Οι άνθρωποι αυτοί έδρασαν καπηλευόμενοι τα πιο χαμηλά ένστικτα της κοινωνίας. Την καχυποψία, τον συμψηφισμό, τον υπαινιγμό, τη δυσπιστία, τη διαστρέβλωση, τη μνησικακία. Καλλιέργησαν την παρανοειδή εικόνα μιας άθλιας διεφθαρμένης χώρας προκειμένου να οργανώσουν τον έλεγχό της. Και έπεισαν κόσμο. Ισως δεν ήταν δύσκολο. Το ψυχολογικό κλίμα αποσταθεροποίησης που είχε φέρει μαζί της η κρίση βοήθησε. Μια αλαφιασμένη κοινωνία δεν είναι ποτέ σώφρων και ψύχραιμος κριτής. Ακόμη και μια εύλογη επιδίωξη, όπως η αδειοδότηση των καναλιών, απέκτησε ανεξήγητα ένα φανατικό πρόσημο. Οδήγησε έτσι σε έναν αντισυνταγματικό διαγωνισμό και σε έναν κατάδικο υπουργό. Ενώ αρκούσε απλώς να τιμολογήσουν τις άδειες, όπως και έγινε στη συνέχεια χωρίς να ανοίξει μύτη...

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ"

                                                       "ΤΑ ΝΕΑ", 06/03/23



ΤΟΥ Ι.Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Ολοκληρώθηκε και το δεύτερο Ειδικό Δικαστήριο με καθαρό σκορ.

Σε δυο διαφορετικές δίκες και σε δυο διαφορετικά δικαστήρια, δυο υπουργοί της πρώην κυβέρνησης κατηγορήθηκαν για διαφορετικές υποθέσεις. Και οι δυο βρέθηκαν ένοχοι.

Σκορ πρόκρισης.

Σοβαρές ενστάσεις δεν υπάρχουν ως προς την ετυμηγορία ή τη διαδικασία.

Τα δικαστήρια εξάντλησαν κάθε όριο επιείκειας. H εισαγγελέας υπήρξε φιλικότερη κι από την υπεράσπιση. Ενώ η σοβαρότερη υπόθεση, η σκευωρία Novartis, είχε ήδη αφαιρεθεί από το κατηγορητήριο με το ανεκδιήγητο βούλευμα του περασμένου καλοκαιριού.

«Λογικά ασύντακτο, αντιφατικό κι αναιτιολόγητο» το είχε χαρακτηρίσει ο Β. Βενιζέλος (21/7).

Αφού λοιπόν το βούλευμα είχε καταργήσει το κατηγορητήριο, ευλόγως η κατηγορούμενη πρώην εισαγγελέας διαφθοράς απαλλάχτηκε. Δεν ήταν και κανένας θρίαμβος της νομικής σκέψης.

Πολύ κακό για το τίποτα, λοιπόν; Δεν συμφωνώ.

Το ζητούμενο (για ένα φυσιολογικό μυαλό, τουλάχιστον…) δεν ήταν η ταλαιπωρία των κατηγορουμένων. Η δημοκρατία δεν εκδικείται.

Αλλά αμύνεται.

Γι' αυτό το ζητούμενο ήταν η ανάδειξη της ισχύος της απέναντι σε όσους αποπειράθηκαν να την καταλύσουν ή να τη θέσουν υπό τον έλεγχό τους.

Κι αυτό ακριβώς επιβεβαιώθηκε στα δυο Ειδικά Δικαστήρια.

Οτι μια ομάδα τυχάρπαστων πολιτικών, δικαστικών και δημοσιογράφων με όποιες σχέσεις και όποιες επιδιώξεις προσπάθησαν αλλά δεν κατόρθωσαν να επιβληθούν της Πολιτείας και του κράτους δίκαιου - όσο κι αν το επικαλούνται στις μεθοδεύσεις τους…

Υπάρχει όμως και κάτι απεχθέστερο.

Οτι οι άνθρωποι αυτοί έδρασαν καπηλευόμενοι τα πιο χαμηλά ένστικτα της κοινωνίας. Την καχυποψία, τον συμψηφισμό, τον υπαινιγμό, τη δυσπιστία, τη διαστρέβλωση, τη μνησικακία.

Καλλιέργησαν την παρανοειδή εικόνα μιας άθλιας διεφθαρμένης χώρας προκειμένου να οργανώσουν τον έλεγχό της. Και έπεισαν κόσμο.

Ισως δεν ήταν δύσκολο. Το ψυχολογικό κλίμα αποσταθεροποίησης που είχε φέρει μαζί της η κρίση βοήθησε. Μια αλαφιασμένη κοινωνία δεν είναι ποτέ σώφρων και ψύχραιμος κριτής.

Ακόμη και μια εύλογη επιδίωξη, όπως η αδειοδότηση των καναλιών, απέκτησε ανεξήγητα ένα φανατικό πρόσημο.

Οδήγησε έτσι σε έναν αντισυνταγματικό διαγωνισμό και σε έναν κατάδικο υπουργό. Ενώ αρκούσε απλώς να τιμολογήσουν τις άδειες, όπως και έγινε στη συνέχεια χωρίς να ανοίξει μύτη.

Θα μπορούσα να δώσω κι άλλα παραδείγματα. Αλλά δεν χρειάζεται. Διότι το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ η νομιμότητα. Ηταν ο έλεγχος.

Αυτό κατέδειξαν τα δυο Ειδικά Δικαστήρια και όσα προηγήθηκαν.

Και τι έμεινε τελικά; Η πικρία κι ο εύλογος θυμός δέκα αθώων ανθρώπων που χωρίς στοιχεία κρεμάστηκαν στα μανταλάκια επειδή βρέθηκαν στη λάθος πλευρά της Βουλής.

Οι ένοχοι και οι τυμβωρύχοι

Παίρνω επιστολές, μηνύματα, emails, ακόμη και τηλέφωνα. Για το έγκλημα στα Τέμπη. Ολοι μου ζητούν να γράψω, να πω, να αναφέρω κι αυτό, και το άλλο, και κάτι που υπέπεσε στην αντίληψή τους, και δεν είδαν να αναφέρεται αλλού. Αρνούμαι! Συνειδητά. Ενα έγκλημα έχει φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Εξι μέρες τώρα με αυτούς ασχολούμαστε. Πριν καν ξεκινήσει το έργο της η Επιτροπή και πριν καν η Δικαιοσύνη ασχοληθεί επισταμένα, δεν τους ξέρουμε απλώς, έχουμε βγάλει και το πόρισμα - φταίνε οι πολιτικοί, η διαπλοκή, ο εργατοπατερισμός, ο «σταρχιδισμός» και ο διάχυτος εθνικός «χαβαλές». Τι μένει; Η προσωποποίηση όλων αυτών. Να την περιμένουμε; Να την περιμένουμε.

Αλλά όποιος ποντάρει τα ρέστα του πάνω σε φέρετρα για να κεφαλαιοποιήσει το πένθος, την οργή, την αγανάκτηση, τον θυμό και την απογοήτευση για να πάρει ψήφους υποτιμά την κοινωνία και τη νοημοσύνη μας. Και κατατάσσεται αυτοδικαίως σε εκείνη την αισχρή κάστα των τυμβωρύχων.

Παρεμπιπτόντως, και επειδή άκουσα μερικούς να εκθειάζουν το χθεσινό σεμνό μήνυμα συγγνώμης του Κυριάκου, θα πω μόνο ότι καλό ήταν, αλλά άργησε πέντε μέρες. Στα Τέμπη έπρεπε να γίνει. Οχι πως θα άλλαζε κάτι, θα έδειχνε όμως αληθινή συντριβή και αποφασιστικότητα, η τραγωδία να αποτελέσει την αφορμή για «να αλλάξουν όλα». Τώρα...

Οργή που θυμίζει 2012

Τώρα υπάρχει επιφυλακτικότητα, προβληματισμός και άρνηση από την πλευρά της κοινωνίας να δεχθεί οτιδήποτε. Ακόμη και τη γενναία συγγνώμη του για λογαριασμό της πολιτικής τάξης της χώρας, για τις διαχρονικές ευθύνες που υπάρχουν σε σχέση με τους σιδηροδρόμους και την κατάστασή τους.

Δεν ξέρω, αλλά η κατάσταση που βλέπω να διαμορφώνεται μου θυμίζει έντονα την περίοδο προ των εκλογών του 2012, του Μαΐου συγκεκριμένα. Που η οργή από τα μνημόνια έδωσε ένα εκκωφαντικό αποτέλεσμα - το θυμίζω μέσες-άκρες: 19 (ΝΔ), 17 (ΣΥΡΙΖΑ), 13 (ΠΑΣΟΚ).

Χρειάζονται πολλά πράγματα να γίνουν προκειμένου να αναταχθεί η κοινωνία, και δεν ξέρω αν αρκεί πλέον ο χρόνος. Αλλά σίγουρα απαιτούνται γρήγορες και συντονισμένες κινήσεις και ψυχικό απόθεμα για να αντέξει το σύστημα την πίεση που μοιραία υφίσταται.

«Υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας»

Μεταπηδώ σε άλλο θέμα προκειμένου να παραδεχθώ ότι «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας». Είναι πλέον, βέβαιο. Θυμήθηκα τη σχετική διαβεβαίωση του «έλα με φόρα» brοέδρου το απόγευμα του Σαββάτου. Οταν ανακοινώθηκε η απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου, με την οποία απηλλάχθη των κατηγοριών η εισαγγελέας κυρία Τουλουπάκη και επεβλήθη τρομερή ποινή στον πρώην υπουργό Δημ. Παπαγγελόπουλο, για δυο πλημμεληματικού χαρακτήρα κατηγορίες - πρόστιμο 10 χιλιάδων ευρώ. Περί της αθωώσεως της κυρίας Τουλουπάκη δεν έχω να πω κάτι, η απόφαση ήταν προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που του κατηγορητηρίου εξαιρέθη εντελώς η σκευωρία περί το σκάνδαλο της Novartis, με την εμπλοκή σε αυτό 10 πολιτικών προσωπικοτήτων της (τότε) αντιπολιτεύσεως. Το απίθανο βούλευμα της παραπομπής της εμπεριείχε και την απαλλαγή της, οπότε τι να λέμε;

Αθροίζω λοιπόν και τα δικά μου συγχαρητήρια για την απαλλαγή και νομίζω ότι πλέον ανοίγει διάπλατα και ο δρόμος για την ενασχόλησή της με την πολιτική: κοινό μυστικό είναι ότι θα συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, και πανηγύρισε για την απαλλαγή της, λες και ο Παναθηναϊκός, η ομάδα του αρχηγού, είχε κατακτήσει το Champions league!

Το μόνο που δεν κατάλαβα είναι από πού προκύπτει ότι επιβεβαιώθηκε με την απαλλαγή της εισαγγελέως ότι δεν υπήρξε σκευωρία, αφού δεν δικάστηκε για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Επίσης, πώς νομιμοποιείται να κάνει λόγο για κάτι τέτοιο ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν η κυρία Τουλουπάκη έθεσε με τη δική της υπογραφή τις κατηγορίες των 7 από τους 10 κατηγορουμένους στο αρχείο; Συμπέρασμα, δεν νομιμοποιείται. Απλώς αφού βρήκαμε παπά - τα υπόλοιπα είναι γνωστά...

150 ευρώ το κάθε πλημμέλημα

Και πάμε τώρα στον πολυσυζητημένο Παπαγγελόπουλο, ο οποίος δεν πανηγύρισε απλώς και για τη δική του απαλλαγή - κατηγορήθηκε για σειρά παραβάσεων καθήκοντος και καταδικάστηκε για δύο εξ αυτών, με οριακή πλειοψηφία στο πρόστιμο που προαναφέρθηκε -, επιπλέον ειρωνεύτηκε και το δικαστήριο για το πρόστιμο που του επεβλήθη. Το θεωρώ και λογικό, και απολύτως αποδεκτό. Σου λέει, κυρίες και κύριοι δικαστές, εμένα τον Παπαγγελόπουλο με αποτιμάτε 10.000 ευρώ; Εμένα; Που είμαι αυτός που είμαι και όπως ξέρετε όλοι σας, γιατί το ξέρετε, ότι ήμουν αυτός που ήμουν; Ε, όχι!

Τούτων δοθέντων, συνηγορώ έτι περαιτέρω στη «διαμαρτυρία» του δηλώνοντας ότι το σωστό θα ήταν να γίνει δεκτή η πρόταση της εισαγγελέως κυρίας Ολγας Σμυρλή να του επιβληθεί πρόστιμο 1.000 ευρώ!

Αλλα μετά σκέφτηκα ότι και η πρόταση της εισαγγελέως, κι αυτή αδικαιολόγητα αυστηρή ήταν - τρία κατοστάρικα έπρεπε να του βάλουν πρόστιμο! Από 150 ευρώ το κάθε πλημμέλημα. Οσο μια παράβαση του ΚΟΚ. Ενα παράνομο παρκάρισμα ας πούμε. Λίγο πιο «προκλητικό» σε σχέση με τα απλά.

Αμα λέμε ότι υπάρχουν «δικασταί εις τας Αθήνας», να το αποδεικνύουμε κιόλας, όχι να φαίνεται ότι πιέστηκαν οι άνθρωποι για να τον τιμωρήσουν με ένα πρόστιμο, που προσιδιάζει με εκείνο που επιβάλλεται σε... μπακάλικο της γειτονιάς που έχει ανασφάλιστη υπάλληλο.

Απορώ εξ αυτού του λόγου με την... αυστηρότητα των δικαστών. Απορώ και εξίσταμαι.

Αξιοπιστία α λα καρτ

Επί της ουσίας τώρα, έχω ένα μικρό θέμα με την καταδίκη του Παπαγγελόπουλου για μία των καταγγελιών του εισαγγελέα κ. Παναγιώτη Αθανασίου. Ο εν λόγω (πρώην) εισαγγελέας κ. Αθανασίου κατέθεσε στο Ειδικό Δικαστήριο τρεις-τέσσερις περιπτώσεις κατά τις οποίες δέχθηκε πιέσεις από τον πρώην υπουργό να κάνει διάφορα - κακά - πράγματα. Από τις περιπτώσεις αυτές, το Ειδικό Δικαστήριο αξιολόγησε για μία ως αληθή τα λεγόμενα του εισαγγελέα Αθανασίου. Αφορούσε το «ζωηρό» ενδιαφέρον του Παπαγγελόπουλου για την πορεία μιας υπόθεσης του πρώην τραπεζίτη Μιχάλη Σάλλα. Τις υπόλοιπες, που αφορούσαν τον Α. Βγενόπουλο, τον Γ. Αλαφούζο και εμένα (κατήγγειλε ότι ο Παπαγγελόπουλος τον πίεζε να κατασκευάσει στοιχεία σε βάρος μου με στόχο να εξοντωθώ ηθικά, επαγγελματικά, κοινωνικά κ.λπ.), τις απέρριψε ως ψευδείς.

Τι παρατηρούμε με αυτή τη στάση του Ειδικού Δικαστηρίου; Το εξής περίεργο και οπωσδήποτε ικανό να οδηγήσει τις σκέψεις μας σε υποθέσεις που δεν περιποιούν κανέναν σεβασμό, τιμή και εμπιστοσύνη στο ανώτατο δικαστήριο: ότι η αξιοπιστία ενός μάρτυρα μπορεί να κρίνεται α λα καρτ. Οτι ο κ. Αθανασίου είπε μεν ψέματα για τον Βγενόπουλο και τον Αλαφούζο, και φυσικά και για μένα, αλλά για τον Σάλλα τον έπιασε μια κρίση ειλικρίνειας, και πάνω στην κρίση αυτή είπε την αλήθεια!

Ντροπή

Δεν θα αναφερθώ στα όσα κατέθεσε για Αλαφούζο - Βγενόπουλο ο κ. Αθανασίου. Θα ψηλαφίσω απλώς το σκέλος της απαλλακτικής απόφασης για τη δική μου περίπτωση. Σε ό,τι με αφορά λοιπόν, οι 8 δικαστές που ψήφισαν υπέρ της απαλλαγής Παπαγγελόπουλου (5 ψήφισαν να καταδικαστεί), θα πρέπει κάποια στιγμή να αναρωτηθούν αν αισθάνονται ήσυχοι με τη συνείδησή τους για την ψήφο τους.

Ενας άγνωστός μου (παντελώς άγνωστος, δεν τον γνώριζα ούτε κατ' όψιν) εισαγγελέας καταγγέλλει ότι ο Παπαγγελόπουλος του ζήτησε να κατασκευάσει στοιχεία σε βάρος μου. Στον Γεώργιο Παπαχρήστο του Χρήστου και της Βασιλικής. Σε κανέναν άλλον εκ των οκτώ με δέκα χιλιάδων συναδέλφων μου που ασκούν τη δημοσιογραφία. Σε κα-νέ-ναν!

Προσέξτε: δεν ανέφερε ότι τον πίεσε ο Παπαγγελόπουλος να «φτιάξει κάτι» ας πούμε για τον Πρετεντέρη ή τον Πορτοσάλτε. Τον Καραμήτσο ή τον Χατζηνικολάου. Μόνο για μένα. Προφανέστατα γιατί το δικό μου κεφάλι ήθελε. Και ήθελαν! Αλλος το απαιτούσε, όχι ο Παπαγγελόπουλος. Ο Παπαγγελόπουλος διεκπεραίωση έκανε.

Το κλείνω εδώ, από ντροπή και μόνο. Και από λόγους αυτοσεβασμού. Που δεν είδα να διακρίνει όλα τα μέλη του Ειδικού Δικαστηρίου που δίκασαν τον πρώην υπουργό. Αλλωστε κι ο ίδιος αυτό πιστεύει - τους ειρωνεύτηκε στα μούτρα. Δεν θα πω τους έφτυσε, διότι το απαγορεύει η αγωγή μου...