Το πρόβληµα της Αθήνας, συνεπώς, δεν είναι αποκλειστικά το ύψος, αν και κατά περίπτωση, στους µικρούς δρόµους το ύψος είναι ιδιαιτέρως επιβαρυντικό στοιχείο. Το πρόβληµα της Αθήνας είναι η κακή ποιότητα ενός µεγάλου ποσοστού του ήδη χτισµένου περιβάλλοντος, και αυτό πρέπει να είναι η µεγάλη προτεραιότητα. Χιλιάδες πολυκατοικίες που χτίστηκαν πρόχειρα και βιαστικά τη µεταπολεµική περίοδο θα έπρεπε να κατεδαφιστούν και να χτιστούν εξαρχής µε άλλους όρους, µε στέγες και µικρότερη κάλυψη οικοπέδων. Το ενεργειακό τους αποτύπωµα είναι βαρύ και το µέλλον τους είναι δυσοίωνο....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 22/05/24

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Το µεγάλο θέµα που απασχολεί τον οικοδοµικό κλάδο, τους οικοπεδούχους και την κοινωνία γενικότερα για τα µεγάλη ύψη των νέων κτιρίων ως µπόνους, σύµφωνα µε τη λογική του νέου οικοδοµικού κανονισµού, δεν εξαντλείται στον αριθµό των ορόφων. Ανοίγει ένα µεγάλο θέµα για την ποιότητα του δοµηµένου περιβάλλοντος, του κληροδοτηµένου και του διαµορφούµενου.

Αντικειµενικά είναι θετικό να αποτρέπονται οικοδοµές πολλών ορόφων στους στενούς δρόµους της Αθήνας και σε προάστια. Αλλά αυτό δεν σηµαίνει ότι η κίνηση αυτή είναι εξ ορισµού ευεργετική. Είναι δυνητικά ευεργετική όταν αφορά συνολικά την προστασία της ποιότητας ζωής. Οταν είναι δογµατικά αυτοαναφορική, γεννάει άλλα προβλήµατα.Στην Ελλάδα, εξαίρεση στον κόσµο, έχει καλλιεργηθεί αρνητική άποψη για τα ψηλά κτίρια. Το πρόβληµα δεν είναι τόσο το ύψος αλλά οι συνθήκες µε τις οποίες δοµήθηκε η Αθήνα, µε τους εξαιρετικά στενούς δρόµους και την ασφυκτική δόµηση.

Το πρόβληµα της Αθήνας, συνεπώς, δεν είναι αποκλειστικά το ύψος, αν και κατά περίπτωση, στους µικρούς δρόµους το ύψος είναι ιδιαιτέρως επιβαρυντικό στοιχείο. Το πρόβληµα της Αθήνας είναι η κακή ποιότητα ενός µεγάλου ποσοστού του ήδη χτισµένου περιβάλλοντος, και αυτό πρέπει να είναι η µεγάλη προτεραιότητα. Χιλιάδες πολυκατοικίες που χτίστηκαν πρόχειρα και βιαστικά τη µεταπολεµική περίοδο θα έπρεπε να κατεδαφιστούν και να χτιστούν εξαρχής µε άλλους όρους, µε στέγες και µικρότερη κάλυψη οικοπέδων. Το ενεργειακό τους αποτύπωµα είναι βαρύ και το µέλλον τους είναι δυσοίωνο.

Αυτό φυσικά δεν µπορεί να γίνει, τουλάχιστον σε µεγάλη κλίµακα. Οφείλουµε, όµως, να σκεφτούµε τρόπους για να ανασάνει η Αθήνα. Οπως γίνεται συζήτηση για τα επιτρεπόµενα ύψη στις νέες οικοδοµές, παροµοίως θα πρέπει να ανοίξει η µεγάλη συζήτηση για τη δηµιουργία δηµοσίων χώρων µέσα στον αστικό ιστό της πρωτεύουσας.

Η πληγή της Αθήνας –ήδη από τα µέσα του 19ου αιώνα– ήταν η απουσία ελεύθερων εκτάσεων. Το µέλλον είχε προδιαγραφεί από τότε, καθώς η Αθήνα θα µεγάλωνε διαρκώς. Κανείς βεβαίως δεν µπορούσε να προβλέψει τις κοινωνικές ανακατατάξεις των δεκαετιών του 1920 και του 1940, αλλά η κακή πρακτική των Ελλήνων να δρουν εγωιστικά και κοντόφθαλµα στην πόλη ήταν σαφής από τότε που η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα.

Η όψη της Αθήνας από ψηλά δείχνει ότι διυλίζουµε διαρκώς τον κώνωπα και καταπίνουµε την κάµηλο. Η Αθήνα από ψηλά είναι τριτοκοσµική και αυτό πρέπει να αλλάξει.