Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 25/05/24 |
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΜΨΙΑ
Σε αυτή τη µακρά και εν πολλοίς αδιάφορη προεκλογική περίοδο έχουµε ακούσει σχεδόν τα πάντα από τους πάντες, αλλά σοβαρή συζήτηση για την Ευρώπη και την πορεία της χώρας σε αυτή δεν έγινε έως τώρα. Προφανώς δεν πρόκειται να γίνει ούτε στις δύο εβδοµάδες που µένουν έως τις κάλπες της 9ης Ιουνίου και αυτό όχι γιατί δεν επαρκεί ο χρόνος, αλλά διότι κανείς εκ των πρωταγωνιστών δεν έχει δείξει ανάλογο ενδιαφέρον.
Η χώρα, που χρωστά την ευηµερία των πολιτών της στους ευρωπαϊκούς θεσµούς και σε πολλαπλούς µηχανισµούς στήριξης, δείχνει να αδιαφορεί για αυτούς. Η οριζόντια επικράτηση ενός ιδιότυπου λαϊκισµού παρασύρει τον δηµόσιο διάλογο σε άγονες αντιπαραθέσεις και ανούσιους µικροκοµµατικούς ανταγωνισµούς µε αποτέλεσµα να απουσιάζει µια σοβαρή αντιπαράθεση για το µέλλον της κοινής µας µοίρας µε τους άλλους λαούς της ηπείρου µας. Το δυστύχηµα είναι ότι ακόµη και αυτοί που θέλουν και έχουν κάτι να πουν για τα σοβαρά ζητήµατα της Ευρωπαϊκής Ενωσης καταφεύγουν στην ευτέλεια της σύγκρισης κονδυλίων που εξασφάλισαν.
Το χειρότερο είναι ότι µε τέτοιο δηµόσιο διάλογο θα έχουµε και ανάλογα αποτελέσµατα στις κάλπες σε όλα τα κόµµατα, καθώς οι πολίτες θα επιλέξουν τους «διάσηµους» και τους πάσης φύσεως διάττοντες που δυστυχώς έχρισαν ως υποψηφίους οι κοµµατικές ηγεσίες. Και είναι κρίµα διότι σε πολλά ψηφοδέλτια υπάρχουν εξαιρετικά πρόσωπα που αξίζουν, αλλά δύσκολα θα τα καταφέρουν µε τον σταυρό. Παρά ταύτα, όµως, υπάρχει ακόµη ελπίδα, καθώς σε πολλές µετρήσεις από σοβαρές εταιρείες δηµοσκοπήσεων που δηµοσιεύθηκαν τις τελευταίες εβδοµάδες οι πολίτες δηλώνουν πως νιώθουν περισσότερο κοντά στην Ευρώπη από ποτέ. Η σταθερή βελτίωση σε όλους τους δείκτες είναι παρήγορο γεγονός και πιστοποιεί ότι µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο η κοινωνία ταυτίζεται µε τις ευρωπαϊκές αξίες. Και αυτό συµβαίνει σε πείσµα του πολιτικού της προσωπικού, που σε µεγάλο µέρος του κατασυκοφαντεί την Ευρωπαϊκή Ενωση. Για να έχει νόηµα η συζήτηση πρέπει να αποδεχθούµε ότι η Ε.Ε., παρά τις δυσκολίες της και τις ανεπάρκειές της, παραµένει φάρος ελπίδας, νησίδα ασφάλειας και ευηµερίας στον ταραγµένο κόσµο µας.
Για να µην αδικήσουµε όµως όλα τα κόµµατα και όλους τους αρχηγούς, οφείλουµε να επισηµάνουµε ότι η Ν.∆. και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην καµπάνια τους αφιέρωσαν µεγάλο µέρος στην Ευρώπη και στην πορεία της χώρας σε αυτή. Ανάλογο περιεχόµενο είχε και η καµπάνια του ΠΑΣΟΚ, µε τον Νίκο Ανδρουλάκη να προσπαθεί έστω και θυµωµένος να προβάλει την εµπειρία του από τα οκτώ χρόνια στο Ευρωκοινοβούλιο. Ωστόσο, όλοι έπεσαν στην παγίδα της µικροπολιτικής σύγκρουσης για να µη χάσουν ψήφους. Ξεχωρίζει βεβαίως ο Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος αγνοεί τους ευρωπαϊκούς θεσµούς και πρωταγωνιστεί σε ένα δικό του συνονθύλευµα επικοινωνίας και µεταπολιτικού χάους προκαλώντας «εγκεφαλικά» ακόµη και στους δικούς του.
Σε αυτή τη µακρά και εν πολλοίς αδιάφορη προεκλογική περίοδο έχουµε ακούσει σχεδόν τα πάντα από τους πάντες, αλλά σοβαρή συζήτηση για την Ευρώπη και την πορεία της χώρας σε αυτή δεν έγινε έως τώρα. Προφανώς δεν πρόκειται να γίνει ούτε στις δύο εβδοµάδες που µένουν έως τις κάλπες της 9ης Ιουνίου και αυτό όχι γιατί δεν επαρκεί ο χρόνος, αλλά διότι κανείς εκ των πρωταγωνιστών δεν έχει δείξει ανάλογο ενδιαφέρον.
Η χώρα, που χρωστά την ευηµερία των πολιτών της στους ευρωπαϊκούς θεσµούς και σε πολλαπλούς µηχανισµούς στήριξης, δείχνει να αδιαφορεί για αυτούς. Η οριζόντια επικράτηση ενός ιδιότυπου λαϊκισµού παρασύρει τον δηµόσιο διάλογο σε άγονες αντιπαραθέσεις και ανούσιους µικροκοµµατικούς ανταγωνισµούς µε αποτέλεσµα να απουσιάζει µια σοβαρή αντιπαράθεση για το µέλλον της κοινής µας µοίρας µε τους άλλους λαούς της ηπείρου µας. Το δυστύχηµα είναι ότι ακόµη και αυτοί που θέλουν και έχουν κάτι να πουν για τα σοβαρά ζητήµατα της Ευρωπαϊκής Ενωσης καταφεύγουν στην ευτέλεια της σύγκρισης κονδυλίων που εξασφάλισαν.
Το χειρότερο είναι ότι µε τέτοιο δηµόσιο διάλογο θα έχουµε και ανάλογα αποτελέσµατα στις κάλπες σε όλα τα κόµµατα, καθώς οι πολίτες θα επιλέξουν τους «διάσηµους» και τους πάσης φύσεως διάττοντες που δυστυχώς έχρισαν ως υποψηφίους οι κοµµατικές ηγεσίες. Και είναι κρίµα διότι σε πολλά ψηφοδέλτια υπάρχουν εξαιρετικά πρόσωπα που αξίζουν, αλλά δύσκολα θα τα καταφέρουν µε τον σταυρό. Παρά ταύτα, όµως, υπάρχει ακόµη ελπίδα, καθώς σε πολλές µετρήσεις από σοβαρές εταιρείες δηµοσκοπήσεων που δηµοσιεύθηκαν τις τελευταίες εβδοµάδες οι πολίτες δηλώνουν πως νιώθουν περισσότερο κοντά στην Ευρώπη από ποτέ. Η σταθερή βελτίωση σε όλους τους δείκτες είναι παρήγορο γεγονός και πιστοποιεί ότι µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο η κοινωνία ταυτίζεται µε τις ευρωπαϊκές αξίες. Και αυτό συµβαίνει σε πείσµα του πολιτικού της προσωπικού, που σε µεγάλο µέρος του κατασυκοφαντεί την Ευρωπαϊκή Ενωση. Για να έχει νόηµα η συζήτηση πρέπει να αποδεχθούµε ότι η Ε.Ε., παρά τις δυσκολίες της και τις ανεπάρκειές της, παραµένει φάρος ελπίδας, νησίδα ασφάλειας και ευηµερίας στον ταραγµένο κόσµο µας.
Για να µην αδικήσουµε όµως όλα τα κόµµατα και όλους τους αρχηγούς, οφείλουµε να επισηµάνουµε ότι η Ν.∆. και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην καµπάνια τους αφιέρωσαν µεγάλο µέρος στην Ευρώπη και στην πορεία της χώρας σε αυτή. Ανάλογο περιεχόµενο είχε και η καµπάνια του ΠΑΣΟΚ, µε τον Νίκο Ανδρουλάκη να προσπαθεί έστω και θυµωµένος να προβάλει την εµπειρία του από τα οκτώ χρόνια στο Ευρωκοινοβούλιο. Ωστόσο, όλοι έπεσαν στην παγίδα της µικροπολιτικής σύγκρουσης για να µη χάσουν ψήφους. Ξεχωρίζει βεβαίως ο Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος αγνοεί τους ευρωπαϊκούς θεσµούς και πρωταγωνιστεί σε ένα δικό του συνονθύλευµα επικοινωνίας και µεταπολιτικού χάους προκαλώντας «εγκεφαλικά» ακόµη και στους δικούς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου