SerMichiotis: Το ερώτηµα για το αν ο διορισµός Γκίλφοϊλ θα έχει επίπτωση στις διµερείς σχέσεις µε την Ελλάδα είναι ανάλογο µε το ερώτηµα αν η κυβέρνηση «Τραµπ, συγγενείς και φίλοι» θα διαποτίσει το σώµα της αµερικανικής δηµοκρατίας. Θα µπορούσε να επικαλεστεί κανείς την πολύ πρόσφατη ιστορία των ελληνο-αµερικανικών σχέσεων για να το δει θετικά: Η συµµαχία Αθήνας - Ουάσιγκτον έχει φτάσει σε τέτοιο βάθος, που δεν επηρεάζεται από το πρόσωπο το οποίο εγκαθίσταται στο φρούριο της Βασιλίσσης Σοφίας. Οι δίαυλοι είναι τόσο πολλοί και τόσο βαθείς, που καµία πρεσβευτική ελαφρότητα δεν µπορεί να τους διαταράξει. Οι κυβερνήσεις επικοινωνούν απευθείας, ενώ και στην Ουάσιγκτον η επί τόπου εκπροσώπηση των ελληνικών συµφερόντων έχει γίνει τα τελευταία χρόνια πιο µεθοδική και γι’ αυτό αποδοτική. Και τα σύµβολα; Οι ιστορικοί δεσµοί, δυνάµει των οποίων η Ελλάδα έχει προσανατολίσει τη στρατηγική της ασφάλειάς της και το στίγµα της στον (δυτικό) κόσµο, δεν θα άξιζαν άλλες ενσαρκώσεις; Υπάρχει άραγε µεταφυσική διπλωµατία απρόσβλητη στην υπαρκτή εκπροσώπηση – άτρωτη στον ευτελισµό; Αν ήθελε κανείς να συνεχίσει να είναι αφελώς αισιόδοξος, θα ερµήνευε την εισβολή του φολκλόρ και του λαϊφστάιλ στην πρεσβεία ως σηµάδι προόδου: Ο χώρος που στη µεταπολεµική Ελλάδα ήταν παράκεντρο ασύµµετρης εξουσίας –έδρα µηχανορράφων και κατασκόπων– είναι σήµερα χώρος δεξιώσεων και κοσµικού κουτσοµπολιού. Η Ελλάδα του 21ου αιώνα έχει την πολυτέλεια να κοιτάει την πρεσβεία µε σκανδαλισµένη περιέργεια. Από τον ιµπεριαλισµό, στον αµερικανικό γαργαλισµό....