Ηείδηση ότι η Ελληνική Αεροπορική Βιοµηχανία (ΕΑΒ) δεν θα παραδώσει εγκαίρως τα αναβαθµισµένα F-16 δεν ξαφνιάζει όσους παρακολουθούν την εγχώρια αµυντική δραστηριότητα. Σε συνέχεια όµως των καθυστερήσεων στις επισκευές και των µεταγωγικών και των πυροσβεστικών αεροσκαφών πρέπει να αποτελέσει έναυσµα στην πολιτική ηγεσία για σηµαντικές αποφάσεις. H συνήθης κίνηση –ήτοι η αλλαγή στη διοίκηση της ΕΑΒ– έχει αποδειχθεί ότι µόνο οριακές βελτιώσεις επιφέρει. Η ριζική λύση –ήτοι ιδιωτικοποίηση της ΕΑΒ– επιχειρήθηκε τρεις φορές τα τελευταία χρόνια χωρίς επιτυχία, ενώ οι συνθήκες σήµερα δεν εγγυώνται διαφορετικό αποτέλεσµα. Η διαδικασία που προτείνεται είναι αντί της ιδιωτικοποίησης της εταιρείας να αποσπαστούν από αυτήν σύνολα εργασιών τα οποία να προσφερθούν µε διαγωνισµούς στην ελεύθερη αγορά για υποβολές προσφορών. Να ιδιωτικοποιηθεί δηλαδή σε µεγάλο βαθµό η εκτέλεση των εργασιών συντήρησης και επισκευής των αεροσκαφών των Ενόπλων ∆υνάµεων και των άλλων κρατικών υπηρεσιών. Προφανώς θα εγερθεί µεγάλη αντίσταση στην πιο πάνω πρακτική και από πολλές πλευρές. Πρέπει όµως, έστω και καθυστερηµένα, να ακολουθήσουµε τη διεθνή αγορά όπως έκανε, για παράδειγµα, η γειτονική µας Τουρκία όπου η ιδιωτική Bayraktar έχει θαυµατουργήσει....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (φύλλο 24/05/24)

Από το κείµενο του εν λόγω άρθρου παραθέτω µερικές χαρακτηριστικές φράσεις, τις οποίες η αρθρογράφος «διανθίζει» µε αχρείαστα και ανωφελή λεξιδάνεια:

«∆εν αποφεύγεις το vertigo [...] και τη σοσιαλµιντιακή επιρροή [...] τους χιλιάδες followers [...]. Στην επικράτεια των “likes” και των “views” [...] η αδράνεια του παθητικού σκρόλινγκ» [...]. Τα ψηφοδέλτια δεν είναι likes».

Αναγνωρίζω το γεγονός ότι η αγγλική γλώσσα είναι η νέα de facto lingua franca. Οµως διερωτώµαι: Για ποιο λόγο η αρθρογράφος προτίµησε τον όρο «followers» από τον όρο «οπαδοί»; Ποια είναι η σηµασιολογική ανωτερότητα του όρου «vertigo» έναντι του όρου «ίλιγγος», ώστε να προτιµηθεί ο ξένος όρος;

Πιθανόν η κ. Κατσουνάκη να ανήκει στη χορεία εκείνων που θεωρούν τις επείσακτες αγγλικές λέξεις ευλογία: «εµπλουτίζουν» (δήθεν) την ελληνική γλώσσα! Συνεπώς, δεν προκύπτει θέµα εκφυλισµού ή κάποια «επί το χείρον» µεταβολή. Εχω ακούσει Ελληνες γλωσσολόγους να υποστηρίζουν µια τέτοια άποψη.

∆εν είµαι γλωσσολόγος. Οµως ένθερµα υποστηρίζω το «Ελληνικά και περίτρανα λαλείν» (Πλούταρχος). Η κοινή λογική λέει πως επακόλουθο της γλωσσικής απαιδευσίας είναι η παρακµή του λόγου και της κριτικής σκέψης.

Στη σηµερινή Ελλάδα, δυστυχώς, η τέχνη του λόγου (λογοτεχνία) δεν διαθέτει πλέον εκείνη τη δηµιουργική ικανότητα και ζωντανή πρωτοτυπία (ονοµατουργία), που κάποτε διέθετε. Αποτέλεσµα: ο άκρατος και άκριτος µιµητισµός. Σήµερα ο µέσος µιµητής Νεοέλληνας, πέρα από τα «ρίσκα» του, άρχισε να µιλάει και για «influencers», όχι για τους «ασκούντες επιρροή». Από πού άραγε το διδάχτηκε; Μα από τα ΜΜΕ, φυσικά!

Οχι, κ. Κατσουνάκη. Ως δηµοσιογράφος-αρθρογράφος, έχετε χρέος να προστατέψετε την ελληνική γλώσσα (στοιχείο της ταυτότητάς σας) από τη λαίλαπα των αχρείαστων και ανωφελών λεξιδανείων. Ας κρατήσουν οι Αγγλοι το «vertigo» και οι Ελληνες τον «ίλιγγο». ∆εν είναι κακό.

Τέλος, να ξεκαθαρίσω πως δεν στρέφοµαι κατά της αγγλοµάθειας, αυτής καθαυτήν. Ο ίδιος, όντας µόνιµος κάτοικος αγγλόφωνης χώρας για εξήντα περίπου χρόνια, και έχοντας γράψει τη διδακτορική µου διατριβή στην αγγλική γλώσσα, δεν µπορώ να στραφώ εναντίον της. Στρέφοµαι όµως κατά της επίδειξης αγγλοµάθειας από το δηµόσιο βήµα για λόγους εντυπωσιασµού.

∆Ρ ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΤΚΟΣ
Μελβούρνη

Απάντηση

Ευχαριστώ για την επισήµανση. Συντάσσοµαι µε την άποψη ότι τίποτα δεν προστατεύεται διά των αποκλεισµών. Ούτε και η γλώσσα µας.

MΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

  
τη θροµβολυτική θεραπεία και στη συνέχεια για τα οξέα στεφανιαία σύνδροµα, για τα αντιθροµβωτικά και για τα νεότερα αντιπηκτικά κ.ά. Συνολικά εξασφάλισα τη συµµετοχή περί των 20 νοσοκοµείων σε όλη την Ελλάδα από την Καβάλα µέχρι και την Κρήτη και όλων των Πανεπιστηµιακών Κλινικών σε πάµπολλες µελέτες µε πολλαπλά οφέλη για τους γιατρούς και τις κλινικές, όχι µόνο οικονοµικά.

Οταν όµως η γραφειοκρατία των εγκρίσεων έγινε αργή, η Ελλάδα δεν προλάβαινε να συντονιστεί µε τις άλλες χώρες στην πορεία των µελετών και έτσι το κόστος της συµµετοχής της Ελλάδας γινόταν δυσανάλογο και αρχίσαµε να µένουµε «απέξω». Το πρόβληµα αυτό ανέπτυξα σε άρθρο µου «Ευκαιρίες και εµπόδια στην κλινική έρευνα στην Ελλάδα» («Καθηµερινή» 14 Οκτ. 2007), στο οποίο κατέληγα: «Θα ήταν µεγάλη απώλεια για την ελληνική ιατρική εάν όλες αυτές οι δυσκολίες θα έβγαζαν την Ελλάδα από τον χάρτη των διεθνών ερευνητικών συµµετοχών». Πράγµα που έγινε. Καθώς σχεδόν όλες οι πολυεθνικές µελέτες πρώτα ελέγχονται και εγκρίνονται από κεντρικά όργανα της Ε.Ε. και ΗΠΑ, η διαδικασία της εθνικής έγκρισης θα µπορούσε να επιταχυνθεί.

ΝΙΚΟΣ Β. ΚΑΡΑΤΖΑΣ,
Καρδιολόγος Πρώην Εθνικός Συντονιστής και Μέλος των ∆.Σ. των Οργανισµών ISIS, OASIS, HOPE, Interheart, Active, Ontarget, Averoes κ.ά.