∆ουλειά του πολιτικού δεν είναι να θέτει τον πλουτισµό του ως παράδειγµα, αλλά να σχεδιάζει για τους πολίτες µια βιώσιµη ζωή, ανεξάρτητη από τα δικά του προσωπικά επιτεύγµατα. Η διέξοδος των Ελλήνων από την οικονοµική στενότητα δεν είναι η προτυποποίηση ενός εκατοµµυριούχου πολιτικού· θα περίµενε κανείς, µάλιστα, ένας εκατοµµυριούχος να γνωρίζει καλύτερα από όλους ότι ο ακραίος πλουτισµός του, ως µία εξαιρετικά σπάνια κατάσταση, δεν αποτελεί τη βάση σοβαρού πολιτικού σχεδίου. Η πολιτική σχηµατίζεται πάνω στον κανόνα, όχι στην εξαίρεση. Το σκεπτικό του Κασσελάκη, ότι αφού αυτός έγινε εκατοµµυριούχος (λες και δεν βοηθήθηκε από το οικογενειακό του υπόβαθρο) τότε και ο µέσος Ελληνας µπορεί να βγει από το παιδικό του δωµάτιο, αρκεί να «αλλάξει» κάτι (τι άραγε;), είναι η επιτοµή της νεοφιλελεύθερης λογικής, που κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ βδελυσσόταν: τα λεφτά µάς περιµένουν στην επόµενη γωνία, αν φανούµε λίγο πιο έξυπνοι. Το «ελληνικό όνειρο» είναι στην πραγµατικότητα το αµερικανικό, µε γεύση τζατζίκι....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 25/05/24

ΔΙΑΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

Παράσταση χωρίς σενάριο

Κάποιοι πιστεύουν ότι δίνει παράσταση. Οτι όλα όσα τον βλέπουµε να κάνει είναι κοµµάτια µιας πλαστής ταυτότητας που συνδυάζει επίτηδες το αβαθές πολιτικό στίγµα µε τη µιντιακή δηµοτικότητα, για να προσελκύσει ευεπίφορους ψηφοφόρους σε ένα διασκεδαστικό, προσωποκεντρικό σχήµα. Μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά οι παραστάσεις βασίζονται συνήθως σε ρόλο και σενάριο. Το περφόρµανς του Κασσελάκη, ιδεολογικά ασαφές και µονίµως εκτός µέτρου, δεν ακολουθεί τις συµβάσεις µιας τυπικής πολιτικής παράστασης, στρατηγικά σχεδιασµένης. Είναι περισσότερο αυτοσχεδιασµός. Λέει ό,τι του έρχεται, όποτε του έρχεται, επειδή µπορεί. Στην τελευταία του, λάιφσταϊλ συνέντευξη, που συνοδεύτηκε κι από αντίστοιχη λάιφσταϊλ φωτογράφιση σε ένα ακόµη πολυτελές σπίτι του (αυτή τη φορά έξω από τη Νέα Υόρκη), ο Στέφανος Κασσελάκης δίνει πολλές αστείες απαντήσεις· η πιο συνταρακτική όµως είναι αυτή που δίνει στην ερώτηση για το αν οι Ελληνες συνοµήλικοί του µπορούν να συνδεθούν µαζί του: «∆εν είναι δυνατόν στα 35 µου να αγοράζω διαµέρισµα 1.800.000 ευρώ και τρεις στους τέσσερις Ελληνες από 18 µέχρι 35 ετών να ζουν στο παιδικό τους δωµάτιο, παρότι πολλοί έχουν κάνει εξαιρετικές σπουδές και διαθέτουν προσόντα. Αυτά θέλω να αλλάξω». ∆εν είναι παράσταση µε σενάριο, τελικά· δεν είναι αυτοσχεδιασµός· είναι ένας άνθρωπος δραµατικά αδαής, που όµως σοβαρολογεί.

Ανεπίγνωστο τρόλινγκ

Ο Στέφανος Κασσελάκης τρολάρει, απλώς δεν το γνωρίζει. ∆ουλειά του πολιτικού δεν είναι να διαπιστώνει µετά λύπης ότι ο µέσος Ελληνας δεν διαθέτει εκατοµµύρια για ένα σπίτι στο Κολωνάκι, αλλά να βρίσκει λύσεις για το στεγαστικό που δεν προϋποθέτουν τα εκατοµµύρια αυτά. ∆ουλειά του πολιτικού δεν είναι να θέτει τον πλουτισµό του ως παράδειγµα, αλλά να σχεδιάζει για τους πολίτες µια βιώσιµη ζωή, ανεξάρτητη από τα δικά του προσωπικά επιτεύγµατα. Η διέξοδος των Ελλήνων από την οικονοµική στενότητα δεν είναι η προτυποποίηση ενός εκατοµµυριούχου πολιτικού· θα περίµενε κανείς, µάλιστα, ένας εκατοµµυριούχος να γνωρίζει καλύτερα από όλους ότι ο ακραίος πλουτισµός του, ως µία εξαιρετικά σπάνια κατάσταση, δεν αποτελεί τη βάση σοβαρού πολιτικού σχεδίου. Η πολιτική σχηµατίζεται πάνω στον κανόνα, όχι στην εξαίρεση. Το σκεπτικό του Κασσελάκη, ότι αφού αυτός έγινε εκατοµµυριούχος (λες και δεν βοηθήθηκε από το οικογενειακό του υπόβαθρο) τότε και ο µέσος Ελληνας µπορεί να βγει από το παιδικό του δωµάτιο, αρκεί να «αλλάξει» κάτι (τι άραγε;), είναι η επιτοµή της νεοφιλελεύθερης λογικής, που κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ βδελυσσόταν: τα λεφτά µάς περιµένουν στην επόµενη γωνία, αν φανούµε λίγο πιο έξυπνοι. Το «ελληνικό όνειρο» είναι στην πραγµατικότητα το αµερικανικό, µε γεύση τζατζίκι.

Ευπρόσωπος λαϊκισµός


Προκαλεί απορία πώς οι φαντασιώσεις Κασσελάκη για την πολιτική, όπως εκείνη σχετικά µε το ανθρωπιστικό έργο της Χαµάς, δεν προκαλούν περαιτέρω συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια, όσοι έµειναν, τι περιµένουν για να φύγουν; Περισσότερη ακροδεξιά ρητορική περί καθαρών χεριών; Περισσότερες κακοήθεις αναφορές σε δολοφόνους πολιτικούς; Περισσότερες επικλήσεις στην πατρίδα και τη θρησκεία; Ισως, βέβαια, η ευνοϊκή για το κόµµα στασιµότητα να µην είναι και τόσο παράλογη: οι λαϊκιστές, πολιτικοί και πολίτες, δεν είναι µόνο Βελοπουλικοί· κάποιοι έχουν αρκετά µεγάλη ιδέα για τον εαυτό και την εικόνα τους· πιστεύουν, δηλαδή, ότι δεν είναι λαϊκιστές, εποµένως συσπειρώνονται σε µία ευπρόσωπη εκδοχή του λαϊκισµού, που κατά βάθος πρεσβεύουν. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι µία καλή επιλογή από αυτή την άποψη. Τα χρήµατα, τα πουκάµισα, η νεότητα, η ψευδοµοντέρνα επίφαση και το µειονοτικό LGBTQ πρόσηµο λειτουργούν ως µέσα απόκρυψης του λαϊκισµού και κρατούν στην παράταξη τους λαϊκιστές που ντρέπονται για τον λαϊκισµό τους.

Εγκλωβισµένοι

Για να φύγει όµως κάποιος από κάπου, πρέπει να έχει και κάπου αλλού να πάει. Μπορεί να απορροφήσει η Ν.∆. τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ; Οχι. Οσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζουν σε µεγάλο βαθµό από απέχθεια προς τον Μητσοτάκη. Μπορεί να τους απορροφήσει η Νέα Αριστερά; Οχι, γιατί η µεγάλη µάζα ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ αριστερή. Μπορεί να τους απορροφήσει το ΠΑΣΟΚ; Ούτε µπορεί ούτε θέλει. Συνειδητά, το ΠΑΣΟΚ δεν λαϊκίζει αρκετά ούτε πολιτεύεται µε όρους ριάλιτι. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισµένοι στον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό ίσως είναι κάτι που ο Στέφανος Κασσελάκης κατάλαβε ή, έστω, υποψιάστηκε όταν ανέλαβε το πρότζεκτ της προεδρίας. Σε αυτό οφείλει και την αισιοδοξία του για τις ευρωεκλογές: η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ εξυπηρετεί ακόµη συνειδησιακά µια σηµαντική µερίδα κόσµου· το ποσοστό του δεν θα είναι σπουδαίο, αλλά θα είναι εξασφαλισµένο χωρίς ιδιαίτερο κόπο.

Το ΠΑΣΟΚ τώρα

Η απορία µετακυλίεται στο ΠΑΣΟΚ, που, δεδοµένων των φθοροποιών για τα µεγάλα κόµµατα συνθηκών, θα έπρεπε να έχει καταφέρει, αν όχι να διεµβολίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον να διαρρήξει την πρωτοκαθεδρία της Ν.∆. στο Κέντρο. Αυτή η αδυναµία δεν µπορεί να αποδοθεί στη συγκυρία ή σε κάποια ιδιαίτερη σχέση της Ν.∆. µε τους µετριοπαθείς ψηφοφόρους. Αν το ΠΑΣΟΚ δεν εµπνέει εµπιστοσύνη, αν το ΠΑΣΟΚ δεν εµπνέει γενικά, τότε ο Νίκος Ανδρουλάκης κάτι δεν κάνει σωστά και γι’ αυτό δεν του φταίει κανένας