Εμείς όμως που δεν μας διασκεδάζει η σαχλαμάρα, θα πρέπει να εξηγήσουμε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ που προφανώς τότε βρισκόταν κάπου στη Φλόριντα ή τα Χάμπτονς τι συνέβη στην υπόθεση από την αρχή. Δεν πειράζει, χρήσιμο είναι. Πρώτον, η Συμφωνία των Πρεσπών έγινε με αποκλειστική ευθύνη και οριακή πλειοψηφία της κυβερνητικής πλευράς Τσίπρα και μερικών βουλευτών των ΑΝΕΛ και του Ποταμιού χωρίς να διασφαλιστεί σε κρίσιμο εθνικό θέμα μια στοιχειώδης ευρύτερη συναίνεση. Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και όλα τα άλλα κόμματα ήταν αντίθετα. Συνεπώς δεν είναι θέμα Μητσοτάκη. Δεύτερον, η συναίνεση δεν ενδιάφερε επί της ουσίας την τότε κυβέρνηση διότι το ζήτημα δεν ήταν να λυθεί το Μακεδονικό. Η κυβερνητική πλευρά ήθελε να προκαλέσει μια «αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων» στην Ελλάδα ώστε να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την απομόνωση κι ενδεχομένως να διασπάσει τη ΝΔ. Οπως έχει αποκαλυφθεί στη συνέχεια χάρη στα πρακτικά του Συμβουλίου Αρχηγών στη Βόρεια Μακεδονία, ο Τσίπρας στόχευε κατ’ αρχήν να κάνει εκλογές τον Σεπτέμβριο 2018 αλλά τα σχέδια αυτά κάηκαν στο Μάτι. Ο Μητσοτάκης από την άλλη διαφύλαξε όπως ήταν λογικό την ενότητα της παράταξής του. Τρίτον, η υπόθεση έχει κι ένα σκέλος διεθνών δεσμεύσεων που φαίνεται να είχαν αναληφθεί από την τότε κυβέρνηση το 2015 και το οποίο προτιμώ να μη θίξω διότι δεν είναι εύκολο να επιβεβαιωθούν. Τέταρτον, αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ακριβώς εκείνο για το οποίο προειδοποιούσαν τότε οι επικριτές της Συμφωνίας των Πρεσπών. Οτι δηλαδή η Συμφωνία δεν διασφαλιζόταν από μια αλλαγή πολιτικής πλειοψηφίας στη Βόρεια Μακεδονία και ουσιαστικά η τήρησή της γινόταν όμηρος των πολιτικών εξελίξεων στη γειτονική χώρα. Συνεπώς οι επικριτές ή έστω οι επιφυλακτικοί απέναντι στη Συμφωνία δικαιώνονται και δεν διαψεύδονται από τις πρόσφατες εξελίξεις....

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 22/05/24