Πολλές φορές στο παρελθόν, προσπάθησα να εξηγήσω (εις ώτα μη ακουόντων) γιατί οι τράπεζες, που δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, θα έπρεπε να χρεώνουν (βεβαίως ανάλογα με το κόστος αυτής της υπηρεσίας...) μόνο την επιχείρηση και όχι και τον πελάτη που εξοφλεί το τιμολόγιο, και ιδού γιατί: Για παράδειγμα, η ΔΕΗ δίνει την επιλογή να εξοφλούνται οι λογαριασμοί είτε μέσω τραπέζης είτε σε υποκατάστημα. Προφανώς, η πρώτη επιλογή έχει πολλά οφέλη για όλους τους ενδιαφερόμενους, για παράδειγμα: – Η ΔΕΗ αποφεύγει το (σε σύγκριση με το ποσό που εισπράττει) «τεράστιο» κόστος (κατάστημα, υπάλληλοι, χαρτιά, χειρισμός χαρτιών...). – Ο καταναλωτής αποφεύγει το κόστος: από ελάχιστο, εάν, για οποιονδήποτε λόγο, βρίσκεται κοντά στο υποκατάστημα, οπότε γλιτώνει μόνο τον χρόνο αναμονής, έως (επίσης, σε σύγκριση με το ποσό που πληρώνει) «τεράστιο», εάν πρέπει να μεταβεί στο υποκατάστημα, με Ι.Χ., μόνο για να εξοφλήσει τον λογαριασμό, οπότε γλιτώνει και το κόστος μετάβασης (φθορά αυτοκινήτου, καύσιμα, πάρκινγκ...). – Η οικονομία γίνεται πιο ανταγωνιστική όταν καταργείται κάποιο κόστος, ενώ η αποφυγή μετάβασης στο υποκατάστημα με Ι.Χ. συνεπάγεται μείωση των ρύπων, μείωση των εισαγωγών (αυτοκίνητα, καύσιμα...). Συνεπώς, με δεδομένο ότι η πρώτη επιλογή που μας δίνει η ΔΕΗ, προέκυψε, έγινε εφικτή λόγω της προόδου (Διαδίκτυο κ.λπ.) και ότι τα οφέλη της προόδου, που σε τελική ανάλυση λειτουργούν σαν πόροι, είναι πόροι, τότε η μείωση των χρεώσεων των τραπεζών δεν είναι αναδιανομή εισοδήματος αλλά κοινωνικά δίκαιη κατανομή αυτού του πόρου.....

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 20/12/24

Τραμπ, συμπάθειες και διπλωματία

Κύριε διευθυντά

« Make America Great Again» ξεφώνιζε σε κάθε του προεκλογική ομιλία. Ετσι φρόντισε αμέσως να διορίσει πρεσβευτές σε διάφορες χώρες που θα συνεισφέρουν και θα συμβάλουν στην απόδειξη του μεγαλείου της πατρίδας του. Θα γνωρίσουμε σε λίγο και στη χώρα μας τη νέα του εκπρόσωπο. Μας έρχεται με πλούσιο βιογραφικό, γεμάτο με «πικάντικες» προσωπικές ιστορίες, με περιγραφές, και φωτογραφικό υλικό. Εν αναμονή! 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΡΑΚΑΤΟΣ
Χαλάνδρι

Κοινωνική δικαιοσύνη και περί χρεώσεων

Κύριε διευθυντά

Αρχίζω, για να τους έχουμε κατά νου, με δύο ορισμούς. Η κοινωνική δικαιοσύνη (κατά Τζον Ρολς, η δίκαιη κατανομή του εισοδήματος, των προνομίων και των ευκαιριών γενικότερα) σχετίζεται με τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να κατανέμονται οι πόροι (και, συμπληρώνω εγώ, τα οφέλη της προόδου, επειδή, σε τελική ανάλυση, λειτουργούν σαν πόροι). Αναδιανομή σημαίνει αφαίρεση αξίας (ως αγοραστική δύναμη) από έναν και παροχή της σε άλλον. Εάν δε ο «ένας» είναι πλουσιότερος και ο «άλλος» φτωχότερος, αυτό είναι και κοινωνικά δίκαιο.

Ως γνωστόν, κάθε πράξη και κάθε γεγονός, όπως π.χ. οι περί ου ο λόγος χρεώσεις τραπεζών, έχει συνέπειες (αίτιο και αιτιατό...). Βεβαίως, οι πράξεις και τα γεγονότα στη ζωή μας είναι σχεδόν άπειρα, συνήθως αντιλαμβανόμαστε τι είναι συνέπεια ποιας πράξης ή ποιου γεγονότος, εάν η συνέπεια είναι ωφέλιμη ή επιβλαβής, αλλά σπανίως, γνωρίζουμε πώς μία πράξη ή ένα γεγονός λειτουργεί ώστε να προκαλεί αυτό το αποτέλεσμα, ενώ ποτέ δεν γνωρίζουμε πόσο ωφέλιμο ή επιβλαβές είναι αυτό, για κάθε άνθρωπο που ωφελείται ή βλάπτεται. Προφανώς, για να γίνει αντιληπτό το πώς λειτουργεί κάτι απαιτεί γνώσεις, που συνήθως δεν έχουμε, αλλά και, συνήθως, δεν μας αφορά, ενώ, το πόσο ωφέλιμο ή επιβλαβές είναι για τον καθένα που ωφελείται ή βλάπτεται, απαιτεί κάποια μονάδα μέτρησης, που δεν έχουμε ακόμη επινοήσει.

Για παράδειγμα: «Οι βροχές ήταν καλές, και η φετινή σοδειά ελαιολάδου θα είναι καλή». Ακόμη και οι ελαιοπαραγωγοί, που τους αφορά, δεν γνωρίζουν πώς λειτουργεί η βροχή, ούτε πόση βροχή προκαλεί πόση αύξηση ελαιολάδου. Ομως, όταν πρόκειται για αποφάσεις της κυβέρνησης, ή προτάσεις της αντιπολίτευσης, είναι καθήκον τους να γνωρίζουν και πώς λειτουργεί κάθε απόφαση ή πρόταση και να μη λησμονούν το αδύνατον της μέτρησης. Στην περίπτωση που δεν γνωρίζουν, η συνέπεια θα είναι η μη επίτευξη του επιδιωκόμενου αποτελέσματος, οπότε το όποιο αποτέλεσμα δεν θα είναι ωφέλιμο, ενώ στην περίπτωση που λησμονούν, μπορεί η βλάβη για κάποιους να είναι ανήκεστη. Μετά από αυτόν τον μακροσκελή, αλλά μάλλον απαραίτητο πρόλογο έρχομαι στο κυρίως θέμα, τις χρεώσεις.

Πολλές φορές στο παρελθόν, προσπάθησα να εξηγήσω (εις ώτα μη ακουόντων) γιατί οι τράπεζες, που δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, θα έπρεπε να χρεώνουν (βεβαίως ανάλογα με το κόστος αυτής της υπηρεσίας...) μόνο την επιχείρηση και όχι και τον πελάτη που εξοφλεί το τιμολόγιο, και ιδού γιατί:

Για παράδειγμα, η ΔΕΗ δίνει την επιλογή να εξοφλούνται οι λογαριασμοί είτε μέσω τραπέζης είτε σε υποκατάστημα. Προφανώς, η πρώτη επιλογή έχει πολλά οφέλη για όλους τους ενδιαφερόμενους, για παράδειγμα:

– Η ΔΕΗ αποφεύγει το (σε σύγκριση με το ποσό που εισπράττει) «τεράστιο» κόστος (κατάστημα, υπάλληλοι, χαρτιά, χειρισμός χαρτιών...).

– Ο καταναλωτής αποφεύγει το κόστος: από ελάχιστο, εάν, για οποιονδήποτε λόγο, βρίσκεται κοντά στο υποκατάστημα, οπότε γλιτώνει μόνο τον χρόνο αναμονής, έως (επίσης, σε σύγκριση με το ποσό που πληρώνει) «τεράστιο», εάν πρέπει να μεταβεί στο υποκατάστημα, με Ι.Χ., μόνο για να εξοφλήσει τον λογαριασμό, οπότε γλιτώνει και το κόστος μετάβασης (φθορά αυτοκινήτου, καύσιμα, πάρκινγκ...).

– Η οικονομία γίνεται πιο ανταγωνιστική όταν καταργείται κάποιο κόστος, ενώ η αποφυγή μετάβασης στο υποκατάστημα με Ι.Χ. συνεπάγεται μείωση των ρύπων, μείωση των εισαγωγών (αυτοκίνητα, καύσιμα...).

Συνεπώς, με δεδομένο ότι η πρώτη επιλογή που μας δίνει η ΔΕΗ, προέκυψε, έγινε εφικτή λόγω της προόδου (Διαδίκτυο κ.λπ.) και ότι τα οφέλη της προόδου, που σε τελική ανάλυση λειτουργούν σαν πόροι, είναι πόροι, τότε η μείωση των χρεώσεων των τραπεζών δεν είναι αναδιανομή εισοδήματος αλλά κοινωνικά δίκαιη κατανομή αυτού του πόρου.

Συμπέρασμα: Εάν γίνει αποδεκτό ότι, όντως, περί αυτού πρόκειται, τότε θα πρέπει να επαναξιολογηθούν όλες οι χρεώσεις των τραπεζών – και όχι μόνο των τραπεζών.

ΣΥΜΕΩΝ ΡΩΜΥΛΟΣ

Ενα εργοστάσιο παραγωγής Ι.Χ.;

Κύριε διευθυντά

Δύο μεγάλες κινεζικές αυτοκινητοβιομηχανίες ηλεκτρικών οχημάτων προτίμησαν πρόσφατα την Τουρκία για νέα εργοστάσια. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, καμία σχετική επιθυμία από κανέναν μεγάλο επενδυτή παρά την πολυδιαφημιζόμενη επιτυχία στα οικονομικά και στην επενδυτική βαθμίδα του κ. Μητσοτάκη. Στη χώρα μας τη δεκαετία του ’80 συνδικαλιστές «προοδευτικοί» της πλέριας «αλλαγής» στάθηκαν αφορμή να κλείσει το εργοστάσιο της «Νισάν» στον Βόλο, η αυτοκινητοβιομηχανία Κοντογούρη που έφτιαχνε τα θρυλικά «Πόνυ» τη δεκαετία του ’70 με πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία τότε, μαράζωσε και έκλεισε, και γενικά η όποια προσπάθεια για εγχώρια αυτοκινητοβιομηχανία μετά την τραγική για τη χώρα δεκαετία του ’80 των δανεικών, της μίζας και της αρπαχτής, έπεσε στο κενό.

Είναι σαφές ότι το παρελθόν μάς στοιχειώνει και ουδείς πλέον εμπιστεύεται να επενδύσει τα χρήματά του στη χώρα μας. Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης για οικονομικό success story είναι για το θεαθήναι. Μόνον καινούργιες αντιπροσωπείες ανοίγουν. Εργοστάσια παραγωγής αυτοκινήτων ούτε ένα για δείγμα.

ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΉΣ

Προϋπολογισμός και περί οράματος

Κύριε διευθυντά

Παρακολούθησα όλη τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή και διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ανάπτυξης. Ολα όσα συζητήθηκαν για τις χρεώσεις των τραπεζών και τις παροχές στους ενστόλους είναι αποδεκτά, αλλά έπρεπε να επεκταθούν και σε οικονομικά κίνητρα για την αύξηση της παραγωγικότητας και την ενίσχυση κλάδων που έχουν εξαγωγικό χαρακτήρα. Το εμπορικό ισοζύγιο είναι αρνητικό λόγω των μεγάλων εισαγωγών και της περιορισμένης κατανάλωσης ελληνικών προϊόντων.

Πρέπει να αυξηθεί η παραγωγή και η εμπορία των ελληνικών εξαγωγικών προϊόντων. Δεν πρέπει να βασιζόμαστε μόνο στον τουρισμό, γιατί υπάρχουν διακυμάνσεις. Ζούμε σε μια εποχή έντονων γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Σε ό,τι αφορά την αύξηση παραγωγικότητας που υστερούμε διεθνώς πρέπει με τη συνεχή εκπαίδευση και την παροχή οικονομικών κινήτρων (υπερωριών και bonus) να αποκτηθεί από τους εργαζομένους επαγγελματική συνείδηση και εξειδίκευση με την αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας. Ετσι θα καταπολεμηθεί η ανεργία και το brain drain. Η χώρα μας χρειάζεται έναν σύγχρονο παραγωγικό και εμπορικό ιστό για να αντιμετωπίσει τις μελλοντικές εξελίξεις. Ενα νέο όραμα ανάπτυξης.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 

Ομότιμος καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ)

Ο σπουδαίος σκιέρ Θανάσης Τσακίρης

Kύριε διευθυντά,

Διάβασα το ρεπορτάζ που υπογράφει η κ. Σπυριδούλα Σπανέα αναφορικά με τις επιτυχίες και τους στόχους του σκιέρ κ. Αλέξανδρου Γκιννή. Το κείμενο κλείνει με τον χαρακτηρισμό του κ. Γκιννή ως ο «καλύτερος Ελληνας σκιέρ όλων των εποχών». Να ενημερώσω τους αναγνώστες σας ότι ο Δραμινός σκιέρ Θανάσης Τσακίρης έχει συμμετάσχει σε πέντε χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες (1988, 1992,1994,1998, 2010) και υπήρξε τρεις φορές σημαιοφόρος στις τελετές έναρξης (1992, 1994, 2010). Εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στον κ. Γκιννή, αλλά ας μη λησμονούμε τους ολυμπιονίκες της Περιφέρειας. 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΙΡΉΣ 

Καρδιολόγος Δράμα