SerMichiotis: Τέλος πάντων, αυτός που αποκαλούµε «Παύλο» σκέτο, και στο εξής πιθανότατα θα αναφέρεται στο δηµοτολόγιο ως «Ντε Γκρες», ζούσε ήδη ανάµεσά µας πρωτίστως ως ιθαγενής ιδιώτης και δευτερευόντως ως φορέας του παρελθόντος της οικογένειάς του. Η επιλογή ενός σηµείου αναγνωρίσεως και ταυτοποιήσεως για τις Αρχές δεν είναι τόσο σηµαντική όσο η απόφασή του να υπαχθεί στους ορισµούς του νόµου της Τρίτης Ελληνικής ∆ηµοκρατίας. Η απόφαση αυτή, εφόσον τελικώς υλοποιηθεί πριν από την εκπνοή του έτους, θα συνιστά και το ιδανικό επιστέγασµα στους εορτασµούς για τον µισόν αιώνα από τη Μεταπολίτευση. Κρίµα που η εµφάνιση ενώπιον του ληξιάρχου δεν επισπεύσθηκε κατά λίγες ηµέρες. Θα ήταν χειρονοµία µεγάλης πολιτικής γενναιοδωρίας αν η αίτηση είχε υποβληθεί την 8η ∆εκεµβρίου 2024: Την πεντηκοστή επέτειο από το δηµοψήφισµα που ολοκλήρωσε τη µορφή του πολιτεύµατος, στα µητρώα του οποίου θα αναβαπτιζόταν ο αιτών. Μικρή σηµασία έχουν όλα αυτά. Σηµασία έχει ότι, όπως έδειξαν και οι προσπάθειες αναψηλάφησης της ιστορίας κατά το επετειακό έτος, τα πάθη έχουν πια εξατµιστεί. Το πολιτικό σώµα της µεταπολιτευτικής δηµοκρατίας έχει ιστορική περιέργεια και δίψα αυτογνωσίας. ∆εν έχει όµως µνησικακία. ∆εν κρατάει εµφυλιακές τοξίνες και βασιλοκτονικά απωθηµένα. Εθαψε εδώ τον τέως αρχηγό του κράτους µε τον πρέποντα σεβασµό. Και έχει ήδη αναδεχτεί τους απογόνους του, χωρίς να λογαριάζει την ατελή τους υπηκοότητα. ∆ηµοκρατία σηµαίνει και συµφιλιωτική λήθη. Αδελφότης. Και βεβαίως ισότης....