Γιά να μην είμαστε άδικοι πάντως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα…πυρομαχικά πολιτικής επένδυσης στην τραγωδία των Τεμπών, από πλευράς αντιπολίτευσης, μάλλον εξαντλούνται με την πρόταση δυσπιστίας στην Κυβέρνηση, μετά από πρόταση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ/Κιν.Αλλ στην οποία σύρονται και όλοι οι άλλοι, πλην ΚΚΕ, το οποίο δεν είναι σύνηθες σε βιαστικούς, υπό το κράτος σπουδής, επικοινωνιακούς χειρισμούς. Και βεβαίως η εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών, με την οποία, ούτως ή άλλως, δικαίως ή αδίκως, έχει συνδεθεί η κα Καρυστιανού, με τη δημόσια εικόνα που επιλέγει να προβάλλει, συμπληρώνεται και τελικώς επικαλύπτεται από το άκρατο “καπέλο” της αντιπολίτευσης....

ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ 

ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ 

ΝΑ ΜΕΤΟΥΣΙΩΘΕΙ ΤΕΛΙΚΩΣ 

ΣΕ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ

Με αφορμή την προηγηθείσα ανάπαυλα των τριών ημερών που λήγουν σήμερα, γιά την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821 και την εορτή του Ευαγγελισμού, γεγονός είναι ότι αυτές οι ώρες προσφέρονται γιά περισυλλογή και χρήσιμο αναστοχασμό, γιά όσα εξελίσσονται μπροστά μας και κυρίως γιά το πώς επιδιώκεται να σκηνοθετηθούν.Ερήμην ημών, δι’ ημάς υποτίθεται.

Σκέπτομαι, λοιπόν, πώς μπορεί να βιώνεται η απώλεια, βασανιστική εξ ορισμού κατάσταση, αβάστακτη τόσο: Ως εσωτερική διαδικασία καθενός προς τιμήν του κεκοιμημένου του και του απορρέοντος στοχασμού; Ή ως εξαγώγιμο είδος, επί τω σκοπώ ενεργοποίησης “κοινωνικού ακροατηρίου”, όπως τόσο έντονα διαγράφεται με την όλη στάση της κας Μαρίας Καρυστιανού, παιδιάτρου-μητέρας ενός εκ των 57 θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών; Ή έστω και των δύο προηγουμένων κατευθύνσεων, αλλά με κάποια ισορροπία, όπου η εσωτερική δοκιμασία της απώλειας-ισχυρότατης βεβαίως-δεν θα επισκιάζεται από μία ισχυρότατη προβολή ενός εξωτερικού φαίνεσθαι, που αφεύκτως προσδίδει εκτροπή σε εργαλειοποίηση, όπως κι αν περιβάλλεται, όπως κι αν προβάλλεται…

Φρονώ, λοιπόν, επί παραδείγματι, ότι η επιλογή της κας Καρυστιανού να προβεί, από το Βαξεβάνειο Κυριακάτικο φύλλο, σε δημόσια “εκκληση” γιά τη δημοσιοποίηση/κατάθεση οποιουδήποτε οπτικού υλικού (φωτογραφιών ή οπτικοσκοπημένου υλικού) που σχετίζεται με την τραγωδία των Τεμπών, συνιστά ασυνήθη τουλάχιστον ενέργεια. Η μητέρα ενός θέματος αυτής της τραγωδίας περιβάλλει εαυτήν με εισαγγελικό μανδύα, οικειοποιείται-με τον έναν ή τον άλλον τρόπο-αρμοδιότητες που δεν τής ανήκουν, έστω κι αν δεν το αντιλαμβάνεται (;), με τελικό σκοπό να αναδειχθεί σε “φωνή της φωνής” των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας.

Όσο ψηλά θέτεις τον πήχη τον πήχη της κριτικής προς την Κυβέρνηση, όπως και πρέπει εν προκειμένω, γεγονός είναι ότι οι όλες ευθύνες διαχέονται εις το κρατούν πολιτικό σύστημα γιά την τραγωδία των Τεμπών, συνεπώς δεν παύουν να είναι διακομματικές στις διαδοχικές Κυβερνήσεις. Ως ενοχική, ως προς τούτο, καταγράφεται και η κίνηση-ελιγμός του τελευταίου διατελέσαντος Υπουργού Υποδομών-Μεταφορών στην απελθούσα Κυβέρνηση Τσίπρα, Χρήστου Σπίρτζη, προς τον Πρόεδρο της Βουλής, Κωνσταντίνο Τασούλα, αλλά και άνευ αντικειμένου ως προς το πρόσωπό του.

Βεβαίως, γιά να κλείσω το θέμα ως προς την κα Καρυστιανού, γιά την οποία θα αποτελεί οφειλόμενο κοινό τόπο ο σεβασμός της προσωπικής δοκιμασίας που θα την συνοδεύει διά βίου, άλλο τόσο όμως δεν συνάδει με αυτή την προηγούμενη διάσταση και η δημόσια δραστηριότης ως “κυνηγού-τιμωρού” στην οποία θα μπορούσε να εγκλωβισθεί…Ίσως όμως, σε σχέση με αυτό, να συμβάλλει και ο Τύπος, τα ΜΜΕ έντυπα και ηλεκτρονικά, πολλώ δε μάλλον τα κοινωνικά δίκτυα, σε ένα διαγκωνισμό “προβολής” πλευρών και πτυχών αυτής της σιδηροδρομικής τραγωδίας, συνεπώς και ο ανταγωνισμός σχετικών προβολών.

Φοβούμαι, ότι, με όλα τούτα, προβάλλουν, ως μόνη εγγύηση, οι διεργασίες μέσω της Δικαιοσύνης, γιά την οποία αξιώνεται μετ’ επιτάσεως “ταχεία διαλεύκανση”. Πόσο όμως το εννοούν όσοι το προβάλλουν επιτακτικώς, όταν είναι οι ίδιοι που ζητούν διορισμούς επι διορισμών εμπειρογωμόνων, των οποίων οι έρευνες μοιραίως θα πηγαίνουν αργότερα στον χρόνο την εκδίκαση της υπόθεσης αυτής της τραγωδίας;

Μία κάποια ηρεμία και καταλλαγή, ώστε και η αρμόδια Δικαιοσύνη να διερευνήσει εις βάθος την όλη υπόθεση-τραγωδία, δίχως έξωθεν πιέσεις.Ως προς τούτο, παραθέτω, από το κύριο άρθρο, απο “ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ”, με την υπογραφή του Ι.Κ.Πρετεντέρη, το ακόλουθο σημείο που συνοψίζει και περικλείει πλήρως το όλο θέμα:

“Οταν η απόδοση ευθυνών (πραγματικών ή υποτιθέμενων) μιας υπόθεσης όπως τα Τέμπη μετατίθεται στη συλλογή υπογραφών ή στην κομματική φανφάρα, τότε είναι η Δικαιοσύνη που ακυρώνεται. Κι αυτό είναι τόσο αυτονόητο που καθιστά ακατανόητη την όποια παράκαμψη της συνταγματικής οδού με όποια δικαιολογία ή πρόσχημα. Δηλαδή ποιος θα κρίνει αλλιώς; Η απογευματινή διαδήλωση; Ακόμη περισσότερο όταν ακούμε προτροπές υπέρ κάποιας αυθαίρετης «δικαιοσύνης» που θα ασκείται από εξημμένους αναρμόδιους στις τηλεοράσεις και στο όνομα της συγκίνησής τους. Από την άλλη πλευρά βεβαίως η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη δεν αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Είναι κανόνας δημοκρατίας. Κανόνας γενικής ισχύος και για τους κυβερνώντες και για τους αντιπολιτευόμενους”

Γιά να μην είμαστε άδικοι πάντως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα…πυρομαχικά πολιτικής επένδυσης στην τραγωδία των Τεμπών, από πλευράς αντιπολίτευσης, μάλλον εξαντλούνται με την πρόταση δυσπιστίας στην Κυβέρνηση, μετά από πρόταση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ/Κιν.Αλλ στην οποία σύρονται και όλοι οι άλλοι, πλην ΚΚΕ, το οποίο δεν είναι σύνηθες σε βιαστικούς, υπό το κράτος σπουδής, επικοινωνιακούς χειρισμούς. Και βεβαίως η εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών, με την οποία, ούτως ή άλλως, δικαίως ή αδίκως, έχει συνδεθεί η κα Καρυστιανού, με τη δημόσια εικόνα που επιλέγει να προβάλλει, συμπληρώνεται και τελικώς επικαλύπτεται από το άκρατο “καπέλο” της αντιπολίτευσης.

Προφανώς, το μόνο που δεν πέρασε από την σκέψη του επιπόλαιου-υπό την έννοια της πολιτικής αντίληψης-Προέδρου Ανδρουλάκη, είναι, ότι, σε μια περίοδο δυσκολιών, η κυβέρνηση δέχεται ένα απροσδόκητο δώρο από την Αντιπολίτευση.Την πρόταση δυσπιστίας που προτίθεται να καταθέσει ο Ανδρουλάκης και να υπογράψει ο Σύριζα, γιατί δεν φτάνουν τα κουκιά του ΠΑΣΟΚ!

Υπό αυτό το πρίσμα, μεταφέρω, συμφωνών βεβαίως πλήρως, αυτό που τονίζεται σε σχετική ανάρτηση της εκλεκτής συναδέλφου Λίνας Κλείτου:

“Τέτοια χρυσή ευκαιρία επανασυσπείρωσης του κομματικού κορμού, δύο μήνες και κάτι μέρες πριν από τις εκλογές, κανείς στο κυβερνητικό στρατόπεδο δε μπορούσε να την φανταστεί. Εκεί που όλοι προεξοφλούσαν ότι οι ΝΔκρατες θα στείλουν μήνυμα στον Μητσοτάκη, έρχονται τα καλόπαιδα της προοδευτικότητας και τους λένε, δεν πάτε πουθενά! Δαγκωτό ΝΔ και πάλι. Αλλά ποιος θα περίμενε στρατηγική ευφυΐα και από ποιον; -Από τον Τικ-Τοκάτο Προεδρο-Φαντάρο του Σύριζα, ο οποίος αποτυπώνει την παντελή έλλειψη πολιτικής γόμωσης και κυρίως πολιτικού ήθους, ζητώντας παραίτηση επανεκλεγμένου προ εξαμήνου με ευρύτατη πλειοψηφία ΠΘ και διενέργεια εκλογών με διεθνείς παρατηρητές; Ενας νεοεισερχόμενος στα πολιτικά δρώμενα, διασύρει χώρα, θεσμούς, Ελληνική Δημοκρατία, για να κάνει σαματά, τύπου "my big fat greek wedding" 

Ότι καλύτερο για να επαναφέρει στους συντηρητικούς και κεντρώους ψηφοφόρους το δίλημμα Μητσοτάκης ή έλλειψη σταθερότητας στον τόπο. -Από τον καταρρέοντα στις δημοσκοπήσεις Νίκο Ανδρουλάκη που μέχρι χθες κατήγγειλε τον Μητσοτάκη, ότι διαλέγει και προτιμά για αντίπαλο τον Κασσελακη και από σήμερα φλερτάρει με τον διασυρμό αν ο Σύριζα δεν του δώσει τις υπογραφές για να υλοποιήσει την εξαγγελία του για πρόταση δυσπιστίας; Ότι πιο χειροπιαστό για συντηρητικούς και κεντρώους ψηφοφόρους ότι το ΠΑΣΟΚ μετατρέπεται σε ουραγό του Σύριζα, η γίνεται ο πράσινος Σύριζα . -Από "τα πολιτικα λιμά" του Σύριζα που σε λίγο θα συναγωνίζονται δημοσκοπικά την Λατινοπούλου;”

Γιά να καταλήξει, γράφοντας: 

“ Η καλύτερη υπόμνηση για συντηρητικούς και κεντρώους ψηφοφόρους ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να ξαναπέσει στα νύχια του κόκκινου, τυχοδιωκτικού λαϊκισμού.Ποιος το περίμενε, ότι ο Μητσοτάκης θα βρεθεί χωρίς δική του ευθύνη, να κάνει πράξη την ρήση Πολάκη: Όλοι σας και μόνος μου" Και όχι μόνο αυτό, όλοι τους μαζί και από κοινού να χάνουν, χωρίς ο Μητσοτάκης να κοπιάσει καν....Το σοκαριστικό της υπόθεσης είναι ότι συλλαμβάνεται η Αντιπολίτευση εν τω συνόλω να αλείφει με βούτυρο το πολιτικό του ψωμάκι, με συγκλονιστική επιμέλεια, νομίζοντας ότι τον γκρεμίζει. Πρόβλεψη: Ο Μητσοτάκης θα συνεχίσει να κινδυνεύει μόνο από τα λάθη του- κυρίως προς το εσωτερικό της παράταξης του,- τα οποία εσχάτως πολλαπλασιάζονται. Όλοι οι υπόλοιποι, απλά κάνουν φασαρία σε μια απελπισμένη προσπάθεια να αποδείξουν ότι ο πολιτικός τους ορίζοντας είναι μεγαλύτερος από αυτόν που έχει ένα πρόβειο γιαούρτι....”

Δίχως άλλο, αυτό το τριήμερο που φεύγει δεν ήταν πτωχό πολιτικού περιεχομένου, όπως βοήθησε σε αυτό το κύριο θέμα από “ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ”, που μάλλον ήλθε να αποτελέσει το κερασάκι στην τούρτα μιάς προμελετημένης πολιτικής κλιμάκωσης, όπως αποδεικνύεται με την πρόταση δυσπιστίας που καταθέτει αύριο, Τρίτη-26 Μαρτίου 2024, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ/Κιν.Αλλ.

Και σκέπτομαι, δυστυχώς, ότι δεν προβλέπεται διαδικασία ανάλογης πρότασης δυσπιστίας προς τον εκπαιδευόμενο νεοσύλλεκτο οπλίτη, Κασσελάκη Στέφανο, Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο οποίος δεν δίστασε-από το ΚΕΠΒ Θηβών όπου έχει καταταγεί-να ζητήσει ανερυθρίαστα εκλογές στην Ελλάδα, υπό την εποπτεία διεθνών παρατηρητών…

Χειρότερη προσβολή σε μία χώρα που κλείνει μία 50ετία υποδειγματικού δημοκρατικού βίου, στον οποίο και οι εκλογές ασφαλώς έχουν συμβάλει με τον μοναδικό τρόπο διεξαγωγής που έχουν γίνει, δεν θα μπορούσε να υπάρξει…Ίσως να βλέπει την Ελλάδα στην…Αφρική, αλλά το θέμα είναι, εάν από έναν τέτοιο Κασσελλάκη, ο κ. Ανδρουλάκης αναζητεί πολύτιμα δεκανίκια, ώστε να εξασφαλίσει τα αναγκαία κουκιά, ώστε να περάσει η πρόταση δυσπιστίας του(ς).

Επειδή δε μίλησα, γιά διαγκωνισμό πλειοδοσίας απο τον Τύπο περί την τραγωδία των Τεμπών, παραθέτω τρία σχετικά δημοσιεύματα, δύο από την “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” και ένα από την “Εφ.Συν/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ”….

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης

¨Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/03/34

¨Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/03/34

ΤΟΥ ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

Ο άνθρωπος που μίλησε

Τι λέει τέλος πάντων η Μαρία Καρυστιανού; Ακούγοντας τις ομιλίες της, αναζητάει κανείς αυτοματικά τους λόγους για τους οποίους άλλοι την αποθεώνουν και άλλοι την αποδοκιμάζουν· διερωτάται ποια είναι η αιτία που η πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 28-2-2023» διεγείρει τόσο αντιφατικά πάθη, και υποθέτει εύλογα ότι στα λόγια της θα βρει κάτι οξύτατα επιθετικό ή ηθικά αμφιλεγόμενο. Στο τέλος, όμως, διαψεύδεται, καθώς ανακαλύπτει ότι η Καρυστιανού δεν λέει τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από το καθολικά αυτονόητο: ότι σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος δεν μπορεί τα πολύνεκρα δυστυχήματα να αντιμετωπίζονται σαν αμελητέες ατυχίες· ότι η αναζήτηση της αλήθειας είναι προβληματική όταν ορισμένα πολύ σχετικά με αυτήν πρόσωπα τίθενται εκ προοιμίου στο απυρόβλητο· ότι η καχυποψία δεν είναι συνωμοσιολογία όταν κομβικά στοιχεία μιας δικαστικά διερευνώμενης υπόθεσης αλλοιώνονται ή παραγνωρίζονται· ότι το πρόβλημα με το δυστύχημα στα Τέμπη δεν είναι μόνο όσοι σκοτώθηκαν, αλλά και όσοι ενδέχεται να σκοτωθούν στο μέλλον, εφόσον κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ακόμη ότι οι στρεβλώσεις που το γέννησαν έχουν παταχθεί· ότι η Δικαιοσύνη που παραπέμπει τους θιγόμενους πολίτες στην εκκλησία δεν λογίζεται ως Δικαιοσύνη με τη σοβαρή, θεσμική της έννοια. Γιατί δεν συμφωνούμε όλοι με τη Μαρία Καρυστιανού;

Περί εργαλειοποίησης

Από τους επικριτές της Καρυστιανού, αρκετοί της χρεώνουν «εργαλειοποίηση» του συμβάντος· δεν αναλύουν περαιτέρω την κατηγορία – μάλλον τους αρέσει η λέξη και την «πετάνε» ελπίζοντας να κάνει μόνη της τη δουλειά. Τι εργαλείο όμως θα μπορούσε να αποτελέσει για μια μητέρα ο άγριος θάνατος της κόρης της; Εργαλείο με ποια χρησιμότητα; Αν η συνεχής καταγγελία του δυστυχήματος, των συνθηκών στις οποίες έλαβε χώρα και της διαχείρισής του από το κράτος συνιστά κάποιου είδους εργαλείο, ίσως το εργαλείο αυτό αποσκοπεί στην ανεύρεση της αλήθειας. Υπάρχει κάτι μεμπτό εν προκειμένω; Αυτοί που μιλούν για εργαλειοποίηση, όμως, υπονοούν κάτι άλλο: την κομματική σκοπιμότητα, το «κομματικό πρόσημο» που ανέφερε και ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κυμπουρόπουλος σε μια μάλλον άτοπη προσπάθεια να αναγάγει το δυστύχημα στην αφηρημένη σφαίρα της απρόσωπης παθογένειας, η οποία υπερβαίνει ανθρώπους και παρατάξεις και μας ορίζει περίπου όπως το «κακό ριζικό». Μήπως όμως αυτή η γενική και αόριστη προσέγγιση, που δεν εντοπίζει φταίχτες παρά μόνον «φαινόμενα», είναι η πιο κομματικοποιημένη απ’ όλες;

Το θύμα ως εχθρός

Εχει κομματικά κίνητρα ο πολίτης που απαιτεί να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για τον θάνατο του παιδιού του, αλλά δεν έχουν οι πολιτικοί –με επίσημη κομματική ταυτότητα– που αντιπολιτεύονται τον αγώνα του βαρυπενθούντος; Είναι η Μαρία Καρυστιανού πιο κομματικοποιημένη από ένα ολόκληρο κόμμα το οποίο αρνείται ότι ο αρμόδιος υπουργός κατά τον χρόνο του δυστυχήματος φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για το δυστύχημα ή για το πλαίσιο αυτού; Αυτοί που αποδίδουν στη δημόσια δραστηριότητα της Καρυστιανού κομματικές σκοπιμότητες, για κάποιον λόγο παραλείπουν να υπολογίσουν τις δικές τους. Βλέπουν ιδιοτέλεια στον απέναντι, αλλά δεν βλέπουν ότι η δική τους ιδιοτέλεια είναι ο λόγος που το ηθικό υπόβαθρο του απέναντι ξεσκονίζεται και αμφισβητείται. Μάλιστα, σκάλισαν και το παρελθόν της Καρυστιανού, για να βρουν «ενοχοποιητικά» στοιχεία: Τι είχε πει για τη φωτιά στο Μάτι; Ποια ήταν η γνώμη της για τον Κυριάκο Μητσοτάκη πριν από το δυστύχημα στα Τέμπη; Πόσο καλή παιδίατρος είναι και τι σημαίνουν τα αντιεπιστημονικά ίχνη που εντοπίστηκαν στο βιογραφικό της; Πολύ ενδιαφέρουσες οι απορίες. Παράλληλα, όμως, εντελώς άσχετες.

Ουσιώδη και ανούσια

Η Μαρία Καρυστιανού μπορεί να είναι το πιο μεροληπτικό άτομο, η πιο φιλόδοξη μάνα νεκρού παιδιού, ο μεγαλύτερος πολέμιος της κυβέρνησης. Τα παραπάνω ενδεχόμενα είναι παντελώς ασύνδετα με την ουσία του ζητήματος που αναδεικνύει. Το κρατικό φιάσκο που αποπολιτικοποιείται, η δομική κρατική ανεπάρκεια και η σκανδαλώδης ασυλία πολιτικών προσώπων αποτελούν τον πυρήνα ενός προβλήματος που υπερβαίνει την ακαταπόνητη καταγγέλλουσα και θέτει ερωτήματα υπαρξιακής φύσης για το κράτος και το πολιτικό σύστημα: είναι το κράτος των συνεχόμενων τραγωδιών το κράτος που θέλουμε να έχουμε; Αν όχι, είναι δυνατόν να αλλάξει οτιδήποτε ουσιαστικό αν συνεχίσουμε να προσποιούμαστε ότι οι τραγωδίες είναι αναίτιες τυχαιότητες, για τις οποίες ευθύνονται όλοι και κανένας;

Αυτογκόλ σε λούπα

Εδώ και καιρό, η κυβέρνηση σκάβει τον λάκκο της θεσμικής της αναξιοπιστίας. Η κατάσταση είναι προϊόν αλαζονικού εφησυχασμού και ανομολόγητης ατολμίας. Ισως ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του να είχαν φανταστεί τα πράγματα απλούστερα απ’ ό,τι είναι: «Ας επαναφέρουμε τη χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά και, μετά, τα υπόλοιπα θα είναι λεπτομέρειες που έχουμε την πολυτέλεια να αγνοήσουμε». Το κράτος, όμως, δεν είναι μονοθεματικό πρότζεκτ και οι απαιτήσεις των πολιτών δεν νοείται να περιορίζονται στους τομείς που η κυβέρνηση νιώθει δυνατή και αντέχει την κριτική. Το επιχείρημα-πανάκεια περί διαχρονικών κρατικών παθογενειών, που η Ν.Δ. χρησιμοποίησε κατά κόρον τον τελευταίο χρόνο, έχει αρχίσει να μπαγιατεύει· όποιος θέλει να πείσει ότι έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τη χώρα πρέπει πρώτα να βρει το θάρρος να αλλάξει τον εαυτό του.

"Εφ.Συν/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 23-24/03/24