ΟΙ ΚΗΠΟΥΡΟΙ ΤΗΣ "ΑΥΓΗΣ", 1.698 (337)
 |
| "Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 29/04/18 |
Δευτέρα 30 Απριλίου 2018
Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΧΘΡΟΠΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΝΥΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ "ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ" ΤΥΠΟ...- ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ...-Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ: ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ;...- ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΛΠΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ!...
Τέσσερα κύρια άρθρα, από φύλλα της Κυριακής
Απαντες, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, για αυτά παλεύουν, τα πρωτεία του λόγου διεκδικούν, οι κατέχοντες αυτά έχουν αποδεδειγμένα πιο πολλές ευκαιρίες είτε να κερδίσουν είτε να διατηρήσουν την εξουσία.
Επειδή λοιπόν στο ίδιο πεδίο ασκούμεθα και επειδή τελευταίως πολλά εχθρικά πυρά εκτοξεύονται αναιτίως εναντίον μας, οφείλουμε, αν μη τι άλλο, μια καθαρή και ξάστερη εξήγηση.
ΤΟ ΒΗΜΑ, ΤΑ ΝΕΑ, το in.gr και οι πολλές άλλες ιστοσελίδες που συνθέτουν το ιστορικότερο συγκρότημα Τύπου στην Ελλάδα είναι επαγγελματικά οργανωμένες μονάδες ενημέρωσης, στελεχωμένες από έμπειρους δημοσιογράφους και επιφανείς εξωτερικούς συνεργάτες των γραμμάτων και των τεχνών.
Μεταφέρουν ιστορικό βάρος και βάθος, είναι οι ίδιες οι εφημερίδες μας κομμάτια της Ιστορίας του τόπου, της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής εξέλιξής του.
Σε διάφορες ιστορικές περιόδους πρωταγωνίστησαν οι ίδιες, τοποθετήθηκαν, συγκρούστηκαν, έδωσαν μάχες πολιτικές, ιδεολογικές και κοινωνικές, κυνηγήθηκαν πολλές φορές για τις ιδέες και τις αντιλήψεις τους.
Πάντα ωστόσο με ήθος, μετριοπάθεια, σεβασμό στην άλλη άποψη, ανοιχτές στον διάλογο και στον αντίλογο, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς διαπομπεύσεις και άτιμα μέσα. Και βεβαίως πάντα στο πλαίσιο των νόμων, χωρίς παρεκκλίσεις.
Στα τελευταία χρόνια της μεγάλης κρίσης τα μέσα του συγκροτήματος, όπως και ολόκληρος ο κλάδος άλλωστε, δοκιμάστηκαν πολλαπλώς από τις ιδιαίτερες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, καθώς και από την εντονότατη πίεση που έφεραν συνολικά στον κόσμο των Media η τεχνολογική έκρηξη και η υπερανάπτυξη νέων μηχανισμών και εργαλείων ενημέρωσης.
Παρά ταύτα, παρά τις πολλές δοκιμασίες, το συγκρότημα άντεξε, οδηγήθηκε σε απόλυτα νόμιμες διαγωνιστικές διαδικασίες και έτσι απέκτησε νέα ιδιοκτησία, η οποία εγγυήθηκε και εγγυάται την οικονομική του υπόσταση και βιωσιμότητα, επενδύοντας ταυτόχρονα στη σοβαρότητα, στην αξιοπρέπεια και στην ανεξαρτησία του.
Αυτή τη στιγμή οι εφημερίδες και οι ιστοσελίδες του οργανισμού εργάζονται ελεύθερα και ακηδεμόνευτα, σύμφωνα με τις παραδόσεις τους, υπόκεινται σε πλήρη έλεγχο, νομικό, οικονομικό, φορολογικό, τηρούν με ευλάβεια την εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία, δεν παραβιάζουν ούτε κατά κεραία τις υποχρεώσεις τους.
Και μαζί τιμούν την ελευθερία του λόγου και τον αρχετυπικό ρόλο του Τύπου, που δεν είναι άλλος από αυτόν του ελέγχου της κάθε εξουσίας, τηρώντας πάντα τους κανόνες και τις αρχές της δημοσιογραφίας, με ακρίβεια και διασταύρωση των πληροφοριών, χωρίς προσφυγή στις ιστορικά καταδικασμένες προπαγανδιστικές μεθόδους της ευκολίας, του λαϊκισμού και του κιτρινισμού.
Ωστόσο, οι νέοι «άρχοντες» του τόπου άλλα πρεσβεύουν και αλλιώς αντιλαμβάνονται τη λειτουργία του Τύπου. Δεν αποδέχονται και δεν κατανοούν τη δημοσιογραφική κριτική, γι' αυτούς κάθε άποψη και γνώμη είναι κατευθυνόμενη, ακόμη και το ρεπορτάζ επί πραγματικών γεγονότων θέλουν να παρακολουθεί τη δική τους εκδοχή, όλη η στάση και η συμπεριφορά τους παραπέμπει σε σχήματα ανελεύθερα και ποδηγετημένα, κοινώς υπακούει στο δόγμα «ή μαζί μας ή απέναντί μας».
Τελευταίως μάλιστα, υπό το βάρος των ανομημάτων τους, των διαφαινόμενων σκανδάλων και με το άρωμα του μαύρου χρήματος να διαχέεται πλέον στην ατμόσφαιρα, διολισθαίνουν ακόμη και σε λουδοβίκειες συμπεριφορές. Ταυτίζουν εαυτούς με το κράτος και μιλούν για εχθρούς του λαού, σχεδόν σαν άλλοι βασιλείς και μονάρχες.
Συνεχείς λοιπόν, στη βάση των παραπάνω, είναι οι αστήρικτες κατηγορίες και οι διαβολές εναντίον του Τύπου. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έφθασε να ομιλεί για «μαύρο μέτωπο», κατατάσσοντας σε αυτό κάθε σχήμα και έντυπο που δεν ακολουθεί κατά πόδας τη γραμμή τους.
Πρόκειται προφανώς για ανελεύθερη και βαθιά αντιδημοκρατική στάση, η οποία δεν επιτρέπεται να γίνει ανεκτή, επειδή απλούστατα θίγει τον πυρήνα των αξιών της ελευθεροτυπίας και των θεμελιωδών αρχών της Δημοκρατίας.
Είναι αλήθεια βεβαίως ότι δεν είναι μοναδική η στάση της κυβέρνησης Τσίπρα.
Και σε άλλες χώρες, όπως στην Πολωνία, στη Σλοβακία, στην Ουγγαρία, στην Τουρκία, αναπτύσσονται αντίστοιχες επιθετικές πρακτικές εναντίον της ελευθεροτυπίας. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, η «Ουάσιγκτον Ποστ» αναγκάστηκε, εξαιτίας της αντιπαράθεσης που έχει με τον αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, να αναρτήσει στην προμετωπίδα της το σύνθημα «Η Δημοκρατία πεθαίνει στο σκοτάδι».
Τέτοιας τάξεως είναι και η δική μας αντιπαράθεση. Την ελευθερία του λόγου διεκδικούμε, την ελευθεροτυπία και τη Δημοκρατία υπερασπιζόμαστε, τηρώντας κατά γράμμα τους νόμους της πολιτείας και τους κανόνες της δημοσιογραφίας.
Δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτε, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε. Ολα στο φως λοιπόν.
Οποιος έχει κάτι να πει για τις εφημερίδες μας και την ιδιοκτησία τους, να το πει ευθέως, χωρίς περιστροφές, υπαινιγμούς και υπονοούμενα.
Και θα λάβει τις απαντήσεις που του αρμόζουν.
Αυτά προς το παρόν...
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 29/04/18
"
Οποιος έχει κάτι να πει για τις εφημερίδες μας και την ιδιοκτησία τους, να το πει ευθέως, χωρίς περιστροφές, υπαινιγμούς και υπονοούμενα.
Και θα λάβει τις απαντήσεις που του αρμόζουν.
Αυτά προς το παρόν...
"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 29/04/18
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/04/18 |
 |
| "Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 29/04/18 |
 |
| "ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 29/04/18 |
 |
| "αλήθεια", 29/04/18 |
 |
| "αλήθεια", 29/04/18 |
 |
| "ΧΑΡΑΥΓΗ", 29/04/18 |
 |
| "ΧΑΡΑΥΓΗ", 29/04/18 |
 |
| "η σημερινή", 29/04/18 |
H EΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΣΕ ΣΚΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Αθηνών και Λευκωσίας), ΑΛΛΕΣ ΠΗΓΕΣ, ΚΑΙ...
- "ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΖΟΥΛΟΥ", από τον "ΠΟΛΙΤΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", ¨Εφη Ξένου |
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" |
 |
| "ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", Πάνος Μαραγκός |
 |
| Δημήτρης Γεωργοπάλης |
 |
| "Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", Τάσος Αναστασίου |
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", Ανδρέας Πετρουλάκης |
 |
| "Ο Φιλελεύθερος", Πίν |
 |
| "ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", ΑΤΑΝ |
 |
| ΑΡΚΑΣ |
 |
| ΑΡΚΑΣ |
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", Δημήτρης Χαντζόπουλος |
 |
| Δημήτρης Γεωργοπάλης |
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", Ηλίας Μακρής |
 |
| ΑΡΚΑΣ |
 |
| "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", ΄Εφη Ξένου |
 | |
|
 | |
|
 |
| "ΤVXS", Γιάννης Δερμεντζόγλου |
 |
| Πέτρος Τσιολάκης |
 | |
|
 |
| "ΧΑΡΑΥΓΗ" |
 |
| "αλήθεια", Γ.ΜΙΤΙΔΗΣ |
 |
| "ΧΑΡΑΥΓΗ" |
 |
| "Ο Φιλελεύθερος", Νίκος Πογιατζής |
 | |
|
Κυριακή 29 Απριλίου 2018
"...Να βιώσει κάθε του φαντασίωση. Κάθε πρωί να προβάρει και άλλη στολή παραλλαγής. Το χαμογελαστό αγόρι της Κουμουνδούρου (ρομαντική φύση επίσης, πλην όμως αριστερόστροφη) δεν θα του χαλούσε χατίρι, ούτε και θα τον πίεζε για οιαδήποτε ιδεολογική σύγκλιση, όσον καιρό ο Καμμένος θα ήταν η μοναδική εγγύησή του για τη δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο. Θα του επέτρεπε να κάνει παιχνίδι με τους πάντες: με την Εκκλησία, με το ομοφοβικό του ακροατήριο, με τους συνωμοσιολάγνους, με τους Τούρκους. Να μπερδεύει την άνοδο του εθνικισμού με την άνοδο της χοληστερίνης. Το Κούγκι με τα Δερβενάκια. Και αν μια μέρα, όπως ο ήρωας του Νιρβάνα, έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα; Αν μια μέρα ξυπνήσει; Αυτό δεν είναι το χειρότερο. Δεν θα ξυπνήσει μονάχος του. Θα ξυπνήσουμε κι εμείς μαζί του..."
Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 28-29/04/18
"ΒΟΥΣΤΡΟΦΗΔΟΝ",
του Πέτρου Τατσόπουλου
Τον Παύλο Νιρβάνα (1866 - 1937), κατά κόσμον Πέτρο Αποστολίδη, μπορούμε κάλλιστα σήμερα να τον κατατάξουμε ανάμεσα στους «λησμονημένους» λογοτέχνες μας. Η καλλιτεχνική υστεροφημία είναι άτιμο πράγμα, όχι μονάχα σε λαούς οψίμως απαίδευτους, όπως ο δικός μας - και ας βαυκαλιζόμαστε περί του αντιθέτου. Σε κάθε περίπτωση, η υστεροφημία ελάχιστη έως καθόλου σχέση έχει με την πομπώδη δικαιοσύνη που υποτίθεται ότι απονέμει ο χρόνος. Περισσότερο συγγενεύει με την άμπωτη και την πλημμυρίδα, πνευματικούς συρμούς που έρχονται και παρέρχονται, εμφανίζονται, εξαφανίζονται κι επανεμφανίζονται, σαν ξέφρενος ανελκυστήρας που σε ανεβοκατεβάζει αδιάκοπα από το ρετιρέ στο υπόγειο. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα καθαρευουσιάνων συγγραφέων του διαμετρήματος ενός Ροΐδη, ενός Παπαδιαμάντη κι ενός Βιζυηνού, που η διάδοχη γενιά των μαχόμενων δημοτικιστών καταδίκασε με «συνωμοσία σιωπής» κι έπρεπε να περάσουν δεκαετίες, να καταλαγιάσει η γλωσσική σύρραξη και να επικρατήσει ο συμβιβασμός της «καθομιλουμένης» - μιας δημοτικής με πολλά λόγια δάνεια - ώσπου να ξανανέβουν στο βάθρο. Πόσω μάλλον συγγραφείς συγκριτικά ελάσσονες, που μεταπήδησαν από την καθαρεύουσα στη δημοτική, όπως ο Παύλος Νιρβάνας.
Δεν είναι τυχαίο ότι το όνομα του Νιρβάνα άρχισε πάλι να κουβεντιάζεται στις μέρες μας για λόγους άσχετους προς τον βασικό κορμό του έργου του. Ο συγγραφέας και μελετητής Φίλιππος Φιλίππου, στην εμπεριστατωμένη «Ιστορία της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας» (Πατάκης, 2018), μας υπενθυμίζει ότι «Το έγκλημα του Ψυχικού», το πόνημα που δημοσίευσε ο Νιρβάνας πριν από 90 χρόνια, θεωρείται ευρέως ως το πρώτο «ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα». Εκτοτε το βιβλίο αυτό επανακυκλοφόρησε από διάφορους εκδοτικούς οίκους, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό -αξίζει ωστόσο μνεία η ιδιαίτερα φροντισμένη έκδοση του Ινδικτου (2006). Καθώς έτυχε να το διαβάσω πρόσφατα, έμεινα με την εντύπωση πως πρόκειται μάλλον για παρωδία αστυνομικού μυθιστορήματος, παρά για αστυνομικό μυθιστόρημα καθεαυτό. Κεντρικός ήρωας είναι ο «αιώνιος» φοιτητής της Ιατρικής Νίκος Μολοχάνθης, αργόσχολος εύπορος. Σκορπάει ασυλλόγιστα την πατρική του περιουσία και σκοτώνει την ώρα του ξεφυλλίζοντας αισθηματικές ή περιπετειώδεις νουβέλες, προτού το ανεξιχνίαστο έγκλημα μιας άγνωστης κοπέλας στο Ψυχικό τον εμπνεύσει να υιοθετήσει ο ίδιος τη δολοφονία και να καρπωθεί τη ρομαντική φήμη ενός φονιά για λόγους τιμής. «Τοιαύτα θύματα αυθυποβολής δεν είναι άγνωστα εις την ψυχιατρικήν. Είναι οι αυτοκατηγορούμενοι αποκαλούμενοι». Το τι επακολουθεί είναι εξόχως ψυχαγωγικό, ακόμη και για τον σημερινό αναγνώστη (ο Νιρβάνας συναγωνίζεται εδώ τη βιτριολική πένα του Ροΐδη) και δεν θέλω να σας στερήσω την απόλαυση, εάν τυχόν λαχταρήσετε να το διαβάσετε. Συμβάλλει και η αναλογία του Μεσοπολέμου με τη δική μας εποχή. Αντίστοιχη ελαφρότητα, αντίστοιχες αυταπάτες. Η μπουνάτσα πριν από το μπουρίνι. Τάλε κουάλε.
Το λογοτεχνικό αρχέτυπο του Μολοχάνθη που, με τη σειρά του, έλκει την καταγωγή του από το θερβαντικό αρχέτυπο του Δον Κιχώτη, εύκολα ξεπατικώνεται σε πολλούς πολιτικούς άνδρες του καιρού μας - ίσως όμως σε κανέναν ευκολότερα από όσο στον Πάνο Καμμένο. Εντύπωση κάνει, ευθύς εξαρχής, η ψαλίδα ανάμεσα στις ηρωικές τους φαντασιώσεις και στην ιδιοσυγκρασία τους ή στον σωματότυπό τους. Θέλω να πω, μπορούμε στον Αδόλφο Χίτλερ να καταλογίσουμε δικαίως τα μύρια όσα, αλλά δεν μπορούμε να μην του αναγνωρίσουμε ότι πρόσεχε ισοβίως τη σιλουέτα του (λύγιζε μόνο μπροστά στις πάστες) κι επέπληττε διαρκώς τον Χέρμαν Γκέρινγκ που, ως τόφαλος, έστελνε το λάθος μήνυμα περί συγγένειας της ναζιστικής Γερμανίας με την αρχαία Σπάρτη. «Ξανθός σαν τον Χίτλερ, λεπτός σαν τον Γκέρινγκ, ψηλός σαν τον Γκέμπελς» ήταν το καλαμπούρι με το οποίο σχολίαζαν οι Σύμμαχοι τους τρεις λεβέντες της Αρίας Φυλής (μια παράδοση εξόφθαλμης αναντιστοιχίας που επαξίως φέρει στους ώμους του σήμερα ο Νίκος Μιχαλολιάκος). Κατ' αναλογίαν ο Μολοχάνθης, επίδοξος αιμοσταγής δολοφόνος, λιποθυμάει στην απλή θέα του αίματος - αυτός είναι και ο λόγος που φορτώνει τις ιατρικές του σπουδές στον κόκορα -, ενώ ο Καμμένος σού ενσταλάζει την πεποίθηση πως, με το πρώτο πολεμικό του σάλπισμα, θα περάσει «ο Λίβας που καίει τα σπαρτά», αλλά αποκλειστικά από τα Βλάχικα της Βάρης. Είναι αληθινά κρίμα, χρόνια και χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, συστηματικά και ακούραστα, να οικοδομείς τη δημόσια εικόνα σου και να σου την υπονομεύει, πέρα από την άθλια τη διαπλοκή, το ίδιο το είδωλό σου στον καθρέφτη.
Εάν πιστέψουμε τη ραδιοφωνική εξομολόγηση του Θόδωρου Πάγκαλου στον Νότη Παπαδόπουλο και στον Βασίλη Χιώτη (Βήμα FM, 7/1/14), η ρομαντική φύση του Πάνου Καμμένου εκδηλώθηκε αρκετά νωρίς, μολονότι με συγκεχυμένο κομματικό προσανατολισμό. Το 1990, σε μια εποχή που το ΠΑΣΟΚ δεν αντιμετώπιζε ακόμη με καχυποψία όσους ερωτοτροπούσαν με τον εθνολαϊκισμό, ο γόνος της «μεγάλης εμπορικής οικογένειας με τα αυτοκίνητα» εκδήλωσε την επιθυμία να συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια του κόμματος - «θα μπορούσε μάλιστα να συμβάλει αισθητά και στον οικονομικό αγώνα του κόμματος, θα στήριζε τον κομματικό προϋπολογισμό». Ο Πάγκαλος ζήτησε να τον γνωρίσει. «Το παιδί [25 χρονών τότε] απείχε πάρα πολύ από την άκρη της Ακρας Δεξιάς... Δεν μπορούσαμε να έχουμε υποψήφιο κάποιον που είχε περίπου, αν θέλετε, μια φρασεολογία σημερινής Χρυσής Αυγής».
Το προξενιό ναυάγησε - «έτσι δεν εισπράξαμε και τα χρήματα που θα μας έδινε ο Καμμένος» - αλλά ο Μολοχάνθης της Καρδιάς Μας βρήκε φιλόξενη στέγη στη Νέα Δημοκρατία. Δεν λησμόνησε εκείνους που του έκλεισαν την πόρτα κατάμουτρα. Ζήτησε από τον μέντορά του Γεώργιο Γεωργαλά, τον θεωρητικό των Απριλιανών, να τον βοηθήσει ως ghostwriter στη συγγραφή ενός λίβελου, όπου συνέδεε άρρηκτα το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα με την οργάνωση της 17 Νοέμβρη («Τρομοκρατία: Θεωρία και Πράξη», Ελληνική Ευρωεκδοτική, 1992). Βγήκε βουλευτής το 1993, περίμενε έως το 2007, επί Κώστα Καραμανλή, ώσπου να υπουργοποιηθεί και ακόμη οκτώ χρόνια, επί Αλέξη Τσίπρα, ώσπου πραγματικά να ανθίσει. Να βιώσει κάθε του φαντασίωση. Κάθε πρωί να προβάρει και άλλη στολή παραλλαγής. Το χαμογελαστό αγόρι της Κουμουνδούρου (ρομαντική φύση επίσης, πλην όμως αριστερόστροφη) δεν θα του χαλούσε χατίρι, ούτε και θα τον πίεζε για οιαδήποτε ιδεολογική σύγκλιση, όσον καιρό ο Καμμένος θα ήταν η μοναδική εγγύησή του για τη δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο. Θα του επέτρεπε να κάνει παιχνίδι με τους πάντες: με την Εκκλησία, με το ομοφοβικό του ακροατήριο, με τους συνωμοσιολάγνους, με τους Τούρκους. Να μπερδεύει την άνοδο του εθνικισμού με την άνοδο της χοληστερίνης. Το Κούγκι με τα Δερβενάκια. Και αν μια μέρα, όπως ο ήρωας του Νιρβάνα, έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα; Αν μια μέρα ξυπνήσει; Αυτό δεν είναι το χειρότερο. Δεν θα ξυπνήσει μονάχος του. Θα ξυπνήσουμε κι εμείς μαζί του.
|
"...Είναι και το γενικότερο περιβάλλον, πολιτικό και οικονομικό, που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα. Στο Μαξίμου αγωνιούν για μια σειρά από μέτωπα που παραμένουν ανοικτά και προκαλούν αναταράξεις. Ακόμη και ο εκνευρισμός που επιδεικνύουν κυβερνητικά στελέχη, οι άθλιες ανακοινώσεις «κύκλων», η προσπάθεια συκοφάντησης μέσω non papers ή ακόμη και δημοσιευμάτων που δείχνουν δυσανεξία στην κριτική, είναι ενδεικτικά της οριακής κατάστασης που βρίσκονται στο Μέγαρο Μαξίμου...."
Από "ΤΑ ΝΕΑ" (ηλεκτρονική έκδοση)Γιατί η κυβέρνηση το σκέφτεται
Εκλογές προ των πυλών; Τα σενάρια
για πρόωρες κάλπες και οι πιέσεις στο Μαξίμου
Φουντώνουν τα εκλογικά σενάρια, παρά την αγωνιώδη προσπάθεια της κυβέρνησης να δείξει ότι δεν πιέζεται από τίποτε κι ότι κάλπες θα μπορούσαν να στηθούν τον Οκτώβριο του 2019, μαζί με τις δημοτικές εκλογές.
Και δεν είναι μόνον η αξιωματική αντιπολίτευση που επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα αυτό, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ρίχνει το γάντι στον Αλέξη Τσίπρα.
Είναι και το γενικότερο περιβάλλον, πολιτικό και οικονομικό, που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα. Στο Μαξίμου αγωνιούν για μια σειρά από μέτωπα που παραμένουν ανοικτά και προκαλούν αναταράξεις. Ακόμη και ο εκνευρισμός που επιδεικνύουν κυβερνητικά στελέχη, οι άθλιες ανακοινώσεις «κύκλων», η προσπάθεια συκοφάντησης μέσω non papers ή ακόμη και δημοσιευμάτων που δείχνουν δυσανεξία στην κριτική, είναι ενδεικτικά της οριακής κατάστασης που βρίσκονται στο Μέγαρο Μαξίμου.
Το οικονομικό πεδίο, το αφήγημα της καθαρής εξόδου, έχει ήδη αρχίσει και θολώνει επικίνδυνα. Το πρόσφατο Eurogroup έστειλε τα μηνύματα προς την Αθήνα που κάποιοι προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν. Όμως, η αλήθεια είναι ότι πλέον οι Ευρωπαίοι συνδέουν ξεκάθαρα την ελάφρυνση του χρέους με την αυστηρή και διαρκή μεταμνημονιακή εποπτεία. Κάτι που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «καθαρή έξοδος».
Αλλωστε, οι διπλωματικές προτροπές των ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών να «τρέξει» τις μεταρρυθμίσεις η ελληνική κυβέρνηση, δείχνει και τη δυσφορία που επικρατεί για το γεγονός ότι δεν έχουν προχωρήσει μια σειρά από προαπαιτούμενα από την προηγούμενη αξιολόγηση.
Δύο γραμμές
Και βεβαίως, οι οριακές σχέσεις μεταξύ του Μεγάρου Μαξίμου και του Ευκλείδη Τσακαλώτου, επιβεβαιώνουν και τις δύο γραμμές που υπάρχουν μέσα στην κυβέρνηση. Η μία γραμμή είναι αυτή της εμμονής στα περί «καθαρής εξόδου» που όμως μπορεί εύκολα (δυστυχώς) να ακυρωθεί από τις αγορές που αν δουν ότι η ελληνική οικονομία δεν είναι έτοιμη, θα μας τιμωρήσουν με υψηλά επιτόκια.
Η άλλη γραμμή λέει ότι είναι επιβεβλημένη η αυστηρή εποπτεία, η δημιουργία ενός μηχανισμού υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων ή ακόμη και η αναγκαιότητα προσφυγής σε πιστοληπτική γραμμή στήριξης.
Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική κυβέρνηση έχει λιγότερους από δύο μήνες, μέχρι τις 21 Ιουνίου να αποδείξει ότι προχωρά τις μεταρρυθμίσεις και η διευθέτηση του χρέους δεν απαιτεί και σκληρούς μεταμνημονιακούς όρους.
Σε πολιτικό επίπεδο τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα στην κυβέρνηση. Οι σχέσεις Τσίπρα – Καμμένου σε καμιά περίπτωση δεν είναι αγαστές και δοκιμάζονται καθημερινά καθώς ο δεύτερος κάνει το δικό του «προσωπικό παιχνίδι επιβίωσης». Η αντιπαράθεση με τον Φώτη Κουβέλη είναι φανερή σε μια κρίσιμη στιγμή για τα εθνικά θέματα ενώ προβληματική είναι και η σχέση Καμμένου – Κοτζιά.
Στο σκηνικό της γκρίνιας πρέπει να προστεθούν οι συνεχείς δηλώσεις αμφισβήτησης επιλογών της κυβέρνησης από την ομάδα των «53» ή ακόμη και οι αναφορές υποστήριξης της δράσης του «Ρουβίκωνα».
Τα πολλά ανοικτά μέτωπα στα εθνικά θέματα είναι ο απρόβλεπτος παράγοντας που μπορεί να επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις. Σαφώς και οι εκλογές στην Τουρκία συμβάλλουν στην αποτροπή ενός «θερμού» επεισοδίου στο Αιγαίο, όμως, κανείς δεν είναι βέβαιος για την μετέπειτα αντίδραση του νικητή των τουρκικών εκλογών, κατά πάσα πιθανότητα του Ερντογάν. Μόνο αν υπάρξει ισχυρή παρέμβαση από την Ευρώπη μπορεί να αποφευχθεί μια διαρκής ένταση Ελλάδας – Τουρκίας που θα έχει πολεμικό χαρακτήρα και θα έχει σε μόνιμο συναγερμό τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις.
Και τέλος, κανείς δεν πρέπει να παραβλέπει την δραματική εικόνα των ελληνικών νοικοκυριών, παρά την προσπάθεια εξωραϊσμού της κατάστασης, καθώς και υποθέσεις που εκθέτουν την κυβέρνηση, όπως η παραίτηση Κριμιζή, καταγγελίες για διαπλοκή και διαφθορά κ.λπ.
Τα σενάρια
Τα δημοσιεύματα κυριακάτικων εφημερίδων αναφέρουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας απέρριψε την πρόταση για εκλογές μέσα στο φθινόπωρο και προτού ενταθούν οι πιέσεις σε οικονομικό επίπεδο.
Σύμφωνα, όμως, με το Βήμα της Κυριακής, αβέβαιη για τους δανειστές παραμένει η επόμενη μέρα μετά το τέλος του Μνημονίου. Το μεγάλο ερώτημα που απασχολεί τους δανειστές είναι τι θα κάνει η Κυβέρνηση μετά τη λήξη του προγράμματος και το κυριότερο, αν αυτό το ορόσημο θα αποτελέσει αφορμή για προκήρυξη πρόωρων εκλογών, κάτι που απεύχονται.
Μάλιστα οι Ευρωπαίοι διεμήνυσαν στην Αθήνα ότι μέχρι και τις ευρωεκλογές του Μαΐου που είναι κρίσιμες για την Ευρώπη, λόγω της ανόδου της Ακροδεξιάς και του λαϊκισμού, θέλουν «ήρεμα νερά» και όχι αιφνιδιασμούς που θα διαταράξουν αυτή την πορεία.
Άλλωστε οι Ευρωπαίοι παρακολουθούν από κοντά τις δημοσκοπήσεις στην χώρα μας και προβληματίζονται από την άνοδο της Ακροδεξιάς..
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ ΓΥΡΙΖΕΙ ΣΕΛΙΔΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑΤΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ...
Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", "ΤΑ ΝΕΑ", την "Εφ.Συν", και...
 |
| "Η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", κύρια πρωτοσέλιδη φωτογραφία, 28/04/18 |
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 28/04/18 |
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/04/18 |
 |
| "Εφ.Συν/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 28-29/04/18 |
"...Στις προθέσεις της κυβερνήσεως Τσίπρα είναι συμπληρούμενης της θητείας του προέδρου του δικαστηρίου κυρίου Νίκου Σακελλαρίου στις 30 Ιουνίου να τοποθετήσει στη θέση του την τελευταία αντιπρόεδρο (προήχθη στον βαθμό πέρυσι τον Νοέμβριο) κυρία Σπυριδούλα Χρυσικοπούλου. Δεν μου έδωσε δυστυχώς πληροφορίες, προς τι αυτή η προτίμηση. Εκτιμώ όμως ότι επειδή τίποτε δεν κάνει τυχαία αυτή η κυβέρνηση και κυρίως δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για επετηρίδες και τέτοια χαζά, με την κυρία Χρυσικοπούλου ως επικεφαλής του ΣτΕ θα αλλάξει το κλίμα για τις κυβερνητικές επιλογές. Υπενθυμίζω απλώς ότι της κυρίας Χρυσικοπούλου προηγούνται στην επετηρίδα των αντιπροέδρων σπουδαίοι επιστήμονες - δικαστές, όπως ο κύριος Αθανάσιος Ράμμος, η κυρία Αικατερίνη Συγγούνα, και υπάρχουν ακόμη ο κ. Αν. Γκότσης, η κ. Μαίρη Σαρπ, ο κ. Χρ. Ράμμος, η κ. Μαρ. Καραμανώφ, η κ. Αικ. Σακελλαροπούλου, ο κ. Ιωάννης Γράβαρης και ο κύριος Γεώργιος Παπαγεωργίου. Πραγματικά, διερωτώμαι με τι θράσος θα πραγματοποιήσουν αυτό το άλμα στα βαθιά..."
Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 28-29/04/18 |
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
Follow the money
Ωραία είναι τα αστειάκια για τον Αγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, τον προστάτη άγιο του νέου επικεφαλής του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού (και οσονούπω προστάτη του ίδιου του Οργανισμού, ως Αγιος των κομητών, των δορυφόρων, των ουράνιων σωμάτων και των... βλημάτων!) κυρίου Πρωτοπαπά, όμως υπάρχει μια σοβαρή πλευρά της υπόθεσης, την οποία ο υπουργός Παππάς, οι συν αυτώ και η κυβέρνηση κάνουν ό,τι μπορούν για να τη θάψουν.
Πρόκειται για το θέμα που εγείρουν οι καταγγελίες, έμμεσες και άμεσες, του παραιτηθέντος καθηγητή κυρίου Κριμιζή. Τι μας είπε στην επιστολή του ο κύριος καθηγητής; Οτι το υπό τον κύριο Παππά υπουργείο και ειδικότερα ο αποκληθείς και «τσάρος του διαστήματος» στενός συνεργάτης του υπουργού, κύριος Μαγκλάρας, επιχείρησαν να πάρουν τη διαχείριση των 23,6 εκατ. ευρώ που αφορούν την κατασκευή μικροδορυφόρων.
Ο ευφυής καθηγητής δεν απηύθυνε ευθέως κατηγορίες τού είδους επιδιώξατε να πάρετε τη διαχείριση, ακυρώνοντάς με, για να κονομήσετε, όχι. Χρησιμοποίησε μια κλασική φράση που έχει καθιερωθεί από εποχής Γουότεργκεϊτ: Follow the money.
Φυσικά ούτε εγώ προτίθεμαι να κάνω τον ντετέκτιβ για να ανακαλύψω την τύχη αυτών των 23,6 εκατ. Αλλά αν ήμουν η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, η αποκληθείσα και Μητέρα Τερέζα της ελληνικής Δικαιοσύνης, κυρία Δημητρίου, θα ανέθετα στην εισαγγελέα Διαφθοράς, την κυρία Τουλουπάκη, να διερευνήσει τι ακριβώς συνέβη στον ΕΛΔΟ. Και τι είναι αυτά που καταλογίζει ο καθηγητής Κριμιζής εις βάρος του υπουργού Παππά, του αδιάφθορου (που αν επανακυκλοφορούσε ο Μπαμπινιώτης το λεξικό του, θα είχε στο σχετικό λήμμα τη φωτογραφία του υπουργού, ώστε να γίνεται πιο κατανοητό τι σημαίνει...).
Για όλα φταίει το ΑΦΜ
Εγώ, φυσικά, πιστεύω τον υπουργό Παππά, έναντι όσων του καταλογίζει ο καθηγητής Κριμιζής. Αφού, σου λέει, κύριε ο ΕΛΔΟ δεν είχε Α-Φι-Μι (ΑΦΜ) μπορούσε να διαχειρίζεται χρήματα και μάλιστα τέτοια ποσά; Θα ήταν παράνομο.
Ασε που ο κύριος Κριμιζής, χαμένος όπως είναι στο Διάστημα, ο «τρελός επιστήμων», ποιος ξέρει πώς θα τα διαχειριζόταν αν είχε λεφτά στα χέρια του; Υπήρχε κίνδυνος να «εκτεθεί».
Γι' αυτό του την πήραν τη διαχείριση, καθότι «έμπειροι» αυτοί, ο Παππάς και ο Μαγκλάρας δηλαδή, μη γίνει κανένα λάθος.
Παρεμπιπτόντως πάντως, το να βγάλει κανείς ΑΦΜ δεν είναι και καμιά σπουδαία ιστορία: δουλειά μιας - δυο ημερών είναι, αν είσαι απλός πολίτης. Προκειμένου δε για Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου όπως ο ΕΛΔΟ, υπόθεση μερικών ωρών. Παίρνει ο αρμόδιος υπουργός, ο Παππάς εν προκειμένω, τον συνάδελφό του υπουργό Οικονομικών Τσακαλώτο, του θέτει το θέμα, του στέλνει (με τον διάδοχο του... Μανωλάκη) και το ΦΕΚ με τη σύσταση του Οργανισμού, και την επόμενη ώρα, άντε μέρα, εκδίδεται το ΑΦΜ.
Οπότε, με αυτά ως δεδομένα, έχει κανείς, από τον υπουργό Παππά ώς τον γραμματέα του «τσάρο» Μαγκλάρα και τους λοιπούς παρατρεχάμενους, κάποια εξήγηση γιατί δεν εκδόθηκε εγκαίρως ΑΦΜ στον ΕΛΔΟ;
Διότι όταν είναι στη γύρα τόσα εκατομμύρια, τη διαχείριση των οποίων παίρνουν άλλοι και όχι ο Οργανισμός επειδή δεν έχει ΑΦΜ, τότε αρχίζεις να ψυλλιάζεσαι πως κάτι τρέχει. Αν είσαι κακόπιστος. Εγώ πάντως δεν είμαι.
Είδε και άκουσε πολλά
Αλλοι πάλι, «πονηρεμένοι», σου λένε ότι ο Νικολάκης δεν κάνει τέτοια λάθη, πράγμα το οποίο θα δεχθώ ως σωστό. Αλλα μπορεί, τέτοια δεν κάνει!
Ενα από αυτά τα «άλλα» λάθη είναι ότι απομάκρυνε από το περιβάλλον του τον «Μανωλάκη». Εστι δε «Μανωλάκης» στενός φίλος, «συνεργάτης» και ένα διάστημα στα μέσα - έξω του γραφείου Παππά, σε σημείο που όλοι να τους αναγνωρίζουν ως αυτοκόλλητους. Ειδικά την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση, η σχέση τους σφυρηλατήθηκε με τα υλικά εκείνα που κάνουν μια σχέση άτρωτη στον χρόνο. Ακόμη θυμούνται μερικοί το παράδοξο θέαμα ο Παππάς να κάθεται στην πίσω σέλα ενός παπιού το οποίο οδηγεί ένας ευτραφής συνομήλικός του, ο «Μανωλάκης».
Επρεπε να πάει σε μια συνάντηση ο Παππάς; Ας πούμε στο... Crown Plaza, το ξενοδοχείο στη Μιχαλακοπούλου; Καβαλούσε το παπί ο «Μανωλάκης» και με το «αφεντικό» από πίσω έφταναν σε χρόνο μηδέν στο Crown Plaza. Ή, είχε μια δουλειά ο Παππάς άλλη, σοβαρή, ενώ έπρεπε να συναντηθεί την ίδια ώρα κάπου, με τον δείνα επιχειρηματία; Θα πήγαινε ο «Μανωλάκης» στη συγκεκριμένη συνάντηση, η οποία άλλωστε δεν ήταν και τίποτε σοβαρό. Μια απλή διεκπεραιωτική εργασία, την οποία έπρεπε να φέρει σε πέρας μόνο ένα πρόσωπο απολύτου εμπιστοσύνης, όπως ο «Μανωλάκης» καλή ώρα.
Αλλά ο υπουργός Παππάς (από μόνος του; κατά σύσταση;) απομάκρυνε εδώ και μερικούς μήνες τον φίλο «Μανωλάκη» από δίπλα του, γεγονός το οποίο τον έχει πικράνει πολύ τον άνθρωπο. Ως γενική παρατήρηση θα πω μόνο ότι ο πικραμένος άνθρωπος, που νιώθει την απογοήτευση να τον κατακλύζει και την οργή να του θολώνει το μυαλό, «λέει τον πόνο του» σε όποιον έχει την υπομονή να τον ακούσει. Και αφτιά.
Και ως δεύτερη, γενική, παρατήρηση, έχω να επισημάνω ότι δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο, τίποτε πιο επικίνδυνο και επισφαλές από έναν πρώην συνεργάτη που είδε και άκουσε πολλά (και διάφορα) και τώρα είναι στη γωνία...
Ο δικός μας άνθρωπος
Αφήνω τον υπουργό Παππά και τους φίλους του και έρχομαι να εμφυσήσω μία αισιοδοξία στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα απογοητευμένοι από το Συμβούλιο της Επικρατείας και τις αποφάσεις που εκδίδει τελευταία. Οπως με ενημέρωσε εγκύρως πηγή μου στο δικαστικό σώμα, μερικούς μόνο μήνες πρέπει να κάνουν υπομονή οι άνθρωποί μου στην κυβέρνηση, οι οποίοι στενοχωρούνται κάθε τόσο με τις αποφάσεις του ΣτΕ.
Καθ' ά με ενημέρωσε λοιπόν ο καλός αυτός άνθρωπος, στις προθέσεις της κυβερνήσεως Τσίπρα είναι συμπληρούμενης της θητείας του προέδρου του δικαστηρίου κυρίου Νίκου Σακελλαρίου στις 30 Ιουνίου να τοποθετήσει στη θέση του την τελευταία αντιπρόεδρο (προήχθη στον βαθμό πέρυσι τον Νοέμβριο) κυρία Σπυριδούλα Χρυσικοπούλου. Δεν μου έδωσε δυστυχώς πληροφορίες, προς τι αυτή η προτίμηση. Εκτιμώ όμως ότι επειδή τίποτε δεν κάνει τυχαία αυτή η κυβέρνηση και κυρίως δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για επετηρίδες και τέτοια χαζά, με την κυρία Χρυσικοπούλου ως επικεφαλής του ΣτΕ θα αλλάξει το κλίμα για τις κυβερνητικές επιλογές.
Υπενθυμίζω απλώς ότι της κυρίας Χρυσικοπούλου προηγούνται στην επετηρίδα των αντιπροέδρων σπουδαίοι επιστήμονες - δικαστές, όπως ο κύριος Αθανάσιος Ράμμος, η κυρία Αικατερίνη Συγγούνα, και υπάρχουν ακόμη ο κ. Αν. Γκότσης, η κ. Μαίρη Σαρπ, ο κ. Χρ. Ράμμος, η κ. Μαρ. Καραμανώφ, η κ. Αικ. Σακελλαροπούλου, ο κ. Ιωάννης Γράβαρης και ο κύριος Γεώργιος Παπαγεωργίου.
Πραγματικά, διερωτώμαι με τι θράσος θα πραγματοποιήσουν αυτό το άλμα στα βαθιά...
Περαστικά...Δεν μου αρέσει να αναδεικνύω τον πόνο των ανθρώπων, αλλά αυτό που συμβαίνει στην αγαπημένη ηθοποιό του υπέροχου λαϊκού ελληνικού κινηματογράφου, την κυρία Νορα Βαλσάμη, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Από τη μια τής βγάζουν το σπίτι στον πλειστηριασμό (από αυτούς, ντε, που δεν θα έκανε ποτέ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) και από την άλλη νιώθει τρομερά προδομένη - χειρότερα απ' ό,τι την είχε προδώσει ο Βαγγέλης Σειληνός για τα μάτια της Μαίρης Χρονοπούλου, στην ταινία «Γοργόνες και μάγκες».
Και εντάξει με το σπίτι συμβαίνει, μπορεί να συμβεί στον καθένα στις μέρες μας, αλλά να την προδώσει ο Αλέξης Τσιπρας που τόσο του «στάθηκε»; Τόσο;
Κάπως έτσι άφησε τον καημό της να ξεχειλίσει η ωραία ηθοποιός και εγώ με πόνο ψυχής μεταφέρω εδώ το σχετικό απόσπασμα, προς γνώσιν των απανταχού κοψοχέρηδων, ώστε να διαπιστώσουν ότι δεν είναι μόνοι, υπάρχουν και άλλοι πολλοί εκεί έξω:
«Εγώ ήμουν η πρώτη που σήκωσα σημαία για τον κύριο Τσίπρα και είπα ότι βγαίνει ένα αστέρι αλλά μας την "έφερε". Ντροπή του. Κατέστρεψε την Ελλάδα και το λέω δημόσια τώρα».
Περαστικά να ευχηθώ, χωρίς την παραμικρή δόση χαιρεκακίας...
"...Υστερα από τα ως άνω, νομίζω ότι τον Αρη Βελουχιώτη πρέπει να τον τοποθετήσουμε στο δημοκρατικό τόξο. Οσο και αν διαφωνεί κάποιος με μια ακραία ιδεολογία, η διαχωριστική γραμμή πρέπει να είναι μεταξύ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού. Τούτο σημαίνει ότι μπορεί και πρέπει σε μια ελεύθερη κοινωνία που ζούμε να έχουν θέση όλοι, αρκεί να σέβονται τους κανόνες της και να μη θέλουν διά της βίας να επιβάλουν τις απόψεις τους. Βεβαίως, υπάρχει ένα πρόβλημα: όταν ένα κόμμα με ολοκληρωτική ιδεολογία καταλάβει την εξουσία, πώς θα διασφαλιστεί ότι θα ξανακάνει εκλογές...."
Ο «Ρουμπάνης» ή Λέων, που ήταν και Γιασίν,
αλλά τελικά τον κέρδισε η ζωγραφική
Κύριε διευθυντά,
Κύριε διευθυντά,
Ο Λεωνίδας ήταν συνομήλικος, συμμαθητής και συγχωριανός μου. Ηταν παιδί κουτουριάρικο και κουτραμπάνικο. Δεν του άρεσαν τα γράμματα. Δεν τα ήθελε. Ο δάσκαλός μας προσπάθησε να τον αλλάξει. Τίποτα. Ο Λεωνίδας αμετακίνητος. Ο δάσκαλος βαρέθηκε και του είπε: «Λεωνίδα, κάνε ό,τι θέλεις». Κι ο Λεωνίδας έβγαζε το τετράδιο της ζωγραφικής και «κατασκεύαζε», επί χάρτου, φορτηγά αυτοκίνητα, Volvo και Mercedes.
Το 1956 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης, ο Γιώργος Ρουμπάνης ανέβηκε στο βάθρο των Ολυμπιονικών, στο άλμα επί κοντώ. Ο Λεωνίδας ενθουσιάστηκε από τη νίκη αυτή. Ρώτησε, άκουσε, έμαθε για το άθλημα και σε λίγες μέρες μάς εξέπληξε. Μπήκε στο δάσος, έβγαλε ένα μακρύ κοντάρι και μας μύησε στο αγώνισμα. Εκανε τη σχετική εγκατάσταση και άρχισε με εκπληκτικό στυλ να πηδάει πάνω από τον πήχυ. Εμείς ούτε τολμούσαμε να αιωριστούμε πάνω από αυτόν, στηριζόμενοι στο κοντάρι του Λεωνίδα. Τον θαυμάζαμε και τον χειροκροτούσαμε σε κάθε του προσπάθεια. Τότε ήταν που τον «βαφτίσαμε» και τον βγάλαμε «Ρουμπάνη»!..
Στην «εθνική» ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού μας, του Σταυροδρομίου Γορτυνίας, ο Λεωνίδας έπαιζε τερματοφύλακας. Σωστός αίλουρος. Τις εκτινάξεις του και τα μπλονζόν του θα τα ζήλευαν οι τότε μεγάλοι της θέσης αυτής, Θεοδωρίδης, Βουτσαράς, Σεραφείδης και άλλοι... Οι επιθετικοί της «εθνικής» Λευκοχωρίου, γειτονικού χωριού, εκόμπλαραν όταν έβλεπαν τον Λεωνίδα κάτω από τα δοκάρια. Ετρεμαν τα πόδια τους και σπάνια ευστοχούσαν. Ο Λέων, έλεγαν, είναι ανώτερος από τον… Γιασίν!
Τελικά τον Λεωνίδα δεν τον κέρδισε ούτε ο στίβος ούτε το ποδόσφαιρο. Τον κέρδισε η τέχνη.
Στα πέτρινα χρόνια, 1955-1960, ποιος μπορούσε να αξιολογήσει σωστά και να οσμιστεί χαρίσματα και ταλέντα που έκρυβαν μέσα τους δεκάχρονα παιδιά; Στον σκληρό αγώνα της επιβίωσης, πολλά ταλέντα πέρασαν στη σκιά ή τα σκέπασε η αφάνεια και τα κατάπιε η ανάγκη.
Το ταλέντο του Λεωνίδα το περιέσωσε και το ανέδειξε η θάλασσα. Εμπάρκαρε σε ποντοπόρο πλοίο και γύρισε και γνώρισε όλο τον κόσμο. Το χάρισμα δεν μπορούσε να θαφτεί στη «Γραμμή των Οριζόντων»! Αναδύθηκε από τα βύθη της θάλασσας, από τις δαντελωτές ακτές των ηπείρων, από τον θόρυβο των λιμανιών, από τον ατέρμονα χρόνο μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού!
Ο Λεωνίδας εξελίχθηκε σε διαπρεπή εκπρόσωπο της ζωγραφικής τέχνης. Γνωστός σε ευρύτατους κύκλους και ειδικότερα στην πόλη όπου ζει, την ιστορική Τριπολιτσά.
Το έργο του είναι αξιόλογο και ο εικαστικός του λόγος καθηλωτικός.
Προσωπικά πιστεύω ότι εάν ο Λεωνίδας παρακολουθούσε σχολή Καλών Τεχνών στην Ελλάδα ή το εξωτερικό για πληρέστερη κατάρτιση, θα ήταν σήμερα μια εξέχουσα παρουσία στον ελληνικό εικαστικό κόσμο.
Μιχάλης Ι. Μιχαλακόπουλος
 |
Ετσι, στις 25.3.1949, φοιτητής πλέον της Νομικής Αθηνών παρακολούθησα από ένα μπαλκόνι οικοδομής, της οδού Πανεπιστημίου, τη μεγαλειώδη παρέλαση των στρατιωτικών σχολών και τμημάτων Πεζικού, που παρήλαυναν τραγουδώντας, καίτοι οι «πεζικάριοι» ανεχώρουν για τα μέτωπα, προς καταπολέμηση της Ανταρσίας. Στην πρώτη σειρά της Σχολής Αεροπορίας είδα τον «Κος» παραστάτη του σημαιοφόρου της Σχολής. Εκτοτε δεν τον ξαναείδα, όμως πληροφορούμουν ότι ο «Κος» βγήκε ανθυποσμηναγός και μετά ότι έλαβε μέρος σε δύσκολες και επικίνδυνες αεροπορικές αποστολές, προς ενίσχυση του μαχομένου στην Κορέα ελληνικού τάγματος. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά από το σημείωμα του κ. Ηλία Μαγκλίνη στην «Καθημερινή» της 14.4.2018.
Αυτές οι λίγες γραμμές ας είναι ευλαβές μνημόσυνο στη μνήμη ενός παλικαριού, απ’ αυτά που «έπαιξαν το κεφάλι τους» για να είναι όρθια αυτή η χώρα.
Χριστόδουλος Εμμ. Θεοδωρόπουλος,
Συν/xος δικηγόρος - ιστορικός, Αγρίνιο
σας έχει πιάσει; Ιδίως εσάς τους εθνικόφρονες άθεους που μας πιπιλίζατε επί δεκαετίες το μυαλό για τον κομμουνιστικό αθεϊσμό που θα μας γαλουχούσε τα παιδιά στην αθεΐα και θα μας έπαιρνε τις περιουσίες κ.λπ.; Τώρα που η παρέα σας μας πήρε τις περιουσίες, τσιμουδιά. Τώρα που ο λαός μας είναι ακέφαλος, έρμαιο των τοκογλύφων, απελπισμένος, χτυπάτε τη μόνη του ελπίδα: την πίστη στον Χριστό και την Ορθοδοξία…
Αλλα βλάσφημα και αισχρά δεν είχατε να μας σερβίρετε; Με το απυρόβλητο του μονολόγου και τη γεμάτη αναίδεια αυθαιρεσία των «πνευματικών» σας συνεργατών βρίζετε ασύστολα την πίστη μας; Δεν μας σέβεστε; Ακόμα και ο «εκδοροσφαγέας ΕΑΜοβούλγαρος Αρης», τη Μ. Παρασκευή συγκροτούσε χορωδία ανταρτών για τα Εγκώμια στα χωριά που βρισκότανε, σεβόμενος την πίστη μας. Εσείς τίνος σχέδια υπηρετείτε; Σε ποιες σκοτεινές λέσχες αποφασίστηκε το ξεπάτωμα της πνευματικότητάς μας και της ελπίδας μας;
Δεν είναι για το πνευματικό μου μπόι οι θεολογικές αντιπαραθέσεις και ούτε επιθυμώ δικολαβίστικες επιχειρηματολογίες. (Ποινικοί Κώδικες, κακόβουλη βλασφημία κ.λπ.) Τα αναστήματα του Ντοστογιέφσκι, του Παπαδιαμάντη, του Αντρέι Ταρκόφσκι, του Κόντογλου, του Ελύτη και τόσων άλλων –μιλιούνια υψηλών πνευμάτων της διαχρονικής ανθρώπινης διανόησης– έχουν μιλήσει και έχουν γράψει σχετικά. Θυμάστε, το «Σολάρις» του Ταρκόφσκι; Απάνω στο σοβιετικό διαστημόπλοιο προσεύχεται ο αστροναύτης, μπροστά στο εικόνισμα της Ανάστασης με το καντηλάκι της ελπίδας αναμμένο... Επί σοβιετικής διακυβέρνησης. Τι να προσθέσω εγώ ο φτωχός;
Τα «εορταστικά» φύλλα της «Καθημερινής» αποπνέουν μιαν αβάστακτη μπόχα αμερικανίλας, απευθυνόμενα σε βουρλισμένους γιάπηδες των ψυχιατρικών «συνεντεύξεων» και όχι στον περήφανο –αν και καταπροδομένο– λαό μας.
Ο κάθε γραφιάς ή «καλλιτέχνης» έχει το δικαίωμα να γράφει ό,τι του κατέβει. Και να βλαστημάει αν του αρέσει. Αλλά όχι δημόσια στα ΜΜΑ (Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης…). Είναι προφανέστατα χυδαία συμπεριφορά. Και πιο χυδαία γίνεται όταν επιλέγεται από τη διεύθυνσή σας ο χρόνος. Το «τάιμινγκ» που λέγαμε στα χωριά μας. Ή μήπως το στοιχείο αυτό αποτελεί «συμβατική υποχρέωση» της εργολαβίας; Χριστούγεννα και Πάσχα; Τέτοια σύμπτωση;
Με τα δημοσιεύματα αυτά καθεαυτά δεν θέλω να ασχοληθώ. Ετσι πιστεύουν έτσι γράφουν. Ούτε με τη δυσνόητη και βλάσφημη… γελοιογραφία του Εσταυρωμένου.
Τον κ. Μπουκάλα τον σέβομαι απολύτως. Εχει τόσα και τόσα γραπτά ποιότητος. Μόνον αυτό βρήκατε να δημοσιεύσετε πασχαλιάτικα; Τον άλλο κύριο με το «διήγημα» του κληρικού με τα πορνεία ούτε που τον ξέρω. Παρά ταύτα εύχομαι το φως της Ανάστασης κάποτε να τους λυτρώσει από το βασανιστήριο της μεταφυσικής αγωνίας που εμφανέστατα τους διακατέχει. Και μαζί με σας κύριε διευθυντά να σας δώσει και λίγη ευγένεια απέναντι σε μας τους αφελείς «χαχόλους» Ορθόδοξους Χριστιανούς του «χύδην όχλου» που πιστέψαμε στην… απάτη τόσων και τόσων Αποστόλων και εκατομμυρίων Αγίων και μαρτύρων που πληρώσανε με τα κεφάλια τους την πίστη στην Ανάσταση. Με την ευκαιρία, ρίξτε μια ματιά στον Φώτη Κόντογλου. Θα σας αναπαύσει.
«Η Τράπεζα γέμει». Ολοι χωράνε στην Αγάπη του Χριστού. Ακόμα και εγώ…
Γράφει λοιπόν ο μαστρο-Φώτης:
«Η πίστη του χριστιανού δοκιμάζεται με την Ανάσταση του Χριστού σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι. Απ ̓ όλο το Ευαγγέλιο η Ανάσταση του Χριστού είναι το πλέον απίστευτο πράγμα, ολότελα απαράδεκτο από το λογικό μας, αληθινό μαρτύριο για δαύτο. Μα ίσια-ίσια, επειδή είναι ένα πράγμα ολότελα απίστευτο, για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε. Εμείς οι άνθρωποι λέμε συχνά πως έχουμε πίστη, αλλά την έχουμε μονάχα για όσα είναι πιστευτά απ ̓ το μυαλό μας. Αλλά τότε, δεν χρειάζεται η πίστη, αφού φτάνει η λογική. Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα».
(Θα ήθελα να γράψω το δικηγορίστικο «μετά τιμής» αλλά δεν μου βγαίνει, συχωράτε με…)
ΜΠΑΜΠΗΣ (Χαραλαμπος)
Νικ. Αναστοπουλος, Συνταξιούχος Δικηγόρος Αθηνών
Αρης βρήκε μια θέση στην πινακοθήκη των ηρώων του έθνους». Και παρακάτω: «Ομως, πώς μπορείς να πεις για ένα σύντροφο του Βελουχιώτη ότι πολέμησε για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ενότητα;».
Θα ήθελα να διατυπώσω μερικά σχόλια για τον Αρη Βελουχιώτη.
α) Στη δυτική Φθιώτιδα και Ευρυτανία (Μάρμαρα-Κολοκυθιά, Γαρδίκι Ομιλαίων, Μαυρολιθάρι, Σπερχειάδα, Καρπενήσι) όπου κυρίως έδρασε ο Αρης, εξ όσων γνωρίζω η γνώμη γενικώς των κατοίκων ήταν θετική γι’ αυτόν παρά τις βιαιότητες που διέπραττε.
β) Συλλήβδην οι κάτοικοι τότε επικροτούσαν την αντιστασιακή δράση του διότι συγκέντρωνε στο πρόσωπό του τη θέληση και την αντίδραση όλων, δεξιών και αριστερών, εναντίον των κατακτητών. Και όλοι έλεγαν ότι καλά έκανε και κυνηγούσε τους συνεργάτες των Γερμανών.
γ) Στις 25-11-1942, στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, συνέπραξαν σε αγαστή συνεργασία ο Αρης, ο Ζέρβας και οι Αγγλοι, οι οποίοι αργότερα δήλωσαν ότι η επιτυχής ανατίναξη της γέφυρας, κορυφαίο αντιστασιακό γεγονός, χωρίς τον Ζέρβα δεν θα γινόταν και χωρίς τον Βελουχιώτη δεν θα πετύχαινε.
δ) Οπως δε τεκμαίρεται από τον ιστορικό και μνημειώδη λόγο του στη Λαμία, ενώπιον πρωτοφανούς πλήθους όλων των αποχρώσεων, που αποτελεί και το ιδεολογικό του πιστεύω, οι θέσεις του ήταν υπέρ της διενέργειας ελεύθερων εκλογών μετά την απελευθέρωση και τη διακυβέρνηση της χώρας να αναλάβει αυτός που θα προέκυπτε από τη θέληση του λαού. Αρα αποδεχόταν τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
ε) Στον ίδιο λόγο του, ο Αρης ετάσσετο υπέρ της διατήρησης του ρόλου της Εκκλησίας όπως αυτός ήταν μέχρι τότε. Είναι γνωστές δε οι καλές σχέσεις του με τους ιερωμένους της. Μάλιστα, για μεγάλο χρονικό διάστημα είχε και στο στενό του επιτελείο έναν ιερωμένο, τον πατέρα Γερμανό Δημάκο (Ανυπόμονο), μετέπειτα ηγούμενο της Μονής Αγάθωνος, και για του λόγου το αληθές τον είχε δίπλα του και στην ομιλία του στη Λαμία.
στ) Στην κωμόπολη της Σπερχειάδος με τη σύμφωνη γνώμη όλων των παρατάξεων έχει στηθεί ανδριάντας του και μια πλατεία φέρει το όνομά του.
Υστερα από τα ως άνω, νομίζω ότι τον Αρη Βελουχιώτη πρέπει να τον τοποθετήσουμε στο δημοκρατικό τόξο. Οσο και αν διαφωνεί κάποιος με μια ακραία ιδεολογία, η διαχωριστική γραμμή πρέπει να είναι μεταξύ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού. Τούτο σημαίνει ότι μπορεί και πρέπει σε μια ελεύθερη κοινωνία που ζούμε να έχουν θέση όλοι, αρκεί να σέβονται τους κανόνες της και να μη θέλουν διά της βίας να επιβάλουν τις απόψεις τους. Βεβαίως, υπάρχει ένα πρόβλημα: όταν ένα κόμμα με ολοκληρωτική ιδεολογία καταλάβει την εξουσία, πώς θα διασφαλιστεί ότι θα ξανακάνει εκλογές. Επ’ αυτού θα ήταν ενδιαφέρουσα η γνώμη του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου.
Μανώλης Χανιωτάκης, Λάρισα
Και όμως, αυτή τη ρουτινιασμένη, επίπεδη καθημερινότητα έρχονται να την ταράξουν, αναποδογυρίζουν οι λίγοι φωτισμένοι, εκλεκτοί άνθρωποι. Μερικοί από αυτούς, οι τυχεροί, δοξάστηκαν εν ζωή, όπως ο Στίβεν Χόκινγκ. Αλλοι πέθαναν αγνοημένοι, ξεχασμένοι και φτωχοί, για να δοξαστούν μεταθανατίως. Υπάρχει όμως και μια τρίτη ομάδα την οποία αξίζει να αναδείξουμε. Πρόκειται για τους ανθρώπους των οποίων οι πρωτοπόρες ιδέες προκάλεσαν την αντίδραση των εκάστοτε ισχυρών και, είτε από άγνοια είτε κυρίως από φθόνο, κυνηγήθηκαν ακόμα και μέχρι φυσικής εξοντώσεώς των. Μερικοί από αυτούς όμως δεν άντεξαν και λύγισαν, όπως ο Γαλιλαίος, άλλοι όμως, προς μεγάλη τους δόξα, επέμεναν μέχρι τέλους και θυσιάστηκαν. Ατελείωτος ο κατάλογος, ενδεικτικά αναφέρω τον δικό μας Σωκράτη, τον Ιταλό Τζιορντάνο Μπρούνο που κάηκε στην πυρά, τον Ούγγρο ιατρό Ιγνάτιο Σεμμελαβάις, ο οποίος ανακοινώνοντας το αίτιο του επιλοχείου πυρετού που έσωζε τις γυναίκες, κυνηγήθηκε με τέτοια ένταση και πείσμα από το κατεστημένο, ώστε το μυαλό του δεν άντεξε και τρελάθηκε – στο τέλος στεκόταν μπροστά στα μαιευτήρια μοιράζοντας φυλλάδια στους περαστικούς για το πώς θα σώζουν τις γυναίκες τους. Πέθανε σε φρενοκομείο. Ο Αϊνστάιν είχε δηλώσει κάποτε: «Δύο πράγματα είναι άπειρα, το Σύμπαν και η ανοησία των ανθρώπων».
Ι. Κ. Γεωργίου, Καρδιολόγος
Οταν γράφουμε για το ΜαΝτζικέρτ
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 18ης Μαρτίου περιλαμβάνεται το άρθρο «Πρόταση για πρόωρες εκλογές στην Τουρκία». Απ’ ό,τι βλέπω, είναι από «τηλεγραφήματα» των Reuters, A.P. και Bloomberg. Στο κείμενο αναφέρεται η επέτειος της μάχης του «Ματζικέρτ». Η για τον Ελληνισμό χαμένη αυτή μάχη, ιστορικής σημασίας γιατί είχε αποτέλεσμα την απώλεια της ενδοχώρας της Ανατολίας και την αρχή της παρακμής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, λέγεται ΜαΝτζικέρτ, και αγγλιστί Manzikert. Είναι ντροπή να μη γνωρίζουμε τη σωστή γραφή σημαντικών γεγονότων της Ιστορίας μας.
Δημ. Στεφανου-Πετροκοκκινος
 |
Αλλα βλάσφημα και αισχρά δεν είχατε να μας σερβίρετε; Με το απυρόβλητο του μονολόγου και τη γεμάτη αναίδεια αυθαιρεσία των «πνευματικών» σας συνεργατών βρίζετε ασύστολα την πίστη μας; Δεν μας σέβεστε; Ακόμα και ο «εκδοροσφαγέας ΕΑΜοβούλγαρος Αρης», τη Μ. Παρασκευή συγκροτούσε χορωδία ανταρτών για τα Εγκώμια στα χωριά που βρισκότανε, σεβόμενος την πίστη μας. Εσείς τίνος σχέδια υπηρετείτε; Σε ποιες σκοτεινές λέσχες αποφασίστηκε το ξεπάτωμα της πνευματικότητάς μας και της ελπίδας μας;
Δεν είναι για το πνευματικό μου μπόι οι θεολογικές αντιπαραθέσεις και ούτε επιθυμώ δικολαβίστικες επιχειρηματολογίες. (Ποινικοί Κώδικες, κακόβουλη βλασφημία κ.λπ.) Τα αναστήματα του Ντοστογιέφσκι, του Παπαδιαμάντη, του Αντρέι Ταρκόφσκι, του Κόντογλου, του Ελύτη και τόσων άλλων –μιλιούνια υψηλών πνευμάτων της διαχρονικής ανθρώπινης διανόησης– έχουν μιλήσει και έχουν γράψει σχετικά. Θυμάστε, το «Σολάρις» του Ταρκόφσκι; Απάνω στο σοβιετικό διαστημόπλοιο προσεύχεται ο αστροναύτης, μπροστά στο εικόνισμα της Ανάστασης με το καντηλάκι της ελπίδας αναμμένο... Επί σοβιετικής διακυβέρνησης. Τι να προσθέσω εγώ ο φτωχός;
Τα «εορταστικά» φύλλα της «Καθημερινής» αποπνέουν μιαν αβάστακτη μπόχα αμερικανίλας, απευθυνόμενα σε βουρλισμένους γιάπηδες των ψυχιατρικών «συνεντεύξεων» και όχι στον περήφανο –αν και καταπροδομένο– λαό μας.
Ο κάθε γραφιάς ή «καλλιτέχνης» έχει το δικαίωμα να γράφει ό,τι του κατέβει. Και να βλαστημάει αν του αρέσει. Αλλά όχι δημόσια στα ΜΜΑ (Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης…). Είναι προφανέστατα χυδαία συμπεριφορά. Και πιο χυδαία γίνεται όταν επιλέγεται από τη διεύθυνσή σας ο χρόνος. Το «τάιμινγκ» που λέγαμε στα χωριά μας. Ή μήπως το στοιχείο αυτό αποτελεί «συμβατική υποχρέωση» της εργολαβίας; Χριστούγεννα και Πάσχα; Τέτοια σύμπτωση;
Με τα δημοσιεύματα αυτά καθεαυτά δεν θέλω να ασχοληθώ. Ετσι πιστεύουν έτσι γράφουν. Ούτε με τη δυσνόητη και βλάσφημη… γελοιογραφία του Εσταυρωμένου.
Τον κ. Μπουκάλα τον σέβομαι απολύτως. Εχει τόσα και τόσα γραπτά ποιότητος. Μόνον αυτό βρήκατε να δημοσιεύσετε πασχαλιάτικα; Τον άλλο κύριο με το «διήγημα» του κληρικού με τα πορνεία ούτε που τον ξέρω. Παρά ταύτα εύχομαι το φως της Ανάστασης κάποτε να τους λυτρώσει από το βασανιστήριο της μεταφυσικής αγωνίας που εμφανέστατα τους διακατέχει. Και μαζί με σας κύριε διευθυντά να σας δώσει και λίγη ευγένεια απέναντι σε μας τους αφελείς «χαχόλους» Ορθόδοξους Χριστιανούς του «χύδην όχλου» που πιστέψαμε στην… απάτη τόσων και τόσων Αποστόλων και εκατομμυρίων Αγίων και μαρτύρων που πληρώσανε με τα κεφάλια τους την πίστη στην Ανάσταση. Με την ευκαιρία, ρίξτε μια ματιά στον Φώτη Κόντογλου. Θα σας αναπαύσει.
«Η Τράπεζα γέμει». Ολοι χωράνε στην Αγάπη του Χριστού. Ακόμα και εγώ…
Γράφει λοιπόν ο μαστρο-Φώτης:
«Η πίστη του χριστιανού δοκιμάζεται με την Ανάσταση του Χριστού σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι. Απ ̓ όλο το Ευαγγέλιο η Ανάσταση του Χριστού είναι το πλέον απίστευτο πράγμα, ολότελα απαράδεκτο από το λογικό μας, αληθινό μαρτύριο για δαύτο. Μα ίσια-ίσια, επειδή είναι ένα πράγμα ολότελα απίστευτο, για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε. Εμείς οι άνθρωποι λέμε συχνά πως έχουμε πίστη, αλλά την έχουμε μονάχα για όσα είναι πιστευτά απ ̓ το μυαλό μας. Αλλά τότε, δεν χρειάζεται η πίστη, αφού φτάνει η λογική. Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα».
(Θα ήθελα να γράψω το δικηγορίστικο «μετά τιμής» αλλά δεν μου βγαίνει, συχωράτε με…)
ΜΠΑΜΠΗΣ (Χαραλαμπος)
Νικ. Αναστοπουλος, Συνταξιούχος Δικηγόρος Αθηνών
 |
Θα ήθελα να διατυπώσω μερικά σχόλια για τον Αρη Βελουχιώτη.
α) Στη δυτική Φθιώτιδα και Ευρυτανία (Μάρμαρα-Κολοκυθιά, Γαρδίκι Ομιλαίων, Μαυρολιθάρι, Σπερχειάδα, Καρπενήσι) όπου κυρίως έδρασε ο Αρης, εξ όσων γνωρίζω η γνώμη γενικώς των κατοίκων ήταν θετική γι’ αυτόν παρά τις βιαιότητες που διέπραττε.
β) Συλλήβδην οι κάτοικοι τότε επικροτούσαν την αντιστασιακή δράση του διότι συγκέντρωνε στο πρόσωπό του τη θέληση και την αντίδραση όλων, δεξιών και αριστερών, εναντίον των κατακτητών. Και όλοι έλεγαν ότι καλά έκανε και κυνηγούσε τους συνεργάτες των Γερμανών.
γ) Στις 25-11-1942, στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, συνέπραξαν σε αγαστή συνεργασία ο Αρης, ο Ζέρβας και οι Αγγλοι, οι οποίοι αργότερα δήλωσαν ότι η επιτυχής ανατίναξη της γέφυρας, κορυφαίο αντιστασιακό γεγονός, χωρίς τον Ζέρβα δεν θα γινόταν και χωρίς τον Βελουχιώτη δεν θα πετύχαινε.
δ) Οπως δε τεκμαίρεται από τον ιστορικό και μνημειώδη λόγο του στη Λαμία, ενώπιον πρωτοφανούς πλήθους όλων των αποχρώσεων, που αποτελεί και το ιδεολογικό του πιστεύω, οι θέσεις του ήταν υπέρ της διενέργειας ελεύθερων εκλογών μετά την απελευθέρωση και τη διακυβέρνηση της χώρας να αναλάβει αυτός που θα προέκυπτε από τη θέληση του λαού. Αρα αποδεχόταν τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
ε) Στον ίδιο λόγο του, ο Αρης ετάσσετο υπέρ της διατήρησης του ρόλου της Εκκλησίας όπως αυτός ήταν μέχρι τότε. Είναι γνωστές δε οι καλές σχέσεις του με τους ιερωμένους της. Μάλιστα, για μεγάλο χρονικό διάστημα είχε και στο στενό του επιτελείο έναν ιερωμένο, τον πατέρα Γερμανό Δημάκο (Ανυπόμονο), μετέπειτα ηγούμενο της Μονής Αγάθωνος, και για του λόγου το αληθές τον είχε δίπλα του και στην ομιλία του στη Λαμία.
στ) Στην κωμόπολη της Σπερχειάδος με τη σύμφωνη γνώμη όλων των παρατάξεων έχει στηθεί ανδριάντας του και μια πλατεία φέρει το όνομά του.
Υστερα από τα ως άνω, νομίζω ότι τον Αρη Βελουχιώτη πρέπει να τον τοποθετήσουμε στο δημοκρατικό τόξο. Οσο και αν διαφωνεί κάποιος με μια ακραία ιδεολογία, η διαχωριστική γραμμή πρέπει να είναι μεταξύ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού. Τούτο σημαίνει ότι μπορεί και πρέπει σε μια ελεύθερη κοινωνία που ζούμε να έχουν θέση όλοι, αρκεί να σέβονται τους κανόνες της και να μη θέλουν διά της βίας να επιβάλουν τις απόψεις τους. Βεβαίως, υπάρχει ένα πρόβλημα: όταν ένα κόμμα με ολοκληρωτική ιδεολογία καταλάβει την εξουσία, πώς θα διασφαλιστεί ότι θα ξανακάνει εκλογές. Επ’ αυτού θα ήταν ενδιαφέρουσα η γνώμη του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου.
Μανώλης Χανιωτάκης, Λάρισα
 |
Ι. Κ. Γεωργίου, Καρδιολόγος
Οταν γράφουμε για το ΜαΝτζικέρτ
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 18ης Μαρτίου περιλαμβάνεται το άρθρο «Πρόταση για πρόωρες εκλογές στην Τουρκία». Απ’ ό,τι βλέπω, είναι από «τηλεγραφήματα» των Reuters, A.P. και Bloomberg. Στο κείμενο αναφέρεται η επέτειος της μάχης του «Ματζικέρτ». Η για τον Ελληνισμό χαμένη αυτή μάχη, ιστορικής σημασίας γιατί είχε αποτέλεσμα την απώλεια της ενδοχώρας της Ανατολίας και την αρχή της παρακμής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, λέγεται ΜαΝτζικέρτ, και αγγλιστί Manzikert. Είναι ντροπή να μη γνωρίζουμε τη σωστή γραφή σημαντικών γεγονότων της Ιστορίας μας.
Δημ. Στεφανου-Πετροκοκκινος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)