ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Ο στενός συγγενής μου, Χρίστος Λεωνιδόπουλος, αλλά κυρίως γνωστός διαπρέπων Έλληνας επιστήμων στο εξωτερικό (στο Ηνωμένο Βασίλειο), επιχειρεί μία ψύχραιμη αποτίμηση/εκτίμηση γιά τη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών. Με την πολύτιμη ψυχραιμία και καθαρότητα λόγου/θέσεων που επιτρέπει ο παράγων "απόσταση", σε συνδυασμό με το δικό του σαφή, άμεσο και συγκροτημένο λόγο, φωτίζει πράγματα και καταστάσεις, τοποθετούμενος, με ισχυρή επιχειρηματολογία, απέναντι στη συνήθη, όπως εξ ίσου εντόνως απωθητική, πρακτική των κραυγών και αναθεμάτων που βιώνουμε άλλη μία φορά γιά την τραγωδία των Τεμπών, ως εάν κάποιοι να ήσαν "στημένοι", ώστε να επιδοθούν στο γνώριμο έργο τους, της συνήθους λεκτικής έντασης και της "εκδίκησης στους δρόμους". Ορθώς αναφέρεται εις το περίσσευμα υποκρισίας που βιώνουμε, προειδοποιώντας τους κατ' επάγγελμα υποκριτές, ότι οι υπόλοιποι-που είναι και οι περισσότεροι-τούς έχουν/έχουμε πάρει χαμπάρι. Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, χρειάζονται φωνές σύνεσης και αποσυμπίεσης στην κλιμακούμενη ένταση, σε αυτό δε συμβάλλουν φωνές και παρουσίες με περίσσευμα αλήθειας και δημιουργικής συμβολής γιά διέξοδο στο υπάρχον, όντως, μέγα πρόβλημα με το απαρχαιωμένο σύστημα των ελληνικών σιδηροδρόμων. Κατά τούτο ευχαριστώ προσωπικώς, αλλά και πολλοί άλλοι όπως είμαι βέβαιος, τον Χρίστο Λεωνιδόπουλο γιά τη συμβολή του αυτή. Νομίζω ότι ο σπόρος του καταλλαγής και ευθύνης, συμβάλλει σε καλύτερη σπορά εις τα κοινά μας πράγματα....Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης

Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι την αποκλειστική ευθύνη για το δυστύχημα την έχει η κυβέρνηση. Δε με ενδιαφέρουν ούτε οι ευθύνες των προηγουμένων κυβερνήσεων, ούτε για το αν έπρεπε συστήματα ασφαλείας να είναι στη θέση τους πριν 5, 10, 20 χρόνια. 

Με ενδιαφέρει ότι σήμερα για να κινηθεί ένα τραίνο πρέπει να μπορεί να γίνεται με ασφάλεια. Και αν δε μπορεί, είναι δουλειά της κυβέρνησης να το ακινητοποιήσει. 

Δε με ενδιαφέρει αν έπρεπε να είναι 3 σταθμάρχες στη θέση τους και έλειπαν οι 2, και αν αυτή είναι η πάγια πρακτική. Δε με ενδιαφέρει αν έπρεπε να είναι 3 σταθμάρχες στη θέση τους και έλειπαν οι 2, και αν αυτή είναι η πάγια πρακτική. Δε με ενδιαφέρει αν το ρουσφέτι το έκανε το ΠΑΣΟΚ ή ο Σύριζα. 

Με ενδιαφέρει η κυβέρνηση να μην επιτρέπει να λείπουν σταθμάρχες από τη θέση τους. Με ενδιαφέρει να μην υπάρχει ατιμωρησία. Αδιαφορώ παντελώς για ελληνικές ιδιαιτερότητες.

Δεν αντέχω την πορνογραφία του ανθρώπινου πόνου. 

Πολλοί σήμερα επαινούν παρουσιαστές που, λέει, τα είπαν έξω από τα δόντια. Το πιο πετυχημένο που διάβασα είναι ότι οι παρουσιαστές είναι τόσο ειλικρινά οργισμένοι όσο οι πολιτικοί είναι ειλικρινά λυπημένοι. 

Δεν αντέχω την ιερή αγανάκτηση από δημοσιογράφους που βγάζουν τον επιούσιο με κραυγές. Που κάνουν νούμερα ζουμάροντας στο αλλοιωμένο από πόνο πρόσωπο του άλλου. Τους θεωρώ την πιο επικίνδυνη ράτσα. Είναι οι ίδιοι που έβαλαν την Χρυσή Αυγή στη Βουλή, και που θα το ξανακάνουν αν είναι να βγάλουν δυο φράγκα παραπάνω.

Τέλος, αυτό που βρίσκω εντελώς αηδιαστικό είναι την κομματική εκμετάλλευση και τυμβωρυχία. Αυθόρμητες συγκεντρώσεις στις οποίες βγήκαν όλοι σαν έτοιμοι από καιρό με τις σημαίες τους να πατήσουν σε πτώματα. Να μας υπενθυμίσουν τη γνώμη τους για τις ιδιωτικοποιήσεις, για τα μνημόνια, για το δημοψήφισμα του '15. Ότι είναι κι αυτοί εδώ, να τους θυμηθούμε τώρα που γυρίζει η μπίλια. Όσους μιλάνε για διαχρονικές ευθύνες του πολιτικού συστήματος του οποίου αποτελούν μέρος. Όσους πουλάνε θυμό ενώ κατά σύμπτωση προσδοκούν άμεσο πολιτικό όφελος. Ο ορισμός της χυδαιότητας.

Περίσσεψε η υποκρισία. Αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι υποκριτές είναι ότι όλοι οι υπόλοιποι βλέπουμε ότι είναι υποκριτές.

KAI ENAΣ ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ

(Δίχως να παρατίθενται τα στοιχεία των σχολιαστών):

-Με κάθε επιφύλαξη απ' ό,τι φαίνεται: είχε γνώση (ή τουλάχιστον δεν δικαιολογείται να μην είχε) των προβλημάτων και άπλετο χρόνο να τα αντιμετωπίσει (σχεδόν τέσσερα ολόκληρα χρόνια και όχι 100 μέρες). αν δεν μπορούσε ή δεν προλάβαινε όφειλε να κάνει το παρακάτω για να μην εκθέτει καθημερινά σε απαράδεκτο (ρίσκο) κίνδυνο τις ζωές των πολιτών (το να «διασφαλίσει την ασφάλεια» να μην έμενε κενός λόγος).
«Με ενδιαφέρει ότι σήμερα για να κινηθεί ένα τραίνο πρέπει να μπορεί να γίνεται με ασφάλεια. Και αν δε μπορεί, είναι δουλειά της κυβέρνησης να το ακινητοποιήσει.»

-Είναι πολλοί οι άνθρωποι που δεν στηριζουν κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης, και ψήφισαν αρκετές φορές Νέα Δημοκρατία (κάποιοι και από βαθιά μητσοτακικές οικογένειες) που έχουν κατέβει στις πορείες και θα κατέβουν ξανά με τα παιδια τους ήδη. Και ενώ καθόλου δεν διαφωνώ μαζί σου για την κομματική εκπόρνευση του πόνου, δεν είναι όλοι σε αυτές τις πορείες καθοδηγούμενοι, ούτε κομματικά ενταγμένοι.

-Ναι δεκτό, αλλά εγώ μίλησα συγκεκριμένα γι αυτούς που κατέβηκαν με τις σημαίες του. Αυτό θεώρησα τυμβωρυχία.

-Ναι μαζί σου.

-Δυστυχώς όμως σε αυτή τη χώρα της υποκρισίας, της υπερβολής, της αμετροέπειας και του βολέματος των δημοσίων υπαλλήλων, ....όλοι οι υπόλοιποι που βλέπουν τους υποκριτές είναι ελάχιστοι. Αυτός ο Λαός της υποκρισίας που με την καθημερινή ....‘’ανυπότακτη’’ συμπεριφορά του διασφαλίζει, ότι οι ουσιαστικοί και βαθιοί λόγοι και αυτής της τραγωδίας, δεν θα πάψουν ποτέ να υφίστανται, όσο αυτός ο λαός δεν μπορεί να αλλάξει την σάπια νοοτροπία του. Βέβαια στο να μην αλλάξει αυτή η σάπια νοοτροπία… βοηθούν όσο μπορούν και οι απατεώνες λαϊκιστές πολιτικοί ( αριστεροί και δεξιοί) αφού αυτή ακριβώς η νοοτροπία του σκοταδισμού τους βολεύει και τους κάνει κυβερνήτες.