Από "ΤΑ ΝΕΑ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 29/01/24 |
ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Η συζήτηση στη Βουλή, τουλάχιστον πριν μιλήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί των δύο κομμάτων που υπέβαλαν την πρόταση δυσπιστίας και ο Πρωθυπουργός, ήταν ένας θρίαμβος μιας ακροδεξιάς πολιτικής ρητορικής που στηρίζεται στις θεωρίες της συνωμοσίας. Μιας ρητορικής καταιγιστικής που, στο όνομα της δικαιοσύνης, έχει ανακαλύψει διάφορα εξωφρενικά δήθεν συμβάντα.
Κορυφαίο αυτών των δήθεν συμβάντων ήταν ότι τα τρένα μετέφεραν κάποια εύφλεκτα και απαγορευμένα υλικά (ξυλόλιο, λέει ο χημικός μηχανικός Βελόπουλος, που επειδή αλληλογραφεί με τον Χριστό έχει τη δυνατότητα να ξέρει τα εκρηκτικά, πώς εκρήγνυνται και τι κακό κάνουν) που προκάλεσαν έκρηξη και έτσι είχαμε νεκρούς. Και για να κρύψουν τις συνέπειες από την έκρηξη, λέει αυτή η θεωρία, μπάζωσαν με χαλίκι τη μια πλευρά του πεδίου όπου έγινε το δυστύχημα. Και γι’ αυτό ευθύνεται, λέει η θεωρία αυτή, η κυβέρνηση και προφανώς ο Πρωθυπουργός, η οποία επιδιώκει τη συγκάλυψη.
Ο Επιστολογράφος του Χριστού έχει βρει τον τρόπο να κερδίζει ψήφους από τους αφελείς. Γι’ αυτό και χθες μεγαλούργησε στο Κοινοβούλιο. Εχει μεγάλη φαντασία και είναι δεινός ρήτορας, όταν μιλάει για πράγματα που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει. Η φωνή του ανεβαίνει και κατεβαίνει, είναι χρωματισμένη, χειρονομεί, σηκώνει χαρτιά, δείχνει φωτογραφίες που βρήκε στο Ιντερνετ, κατηγορεί τους πάντες, καταφέρνει ακόμα και να πει ότι είναι ΠΑΣΟΚ, το γνήσιο, το καλό, το παπανδρεϊκό. Είναι καταπληκτικός – και κλείνοντας την ομιλία του απευθύνεται στους πολίτες που σε λίγο καιρό θα κληθούν στις κάλπες για τις ευρωεκλογές, τους λέει ότι αυτός είναι ο γνήσιος κατήγορος αυτών που δεν νοιάζονται για τους νεκρούς του δυστυχήματος και τους καλεί να τον θυμηθούν στην κάλπη. Εχει αναθαρρήσει άλλωστε από τις δημοσκοπήσεις και νομίζει ότι το κλίμα που κυριαρχεί θα του φέρει ψήφους και μεγάλα ποσοστά. Βρίσκει την ευκαιρία να επικρίνει και τον δυτικό προσανατολισμό της χώρας, δηλώνοντας υποταγή στο σενάριο στήριξης της Μόσχας, του εισβολέα κατά της ανεξάρτητης Ουκρανίας και μιας δύναμης που απειλεί να εμπλέξει σε πόλεμο όλο τον πλανήτη.
Ο Επιστολογράφος ήταν όντως ο θριαμβευτής αυτό το διάστημα. Αυτός οδήγησε τον πολιτικό λόγο της διαμαρτυρίας, αυτός έδωσε το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο της αντικυβερνητικής κατεύθυνσης στο ζήτημα των Τεμπών. Αυτός μετέτρεψε την πολιτική αντιπαράθεση σε γήπεδο – ένα γήπεδο όπου έπαιξαν όλοι.
Και η μείζων και η ελάσσων αντιπολίτευση. Και η αριστερή και η ακροδεξιά. Δεν είναι πρωτοφανής αυτή η συσχέτιση. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ακροδεξιά και η (μη ανανεωτική) Αριστερά συναντιούνται στο πεδίο των θεωριών συνωμοσίας και, ευρύτερα, του λαϊκισμού. Την προηγούμενη δεκαετία ζήσαμε με τρόμο τα αποτελέσματα αυτής της συνεργασίας – στο πεζοδρόμιο, όταν η ριζοσπαστική Αριστερά και η ριζοσπαστική Ακροδεξιά πολιτεύονταν με όπλο τη βία, και στον κοινοβουλευτικό βίο όταν οι ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ, παρέα με διάφορες sui generis προσωπικότητες, παραλίγο να στείλουν τη χώρα στα βράχια.
Αυτές τις μέρες στην Ελλάδα, η πολιτική συζήτηση οδηγήθηκε, ακόμα μια φορά, όχι από τη λογική και τα επιχειρήματα αλλά από τον θόρυβο. Εαν θόρυβο που απομακρύνει τους πολίτες από την πολιτική. Το ατύχημα είναι ότι κόμματα που έπρεπε να αναφέρονται στο όνομα των θεσμών, υιοθέτησαν τις παραδοξολογίες της ακροδεξιάς συνωμοσιολογίας. Δεν το λες και επιτυχία...
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 29/03/24 |
Και ούτε να πεις ότι ο Καραμανλής είναι και κανένας τρομερός ρήτορας, από αυτούς που καθηλώνουν το ακροατήριο με τον λόγο τους. Από κειμένου τα διάβαζε, και αν «διέκρινα» καλά, το κείμενο που διάβασε ήταν μια… «συλλογική» εργασία, καθότι μου φάνηκε ότι διείδα σε αυτό και κάποιες «πινελιές» του αγαπημένου προέδρου Προκόπη (Παυλόπουλου)!
Ο Θεός κι η ψυχή τους λοιπόν. Δεν θα επιμείνω περισσότερο επ΄ αυτού, άλλωστε ο καθείς και τα έργα του. Εγώ, ας πούμε, οργίστηκα, αλλά δεν είμαι εγώ που θα περιγράψω τι μπορεί να αισθάνθηκαν οι γονείς των παιδιών που χάθηκαν, οι συγγενείς, οι φίλοι τους.
«Μιλάει εκ του ασφαλούς»
Προτιμώ να ασχοληθώ με αυτή καθαυτήν την αφορμή της… αποθέωσης Καραμανλή. Αυτό δηλαδή που ξεσήκωσε τα «πλήθη» και παραξένεψε τον κόσμο που παρακολουθούσε την προχθεσινή συζήτηση. Πρόκειται για την αναφορά του στην «ασυλία» που απολαμβάνει.
Είπε συγκεκριμένα – και ήταν σωστό εν μέρει αυτό που είπε: «Δεν κρύφτηκα ποτέ, δεν κρύβομαι ούτε τώρα από καμιά βουλευτική ασυλία – καμιά βουλευτική ασυλία δεν έχω για τα Τέμπη».
Πράγματι, μπορεί να μην κρύβεται, αλλά την ασυλία την απολαμβάνει, διότι τον καλύπτει η Νέα Δημοκρατία. Οπως μου εξήγησε χθες έγκριτος νομικός με κοινοβουλευτική ιδιότητα, όλη αυτή η συζήτηση περί της ασυλίας του Κώστα Καραμανλή «είναι μια κοροϊδία, μια ανοησία, την οποία τροφοδοτεί η ημιμάθεια». Κατά τον νόμο που προανέφερα, ο βουλευτής Καραμανλής απολαμβάνει το προνόμιο της ασυλίας, όχι γιατί αυτό συμβαίνει με όλους τους βουλευτές, αλλά γιατί το κόμμα του, η Νέα Δημοκρατία, δεν συναινεί στη συγκρότηση Προανακριτικής Επιτροπής, η οποία είναι αρμόδια να ασχοληθεί, με βάση το άρθρο 86 του Συντάγματος και τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, με την περίπτωσή του. Αν συναινούσε η ΝΔ και εν συνεχεία ψήφιζε υπέρ της παραπομπής του σε δικαστικό συμβούλιο το οποίο θα αποφάσιζε την παραπομπή του ή μη σε Ειδικό Δικαστήριο, τότε θα μπορούσε να δηλώνει ότι δεν επιθυμεί να τον καλύψει η ασυλία.
Τώρα, μου τόνισε, «μιλάει εκ του ασφαλούς, και αυτό είναι ακόμη πιο προκλητικό. Για να τελειώνουμε, η μόνη ισχυρή ασυλία που διαθέτει ο Καραμανλής είναι αυτή που του παρέχει το κόμμα του. Τίποτε άλλο. Η τακτική Δικαιοσύνη δεν έχει τη δυνατότητα να ασχοληθεί καν με την περιγραφή των ευθυνών του. Μόλις κατά την ανάκριση «πέσει» πάνω του, θα σταματήσει».
Χωρίς θάρρος
Τον Κώστα Καραμανλή τον γνωρίζω χρόνια. Γνωρίζω και τον πατέρα του, τον Αχιλλέα. Ο δεύτερος είχε πολλές φιλοδοξίες, για τον Κώστα. Κυρίως ότι αυτός θα ήταν ο πραγματικός Καραμανλής, ο αντάξιος διάδοχος στην πολιτική, του πατριάρχη της οικογένειας και ιδρυτή της ΝΔ. Αλλά τα σχέδια, όπως και τα όνειρα, είναι για να διαψεύδονται από τη ζωή. Και του Κώστα τού συνέβη ακριβώς αυτό. Ο Αχιλλέας, που πάλεψε πολύ να στηρίξει τον γιο του στη δύσκολη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρέθηκε μετά τα Τέμπη και εξακολουθεί να βρίσκεται, δεν διανοείται ότι ο Κώστας, που πολλές φορές το σκέφτηκε, αλλά τελικά δεν το έπραξε, θα παραιτηθεί. Ή θα τεθεί αυτοβούλως στη διάθεση της Δικαιοσύνης. Και είναι εκείνος που ουσιαστικά βρίσκεται πίσω από τη στάση που τηρεί ο Κώστας στο προσωπικό του θέμα.
Κανονικά, αν είχε το θάρρος την Τετάρτη το βράδυ, θα δήλωνε ότι απαλλάσσει το κόμμα του από οποιαδήποτε υποχρέωση προστασίας και παραιτείται από βουλευτής (ενδεχομένως δηλώνοντας ότι δεν έπρεπε να είναι υποψήφιος στις περσινές εκλογές). Εν συνεχεία, δε, θα ζητούσε ο ίδιος να συγκροτηθεί Προανακριτική Επιτροπή, η οποία να διερευνήσει αν έχει ευθύνες για το δυστύχημα και ποιες είναι αυτές.
Αν πίστευε πραγματικά στην αθωότητά του, αυτό έπρεπε να πράξει. Για να μπορέσει να επιστρέψει μετά, χωρίς να τον σκιάζει τίποτε. Ολόλευκος.
Τώρα, έτσι όπως το έκανε, τα Τέμπη θα βαραίνουν καθημερινά τον ίδιο, ως χαρακτήρα και ως πρόσωπο, και την πολιτική του καριέρα, στο διηνεκές. Δεν παραδειγματίστηκε, ας πούμε, από την περίπτωση του Χρήστου Παπουτσή. Χαλαρά δεν θα μπορούσε να είχε εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αν δεν είχε μεσολαβήσει το ναυάγιο του «Σάμινα», για το οποίο δεν είχε απολύτως καμία ευθύνη; 24 χρόνια πριν, δε…
Θα μπορούσε.
Λάρισα όπως Καμπούλ
Η είδηση προέρχεται από τη Λάρισα και, σύμφωνα με αυτή, στο Ωδείο της πόλης είχε προγραμματιστεί για το βράδυ της Τετάρτης συναυλία της μπάντας της στρατιωτικής ακαδημίας των Ηνωμένων Πολιτειών West Point – που κατ΄ αντιστοιχία είναι η δική μας Σχολή Ευελπίδων. Κόσμος πολύς είχε προσέλθει να την παρακολουθήσει, διότι, όσο να πεις, δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στην πόλη, να έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ορχήστρα. Ξαφνικά όμως πέριξ του Ωδείου εμφανίστηκαν και οπαδοί του ΚΚΕ. Αυτοί δεν ήθελαν να παρακολουθήσουν τη συναυλία. Ηθελαν να τη ματαιώσουν. Επειδή κατά τους… φιλόμουσους συντρόφους «συμβόλιζε την εμπλοκή της Ελλάδας σε επικίνδυνα πολεμικά σχέδια». Χωρίς να διευκρινίζεται ωστόσο τι απειλή συνιστούν για τη χώρα γενικά, και τη Λάρισα ειδικότερα, από κοινού ή κατά μόνας, το τσέλο με το τρομπόνι και τα κρουστά.
Αρχισαν λοιπόν τα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και τα «Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει», και απαιτούσαν να φύγει η μπάντα από τη Λάρισα, ο κόσμος τούς έκραζε, απτόητοι αυτοί συνέχιζαν, και κάποια στιγμή επιχείρησαν να ματαιώσουν τη συναυλία διά της βίας, μπουκάροντας στο Ωδείο.
Τα ΜΑΤ που ήταν εκεί, προσπάθησαν να τους αποτρέψουν, μετά έπιασε «δουλειά» το ΠΑΜΕ με τα κλασικά ροπαλάκια, μην τα πολυλογώ, ο χώρος έξω από το Ωδείο έγινε της… μπάντας!
Επεσαν δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου – λάμψης, υπήρξαν άγρια σπρωξίματα κ.λπ., τρελάθηκαν οι Αμερικάνοι με το σκηνικό, που ήρθαν από το West Point να παίξουν μουσική για τους Λαρισαίους.
Νόμισαν ότι από λάθος αντί της Λάρισας είχαν πάει… Καμπούλ. Τρέλα!
Απώλεια
Δυσάρεστο νέο για μένα και για πολλούς άλλους που τον γνώρισαν στο ΠΑΣΟΚ ήταν η είδηση ότι μία από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες του «παλιού ΠΑΣΟΚ, του ορθόδοξου», ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, έφυγε από τη ζωή προχθές. Εκπρόσωπος της φράξιας των «Ιταλών» στο ΠΑΣΟΚ, ο Μιχάλης, που αγωνίστηκε, πιτσιρικάς, κατά της χούντας και διέφυγε στην Ιταλία, εξού και το υποκοριστικό του, ήταν μεταξύ των επτά στελεχών που συνέγραψαν την ιστορική, ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ στο Μόναχο τον Αύγουστο του 1974, την οποία ανακοίνωσε ο Ανδρέας στις 3 Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου. Με τον Ανδρέα είχε μια ιδιαίτερη σχέση, επιφανειακά ανταγωνιστική, αλλά η τιμιότητα του χαρακτήρα του και η ιδεολογικοπολιτική του καθαρότητα του είχαν χαρίσει μια ξεχωριστή θέση στο Κίνημα, στο οποίο είχε διατελέσει μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Γραφείου. Αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ το 1999, προσπάθησε να δημιουργήσει πολιτικές πρωτοβουλίες, πάντα στον χώρο της Κεντροαριστεράς, αλλά δεν τα κατάφερε.
Εδώ και 10 χρόνια είχε αποσυρθεί εντελώς από την πολιτική. Είχε εκλεγεί και βουλευτής, έδωσε μεγάλους αγώνες για την ανάπτυξη της Θράκης, απ΄ όπου καταγόταν, και μαζί με τον Θ. Κατσανέβα το 1994 κατέβασαν πρόταση στη Βουλή, η οποία και εγκρίθηκε, για την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Τον συμπαθούσα ιδιαίτερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου