Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
(φύλλα 18ης και 17ης Μαΐου 2024)
- Σάββατο, 18/05/24
«Πρόκειται για µια προσπάθεια συστηµατική, µε απώτερο σκοπό να λειτουργήσει κάποια στιγµή ως µουσειακός χώρος... Υπάρχουν ιστορικοί πίνακες, αγάλµατα, κειµήλια, όπως και µηχανήµατα που δείχνουν την εξέλιξη της επιστήµης. Για παράδειγµα, έχουµε έναν από τους πρώτους υπολογιστές που εγκαταστάθηκαν στο Πολυτεχνείο», υπογραµµίζοντας έτσι τη µοναδικότητα των αντικειµένων.
Ως προς αυτό το τελευταίο, είναι πιστεύουµε σωστό και δίκαιο να πληροφορηθούν οι νεότεροι της επιστηµονικής κοινότητας –και όχι µόνον– ότι η ιστορική Πρυτανεία αναστηλώθηκε και αποκαταστάθηκε πλήρως στην πρωταρχική µορφή της ύστερα από την καταστροφική πυρπόλησή της τον Οκτώβριο του 1991. Το όλο έργο ανέλαβε τότε η Σχολή Αρχιτεκτόνων µε τους καθηγητές της, όπως και συναδέλφους της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών. Από την εποµένη της κατάσβεσης (25/10) περισυνελέγησαν έπιπλα, αρχεία και σχέδια του 19ου αιώνος, σειρά πινάκων ζωγραφικής, παλαιότατα βιβλία. Ακόµη, µετακινήθηκαν αγάλµατα µαρµάρινα και πλήθος σπάνιων εκµαγείων από τις στοές και τον περίβολο. Τα πάντα δόθηκαν στους καλύτερους συντηρητές εκείνης της εποχής. Ολα υπό την επίβλεψη εξειδικευµένων µελών του διδακτικού προσωπικού.
Οι αίθουσες του γραφείου του πρύτανη και των συσκέψεων της Συγκλήτου απέκτησαν την παλιά τους αίγλη και επισηµότητα, ανακαινισµένες έως και την τελευταία λεπτοµέρεια, µε τη χρήση βεβαίως του αυθεντικού εξοπλισµού τους. Και το κυριότερο: εκτός από τα έργα τέχνης, ήταν πλείστα παλαιά µηχανήµατα και συναφή «κειµήλια» των πρώτων εργαστηρίων των πολυτεχνικών σχολών, εκείνων που είχαν εγκατασταθεί στην οδό Πατησίων. Εκτοτε, και µετά µια 25ετία, τουλάχιστον, αδράνειας, είµαστε σε θέση να ελπίζουµε σε άµεσες ενέργειες για τη µουσειακή ανάδειξη αυτού του σπάνιου υλικού, παράλληλα µε την εξυπηρέτηση και ανάπτυξη των εκπαιδευτικών και των συναφών επιστηµονικών δραστηριοτήτων στα ιστορικά κτίρια του συγκροτήµατος.
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ,τ. καθηγητής ΕΜΠ
ΜΑΝΟΣ ΜΠΙΡΗΣ, τ. καθηγητής ΕΜΠ
Όσο πλησιάζουν οι ημέρες για την αυλαία στο «Παρίσι 2024» πυκνώνουν τα σχόλια, τα αφιερώματα και οι αναδρομές στην αρχαιότητα και στο λίκνο των Ολυμπιακών Αγώνων που φωτίζουν άγνωστες ιστορικές πτυχές και πρωταγωνιστές. Να ένα τυχαία επιλεγμένο κουίζ: τι κοινό είχαν οι: Λύγδαμις Συρακούσιος, Φρύνων Αθηναίος, Αρραχίων Φιγαλεύς, Ρηξίβιος Οπούντιος, Θεαγένης Θάσιος, Εφουδίων Μαινάλιος, Πρόμαχος Πελληνεύς, Αστυάναξ Μιλήσιος, Σώστρατος Σικυώνιος;*. Επάνω εικονίζονται (στο κέντρο) γυμνοί παγκρατιαστές, που έχοντας γονατίσει από την υπερπροσπάθεια, επιχειρούν ο ένας να βάλει τα δάκτυλα του χεριού βαθιά στα μάτια του άλλου για τη χαρά της νίκης. Αυτό όμως απαγορευόταν ρητώς από τον κανονισμό, έτσι ο κριτής με το ραβδί στο χέρι (δεξιά) ετοιμάζεται να τους επαναφέρει στο ευ αγωνίζεσθαι. Ερυθρόμορφη κύλικα, περί το 480 π.χ., Βρετανικό Μουσείο. Από το έργο «Ολυμπιακοί Αγώνες, 28 αιώνες Ιστορία - Αθλητισμός - Πολιτισμός» του Μενέλαου Α. Χρόνη, ειδικές εκδόσεις Λαμπρόπουλος, Αθήνα 2000. *Απάντηση κουίζ: ήσαν όλοι τους αρχαίοι Ολυμπιονίκες σε ένα από τα πιο συναρπαστικά για τους θεατές και απαιτητικά για τους αθλητές αγωνίσματα, το παγκράτιο.
Οι επινίκιοι ύµνοι του Πινδάρου, οι γυµνικοί αγώνες,
ο Σικελός αρµατοδρόµος και η προφητεία του Τειρεσία
Κύριε διευθυντά
Εξαιρετικά ενδιαφέρον και άκρως ενηµερωτικό το κείµενο του εκλεκτού επιστολογράφου σας (11/5) Ματθαίου ∆ηµητρίου, αναφερόµενο στην αναβίωση των Νεµέων αγώνων –επίσηµη έναρξη 573 π.χ.–, µεταξύ των τεσσάρων µεγάλων πανελλήνιων αγώνων, που διεξάγονταν στο αρχαίο στάδιο της Νεµέας. Ενας χώρος ιερός, δίπλα στον ναό του Νεµείου ∆ιός (4ος π.χ. αι.), περίπτερος, µε δωρικού ρυθµού κίονες, που, αναστηλωµένος, δεσπόζει και σήµερα επιβλητικός στο νεµεάτικο πεδίο, περιστοιχιζόµενος από τον στενόµακρο εντυπωσιακό βωµό του θεού. Μια εµβληµατική περιοχή που αναπολώ νοσταλγικά από τις συχνές επισκέψεις µου, µε συναδέλφους, όταν υπηρετούσα ως Σχολικός Σύµβουλος Κορινθίας.
Η Νεµέα –µυθολογική κόρη του ποταµού Ασωπού– µεταξύ Κλεωνών και Φλειούντος, έγινε γνωστή από τον περίφηµο άθλο του Ηρακλή, την εξόντωση του φοβερού Νεµαίου λέοντος, που λυµαινόταν την περιοχή. Στη Νεµέα τελούνταν τα Νέµε(ι)α, το δεύτερο και τέταρτο έτος εκάστης Ολυµπιάδας, τον µήνα Ιούλιο, στον ιππόδροµο και στο στάδιο, µε αγώνες γυµνικούς και ιππικούς, στους οποίους προστέθηκαν µουσικοί και δραµατικοί, προς τιµήν του ηγεµονίδη Οφέλτη ή Αρχεµόρου, γιου του βασιλιά της Νεµέας Λυκούργου, και µε αναµενόµενο έπαθλο στέφανο από χλωρό σέλινο.
Κύριε διευθυντά
Εξαιρετικά ενδιαφέρον και άκρως ενηµερωτικό το κείµενο του εκλεκτού επιστολογράφου σας (11/5) Ματθαίου ∆ηµητρίου, αναφερόµενο στην αναβίωση των Νεµέων αγώνων –επίσηµη έναρξη 573 π.χ.–, µεταξύ των τεσσάρων µεγάλων πανελλήνιων αγώνων, που διεξάγονταν στο αρχαίο στάδιο της Νεµέας. Ενας χώρος ιερός, δίπλα στον ναό του Νεµείου ∆ιός (4ος π.χ. αι.), περίπτερος, µε δωρικού ρυθµού κίονες, που, αναστηλωµένος, δεσπόζει και σήµερα επιβλητικός στο νεµεάτικο πεδίο, περιστοιχιζόµενος από τον στενόµακρο εντυπωσιακό βωµό του θεού. Μια εµβληµατική περιοχή που αναπολώ νοσταλγικά από τις συχνές επισκέψεις µου, µε συναδέλφους, όταν υπηρετούσα ως Σχολικός Σύµβουλος Κορινθίας.
Η Νεµέα –µυθολογική κόρη του ποταµού Ασωπού– µεταξύ Κλεωνών και Φλειούντος, έγινε γνωστή από τον περίφηµο άθλο του Ηρακλή, την εξόντωση του φοβερού Νεµαίου λέοντος, που λυµαινόταν την περιοχή. Στη Νεµέα τελούνταν τα Νέµε(ι)α, το δεύτερο και τέταρτο έτος εκάστης Ολυµπιάδας, τον µήνα Ιούλιο, στον ιππόδροµο και στο στάδιο, µε αγώνες γυµνικούς και ιππικούς, στους οποίους προστέθηκαν µουσικοί και δραµατικοί, προς τιµήν του ηγεµονίδη Οφέλτη ή Αρχεµόρου, γιου του βασιλιά της Νεµέας Λυκούργου, και µε αναµενόµενο έπαθλο στέφανο από χλωρό σέλινο.
Ο Πίνδαρος (518-438 π.χ.) από τη Βοιωτία, ο επιφανέστερος χορικός ποιητής της αρχαίας Ελλάδας και από τους µέγιστους λυρικούς ποιητές όλων των αιώνων, περιέβαλε µε την άφθαρτη αίγλη της αθανασίας τους νικητές των αγώνων στους Νεµεόνικους· ένδεκα επινίκιοι ύµνοι –από τους 44 Επινίκους τους– µε αναφορές σε γνωστούς nd µύθους, αφιερωµένοι σε αθλητές (έξι Αιγινήτες, δύο από την Αίτνα της Σικελίας και από ένα σε Αχαρνέα, Αργείο και Τενέδιο), οι οποίοι έδρεψαν την ένδοξη νίκη, κόσµηµα και αίγλη της Νεµέας (Νεμεαῖον ἄγαλμα), στη βαθειά κοιλάδα της Νεµέας (ἐν βαθυπεδίῳ Νεμέᾳ τὸ καλλίνικον φέρει), στην ιερή των Νεµείων εορτή (ἐν ἱερομηνίᾳ Νεμεάδι), νικώντας στον ιερό χώρο (Νεμεαίου ἐν πολυϋμνήτῳ Διός ἄλσει).
Στη συγκινητική αναβίωση των Νεµέων (28-30 Ιουνίου) στη Νεµέα, µέληµα του επίλεκτου αναγνώστη σας, µέλους του Συλλόγου για την Αναβίωση των Νεµέων αγώνων, πρέπει να είναι και η ένταξη στο πρόγραµµα εκδηλώσεων και η ανάγνωση ενός αποσπάσµατος Νεµεόνικου, από πρωτότυπο και από µετάφραση (Θρ. Σταύρου, Ηλ. Βουτιερίδη, Θεόφ. Βορέα, Παν. Λεκατσά). Προσφυής κρίνεται η ανάγνωση του πρώτου Νεµεόνικου: Χρομίῳ Αἰτναίῳ ἵπποις, νικητή στην αρµατοδροµία.
Ο Νεµεόνικος εξυµνεί τη νίκη του Χροµίου, γιου του Αγησιδάµου των Συρακουσών, εµφανέστατου Σικελού, συγγενούς του τυράννου Γέλωνος. Ο ποιητής εγκωµιάζει τον άνδρα που έχει όλες τις κορυφαίες αρετές (στιχ. 19-32). Οι αρετές υπενθυµίζουν τον Ηρακλή, του οποίου περιγράφει τον πρώτο άθλο, τον φόνο των δύο όφεων, τους οποίους έστειλε η Ηρα για να τον σπαράξουν· µνηµονεύει επίσης και την προφητεία του Τειρεσία, σύµφωνα µε την οποία ο ήρωας ως αµοιβή των υπέρ της ανθρωπότητας µόχθων του, έµελλε να ανέλθει στον Ολυµπο και να λάβει σύζυγο τη θαλερά Ηβη και να ζήσει ευτυχής στα όλβια δώµατα του Ουρανού (στίχ. 33-72).
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΓΓ. ΣΤΕΦΟΣ, ∆.Φ. Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων και του Συλλόγου «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. ∆ροσίνη»
Ο σπουδαιότερος άνδρας της οικογενείας ήταν ο Πετρόµπεης Μαυροµιχάλης (1773-1848) µε σηµαντική προσφορά στην Επανάσταση του 1821 και µε δεκάδες θύµατα της οικογενείας στις αµέτρητες µάχες των Ελλήνων κατά των Τούρκων. Τους συνοδεύει, όµως, και το στίγµα της δολοφονίας του Κυβερνήτη της Ελλάδος, Ιωάννη Καποδίστρια, στο Ναύπλιο το 1831. Ενας εγγονός, λοιπόν, του Πετρόµπεη, ο λοχαγός Γιώργος Μαυροµιχάλης, στο Παρίσι του 1876 παρίσταται ως µάρτυς στη µονοµαχία δύο πριγκίπων φαναριώτικης καταγωγής, των Σούτσου και Σούρτα, κατά την οποία ο Σούτσος σκοτώνει τον Σούρτα. Ο νόµος, όµως, απαγόρευε τη µονοµαχία και ιδίως στην περίπτωση θανάτου ενός των µονοµάχων. Οι µάρτυρες εδιώκοντο ως συνεργοί του επιζήσαντος µονοµάχου. Στην πολύκροτη δίκη που επακολούθησε δόθηκε µεγάλη δηµοσιότητα, µεταξύ δε εκείνων που την παρακολούθησαν ήταν και ένας από τους κορυφαίους στην εποχή του Γάλλος ποιητής, ο Λεκόντ ντε Λιλ (1818-1894).
Κάποιος δε Γάλλος περιηγητής που είχε επισκεφθεί πρόσφατα τη Μάνη, διηγήθηκε στον ποιητή ένα περιστατικό του 18ου αιώνα κατά το οποίο ένας πρόγονος του κατηγορούµενου Γ. Μαυροµιχάλη, επονοµαζόµενος Σκυλογιάννης, σε µια µάχη µε τους Τούρκους έσφαξε 300 Τούρκους, έκοψε τα κεφάλια τους και τα έµπηξε στις επάλξεις του πύργου του! Μακάβρια πράξη µε τα σηµερινά κριτήρια, όχι όµως µε τα κριτήρια της άγριας εκείνης εποχής.
Ο Λεκόντ ντε Λιλ εντυπωσιάστηκε από τη ζωντανή περιγραφή του περιηγητή και έτσι εµπνεύστηκε και έγραψε το σχετικό ποίηµά του, αποκαλώντας τους Μαυροµιχαλαίους «αετούς της γηραιάς Μάνης». Περιγράφει τη µάχη και όταν φτάνει στο τέλος φέρνει τον Σκυλογιάννη να λέει:
«Κόψετε τα κεφάλια τους κι επάνω καρφωµένα στον τοίχο αραδιάστε τα του πύργου µου, ένα-ένα./ Μ’ αυτά το θαυµασιότερο θα κάνω κοµπολόι./ Κι όταν περάσουν οι καιροί κι όταν διαβούν τα χρόνια/µέσα τους θε να στήνουνε φωλιά τα χελιδόνια. […]»
Για την ιστορία, το γαλλικό δικαστήριο αθώωσε τον Γ. Μαυροµιχάλη, ο οποίος ήταν αδελφός της, φηµισµένης για την οµορφιά της, Φωτεινής Μαυροµιχάλη, δεσποινίδος επί των τιµών της βασίλισσας Αµαλίας.
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΒΕΝΕΤΗΣ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΓΓ. ΣΤΕΦΟΣ, ∆.Φ. Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων και του Συλλόγου «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. ∆ροσίνη»
Ο σπουδαιότερος άνδρας της οικογενείας ήταν ο Πετρόµπεης Μαυροµιχάλης (1773-1848) µε σηµαντική προσφορά στην Επανάσταση του 1821 και µε δεκάδες θύµατα της οικογενείας στις αµέτρητες µάχες των Ελλήνων κατά των Τούρκων. Τους συνοδεύει, όµως, και το στίγµα της δολοφονίας του Κυβερνήτη της Ελλάδος, Ιωάννη Καποδίστρια, στο Ναύπλιο το 1831. Ενας εγγονός, λοιπόν, του Πετρόµπεη, ο λοχαγός Γιώργος Μαυροµιχάλης, στο Παρίσι του 1876 παρίσταται ως µάρτυς στη µονοµαχία δύο πριγκίπων φαναριώτικης καταγωγής, των Σούτσου και Σούρτα, κατά την οποία ο Σούτσος σκοτώνει τον Σούρτα. Ο νόµος, όµως, απαγόρευε τη µονοµαχία και ιδίως στην περίπτωση θανάτου ενός των µονοµάχων. Οι µάρτυρες εδιώκοντο ως συνεργοί του επιζήσαντος µονοµάχου. Στην πολύκροτη δίκη που επακολούθησε δόθηκε µεγάλη δηµοσιότητα, µεταξύ δε εκείνων που την παρακολούθησαν ήταν και ένας από τους κορυφαίους στην εποχή του Γάλλος ποιητής, ο Λεκόντ ντε Λιλ (1818-1894).
Κάποιος δε Γάλλος περιηγητής που είχε επισκεφθεί πρόσφατα τη Μάνη, διηγήθηκε στον ποιητή ένα περιστατικό του 18ου αιώνα κατά το οποίο ένας πρόγονος του κατηγορούµενου Γ. Μαυροµιχάλη, επονοµαζόµενος Σκυλογιάννης, σε µια µάχη µε τους Τούρκους έσφαξε 300 Τούρκους, έκοψε τα κεφάλια τους και τα έµπηξε στις επάλξεις του πύργου του! Μακάβρια πράξη µε τα σηµερινά κριτήρια, όχι όµως µε τα κριτήρια της άγριας εκείνης εποχής.
Ο Λεκόντ ντε Λιλ εντυπωσιάστηκε από τη ζωντανή περιγραφή του περιηγητή και έτσι εµπνεύστηκε και έγραψε το σχετικό ποίηµά του, αποκαλώντας τους Μαυροµιχαλαίους «αετούς της γηραιάς Μάνης». Περιγράφει τη µάχη και όταν φτάνει στο τέλος φέρνει τον Σκυλογιάννη να λέει:
«Κόψετε τα κεφάλια τους κι επάνω καρφωµένα στον τοίχο αραδιάστε τα του πύργου µου, ένα-ένα./ Μ’ αυτά το θαυµασιότερο θα κάνω κοµπολόι./ Κι όταν περάσουν οι καιροί κι όταν διαβούν τα χρόνια/µέσα τους θε να στήνουνε φωλιά τα χελιδόνια. […]»
Για την ιστορία, το γαλλικό δικαστήριο αθώωσε τον Γ. Μαυροµιχάλη, ο οποίος ήταν αδελφός της, φηµισµένης για την οµορφιά της, Φωτεινής Μαυροµιχάλη, δεσποινίδος επί των τιµών της βασίλισσας Αµαλίας.
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΒΕΝΕΤΗΣ
Μοναστηράκι ∆ωρίδος
Οµως αυτός ο ορισµός, σαν κατανόηση, όπως και η ίδια η «κατασκευή» της λέξης, µε τρία συνθετικά, δεν µπορούν να εκφράσουν αυτό που νιώθει κάποιος ο οποίος έχει αυτή την ευαισθησία στον µέγιστο βαθµό, και κυρίως την αµεσότητα και την ταχύτητα. Μιλάω για τον εαυτό µου.
Νιώθω ξαφνικά φοβερούς πόνους στην κοιλιά που δεν µοιάζουν µε τίποτα που να έχω ξανανιώσει. Το βράδυ που συναντάω τον φίλο µου, µου λέει ότι η γραµµατέας του γέννησε. «Ξέρω», του λέω, «γύρω στη µία το µεσηµέρι». «Ναι, πού το ξέρεις;» µου λέει έκπληκτος. Πού να του εξηγώ τώρα!
Ζούσα στην Αθήνα, είχα πάει ταξίδι στην Αγγλία, και ένιωθα ότι κάποιος στο σπίτι µου στην Αθήνα πονάει. Οµως δεν έµενε εκεί κανένας άλλος και δεν είχε κανένας άλλος κλειδιά. Οταν γύρισα, ανακάλυψα ότι στη βιασύνη µου να φύγω, κλείνοντας ένα συρτάρι, είχα πιάσει ένα φυλλαράκι του φυτού που ήταν πάνω σε εκείνο το έπιπλο. Οταν το ελευθέρωσα, ο πόνος µου λιγόστεψε και σιγά σιγά πέρασε. Περιττόν να αναφέρω την έντονη δίψα που νιώθω, όταν έχω ξεχάσει να ποτίσω τα φυτά µου.
Κάθε Μεγάλη Τρίτη, µε το τροπάριο της Κασσιανής, θυµάµαι πάντοτε την παράσταση του Πειραµατικού Μπαλλέτου του Γιάννη Μέτση στο Ηρώδειο το 1979. Στο έργο «Η Εκλογή - Κασσιανή και Θεόφιλος» ήµουν µία από τις φίλες της Κασσιανής, τις «Παραστρατηµένες». Ενιωσα να βιώνω τόσο πολύ τον πόνο της Κασσιανής, που αντί να βγω από την ίδια έξοδο µε τις άλλες κοπέλες, ξέκοψα και βγήκα από την άλλη, από όπου ερχόταν ο Θεόφιλος, στον οποίο αυθόρµητα έβγαλα τη γλώσσα µου! ∆εν θα ξεχάσω την έκπληξη στο πρόσωπο του Χρήστου Παπίδη (Θεόφιλου) που ήξερε ότι δεν ήταν έτσι η χορογραφία, καθώς και τον Γιάννη που παρακολουθούσε από τα παρασκήνια, ο οποίος, κουνώντας το δάχτυλο, µου είπε µε τη χαρακτηριστική του φωνή: «Εσύ γιατί βγήκες από δω; Να µην επαναληφθεί!».
Αλλά το πιο «κουφό» ήταν αυτό που µου συνέβη φέτος το βράδυ της Μεγάλης Πέµπτης. Παρακολουθούσα τη λειτουργία στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού στο Β. Λονδίνο, όπου συλλειτουργούσε ο Αρχιεπίσκοπός µας Νικήτας. Την ώρα της Σταύρωσης, όταν έσβησαν τα φώτα και µόνο τα κόκκινα φαναράκια ήταν αναµµένα, ένιωσα να συγκλονίζοµαι και να βιώνω έντονα τον πόνο του Ιησού. Οταν γύρισα στο σπίτι, πλένοντας τα χέρια µου, ανακάλυψα στο κέντρο της αριστερής µου παλάµης δύο σηµαδάκια, δύο µικρές ελίτσες, που δεν υπήρχαν πριν. Ο τύπος των ήλων!
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ∆ΟΥΡΑΚΗ-ΞΑΝΘΑΚΟΥ
Φιλόλογος, ψυχολόγος, Λονδίνο
Με ευφυείς τακτικές κερδίζει τις µάχες στον Γρανικό Ποταµό, στην Ταρσό και στην Ισσό µε πολλά λάφυρα και αιχµάλωτη την οικογένεια του ∆αρείου. Κατακτά τη Φοινίκη, την Τύρο, την Παλαιστίνη και γίνεται δεκτός στην Αίγυπτο και στον Ναό του Αµµωνα ∆ία.
Επιστρέφει στην Ασία. Μετά την αποφασιστική νίκη στα Γαυγάµηλα ενάντια στον πολυάριθµο στρατό του ∆αρείου, κυριεύει τη Βαβυλώνα, τα Σούσα, την Περσέπολη µε τους θησαυρούς της, τη Σογδιανή, τη Βακτριανή και φθάνει στην Ινδία, όπου έπειτα από τιτάνιες µάχες νικά τον στρατό των ελεφάντων του βασιλιά Πώρου.
Στη Βαβυλώνα αρρωσταίνει βαριά και πεθαίνει το 323 π.χ. σε ηλικία 33 ετών. Στη µακρά πορεία του έκανε και λάθη. Φάνηκαν οι φυσικές αδυναµίες του ανθρώπου να διαχειριστεί το δυσβάστακτο φορτίο της µεγάλης του δόξας και της απέραντης αυτοκρατορίας του. Ο µαγευτικός θρύλος µε το αθάνατο νερό δεν βοήθησε...
Η Ιστορία όµως δίκαια του χάρισε την αθανασία. Γιγάντιο το έργο του. Η ελληνιστική οικουµένη που άφησε, βασισµένη στο ελληνικό πνεύµα και στην ελληνική γλώσσα, έλαµψε για αιώνες ευεργετώντας την ανθρωπότητα.
Στη Μακεδονία, στην πόλη που φέρει το όνοµα της αδελφής του, θα πρότεινα ένα γιγαντιαίο άγαλµα του Μεγάλου Αλεξάνδρου φωταγωγηµένο, επιβλητικό στα Βαλκάνια, που θα γίνει το νέο επίσηµο έµβληµα της Θεσσαλονίκης, αντικαθιστώντας τον Λευκό Πύργο των Οθωµανών. Αναγνώριση, που δικαιούται ο αήττητος στρατηλάτης, ο βασιλεύς των βασιλέων, ο πρώτος οικουµενιστής, ο µέγιστος των Ελλήνων, Αλέξανδρος ο Φιλίππου, ο Μέγας.
∆ΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΒΑΤΖΑΣ MD MS FACS
Επισκ. Καθηγητής Αγγειοχειρουργικής
Αντίθετα δεν έχουν αναλυθεί τα γεγονότα που οδήγησαν στη χούντα, όπως π.χ. α) οι σοβαρές παραβιάσεις του Συντάγματος από τον τότε Ανώτατο άρχοντα (εντολές σχηματισμού κυβερνήσεων σε πρόσωπα που δεν είχαν τη δεδηλωμένη, παρεμβάσεις σε εκλεγμένους πρωθυπουργούς για θέματα εξωτερικής πολιτικής, εθνικής άμυνας ή επιλογής υπουργών, β) οι σφοδρές και μέχρις εξευτελισμού αντιπαραθέσεις ηγετικών στελεχών των πολιτικών κομμάτων για διαφθορά, βία, νοθεία στις εκλογές κ.λπ., γ) ο υπερτονισμός και η συμμετοχή του Τύπου της εποχής στην οξύτητα των αντιπαραθέσεων, στην ανακύκλωση και διόγκωσή τους και δ) ο συνακόλουθος ευτελισμός του κύρους των θεσμών. Ηταν τέτοια η υποβάθμισή τους τότε, που διαγκωνίζονταν στο παρασκήνιο οι χούντες να προλάβει η μία την άλλη, χωρίς κανείς αρμόδιος να πάρει είδηση! Και πρόλαβε, ως γνωστόν, η χούντα των συνταγματαρχών με βραχεία κεφαλή τη χούντα των στρατηγών...
Χρειάζεται λοιπόν ανάλυση και αφομοίωση από τον λαό των αιτίων που οδήγησαν στη χούντα, προς αποφυγήν δημιουργίας έστω και κλίματος υποτροπής, που θα είναι καταστροφικό για τη χώρα. Αλλωστε «το προλαμβάνειν κρείττον εστί του θεραπεύειν» (Ιπποκράτης).
Ισως να μην έγινα σαφής. Συμφωνώ απολύτως με τους επιστολογράφους για την ανάλυση των γεγονότων που οδήγησαν στην επάρατο δικτατορία. Πιστεύω όμως ότι ύστερα από 50 χρόνια πραγματικής δημοκρατίας δεν κινδυνεύουμε από παρόμοια προβλήματα. Δεν υπάρχει το Παλάτι και οι παρεμβάσεις του και δεν υπάρχει και η επιρροή των Αμερικάνων στη Δημοκρατία μας η οποία αποδείχθηκε πολύ δυνατή στη μεταπολίτευση. Αντίθετα τα προβλήματα που αναδεικνύω εξακολουθούν να μας ταλανίζουν και δυστυχώς θα συνεχίσουν να μας ταλανίζουν στο μέλλον.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΡΥΜΙΩΤΗΣ
Οµως αυτός ο ορισµός, σαν κατανόηση, όπως και η ίδια η «κατασκευή» της λέξης, µε τρία συνθετικά, δεν µπορούν να εκφράσουν αυτό που νιώθει κάποιος ο οποίος έχει αυτή την ευαισθησία στον µέγιστο βαθµό, και κυρίως την αµεσότητα και την ταχύτητα. Μιλάω για τον εαυτό µου.
Νιώθω ξαφνικά φοβερούς πόνους στην κοιλιά που δεν µοιάζουν µε τίποτα που να έχω ξανανιώσει. Το βράδυ που συναντάω τον φίλο µου, µου λέει ότι η γραµµατέας του γέννησε. «Ξέρω», του λέω, «γύρω στη µία το µεσηµέρι». «Ναι, πού το ξέρεις;» µου λέει έκπληκτος. Πού να του εξηγώ τώρα!
Ζούσα στην Αθήνα, είχα πάει ταξίδι στην Αγγλία, και ένιωθα ότι κάποιος στο σπίτι µου στην Αθήνα πονάει. Οµως δεν έµενε εκεί κανένας άλλος και δεν είχε κανένας άλλος κλειδιά. Οταν γύρισα, ανακάλυψα ότι στη βιασύνη µου να φύγω, κλείνοντας ένα συρτάρι, είχα πιάσει ένα φυλλαράκι του φυτού που ήταν πάνω σε εκείνο το έπιπλο. Οταν το ελευθέρωσα, ο πόνος µου λιγόστεψε και σιγά σιγά πέρασε. Περιττόν να αναφέρω την έντονη δίψα που νιώθω, όταν έχω ξεχάσει να ποτίσω τα φυτά µου.
Κάθε Μεγάλη Τρίτη, µε το τροπάριο της Κασσιανής, θυµάµαι πάντοτε την παράσταση του Πειραµατικού Μπαλλέτου του Γιάννη Μέτση στο Ηρώδειο το 1979. Στο έργο «Η Εκλογή - Κασσιανή και Θεόφιλος» ήµουν µία από τις φίλες της Κασσιανής, τις «Παραστρατηµένες». Ενιωσα να βιώνω τόσο πολύ τον πόνο της Κασσιανής, που αντί να βγω από την ίδια έξοδο µε τις άλλες κοπέλες, ξέκοψα και βγήκα από την άλλη, από όπου ερχόταν ο Θεόφιλος, στον οποίο αυθόρµητα έβγαλα τη γλώσσα µου! ∆εν θα ξεχάσω την έκπληξη στο πρόσωπο του Χρήστου Παπίδη (Θεόφιλου) που ήξερε ότι δεν ήταν έτσι η χορογραφία, καθώς και τον Γιάννη που παρακολουθούσε από τα παρασκήνια, ο οποίος, κουνώντας το δάχτυλο, µου είπε µε τη χαρακτηριστική του φωνή: «Εσύ γιατί βγήκες από δω; Να µην επαναληφθεί!».
Αλλά το πιο «κουφό» ήταν αυτό που µου συνέβη φέτος το βράδυ της Μεγάλης Πέµπτης. Παρακολουθούσα τη λειτουργία στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού στο Β. Λονδίνο, όπου συλλειτουργούσε ο Αρχιεπίσκοπός µας Νικήτας. Την ώρα της Σταύρωσης, όταν έσβησαν τα φώτα και µόνο τα κόκκινα φαναράκια ήταν αναµµένα, ένιωσα να συγκλονίζοµαι και να βιώνω έντονα τον πόνο του Ιησού. Οταν γύρισα στο σπίτι, πλένοντας τα χέρια µου, ανακάλυψα στο κέντρο της αριστερής µου παλάµης δύο σηµαδάκια, δύο µικρές ελίτσες, που δεν υπήρχαν πριν. Ο τύπος των ήλων!
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ∆ΟΥΡΑΚΗ-ΞΑΝΘΑΚΟΥ
Φιλόλογος, ψυχολόγος, Λονδίνο
Με ευφυείς τακτικές κερδίζει τις µάχες στον Γρανικό Ποταµό, στην Ταρσό και στην Ισσό µε πολλά λάφυρα και αιχµάλωτη την οικογένεια του ∆αρείου. Κατακτά τη Φοινίκη, την Τύρο, την Παλαιστίνη και γίνεται δεκτός στην Αίγυπτο και στον Ναό του Αµµωνα ∆ία.
Επιστρέφει στην Ασία. Μετά την αποφασιστική νίκη στα Γαυγάµηλα ενάντια στον πολυάριθµο στρατό του ∆αρείου, κυριεύει τη Βαβυλώνα, τα Σούσα, την Περσέπολη µε τους θησαυρούς της, τη Σογδιανή, τη Βακτριανή και φθάνει στην Ινδία, όπου έπειτα από τιτάνιες µάχες νικά τον στρατό των ελεφάντων του βασιλιά Πώρου.
Στη Βαβυλώνα αρρωσταίνει βαριά και πεθαίνει το 323 π.χ. σε ηλικία 33 ετών. Στη µακρά πορεία του έκανε και λάθη. Φάνηκαν οι φυσικές αδυναµίες του ανθρώπου να διαχειριστεί το δυσβάστακτο φορτίο της µεγάλης του δόξας και της απέραντης αυτοκρατορίας του. Ο µαγευτικός θρύλος µε το αθάνατο νερό δεν βοήθησε...
Η Ιστορία όµως δίκαια του χάρισε την αθανασία. Γιγάντιο το έργο του. Η ελληνιστική οικουµένη που άφησε, βασισµένη στο ελληνικό πνεύµα και στην ελληνική γλώσσα, έλαµψε για αιώνες ευεργετώντας την ανθρωπότητα.
Στη Μακεδονία, στην πόλη που φέρει το όνοµα της αδελφής του, θα πρότεινα ένα γιγαντιαίο άγαλµα του Μεγάλου Αλεξάνδρου φωταγωγηµένο, επιβλητικό στα Βαλκάνια, που θα γίνει το νέο επίσηµο έµβληµα της Θεσσαλονίκης, αντικαθιστώντας τον Λευκό Πύργο των Οθωµανών. Αναγνώριση, που δικαιούται ο αήττητος στρατηλάτης, ο βασιλεύς των βασιλέων, ο πρώτος οικουµενιστής, ο µέγιστος των Ελλήνων, Αλέξανδρος ο Φιλίππου, ο Μέγας.
∆ΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΒΑΤΖΑΣ MD MS FACS
Επισκ. Καθηγητής Αγγειοχειρουργικής
- Παρασκευή, 17/05/24
Αντίθετα δεν έχουν αναλυθεί τα γεγονότα που οδήγησαν στη χούντα, όπως π.χ. α) οι σοβαρές παραβιάσεις του Συντάγματος από τον τότε Ανώτατο άρχοντα (εντολές σχηματισμού κυβερνήσεων σε πρόσωπα που δεν είχαν τη δεδηλωμένη, παρεμβάσεις σε εκλεγμένους πρωθυπουργούς για θέματα εξωτερικής πολιτικής, εθνικής άμυνας ή επιλογής υπουργών, β) οι σφοδρές και μέχρις εξευτελισμού αντιπαραθέσεις ηγετικών στελεχών των πολιτικών κομμάτων για διαφθορά, βία, νοθεία στις εκλογές κ.λπ., γ) ο υπερτονισμός και η συμμετοχή του Τύπου της εποχής στην οξύτητα των αντιπαραθέσεων, στην ανακύκλωση και διόγκωσή τους και δ) ο συνακόλουθος ευτελισμός του κύρους των θεσμών. Ηταν τέτοια η υποβάθμισή τους τότε, που διαγκωνίζονταν στο παρασκήνιο οι χούντες να προλάβει η μία την άλλη, χωρίς κανείς αρμόδιος να πάρει είδηση! Και πρόλαβε, ως γνωστόν, η χούντα των συνταγματαρχών με βραχεία κεφαλή τη χούντα των στρατηγών...
Χρειάζεται λοιπόν ανάλυση και αφομοίωση από τον λαό των αιτίων που οδήγησαν στη χούντα, προς αποφυγήν δημιουργίας έστω και κλίματος υποτροπής, που θα είναι καταστροφικό για τη χώρα. Αλλωστε «το προλαμβάνειν κρείττον εστί του θεραπεύειν» (Ιπποκράτης).
ΣΑΛΩΜΗ Δ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Αθήνα
Απάντηση:
Αθήνα
Απάντηση:
Ισως να μην έγινα σαφής. Συμφωνώ απολύτως με τους επιστολογράφους για την ανάλυση των γεγονότων που οδήγησαν στην επάρατο δικτατορία. Πιστεύω όμως ότι ύστερα από 50 χρόνια πραγματικής δημοκρατίας δεν κινδυνεύουμε από παρόμοια προβλήματα. Δεν υπάρχει το Παλάτι και οι παρεμβάσεις του και δεν υπάρχει και η επιρροή των Αμερικάνων στη Δημοκρατία μας η οποία αποδείχθηκε πολύ δυνατή στη μεταπολίτευση. Αντίθετα τα προβλήματα που αναδεικνύω εξακολουθούν να μας ταλανίζουν και δυστυχώς θα συνεχίσουν να μας ταλανίζουν στο μέλλον.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΡΥΜΙΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου