Ποιόν κοροϊδεύουν περισσότερο και μάλιστα ομόφωνα. Τον κόσμο ή τους εαυτούς τους; Θεωρητικά τα κόμματα κάνουν επιλογές διαφόρων υποψηφίων. Δεν είναι όλοι άψογοι, ούτε όλοι του γούστου όλων, ούτε ψηφίζονται από όλους. Τουλάχιστον όμως υποθέτουμε πως θα έπρεπε όλοι να πληρούν κάποια στοιχειώδη τυπικά και ουσιαστικά κριτήρια ευπρέπειας και αξιοπρέπειας, συμπεριφοράς και αγωγής. Οχι επειδή είμαστε φλώροι. Αλλά επειδή είμαστε μια πολιτισμένη χώρα. Και τα κριτήρια αυτά δεν είναι «δεξιά» ή «αριστερά», προοδευτικά ή συντηρητικά. Είναι κοινά. Είναι τα κριτήρια του πολιτισμού που θέλουμε να έχουμε ό,τι κι αν ψηφίζει ο καθένας...

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 21/03/23

ΤΟΥ Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Η θεωρία ότι «όλοι ίδιοι είναι» υπέστη ένα σοβαρό πλήγμα. Ε λοιπόν δεν είναι όλοι ίδιοι.

Διότι κάποιοι έχουν τον Πολάκη. Και (άκου σύμπτωση) είναι οι ίδιοι που έχουν στα ψηφοδέλτια και τον «13-0» Παππά.

Ερώτηση κρίσεως. Γιατί τους έχουν; Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτούς;

Σε αυτό φυσικά θα πρέπει να απαντήσει το κόμμα τους.

Ομόφωνα έθεσε τον Πολάκη εκτός ψηφοδελτίων. Κι εξίσου ομόφωνα τρεις εβδομάδες αργότερα τον πήρε πίσω.

Δεν ξέρω ποιον κοροϊδεύουν περισσότερο και μάλιστα ομόφωνα. Τον κόσμο ή τους εαυτούς τους;

Θεωρητικά τα κόμματα κάνουν επιλογές διαφόρων υποψηφίων. Δεν είναι όλοι άψογοι, ούτε όλοι του γούστου όλων, ούτε ψηφίζονται από όλους.

Τουλάχιστον όμως υποθέτουμε πως θα έπρεπε όλοι να πληρούν κάποια στοιχειώδη τυπικά και ουσιαστικά κριτήρια ευπρέπειας και αξιοπρέπειας, συμπεριφοράς και αγωγής.

Οχι επειδή είμαστε φλώροι. Αλλά επειδή είμαστε μια πολιτισμένη χώρα.

Και τα κριτήρια αυτά δεν είναι «δεξιά» ή «αριστερά», προοδευτικά ή συντηρητικά. Είναι κοινά. Είναι τα κριτήρια του πολιτισμού που θέλουμε να έχουμε ό,τι κι αν ψηφίζει ο καθένας.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Οπως δεν φταίμε όλοι για τα Τέμπη. Δεν έχουν καμία ευθύνη μερικά εκατομμύρια Ελληνες αν ο σταθμάρχης μπέρδεψε τις γραμμές κι αν οι άλλοι πήγαν για σουβλάκια.

Ούτε καθόμαστε όλοι νυχτιάτικα να ξεκατινιαζόμαστε στο Διαδίκτυο ή να βριζόμαστε στο Τwitter. Εχουμε κι άλλες δουλειές, σοβαρότερες.

Ούτε καίμε μαγαζιά κι αυτοκίνητα επειδή «θυμώσαμε».

Ούτε τραμπουκίζουμε όποιον δεν μας αρέσει, ούτε ονειρευόμαστε να πάρουμε τη Δικαιοσύνη στα χέρια μας για να «τακτοποιήσουμε» τους αντίθετους.

Μόνο ένα παρανοϊκό μυαλό, άξιο ψυχιατρικής φροντίδας, θα πρότεινε «να βάλουμε πεντέξι φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές».

Ενα μυαλό που απέκτησε αιφνιδιαστικά ονοματεπώνυμο ή σημασία και έκτοτε πασχίζει να ξεπληρώσει την προηγούμενη ανυπαρξία του.

Καλώς Ή κακώς δηλαδή αυτά τα πράγματα εκφεύγουν του πολιτισμού μας.

Και μια εκλογική διαδικασία χωρίζει μεν τους Νεοδημοκράτες από τους Συριζαίους ή τους Πασόκους από τους κομμουνιστές ή τους Μακεδόνες από τους Κρητικούς. Κυρίως όμως μας χωρίζει από τους «άλλους».

Αυτήν την πολιτισμική επιταγή θα έπρεπε πρωτίστως να υπηρετούν σε επίπεδο παιδαγωγικής τα δημοκρατικά κόμματα με τις συμπεριφορές και τους υποψηφίους τους.

Οχι επειδή φέρνει ή δεν φέρνει ψήφους.

Αλλά επειδή προκύπτει από ένα πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο θα έπρεπε κανονικά να συναντιόμαστε όλοι.

Αλλά είπαμε: δεν είναι όλοι ίδιοι.

Δυστυχώς θα ισχυρίζονταν κάποιοι. Ευτυχώς, λέω εγώ.

"ΤΑ ΝΕΑ", 21/03/23

Μετρούν τις ζημιές από 

το συγχωροχάρτι στον πολακισμό

Το ξόρκι στην εσωστρέφεια έχει ένα ερώτημα στις γραμμές του κόμματος: Θα τηρήσει τον «σασμό» ο Παύλος Πολάκης ή θα εκτραχυνθεί εκ νέου;


ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΜΑΝΙΑΤΗ

Σαράντα οκτώ ώρες από την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που επικύρωσε το συγχωροχάρτι στον Παύλο Πολάκη και την επιστροφή του στα ψηφοδέλτια, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αθόρυβα κάνει το πρώτο «ταμείο» και σε σχέση με τη στροφή που επέλεξε ο Αλέξης Τσίπρας και σε σχέση με τον αντίκτυπο που όλο αυτό θα έχει στο εκλογικό κοινό.

Αυτά όλα δε σε συνάρτηση με το χαρτί εξωστρέφειας που θέλει να βγάλει η Κουμουνδούρου έχοντας ως αιχμή - και είναι προφανές - την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη και την όλη απόδοση ευθυνών που κάνει στην κυβέρνηση. 

Χθες, για παράδειγμα, δεν είχαμε μόνο την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας στη Βουλή παρουσία του Κώστα Αχ. Καραμανλή, έστω και χωρίς στη βιτρίνα της για τον ΣΥΡΙΖΑ τον κ. Πολάκη. Είχαμε και την αυτοψία του Αλέξη Τσίπρα σε Λάρισα και Θεσσαλονίκη. Στη Λάρισα μάλιστα πήγε στο κέντρο τηλεδιοίκησης του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης, ενώ στη συμπρωτεύουσα στον Σταθμό Τοπικού Χειρισμού 1 του ΟΣΕ εξαπολύοντας επίθεση στην κυβέρνηση και αναφέροντας ότι «η συγκάλυψη της αλήθειας αποτελεί ύβρη απέναντι στους ανθρώπους που άδικα έχασαν τη ζωή τους. Και βαραίνει την κυβέρνηση Μητσοτάκη εξίσου σημαντικά με τις ευθύνες της για την εγκατάλειψη κάθε δικλίδας ασφαλείας του σιδηροδρομικού δικτύου, που οδήγησε στην τραγωδία των Τεμπών».

Εκ παραλλήλου το ξόρκι στην εσωστρέφεια έχει ένα ερώτημα στις γραμμές του κόμματος: Θα τηρήσει τον «σασμό» ο Παύλος Πολάκης ή θα εκτραχυνθεί εκ νέου, όπως το ίδιο βράδυ της επιστροφής του το Σάββατο που άνοιξε μέτωπα με τον κ. Νίκο Χατζηνικολάου και τον κ. Αδωνι Γεωργιάδη; Κι εδώ το ερώτημα τίθεται ακόμη και από εκείνα τα στελέχη που συμφώνησαν στον επαναπατρισμό του Σφακιανού. Είναι, για παράδειγμα, χαρακτηριστικό πως ο Νίκος Μπίστης, στέλεχος με γνώση του πολιτικού σχεδιασμού, το πρωί της Κυριακής προειδοποίησε πως νέα υποτροπή δεν θα γίνει ανεκτή, θέτοντας και τα όρια του θέματος.

Το ζύγι της επιστροφής

Η επιστροφή Πολάκη επίσης κρύβει το δικό της ζύγι εν όψει εκλογών. Ενα πρώτο έχει να κάνει με αυτό του κλειστού συστήματος του Αλέξη Τσίπρα που προφανώς ζύγισε πως μια συνολική αποπομπή του Σφακιανού θα είχε απώλειες για το κόμμα. Ενα άλλο ζύγι έχει να κάνει με το είδος ανοίγματος που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αυτή την εποχή και προφανώς εδώ δεν ιεραρχείται με ένταση το κεντρώο κοινό - μια στρατηγική τέτοια εξάλλου προϋποθέτει και άλλα δεδομένα. 

Σίγουρα βέβαια, όπως λένε γνώστες του παρασκηνίου, ο καταλύτης για την μεταστροφή ήταν τα Τέμπη αλλά και η βήμα-βήμα επανάκαμψη του Πολάκη κυρίως μέσω της επιστολής πίστης στην ηγεσία που «διαβάστηκε» ως συμμόρφωση. Ζύγι όμως τίθεται και για την ίδια την εσωτερική ανθρωπογεωγραφία του κόμματος. Είναι χαρακτηριστικό πως μια βασική ανάγνωση θέλει την ομόφωνη απόφαση επιστροφής του Πολάκη στα ψηφοδέλτια να έχει βάση και σε ένα αθόρυβο παιχνίδι των ρευμάτων-τάσεων. Για παράδειγμα, η Ομπρέλα, που ομόφωνα ήθελε την επιστροφή Πολάκη, με λίγες διαφοροποιήσεις, είδε το όλο στόρι ως ένα ξόρκι για ένα κόμμα που ο αρχηγός θα εισηγείται και θα διαγράφει.


Κοινή διαπίστωση είναι πως μπορεί ο Σφακιανός να έκανε ένα βήμα πίσω με τη δισέλιδη επιστολή του και το διπλό του mea culpa, αλλά όπως λέει και κορυφαίο στέλεχος, ένα βήμα πίσω ή και δύο έκανε και ο Αλέξης Τσίπρας που αρχικώς είχε εισηγηθεί την αποπομπή και είχε αποσπάσει και την ομοφωνία. Το όλο κουβάρι θα ξετυλιχθεί το επόμενο διάστημα που θα αποκρυσταλλωθούν και οι τάσεις κοινωνικά αλλά και κομματικά. Το επιτελικό σχέδιο του Τσίπρα είδε τις νέες διαθέσεις του κοινού με αφορμή τα Τέμπη και επίσης εδώ διέγνωσε και μια πληγή ή μια ρήξη του εκλογικού σώματος με την κυβέρνηση. Αυτό εκκινεί μια λογική τού «
κανείς δεν περισσεύει» πολύ περισσότερο στην Κρήτη που υπάρχει και ο παράγοντας Νίκος Ανδρουλάκης και ο κίνδυνος των διαρροών.

...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

                                                "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/03/23


TΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Τα έκανε όλα σωστά. Για κάποιον που επιδιώκει να επανασυστηθεί στο µεγάλο κοινό, το οποίο του είχε γυρίσει την πλάτη το 2019, τα «σωστά» ήταν µια σειρά από πρωτοβουλίες που συµβόλιζαν ότι ο Τσίπρας είναι όντως υποψήφιος πρωθυπουργός – ότι εννοεί να συµµετέχει στον κοµµατικό ανταγωνισµό ως εναλλακτικός διαχειριστής και όχι µόνο ως µεταπράτης της µιζέριας. Πήγε λοιπόν στον Στουρνάρα κι έµεινε ώρες· συναντήθηκε µε τον Αντονι Μπλίνκεν· και κυρίως απέφευγε (µέχρι χθες) να ανέβει στα κάγκελα µετά τα Τέµπη.

Αν και όψιµη, αυτή η καµπάνια του «ξεφοβίσµατος» της µεσαίας τάξης είχε µια σηµαία: την απόσυρση Πολάκη. Η απόσυρση της απόσυρσης, µε τον Τσίπρα να δέχεται τάχα ως σωφρονισµένο και ξεπουπουλιασµένο τον µεταµεληθέντα βουλευτή του, µοιάζει να αποδοµεί όλη τη στρατηγική που προηγήθηκε. ∆εν είναι µόνο το ύφος που επιστρέφει. Είναι κυρίως ο λόγος εκείνος που εµφανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως µηχανισµό εξουσίας που θέλει να πάρει τη ρεβάνς για να εξοντώσει «αλλιώς, τη δεύτερη φορά» πολιτικούς αντιπάλους, δηµοσιογράφους και δικαστές. Επιστρέφει ο λόγος που αντιλαµβάνεται κάθε θεσµό ως αρµό για πιάσιµο.

Υπάρχει εξήγηση για την επιστροφή Πολάκη; Αν ήταν ο Τσίπρας τόσο ταυτισµένος µαζί του, τότε γιατί να µπει στον κόπο να τον διώξει; Τι µετράει τελικώς περισσότερο ως ανακολουθία: η γονυπετής µεταµέλεια του βουλευτή ή η ανακολουθία του αρχηγού, που εντέλει συνθηκολογεί µε εκείνον που είχε παραδειγµατικά αποπέµψει; Τίνος το γόητρο εξανεµίζεται;

Ο Τσίπρας, λένε, είδε ότι µετά τα Τέµπη ξεχείλισε πάλι η κοίτη του αντισυστηµισµού, χωρίς όµως να κατευθύνεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκρινε έτσι ότι το κόµµα του δεν είχε την πολυτέλεια να στερηθεί τον πιο διαβόητο σύνδεσµό του µε αυτό το κοινό. Κάποιος έπρεπε να καλύψει τόση ξαφνική ζήτηση. Η µεταµέλεια, στον µελοδραµατικό τόνο που ενορχηστρώθηκε, υποτίθεται ότι έλυνε και το θέµα της ηγετικής εικόνας του προέδρου.

Επικράτησε δηλαδή η λογική του σούπερ µάρκετ. Ο πρόεδρος θα ντύνεται κεντρώος, συγκατοικώντας µε τον πολακισµό· υπολογίζοντας ότι οι πολλοί θα ψωνίζουν το προφίλ του προέδρου και οι λίγοι, αλλά φανατικοί, θα κρατιούνται από το µουστάκι του Πολάκη.

«Ενας βουλευτής περιφέρειας», λένε, δεν µπορεί να ακυρώσει τον στρατηγικό προσανατολισµό του Τσίπρα, που δεν αλλάζει.

Για πόσους όµως βουλευτές περιφέρειας έχουν αναγκαστεί να συνεδριάσουν και να ξανασυνεδριάσουν τα όργανα; Με πόσους έχει υποχρεωθεί ο ίδιος ο πρόεδρος να ανοίξει δηµόσιο διάλογο µε εκατέρωθεν δηλώσεις, διαρροές και επιστολές;

Εχει ξανασυµβεί να πέφτει ο Τσίπρας στη µαύρη τρύπα του λαίµαργου ναρκισσισµού ενός στελέχους του. Τώρα «άσετ» του είναι ο Πολάκης.