατεία εμβολιασμού.


Πράγματι, ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται, στον ορίζοντα είναι πλέον ορατή η νίκη. Και θα έλθει νωρίτερα αν φανούμε προσεκτικοί. Αν αντλήσουμε δύναμη απ' τις πολλές δυσκολίες που βρίσκονται πίσω και διανύσουμε με πειθαρχία τα λίγα βήματα που μας χωρίζουν από την άνοιξη της ελευθερίας. Τηρώντας τα μέτρα προστασίας μέχρι ο θώρακας του εμβολίου να καλύψει ολόκληρη τη χώρα. Γιατί τότε ο στόχος θα έχει επιτευχθεί: Ο πρώτος χρόνος του κορωνοϊού στην Ελλάδα θα περάσει στην Ιστορία ως ο μόνος χρόνος της πανδημίας.

Γράφουν ακόμη:

Βασ.Κικίλιας Κυρ.Πιερρακάκης Χρ.Αποστολόπουλος  Ν. Χαρδαλιάς     Αν. Ξανθός  Θ.Δημόπουλος 

Αν. Κοτανίδου  Γ.Κυριόπουλος Γ.Τούντας  Ι.Μούντζιος 

Γκ.Μαγιορκίνης Δημ.Παρασκευής Μιχ.Δρογκάρης Βάνα Σύψα 

Βασ-Παντ.Μποζίκας     Μαρ.Κ.  Λαζανάς  Στ.Λουκίδης  Γ.Δατσέρης 

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΪΤΑΝΙΔΗ

Ηταν 26 Φεβρουαρίου 2020: «Καλό μεσημέρι σε όλους. Ψυχραιμία να έχουμε. Επιβεβαιώθηκε η πρώτη περίπτωση της νόσου στην Ελλάδα. Πρόκειται για Ελληνίδα 38 ετών, ταξιδιώτισσα από πληττόμενη περιοχή της Βόρειας Ιταλίας. Είναι καλά στην υγεία της και παρακολουθείται από μία ομάδα εξαιρετικών συναδέλφων στη Θεσσαλονίκη. Και τη στιγμή που σας μιλώ γίνεται ιχνηλάτηση των επαφών της».

Με σταθερή φωνή ο καθηγητής Παθολογίας-Λοιμώξεων Σωτήρης Τσιόδρας ενημέρωσε το πανελλήνιο για το πρώτο κρούσμα στη χώρα. Η δήλωση αυτή δεν διήρκεσε παραπάνω από ένα λεπτό.

Εκτοτε κύλησαν 525.600 λεπτά που μεταφράζονται σε 365 ημέρες και θα μείνουν βαθιά ριζωμένες στην ατομική και στη συλλογική μνήμη. Τα όσα εκτυλίχθηκαν ήταν πρωτόγνωρα. Και ακόμα και σήμερα που η χώρα επιχειρεί να «πνίξει» το τρίτο κύμα, υπάρχουν στιγμές που όλα αυτά μοιάζουν να ξεπηδούν από σελίδες βιβλίου επιστημονικής φαντασίας.

Η ανασκόπηση των τελευταίων 12 μηνών δεν είναι εύκολη υπόθεση - κυρίως επειδή η «ματιά» στο πρόσφατο παρελθόν δεν μπορεί να είναι «ψύχραιμη» ούτε συναισθηματικά αποφορτισμένη όσο η πανδημία συνεχίζεται παγκοσμίως αφαιρώντας ανθρώπινες ζωές.

Είναι όμως παρήγορο ότι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η ανθρωπότητα βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση. Ο νέος κορωνοϊός στάθηκε η αιτία για να συμβεί ένας επιστημονικός «άθλος»: να δημιουργηθούν εμβόλια έναντι του SARS-CoV-2 σε χρόνο-ρεκόρ, λαμβάνοντας υπόψη ότι κατά κανόνα χρειάζονται πέντε έως και 10 χρόνια.

Πλέον, η έξοδος από το πανδημικό τούνελ είναι ορατή, με μήνα-σταθμό τον Ιούνιο, προσδοκώντας ότι το ερχόμενο καλοκαίρι θα πάρουμε τις πρώτες βαθιές ανάσες πραγματικής... Ελευθερίας, όπως μας υπόσχεται η εμβολιαστική εκστρατεία που εκτυλίσσεται (και) στη χώρα μας. Ωστόσο οι ειδικοί συνιστούν υπομονή.

Το χρονικό

Αναζητώντας τις ημερομηνίες που στιγμάτισαν τους τελευταίους 12 μήνες, διαπιστώνει κανείς - παρά τα όποια λάθη και αστοχίες - το σθένος που επιδείξαμε υπερασπιζόμενοι την ανθρώπινη ζωή, το μέγεθος των θυσιών μας για να προστατευθούν οι πλέον ευάλωτοι, αλλά και τις σημαντικές επιστημονικές «νίκες» που έχουν καταγραφεί γράφοντας Ιστορία και δημιουργώντας παρακαταθήκες για μελλοντικές προκλήσεις.

Μετά την 26η Φεβρουαρίου, δεύτερο ορόσημο στο ημερολόγιο της πανδημίας είναι η 11η Μαρτίου. Εκείνη την ημέρα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε πανδημία.

Το ίδιο απόγευμα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης σε διάγγελμά του προς τους έλληνες πολίτες ξεκινά ως εξής: «Ο κόσμος όλος αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή κρίση δημόσιας υγείας... Τα δυσκολότερα είναι ακόμα μπροστά μας. Σε αυτή τη συγκυρία οποιοσδήποτε εφησυχασμός είναι ανεπίτρεπτος».

Μία ημέρα πριν, ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας είχε ανακοινώσει το κλείσιμο των σχολείων. Εκτοτε η κυβέρνηση σε συνεργασία με το επιστημονικό προσωπικό της χώρας επενδύει στη λήψη προληπτικών μέτρων, με στόχο τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού ώστε το ΕΣΥ - που τα χρόνια της οικονομικής ύφεσης υποχρηματοδοτήθηκε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται - να αντέξει την πίεση.

Η 12η Μαρτίου ξημέρωσε με την επικαιρότητα να μονοπωλείται από μια δυσάρεστη είδηση: ένας 66χρονος άντρας αποτέλεσε τα πρώτο θύμα της πανδημίας στη χώρα μας. Ο θάνατός του αλλά και οι εικόνες από τν γειτονική Ιταλία ήταν η αιτία που φώλιασε για τα καλά ο φόβος στις ζωές μας.

Στις 15 Μαρτίου, στις 9 η ώρα το βράδυ, οι Ελληνες δίνουν ραντεβού στα μπαλκόνια τους για να χειροκροτήσουν το προσωπικό του ΕΣΥ που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εν εξελίξει υγειονομικής κρίσης. Εως και σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι με αυτοθυσία και αυταπάρνηση αντιστέκονται στις καταστροφικές συνέπειες του κορωνοϊού με όσα μέσα διαθέτουν.

«Να προσέχεις» είναι η συνήθης προτροπή τους σε συνομιλίες μας, στο πλαίσιο του καθημερινού ρεπορτάζ, εκφράζοντας πηγαίο ενδιαφέρον και ανησυχία καθώς έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με το πιο σκληρό πρόσωπο του πανδημικού ιού.

Γενικό lockdown

Οι ημέρες διαδέχονται η μία την άλλη έως τις 22 Μαρτίου, όταν η καθημερινότητά μας άλλαξε ριζικά, καθώς μετατράπηκε σε μια «αποστειρωμένη» πραγματικότητα. Στις 5.34 το απόγευμα οι διαπιστευμένοι ιατρικοί συντάκτες δέχονται στο mail τους την κυριακάτικη γραπτή ενημέρωση ημερήσιων κρουσμάτων (τις υπόλοιπες ημέρες η ενημέρωση γινόταν, ως γνωστόν, από τους τηλεοπτικούς δέκτες).

«Ανακοινώνονται 94 νέα επιβεβαιωμένα κρούσματα κορωνοϊού SARS-CoV-2 στη χώρα μας. Ο συνολικός αριθμός των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων ανέρχεται σε 624...».

Σε λιγότερα από 30 λεπτά ο Πρωθυπουργός θα απευθύνει νέο διάγγελμα, είδηση που κλειδώνει τις φήμες για γενικό lockdown.

Η περίοδος «Μένουμε Σπίτι», το βουβό Πάσχα του 2020, η ενοχοποίηση της κοινωνικότητας, της αγκαλιάς, του χαδιού, του φιλιού, η εισβολή άγνωστων κανόνων φέρνει τα πάνω κάτω στις ζωές μας.

Ο Μάιος του 2020 είναι ο μήνας που ραγίζει η προστατευτική «γυάλα», με τους μαθητές να επιστρέφουν σταδιακά στα θρανία και την οικονομία να βάζει εκ νέου μπρος τις μηχανές της.

Ολο αυτό το διάστημα που τα σπίτια μετατρέπονται σε «φρούρια», κυβερνήσεις και κοινωνίες συμμετέχουν ενεργά στην κοινή μάχη, προσφέροντας πολύτιμο χρόνο στους επιστήμονες να βρουν το αντίδοτο.

Ο ΠΟΥ έλαβε μεταξύ άλλων την πρωτοβουλία και οργάνωσε τη διεξαγωγή της κλινικής μελέτης με το συμβολικό όνομα «Solidarity» (Αλληλεγγύη) προκειμένου να αξιολογήσει την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα διαφορετικών θεραπειών στην πορεία της νόσου COVID-19.

Ο ερευνητικός «πυρετός» είναι τόσο... υψηλός που έως τον περασμένο Νοέμβριο στη έγκυρη βάση δεδομένων «PUBMED» (διαδικτυακή «τράπεζα» ιατρικών μελετών) είχαν δημοσιευθεί 78.559 άρθρα για τον ιό SARS-CoV-2. Ο βομβαρδισμός δεδομένων, διαφορετικών απόψεων, συστάσεων κάποιες φορές λειτουργεί αποπροσανατολιστικά για τους πολίτες.

Το βλέμμα στα εμβόλια

Καθώς μέρα με τη μέρα γίνεται σαφές ότι η επιστήμη και η έρευνα είναι τα μοναδικά όπλα για να λάβει τέλος η κρίση δημόσιας υγείας, τα βλέμματα είναι στραμμένα στα υπό μελέτη εμβόλια. Οι άοκνες προσπάθειες σε αυτό το πεδίο και τα ελπιδοφόρα μηνύματα συνοδεύονται από πεσιμιστικές - πλην όμως ρεαλιστικές βάσει της εμπειρίας σχετικά με τη χρονοβόρα διαδικασία ανάπτυξής τους - προσεγγίσεις, που κάνουν λόγο για πιθανή κυκλοφορία τους μετά το καλοκαίρι του 2021.

Πώς θα αντέξουμε έως τότε;

Η 20ή Ιουλίου είναι η ημέρα που ομοιάζει με τον... μίτο που ξετυλίγεται οδηγώντας μας στην έξοδο του πανδημικού λαβύρινθου. Στην έγκριτη ιατρική επιθεώρηση «Lancet» δημοσιεύονται τα πρώτα ενθαρρυντικά αποτελέσματα για το εμβόλιο της Οξφόρδης.

Εκτοτε οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, με την ανακοίνωση ελπιδοφόρων συμπερασμάτων για ακόμα δύο εμβόλια, και συγκεκριμένα των Pfizer / BioNTech και της Moderna.

Ο περασμένος Νοέμβριος βρίσκει τη χώρα μας να σφυροκοπάται από τον πανδημικό ιό, με τη Βόρεια Ελλάδα να σηκώνει ένα βαρύ φορτίο και ένα ακόμα πιο βαρύ τίμημα. Και ενώ οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι καταδικασμένες να εορταστούν και πάλι συντηρητικά, με τους Ελληνες να βιώνουν τη δεύτερη εθνική καραντίνα υπό την απειλή του κορωνοϊού που λυσσομανάει έξω από τις κλειστές πόρτες των νοικοκυριών, ένα αναπάντεχο δώρο απογειώνει τις προσδοκίες για το 2021.

Στις 21 Δεκεμβρίου ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων (ΕΜΑ) δίνει το «πράσινο φως» για την κυκλοφορία του εμβολίου των Pfizer / BioNTech. Ακριβώς έξι ημέρες μετά - στις 27 Δεκεμβρίου - η Ευσταθία Καμπισιούλη, νοσηλεύτρια ΜΕΘ στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», ...ανοίγει το πρόγραμμα «Ελευθερία».

Στις 26 Φεβρουαρίου 2021 - ακριβώς έναν χρόνο μετά το πρώτο κρούσμα στη χώρα μας - έχουν λάβει συνολικά έγκριση τρία εμβόλια, ενώ ακόμα δύο βρίσκονται όπως όλα δείχνουν στην τελική ευθεία, με τους επίμονους επιστήμονες και ερευνητές να «χωράνε» τη λήξη της πανδημίας σε μικρές δόσεις.

Υπηρεσίες υγείας

Ο πανδημικός ιός συνεχίζει και αντιστέκεται, αλλάζει, δυναμώνει, προσπαθεί να επιβιώσει, ενώ ζητούμενο παραμένουν και οι ανισότητες στην πρόσβαση των εμβολίων παγκοσμίως. Μοιραία και το μέλλον κρύβει ανηφόρες, προκλήσεις και ενδεχομένως ανατροπές, με τους πολίτες να δηλώνουν πλέον κουρασμένοι.

Ωστόσο έναν χρόνο μετά υπάρχει συσσωρευμένη γνώση σχετικά με τα μέτρα προστασίας, τα οποία σε συνδυασμό με τα εμβόλια και τις έρευνες για νέες θεραπείες δημιουργούν ένα ισχυρό «οχυρό».

Παράλληλα, στο σύντομο αλλά και απέραντο - όπως μας φαίνεται - χρονικό διάστημα που διαρκεί η πανδημία έχουν επαναπροσδιοριστεί οι προτεραιότητες (εντός και εκτός της χώρας), με την ενίσχυση των υπηρεσιών υγείας να βρίσκεται στο πρώτο πλάνο. Θέμα επίκαιρο και πιο επιτακτικό από ποτέ, καθώς οι μακροχρόνιες παρενέργειες της λοίμωξης COVID-19, η παραμέληση άλλων ασθενειών, αλλά και το ψυχολογικό «τραύμα» θα απαιτήσουν θεραπεία.

 

Πριν από μερικά χρόνια ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας σκέφτηκε να δημιουργήσει ένα πολυδύναμο εμπορικό κέντρο στη θέση του γηπέδου «Απόστολος Νικολαΐδης» και πρότεινε να μετακινηθούν οι εγκαταστάσεις του Συλλόγου στον Βοτανικό. Το εγχείρημα το ονόμασε «διπλή ανάπλαση». Γεννώνται μερικά ερωτήματα: • Γιατί θέλει να καταστρέψει το παλαιότερο γήπεδο ποδοσφαίρου στη χώρα μας, που αποτελεί μνημείο του ελληνικού ποδοσφαίρου; • Γιατί θέλει να εξορίσει την ομάδα μας στον Βοτανικό, που απέχει 6,5 χιλιόμετρα από την ιστορική της έδρα, δεν έχει πρόσβαση και έχει τεχνικά προβλήματα, λόγω του ρέματος που διασχίζει την περιοχή; Την απάντηση την έδωσε ένας Ελληνας πολιτικός, ο οποίος όταν ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ως δήμαρχος Αθηναίων, είχε δηλώσει: «Αν και είμαι φίλαθλος του Ολυμπιακού, θα φροντίσω για την εγκατάσταση του γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό». Δυστυχώς και ο σημερινός δήμαρχος Αθηναίων, ενώ η πόλη μας αντιμετωπίζει σοβαρά και δυσεπίλυτα προβλήματα, έχει ως προτεραιότητα την εξορία του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό.....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", φύλλο 27.02.21

 

Περί τα τέλη του 19ου αιώνα οι συστηματικές τάσεις που διατυπώνονταν συνοψίζονταν: α) σε περαιτέρω εξαρχαϊσμό της καθαρεύουσας, β) σε βαθμηδόν επιστροφή στην ομιλουμένη, γ) διατήρηση και εξωραϊσμό της καθαρεύουσας εν αναμονή εξέλιξης της ομιλουμένης, δ) καθιέρωση της δημοτικής σε όλες τις μορφές λόγου. Στη συνέχεια επαληθεύτηκε σε οδυνηρά επεισόδια επί σκηνής δρόμων ότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει, καθώς με αφορμή τη μετάφραση της Καινής Διαθήκης και λίγο αργότερα της Ορέστειας (Ορεστειακά, 1903), στην Αθήνα χύθηκε αίμα με δεκάδες νεκρούς για την τιμή της γλώσσας, με σεισμικές πολιτικές αναταράξεις και βαθύ χάσμα ευρύτερης ασυνεννοησίας· θα έλεγε κανείς μια πρόγευση του κατοπινού εθνικού διχασμού. Επάνω, λαϊκή εικόνα της εποχής από τις συγκρούσεις στα Ευαγγελιακά (ή Ευαγγελικά), τον Νοέμβριο του 1901 στην Αθήνα. (Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, από τόμο-αφιέρωμα της «Κ» για την Ελλάδα τον εικοστό αιώνα.)

1. Μην έχεις στρες, θα σε κάνω εγώ κάτι κεφτεδάκια και μετά θα πέσω με τα μούτρα στο twitter
ΙΟΡΔΑΝΗΣ Β.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣΜαθηματικός - νομικός, πρ. γυμνασιάρχης

Κύριε διευθυντά

Ο εκ Νέας Υόρκης επιστολογράφος Φ. Σταυρόπουλος ορθώς επισημαίνει ότι «Πολλή κουβέντα γίνεται τελευταία για τη χρήση ξένων λέξεων» («Κ», 18/2/21). 

Οπως παίρνουν οι άλλοι δικές μας, γιατί θεωρείται υποτιμητικό να παίρνουμε «αλλότριες» λέξεις; Ο Γ. Μπαμπινιώτης προτείνει στην Ακαδημία, αντί του χρηστικού λεξικού να ετοιμάσει ένα λεξικό ξένων λέξεων. Αν εννοεί ένα ετυμολογικό – ερμηνευτικό λεξικό ξένων όρων, lockdown, facebook, twitter, η πρόταση έχει ενδιαφέρον. Αν εννοεί πως πρέπει να τις αντικαταστήσουμε με ελληνικές λέξεις από την πλούσια παρακαταθήκη της αρχαίας, δεν έχει νόημα. Ηδη έχουν ενσωματωθεί χιλιάδες ξένες λέξεις: στρες, σορτς, σουτιέν, γκολ, σταρ, μις, τρακτέρ, ασανσέρ, παπούτσι, παντελόνι, γραβάτα, κάλτσα κ.λπ. Ολες αυτές θα τις αντικαταστήσουμε με ελληνικές; Αυτό είναι μάλλον ανέφικτο. 

Ας αφήσουμε τον «σοφό λαό» να κρατήσει όσες χρειάζεται. Είναι χρήσιμη η παρουσία των φιλολόγων και των γλωσσολόγων. Δουλειά τους είναι να μελετούν τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι Ελληνες στις διάφορες μορφές της, επιστήμονες, λογοτέχνες και λαϊκοί σε διάφορες περιοχές εντός και εκτός της επικράτειας. Θεσμικός ρόλος των γλωσσολόγων είναι να αποκαλύπτουν τους κανόνες «ορθής χρήσης» και να τους διατυπώνουν. Η αναγκαστική επιβολή ορισμένου τύπου μπορεί να οδηγήσει σε ασφυκτικό κλοιό τη γλώσσα. Οι νότιοι λένε: «Να σου ετοιμάσω κεφτεδάκια», πιο παλιά στην Αττική έλεγαν «τα παιδία παίζει». Οι βόρειοι λένε: «Να σε κάνω κεφτεδάκια;» και όλοι τώρα λέμε «Τα παιδιά παίζουν». 

Είναι όλα σωστά, εφόσον τα χρησιμοποιεί ικανός αριθμός κατοίκων μιας περιοχής. Το πρόβλημα παρουσιάζεται σε όλο το μεγαλείο του στη «Βαβυλωνία» του Δ. Βυζάντιου. Η κατά παραγγελία αναγκαστική χρήση ενός γλωσσικού τύπου οδηγεί τη γλώσσα σε ατροφία και μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Στις αρχές του 20ού αι. είχαμε στο κλεινόν άστυ τα Oρεστειακά και Ευαγγελικά με δεκάδες νεκρούς. Τα «αθεϊκά» στον Βόλο, ευτυχώς χωρίς νεκρούς, αλλά με ψαλιδισμένες καριέρες. Ποιος ο λόγος να ξοδέψουμε χρήμα και φαιά ουσία για να μεταφράσουμε τις οικείες λέξεις μπικίνι, κιλότα, μούσι, κορδόνι κ.λπ.;

2. Ο Στάλιν, ο Προκόφιεφ και οι δύο κηδείες
ΓΙΩΡΓΟΣ Ι.ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ

Κύριε διευθυντά ,

Ο κύριος Γκρι στην «Κ» της 15.2 αναφέρθηκε στη σκληρότητα του Στάλιν απέναντι στην κόρη του, Σβετλάνα. Πρωταγωνιστής και στο παρακάτω ιστορικό συμβάν, ο Στάλιν αναμετριέται, τόσον ανίσως φευ, με τον σπουδαίο συνθέτη Προκόφιεφ (ερήμην και των δύο, ωστόσο). 

Ο Ρώσος συνθέτης πέθανε σε ηλικία 61 ετών στις 5 Μαρτίου του 1953, την ίδια ημέρα με τον Στάλιν. Ζούσε δίπλα στην Κόκκινη Πλατεία και, εξαιτίας του πλήθους που είχε συγκεντρωθεί για να θρηνήσει τον Στάλιν, ήταν αδύνατο να μεταφερθεί η σορός του στα γραφεία της Ενωσης Σοβιετικών Συνθετών για τον αποχαιρετισμό.

Στην κηδεία του χρησιμοποιήθηκαν χάρτινα λουλούδια και για πένθιμο εμβατήριο μια μαγνητοφωνημένη ηχογράφηση του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», καθώς όλα τα λουλούδια και οι μουσικοί είχαν δεσμευτεί για τον αποχαιρετισμό του πατερούλη του έθνους.

Κι ακόμα: Το κορυφαίο σοβιετικό μουσικό περιοδικό ανέφερε την είδηση του θανάτου του Προκόφιεφ με μια μικρή παράγραφο στη σελίδα 116. Οι προηγούμενες 115 είχαν αφιερωθεί στον θάνατο του Στάλιν (από το βιβλίο του Βικτ. Γεροφέγεφ «Ο καλός Στάλιν», εκδόσεις Ποταμός). 

Είναι να απορεί κανείς πώς ο εν μέρει υποχρεωτικός και εν μέρει αυθόρμητος προσκυνηματικός παροξυσμός κατίσχυσε τόσο σαρωτικά της περίφημης μουσικής παιδείας και καλλιέργειας ενός σπουδαίου λαού! 

3. Βρε γιαγιά, δεν ξέρεις τι πάει να πει μπίχλα;
ΙΡΙΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Κύριε διευθυντά

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω γιατί από την αρχή της πανδημίας μάς κάνατε ένα ωραίο δώρο σε εμάς που έχουμε κάποια ηλικία και καθόμαστε πολύ στο σπίτι. Τρία σταυρόλεξα αντί ενός είναι ένα μεγάλο δώρο. What a treat, όπως θα έλεγαν και οι Αγγλοι.

Επίσης, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και για τις καινούργιες λέξεις που μαθαίνουμε.

Στην αρχή ξενιστήκαμε η φίλη μου και εγώ, που συζητάμε καθημερινά τα σταυρόλεξα, για ορισμένες λέξεις που βρίσκουμε.

Η πρώτη ήταν η μπίχλα.

Μείναμε άφωνες. «Εσύ ξέρεις τι θα πει;» τη ρώτησα. Δεν ήξερε.

Ρώτησα την εγγονή μου και με ξαφνιασμένο ύφος μου είπε: «Μα καλά, εσύ δεν ξέρεις;», όχι τόλμησα να πω δειλά.

Βλέποντας πόσο ελλιπείς ήταν οι γνώσεις μας στη γλώσσα μας παρ’ όλο που είμαστε αρσακειάδες του παλιού καιρού.

Κοίταξα και το λεξικό του κ. Μπαμπινιώτη, ούτε εκεί το βρήκα.

Οταν άκουσα την κ. Σούζη να λέει πως σήμερα έχει μπίχλα έξω, τότε κατάλαβα πως πρέπει να είναι κάτι μεταξύ μούχλας, σκοτεινιάς, θολούρας, κακού καιρού τέλος πάντων, ή έστω κακής διαθέσεως; Δεν είμαι απολύτως σίγουρη. Μετά έμαθα πως αν δεν έχεις φάει το βράδυ είσαι «άδειπνος» και από το ραδιόφωνο ακούς μουσική λαϊκοπόπ! Κι ότι οι καλοί άνθρωποι είναι αμίσητοι. Και πόσα άλλα. Αλλά δεν θέλω να σας κουράσω. Ωραία γλώσσα φτιάξαμε.

Παρ’ όλα αυτά εμείς διασκεδάζουμε και έτσι περνάει η ώρα.


4. H ιστορική έδρα ΠΑΟ και η «διπλή ανάπλαση»
ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΤΖΑΜΟΥΖΑΚΗΣΠολιτικός μηχανικός ΕΜΠ, μέλος του Π.Α.Ο.

Κύριε διευθυντά

Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι για τη σπουδαία εμφάνιση της ομάδας μας και τη νίκη επί του πρωτοπόρου Ολυμπιακού, στις 14 Φεβρουαρίου, στο γήπεδό μας στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τα συγχαρητήρια του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ κ. Γ. Αλαφούζου προς τους παίκτες μας και το τεχνικό επιτελείο εκφράζουν τα συναισθήματα όλων μας.

Υστερα από πολυετή απουσία, που η ομάδα μας αγωνιζόταν στο Ολυμπιακό Στάδιο, επέστρεψε επιτέλους στην ιστορική της έδρα, στο γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης» στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το γήπεδο αυτό έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που το καθιστούν μοναδικό στον ελλαδικό χώρο. Είναι το πρώτο γήπεδο στη χώρα μας που κατασκευάστηκε ειδικά για ποδόσφαιρο, αποκλειστική έδρα της εθνικής μας ομάδας για 50 χρόνια, το πρώτο γήπεδο με ξύλινες κερκίδες, το πρώτο γήπεδο με κερκίδες οπλισμένου σκυροδέματος, με χλοοτάπητα και με προβολείς για νυχτερινούς αγώνες. Στο γήπεδο αυτό έχουν αγωνισθεί όλοι οι μεγάλοι άσοι του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, είναι το μοναδικό γήπεδο στη χώρα μας όπου έχουν αγωνισθεί ο Πελέ και ο Πούσκας, και το μοναδικό γήπεδο στην Ευρώπη όπου ηττήθηκε η Σάντος (από τον Ολυμπιακό).

Το γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης» διαθέτει τα απαιτούμενα στοιχεία για να χαρακτηρισθεί «διατηρητέο μνημείο του ελληνικού ποδοσφαίρου». Ελπίζω η επιστροφή της ομάδας μας στην έδρα της να είναι οριστική.

Ηταν ασφαλώς λάθος η επιλογή του Ολυμπιακού Σταδίου για έδρα της ομάδας μας τα τελευταία χρόνια, όπου αγωνιζόταν με την παρουσία ελάχιστων φιλάθλων. Η ποδοσφαιρική ομάδα χρειάζεται γήπεδο και όχι στάδιο. Θα θυμίσω ότι δύο μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, η Μπάγερν και ο Αγιαξ, χρησιμοποίησαν για ένα χρόνο τα ολυμπιακά στάδια του Μονάχου και του Αμστερνταμ, αλλά μετά κατασκεύασαν γήπεδα ποδοσφαίρου. Στα ολυμπιακά στάδια, οι κερκίδες βρίσκονται μακριά από τον αγωνιστικό χώρο, επειδή παρεμβάλλονται οι διάδρομοι των αγωνισμάτων των δρόμων, και οι θεατές δεν μπορούν να απολαύσουν τον αγώνα.

Την ίδια άποψη είχε και ο ιστορικός ηγέτης του Παναθηναϊκού, ο αείμνηστος Απόστολος Νικολαΐδης, ο οποίος είχε πει: «Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται γήπεδο, όχι στάδιο. Επαναλαμβάνω, όχι στάδιο».

Το γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης» εξυπηρετεί απόλυτα τις ανάγκες της ποδοσφαιρικής ομάδας, διότι έχει καλή πρόσβαση με τις υπάρχουσες δημόσιες συγκοινωνίες και ικανοποιητική χωρητικότητα. Επίσης, διαθέτει επαρκείς χώρους για την ανάπτυξη των Ερασιτεχνικών Τμημάτων του Συλλόγου.

Πριν από μερικά χρόνια ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας σκέφτηκε να δημιουργήσει ένα πολυδύναμο εμπορικό κέντρο στη θέση του γηπέδου «Απόστολος Νικολαΐδης» και πρότεινε να μετακινηθούν οι εγκαταστάσεις του Συλλόγου στον Βοτανικό. Το εγχείρημα το ονόμασε «διπλή ανάπλαση».

Γεννώνται μερικά ερωτήματα:

• Γιατί θέλει να καταστρέψει το παλαιότερο γήπεδο ποδοσφαίρου στη χώρα μας, που αποτελεί μνημείο του ελληνικού ποδοσφαίρου;

• Γιατί θέλει να εξορίσει την ομάδα μας στον Βοτανικό, που απέχει 6,5 χιλιόμετρα από την ιστορική της έδρα, δεν έχει πρόσβαση και έχει τεχνικά προβλήματα, λόγω του ρέματος που διασχίζει την περιοχή;

Την απάντηση την έδωσε ένας Ελληνας πολιτικός, ο οποίος όταν ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ως δήμαρχος Αθηναίων, είχε δηλώσει: «Αν και είμαι φίλαθλος του Ολυμπιακού, θα φροντίσω για την εγκατάσταση του γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό».

Δυστυχώς και ο σημερινός δήμαρχος Αθηναίων, ενώ η πόλη μας αντιμετωπίζει σοβαρά και δυσεπίλυτα προβλήματα, έχει ως προτεραιότητα την εξορία του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό.


5. Η επιλογή ατόμων και περί «vetting»
ΦΩΝΤΑΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Κύριε διευθυντά

Γενικά δεν προωθώ χρήση αγγλικών λέξεων. Κάπου κάπου όμως μια λέξη αρκεί να αποδείξει κάτι που έπρεπε να γίνει αλλά οι υπεύθυνοι «ξέχασαν» να το κάνουν.

Αναφέρομαι, φυσικά, στο ότι αυτοί/ες που αποφασίζουν, τοποθετούν και διορίζουν δεν κάνουν το απαραίτητο vetting. Τι είναι όμως αυτό το vetting, δεν υπάρχει ελληνική λέξη να πληροί την έννοιά του;

Αυστηρός έλεγχος, εξονυχιστική αξιολόγηση, λεπτομερής εξέταση στοιχείων που αφορούν σε πρότερη προσωπική και επαγγελματική ζωή συμπεριλαμβάνονται όλα στην «αθώα» λέξη vetting! Δεν είναι τυχαίο που η διαδικασία του vetting χρησιμοποιείται συνεχώς, πέρα από τη χώρα μας, για άτομα προτεινόμενα για θέσεις-κλειδιά στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτιστικό στερέωμα. Και γίνεται συνήθως από επιτροπή εκτός χώρου ώστε να διατηρηθεί η ισορροπία της αμερόληπτης κρίσης και να «στεριώσει» η τελική επιλογή.

Ο κ. Λιγνάδης, γνώστης του παρελθόντος του, από μόνος του έπρεπε να αποτρέψει την κ. υπουργό να τον τοποθετήσει στη θέση που του ανέθεσε. Και η κ. Μενδώνη θα απέφευγε την «επικινδυνότητα και εξαπάτηση» αν το πρόωρο και σωστό vetting είχε γίνει.

Με τόσους αγγλομαθείς στην κυβέρνηση δεν υπάρχει κάποιος να γνωρίζει και να χρησιμοποιεί το απαραίτητο vetting;

6. Πράξεις κτηνωδίας και μη καταγγελίες
Δρ. ΤΙΤΟΣ ΠΑΡΤΣΑΦΥΛΛΙΔΗΣ, Νευρολόγος - ψυχίατρος, συγγραφέας

Κύριε διευθυντά, 

Οι λόγοι για τους οποίους δεν καταγγέλλεται ο βιασμός σχετίζονται με το στίγμα που θα συνοδεύει τόσο το θύμα αλλά αρκετές φορές και την οικογένειά του.

Ενας άλλος λόγος είναι η «εξάρτηση» που τυχόν έχει το θύμα από τον δράστη και ακόμη ο απαράδεκτος τρόπος που αντιμετωπίζει η ανακριτική αρχή κυρίως και κατά δεύτερο λόγο η Δικαιοσύνη το θύμα του βιασμού. Το θύμα υποβάλλεται σε μια επιπλέον εξευτελιστική ταλαιπωρία, που αρχίζει από τη στιγμή της καταγγελίας στην αστυνομία και κορυφώνεται στο ακροατήριο εν μέσω κρισίμων ερωτήσεων σχετικών με την ιδιωτική του ζωή.

Η όλη ταλαιπωρία, που συντελείται πολλές φορές εν μέσω ειρωνικών σχολίων και γελώτων των παρευρισκομένων, αποτελούν έναν δεύτερο βιασμό, που είναι εξίσου τραυματικός και οδυνηρός με τον πραγματικό. Ακόμη ένας λόγος είναι ότι ο βιαστής είναι ένα «μη αναμενόμενο» άτομο με θέση στην κοινωνία, με μεγάλη οικονομική ανεξαρτησία που του επιτρέπει να έχει μεγάλη υπερασπιστική υποστήριξη.

Ολα αυτά τα γεγονότα τόσο το θύμα όσο και η οικογένειά του τα σκέπτονται με πίκρα και αγανάκτηση και τελικά επενεργούν ως απειλή επάνω τους, και υπό το κράτος αυτής της απειλής αποφασίζουν να κρύψουν το θέμα στο σκοτάδι.

Τελικά, ο μόνος που δεν υποφέρει, που δεν έχει τύψεις είναι ο βιαστής, αφού είναι άτομο το οποίο εξ ιδιοσυγκρασίας έμαθε να ικανοποιεί τα κατώτερα ένστικτά του χωρίς αναστολές. Το άτομο αυτό έτσι θα συνεχίσει να λειτουργεί και στην υπόλοιπη ζωή του γιατί απουσιάζει από τον εσωτερικό του κόσμο αυτό το στοιχείο που ελέγχει τις σκέψεις και τις πράξεις του: η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. 

7. Μία διαρκής προσφορά η διαδρομή της ζωής του
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΗΓΑΣKnapp Chair in Pharmacological Sciences. Καθηγητής Παθολογίας, Stony Brook University, ΗΠΑ 

Κύριε διευθυντά

Εφυγε προ ημερών από τη ζωή ο καθηγητής της Χειρουργικής Θεόφιλος Ρόζενμπεργκ, συνάδελφος, συμφοιτητής και φίλος. 

Ο αείμνηστος Θ. Ρόζενμπεργκ συνδύαζε μερικές ξεχωριστές ιδιότητες: ιατρική ικανότητα ου την τυχούσαν (έφερε τη λαπαροσκοπική χειρουργική στην Ελλάδα), άμεμπτο ήθος, αφιλοχρηματία, ανιδιοτέλεια, και αποτελεσματικότητα σε μία διαρκή προσφορά στους ελαχίστους των αδελφών μας. Εφυγε ίσως από την Ιατρική με λιγότερα από όσα είχε όταν άρχισε – σχεδόν απίστευτο στον καιρό μας, μα όμως πραγματικό. Πολύγλωσσος, κοσμοπολίτης, sophisticated, και παράλληλα σεμνός και ευπρεπής. Ιδρυσε το ελληνικό τμήμα των Γιατρών του Κόσμου και το πολύ επιτυχημένο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Διεθνών Κρίσεων που διηύθυνε ώς την αποχώρησή του από το ΕΚΠΑ. Δίδαξε εκατοντάδες γιατρούς στην Ελλάδα, στην Αιθιοπία και στην Τανζανία. Ιδρυσε νοσοκομεία στον Καύκασο και στην Ανω Αίγυπτο. 

Χειρούργησε αφιλοκερδώς σε τόσες χώρες, παντού όπου υπήρξε πιεστική ανάγκη από μια απρόσμενη καταστροφή. Η ομογένεια της Αμερικής καμάρωσε το έργο του στην πρώτη σελίδα των New York Times, όταν αναφέρθηκαν στην ιατρική βοήθεια που παρέσχε στην κατεστραμμένη από τυφώνα Αϊτή. Συνέχισε επάξια την παράδοση ιατρικής προσφοράς του χειρουργού πατέρα του, που πέθανε νέος στα Χανιά, και του παππού του, πτυχιούχου της Ιατρικής Σχολής Κωσταντινουπόλεως που παντρεύτηκε τη γιαγιά του στην Προύσα, και όταν ήρθαν στην Ελλάδα άσκησε ιατρική στη Δραπετσώνα, όπου θεράπευε τους φτωχούς συνήθως δωρεάν.

Κλείνω με μια ανάμνηση από τα φοιτητικά μας χρόνια – το «εξ όνυχος τον λέοντα». Τη δεύτερη φορά που πήγαμε στο Ορφανοτροφείο Αθηνών, στο πλαίσιο της εκπαίδευσής μας στην παιδιατρική, ο Θεόφιλος, μόνος από όλους μας, ήρθε με μια τσάντα παιχνιδιών γι’ αυτά τα παιδάκια (που μας φώναζαν «πατέρα, πατέρα!» όταν μπαίναμε στον θάλαμο και ράγιζαν τις καρδιές μας) και τους τα μοίρασε αθόρυβα, σχεδόν κρυπτόμενος από εμάς τους υπόλοιπους. Χωρίς να το επιδιώκει, έδωσε σιωπηλά ένα μάθημα ανθρωπιάς και υψηλού ήθους. Ολοι μας πήγαμε με δώρα την επόμενη και κάθε επόμενη φορά, και βλέπαμε πλέον αυτά τα παιδιά «με τον τρόπο του Θεόφιλου».

Οι φίλοι του (και είμαι βέβαιος και οι ασθενείς του) τον θυμόμαστε με αγάπη και σεβασμό γι’ αυτό που ήταν και γι’ αυτό που έπραξε. 

8. Εμβολιάστηκα, στέλνω ένα μπράβο σε όλους
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΡ.ΤΑΣΩΝΗΣΣυντ. πλοίαρχος Α΄ Ε.Ν.

Κύριε διευθυντά

Εκανα πριν από λίγες ημέρες την πρώτη δόση του εμβολίου στο Μαρούσι. Εμεινα έκπληκτος από την άψογη εξυπηρέτηση, την ταχύτητα της διαδικασίας –συνολικά 35 λεπτά–, τη φιλική αντιμετώπισή μας από όλους. Από ό,τι κατάλαβα είναι στελεχωμένο από προσωπικό μόνο του στρατού μας – 46 συνολικά σημεία ταυτόχρονου εμβολιασμού. Σκέπτομαι πόσος κόσμος με πόσο κόπο εργάσθηκε για το στήσιμο του κέντρου. Πόσα έξοδα έγιναν για την ετοιμασία του. Πόσο τεράστιο έργο γίνεται για τη λειτουργία του.

Μήπως επιτέλους πρέπει να πούμε ένα μεγάλο μπράβο σε όλους; Από τους υπεύθυνους της πολιτείας μέχρι τον στρατιώτη της γραμματείας. Οχι μόνο γκρίνια, άρνηση, χολή για όλους και για όλα.