οι κηπουροι τησ αυγησ

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

ΟΤΑΝ ΧΑΣΕΙΣ ΤΟ ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑΣ, ΤΟΤΕ ΕΙΤΕ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΕΙΣ, ΕΙΤΕ, ΕΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙ, ΝΑ ΛΥΣΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕΣΩ ΕΚΛΟΓΩΝ!- ΤΟ ΓΡΑΦΙΚΟ ΘΕΑΜΑ ΤΟΥ ΦΛΕΡΤ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΚΟΣΜΟ, ΜΕ ΒΟΥΝΟ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ...-ΦΙΛΕΡΓΑΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ, ΕΙΣ ΠΕΙΣΜΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΘΕΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥΜΕΝΩΝ!- ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ, ΓΙΑΤΙ "ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΟΥΝ" ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ...ΤΟΣΟΟΣ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ!

Τέσσερα κύρια άρθρα, από σημερινά φύλλα

"ΤΑ ΝΕΑ", 30/11/16

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 30/11/16

"ΕΣΤΙΑ", 30/11/16

"Η ΑΥΓΗ", 30/11/16

ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΜΕ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΤΟΝ ΕΚΛΙΠΟΝΤΑ LIDER MAXIMO, ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΙΖΩ ΟΤΙ, ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΗΜΕΤΕΡΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ, ΠΑΡΑ ΤΟΥΣ ΕΝΤΟΝΟΥΣ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΞΑΡΣΕΙΣ ΣΕ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΙΣΧΥΡΟ-ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΟ ΧΡΩΜΑΤΙΚΟ ΦΟΝΤΟ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΣΕ ΒΥΣΣΙΝΙ ΧΡΩΜΑ (κόκκινο δεν το λες αυτό!), ΟΥΔΟΛΩΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΩΣ ΠΕΙΘΕΙ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ, ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΚΑΙ ΕΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝ ΧΡΟΝΙΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΦΥΛΛΟ (όλως παραδόξως...)! Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ...

Από τον κλώνο της "Ε"

"Εφ.Συν", 30/11/16

"Εφ.Συν", 29/11/16

ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΥ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ...


















Πέρασε-δυστυχώς-του ΣΥΡΙΖΑ και της δίψας του γιά την εξουσία! Το τίμημα το πληρώνουμε όλοι (προ 24 μηνών. από το ημερολόγιο του φβ)

"...Όλα αυτά τα τονίζω, λέγοντας με ειλικρίνεια προς τη γείτονα Τουρκία, ‘είμαστε εδώ’, εμείς είμαστε που τείναμε χείρα φιλίας στα δύσκολα. Ακόμα και στην τελευταία περιπέτεια, που τέθηκε σε κίνδυνο η Δημοκρατία στην Τουρκία, μέσα από αυτό το πραξικόπημα. Εμείς είμαστε ‘η πόρτα’ και ‘το παράθυρο’ της Ευρώπης. Και αυτό το λέμε γιατί μόνο μέσα από την ειρηνική συνύπαρξη μπορούμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματα που και οι δύο Λαοί έχουμε. Αλλά να θυμόμαστε, η ειρηνική συνύπαρξη, η φιλία βασίζεται πάνω στο σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι το Διεθνές Δίκαιο είναι το Δίκαιο του ισχυρού, κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Από τη φύση του το Διεθνές Δίκαιο είναι το Δίκαιο της ισότητας και θεμελιώνεται πάνω στον κανόνα pacta sunt servanda. Αν το αγνοούν, ας το μάθουν. Αν δεν το αγνοούν, αλλά θέλουν να το χρησιμοποιούν για δικές τους σκοπιμότητες, επαναλαμβάνουμε, δεν θα το ανεχθούμε. Και η ιστορία έχει διδάξει ότι η δύναμη των Λαών δεν εξαρτάται τόσον από το μέγεθος. Εξαρτάται από την αποφασιστικότητά τους και κυρίως από την ενότητά τους. Για αυτό και τούτες τις ώρες η ενότητα πρέπει να είναι αρραγής ιδίως όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τέτοια θέματα...."

Η ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας στην τελετή ορκωμοσίας της ΚΒ' σειράς Ακολούθων Πρεσβείας




Θέλω να ευχαριστήσω τον Υπουργό Εξωτερικών, όλη την ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών, γιατί για μία ακόμα φορά μου δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσω με τις νέες και τους νέους ακολούθους. Το ίδιο συνέβη και πέρσι και μάλιστα σε μια πολύ πιο κρίσιμη στιγμή. Αλλά θυμάμαι, και το λέω στον αγαπητό φίλο, τον κύριο Κοτζιά, και στους άλλους παρευρισκόμενους που ήταν και πέρσι εδώ: Αυτό που είχαμε πει τότε, γίνεται πράξη. Όταν ορκίσθηκαν οι προηγούμενοι συνάδελφοί σας, η Ελλάδα ταλαντευόταν μέσα από εκείνη την περιπέτεια, την οποίαν αποφύγαμε και δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Το λέω αυτό προς εσάς και προς τους συγγενείς που βρίσκονται εδώ. Και χαίρομαι, γιατί αυτήν την ιστορική για τους νέους και τις νέες ακολούθους είστε εδώ, δείχνοντας την συμπαράστασή σας στο νέο τους ξεκίνημα.

Αυτά τα οποία θα πω βγαίνουν μέσα από την ψυχή μου. Σας διαβεβαιώ. Δεν υπάρχει τίποτα το επίπλαστο. Είναι η αλήθεια. Πρέπει να γνωρίζετε ότι αυτό το Υπουργείο έχει μία πολύ μεγάλη ιστορία. Να αναλογισθείτε ότι όλες οι μεγάλες επιτυχίες του Τόπου στην εξωτερική του πολιτική επιτεύχθηκαν από τη στενή συνεργασία των πολιτικών ηγεσιών με τους διπλωμάτες, τους Έλληνες διπλωμάτες, οι οποίοι αποδείχθηκαν άξιοι της Πατρίδας. Με κορυφαίο παράδειγμα - και σε αυτό πρέπει να μείνουμε τούτη την ώρα - το πώς ο Ελευθέριος Βενιζέλος κατάφερε το μέγα επίτευγμα της Συνθήκης της Λωζάννης. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος τότε, αρχής γενομένης από το Νικόλαο Πολίτη, είχε μαζί του διπλωμάτες οι οποίοι αθόρυβα, αλλά μέσα από την σοφία που διέθεταν και την αφοσίωση στο καθήκον, κατάφεραν πράγματα με βάση τα οποία η Χώρα βγήκε μεγαλύτερη, η χώρα βγήκε θωρακισμένη για το μέλλον της. Και αν οι περιπέτειες οι μετέπειτα, που οφείλονται πολλές φορές σε δικά μας λάθη, δεν είχαν εμποδίσει τα πράγματα να πάνε όπως είχαν αρχικώς δρομολογηθεί, η τύχη της Ελλάδας θα ήταν ακόμα καλύτερη. Αλλά από τα λάθη πρέπει να διδασκόμαστε.

Εσείς να θυμάστε: Ξεκινάτε την σταδιοδρομία σας στο Διπλωματικό Σώμα, το Ελληνικό Διπλωματικό Σώμα, στο οποίο πολλά οφείλει η Ιστορία του Τόπου μας. Έχετε λοιπόν αυτήν την παρακαταθήκη και είναι πολύτιμη τούτη τη στιγμή. Γιατί μπαίνετε στο Διπλωματικό Σώμα σε μία ταραγμένη εποχή, σε μία κρίσιμη εποχή, όχι μόνο για τον Τόπο μας, αλλά και για την ευρύτερη οικογένειά μας, την Ευρώπη και για τον κόσμο ολόκληρο.

Το μεγάλο πλεονέκτημα το οποίο έχουμε σήμερα, είναι ότι όντας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μαζί με τα δικά μας εθνικά θέματα, υπερασπιζόμαστε και τα Ευρωπαϊκά θέματα. Γιατί γνωρίζετε ότι πλέον τα Ελληνικά Εθνικά Θέματα είναι και θέματα της Ευρώπης. Και αυτό είναι καλό να το αντιληφθεί η Ευρώπη, γιατί η Ελλάδα δεν αγωνίζεται μόνο για το εθνικό της συμφέρον. Αγωνίζεται για το συμφέρον ολόκληρης της Ευρώπης. Και οι απειλές οι οποίες εκτοξεύονται σήμερα, αφορούν όχι μόνο τον Τόπο μας, αλλά την Ευρώπη. Επιτρέψτε μου να σας φέρω δύο παραδείγματα, τα οποία δείχνουν πώς είναι κρίσιμοι και ταραγμένοι οι καιροί αλλά πόσο εσείς από εδώ και πέρα στη σταδιοδρομία σας έχετε σημαντικά όπλα για να υπερασπισθείτε τον Τόπο, να υπερασπισθείτε την Ευρώπη, να υπερασπισθείτε την διεθνή νομιμότητα εν γένει.

Και θα πάρω τα δύο ζητήματα τα οποία είναι τρέχοντα, το Κυπριακό από τη μία πλευρά και από την άλλη το θέμα της Συνθήκης της Λωζάννης. Πριν από όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι σε όλα αυτά τα θέματα εμείς οι Έλληνες έχουμε ένα ‘δόγμα’, ας το πω έτσι: Δεν διεκδικούμε τίποτα το οποίο δεν μας ανήκει. Άλλωστε η Ελλάδα ουδέποτε έκανε εκστρατείες κατάκτησης. Και η μεγάλη εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, θέλω να το θυμάστε, δεν ήταν μία εκστρατεία κατάκτησης, ήταν μία εκστρατεία εκπολιτισμού περισσότερο. Επειδή, λοιπόν, έχουμε αυτή τη νοοτροπία, δεν επιδιώξαμε να φτιάξουμε αυτοκρατορίες. Μας αρκεί η αυτοκρατορία του αιώνιου Ελληνικού Πνεύματος.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, εμείς δεν διεκδικούμε τίποτα το οποίο δεν μας ανήκει. Αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε, ούτε κατ’ ελάχιστο εκείνο το οποίο μας αναλογεί με βάση το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία ξεκινάμε. Φέρνω λοιπόν αυτά τα δύο παραδείγματα, και γνωρίζω ότι ίσως γίνομαι λίγο κουραστικός, αλλά καλύτερα να τα επαναλαμβάνουμε για να γίνονται κατανοητά.

Κυπριακό. Πριν από όλα, το Κυπριακό δεν είναι ένα εθνικό ζήτημα Ελλάδας – Κύπρου. Είναι ένα διεθνές ζήτημα και βέβαια και ένα ευρωπαϊκό ζήτημα κατ’ εξοχήν, δοθέντος ότι η Κύπρος είναι πλήρες και ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του σκληρού πυρήνα της, της Ευρωζώνης. Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, το μέτωπο είναι αρραγές ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αποδείχθηκε άλλωστε προσφάτως ως προς τις γραμμές μας, που είναι και ευρωπαϊκές γραμμές. Σε ό,τι αφορά, λοιπόν, την Κύπρο ένα είναι σαφές. Εμείς επιδιώκουμε τη λύση του Κυπριακού και την επιδιώκουμε χρόνια ολόκληρα. Πρέπει να υπάρξει λύση του Κυπριακού. Λύση δίκαιη, λύση βιώσιμη. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει πλήρης σεβασμός του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου. Χωρίς αυτόν τον σεβασμό δεν πρόκειται περί λύσεως, πρόκειται περί διάλυσης του όποιου κράτους ήθελε προκύψει. Αυτό προϋποθέτει, πέρα από τα άλλα ζητήματα, πρωτίστως ότι σεβόμαστε απολύτως την έννοια της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σεβόμαστε την κυριαρχία αλλά ποια κυριαρχία; Εκείνη που ανταποκρίνεται πλήρως στο διεθνές και στο ευρωπαϊκό δίκαιο. Η έννοια της κυριαρχίας σήμερα διαμορφώνεται με βάση το διεθνές δίκαιο, αλλά για τα κράτη της Ευρώπης και από το ευρωπαϊκό δίκαιο. Ήδη από τις σπουδές σας και στην Ακαδημία θα γνωρίζετε ότι το άρθρο 4, παρ. 2 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθορίζει σαφώς αυτή την έννοια της κυριαρχίας. Είναι η πλήρης και άνευ όρων δυνατότητα κάθε κράτους να υπερασπίζεται την εδαφική του ακεραιότητα και την εθνική του ασφάλεια. Χρησιμοποιώ verbatim την ορολογία του άρθρου 4, παρ. 2.

Οποιαδήποτε λύση, λοιπόν, δεν μπορεί παρά να σέβεται αυτή την έννοια της κυριαρχίας. Γιατί αλλιώς η λύση αυτή θα παραβίαζε την έννοια της κυριαρχίας κατά το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο και, σας διαβεβαιώ, θα δημιουργούσε ένα προηγούμενο εξαιρετικά επικίνδυνο για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί αυτό που υποθετικά θα συνέβαινε στην Κυπριακή Δημοκρατία με ελλειμματική κυριαρχία θα μπορούσε να επαναληφθεί για οποιοδήποτε άλλο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν, λοιπόν, εμείς και η Κύπρος έχουμε αυτή τη θέση υπερασπιζόμαστε την κυριαρχία των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό πρέπει να καταστεί σαφές και προς τους Εταίρους μας, οι οποίοι αυτή τη θέση πρέπει να την έχουν ως ευρωπαϊκή θέση.

Αυτή η έννοια της κυριαρχίας δεν αποδέχεται, σε καμία περίπτωση, στρατεύματα κατοχής, ούτε βεβαίως ανέχεται εγγυήσεις. Καθιστούμε λοιπόν σαφές ότι επιδιώκουμε τη λύση και τη λύση αυτή εμείς θα την υπερασπισθούμε. Όπως επίσης θέλω να τονίσω τούτο, επειδή πολλά ακούγονται αυτές τις μέρες: Δεν υπάρχει καμία Τουρκική Δημοκρατία της Κύπρου. Υπάρχει τουρκική εισβολή και κατοχή. Υπάρχει τουρκικός στρατός κατοχής. Δεν υπάρχει καμία κρατική οντότητα. Αυτό λέει το Διεθνές Δίκαιο, αυτό λέει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και επ’ αυτού δεν υπάρχει αντίρρηση, ούτε αμφισβήτηση. Σας τονίζω δε, αυτό δεν ενέχει καμία έννοια ότι θέλουμε να αντιπαρατεθούμε με τη γείτονα Τουρκία. Αλλά είπα, δεν διεκδικούμε τίποτε, αλλά δεν παραχωρούμε και τίποτε.

Και στο δεύτερο, στο θέμα της Συνθήκης της Λωζάννης, στην οποία αναφέρθηκα προηγουμένως, και εδώ τα πράγματα είναι εξαιρετικά σαφή. Γιατί και αυτό το ζήτημα που αφορά και τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία είναι Ευρωπαϊκό ζήτημα. Δεν ξεχνάμε ότι η Συνθήκη της Λωζάννης είναι αναπόσπαστο μέρος του Διεθνούς Δικαίου. Το πώς αναθεωρούνται οι διεθνείς συνθήκες είναι η ‘αλφαβήτα’ του Διεθνούς Δικαίου. Πρέπει να την ξέρουμε καλά, και εσείς την ξέρετε πολύ καλά. Το αν κάποιοι την αγνοούν, είναι δικό τους θέμα.

Ίσως κάποιοι θεωρούν επίσης ότι ορισμένα από αυτά είναι «φαιδρότητες», γιατί ασχολούμεθα με αυτά; Σας διαβεβαιώ, ότι στα εθνικά θέματα, που είναι και Ευρωπαϊκά θέματα - το επαναλαμβάνω για άλλη μία φορά - δεν υπάρχουν φαιδρότητες. Και αυτές ακόμα πρέπει να αντιμετωπιστούν, γιατί μπορεί αυτά τα ζητήματα να ξεκινούν με τη μορφή της ‘επιθεώρησης’ στο διεθνές πεδίο, αλλά αν δεν δώσουμε τη δέουσα προσοχή, γρήγορα καταλήγουν σε τραγωδίες. Και εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε διατεθειμένοι να το ανεχθούμε αυτό. Δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε και δεν μπορεί η εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και του Ευρωπαϊκού Δικαίου να υποκύπτει σε κανενός είδους σειρήνες λαϊκισμού. Και εκείνοι που το πράττουν, θα γνωρίζουν ότι ακόμα και αν στέλνουν μηνύματα πως αυτό λέγεται δήθεν για εσωτερική κατανάλωση για εμάς δεν είναι θέμα εσωτερικής κατανάλωσης. Η απάντηση θα υπάρχει πάντα. Η Συνθήκη της Λωζάννης λοιπόν είναι αναπόσπαστο μέρος του Διεθνούς Δικαίου. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα, υφ’ οιανδήποτε εκδοχή, να τεθεί εν αμφιβόλω η εφαρμογή της ή να υπάρξει ζήτημα αναθεώρησής της. Αυτή η Συνθήκη, πλήρως ισχύουσα, καθορίζει τα σύνορα της Ελλάδας, αλλά και τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οιαδήποτε αμφισβήτησή της και, πολύ περισσότερο, παραβίασή της, συνιστά αμφισβήτηση και παραβίαση των συνόρων της Ελλάδας και των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και φυσικά δεν θα μείνει αναπάντητη.

Όλα αυτά τα τονίζω, λέγοντας με ειλικρίνεια προς τη γείτονα Τουρκία, ‘είμαστε εδώ’, εμείς είμαστε που τείναμε χείρα φιλίας στα δύσκολα. Ακόμα και στην τελευταία περιπέτεια, που τέθηκε σε κίνδυνο η Δημοκρατία στην Τουρκία, μέσα από αυτό το πραξικόπημα. Εμείς είμαστε ‘η πόρτα’ και ‘το παράθυρο’ της Ευρώπης. Και αυτό το λέμε γιατί μόνο μέσα από την ειρηνική συνύπαρξη μπορούμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματα που και οι δύο Λαοί έχουμε. Αλλά να θυμόμαστε, η ειρηνική συνύπαρξη, η φιλία βασίζεται πάνω στο σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι το Διεθνές Δίκαιο είναι το Δίκαιο του ισχυρού, κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Από τη φύση του το Διεθνές Δίκαιο είναι το Δίκαιο της ισότητας και θεμελιώνεται πάνω στον κανόνα pacta sunt servanda. Αν το αγνοούν, ας το μάθουν. Αν δεν το αγνοούν, αλλά θέλουν να το χρησιμοποιούν για δικές τους σκοπιμότητες, επαναλαμβάνουμε, δεν θα το ανεχθούμε. Και η ιστορία έχει διδάξει ότι η δύναμη των Λαών δεν εξαρτάται τόσον από το μέγεθος. Εξαρτάται από την αποφασιστικότητά τους και κυρίως από την ενότητά τους. Για αυτό και τούτες τις ώρες η ενότητα πρέπει να είναι αρραγής ιδίως όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τέτοια θέματα.

Σας εύχομαι, λοιπόν, με αυτά τα εφόδια και την ευσυνειδησία και την αποφασιστικότητα των προκατόχων σας να διανύσετε τη σταδιοδρομία σας με επιτυχία. Έχω εμπιστοσύνη και έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σας και στην αφοσίωσή σας.

Θερμά συγχαρητήρια, καλή δύναμη και ο Θεός μαζί σας.

Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΣΕ ΣΚΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ (Αθηναϊκά και Κυπριακά) ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΠΗΓΕΣ...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", Δημήτρης Χαντζόπουλος

"ΤΑ ΝΕΑ",  Κώστας Μητρόπουλος

"ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ"-Γιάννης Δερμεντζόγλου


ΚΥΡ

"ΕΘΝΟΣ", Πάνος Μαραγκός

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", Ανδρέας Πετρουλάκης

"Εφ.Συν", Κώστας Γρηγοριάδης

"Ο Φιλελεύθερος"-Πιν

"ΗΜΕΡΗΣΙΑ"-ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", Ηλίας Μακρής


"ΤΑ ΝΕΑ", Έφη Ξένου

"Εφ..Συν", Μιχάλης Κουντούρης

ΠΟΛΙΤΗΣ

"Η ΑΥΓΗ", Βαγγέλης Χερουβείμ

"...Για έναν δήθεν "τσαμπουκά" ολίγων ωρών στο διαδίκτυο, ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να "σβήσει" ακόμη και την λεκτική κριτική στην Τουρκία για ένα μείζον ζήτημα που για δεκαετίες εγείρει επίσημα η Ελλαδα στη γειτονική χώρα, στους "ισχυρούς" της διεθνούς κοινότητας, όπως και σε διεθνή φόρα. Δεν ήταν η καλύτερη στιγμή του Αλέξη Τσίπρα..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (προ 12 μηνών)



Ο Αλεξης, ο Αχμέτ και η προσβλητική υποχώρηση

Του Αθανάσιου Έλλις

Ενας πολιτικός ηγέτης πρέπει να αποφεύγει ανούσιες κινήσεις πρόσκαιρου εντυπωσιασμού γιατι συχνά αυτές γυρίζουν μπούμεραγκ και καταλήγουν σε προσβλητικές και ενίοτε σε εξευτελιστικές, αναδιπλώσεις.

Η αρχή ισχύει τόσο στην εξωτερική όσο και στην εσωτερική πολιτική. "Μην λες πράγματα που δεν μπορείς να υποστηρίξεις και μην δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να υλοποιήσεις", θα έπρεπε να αποτελεί αυτονόητο αξίωμα της πολιτικής. Κι, όμως, πολλοί ηγέτες υποκύπτουν στον λαικισμό και παρασύρονται από τον ενθουσιασμό της στιγμής. Στην πορεία όσα έχουν υποσχεθεί και δεν έκαναν, τα βρίσκουν μπροστά τους, καταβάλλοντας και το ανάλογο πολιτικό κόστος.

Ο Αλέξης Τσίπρας - θα ήλπιζε κανείς ότι επρόκειτο για κάποιους θερμοκέφαλους συνεργάτες του - έσπευσαν, σε μια ανεξήγητη και ερασιτεχνική απόπειρα εντυπωσιασμού, να ανεβάσει στο διαδίκτυο ένα "καυστικό" σχόλιο για τις συχνές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου απο τουρκικά μαχητικά.

Στο λογαριασμό του στο Τwitter όπου γράφει για ευρωπαϊκά θέματα (@tsipras_eu) και αναφερόμενος στην παρέμβασή του στη Σύνοδο Κορυφής, έγραψε τόσο στον ελληνικό όσο και στον ξενόγλωσσο λογαριασμό του: «Προς τον Πρωθυπουργό Νταβούτογλου: Ευτυχώς οι πιλότοι μας δεν είναι τόσο νευρικοί όσο οι δικοί σας απέναντι στους Ρώσους».

Σε ό,τι αφορά την ουσία της επισήμανσης, ο Ελληνας πρωθυπουργός έχει δίκιο. Ομως, άλλο τι νιώθεις και άλλο τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας σου.

Με δηκτικό σχόλιο στον δικό του λογαριασμό ο Αχμέτ Νταβούτογλου τον "επανέφερε στην τάξη" υπογραμμίζοντας πως οι αναφορές του δεν συνάδουν με ττην εν εξελίξει προσπαθεια Ευρωπαίων και Τούρκων να συνεργασθούν. Συγκεκριμένα, έγραψε ότι "τα σχόλια για τους πιλότους από τον @atsipras δεν αρμόζουν στο κλίμα της ημέρας. Αλέξη: ας συγκεντρωθούμε στα θετικά”, αναγκάζοντας τον Ελληνα ομόλογό του να σβήσει τα επίμαχα tweets στον ξενόγλωσσο λογαριασμό και να περιορισθεί στην ορθή μεν, αλλά πλέον ανεπαρκή μετά τα προηγηθέντα, επισήμανση ότι: «είμαστε στην ίδια γειτονιά και πρέπει να μιλάμε με ειλικρίνεια για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε λύσεις».

Η κίνηση του κ. Τσίπρα ήταν άκαιρη και εθνικά επιζήμια. Οχι μόνο δεν εντυπωσιασθήκαμε, αλλά τελικά, ως Ελληνες, νιώσαμε στην πορεία, αν όχι ταπεινωμένοι, σίγουρα προσβεβλημένοι.

Θες να κερδίσεις για τη χώρα σου κάποια πράγματα σε διενέξεις όπως αυτή που βιώνουμε στο Αιγαίο; Κάνε τη σωστή προεργασία, αξιοποίησε τα όποια πλεονεκτήματα διαθέτεις, οικοδόμησε τις χρηστικές και όσο το δυνατόν πιο ισχυρές συμμαχίες, και μετά προχώρησε σε μετρημένες και καλά ζυγισμένες κινήσεις, ώστε μα μην αναγκασθείς να τις αναιρέσεις.

Για έναν δήθεν "τσαμπουκά" ολίγων ωρών στο διαδίκτυο, ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να "σβήσει" ακόμη και την λεκτική κριτική στην Τουρκία για ένα μείζον ζήτημα που για δεκαετίες εγείρει επίσημα η Ελλαδα στη γειτονική χώρα, στους "ισχυρούς" της διεθνούς κοινότητας, όπως και σε διεθνή φόρα. Δεν ήταν η καλύτερη στιγμή του Αλέξη Τσίπρα.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ",30/11/15

ΤΟ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΗΣ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" ΣΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΜΠΟΥΛΚΕΣ, ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΣΕΡΒΙΑΣ-ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ, ΟΠΟΥ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΠΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ, ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΩΝ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΜΕΙΛΙΚΤΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ...ΝΑΙ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΜΕ ΜΟΝΟΤΟΝΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟ..."ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ". ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ...ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!

Aπό την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (προ 12 μηνών)



«Πέταξαν πολύ κόσμο στα πηγάδια»

Του Σταύρου Τζίμα

ΒΟΪΒΟΝΤΙΝΑ - ΑΠΟΣΤΟΛΗ. «Ολα ήταν προσυνεννοημένα. Ενώ άρχισαν να μιλούν, πετάχτηκε ο Σ. (σ.σ.: λέει το όνομά του) με το τσεκούρι και αφού εκστόμισε μια χυδαία βρισιά, τον χτύπησε δύο φορές. Μια από τη δεξιά πλευρά στον λαιμό και μια από την αριστερή. Του έκοψε το κεφάλι. Εβαλαν τον λαιμό από το ακέφαλο πτώμα σε μια λεκάνη η οποία γέμισε με αίμα. Από κάτω είχαν έτοιμο ένα κάρο. Τον φόρτωσαν τυλιγμένο σε μια κουβέρτα και τον πέταξαν σε κάποιο πηγάδι. Εριξαν κόσμο στα πηγάδια, το πόσους όμως δεν ξέρω, είχα φύγει νωρίτερα».

Καθώς το αυτοκίνητο διασχίζει τον αυτοκινητόδρομο από το Νόβισαντ προς το χωριό Μάγκλιτς, στη Βοϊβοντίνα, στα σύνορα της Σερβίας με την Ουγγαρία, η περιγραφή του καπετάνιου του ΕΛΑΣ και αργότερα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) Βασίλη Γκανάτσιου (Χείμαρρου) της δολοφονίας του «δήμιου του Μπούλκες» και εξέχοντος στελέχους του ΚΚΕ Μιχάλη Πεχτασίδη, από ανθρώπους του Ζαχαριάδη, όπως μου την είχε αφηγηθεί λίγες ημέρες πριν, στριφογυρίζει στο μυαλό μου και το μάτι ψάχνει στον απέραντο κάμπο για πηγάδια...

Υπάρχουν άραγε ακόμα σήμερα οι «πηγάδες του Μπούλκες», στις οποίες ο ανελέητος μηχανισμός του Ζαχαριάδη εξαφάνιζε τα «σκουλήκια», τους διαφωνούντες δηλαδή, όπως κατήγγειλαν σε άρθρα και βιβλία, αργότερα, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που βίωσαν τον «Μελιγαλά της Αριστεράς»;

Τι ακριβώς έγινε σ’ αυτό το χωριό με τη βαυαρική όψη, που σήμερα ονομάζεται Μάγκλιτς, αφότου εγκαταστάθηκαν, αρχής γενομένης την άνοιξη του 1945, μερικές χιλιάδες Ελληνες κομμουνιστές και γιατί αλληλοεξοντώνονταν;

Η... Εβδομη Δημοκρατία

Ζουν σήμερα Ελληνες στο Μπούλκες; Τι ξέρουν οι ντόπιοι για την «ελληνική κομμούνα» που λειτούργησε στο χωριό τους και προοριζόταν να αποτελέσει την... Εβδομη Δημοκρατία της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας;

Η σκέψη όσο πλησιάζουμε -και αρχίζει να αχνοφαίνεται στον κάμπο το καμπαναριό του καθεδρικού ναού, γοτθικού ρυθμού, του Μάγκλιτς- γυρίζει πίσω: στο 1945 όταν η ηγεσία του ΚΚΕ μετά την ήττα στα Δεκεμβριανά και τη συμφωνία της Βάρκιζας στέλνει, κατόπιν συμφωνίας με τον Τίτο, χιλιάδες στελέχη και μέλη του κόμματος με τις οικογένειές τους στη Γιουγκοσλαβία. Για να γλιτώσουν από τη «λευκή τρομοκρατία» της Ακροδεξιάς, σύμφωνα με την επίσημη κομματική εκδοχή, ή, για την «άλλη πλευρά», να εκπαιδευτούν για τον «δεύτερο γύρο», τον Εμφύλιο δηλαδή, που θα άρχιζε σε λίγο.

Εκεί λοιπόν, οι Ελληνες κομμουνιστές θα βρεθούν σ’ έναν επίγειο παράδεισο, το Μπούλκες, ένα χωριό στο οποίο κατοικούσαν Γερμανοί οι οποίοι το εγκατέλειψαν ή εκδιώχθηκαν ως συνεργάτες των ναζί με την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας, και εκεί θα επιχειρήσουν το πρώτο πείραμα μιας «αταξικής κοινωνίας», με κολεκτίβες, δικό τους νόμισμα (!), ιδεολογική «καθαρότητα» στη βάση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού, όπως τον ερμήνευε ο Στάλιν, που θα εφάρμοζαν σε μια «λεύτερη Ελλάδα».

Απαιτούν εξηγήσεις

Γρήγορα όμως ο παράδεισος θα μετατραπεί σε κόλαση για τους περισσότερους. Με το που εγκαταστάθηκαν στο χωριό, άρχισαν οι φασαρίες. Πολλοί αντάρτες και «καπετάνιοι», αμέσως μετά την εγκατάσταση στο Μπούλκες, ζήτησαν εξηγήσεις από την ιεραρχία του ΚΚΕ για την «προδοσία» της Βάρκιζας και την «παράδοσης της εξουσίας στον εχθρό». Η ελεγχόμενη από τον Ζαχαριάδη τοπική κομματική ηγεσία θα αντιδράσει σκληρά.

Οσοι δεν συντάσσονταν με την επίσημη γραμμή διώκονταν αμείλικτα. Πολλοί εξ αυτών δολοφονήθηκαν και τα πτώματά τους πετάχτηκαν σε πηγάδια, ενώ όσοι έπεφταν σε μόνιμη δυσμένεια διαγράφονταν, στέλνονταν σ’ ένα «γκούλαγκ» σε νησάκι του Δούναβη, κοντά στο Μπέλενε της Βουλγαρίας, για «διαπαιδαγώγηση».

Ο χαφιεδισμός και η τρομοκρατία σάρωναν την κοινωνία, και τα πράγματα θα αγριέψουν μετά το 1948 με τη σύγκρουση Τίτο - Στάλιν. Οι πρόσφυγες θα χωριστούν σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, το μίσος ανάμεσά τους θα θεριέψει και θα διαπραχθούν απίστευτες ωμότητες.

Το νεκροταφείο

Η αγωνία για το τι θα συναντήσουμε κορυφώνεται με το που στρίβουμε από τον κεντρικό δρόμο προς Μάγκλιτς, όπως δείχνει η πινακίδα. Μπροστά μας το νεκροταφείο του χωριού, οι τάφοι φορτωμένα με «μήλα», σερβικό ταφικό έθιμο. Εκείνη την ώρα βρισκόταν σε εξέλιξη κηδεία.

Ο Τζούρο Μπογιάνοβιτς και η Νόνκα Μιχαΐλοβιτς, αφού άναψαν κεριά στους δικούς τους, προθυμοποιούνται να μας δείξουν τάφους Ελλήνων. Μας οδηγούν στο μνήμα της Αρετής Τσολάκη και των Γεωργίου και Μυροφόρας Κωνσταντινίδη. Υπήρχε και ένα άλλο, του ζεύγους Σκουτέλη, το οποίο θα μας δείξει αργότερα ο γιος τους. Είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες, μαζί με τρεις εναπομείνασες οικογένειες, για το πέρασμα των Ελλήνων από το χωριό. «Τι ξέρετε εσείς για τους Ελληνες που έζησαν εδώ;», τους ρωτάμε.

«Ηρθαν κάποιοι κομμουνιστές, τους έδωσαν σπίτια και περιουσίες, μετά άρχισαν να μαλώνουν, να σφάζονται και να πετάει ο ένας τον άλλο στα πηγάδια», λέει ο Τζούρο.

«Στο σπίτι που εγκατασταθήκαμε εμείς μετά, στεγαζόταν η μυστική υπηρεσία του κόμματος· φυσικά το ανακαινίσαμε», προσθέτει η Μιχαΐλοβιτς.

Ο δρόμος που οδηγεί στην πλατεία είναι φαρδύς, μοιάζει με λεωφόρο. Πανέμορφα σπίτια με γραφικές στέγες, ευρύχωρες αυλές και κήπους ξεπροβάλλουν ανάμεσα σε φυλλωσιές δένδρων. Ετσι τα παρέλαβαν οι δικοί μας, έτσι τα άφησαν, έτσι παραμένουν και σήμερα. Ειδυλλιακό μέρος για να ζήσει και να δημιουργήσει κανείς. Οχι όμως και για τους Ελληνες κομμουνιστές, που θα γράψουν εκεί σ’ αυτό το χωριό-ζωγραφιά, όπου σήμερα συμβιώνουν αρμονικότατα 17 (!) διαφορετικές εθνότητες, μια από τις πιο μελανές σελίδες τους.

Παραμένουν τρεις ελληνικές οικογένειες

Αναζητώντας, εβδομήντα χρόνια μετά, «ελληνικά ίχνη», ξεκινάμε από το δημαρχείο.

Η ληξίαρχος Βίνκα Μαριάνοβιτς, που είναι «κάτι σαν αντιδήμαρχος», μας πληροφορεί ότι στο χωριό υπάρχουν μόνο τρεις οικογένειες, των Γιάννη Σκουτέλη, Γιώργου Κωνσταντινίδη και Παύλου Ιωσηφίδη. Με βάση τις μαρτυρίες που είδαν το φως κατά καιρούς από ελληνικής πλευράς, από το Μπούλκες πέρασαν, σ’ ένα διαρκές πηγαινέλα, περίπου 8.000 πρόσφυγες στο διάστημα ’45-’49.

«Δυστυχώς δεν έχουμε στοιχεία για την εποχή εκείνη. Οι Ελληνες φεύγοντας το 1949 τα μάζεψαν και τα έκαψαν στην πλατεία του χωριού για να μην πέσουν στα χέρια των γιουγκοσλαβικών αρχών και από εκεί καταλήξουν στην κυβέρνηση των Αθηνών», λέει.

Οσο για τα πηγάδια, τόσο η Βίνκα όσο και ο πρώην δήμαρχος Ράντομιρ Ζόταβιτς μας λένε ότι δεν υπάρχουν πια. «Τα επιχωμάτωσαν αργότερα όταν έγιναν αρδευτικά έργα και εκείνα που ήταν μέσα στο χωριό τα έκαναν βόθρους. Πάντως η κοινωνία ξέρει ότι σε κάποια από αυτά έριχναν σκοτωμένους οι Ελληνες. Φήμες λένε πως βρέθηκαν αργότερα 17 σκελετοί σ’ ένα πηγάδι. Χρόνια μετά, στο όργωμα των χωραφιών, οι γεωργοί έβρισκαν ανθρώπινα οστά. Οι άνθρωποι εδώ έχουν κακή εικόνα για εκείνους του Ελληνες, ξέρουν ότι τσακώνονταν και σκοτώνονταν μεταξύ τους».

Μολονότι πολλοί διωχθέντες του Μπούλκες μίλησαν αργότερα για ένα νησάκι στον Δούναβη όπου οδηγούσαν τα «αντικομματικά στοιχεία» και τα υπέβαλαν σε ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια, όσους και αν ρωτήσαμε, απάντησαν πως δεν υπάρχει νησί στον Δούναβη, τουλάχιστον κοντά στο Μάγκλιτς.

Ο Αντώνης Σκουτέλης έσκιζε μ’ ένα τσεκούρι ξύλα για τη σόμπα όταν εμφανιστήκαμε στην αυλή του σπιτιού του και μας υποδέχτηκε ευγενικά, μολονότι οι πληροφορίες ήθελαν να αποφεύγει να μιλάει για το θέμα. Με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, εργαζόταν ως εικονολήπτης στην τηλεόραση του Νόβισαντ, ιδιότητα με την οποία ταξίδεψε πολλές φορές στην Ελλάδα. Τώρα είναι συνταξιούχος. Γεννήθηκε το 1953 και είναι ένα από τα μετρημένα στα δάχτυλα «παιδιά του Μπούλκες» που έμειναν στο χωριό.

«Οι γονείς μου μαζί με άλλες 10-12 οικογένειες δεν έφυγαν το 1949. Σήμερα έχουν απομείνει τρεις οικογένειες, οι άλλες σκόρπισαν». Οταν η συζήτηση φτάνει στο «τι ξέρει» για τα γεγονότα του Μπούλκες, δείχνει να μη θέλει να συζητήσει.

«Η αλήθεια είναι ότι οι Ελληνες που απέμειναν στον Μπούλκες δεν μιλούσαν ποτέ για το τι έγινε εδώ. Το έκρυβαν σαν μεγάλη ντροπή. Ισως μεταξύ τους να το κουβέντιαζαν, εγώ όμως δεν άκουσα τίποτα από αυτούς. Οι γονείς μου δεν άνοιξαν ποτέ συζήτηση γι’ αυτό...».

Επιμένουμε, υπενθυμίζοντας κάποιες σκοτεινές πλευρές της παρουσίας των Ελλήνων.

Γελάει. «Πού να ξέρω. Ολοι μιλάνε για τα πηγάδια και όλοι ρωτούν για τα πηγάδια. Καμία φορά δεν άκουσα από τους Ελληνες που έζησαν εδώ γι’ αυτά τα πηγάδια. Από κανέναν».

Ούτε για σκοτωμούς και βασανιστήρια;
– Αυτά τα άκουσα όπως και εσείς. Από τους ίδιους πάντως καμία φορά. Την αλήθεια για το Μπούλκες δεν την έχει πει κανένας. Η αλήθεια δεν έχει βγει και δεν έχει βγει γιατί είναι τόσο δύσκολη, σκληρή, που δεν είχε το θάρρος να την πει κανένας απ’ όσους την έζησαν. Τώρα εμείς που δεν τη ζήσαμε, εσείς και εγώ, τι να πούμε; Εκείνοι ξέρουν σίγουρα τι έγινε.

Υπήρχε μια ένοχη σιωπή, δηλαδή;
– Ηταν ένα κρυφό μυστικό. Αργότερα έμαθα κάποια πράγματα. Το κακό ξέρετε ποιο είναι; Μέχρι πότε εμείς οι Ελληνες θα τρωγόμαστε και θα σκοτωνόμαστε; Εδώ όλοι ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί, Ελληνες, κομμουνιστές, και σφάχτηκαν. Ο αδερφός τον αδερφό, ήταν ντροπή.

Ο ήλιος έδυε στον κάμπο της Βοϊβοντίνα. Ανθρωποι του χωριού μας είπαν ότι απουσίαζαν εκείνη την ημέρα οι άλλες δύο οικογένειες. Πριν αναχωρήσουμε για το Βελιγράδι, ο Αντ. Σκουτέλης μας δείχνει το κτίριο ενός σχολείου στο κέντρο του χωριού. «Εδώ ήταν το πολιτιστικό κέντρο των Ελλήνων, το έχτισαν οι ίδιοι και μάλιστα είχε κίονες κορινθιακού ρυθμού. Θυμάμαι ότι μπαίναμε κρυφά και παίζαμε μικροί. Αργότερα οι Γιουγκοσλάβοι το γκρέμισαν γιατί είχε στατικά προβλήματα στην κατασκευή», λέει πριν μας οδηγήσει στο μνήμα των γονιών του και μας αποχαιρετήσει, με την παράκληση «να μην το κιτρινίσουμε» (το ρεπορτάζ...).

«Σκότωσαν τον Πεχτασίδη με εντολή Ζαχαριάδη»
Ο Βασίλης Γκανάτσιος διετέλεσε με το ψευδώνυμο «Χείμαρρος» καπετάνιος του ΕΛΑΣ και υποστράτηγος του ΔΣΕ στον Εμφύλιο και είναι ο τελευταίος εν ζωή «Μπουλκιώτης». Κατέφυγε στο Μπούλκες Μάιο του 1945, με εντολή του Μάρκου Βαφειάδη, όταν μετά τη Βάρκιζα αντιλήφθηκε ότι είχε τεθεί στο στόχαστρο των αντιπάλων.

«Φτάνοντας στο Μπούλκες, με τοποθέτησαν στην περιβόητη Υπηρεσία Τάξης Ομάδας (ΥΤΟ), την αστυνομία, δηλαδή, της κοινότητας. Οι φασαρίες είχαν αρχίσει, αλλά έβλεπα πράγματα που δεν μου άρεσαν. Ετσι, ζήτησα να με αλλάξουν και με έβαλαν στο μεταφραστικό τμήμα. Στην κομματική επιτροπή πλειοψηφούσαν οι Ακροναυπλιώτες, σκληροί κομματικοί, αυτοί ήταν με την ηγεσία. Ο κόσμος διαμαρτυρόταν, ζητούσε εξηγήσεις για την ήττα, ενώ εμείς ελέγχαμε την κατάσταση. Αυτό ήταν το μεγάλο ζήτημα, τα αίτια της ήττας. Υπήρξε διχασμός: από τη μια μεριά οι αντάρτες που πολέμησαν και από την άλλη η κομματική επιτροπή που υπερασπιζόταν την ηγεσία».

Ποιος ήταν ο ρόλος του Μιχάλη Πεχτασίδη;
– Ο Πεχτασίδης ήταν στέλεχος της ΟΠΛΑ στην Αθήνα και τον έστειλε ο Ζαχαριάδης στο Μπούλκες για να επιβάλει τη γραμμή του κόμματος. Ανέλαβε τα ηνία της κοινότητας και πρωτοστάτησε στις εκκαθαρίσεις, μέχρις ότου τον σκότωσαν και αυτόν. Υπήρχε κλίμα τρομοκρατίας. Το βίωσα, όταν σε μια συνδιάσκεψη τόλμησα να εκφράσω τη διαφωνία μου για τη γραμμή του κόμματος, αλλά και για την αντιμετώπιση όσων είχαν διαφορετική άποψη. Διαφωνούσαν και άλλοι καπετάνιοι. Το βράδυ οργάνωσαν μια ομάδα γύρω στα είκοσι άτομα, ήρθαν με χωνί κάτω από το σπίτι μου, αλλά και σε άλλους μη πιστούς υποτίθεται, και φώναζαν:

«Σκουλήκια, προδότες». Αφού με διέγραψαν, με έστειλαν να μείνω σ’ ένα άλλο σπίτι, όπου ήρθε ένας της κομματικής επιτροπής και κοιμόταν στο ίδιο δωμάτιο για να με παρακολουθεί. Ολους όσοι διαφωνούσαμε μας είχαν στην απομόνωση, μας παρακολουθούσαν.

Τι ξέρετε για τα πηγάδια;

– Κανονικά πηγάδια που έβγαζαν νερό για το πότισμα των χωραφιών ήταν. Σ’ ένα από αυτά έριξαν και τον Πεχτασίδη, όπως μου είπε ένας από τους φερόμενους ως δολοφόνους, κομματικός, ο Σ., από την Ηπειρο, ένας άντρας-θηρίο. Αυτός μου διηγήθηκε το 1949 στο Μοναστήρι της Σερβίας, τη δολοφονία του Πεχτασίδη. Οπως μου είπε, μ’ έναν άλλον σύντροφο πήγαν από την Ελλάδα στο Μπούλκες με εντολή του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος να σκοτώσουν τον Πεχτασίδη. Κατά τα λεγόμενά του πήγαν συστημένοι στον γραμματέα της οργάνωσης, τον Μπαρμπαλέξη, και του μίλησαν για τον σκοπό της άφιξής τους. Ο Ζαχαριάδης, σύμφωνα με τα όσα μου είπε μετά ο Μήτσος Βλαντάς, ήθελε να τον βγάλει από τη μέση γιατί τον θεωρούσε άνθρωπο των Γιουγκοσλάβων. Την άλλη μέρα, αφού ενημερώθηκαν, φώναξαν τον Πεχτασίδη στα γραφεία, όπου ενώ μιλούσε με τον Μπαρμπαλέξη, πετάχτηκε με το τσεκούρι ο Σ. και του έκοψε το κεφάλι. «Του δίνω μια από τη μια πλευρά, μια από την άλλη, κόπηκε το κεφάλι. Τον βάζουμε στη λεκάνη, γέμισε με αίμα», θυμάμαι ότι μου είπε. Από κάτω είχαν έτοιμο ένα κάρο και, ε, πήγαν και τον έριξαν σε κάποιο πηγάδι. Με το που τελείωσαν τη δουλειά, έφυγαν αμέσως από το Μπούλκες.

– Οσο ήσουν εκεί, είχες ακούσει για δολοφονίες άλλων διαφωνούντων;
– Ναι, ακουγόταν, κυκλοφορούσαν τέτοιες φήμες, ότι έριχναν κόσμο στα πηγάδια, πόσους δεν ξέρω, γιατί εγώ έφυγα σχετικά νωρίς.

Ο Βασίλης Γκανάτσιος θα κληθεί από το κόμμα, αφού πρώτα τον αποκατέστησε, να κατέβει στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1946 για να του ανατεθεί η διοίκηση του υπό σύσταση στρατηγείου Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας του ΔΣΕ και δεν θα επιστρέψει ποτέ στο Μπούλκες. Αλλωστε, στα μέσα Αυγούστου του 1949 οι Ελληνες θα εγκαταλείψουν την «κομμουνιστική όαση» στη Γιουγκοσλαβία και θα καταφύγουν στην Τσεχοσλοβακία και την Ουγγαρία. Το Μπούλκες όμως θα εξακολουθεί να αμαυρώνει την ιστορία της ελληνικής κομμουνιστικής Αριστεράς, καθώς 70 χρόνια μετά δεν έχει ανοίξει συζήτηση για το τι πραγματικά έγινε σ’ αυτό το χωριό...

ΕΜΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΜΕ ΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΚΟΡΕΑ ΣΕ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΠΕΝΘΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΣΤΡΟ;

Από το "Στίγμα" του Γιώργου Παπαχρήστου

"ΤΑ ΝΕΑ", 29/11/16

Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ, ΑΠΟ ΤΗΝ "ΑΛΗΘΕΙΑ" ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ...



"ΑΛΗΘΕΙΑ", 29/11/16

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΕ ΤΟ 2021, ΟΠΟΤΕ ΘΑ ΑΝΑΚΗΡΥΧΘΕΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ...

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/11/16

"ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ ΚΥΚΛΩΜΑ"...ΔΕΝ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΒΑΖΟΥΝ ΤΙΤΛΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΤΡΙΣΒΑΡΒΑΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΥΣ...

Από τον κλώνο της "Ε"

"Εφ.Συν", 29/11/16

ΟΤΑΝ Ο ΚΑΣΤΡΟ ΑΠΗΥΘΥΝΕ ΕΞΑΩΡΟ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΣΤΟ ΚΑΤΑΠΛΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΚΡΟΥΑΖΕΡΟΠΛΟΙΟΥ ΠΟΥ ΕΠΙΑΣΕ ΚΟΥΒΑ, ΤΟ 2000...

Το χρονογράφημα του ΙΠΠΟΔΑΜΟΥ

"ΕΣΤΙΑ", 29/11/16

"...Η αποτυχία αυτή δεν είναι λόγος για να μην τον θρηνήσει η ελληνική Αριστερά, για την οποία άλλωστε τα σύμβολα και οι ιδέες έχουν μεγαλύτερη αξία από την πραγματικότητα. Περισσεύει η συγκίνηση, λοιπόν, από τους εκπροσώπους της και η προσπάθεια να εκφρασθεί με ξεχωριστά λόγια η σημασία ενός μοναδικού γεγονότος οδηγεί, ως συνήθως, σε ασκήσεις στόμφου. Ο πρόεδρος της Βουλής, λ.χ., διαπιστώνει ότι ο Κάστρο άφησε «ένα αποτύπωμα επαναστατικής έμπνευσης και δράσης». Ουδείς, βεβαίως, τολμά να αναφερθεί στην πραγματική κληρονομιά του Κάστρο, την αποτυχία του· όλοι αναφέρονται ποιητικά είτε σε «καταπιεστές» είτε σε «καταπιεσμένους», ίσως επειδή ο εκλιπών διέπρεψε και στους δύο ρόλους. Μόνον ο Τσίπρας αναφέρεται αορίστως σε «τεράστια ιστορική, συμβολική και πολιτική παρακαταθήκη», μολονότι στην αμέσως παρακάτω φράση του –εν αγνοία του, προφανώς– αμφισβητεί την αξία της, όταν διαπιστώνει αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και του σοσιαλισμού. Αν τόσο η πλήρης ελευθερία της αγοράς όσο και το μοντέλο για τη μαρξιστική οργάνωσή της έχουν αποτύχει, όπως ο ίδιος λέει, τότε ποια η χρησιμότητα της «παρακαταθήκης»;..."

Τέσσερα κείμενα από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
γιά τον Κάστρο και την Κούβα που αφήνει



                                                       "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/11/16

1. Φιντέλ Κάστρο

Του Στέφανου Κασιμάτη

Τ​​ο πληροφορήθηκα πολύ πρωί, ώρα Ελλάδος, σχεδόν μόλις είχε ανακοινωθεί το γεγονός από την Αβάνα, κι έμεινα κατάπληκτος. Μα ζούσε ο Φιδέλ Κάστρο; Ε λοιπόν, έτσι φαίνεται· τουλάχιστον ως βιολογικός οργανισμός, ζούσε. Είχε γίνει όμως ιστορικό irrelevance, όπως λένε οι αγγλόφωνοι λαοί, δηλαδή, κάτι άσχετο με τον κόσμο όπως εξελίχθηκε. Στην καλύτερη περίπτωση, ήταν μια νότα γραφικότητας στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη (οι επτάωρες ομιλίες του, οι σπορτίφ εμφανίσεις του με φόρμα Adidas κ.λπ.)· στη χειρότερη περίπτωση, ήταν μια κομμουνιστική τυραννία που παρατεινόταν ανώφελα για τον κουβανικό λαό, αφού ο κόσμος είχε αλλάξει.

Ο θάνατος του Φιδέλ (κατά την ορθόδοξη εκδοχή του ονόματος, όπως μάθαμε από το συλλυπητήριο σημείωμα του Δ. Κουτσούμπα) και του οράματός του επήλθε, πρώτα, με την ήττα της Σοβιετικής Ενωσης στον Ψυχρό Πόλεμο και, λίγο αργότερα, με τη διάλυσή της. Η παύση της απευθείας βοήθειας των Σοβιετικών, όπως και των προνομιακών εμπορικών σχέσεων που διατηρούσε η Κούβα με την προστάτιδα υπερδύναμη, έφερε την οικονομία της σε πλήρες αδιέξοδο, ώστε το καθεστώς να υποχρεωθεί μόνο του να ανοίξει σταδιακά την εσωτερική αγορά σε μορφές του ελεύθερου ανταγωνισμού και, επίσης, να υποχρεωθεί να αποκαταστήσει σχέσεις με τις ΗΠΑ.

Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια παρακμής, η Κούβα του Φιδέλ, που κάποτε πήγε να γίνει αφορμή του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου (αφορμή του τέλους της Ιστορίας, θα έλεγε κάποιος καθ’ υπερβολήν), απασχολούσε τη διεθνή επικαιρότητα κυρίως για τα κατά καιρούς κύματα των φυγάδων που την κοπανούσαν όπως όπως από τον παράδεισο (υπάρχουν και τέτοιοι…) ή για την άτεγκτη καταπίεση των αντιφρονούντων. Η μόνη έμμεση διεθνής επιρροή που είχε –και αυτό χωρίς να το έχει επιδιώξει– ήταν στις τοπικές πολιτικές εξελίξεις στη Φλόριντα, όπου είναι συγκεκντρωμένη η κοινότητα των Κουβανών φυγάδων. Εκεί όπου πανηγύριζαν στους δρόμους μόλις το έμαθαν (σχετική και η φωτογραφία).

Ειδάλλως, όλοι ήξεραν ότι παρακολουθούσαν έναν αργό θάνατο. Η Κούβα είχε γίνει ήδη το αντικείμενο μιας προκαταβολικής νοσταλγίας και όχι μόνο για την περιθωριακή ριζοσπαστική Αριστερά της Ευρώπης που εξιδανίκευσε το πείραμα. Το είδαμε ακόμη και στη συνεργασία του μουσικού Ράι Κούντερ με τον σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς, χάρη στην οποία η μουσική παράδοση της Κούβας που χάνεται (όλοι οι μουσικοί ήσαν υπέργηροι, θυμίζω…) κατέκτησε τον κόσμο. Εξίσου φανερό ήταν και στο εικαστικό ενδιαφέρον για τα ερείπια της σύγχρονης Αβάνας, που για κάποια χρόνια είχε γίνει μόδα στον κόσμο της φωτογραφίας και της ταξιδιωτικής δημοσιογραφίας. Αλλωστε, το χειρότερο είχε συμβεί, η φτώχεια είχε ξανακάνει την Κούβα ένα πορνείο, έστω και σοσιαλιστικού τύπου. Η επανάσταση είχε αποτύχει.

Φυσικά, η αποτυχία αυτή δεν είναι λόγος για να μην τον θρηνήσει η ελληνική Αριστερά, για την οποία άλλωστε τα σύμβολα και οι ιδέες έχουν μεγαλύτερη αξία από την πραγματικότητα. Περισσεύει η συγκίνηση, λοιπόν, από τους εκπροσώπους της και η προσπάθεια να εκφρασθεί με ξεχωριστά λόγια η σημασία ενός μοναδικού γεγονότος οδηγεί, ως συνήθως, σε ασκήσεις στόμφου. Ο πρόεδρος της Βουλής, λ.χ., διαπιστώνει ότι ο Κάστρο άφησε «ένα αποτύπωμα επαναστατικής έμπνευσης και δράσης». Ουδείς, βεβαίως, τολμά να αναφερθεί στην πραγματική κληρονομιά του Κάστρο, την αποτυχία του· όλοι αναφέρονται ποιητικά είτε σε «καταπιεστές» είτε σε «καταπιεσμένους», ίσως επειδή ο εκλιπών διέπρεψε και στους δύο ρόλους. Μόνον ο Τσίπρας αναφέρεται αορίστως σε «τεράστια ιστορική, συμβολική και πολιτική παρακαταθήκη», μολονότι στην αμέσως παρακάτω φράση του –εν αγνοία του, προφανώς– αμφισβητεί την αξία της, όταν διαπιστώνει αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και του σοσιαλισμού. Αν τόσο η πλήρης ελευθερία της αγοράς όσο και το μοντέλο για τη μαρξιστική οργάνωσή της έχουν αποτύχει, όπως ο ίδιος λέει, τότε ποια η χρησιμότητα της «παρακαταθήκης»;

Η πλησιέστερη προς την αλήθεια δήλωση συλλυπητηρίων ήταν, κατά τη γνώμη μου, εκείνη του άγνωστου σε μένα έως χθες Ν. Ηγουμενίδη, βουλευτή Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με την ιδιότητα του μέλους της επιτροπής φιλίας Ελλάδος-Κούβας της Βουλής (σ.σ.: αυτές οι επιτροπές είναι στην πραγματικότητα κάτι σαν γραφεία ταξιδίων) δήλωσε ότι «η συναρπαστική ζωή του Φιντέλ Κάστρο εμπνέει και οδηγεί τη δράση μας». Ακριβώς έτσι όπως το είπε είναι. Εδώ βρίσκεται όλη η συμβολική αξία του Φιδέλ για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συμμάχους του: πήρε την εξουσία και την κράτησε όσο ήταν στη ζωή και, στο διάστημα αυτό, ο ίδιος και οι δικοί του πέρασαν ζωή χαρισάμενη. Ο Ν. Ξυδάκης το έπιασε απολύτως – ίσως και να του ξέφυγε, δεν ξέρω· πάντως, αποχαιρέτισε τον εκλιπόντα με μια εικόνα σαν γλυκερή καρτ ποστάλ: ότι, τώρα, κάπου, ο Φιδέλ ανάβει ένα πούρο. Υποθέτω θα αστράφτει και το Rolex του, όπως θα πέφτουν πλάγιες οι ακτίνες του ήλιου.

Παρ’ όλα αυτά, ο Φιδέλ Κάστρο υπήρξε σπουδαία μορφή στην ιστορία του 20ού αιώνα – πήγε να γίνει η αφορμή για το τέλος του πολιτισμού όπως τον ξέρουμε, ξαναθυμίζω. Με τον τρόπο του και, αλίμονο, με τεράστιο ανθρώπινο κόστος, μας αφήνει μια πράγματι πολύτιμη παρακαταθήκη: μια υπενθύμιση της μοίρας των επαναστάσεων να εξελίσσονται σε τυραννίες και δικτατορίες. Αν εξαιρέσουμε την Ανδοξη Επανάσταση του 1688 και την Αμερικανική Επανάσταση, όλες οι άλλες κάπου εκεί κατέληξαν. (Η δική μας Επανάσταση του 1821 δεν κρίνεται με αυτά τα μέτρα, διότι απέτυχε να επιβληθεί· τη διέσωσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής…)

Το άφησε πάλι

Ο καλός μου ο Γιούκλιντ άφησε πάλι το αποτυπωματάκι του!.. Επιχειρηματολογώντας ουσιαστικά υπέρ μιας «πολιτικής συμφωνίας» (δηλαδή, χαριστικής συμφωνίας), ο υπουργός Οικονομικών επικαλέσθηκε τον Ζορμπά του Καζαντζάκη για να συγκινήσει την άλλη πλευρά. Σαν να λέμε, δηλαδή, ότι πηγαίνεις στην κερκίδα του Ολυμπιακού ντυμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια με είδη του Παναθηναϊκού. Μα πόσο tourist είναι ο άνθρωπος!Έντυπη

                                                           "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/11/16

2. Καλοί και κακοί δικτάτορες

Του Ηλία Μαγκλίνη

Ι​​σως μία από τις πλέον αποθεωτικές, έστω πλαγίως, οπτικές πάνω σε αυτό που έκανε ο Κάστρο στην Κούβα το 1959 να είναι η ταινία «Νονός 2» (1974) του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ο Μάικλ Κορλεόνε (Αλ Πατσίνο) βρίσκεται στην Αβάνα για να εξασφαλίσει τη συνέχιση των «εργασιών» του με το πολυσύνθετο σύμπλεγμα τζόγου που κυριαρχεί στην κουβανική πρωτεύουσα. Είναι προφανές ότι το καθεστώς Μπατίστα αποκομίζει κέρδη από τις «μαύρες» αυτές επιχειρήσεις μαφιόζων Αμερικανών με τους τοπικούς εκπροσώπους του.

Στο μεταξύ, Αμερικανοί γερουσιαστές διαβεβαιώνουν τους πάντες ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ανατροπής και ότι η Αμερική θα βρίσκεται πάντοτε πλάι στο καθεστώς Μπατίστα. Λίγα λεπτά αργότερα, σε μια κωμικοτραγική σκηνή, εμφανίζεται στο ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς ο ίδιος ο Μπατίστα για να ανακοινώσει στους μεγαλόσχημους τοπικούς υποστηρικτές του, καθώς και στους επισκέπτες Αμερικανούς, ότι αναχωρεί από τη χώρα και από δω και πέρα ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Επικρατεί πανικός στους κόλπους των χουντικών και τρελοί πανηγυρισμοί στους δρόμους της Αβάνας. Οι μαφιόζοι χάνουν την «άκρη» τους στην Κούβα, τα πάντα αλλάζουν. Ο λαός γιορτάζει.

Μια επίσης υπαινικτική και άκρως χιουμοριστική κριτική πάνω στο πώς μεταλλάσσεται ο Κάστρο αφού καταλαμβάνει την εξουσία πρέπει να είναι η ταινία «Μπανάνες» (1971) του Γούντι Αλεν. Γυρισμένη δώδεκα χρόνια μετά την επανάσταση, παρουσιάζει έναν τυχάρπαστο και φοβισμένο τυπάκο να συμμετέχει στο αντάρτικο μιας ακατονόμαστης εξωτικής λατινόφωνης χώρας μόνο και μόνο για να κατακτήσει μια γυναίκα.

Σε μία από τις πιο κωμικές σκηνές του φιλμ, με το που καταλαμβάνει την εξουσία ο ηγέτης των ανταρτών επιβάλλει σουρεαλιστικές νομοθεσίες: όσα παιδιά είναι κάτω των δεκαέξι χρόνων από σήμερα είναι δεκαέξι ή ότι όλοι οι πολίτες υποχρεώνονται να φορούν τα εσώρουχά τους πάνω από τα παντελόνια τους κ.ά. Ακόμα και οι σύντροφοί του τα χάνουν, ενώ πολύ γρήγορα οι Αμερικανοί ετοιμάζουν πραξικόπημα για να τον ανατρέψουν. Ο Γούντι Αλεν δεν χαρίζεται ούτε στον δικτάτορα που ανατρέπεται με επανάσταση ούτε στους Αμερικανούς αλλά ούτε και στον ηγέτη των ανταρτών. Σημειωτέον, ο τελευταίος μοιάζει πολύ φυσιογνωμικά στον Φιντέλ Κάστρο... Από τον Χέμινγουεϊ έως τον Γκρέιαμ Γκριν, η Κούβα προσφέρεται για αφηγήσεις, δραματικές ή κωμικές, για μύθους και ατμόσφαιρες, με τα αμερικανικά ’50s αυτοκίνητα, τον γαλάζιο ωκεανό και τα σοκολατένια κορμιά που λικνίζονται στους δρόμους, το κουβανέζικο ρούμι, τα πούρα, τους μεθυστικούς ρυθμούς του Buena Vista Social Club. Η Κούβα δεν είναι Αλβανία ή Ρουμανία, η Κούβα δεν είναι γκρίζα, είναι οργιώδης ζωή. Ο αισθησιασμός και το στυλ πολλές φορές, και ειδικά από την ασφάλεια της δικής μας απόστασης, υπερβαίνουν την πολιτική σκέψη και πολύ περισσότερο την πραγματικότητα. Ο Κάστρο, έχοντας μια μυθική –για πολλούς, όχι για εμένα– φιγούρα στο πλάι του, τον Τσε Γκεβάρα, ανέτρεψε με μια λαοφιλή επανάσταση έναν διεφθαρμένο δικτάτορα, μπήκε στη μύτη μίας εκ των δύο υπερδυνάμεων (κλείνοντας όμως το μάτι στην έτερη), κυβερνούσε επί σειρά δεκαετιών φορώντας στρατιωτική στολή, έκλεινε σε στρατόπεδα αντιφρονούντες και ομοφυλόφιλους. Αν αυτό δεν είναι δικτατορία, δεν ξέρω τι είναι, αλλά φαίνεται ότι κάποιοι, ίσως χωρίς να το καταλαβαίνουν, κάνουν έναν διαχωρισμό ανάμεσα σε «καλούς» και «κακούς» δικτάτορες ή βολεύονται με συμψηφισμούς (βρώμικη CIA, υποκριτές πολιτικοί των Βρυξελλών στην άλλη πλευρά κ.ά.) προκειμένου να συντηρήσουν μιαν αγιοποίηση. Οπως όμως οι πιστοί των λεγόμενων αγίων λειψάνων, συντηρούν μια μούμια. Ιστορική, το δίχως άλλο, όμως μούμια.


                                                      "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/11/16


3. Ο άλλος Κουβανός επαναστάτης

"ΑΠΟΓΡΑΦΕΣ", του Πάσχου Μανδραβέλη

Σ​​ε αντίθεση με τον διώκτη του, ελάχιστοι ξέρουν και ουδείς έκλαψε στην Ελλάδα τον Κουβανό Ρεϊνάλντο Αρένας, ο οποίος έμεινε επαναστάτης μέχρι τέλους της ζωής του. Υποστηρικτής της κουβανικής επανάστασης, όσο αυτή ήταν επανάσταση, αντιρρησίας όταν έγινε δικτατορία, ομοφυλόφιλος, πέρασε χρόνια στη φυλακή από το καθεστώς που έκανε ο Κομαντάντε του κ. Αλέξη Τσίπρα. Και αφού, κατά τον κ. Δημήτρη Παπαδημούλη, ο Φιντέλ «ήταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», ο ποιητής με τα σγουρά μαλλιά και τα μεγάλα μάτια πρέπει να ήταν στη λάθος. Πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι διώξεις από το καθεστώς, με πρώτη εκείνη για «ιδεολογική παρέκκλιση»;

Ο Ρεϊνάλντο Αρένας ξεκίνησε να γράφει από μικρός. Ως έφηβος συμμετείχε στην κουβανική επανάσταση για την εκδίωξη του δικτάτορα Μπατίστα και κατόπιν έγινε ερευνητής στην Εθνική Βιβλιοθήκη Χοσέ Μαρτί. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Celestino antes del alba» βραβεύθηκε και στην Κούβα και στη Γαλλία. Το δεύτερο του, «El mundo alucinante», δεν εκδόθηκε ποτέ στην Κούβα. Απέκλινε ιδεολογικά από τα οράματα της επανάστασης. Οπως έγραψε ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, το καθεστώς τον κήρυξε «κοινωνικά απροσάρμοστο» και τον έστειλε να δουλέψει υποχρεωτικά στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Τα γραπτά του, καθώς και το γεγονός ότι ποτέ δεν έκρυψε την ομοφυλοφιλία του, ήταν αρκετά για τα καταναγκαστικά έργα.

Στη χειρότερη φυλακή της Κούβας μπήκε αφού προσπάθησε να δραπετεύσει με μια σαμπρέλα από τον κομμουνιστικό παράδεισο της Κούβας και μετά την... «παράνομη εξαγωγή» και δημοσίευση στο εξωτερικό του ποιήματος « El Central», που μιλούσε για τους μύλους της ζάχαρης αλλά υπονοούσε την δουλεία και τα καταναγκαστικά έργα στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Τότε από «κοινωνικά απροσάρμοστος» προήχθη σε «αντεπαναστάτη και εχθρό του κουβανικού λαού».

Αυτά είναι τα ιδανικά του κομμουνισμού που με πολλά επίθετα υμνεί στο πρόσωπο του τεθνεώτος δικτάτορα ο ΣΥΡΙΖΑ. «Με τη δράση του, ο Φιντέλ Κάστρο», ανακοίνωσε το κυβερνών κόμμα στην Ελλάδα, «συμπύκνωσε τη θέληση του κουβανικού λαού για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, για μια ελεύθερη πατρίδα, για μια κοινωνία με δικαιοσύνη, ισότητα και αξιοπρέπεια. Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Φ. Κάστρο αγωνίστηκε για τις αξίες αυτές, εμπνέοντας με το παράδειγμά του όχι μόνο τον κουβανικό λαό, αλλά τους λαούς ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής και τελικά τους λαούς του κόσμου, στον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αψηφώντας υπέρτερες δυνάμεις που δυνάστευαν τη χώρα του για δεκαετίες, ο Φ. Κάστρο δίδαξε τι πάει να πει αξιοπρέπεια, αγώνας, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, κουράγιο και πίστη στα ιδανικά του σοσιαλισμού. Οι αγώνες του αποτελούν τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το άστρο του Φιντέλ Κάστρο θα λάμπει για πάντα». Το 1980 ο Ρεϊνάλντο Αρένας πήγε στις ΗΠΑ. Το 1987 διαγνώσθηκε με AIDS και το 1990 αυτοκτόνησε. Στο σημείωμα που άφησε έγραφε: «Εξαιτίας της κακής κατάστασης της υγείας μου και της φρικτής κατάθλιψής μου, που δεν μπορώ να συνεχίσω να γράφω και να αγωνίζομαι για την ελευθερία της Κούβας, τελειώνω την ζωή μου. Θέλω να ενθαρρύνω του Κουβανούς να συνεχίσουν τον αγώνα για ελευθερία... Η Κούβα θα γίνει ελεύθερη. Εγώ ήδη είμαι...»

4. Ο Κάστρο ζει
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/11/16

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου


Κ​​αι ποιος μας λέει ότι ο Φιντέλ Κάστρο δεν δολοφονήθηκε; Μετά τις τόσες αποτυχημένες απόπειρες κατά της ζωής του, κάποια επιτέλους πέτυχε. Η CIA βρήκε τον τρόπο να οργανώσει το τέλειο έγκλημα. Στα ενενήντα του, στο κρεβάτι του, κανείς δεν πρόκειται να υποψιασθεί το παραμικρό. Είμαι βέβαιος ότι ο αδόκητος θάνατος του θαλερού Kουβανού συνδυάζεται με το Brexit. Απόδειξη ότι η τελευταία αυτή απόπειρα δεν έγινε αμέσως μετά το βρετανικό δημοψήφισμα. Τέτοια σπουδή θα προκαλούσε υποψίες. Την απόφαση όμως των σκοτεινών κέντρων την επέσπευσε η εκλογή του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Οι καιροί ου μενετοί, αποφάσισαν. Αφήστε που έτσι γλίτωσαν από την γκρίνια της αδελφής του Χουανίτα που ζει στο Μαϊάμι και τους έπαιρνε κάθε τρεις και λίγο τηλέφωνο ρωτώντας τους πότε θα τον βγάλουν απ’ τη μέση. Και «όλο λόγια είστε», και «τι σόι καπιταλιστές είστε εσείς» και άλλα τέτοια που ξεσήκωναν τα Λάνγκλεϊ και τους Λευκούς τους Οίκους. Αστειεύομαι, όμως η αριστερή συνωμοσιολογία δεν απέχει και πολύ από τον τρόπο σκέψης του επιθεωρητή Κλουζό.

Πολλούς ακούω να λένε ότι η παραμονή του ηγέτου της ελληνικής Αριστεράς στο νησί της Καραϊβικής οφείλεται σε προσωπικούς λόγους. Μετά την υπερκόπωση της επίσκεψης Ομπάμα, ο άνθρωπος χρειαζόταν κάποιες διακοπές, κάτι να αλλάξει παραστάσεις, κάπως να βρει τον εαυτό του επιτέλους. Είχε βέβαια τους ενδοιασμούς του, διότι αφήνει πίσω του πολλές εκκρεμότητες, όμως τον καθησύχασε ο θείος Αλέκος: «Πήγαινε, βρε Αλέξη, να πάρεις λίγο αέρα. Κι εδώ που κάθεσαι νομίζεις ότι προσθέτεις τίποτε; Ασ’ τα σε μας». «Αυτό το ταξίδι το ονειρεύομαι από τότε που ήμουν στην ΚΝΕ, τότε που πήγαιναν οι μπριγκαντιέροι για να μαζεύουν ζαχαροκάλαμα. Λένε μάλιστα πως θα απελευθερώσουν εκατό ομοφυλόφιλους αντί στεφάνου». «Αλέξη, μη λες ανοησίες, δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στην Κούβα. Αριστεροί είναι οι άνθρωποι». Αυτή τη φορά αστειεύομαι σε ύφος allegro ma non troppo.

Του πρωθυπουργού της ταξιδεύοντος εις τους ωκεανούς, η κοινή γνώμη της χώρας καλύπτει το κενό συνεχίζοντας τους ιδεολογικούς της αγώνες. Ητο επαναστάτης ή δικτάτωρ ο εκλιπών; Διότι ως γνωστόν στα ήθη μας αν είσαι επαναστάτης είσαι καλός άνθρωπος, ενώ αν είσαι δικτάτωρ είσαι κακός, ως εκ τούτου δεν γίνεται να είσαι και επαναστάτης και δικτάτωρ. Oπερ έδει δείξαι. Ασχέτως αν η Ιστορία μάς διδάσκει ότι αν είσαι επιτυχημένος επαναστάτης θα γίνεις και δικτάτορας. Και ο μόνος τρόπος για να μη γίνεις δικτάτορας είναι να σε βγάλουν απ’ τη μέση όσο είναι καιρός, και παραμένεις επαναστάτης, όπως ο κομαντάντε Ερνέστο Τσε ο Γκεβάρα. Καλύτερα εικόνα σε εφηβικό δωμάτιο παρά δικτάτορας, απ’ όπου κι αν το πιάσεις.

Ωρες ώρες λυπάμαι τον εαυτό μου. Τον λυπάμαι που βρίσκει την ευκαιρία να αστειευθεί για ένα τόσο τραγικό γεγονός όπως ο θάνατος του Φιντέλ. Είμαι αχαρακτήριστος. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ο άνθρωπος δεν αφήνει τον λαό του ορφανό. Προνόησε και αδελφό να έχει και να τεκνοποιήσει. Και δεν μπορώ να βγάλω απ’ το μυαλό μου τους εργαζομένους της Βορείου Κορέας οι οποίοι υποχρεούνται να κλαίνε γοερά προσερχόμενοι στις εργασίες τους επί τρία εικοσιτετράωρα. Διότι μη μου πείτε ότι δεν περιμένετε τη σκηνή του ομαδικού οδυρμού στο κέντρο της Πιονγιάνγκ, που θα τον ακολουθήσει γέλως ηχηρός και εκ βαθέων διότι ο Κάστρο δεν πέθανε. Ο Κάστρο ζει.Έντυπη

"...Με ποιον θα συμφωνήσει (ή θα τα σπάσει); Ο Ραούλ έχει θέσει ως χρονικό όριο το 2018, χρονιά που τελειώνει η δεύτερη θητεία του. Το ερώτημα που ανακύπτει, επομένως, είναι αν σε δύο χρόνια θα κλείσει και ονομαστικά το κεφάλαιο του καστρισμού ή αν στην αλυσίδα της διαδοχής προστεθεί ακόμη ένας Κάστρο. Ο εκτός οικογένειας επικρατέστερος διάδοχος είναι ο σημερινός αντιπρόεδρος Μιγκέλ Ντίαζ Κάνελ, ένας 56χρονος αξιωματούχος που δεν προέρχεται από τον στρατό και διατηρεί χαμηλό προφίλ. Η οικογένεια Κάστρο ωστόσο είναι πολυπληθής - ενδεχομένως και φιλόδοξη. Το βέβαιο είναι ότι ποτέ στο παρελθόν οι Κάστρο δεν είχαν εμφανιστεί τόσο πολύ στο προσκήνιο. Οι γιοι του Φιντέλ, οι οποίοι απολάμβαναν την προστασία του Ραούλ, είναι πλέον δημόσια πρόσωπα. Ο μεγαλύτερος από αυτούς, ο Φιντελίτο Κάστρο Ντίαζ Μπαλάρτ, είναι πυρηνικός επιστήμονας με σπουδές στη Σοβιετική Ενωση. Ο Αντόνιο Κάστρο έκανε την τύχη του με το μπέιζμπολ..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

                                                                         "ΤΑ ΝΕΑ", 29/11/16


Η Κούβα στην εποχή της αβεβαιότητας
Ο Ραούλ Κάστρο έχει φτάσει τα 85, ενώ στις ΗΠΑ τον Ομπάμα διαδέχεται ο Τραμπ. Θα επιζήσει ο καστρισμός; Και πως θα καθοριστούν οι σχέσεις Αβάνας - Ουάσιγκτον;

Του Περικλή Δημητρολόπουλου

Ο Φιντέλ Κάστρο είχε πεθάνει πολιτικά αρκετά χρόνια πριν από το βιολογικό τέλος του. Δεν έπαυε όμως να αποτελεί το σημείο αναφοράς όλων εκείνων των γραφειοκρατών και των συντηρητικών του καθεστώτος που εναντιώνονταν στις μεταρρυθμίσεις. Ο θάνατός του, επομένως, οδηγεί εκ των πραγμάτων την Κούβα σε περίοδο αβεβαιότητας. Η οποία τροφοδοτείται από δύο παράγοντες. Ο ένας είναι η ηλικία του Ραούλ Κάστρο - ο αδελφός και διάδοχος του Φιντέλ έχει φτάσει αισίως τα 85. Ο άλλος είναι η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ: ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ δήλωσε μόλις χθες ότι θα ακυρώσει τη συμφωνία που είχε κάνει ο Μπαράκ Ομπάμα, εκτός αν η Κούβα τού προσφέρει μια καλύτερη «για τον κουβανικό λαό, την κουβανοαμερικανική κοινότητα και τις ΗΠΑ συνολικά».

Με ποιον θα συμφωνήσει (ή θα τα σπάσει); Ο Ραούλ έχει θέσει ως χρονικό όριο το 2018, χρονιά που τελειώνει η δεύτερη θητεία του. Το ερώτημα που ανακύπτει, επομένως, είναι αν σε δύο χρόνια θα κλείσει και ονομαστικά το κεφάλαιο του καστρισμού ή αν στην αλυσίδα της διαδοχής προστεθεί ακόμη ένας Κάστρο. Ο εκτός οικογένειας επικρατέστερος διάδοχος είναι ο σημερινός αντιπρόεδρος Μιγκέλ Ντίαζ Κάνελ, ένας 56χρονος αξιωματούχος που δεν προέρχεται από τον στρατό και διατηρεί χαμηλό προφίλ. Η οικογένεια Κάστρο ωστόσο είναι πολυπληθής - ενδεχομένως και φιλόδοξη. Το βέβαιο είναι ότι ποτέ στο παρελθόν οι Κάστρο δεν είχαν εμφανιστεί τόσο πολύ στο προσκήνιο. Οι γιοι του Φιντέλ, οι οποίοι απολάμβαναν την προστασία του Ραούλ, είναι πλέον δημόσια πρόσωπα. Ο μεγαλύτερος από αυτούς, ο Φιντελίτο Κάστρο Ντίαζ Μπαλάρτ, είναι πυρηνικός επιστήμονας με σπουδές στη Σοβιετική Ενωση. Ο Αντόνιο Κάστρο έκανε την τύχη του με το μπέιζμπολ.

Οπως υπενθυμίζει στη «Μοντ» ο κουβανικής καταγωγής δημοσιογράφος Πάουλο Παρανάγκουα, ο Ραούλ Κάστρο είναι πιο δεμένος στην οικογένεια από όσο ήταν ποτέ ο αδελφός του. Ο σωματοφύλακάς του δεν είναι άλλος από τον εγγονό του Ραούλ Γκιγιέρμο Ροντρίγκεζ Κάστρο. Στη διπλωματική ιστορία έχει τη δική του υποσημείωση το περιστατικό όπου ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ έκανε παρατήρηση στον εγγονό στο Μέγαρο των Ηλυσίων επειδή δεν άφηνε κανέναν να πλησιάσει τον παππού του. Ο μοναδικός γιος του Ραούλ, Αλεχάντρο Κάστρο Εσπιν, είναι συνταγματάρχης του υπουργείου Εσωτερικών, υπεύθυνος για τη συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες και επικεφαλής του πολέμου κατά της διαφθοράς. Με άλλα λόγια, ξέρει για τα άπλυτα της νομενκλατούρας όσο ξέρουν λίγοι στην Κούβα.

Ο Αλεχάντρο είχε συμμετάσχει στις μυστικές διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την κοινή ανακοίνωση περί επαναπροσέγγισης τον Δεκέμβριο του 2014. Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους άνδρες, υπάρχει και μια γυναίκα Κάστρο. Αυτή είναι η Μαριέλα Κάστρο Εσπιν, η οποία απέκτησε διεθνή φήμη ως το «ανθρώπινο πρόσωπο» της οικογένειας αλλά και του καθεστώτος. Πώς; Χάρη στους αγώνες της για τα δικαιώματα της κοινότητας ΛΟΑΤ. Η Μαριέλα εξελέγη στην εθνοσυνέλευση. Δεν κατάφερε όμως να πείσει τους συναδέλφους της να νομιμοποιήσουν τον γάμο μεταξύ ομοφύλων. 
 
Η πινακοθήκη της οικογένειας οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα ερώτημα: θα επιζήσει ο καστρισμός και με ποια μορφή; Από τη μορφή θα καθοριστούν σε κάποιο βαθμό και οι σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Μια σκληρή εκδοχή της συνέχειας του καθεστώτος θα εξυπηρετούσε θεωρητικά τους λεονταρισμούς του Ντόναλντ Τραμπ. Ο προαλειφόμενος για προσωπάρχης του Λευκού Οίκου Ράινς Πρίμπους δήλωσε την επομένη του θανάτου του Κάστρο ότι ο πρόεδρός του θα ανατρέψει «οπωσδήποτε» την πολιτική του Μπαράκ Ομπάμα χωρίς σημαίνουσες αλλαγές. «Καταστολή, ανοιχτή αγορά, θρησκευτική ελευθερία, πολιτικοί κρατούμενοι: αυτά τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν για να έχουμε ανοιχτές και ελεύθερες σχέσεις» ανέφερε σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό δίκτυο Fox News.

Από την άλλη, πάντως, η οικονομία έχει κάνει ήδη τη δουλειά της: οι αμερικανικές εταιρείες που έχουν επενδύσει στους τομείς των αερομεταφορών, του τουρισμού, των τεχνολογικών εξαρτημάτων και της τηλεφωνίας είναι πολλές - πολλά είναι και τα χρήματα. Για παράδειγμα, το 2015 επισκέφτηκαν την Κούβα 700.000 Αμερικανοί, αριθμός πολύ μεγαλύτερος σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Η αύξηση αυτή οφείλεται στην απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα, στις αρχές του έτους, να επιτρέψει τις μη οργανωμένες επισκέψεις Αμερικανών στην Κούβα. Με την απόφασή του αυτή ήρε στην ουσία το ταξιδιωτικό εμπάργκο. Θα μπορούσε να γυρίσει το ρολόι πίσω ο Ντόναλντ Τραμπ προκαλώντας πλήγμα όχι μόνο στην κουβανική αλλά και στην αμερικανική οικονομία; 

"ΤΑ ΝΕΑ", 29/11/16
Πολλοί είναι αυτοί που αμφιβάλλουν. «Θα μου προκαλούσε έκπληξη αν έβλεπα να ακυρώνονται όλα αυτά» δήλωσε στη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» ο σύμβουλος επιχειρήσεων Ρόμπερτ Μιουζ. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και ο Κέβιν Πάαπ, επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στην Κούβα και είναι ψηφοφόρος του Ντόναλντ Τραμπ: «Ολες οι άλλες χώρες του κόσμου έχουν διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις με την Κούβα. Δεν θέλουμε να χάσουμε το μερίδιό μας στην αγορά της».

Φιντέλ: "ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ", του Δημήτρη Ν. Μανιάτη
Μαζί του ο Φιντέλ Κάστρο πήρε και μια εποχή μεγάλων αφηγήσεων, μεγάλων ονείρων, μεγάλων αντιθέσεων. Μαζί του πήρε και έναν κόσμο μεγάλων αντιφάσεων, όπου το ερώτημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» δεν απαντήθηκε και παραμένει σε εκκρεμότητα για τους λαούς και τη συλλογική τους βούληση (και όχι τελεολογία). Λογικό. Σύστημα που οικοδομείται από ανθρώπους, παραμένει πάντα υπό δοκιμασία και διαπραγμάτευση χωρίς να περικλείει αυτόματα τις λύσεις και τα γιατροσόφια για τον κόσμο. Πολλοί ξεχνούν, για παράδειγμα, πως ο σοσιαλισμός ως ημιτελές και ανολοκλήρωτο μοντέλο εμπεριέχει αυτούσιο τον καπιταλισμό και τις δομικές αντιφάσεις του.

Ο Φιντέλ κρίθηκε και θα κριθεί στον χρόνο του. Από τον λαό του που σήμερα μοιάζει να βρίσκεται στο απόλυτο σταυροδρόμι, ενώ στο απέναντι Μαϊάμι ακόμη πανηγυρίζουν τα παιδιά των ποινικών και των λούμπεν του Μπατίστα. Θα κριθεί από το σοσιαλιστικό σύστημα - πολύ διαφορετικό από το σοβιετικό - που παρά τις αδυναμίες και τα τρωτά του, έφτασε να έχει το χαμηλότερο ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας στη Λατινική Αμερική και το υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο της Καραϊβικής, σύμφωνα με την UNESCO.

Θα κριθεί για την αφοσίωση και την παρακαταθήκη του σε έναν κόσμο όπου η ιδεολογική ηγεμονία δεν ήταν αυτή της Αριστεράς και που τεράστια ποσά δαπανήθηκαν για να κυριαρχήσουν τα πρότυπα της ποπ κουλτούρας και των πολλών γνωστών και άγνωστων Σχεδίων τύπου Μάρσαλ. Μέρος αυτού του δημόσιου λόγου, χαιρέκακα και σχεδόν μεταφυσικά αυτές τις ημέρες αφαίρεσε τον Φιντέλ από το ιστορικό του πλαίσιο και τον επιχρωμάτισε ως αιμοσταγή δικτάτορα που κάπνιζε πούρα. Οι πιο «μεγαλόκαρδοι» απολογητές βρήκαν κάτι να ψελλίσουν για τον ρομαντισμό της νιότης ή των πρώτων χρόνων της Επανάστασης στην Κούβα. Οι ίδιοι που όπως μανιχαϊστικά αξιολογούν την προσπάθεια του κουβανικού λαού, έτσι με διάφορα «ναι μεν αλλά» αποσιωπούν τον μακαρθισμό στις ΗΠΑ, το απαρτχάιντ, το έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία και τόσα άλλα «κατορθώματα» του καπιταλισμού.

Εχει πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις διάφορους λογίους της φιλελεύθερης Δύσης - αυτής που προσεχώς θα παραδοθεί σύσσωμη στην παγκόσμια Ακροδεξιά - να μιλούν χαιρέκακα για τον ταλαιπωρημένο, ηρωικό λαό της Κούβας με αφορμή τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο. Εχει επίσης πολύ ενδιαφέρον να τους βλέπεις να εστιάζουν σε στρεβλώσεις μιας περικυκλωμένης χώρας, ξεχνώντας τα θεματικά πάρκα πορνείας σε καπιταλιστικούς παραδείσους όπως η Ταϊλάνδη. Ξεχνώντας επίσης πώς είναι να ζεις σε καθεστώς εγκληματικού εμπάργκο για πενήντα χρόνια και με συνεχείς τις απόπειρες παλινόρθωσης της δικτατορίας Μπατίστα, όπως στην εισβολή του Κόλπου των Χοίρων. Ο Φιντέλ ήταν μια καλή ευκαιρία να τους ξαναθυμηθούμε.

ΚΑΛΟΣ Ο ΘΟΛΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΕΝΤΑΦΙΑΣΘΗΚΑΝ ΟΙ -ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ...- ΚΙΝΔΥΝΟΙ;

Από "ΤΑ ΝΕΑ" (ηλεκτρονική έκδοση)



Ενταφιάστηκε ο αντιδραστήρας του Τσερνόμπιλ 
κάτω από μεταλλικό θόλο

Ενας μεταλλικός θόλος καλύπτει πλέον την σαρκοφάγο που περιβάλλει τον κατεστραμμένο πυρηνικό αντιδραστήρα του Τσερνόμπιλ για να τον προστατεύει και για να συγκρατεί τη ραδιενέργεια. Ο θόλος θα εγγυάται σύμφωνα με τους κατασκευαστές του την ασφάλεια του σταθμού για τα επόμενα 100 χρόνια.

Γιορτάσαμε σήμερα στο Τσερνόμπιλ την επιτυχημένη ολοκλήρωση της επιχείρησης τοποθέτησης του θόλου, ένα βήμα-κλειδί για την ολοκλήρωση του διεθνούς προγράμματος που θα έχει ως αποτέλεσμα να μετατρέψει το Τσερνόμπιλ σε μια εγκατάσταση ασφαλή και ακίνδυνη για το περιβάλλον μέχρι τον Νοέμβριο 2117, ανακοίνωσαν οι γαλλικές κατασκευαστικές εταιρείες Vinci και Bouygues, που

Ο ΚΑΘ' ΟΛΑ ΣΥΡΙΖΟΠΡΕΠΗΣ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ"(;) ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΜΗΛΙΟΥ...

Από "ΤΑ ΝΕΑ" και την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
"ΤΑ ΝΕΑ", 29/11/16

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/11/16
Εκπληξη με Γ. Μηλιό στο Φεστιβάλ Αθηνών

Του Σάκη Ιωαννίδη


«Ηττηθήκαμε». Δεν είναι ο τίτλος που θα περίμενε κανείς από κάποιον που καλείται να υπηρετήσει σε μια θέση έπειτα από κυβερνητική επιλογή, αλλά ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του ΕΜΠ Γιάννης Μηλιός δεν μασάει τα λόγια του. Ο πρώην υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ σε παλαιότερη συνέντευξή του στη δημοσιογράφο Βασιλική Σιούτη, που είναι αναρτημένη στην προσωπική του ιστοστελίδα, ασκεί κριτική στην κυβερνητική πολιτική και τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι ηττήθηκε ο ίδιος και όσοι υποστήριζαν εναλλακτική πρόταση ενάντια στην πολιτική των μνημονίων. 

Οι θέσεις του κ. Μηλιού είναι γνωστές από το καλοκαίρι του 2015 και δεν θα προκαλούσαν εντύπωση αν ο ίδιος δεν ήταν από χθες ο νέος πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και η πρώτη επιλογή που φέρει την υπογραφή της νέας υπουργού Πολιτισμού Λυδίας Κονιόρδου. Αυτόν τον ομολογουμένως ενδιαφέροντα τρόπο επέλεξε η κ. Κονιόρδου προκειμένου να κλείσει το σίριαλ του φεστιβάλ, που είχε καταντήσει ολίγον σαπουνόπερα, προκειμένου, όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της απόφασης, να διασφαλιστεί η «ομαλή, σταθερή και εύρυθμη» λειτουργία του.

Με άλλα λόγια, ο κ. Μηλιός, μαζί με τα μέλη του νέου Δ.Σ., ανάμεσα στα οποία και ο συνθέτης Γιώργος Κουρουπός, θα κληθεί να συμπλεύσει με μια πολιτική που αν μη τι άλλο θα πρέπει να αντανακλά την κυβερνητική πολιτική στον τομέα του πολιτισμού. Και αν η αλλαγή του Δ.Σ. ικανοποίησε το αίτημα που είχε διατυπώσει σε όλους τους τόνους ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, αρκετοί στον ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασαν την έκπληξή τους ακούγοντας το όνομα του νέου προέδρου.

Πάντως, ο κ. Μηλιός εξέφρασε τους στόχους του σε δήλωση που ανάρτησε στην ιστοσελίδα του: «Το Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου πρέπει να γίνει ορόσημο του σύγχρονου πολιτισμού. Να ανοίξει τις πόρτες του στην κοινωνία, να πλησιάσει τους πολλούς και τις πολλές, να περπατήσει στις διεθνείς λεωφόρους, να λειτουργήσει ως πεδίο δημιουργικότητας αλλά και ανατρεπτικής σκέψης», αναφέρει. Σε άλλο σημείο τονίζει ότι «σε μια περίοδο της ζωής μου που δεν συμμετέχω στην κεντρική πολιτική και σε κομματικούς σχηματισμούς, αποδέχθηκα με χαρά να βοηθήσω» και καταλήγει ότι «η επιτυχία ωστόσο θα εξαρτηθεί από τη συμμετοχή των πολλών».

Εκρηκτική κατάσταση

Είναι γεγονός ότι η κ. Κονιόρδου δεν πρόλαβε να αναλάβει καθήκοντα και κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια εκρηκτική κατάσταση σε έναν από τους μεγαλύτερους πολιτιστικούς φορείς της χώρας. Τα «οικογενειακά» του φεστιβάλ βγήκαν στη φόρα με τον απολογισμό του κ. Θεοδωρόπουλου στις αρχές Νοεμβρίου και από τότε άρχισαν να εξαπολύονται δηλητηριώδη βέλη από όλες τις πλευρές, αναμοχλεύοντας μεταξύ άλλων την υπόθεση της πλήρωσης της θέσης του γενικού διευθυντή και δημιουργώντας μια τοξική εικόνα για τον οργανισμό. Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στην άκαρπη συνάντηση των εμπλεκόμενων μερών με την υπουργό Πολιτισμού υπό τον «συντονισμό» του υπουργού Επικρατείας Χριστόφορου Βερναρδάκη. Μετά τη σιγή ασυρμάτου που μεσολάβησε, το απερχόμενο Δ.Σ. έστειλε την περασμένη Κυριακή μια πολυσέλιδη ανακοίνωση-απάντηση στα παράπονα που είχε διατυπώσει ο κ. Θεοδωρόπουλος. Το Δ.Σ. μόλις χθες έμαθε για την αντικατάστασή του από τις ενημερωτικές ιστοσελίδες. Μερικές ώρες νωρίτερα η κ. Κονιόρδου έλεγε στους δημοσιογράφους από την Ελευσίνα, όπου βρέθηκε, ότι θα λειτουργήσει ως «ειρηνοποιός» στα ανοικτά ζητήματα του σύγχρονου πολιτισμού.

«Πρέπει να επέλθει ειρήνη για ένα κοινό σκοπό και ομαλότητα, γιατί έχουμε πολύ σπουδαίο έργο (και) όχι μόνον ο τόπος μας, ο πλανήτης ολόκληρος μπαίνει σε μεγάλες προκλήσεις και αναμετρήσεις και δεν έχουμε την πολυτέλεια να συγκρουόμαστε μεταξύ μας», τόνισε. Πάντως, μετά την αποπομπή του Γιώργου Λούκου και το φιάσκο του Γιαν Φαμπρ, ο πλανήτης «φεστιβάλ» μόνον ειρήνη δεν έχει. Από φαντασία, πάντως, διαθέτει αρκετή.