οι κηπουροι τησ αυγησ

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019

H EΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΣΕ ΣΚΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ (Αθηνών και Λευκωσίας)....ΚΥΤ

ΚΥΡ



"ΤΑ ΝΕΑ", Κώστας Μητρόπουλος



"Εφ.Συν". Μιχάλης Κουντούρης



"TVXS", Γιάννης Δερμεντζόγλου



"ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ", Γιάννης Δερμεντζόγλου



"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", Ανδρέας Πετρουλάκης



"Η ΑΥΓΗ", Τάσος Αναστασίου


ΑΡΚΑΣ



ΑΡΚΑΣ








"ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ"


"Εφ.Συν", Κώστας Γρηγοριάδης


"Η ΑΥΓΗ", Βαγγέλης Χερουβείμ


"Ο Φιλελεύθερος", Πίν


"|ΧΑΡΑΥΓΗ"


"Ο Φιλελεύθερος", Νίκος Πογιατζής


ΑΡΚΑΣ

Η ποιοτική αναβάθμιση των προκλήσεων από την πλευρά της Αγκυρας φέρνει την Αθήνα δύο βήματα πιο κοντά στην οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, καθώς επιταχύνονται οι συνομιλίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο, με στόχο να προληφθούν οι όποιες αρνητικές εξελίξεις. Το 2019 κλείνει με την επίσκεψη τεχνικών κλιμακίων του ΥΠΕΞ σήμερα στη Ρώμη, με στόχο να ξεπεραστούν τα όποια εμπόδια και τελικά να επιτευχθεί η επικαιροποίηση της συμφωνίας του 1977 για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Ιόνιο και να εμπλουτιστεί με την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Τα τεχνικά κλιμάκια θα ακολουθήσει και συνάντηση Δένδια με τον ιταλό ομόλογό του Λουίτζι ντι Μάιο για την τελική συμφωνία, σε ημερομηνία που θα καθοριστεί, με διπλωματικές πηγές να δηλώνουν ότι οι δύο χώρες είναι πολύ κοντά σε συμφωνία - επικρατεί αισιοδοξία ότι τα τεχνικής φύσης εμπόδια που υπάρχουν θα ξεπεραστούν....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 30/12/19


ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΦΩΤΑΚΗ
Βήματα προς τα εμπρός επιχειρεί να κάνει η ελληνική διπλωματία, με στόχο να προλάβει τα τετελεσμένα που επιδιώκει να επιβάλει η Τουρκία σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, εκμεταλλευόμενη την κατάσταση στη Λιβύη καθώς και τα δύο μνημόνια κατανόησης που υπέγραψε με την κυβέρνηση της Τρίπολης. Η ποιοτική αναβάθμιση των προκλήσεων από την πλευρά της Αγκυρας φέρνει την Αθήνα δύο βήματα πιο κοντά στην οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, καθώς επιταχύνονται οι συνομιλίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο, με στόχο να προληφθούν οι όποιες αρνητικές εξελίξεις.

Το 2019 κλείνει με την επίσκεψη τεχνικών κλιμακίων του ΥΠΕΞ σήμερα στη Ρώμη, με στόχο να ξεπεραστούν τα όποια εμπόδια και τελικά να επιτευχθεί η επικαιροποίηση της συμφωνίας του 1977 για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Ιόνιο και να εμπλουτιστεί με την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Τα τεχνικά κλιμάκια θα ακολουθήσει και συνάντηση Δένδια με τον ιταλό ομόλογό του Λουίτζι ντι Μάιο για την τελική συμφωνία, σε ημερομηνία που θα καθοριστεί, με διπλωματικές πηγές να δηλώνουν ότι οι δύο χώρες είναι πολύ κοντά σε συμφωνία - επικρατεί αισιοδοξία ότι τα τεχνικής φύσης εμπόδια που υπάρχουν θα ξεπεραστούν.

Αντίστοιχα η Αθήνα προωθεί και την επιτάχυνση των συνομιλιών με την Αίγυπτο για καθορισμό ΑΟΖ, καθώς θεωρείται ότι ενδεχόμενη συμφωνία θα στείλει ένα σαφές μήνυμα στην Αγκυρα όσον αφορά την ακυρότητα των δύο μνημονίων με την κυβέρνηση της Τρίπολης. Τα τεχνικά κλιμάκια Ελλάδας - Αιγύπτου προγραμματίζεται επίσης να συναντηθούν μέσα στον Ιανουάριο, με την πρόοδο να είναι ζητούμενο για την Αθήνα και σε αυτή την περίπτωση, έστω και αν χρειαστούν ενδεχόμενες «υποχωρήσεις».

Η υπογραφή για τον EastMed

Και ενώ η κυβέρνηση ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά της και προωθεί συγκεκριμένες ενέργειες που τη φέρνουν πιο κοντά στον καθορισμό ΑΟΖ, ιδιαίτερη σημασία και συμβολισμό αποκτά και η υπογραφή της διακρατικής συμφωνίας για τον EastMed από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου και τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη. Μια υπογραφή που χαρακτηρίζεται και σαν ένα «όπλο» στη φαρέτρα του Κυριάκου Μητσοτάκη για το ταξίδι του στις ΗΠΑ και τη συνάντηση με τον αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ στις 7 Ιανουαρίου, όπου επίσης θα τεθούν επί τάπητος τα ελληνοτουρκικά. Οι ΗΠΑ άλλωστε έχουν λάβει μέρος στις διευρυμένες τριμερείς Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, τονίζοντας ότι αυτή η συμμαχία των «3+1» είναι κομβική και για τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον στην Ανατολική Μεσόγειο, η οποία έχει αναβαθμιστεί γεωπολιτικά και λόγω του ενεργειακού ανταγωνισμού.

Ο ρόλος των ενεργειακών εξελίξεων αποδεικνύεται καταλυτικός στην Ανατολική Μεσόγειο και ικανός να διαμορφώνει συμμαχίες και μέτωπα. Οι ενεργειακές συμφωνίες άλλωστε είναι αυτές που έχουν βάλει ως ισχυρό παίκτη στο παιχνίδι και τη Γαλλία, η οποία έχει πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντι στην Τουρκία, ενώ οι συμφωνίες που έχει υπογράψει ο γαλλικός κολοσσός Total για έρευνες τόσο στην κυπριακή ΑΟΖ όσο και στα οικόπεδα νότια της Κρήτης τη φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στις ελληνικές και κυπριακές θέσεις. Η Γαλλία θα πάρει μέρος και στη διευρυμένη τριμερή Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου τις επόμενες ημέρες, ενώ κρίσιμη θα είναι και η συνάντηση Μητσοτάκη με τον γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, καθώς η Αθήνα επενδύει σημαντικά στη στήριξη του Παρισιού.

Στη διπλωματία των ενεργειακών αξίζει να προστεθεί και το EastMed Gas Forum, το ενεργειακό φόρουμ για το φυσικό αέριο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, που κατά τον υπουργό Ενέργειας Κωστή Χατζηδάκη τείνει να μετατραπεί σε οργανισμό συνεργασίας, στον οποίο λαμβάνουν μέρος Ελλάδα, Κύπρος, Αίγυπτος, Ιορδανία, Ισραήλ και Παλαιστινιακή Αρχή.

Η στάση του Βερολίνου
Και αν το Παρίσι εμφανίζεται πιο φιλικό στην Αθήνα, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για το Βερολίνο. Η επίσκεψη της γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ στην Αγκυρα για συνάντηση με τον τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που προγραμματίζεται αρχές Ιανουαρίου, με επίκεντρο το Προσφυγικό, ανησυχεί - και όχι άδικα - την ελληνική πλευρά. Και αυτό γιατί ο εκβιασμός που επιχειρεί μέσω του Προσφυγικού ο Ερντογάν μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα μια «θυσία», που θα αντιστρατεύεται τα ελληνικά συμφέροντα. Μέρκελ - Ερντογάν είχαν και χθες τηλεφωνική συνομιλία με επίκεντρο τις εξελίξεις σε Συρία και Λιβύη.

Ο Ερντογάν πλέον εμφανίζεται διατεθειμένος να σαμποτάρει και τη συνάντηση των χωρών (ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία, Γερμανία, Αίγυπτος, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Τουρκία) που συμμετέχουν στη Διαδικασία του Βερολίνου, για τη Λιβύη, υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να ακυρωθεί εάν δεν σταματήσει η πολιορκία της Τρίπολης από τον στρατηγό Χαλίφα Χαφτάρ.

Η Λιβύη και η πρόθεση της Τουρκίας για αποστολή στρατευμάτων, που θα εγκριθεί στις 8 ή 9 Ιανουαρίου από την τουρκική Βουλή, δείχνει να μετατρέπονται σε αγκάθι και στις σχέσεις του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν με τον Ερντογάν, με τη συζήτηση κατά τη συνάντησή τους στην Κωνσταντινούπολη για τα εγκαίνια του TurkishStream να αποκτά κρίσιμο ρόλο για τις εξελίξεις.

Ο διπλωματικός πυρετός για την κυβέρνηση, όπως όλα δείχνουν, θα διαρκέσει όλο τον Ιανουάριο, καθώς η Αθήνα συνεχίζει να αναζητά συμμάχους και τρόπους να περάσει από τα λόγια στην πράξη όσον αφορά την κατοχύρωσή της απέναντι στις τουρκικές επιδιώξεις.

Ο διπλωματικός πυρετός για την κυβέρνηση, όπως όλα δείχνουν, θα διαρκέσει όλο τον Ιανουάριο, καθώς η Αθήνα συνεχίζει να αναζητά συμμάχους και τρόπους να περάσει από τα λόγια στην πράξη όσον αφορά την κατοχύρωσή της απέναντι στις τουρκικές επιδιώξεις.


ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΛΤΣΩΝΗ

Η υπογραφή της συμφωνίας για τον East Med φαντάζει ίσως σε μερικούς ως ανάχωμα στην τουρκική επιθετικότητα. Πολύ φοβάμαι πως γρήγορα θα φανεί ότι πρόκειται περί αυταπάτης. Καταρχήν δεν είναι βέβαιο πως η συμφωνία θα υλοποιηθεί. Οι ΗΠΑ όσο και το Ισραήλ διαπραγματεύονται παράλληλα με την Τουρκία, φανερά και υπόγεια. Η προώθηση του αγωγού εμπλέκει την Ελλάδα στον γενικότερο ανταγωνισμό για τα τεράστια γεωοικονομικά συμφέροντα της περιοχής και την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής, ενώ ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να έχει κανένα όφελος από την υπόθεση αυτή, ούτε οικονομικό ούτε διπλωματικό. Αντίθετα, καθώς ο αγωγός έχει αντιρωσική αιχμή, απομακρύνει τη Ρωσία από την Ελλάδα και προσφέρει αληθοφανή επιχειρήματα στον Ερντογάν ότι επιχειρείται η απομόνωση της Τουρκίας. Ενδέχεται έτσι να εντείνει την επιθετικότητά του.

Εξίσου επικίνδυνη είναι η εμπλοκή της χώρας μας στον εμφύλιο της Λιβύης (πόλεμο των μεγάλων δυνάμεων δι' αντιπροσώπων) ως αντιστάθμισμα της τουρκικής εμπλοκής. Αν αληθεύει ότι υπάρχει συμφωνία μεταξύ του ελληνικού και του λιβυκού ναυτικού (υπό τον Χάφταρ) για να αποτραπεί η παρουσία τουρκικών πλοίων, θα πρόκειται για επιλογή που εκθέτει σε μεγάλους κινδύνους την ειρήνη και την ασφάλεια του ελληνικού λαού. Η Ελλάδα δεν πρέπει να καταλήξει υποχείριο των ανταγωνισμών των μεγάλων και των περιφερειακών δυνάμεων στην περιοχή. Ετσι δεν διασφαλίζονται τα κυριαρχικά δικαιώματά της. Βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο.

Δεν αρκεί να έχει κανείς το διεθνές δίκαιο με το μέρος του. Πρέπει και να το δείχνει έμπρακτα. Γι' αυτό ο δρόμος για την ειρήνη και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων βρίσκεται στις αρχές της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών, στον διάλογο - όσο δύσκολος και αν είναι -, στην καλλιέργεια σχέσεων φιλίας ανάμεσα στους λαούς. Στην Τουρκία υπάρχουν ευρύτατες κοινωνικές δυνάμεις που δεν εγκρίνουν την επιθετική πολιτική Ερντογάν, αν και η καταπίεση του καθεστώτος δεν επιτρέπει να ακουστούν οι φωνές αυτές πιο δυνατά.



Η προσφυγή στη Χάγη είναι ένα από τα μέσα του διεθνούς δικαίου για την επίλυση των διαφορών. Αλλά η σύναξη συνυποσχετικού με την Τουρκία δεν μπορεί να γίνει μέσα στο κλίμα των πιέσεων και των παράνομων προκλήσεων της Τουρκίας. Δεν μπορεί επίσης να περιλαμβάνει παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας, όπως οι «γκρίζες» ζώνες ή η άρνησή της να δεχτεί το αυτονόητο δικαίωμα της Ελλάδας για χωρικά ύδατα 12 ν.μ.

Στο μεταξύ η χώρα μας θα εξακολουθεί να έχει ανάγκη από ένα ευρύ διπλωματικό μέτωπο. Και αυτό δεν μπορεί να περιορίζεται στις παραδοσιακές επιλογές, γιατί τότε δεν θα είναι ευρύ, ούτε σταθερό. Μην ξεχνάμε, για παράδειγμα, ότι οι όποιες κυρώσεις αποφάσισε η ΕΕ ακόμη αναζητούν τον δρόμο εφαρμογής τους, ενώ ο πρόεδρος Τραμπ παζαρεύει με την Τουρκία, όχι με την Ελλάδα που τη θεωρεί δεδομένη.

-Ο Δημήτρης Καλτσώνης είναι αν. καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Το τελευταίο χρονικό διάστημα η τουρκική επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα επιτείνεται ανησυχητικά. Λόγω αυτού προκαλούνται εύλογες ανησυχίες για τις στοχεύσεις της Τουρκίας που μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και σε θερμό επεισόδιο.

​​Αναγκαία συνθήκη ερμηνείας αυτής της τουρκικής επιθετικότητας αποτελεί η άμεση διασύνδεσή της με τις αντίστοιχες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη περιοχή, στο έδαφος της συνύπαρξης ιμπεριαλιστικών συνεργασιών και ανταγωνισμών, για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και αγωγών.

​Στο «κουβάρι» αυτό, πέρα από ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, ΕΕ, εμπλέκονται η Ελλάδα, η Τουρκία, η Κύπρος, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Εμιράτα κ.ά. και οξύνονται οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων. Ολα αυτά δομούν μια οδυνηρή πραγματικότητα για τους λαούς της περιοχής, με τις αστικές αναλύσεις σκόπιμα να την προσπερνούν, συσκοτίζοντας μεθοδευμένα και τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

​​Αυτό είναι το γεωπολιτικό περιβάλλον απ' το οποίο «αναπηδά» και το τουρκικό δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», κύριο εργαλείο για την επίτευξη της γεωστρατηγικής αναβάθμισης των τουρκικών μονοπωλίων και του κράτους τους.

​​Αναγκαία βήματα αυτού του δόγματος αποτελούν ο αυθαίρετος καθορισμός της υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και η συμφωνία Τουρκίας - κυβέρνησης Σάρατζ της Λιβύης για τον καθορισμό της μεταξύ τους Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).

​Οι προαναφερόμενες τουρκικές κινήσεις επιτυγχάνουν συρρίκνωση της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ, με αντίστοιχη αύξηση της τουρκικής. Επιπλέον, δίνουν στην Τουρκία τη δυνατότητα εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πόρων που βρίσκονται, με βάση το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών, σε ελληνικές και κυπριακές θαλάσσιες ζώνες, ενώ τροφοδοτούν νέο γύρο αντιπαραθέσεων για τον αγωγό East Med που προωθούν οι αστικές τάξεις του Ισραήλ, της Ελλάδας, της Κύπρου με τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ.

​Στην κατεύθυνση αυτή, αρχίζει να προβάλλεται το δίλημμα: συμβιβασμός, έστω και επώδυνος, και συνεκμετάλλευση, έστω και με κάποιες υποχωρήσεις στα κυριαρχικά μας δικαιώματα, ή πόλεμος με ό,τι αυτό συνεπάγεται;

​Το δίλημμα αυτό είναι ψευδεπίγραφο, γιατί συγκαλύπτει ότι μια σύγκρουση μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη ενός συμβιβασμού υπό την επικυριαρχία του ΝΑΤΟ, αλλά και το ότι ένας συμβιβασμός ενέχει το σπέρμα μιας μελλοντικής σύγκρουσης.

Αλλωστε είναι προφανές ότι η αναφορά στη συνεκμετάλλευση δεν αφορά τη συνεργασία υπέρ των λαών. Αφορά «συνεργασία» μονοπωλιακών ομίλων, με τεράστια και αντικρουόμενα συμφέροντα, όπου αντικειμενικά σε αυτή την περίπτωση διαμορφώνεται επικίνδυνο πεδίο για συγκρούσεις.

​Είναι πλέον φανερό ότι η εμπλοκή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ΝΑΤΟ και ΕΕ όχι μόνο δεν διασφαλίζει την ειρήνη, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, τα συμφέροντα του λαού, αλλά αποτελεί σημαντικό παράγοντα της γεωπολιτικής αστάθειας στην περιοχή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ειρήνη και την ευημερία των λαών.



Οι ελληνικές κυβερνήσεις, τόσο η σημερινή της ΝΔ όσο και οι προηγούμενες, είναι εκτεθειμένες γιατί εφησύχασαν το λαό καλλιεργώντας την εντύπωση ότι η ενεργότερη εμπλοκή στα σχέδια των Αμερικανονατοϊκών θα ήταν ασπίδα για τον λαό και τη χώρα. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έσπασε ρεκόρ αμερικανοπληξίας. Μετέτρεψε τη χώρα σε ορμητήριο των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και σε αυτόν τον δρόμο συνεχίζει η κυβέρνηση της ΝΔ. Σήμερα όλα αυτά καταρρέουν κι ακόμη και οι εμπνευστές τους παραδέχονται ότι «σε περίπτωση σύγκρουσης η Ελλάδα θα είναι μόνη».

​Είναι αναγκαίο όσο ποτέ σήμερα η Ελλάδα να αποδεσμευτεί από ΝΑΤΟ - ΕΕ, να χαράξει μια πορεία με κύριο και βασικό γνώμονα τα συμφέροντα του λαού και των άλλων λαών της περιοχής, δημιουργώντας συνθήκες ειρηνικής τους συνύπαρξης.

-Ο Νίκος Παπαναστάσης είναι αντισυνταγματάρχης ε.α. & βουλευτής Ν. Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΗΜΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΟΦΕΙΛΩΝ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ....

Από την "Εφ.Συν"

"Εφ.Συν", 30/12/19

"....Σε αυτό το περιβάλλον, που τα παραπάνω συνιστούν απλώς μία από τις παρόμοιες όψεις του, η Ελλάδα δεν έχει άλλο την πολυτέλεια της παλιάς αυταπάτης. Οφείλει να αντιληφθεί ότι όλα παίζονται από την αρχή. Και αυτό σημαίνει ότι πλέον όλα είναι δυνατά. Δεν μπορεί να φαντάζεται ότι το να επικαλείται το διεθνές δίκαιο θα τη βοηθήσει στο παραμικρό, την ώρα που τα θεμέλια τρίζουν και η Τουρκία επιστρατεύει τα όπλα για να αλλάξει τα σύνορα. Απέναντι στη βία, στα όπλα, μία και μόνη απάντηση υπάρχει: τα όπλα. Οπως άλλωστε (και) στον 19ο αιώνα...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 30/12/19


ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Μία «πολιτική εκδοχή» της θεωρίας της σχετικότητας θα ήταν το μόνο εργαλείο ικανό να δείξει γιατί όσο προχωρά ο 21ος αιώνας θυμίζει όλο και περισσότερο τον 19ο. Μετά την ήττα του Ναπολέοντα, οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες συνασπίστηκαν προκειμένου να αντιμετωπίσουν προληπτικά τον κύριο εχθρό που είχε πλέον απομείνει απέναντί τους: τις ίδιες τις κοινωνίες, που φλέγονταν από νέες επαναστατικές ιδέες, κυρίως κληρονομιά της Γαλλικής Επανάστασης. Ιδέες που απλώνονταν σαν πυρκαγιά παντού στην Ευρώπη, απειλώντας να τα γκρεμίσουν όλα. Ιδέες εθνικές, που ενισχύθηκαν όσο ποτέ μέχρι τότε από την Αμερικανική Επανάσταση, αλλά και κοινωνικές μαζί, που δεν άφηναν πλέον χώρο στη διά της βίας συντήρηση του αυταρχισμού, που υπήρξε η ιδεολογική σφραγίδα των μεγάλων Αυλών. Και, αυτό, δεν συνέβαινε μόνον ως προς τα ζητήματα Δημοκρατίας, αλλά είχε εφαρμογή και στις διεθνείς σχέσεις.

Η επιμονή της Ευρώπης των αυτοκρατοριών να αγνοήσει την εποχή της υπήρξε καθοριστική για να ανάψει, λίγο αργότερα, η φωτιά των μαρξιστικών ιδεών με τις οποίες η έννοια επανάσταση ξέφευγε από το μέχρι τότε γνωστό της πλαίσιο. Και για πρώτη φορά απειλούσε και στα δύο μέτωπα ταυτόχρονα: και στην κοινωνική και πολιτική ανατροπή, αλλά εξίσου και στην ανατίναξη των διεθνών συσχετισμών ισχύος ανάμεσα στα κράτη. Ο Διεθνισμός ήταν το νέο καθοριστικό στοιχείο που θα χτυπούσε από εκείνη τη στιγμή ορμητικά, μέσα από τον κοινωνικό ξεσηκωμό, την πόρτα της Ευρώπης. Ολα αυτά λύθηκαν, τελικά, με αίμα: είτε στα διεθνή πεδία των μαχών είτε στις επαναστατημένες πόλεις των πολυεθνικών αυτοκρατορικών σχηματισμών.

Σήμερα, ας δει κανείς τη Λιβύη: μία δικτατορία, του Καντάφι, έπεσε με κρότο πριν από λίγα χρόνια. Επεσε από την ανάγκη για δημοκρατία, μα και από την απώλεια στήριξης του διεθνούς παράγοντα, που επέτρεψε σε αυτή την ανάγκη να εκραγεί, ενώ στέρησε από το καθεστώς τη δυνατότητα να αντιδράσει. Πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή; Σε έναν διαρκή εμφύλιο πόλεμο με αντικείμενο την εσωτερική εξουσία, αλλά και, εξίσου, τη διεθνή θέση της χώρας. Μετά τη Συρία, η νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία επεμβαίνει στρατιωτικά και εκεί. Και η Αίγυπτος ετοιμάζεται να απαντήσει με τα όπλα. Λίγοι γνωρίζουν ότι η Λιβύη είχε βοηθήσει την Τουρκία στην εισβολή στην Κύπρο το 1974, κάτι που, μεταξύ άλλων, δείχνει τον βαθύ διχασμό της χώρας. Ο Ερντογάν επενδύει δυναμικά σε αυτή την όψη της Λιβύης όπως παλιότερα προσπάθησε, με παταγώδη αποτυχία, να επενδύσει στους ομογάλακτους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο και αλλού. Ετσι, η Λιβύη είναι πλέον το πεδίο στο οποίο αναμετρώνται όλοι και όλα: οι σύγχρονες μεγάλες δυνάμεις, ενίοτε αυτοκρατορίες, οι κοινωνικές και πολιτικές ιδέες, οι ταραγμένες γεωπολιτικές ισορροπίες, οι πολιτικοθρησκευτικές διαιρέσεις, τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, ενώ αντανακλούν ευθέως και οι «κρυφές» ενδοευρωπαϊκές συγκρούσεις. Τα αντίπαλα στρατόπεδα που οικοδομούνται είναι σαν να έχουν βγει μέσα από εγχειρίδια Ιστορίας, έχοντας ένα ακόμα κρίσιμο χαρακτηριστικό: ορισμένες από τις διεθνείς συμμαχίες βρίσκονται υπό αίρεση και μεταβολή μέχρι το παρά ένα της καθολικής ρήξης.


Σε αυτό το περιβάλλον, που τα παραπάνω συνιστούν απλώς μία από τις παρόμοιες όψεις του, η Ελλάδα δεν έχει άλλο την πολυτέλεια της παλιάς αυταπάτης. Οφείλει να αντιληφθεί ότι όλα παίζονται από την αρχή. Και αυτό σημαίνει ότι πλέον όλα είναι δυνατά. Δεν μπορεί να φαντάζεται ότι το να επικαλείται το διεθνές δίκαιο θα τη βοηθήσει στο παραμικρό, την ώρα που τα θεμέλια τρίζουν και η Τουρκία επιστρατεύει τα όπλα για να αλλάξει τα σύνορα. Απέναντι στη βία, στα όπλα, μία και μόνη απάντηση υπάρχει: τα όπλα. Οπως άλλωστε (και) στον 19ο αιώνα.

"...Κακώς η ελληνική κυβέρνηση κρατά αποστάσεις. Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτή της την επιλογή. Οι σύμβουλοι του Κυριάκου Μητσοτάκη τού είπαν το απαράδεκτο να κρατηθεί μακριά από το Κυπριακό «για να μη χρεωθεί» τα όποια προβλήματα προκύψουν. Έχω πει πολλές φορές ότι στην Εξωτερική Πολιτική της Ελλάδας μπορεί να διακρίνει κανείς in abstractum δύο ρεύματα. Το ένα θέλει να βρει δημιουργικές λύσεις. Το άλλο ζει από τη διαιώνιση των προβλημάτων. Το ένα είναι δημοκρατικό και ενεργητικό. Το άλλο παθητικό, αδρανές. Το ένα επιδιώκει συμμαχίες, το άλλο καταγγέλλει τις συμμαχίες. Το πρώτο δεν δειλιάζει, το δεύτερο είναι φοβικό. Το πρώτο έχει σχέδιο, ιδέες και προοπτικές. Το δεύτερο υποχωρεί άτακτα, συχνά «σκούζοντας»...."

Από το "Φιλελεύθερο"


"Ο Φιλελεύθερος", 29/12/19

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟ

Οι σύμβουλοι του Κυριάκου Μητσοτάκη τού είπαν το απαράδεκτο να κρατηθεί μακριά από το Κυπριακό «για να μη χρεωθεί» τα όποια προβλήματα προκύψουν. Αυτό αναφέρει ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Νίκος Κοτζιάς σημειώνοντας πως «κακώς η ελληνική κυβέρνηση κρατά αποστάσεις από την Κύπρο». Σε συνέντευξή του στο «Φ», ο Νίκος Κοτζιάς παρουσιάζεται αποκαλυπτικός τόσο σε σχέση με τη διαχείριση που γίνεται από τη σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδος όσο και για τις αντιδράσεις που αντιμετώπισε ο ίδιος, κατά τη θητεία του ως ΥΠΕΞ, όταν διαμόρφωσε μια νέα πολιτική στο Κυπριακό. 

Αναφέρεται σε δύο ρεύματα που υπάρχουν στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Το πρώτο «θέλει να βρει δημιουργικές λύσεις. Το άλλο ζει από τη διαιώνιση των προβλημάτων. Το ένα είναι δημοκρατικό και ενεργητικό. Το άλλο παθητικό, αδρανές. Το ένα επιδιώκει συμμαχίες, το άλλο καταγγέλλει τις συμμαχίες. Το πρώτο δεν δειλιάζει, το δεύτερο είναι φοβικό…». Όπως συναφώς τονίζει, «το πρώτο ρεύμα είναι το ρεύμα που έκφραζε η εξωτερική πολιτική επί υπουργίας μου, το δεύτερο είναι αυτό της σημερινής ΝΔ». 

Ο Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος καλεί σε συγκρότηση ενός Κινήματος Συμπαράστασης στην Κύπρο, αναφερόμενος στην ακολουθούμενη από την Αθήνα πολιτική είπε πως δεν κατανοεί την πολιτική τετελεσμένων της Τουρκίας, δεν θέλει να ενοχληθεί από τις παραβιάσεις των Τούρκων στις κυπριακές θαλάσσιες ζώνες. Δεν κατανοεί, συνέχισε, ότι με την πολιτική αδράνειας και κατευνασμού δίνει περιθώρια δράσης στην Τουρκία.

-Πώς αξιολογείτε τις εξελίξεις στο Κυπριακό, όπως προδιαγράφονται μετά το δείπνο Γκουτέρες, Αναστασιάδη και Ακιντζί;

-Όσοι κράζανε μετά το Κραν Μοντανά ότι «χάθηκε η τελευταία ευκαιρία» καιρός να κάνουν αυτοκριτική. Δεν έχουν καταλάβει πώς δουλεύει το διεθνές σύστημα. Το ζητούμενο, βέβαια, είναι πώς πάμε στην επόμενη διαπραγμάτευση, ποιοι είναι οι στόχοι; Όλοι μιλούν για «λύση του Κυπριακού», αλλά πολλοί εννοούν διαφορετικά πράγματα. Εγώ ορίζω αυτή τη λύση, πρωτίστως, ως την απαλλαγή από την κατοχή, καθώς και τη διασφάλιση της ειρηνικής και δημιουργικής συνύπαρξης όλων των κοινοτήτων και μειονοτήτων της Μεγαλονήσου. Αντίθετα, κάποιοι την εννοούν, δυστυχώς, ως την ικανοποίηση των απαιτήσεων της άλλης πλευράς «προκειμένου να μη θυμώνει». Ενώ κάποιοι τρίτοι την κατανοούν αποκλειστικά ως τη διανομή του φυσικού αερίου, λες και το «Κυπριακό» γεννήθηκε μέσα από «τη μάχη» για κατανομή πόρων. 


-Θα υπάρξουν εξελίξεις; Η στάση της επίσημης Ελλάδας;

-Από την επίσημη ελληνική πλευρά δεν υπάρχει έμπνευση και επεξεργασία νέων θέσεων. Οδεύουμε σε μια επανάληψη παλιών λογικών. Δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε να οδηγηθεί η Κύπρος σε οριστική και θεσμική κατοχυρωμένη διχοτόμηση. Όποιος νομίζει ότι σε μια τέτοια περίπτωση η Τουρκία θα «κάτσει ήσυχα» και δεν θα θέλει να καταλάβει όλο το νησί κάνει μεγάλο λάθος. 

-Μία πενταμερής μπορεί να αποδώσει; Τι σας έδειξε η προηγούμενη εμπειρία;

-Μέχρι τις διαπραγματεύσεις στην Ελβετία, Γενεύη και Κραν Μοντανά, η δική μας πλευρά έκανε υποχωρήσεις. Είχε γίνει πια παράδοση, σε κάθε επόμενη διαπραγμάτευση να θέτουμε ως αίτημα να κερδηθεί ό,τι απορρίψαμε στην προηγούμενη. Στο Κραν Μοντανά κάναμε μια τομή. Θέσαμε το Κυπριακό στην πραγματική του βάση ως διεθνές πρόβλημα, διότι ασφαλώς έχει και την εσωτερική του πτυχή. Θέσαμε το αίτημα της κατάργησης των Συνθηκών Συμμαχίας και Εγγυήσεων, που, για να μην ξεχνιόμαστε, τις εισήγαγε στη δεκαετία του πενήντα ο Ε. Αβέρωφ, ασφαλώς ανοήτως. 

Στην επόμενη διαπραγμάτευση πρέπει να ξεκινήσουμε έχοντας ως «ένα το κρατούμενο» τα θέματα που κερδίσαμε στο Κραν Μοντανά. Και αυτό διότι ήταν η πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια που πήραμε και δεν δώσαμε σε μια διαπραγμάτευση. Ακόμα, να έχουμε ετοιμάσει προηγούμενα καλά τις σχέσεις μας με τους εταίρους μας εντός της ΕΕ και να έχουμε κάνει σαφή συζήτηση με τον ΟΗΕ, πριν από όλα τον ΓΓ του ΣΑ. Να ξέρουμε τι θέλουμε και ποιες ακριβώς είναι οι κόκκινες γραμμές μας, τις οποίες οφείλουμε να υπερασπιστούμε με νηφαλιότητα και πειστικότητα, αποτελεσματικά. 

-Και; Είστε αισιόδοξος;

-Ομολογώ ότι έχω μία ανησυχία αν η πλευρά μας είναι επαρκώς προετοιμασμένη. Αν η συνεργασία Αθήνας – Λευκωσίας είναι αυτή που πρέπει να είναι και αν η Αθήνα νιώθει, ως οφείλει, την ιστορική της ευθύνη απέναντι στο Κυπριακό, που είναι εξάλλου έργο της χούντας των Αθηνών. 

-Θα συμφωνήσετε πως η σημερινή ελληνική κυβέρνηση κρατά σκοπίμως αποστάσεις από τις εξελίξεις στο Κυπριακό;

-Κακώς η ελληνική κυβέρνηση κρατά αποστάσεις. Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτή της την επιλογή. Οι σύμβουλοι του Κυριάκου Μητσοτάκη τού είπαν το απαράδεκτο να κρατηθεί μακριά από το Κυπριακό «για να μη χρεωθεί» τα όποια προβλήματα προκύψουν.

Έχω πει πολλές φορές ότι στην Εξωτερική Πολιτική της Ελλάδας μπορεί να διακρίνει κανείς in abstractum δύο ρεύματα. Το ένα θέλει να βρει δημιουργικές λύσεις. Το άλλο ζει από τη διαιώνιση των προβλημάτων. Το ένα είναι δημοκρατικό και ενεργητικό. Το άλλο παθητικό, αδρανές. Το ένα επιδιώκει συμμαχίες, το άλλο καταγγέλλει τις συμμαχίες. Το πρώτο δεν δειλιάζει, το δεύτερο είναι φοβικό. Το πρώτο έχει σχέδιο, ιδέες και προοπτικές. Το δεύτερο υποχωρεί άτακτα, συχνά «σκούζοντας».


-Ποιοι είναι οι εκφραστές αυτών των ρευμάτων; 

-Το πρώτο ρεύμα είναι το ρεύμα που έκφραζε η εξωτερική πολιτική επί υπουργίας μου, το δεύτερο είναι αυτό της σημερινής ΝΔ. Το πρώτο βοήθησε να τεθεί η ουσία του Κυπριακού πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Το δεύτερο μιλά ανόητα, «γελώντας». Δεν κατανοεί την πολιτική τετελεσμένων της Τουρκίας, δεν θέλει να ενοχληθεί από τις παραβιάσεις των Τούρκων στις κυπριακές θαλάσσιες ζώνες. Δεν κατανοεί ότι με την πολιτική αδράνειας και κατευνασμού δίνει περιθώρια δράσης στην Τουρκία. Η τελευταία διαβάζει προσεκτικά ποιο ρεύμα κυριαρχεί σε κάθε φάση στην εξωτερική μας πολιτική. Και όταν «βρίσκει», τότε «πράττει ανάλογα». Αυτό συμβαίνει και σήμερα. 

-Μπορεί η Ελλάδα να διαδραματίσει ρόλο στην ανατολική Μεσόγειο; Φαίνεται να μην αξιοποιεί διπλωματικά εργαλεία που διαθέτει. Φοβάται την Τουρκία;

-Η εξωτερική πολιτική είναι τέχνη και επιστήμη. Απαιτεί πείρα και γνώση. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι απλά μια ακόμα «δημόσια σχέση», αλλά σε διεθνές επίπεδο. Δεν έχουν επάρκεια, δεν κατανοούν την ιστορική τους ευθύνη και το βάρος που κουβαλούν. 

Οι δυνατότητες της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο είναι περισσότερες από το παρελθόν χάρις στις τριμερείς και τετραμερείς στις οποίες συμμετέχει μαζί με την Κύπρο, αλλά και γενικότερες πρωτοβουλίες όπως είναι η συνδιάσκεψη, «το πνεύμα» της Ρόδου. Αλλά αυτές δεν φτάνουν. Η Τουρκία του 2020 δεν θα είναι η Τουρκία των αρχών του 2016. Κάθε άλλο. Είναι η Τουρκία των πραξικοπημάτων που απέτυχαν, του Πολέμου της Συρίας, της επιδίωξης να δείξει σε όλους ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς εκείνη στην περιοχή. Είναι μια Τουρκία στρατηγικά επιθετική, ιστορικά νευρική, νομικά αναθεωρητική δύναμη. Η Ελλάδα οφείλει να λάβει υπόψη της τη νέα πραγματικότητα και να δράσει προσεκτικά, υπεύθυνα και αποτελεσματικά. Χωρίς φοβικά σύνδρομα, αλλά και χωρίς επιπολαιότητες. 

-Όταν διαμορφώσατε και προωθούσατε την πρόταση για την Ασφάλεια και τις Εγγυήσεις, ποιοι είχαν αντιδράσει αρχικά σε Αθήνα και Λευκωσία;

-Δεν ρωτάτε καλύτερα ποιοι δεν είχαν αντιδράσει; Οι λιγότεροι. Και ακόμα, ποιοι στηρίζαν μια τέτοια πολιτική; Πλην του Πρωθυπουργού και των πατριωτών πολιτικών συνεργατών και των πατριωτών διπλωματών στο υπουργείο σχεδόν κανείς. Κάποιοι αγράμματοι νομικοί είχαν κάνει επίσημο έγγραφο γιατί δεν δικαιούμαι να θέσω καν θέμα εγγυήσεων. Οι οπαδοί της γραμμής Ανάν θύμωναν που δεν είχα διάθεση να υποχωρήσω. Αλλά και από την κυπριακή πλευρά είχα μεγάλες αντιστάσεις. Τώρα όλοι κάνουν τους πρωτοπόρους της γραμμής του Μοντανά. 

Βλέπετε, στην Ελλάδα υπάρχουν δύο γραμμές, που ενώ φαίνονται αντίθετες, σκοπεύουν από κοινού να πνίξουν την ενεργητική δημοκρατική-πατριωτική εξωτερική πολιτική. Πρόκειται αφενός για τους οπαδούς των υποχωρήσεων. Της συμφωνίας με την άλλη πλευρά «για να τελειώνουμε». Αφετέρου, για αυτούς που ζουν από τη διαιώνιση των προβλημάτων. 

Υπάρχουν και στην Κύπρο ανάλογες συμπεριφορές. Στην Αθήνα με μεγάλη προσοχή καταγράψαμε μια καμπάνια μίσους απέναντί μου. Ουδέποτε ξανά στην ιστορία υπήρξε τέτοια εχθρότητα απέναντι στην Αθήνα. Μια Αθήνα που αγαπούσε και αγαπά όσο ποτέ την Κύπρο, τους Κύπριους. Ποτέ δεν έγραψαν αυτοί οι κύκλοι τέτοια και τόσα λασπώδη κείμενα, ούτε καν ενάντια στην προδοτική χούντα των Αθηνών. Ήμουν ο κύριος εχθρός τους διότι δεν παραδόθηκα στα σχέδια όσων έκαναν και στήριξαν την κατοχή, στους ελιγμούς της Τουρκίας που κατέχει παράνομο τμήμα της Μεγαλονήσου. Ακόμα και σήμερα αυτές οι δυνάμεις παριστάνουν τους πιο αυθεντικούς οπαδούς της λύσης του Κυπριακού, με μεγάλη ασφαλώς δόση υποκρισίας και διγλωσσίας. 

Στην πραγματικότητα, με λύση αυτές οι δυνάμεις εννοούν να «τελειώνουμε» με τις «εκκρεμότητες». Δεν τους ενδιαφέρει να «τελειώνουν» με το πρόβλημα με τρόπο που επιτέλους να λυθεί προς όφελος των Κυπρίων και όχι τρίτων.

Επιδιώκουν να γίνουν οι νέοι Εφιάλτες του Ελληνισμού;

-Τι σας εντυπωσίασε περισσότερο με το Κυπριακό και την Κύπρο;

-Μου κάνει κατάπληξη ο τρόπος που επιτίθενται κάποιοι ενάντια στην Κυπριακή Δημοκρατία και την πολιτική ηγεσία της. Προσωπικά, και όσο γνωρίζω, έχω να παρατηρήσω κάτι ανάλογο από την εποχή της χούντας. Αντίστοιχα, ο τρόπος που σταθερά μου επιτίθενται συγκεκριμένοι διεθνείς κύκλοι και τα φερέφωνά τους στη Λευκωσία δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.

Αυτοί οι κύκλοι στην Κύπρο ουδέποτε είχαν επιτεθεί με τέτοια μανία και φθόνο στους κατακτητές. Έβλεπα τις προάλλες κυριακάτικη κυπριακή εφημερίδα που δημοσίευε, ταυτόχρονα, τρία εξυβριστικά άρθρα και σκίτσα σε βάρος μου. Ουδέποτε ξανά είχαν τέτοια μέσα τόσο μεγάλη έλλειψη κάθε κανόνα ευπρέπειας απέναντι σε ελληνική κυβέρνηση. Ουδέποτε ξανά υποστηρίχτηκαν με τέτοιο πάθος από ανάλογους κύκλους τα τουρκικά συμφέροντα και πολιτικές. Συστηματικά υπονομεύουν όλα τα στηρίγματα της Μεγαλονήσου. Τις τριμερείς και τετραμερείς, τις συμμαχίες της, τις απαραίτητα καλές σχέσεις με Αθήνα, τα πρόσωπα που αγαπούν την Κύπρο και όχι το χρήμα. Δεν ξέρω, σας ρωτώ, επιδιώκουν να γίνουν οι νέοι Εφιάλτες του Ελληνισμού;

Χρειάζεται να δημιουργηθεί στην Ελλάδα ένα κίνημα συμπαράστασης στην Κύπρο

-Χρειάζεται να κινητοποιηθεί ο Ελληνισμός για να αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα και πώς; 

-Πρώτα από όλα, πρέπει να κινητοποιήσουμε την ίδια την ελληνική κυβέρνηση, που κρατά αποστάσεις από το Κυπριακό. Να σταματήσει να το αντιμετωπίζει ως μία εκκρεμότητα που δεν την αφορά και πολύ. Δεύτερον, πρέπει να συγκινήσουμε την κοινή γνώμη, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Σε μας, μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης τάχθηκε με τους υπερεθνικιστές στο ζήτημα της λύσης του «Μακεδονικού». Τώρα, με τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό, αυτοί οι «εθνικόφρονες» τα έχουν χαμένα και πολλοί ανάμεσά τους κάνουν «τουμπεκί ψιλοκομμένο». Πρέπει, όμως, να κατανοήσουν ότι στα ζητήματα Κυπριακό και θαλάσσιες ζώνες παίζεται η αυτονομία και ιστορική συνέχεια του ίδιου του Ελληνισμού. Αν θα υποχωρήσει «στην πίεση των καιρών» ή όχι.
Χρειάζεται, στην Αθήνα, να δημιουργηθεί ένα κίνημα συμπαράστασης προς τον κυπριακό λαό. Επιτέλους πρέπει να βοηθήσουν οι Κύπριοι που ζουν στην Ελλάδα, αλλά να δράσει και η πρεσβεία σας. Εμείς, όσοι αγαπούμε την Κύπρο, προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα κίνημα συμπαράστασης με τη Μεγαλόνησο. Μας λείπουν τα υλικοτεχνικά μέσα. Αλλά, παρόλα αυτά, ελπίζω να τα καταφέρουμε. 

-Πώς μπορούν να αντιμετωπίσουν Ελλάδα και Κύπρος τις τουρκικές προκλήσεις στη θάλασσα;

-Εδώ και καιρό εξηγώ το πώς η Τουρκία μεθοδεύει την πολιτική της απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο ως προς τα δικαιώματά μας στη θάλασσα και στα ελληνικά νησιά. Το πρώτο που κάνει είναι να εμφανίζει ότι τα κράτη μας δεν έχουν δικαιώματα σε δικές μας περιοχές και νησιά. Κατόπιν, χαρακτηρίζει αυτές τις περιοχές ως «γκρίζες». Χαρακτηριζόμενες έτσι, στη συνέχεια, η Τουρκία δηλώνει ότι Ελλάδα και Κύπρος δεν μπορούν τάχα να ασκούν δικαιώματα σε αυτές τις θαλάσσιες περιοχές, στα ελληνικά νησιά και βραχονησίδες. Σε μια επόμενη φάση υποστηρίζουν ότι οι «γκρίζες ζώνες» ανήκουν, πλέον, στην Τουρκία και ότι εκείνη έχει δικαιώματα επ’ αυτών.

Το κύριο και «τελικό», λοιπόν, είναι η προσπάθεια της Τουρκίας να μην ασκούμε τα δικαιώματά μας, με στόχο να τα εγκαταλείψουμε.

Η Τουρκία δεν θέλει να τα πετύχει αυτά με πόλεμο. Τα επιδιώκει με πιέσεις και απειλές πολέμου και θερμών επεισοδίων. Επιδιώκει να καταργήσει και να ιδιοποιηθεί τα δικαιώματά μας με δημιουργία παράνομων τετελεσμένων. Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να καταλάβουν αυτή τη διαδικασία, να την αποκαλύψουν και να την αντιμετωπίζουν αποφασιστικά ήδη από τα αρχικά της στάδια. Τότε που είναι πιο εύκολο και τα μέσα πιο ήπια. Σε κάθε περίπτωση η παρουσία Κύπρου και Ελλάδας πρέπει να γίνεται στις περιοχές των δικαιωμάτων μας με όλα τα μέσα. Σε αυτό το τελευταίο βοηθούν και οι συμμαχίες. Και είναι άκρως «ενδιαφέρον» και ανησυχητικό ότι οι θεωρητικοί της πολιτικής «πίσω ολοταχώς» υβρίζουν την πολιτική των συμμαχιών με τις οποίες ισορροπούμε σε έναν βαθμό με την Άγκυρα.

-Γιατί η Ελλάδα δεν προχωρά σε οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο;

-Οτιδήποτε γίνει πρέπει να γίνει με προσοχή και διασφαλίζοντας τόσο τα συμφέροντά μας, όσο και την υλοποίησή και την προστασία τους. Δεν μπορεί να γίνει για το θεαθήναι. Με σοβαρότητα και πλήρη αξιοποίηση του διεθνούς δικαίου.

Δεν μπορεί να είναι ένα «κράτος ευνουχισμένο», μειωμένων δικαιωμάτων και δυνατοτήτων λειτουργίας

-Όταν λέγατε να καταστεί η Κύπρος «κανονικό κράτος», εννοούσατε την κατάργηση εγγυήσεων και αποχώρηση στρατευμάτων. Υπάρχει και η εσωτερική πτυχή, που μπορεί να δημιουργήσει ένα κράτος προτεκτοράτο. Έτσι δεν είναι;

-Κατ’ αρχάς, ένα από τα κέρδη μας στο Κραν Μοντανά ήταν η εισαγωγή εκ μέρους μου της πολύ απλής έννοιας του «κανονικού κράτους», και, κυρίως, η υιοθέτησή της από τον ΓΓ του ΟΗΕ. Τι σημαίνει Κύπρος «κανονικό κράτος» μέλος της ΕΕ και του ΟΗΕ; Ότι είναι ένα κράτος κυρίαρχο, εδαφικά ακέραιο, λειτουργικό και εθνικά ανεξάρτητο όπως είναι όλα τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ και της ΕΕ. Δεν μπορεί να είναι ένα «κράτος ευνουχισμένο», μειωμένων δικαιωμάτων και δυνατοτήτων λειτουργίας. 

Σας θυμίζω ότι ο Άιντε επέμενε στη διατήρηση των εγγυήσεων, σε αντίθεση με τον ΓΓ του ΟΗΕ. Τότε του θύμισα ότι και η χώρα του, η Νορβηγία, υπόκειτο εγγυήσεων τρίτων κρατών από τότε που ήταν τμήμα του Βασιλείου «Σουηδίας – Νορβηγίας». Προκειμένου να ενταχθεί η χώρα του το 1927 στην Κοινωνία των Εθνών, απαίτησε η ίδια την άρση των εγγυήσεων. Και αυτό που ζήτησε η Νορβηγία στις αρχές του 20ού αιώνα, ισχύει, ως απαίτηση, πολύ περισσότερο στην εποχή μας που τελείωσε η αποικιοκρατία. Στο εσωτερικό για να είναι ένα κράτος «κανονικό» πρέπει να μπορεί να λειτουργεί. Αφενός, να μην υπόκειται σε συνεχές μπλοκάρισμα, να μη λειτουργεί ως «τυραννία της μειοψηφίας» και, αφετέρου, να διασφαλίζονται τα δικαιώματα της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Εκείνης. Όχι των παράνομων εποίκων. Όπως, επίσης, των τριών μειονοτήτων.


"...Προφανώς, ο Μητσοτάκης στενοχώρησε τους πολεμοκάπηλους, όσους βλέπουν τον πατριωτισμό μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά των φθαρμένων στιχουργημάτων των σχολικών τελετών. Ωστόσο, η πίστη του στην προσφυγή στη Χάγη, σε περίπτωση που δεν υπάρξει άλλος τρόπος συνεννόησης με τη γείτονα, δεν προκύπτει μόνο από την επιθυμία του. Είναι ρεαλιστικός στόχος, κι υπάρχει η δυνατότητα συνεννόησης με τους γείτονες, όπως φάνηκε από τη συνέντευξη του τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου μία βδομάδα πριν, επίσης στο «Βήμα». Στενοχώρησε ο Πρωθυπουργός κι όσους επιμένουν να επικρίνουν την κυβέρνηση που δεν ανέχεται φαινόμενα ανομίας. Η κατηγορηματική αναφορά του στο κράτος, που έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, τελειώνει όλες τις μυξοκακόμοιρες ανοησίες που επιδιώκουν να βάλουν στο ίδιο σακί την Αστυνομία και τους μπάχαλους. Το κράτος υπηρετεί τους πολίτες - και υπάρχουν οι δικλίδες για τον έλεγχο της κατάχρησης εξουσίας από τα όργανά του. Ως εκεί...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ". 30/12/19





Ποιούς δυσαρέστησε ο Κυριάκος

Το πιο ωραίο πράγμα που συνέβη με τη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Δήμητρα Κρουστάλλη για «Tο Βήμα» ήταν η οργισμένη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ως φαίνεται η αξιωματική αντιπολίτευση έχει βαλθεί να μας πείσει ότι είναι εξαιρετικά παραγωγική στην κωμωδία. Αποκάλεσε, λοιπόν, «αλαζονικό και σνομπ» τον Πρωθυπουργό, επειδή δεν είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα φοβερό κόμμα που οσονούπω θα τον εκτοπίσει από την κυβέρνηση, αλλά παρουσίασε τις μόνιμες παθογένειές του, που συναιρούνται στην πρωθυπουργική διαπίστωση ότι «η χώρα χρειάζεται μια σοβαρή και μετρημένη αντιπολίτευση». Δεν αρέσει στον Αλέξη Τσίπρα να ακούει την αλήθεια; Μπορεί. Αλλά δεν έμαθε το περασμένο καλοκαίρι, όταν όλα τον έφερναν σε αποδρομή ενώ εκείνος κατήγγελλε τα συμφέροντα και τα ΜΜΕ, πιστεύοντας ότι όντως αντέχει κομματικά; Πόσες φορές θέλει να πάθει για να μάθει;

Εν πάση περιπτώσει, δεν έχουν και κάποια ιδιαίτερη σημασία τα άγχη και οι γκρίνιες της αντιπολίτευσης. Σημασία έχουν αυτά που σημείωσε ο Πρωθυπουργός στη συνέντευξή του - η οποία ήταν αποστομωτική σε πολλά. Θα επιμείνω σε δύο σημεία: στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στο μείγμα που ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα συμπαθούντα κοινωνικά αντανακλαστικά που παπαγαλίζουν τα ποιήματα της μεταπολιτευτικής κοινοτοπίας, αποκαλεί «νόμο και τάξη».

Στα ελληνοτουρκικά, ο Πρωθυπουργός είναι σαφής. Δεν μιλάει σαν εθνικόφρων ιεροκήρυκας, αλλά ως σύγχρονος πολιτικός, κυρίαρχος του παιχνιδιού, που χειρίζεται ένα δύσκολο θέμα διεθνών σχέσεων. Τι λέει; Οτι πρόκειται για μια δύσκολη σχέση δύο γειτόνων, που αν επρόκειτο να καταλήξει σε θερμό επεισόδιο ζημιωμένες θα ήταν και οι δύο. Ψέματα; Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εξαιρώντας την παράμετρο ανθρώπινες ζωές, φανταστείτε μόνο τη ζημιά που θα γινόταν στην οικονομία, με τη διάλυση του πιο σημαντικού τομέα της οικονομίας, του τουρισμού. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν νουνεχείς άνθρωποι στην Ελλάδα, αλλά και στην Τουρκία, που θα επιθυμούσαν οι πολιτικές ηγεσίες τους να βάλουν τις χώρες τους στον ντορβά, υποθηκεύοντας τη σημερινή ευημερία τους, που δεν τους την έδωσαν τα υποθαλάσσια ευρήματα, αλλά η γη και η θάλασσα, η εργασία τους, η καινοτομία, οι στρατηγικές επιλογές και οι συμμαχίες τους.

Προφανώς, ο Μητσοτάκης στενοχώρησε τους πολεμοκάπηλους, όσους βλέπουν τον πατριωτισμό μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά των φθαρμένων στιχουργημάτων των σχολικών τελετών. Ωστόσο, η πίστη του στην προσφυγή στη Χάγη, σε περίπτωση που δεν υπάρξει άλλος τρόπος συνεννόησης με τη γείτονα, δεν προκύπτει μόνο από την επιθυμία του. Είναι ρεαλιστικός στόχος, κι υπάρχει η δυνατότητα συνεννόησης με τους γείτονες, όπως φάνηκε από τη συνέντευξη του τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου μία βδομάδα πριν, επίσης στο «Βήμα».

Στενοχώρησε ο Πρωθυπουργός κι όσους επιμένουν να επικρίνουν την κυβέρνηση που δεν ανέχεται φαινόμενα ανομίας. Η κατηγορηματική αναφορά του στο κράτος, που έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, τελειώνει όλες τις μυξοκακόμοιρες ανοησίες που επιδιώκουν να βάλουν στο ίδιο σακί την Αστυνομία και τους μπάχαλους. Το κράτος υπηρετεί τους πολίτες - και υπάρχουν οι δικλίδες για τον έλεγχο της κατάχρησης εξουσίας από τα όργανά του. Ως εκεί.

Και το καλύτερο: οι πλειοψηφίες ίσως να μην έχουν ακούσει τον Μαξ Βέμπερ, μέσω του οποίου ο Πρωθυπουργός τεκμηρίωσε τη θέση του. Αλλά σίγουρα κουράστηκαν να ακούν και να βλέπουν κοινωνικά στρώματα σε ομηρεία από διάφορους ψευτοεπαναστάτες εκ του ασφαλούς. Στο εξής, όσοι πουλάνε δήθεν αντισυστημική, ουσιαστικά αντικοινωνική βία, θα λαμβάνουν τον λογαριασμό.

Το δικαίωμα στην έκτρωση είναι βασικό δικαίωμα των κοινωνιών μας - απαίτηση της κουλτούρας της χειραφέτησης, του φεμινισμού και του ριζοσπαστισμού των δεκαετιών του 1960 και του 1970. Και η χειραφέτηση είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να το αφήσουμε στα νύχια των αστοιχείωτων και των φανατικών. Δεν παραδίδουμε τον έλεγχο της ζωής μας σε κανέναν φανατισμό.

Σιγά την επανάσταση

Η «βλάσφημη αφίσα» του Ναυπλίου, με τον μακιγιαρισμένο Χριστό βαμμένο, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Η βεβήλωση κάθε αυθεντίας που επιβάλλεται, και της θρησκευτικής, είναι σύμφυτη με το ανθρώπινο πνεύμα - οι πρώτες μάλιστα δεκαετίες του εικοστού αιώνα, διά του νταντά και του υπερρεαλισμού, αναλώθηκαν ακριβώς στη συμφιλίωση των κοινωνιών με βέβηλες ιδέες. Ο Μπρετόν, ο Απολινέρ, ο Τριστάν Τζαρά, ο Μπουνιουέλ διεκδίκησαν, σε πολύ πιο άγριες συνθήκες, κάτι που έχει όνομα: χειραφέτηση. Οση κερδήθηκε, κερδήθηκε πολύ αργότερα. Και όχι για πάντα.

«Ας τολμούσατε να τα βάλετε με το Ισλάμ» παρατήρησε κάποιος στους εμπνευστές της αφίσας. Δεν έχει άδικο. Ο συγγραφέας Σάλμαν Ρούσντι ζει κρυπτόμενος, για να μην εφαρμοστεί φετφάς εναντίον του επειδή δημοσίευσε τους «Βλάσφημους στίχους». Οι γελοιογράφοι του «Charlie Hebdo», αντίθετα, το 2015, δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τα δολοφονικά Καλάσνικοφ των τρελών του Θεού.

Ευτυχώς, ο επίσκοπος Αργολίδος Νεκτάριος δεν έβγαλε φετφά, αλλά απλώς έκανε μια ψύχραιμη ανακοίνωση. «Προτιμώ τη σιωπή του Χριστού», είπε, «μια σιωπή ισχυρότερη απ' όλες τις φωνές και βροντές». Αντιπροτείνοντας τον σκεπτικισμό και την πνευματικότητα, επικαλούμενος τον Θεό της ευσπλαγχνίας, στέλνει ένα μήνυμα καταλλαγής και περίσκεψης. Η βλασφημία δεν είναι πάντα τόσο επαναστατική, όσο φαντάζει. Συνήθως, είναι έκφραση ανοησίας. Και η χειραφέτηση δεν κερδίζεται διά της ανοησίας.

ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΟ ΜΑΚΡΟΥΤΣΙΚΟ, ΑΠΟ ΔΥΟ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΦΥΛΛΑ...


"Εφ.Συν",,30/12/19 
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ", 30/12/19


ΣΕ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟΙ ΑΦ' ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΥΡΛΕΤΗΣ+ΦΙΛΗΣ+53+ ΑΦ' ΕΤΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ...ΝΕΟ ΣΥΡΙΖΑ..

Από "ΤΑ ΝΕΑ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 30/12/19
...από την "Εφ.Συν"




ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΕΡΖΗ
Μέσα στους επόμενους μήνες, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πετύχει τους ιδανικούς συσχετισμούς ανάμεσα σε εκείνους που θεωρούν ότι το κόμμα πρέπει να ανοίξει τις πόρτες του χωρίς όρους και προϋποθέσεις και σε εκείνους που αντιμάχονται αυτή την πρακτική, καθώς θεωρούν ότι το κόμμα δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει ξέφραγο αμπέλι.


Χρονιά-ορόσημο αναμένεται να είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ το 2020, καθώς μέσα στους επόμενους μήνες θα κληθεί να καθορίσει την ταυτότητά του και το ιδεολογικό του στίγμα, ενώ παράλληλα θα κληθεί να αντιμετωπίσει ιδιαίτερες προκλήσεις ως αξιωματική αντιπολίτευση.

Οι διαφωνίες εντός του κόμματος εξακολουθούν να υπάρχουν και να διατυπώνονται σε κάθε ευκαιρία από διάφορα στελέχη αναφορικά με το σχήμα στο οποίο θα καταλήξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα αν από το 3ο Συνέδριο του Μαΐου θα προκύψει τελικά ένα νέο κόμμα εμφανίζεται πιο επίκαιρο από ποτέ, με τους υποστηρικτές και των δύο πλευρών να μη φαίνονται έτοιμοι ακόμα να συγκρουστούν ανοιχτά, αλλά διπλωματικά να δηλώνουν πως παραδοσιακά η Αριστερά εξελίσσεται μέσα από τις ίδιες τις διαφωνίες της.

Ωστόσο, κάποιες τοποθετήσεις που έγιναν το τελευταίο διάστημα είναι ενδεικτικές του κλίματος που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Κουμουνδούρου, καθώς το άνοιγμα που επιχειρείται μέρα με τη μέρα φαίνεται πως δεν είναι αρεστό σε όλους με τον τρόπο που γίνεται.

Ολη η συζήτηση σχετικά με τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε σχεδόν από την επόμενη μέρα των εκλογών του Ιουλίου, αλλά και οι κινήσεις που έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες έχουν οξύνει τα νεύρα και της μιας αλλά και της άλλης πλευράς, με τον Αλέξη Τσίπρα να βρίσκεται στη μέση και να προσπαθεί να κρατήσει τις απαιτούμενες ισορροπίες.

Η αλήθεια είναι ότι μετά την ήττα του καλοκαιριού ήταν αυτονόητο πως ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε να θέσει τις βάσεις προκειμένου να προχωρήσει σε μια «επανεκκίνηση», εκμεταλλευόμενος το γεγονός πως πήρε ένα απρόσμενα υψηλό ποσοστό στις εκλογές. Αυτή η διαδικασία αναγνωρίστηκε ως αναγκαία από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα το βράδυ των εκλογών και τις μέρες που ακολούθησαν ο πήχης ανέβηκε πολύ ψηλά.
Ο στόχος των μελών

Για παράδειγμα, ακούστηκε πως στόχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να εγγραφούν ως νέα μέλη το 10% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ένα ποσοστό που μεταφράζεται σε 180.000 άτομα. Σήμερα, σχεδόν έξι μήνες μετά, ο αριθμός των νέων μελών είναι κατά πολύ μικρότερος. Αν έως τον Μάιο έχουν καταγραφεί συνολικά 50.000 - 60.000 νέα μέλη, θα θεωρείται μεγάλη επιτυχία υπό τις παρούσες συνθήκες.

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση γίνονται τόσο με τις επισκέψεις του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα σε διάφορες περιοχές της χώρας όπου συζητά με τον κόσμο σε ανοιχτές συνελεύσεις όσο και με εκείνες άλλων στελεχών που επίσης επιχειρούν να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τις τοπικές κοινωνίες.

Ωστόσο, μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει εκείνο το «μπαμ» που θα περίμενε κανείς, γεγονός που αρκετοί το συσχετίζουν και με την αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ όλο αυτό το διάστημα, για την οποία έχουν ακουστεί αρκετά σχόλια αναφορικά με τη δυναμική και την αποτελεσματικότητά της.

Για να είμαστε ακριβείς, έως σήμερα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι τομεάρχες του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι βρίσκονται συνεχώς στις επάλξεις, παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις και εκφράζουν ουσιαστικό αντιπολιτευτικό λόγο. Οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν να επιδείξουν μια μάλλον μέτρια παρουσία, ενώ υπάρχουν και συγκεκριμένες περιπτώσεις των οποίων η αφωνία είναι... εκκωφαντική.

Υπό αυτό το πρίσμα, είναι πιθανόν συγκεκριμένα πρόσωπα να αλλάξουν θέσεις στην πορεία προς το συνέδριο ή να ενισχυθούν με άλλα, προκειμένου να γίνει πιο στιβαρό το προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση, είναι αρκετοί εκείνοι που θεωρούν ότι το κόμμα χρειάζεται ενίσχυση σε πρόσωπα όχι μόνο σε καίριες θέσεις πολιτικής γραμμής, αλλά και στα μετόπισθεν, κυρίως στο επικοινωνιακό κομμάτι, όπου κι εκεί υπάρχουν ελλείψεις.


Το ζητούμενο

Σε κάθε περίπτωση, οι επόμενοι μήνες θα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς το ζητούμενο θα είναι να επιτευχθεί η πολυπόθητη ισορροπία ανάμεσα σε εκείνους που θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ανοίξει τις πόρτες του χωρίς όρους και προϋποθέσεις σε νέο κόσμο και σε εκείνους που αντιμάχονται αυτή την πρακτική, καθώς θεωρούν ότι το κόμμα δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει ξέφραγο αμπέλι. Και οι δύο φαίνεται πως έχουν δίκιο και άδικο ταυτόχρονα.

Δίκιο, γιατί όντως οι εποχές έχουν αλλάξει, ο ΣΥΡΙΖΑ όντως οφείλει να επικαιροποιήσει την ταυτότητά του και το ιδεολογικό του οπλοστάσιο, και άδικο, γιατί δεν πρέπει να χαθεί η αριστερή του ταυτότητα και να «στρογγυλοποιηθούν» καταστάσεις και συμπεριφορές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί αυτή τη στιγμή να απολαμβάνει την «ασυλία» της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά, αν επιθυμεί να κυβερνήσει ξανά, πρέπει να αλλάξει πολλά στη λογική της πολιτικής του. Μια καλή αρχή θα ήταν να ξεκινήσει τη συζήτηση περί της κυβερνητικής εμπειρίας, κάνοντας παράλληλα την αυτοκριτική του.

ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΚΑΙ...


Από την "ΕΣΤΙΑ", κύριο άρθρο





"ΕΣΤΙΑ", 30/12/19



"...Στην ιστορία της ανθρωπότητας, καμία πολιτική ισχύος δεν αναχαιτίστηκε με δικόγραφα. Αναχαιτίστηκε μόνο όταν κατέστη σαφές πως δεν μπορεί να επιβληθεί. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν την ανάγκη της ελληνικής ηγεσίας να επικαλείται το διεθνές δίκαιο, τον ειλικρινή διάλογο, την κατανόηση των λαών και τη σωτηρία της ψυχής. Ακούγεται ωραία στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον. Αλλά ελπίζω να μην πάει ο Μητσοτάκης στον Τραμπ με τέτοιες ψευδαισθήσεις. Οχι μόνο επειδή δεν είμαι βέβαιος ότι ο Τραμπ ξέρει τι είναι η Χάγη. Αλλά κι επειδή το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης θα πρέπει να αποδείχτηκε ταχύρρυθμη εκπαίδευση εναντίον της εξωτερικής πολιτικής του προσκοπικού αγγελισμού..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ" και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 30/12/19
...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"


Δύσκολα διλήμματα στα ελληνοτουρκικά

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 

ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ
Οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο τέθηκαν για πρώτη φορά στο τραπέζι το 1973, όταν ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα πετρελαίου στον Πρίνο. Από τότε κλιμακώνονται, φτάνουν σε κάποιες «κορυφές» κάθε 10-15 χρόνια και πολλαπλασιάζονται.
Το περίφημο ζήτημα των γκρίζων ζωνών, για παράδειγμα, εμφανίσθηκε τη δεκαετία του 1990. Θυμάμαι ακόμη χαρακτηριστικά μία συνέντευξη με τον Γκιουνενσάι, υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας για λίγους μήνες. Τον ρώτησα ποια θέματα πρέπει να συμπεριληφθούν σε μια διμερή διαπραγμάτευση. Τα απαρίθμησε χωρίς να αναφερθεί στις γκρίζες ζώνες. Πίσω μου ήταν κάποιος διπλωμάτης, ο οποίος σήκωσε ένα χαρτί. Ο Γκιουνενσάι συμπλήρωσε αμέσως: «Να μην ξεχάσω βέβαια τις γκρίζες ζώνες». Ηταν σαφές ότι στη ζυγαριά της διαπραγμάτευσης είχε προστεθεί ακόμη ένα ζήτημα. Πολλοί θεώρησαν ότι επρόκειτο για ένα διαπραγματευτικό χαρτί που θα έπαιρναν πίσω οι Τούρκοι. Δεν επαληθεύθηκαν οι προβλέψεις τους.
Η διαπραγμάτευση με την Τουρκία θα ήταν ίσως ευκολότερη πριν από 20 ή 30 χρόνια. Ο Ερντογάν ήταν ισχυρός και δεν είχε υιοθετήσει την εθνικιστική ατζέντα, ούτε ήταν όμηρος του βαθέος κράτους. Η ισορροπία ανάμεσα στις δύο χώρες ήταν αμφίρροπη και η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας ζωντανή.
Τώρα τα διλήμματα είναι πολλά και δύσκολα. Η πολιτική μας ηγεσία εμφανίζεται να θέλει την προσφυγή στη Χάγη. Θα χρειαστούν δύο για να φτάσουμε εκεί, και το κυριότερο θα πρέπει να συμφωνήσουμε ποιο είναι το διακύβευμα. Οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Η Τουρκία επιμένει στην αποσύνδεση της διαπραγμάτευσης για το Αιγαίο από την Ανατολική Μεσόγειο. Προφανώς θα θέσει θέμα γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο ζητώντας από το Δικαστήριο να κρίνει την κυριαρχία κάποιων νησίδων και βραχονησίδων. Αγνωστο είναι αν θα θελήσει να βάλει και το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης κάποιων νησιών. Αγνωστο και το αν θα δεχθούν φόρμουλες που είχαν κατ’ αρχήν συμφωνήσει στο παρελθόν.

Θα χρειαστεί χρόνος και μια μακρά διαπραγμάτευση για να φτάσουμε σε κάποιο αποτέλεσμα ξεπερνώντας τα πολλά αγκάθια. Τις επόμενες εβδομάδες θα διαπιστώσουμε άλλωστε εάν ο Ερντογάν θέλει όντως τη Χάγη ή αν θα επιλέξει τη λύση του τσαμπουκά. Εως τότε, καλό είναι να κρατάμε εμείς τα χαρτιά μας κλειστά

ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΣΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 

ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΧΘΕΣ
Αναποφάσιστος γύρισε από το Μέτσοβο ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε ότι αφορά το πρόσωπο που θα προτείνει για πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Σε γεύμα με τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους του κυβερνητικού ρεπορτάζ ο πρωθυπουργός ρωτήθηκε αν έκανε την επιλογή του στο «βουνό» όπως είχε δεσμευτεί και απάντησε: «Χρόνος υπάρχει ακόμα. Είμαι πιο κοντά στην απόφαση, χωρίς ωστόσο να έχω αποφασίσει ακόμα».

Μάλιστα ο κ. Μητσοτάκης άφησε ανοιχτό το αν θα είναι άνδρας ή γυναίκα, το υποψήφιο πρόσωπο λέγοντας πως «πενήντα – πενήντα είναι οι πιθανότητες να είναι άνδρας ή γυναίκα ο υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας».


Εκλογικός νόμος αλά ΚΙΝΑΛ

Σε ότι αφορά τον νέο εκλογικό νόμο που θα φέρει τον Ιανουάριο στη βουλή όπως αποκάλυψε με τη συνέντευξή του στο «Βήμα» της πρωτοχρονιάς, ο κ. Μητσοτάκης τόνισε ότι «δεν θα συναντηθώ με πολιτικούς αρχηγούς» και υπογράμμισε με νόημα ότι η επαναφορά του μπόνους για το πρώτο κόμμα με κλιμάκωση ανάλογη του εκλογικού ποσοστού είναι «πολύ κοντά σε αυτή που έχω ακούσει από το ΚΙΝΑΛ».
Ωστόσο ο κ. Μητσοτάκης πρόσθεσε πως «δεν θεωρώ ότι είναι εύκολες οι 200 ψήφοι. Αν χρειαστεί, θα ψηφιστεί από 158. Εκλογές θα γίνουν το 2023».
Στη Χάγη μόνο για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ

Για τα εθνικά θέματα και τα ελληνοτουρκικά ο κ. Μητσοτάκης επανέλαβε πως η προσφυγή στη Χάγη ως επιλογή για την κυβέρνησή του αφορά μόνο την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ.
«Είναι απομονωμένη η Τουρκία. Έχουμε πάντα διαύλους επικοινωνίας, Η ενδεχόμενη προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης θα είναι μόνο για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ», είπε ο πρωθυπουργός και πρόσθεσε: «Εάν το επιτρέψουν οι δημοσιονομικές συνθήκες, θα εξετάσουμε σοβαρά να αγοράσουμε F-35 γιατί είναι τα πιο έτοιμα και σύγχρονα της αγοράς».

Για τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την αναταραχή στη Λιβύη ο πρωθυπουργός σημείωσε: «Θέλουμε πολιτική λύση, που θα την αγκαλιάζει η ΕΕ. Κόκκινη γραμμή για εμάς είναι το όποιο καθεστώς προκύψει να ακυρώσει τη συμφωνία».

Ο πρωθυπουργός επέλεξε να κάνει το γεύμα με τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους στο εστιατόριο της «Σχεδίας». Το γνωστό περιοδικό δρόμου άνοιξε έναν χώρο στην οδό Κολοκοτρώνη που περιλαμβάνει εκθετήριο, πωλητήριο του περιοδικού, εστιατόριο και μπαρ-καφέ. Το νέο αυτό εγχείρημα στήριξε ο διάσημος σεφ Λευτέρης Λαζάρου, ο οποίος ήταν παρών στο γεύμα του Κυριάκου Μητσοτάκη με τους εκπροσώπους του Τύπου. Μάλιστα, ο πρωθυπουργός πέρασε πίσω από την μπάρα του εστιατορίου και συνομίλησε με τους παράγοντες της πρωτοβουλίας της Ομάδας Αστέγων.