Η περιπέτεια του Β. Γούναρη δεν είναι μοναδική στα ελληνικά ΑΕΙ. Ανάλογες πρόσφατες ιστορίες είναι της Βάνας ΝικολαΐδουΚυριανίδου στο ΕΚΠΑ και μιας καθηγήτριας Ψυχολογίας στο ΑΠΘ. Εάν αποτελούσαν εξαίρεση, τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν θα είχαν πάθει μιθριδατισμό και θα μπορούσαν να τα αντιμετωπίσουν. Διότι τέτοιοι «μικροφασισμοί» είναι καθημερινοί. Καθηγητές υβρίζονται, προπηλακίζονται, δυσχεραίνεται το έργο τους από μειοψηφικές ομάδες αλλά οι διδάσκοντες αντιμετωπίζουν τα περιστατικά με απάθεια που έχει καταστεί πλέον θεσμική....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 30/03/23

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΚΑΣΑ

Ο καθηγητής του τμήματος Ιστορίας Αρχαιολογίας του ΑΠΘ Βασίλης Γούναρης αποφάσισε να πραγματοποιήσει διαδικτυακά μαθήματα τις τελευταίες εβδομάδες για να μη χάνονται τα μαθήματά του, καθώς μικρές ομάδες φοιτητών κάνουν κατάληψη στο τμήμα κάποιες ημέρες της εβδομάδας – μεταξύ αυτών σταθερά την Πέμπτη, όταν είναι προγραμματισμένο το μάθημα. Ο λόγος της κατάληψης είναι η διαμαρτυρία για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.

Στο πρώτο μάθημα ο κ. Γούναρης ενημέρωσε τους φοιτητές ότι εάν δεν υπάρξει αριθμητικά καλή συμμετοχή στη διαδικτυακή τάξη, το μάθημα δεν θα πραγματοποιηθεί. Επίσης, τόνισε ότι δεν θα υπάρξουν απουσίες.

Ωστόσο, η συμμετοχή ήταν μεγάλη και το μάθημα έγινε και επαναλήφθηκε. Μόνη παραφωνία ήταν οι φωνές κάποιων από τους καταληψίες, που μπήκαν στη διαδικτυακή τάξη μόνο για να διαμαρτυρηθούν για το μάθημα. Παρότι τους δόθηκε χρόνος να ακουστούν, πρόθεσή τους ήταν να ακυρώσουν στην πράξη το μάθημα αλλά τους απέτρεψε το... mute!

Χθες, μερίδα φοιτητών στοχοποίησε τον Βασίλη Γούναρη με ύβρεις και κατηγορίες ανάξιες απάντησης. Τα περί ηθικής καθαρότητας και αγώνα για τα δικαιώματα των πολλών έχουν καταντήσει καραμέλα από κάποιους που το μόνο που θέλουν είναι να επιβάλουν το αδικαίωτο ego τους.

Η περιπέτεια του Β. Γούναρη δεν είναι μοναδική στα ελληνικά ΑΕΙ. Ανάλογες πρόσφατες ιστορίες είναι της Βάνας ΝικολαΐδουΚυριανίδου στο ΕΚΠΑ και μιας καθηγήτριας Ψυχολογίας στο ΑΠΘ. Εάν αποτελούσαν εξαίρεση, τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν θα είχαν πάθει μιθριδατισμό και θα μπορούσαν να τα αντιμετωπίσουν. Διότι τέτοιοι «μικροφασισμοί» είναι καθημερινοί. Καθηγητές υβρίζονται, προπηλακίζονται, δυσχεραίνεται το έργο τους από μειοψηφικές ομάδες αλλά οι διδάσκοντες αντιμετωπίζουν τα περιστατικά με απάθεια που έχει καταστεί πλέον θεσμική.

Το έργο που επιτελείται στα ελληνικά πανεπιστήμια μπορεί να είναι σημαντικό και αυτό δεν αποτελεί τη μόνη πτυχή της κανονικότητας κάθε ιδρύματος. Πολλοί καθηγητές ισχυρίζονται ότι «ναι, γίνονται επεισόδια αλλά το ίδρυμα κάνει έργο». Είναι μία ωραία πρόφαση για να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, όταν κάνουν οι ίδιοι τα στραβά μάτια σε κάθε «τζάμπα μάγκα» που απειλεί πανεπιστημιακούς. Μιθριδατισμός, ολιγοψυχία, δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.

Πρώτον, ότι ετούτο το αίσχος είναι μια ακόμη απ’ την ανάποδη πρωτιά της Ελλάδας: δεν υπάρχει πλέον καμιά πολιτισμένη χώρα στον κόσμο με τέτοιο χάλι. Ενα χάλι «οπτικό», το οποίο συνιστά μέτρον μιας βαθύτερης σύγχυσης αξιών, και μιας νηπιακής αντίληψης περί... πολιτικής.

Δεύτερον, υπενθυμίζω ότι αυτή η υπανάπτυκτη κατάσταση κρατάει τώρα 40 χρόνια, χωρίς να ενοχλείται η πλειονότητα των φοιτητών μας, ούτε η (τόσο «ευαίσθητη» στα πανεπιστημιακά) ελληνική κοινωνία. Αλλα τόσα χρόνια φωνάζω και γράφω κι εγώ ο έσχατος – κι απάντηση δεν παίρνω από κανένα κόμμα κι από κανέναν πολιτικό επιστήμονα: Από ποια συνταγματική διάταξη προκύπτει ότι αρκεί ένας Ελληνας πολίτης να περάσει τις πανελλαδικές εισαγωγικές εξετάσεις, για να μπορεί θαυματουργικώς να μετατραπεί σε πολίτη «ανώτερης» κατηγορίας, με τα ακόλουθα δικαιώματα: Να μπορεί να προπηλακίζει ή να εξωπετάει άλλους πολίτες (διδάσκοντες, υπαλλήλους, τεχνίτες – δηλαδή πολίτες κατώτερης κατηγορίας), και να αλλοιώνει μπογιατίζοντας τους χώρους εργασίας άλλων πολιτών – οι οποίοι δεν μπορούν καν να προσφύγουν στον φυσικό τους δικαστή... 

Ειδικότερα για την οπτική αθλιότητα πολλών πανεπιστημιακών χώρων, είχα προτείνει (σε μιαν επιφυλλίδα μου της 6.7.2008) και το εξής μέτρον: «Οργανώστε επισκέψεις πλήθους πολιτών μέσα στα κτίρια και στις αυλές των ελληνικών πανεπιστημίων. Τη βρωμιά και την ασχήμια που θα συναντήσετε σε πλείστους χώρους, συγκρίνετέ τη με την κατάσταση των δικών σας χώρων εργασίας – και τα ξαναλέμε. Και να σκεφθείς ότι μέσα σ’ αυτήν την “ατμόσφαιρα”, καλούμεθα εμείς και οι φοιτητές μας να ασκήσουμε το ευαίσθητο λειτούργημα της παιδείας και της έρευνας. Ασε τις ανεξίτηλες (άρα συσσωρευόμενες) γραφιστικές αηδίες, με τις οποίες ορισμένοι πιστεύουν ότι θα... σώσουν τη χώρα – αδιαφορώντας επιδεικτικά για τις συνθήκες λειτουργίας του (δημόσιου) πανεπιστημίου».

Τέλος, μήπως το αφελές ερώτημά μου περί συνταγματικής ισότητας πολιτών θα μπορούσε να τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού κατά τις ερχόμενες εκλογές; Αν μη τι άλλο, θα θύμιζε στον λαό μας και τις δικές του ευθύνες.

Θ. Π. ΤΑΣΙΟΣ Πεντέλη