Με συγκίνηση, λοιπόν, διάβασα ξανά την ανάρτησή μου που «ανέσυρε» η καλή μου πάντα Βασιλική Νικολούδη, θυμίζοντάς μου, όσα είχα γράψει σε προγενέστερο χρόνο, για την 25η Μαρτίου 1952, ανήμερα του Ευαγγελισμού, όταν οι γονείς μου, Χαρίλαος Θρ. Μηχιώτης και Ελένη Κων. Καραμήτσα είχα τελέσει τους γάμους τους...Καθώς αύριο έχουμε πάλι 25η Μαρτίου, του Ευαγγελισμού, σε συνδυασμό με την εθνική μας επέτειο, νομίζω ότι νομιμοποιούμαι για την αναδρομή αυτή….Ή έστω δικαιούμαι κατανόησης!

Πολλά μπορεί να καταμαρτυρούμε εναντίον των κοινωνικών δικτύων, όχι αδίκως κατ’ ανάγκην. Αλλά αυτό το ημερολόγιό του fb, που μάς θυμίζει προγενέστερες αναρτήσεις μας, παραπέμποντας στον πρότερό εαυτό μας και όλως ιδιαιτέρως σε όσα έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί από το βίο μας, όπως η απώλεια των γονέων, απώλεια κατ’ ουδένα τρόπο αναπληρώσιμη και βεβαίως πηγή νοσταλγικής αναφοράς, όσο και δημιουργικής προβολής, μέσω των προτύπων τους, για τα επέκεινα του βίου μας, είναι μοναδική. Δύναμη ισχυρής έμπνευσης και κίνητρο ψυχικής ανάτασης.

Με συγκίνηση, λοιπόν, διάβασα ξανά την ανάρτησή μου που «ανέσυρε» η καλή μου πάντα Βασιλική Νικολούδη, θυμίζοντάς μου, όσα είχα γράψει σε προγενέστερο χρόνο, για την 25η Μαρτίου 1952, ανήμερα του Ευαγγελισμού, όταν οι γονείς μου, Χαρίλαος Θρ. Μηχιώτης και Ελένη Κων. Καραμήτσα είχα τελέσει τους γάμους τους. Μού το θύμισε εκείνη, την ευχαριστώ θερμώς. Και βρίσκω την ευκαιρία να ανακοινοποιήσω ό,τι είχα γράψει, στις 19 Νοεμβρίου 2018. Η Βασιλική Νικολούδη, το επαναλαμβάνω, με συγκίνησε πολύ.

Καθώς αύριο έχουμε πάλι 25η Μαρτίου, του Ευαγγελισμού, σε συνδυασμό με την εθνική μας επέτειο, νομίζω ότι νομιμοποιούμαι για την αναδρομή αυτή….Ή έστω δικαιούμαι κατανόησης!

ΜΝΗΜΗ ΓΟΝΕΩΝ: Κάτι περισσότερο από 66 χρόνια χωρίζουν τη γαμήλια φωτογραφία των γονιών μου, Χαρίλαου Θρ. Μηχιώτη και Ελένης Κων. Καραμήτσα, από σήμερα (περισσότερα απο έξι σήμερα) …Παντρεύτηκαν ανήμερα του Ευαγγελισμού το 1952, όταν οι μετεμφυλιακές διώξεις είχαν κάπως κοπάσει και μπορούσαν πλέον να ενώσουν τις ζωές τους, αφού ο πατέρας μου είχε γυρίσει από τις εξορίες, από όπου η μητέρα μου τον περίμενε καρτερικά. Έζησαν από τότε αρμονικά μέχρι τέλους, ο ένας δίπλα στον άλλον, έδωσαν αγώνες χέρι-χέρι και πορεύθηκαν μαζύ στη ζωή, σε όλες τις στιγμές, καλές και κακές. Δεν θυμούμαι να είχαν ανταλλάξει ποτέ πικρό λόγο ο ένας για τον άλλον και είχαν το νού τους για το Φειμάκη τους-έτσι με έλεγαν, σε ανάμνηση του ονόματος του αδελφού του πατέρα μου, του Σεραφείμ(Φείμη), που έχασε ο πατέρας μου στον εμφύλιο- με το δικό τους τρόπο. Έφυγαν και οι δύο Νοέμβριο μήνα. Η μητέρα μου στις 3 Νοεμβρίου 1995 και ο πατέρας μου στις 19 Νοεμβρίου 2012, σαν σήμερα πριν εξι χρόνια (2018), πάλι Δευτέρα ήταν και τότε, με την Ελένη «του» παρούσα-απούσα σύντροφό του κάθε στιγμή. Ο γιός τους, αλλά και όλοι όσοι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν το Χαρίλαο και την Ελένη Μηχιώτη, οι δικοί μου άνθρωποι και πολλοί στον κοινωνικό τους περίγυρο, τούς θυμούμαστε, όπως πιστεύω, με αγάπη, τιμή και σεβασμό, ως ανθρώπους του μέτρου, αντίθετους στις ακρότητες και τη μισαλλοδοξία, στις διαχωριστικές γραμμές και τα αναθέματα. Πήρα και από τους δύο πολλά μαθήματα ζωής, στα οποία ανατρέχω συχνά, ακόμη και τώρα, σε άλλους, διαφορετικούς καιρούς, όπου οι δυσκολίες της ζωής αποτελούν κοινό παρονομαστή, διαφορετικές μεν, αλλά δυσκολίες δυσθεώρητες…..Ιn memoriam.

Από τις απαντήσεις όσων φίλων μού έκαναν την τιμή να σχολιάσουν την τότε ανάρτησή μου, συγκαταλέγω μερικές εξ αυτών. Και βεβαίως τούς ευχαριστώ αναδρομικώς…

Γιάννης Πετράς:Να είσαι καλά Μάκη μου να τους μνημονεύεις. Πάλεψαν σκληρά στη ζωή τους και πέτυχαν.

Γιάννης Δανιόλος:Κατά την άποψή μου, Άξιος απόγονος!! Άλλα χρόνια, δύσκολα για όλους, από όποια πλευρά και εάν είχαν ταχθεί οι γονείς και οι παππούδες μας. Ας κρατήσουμε τα καλά, ας αποφύγουμε τα λάθη τους τώρα που που τα ξέρουμε και ας πορευτούμε ενωμένοι στις δυσκολίες της εποχής μας.

Λουκάς Δημάκας:Η μνήμη είναι ζωή! Να ζήσεις να τους θυμάσαι και να τους μνημονευεις- είτε με λόγια είτε με στάση ζωής.

Στυλιανός Πετρουλάκης: Μάκη να είσαι καλά να τους θυμάσαι και να τους τιμάς. Θυμάμαι ότι ο Πατέρας σου, που είχα την ευκαιρία και την τιμή να γνωρίσω, μου άφησε άριστες εντυπώσεις!!!

Γιώργος Σκαρλάτος: Μάκη είχα την τύχη να γνωρίσω και να εκτιμήσω Τον υπέροχο Πατέρα σου! Αντιλαμβάνομαι πως αναλόγου επιπέδου υπήρξε και η αγαπημένη σου Μητέρα! Να είσαι πάντα καλά να Τους τιμάς και μπράβο σου για το ωραίο αυτό μνημόσυνο!

Ματίνα Βολάκη (έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Σεπτέμβριο): Να'σαι καλά να τούς τιμάς. Η αγάπη τους να σε συντροφεύει. Τους θυμάμαι πάντα με συγκίνηση

Κική Τριανταφύλλη:Ωραία και συγκινητικά τα λόγια σας. Και τι όμορφοι που είναι! Τι βλέμμα!

Χαρίκλεια Δημακοπούλου: Σε σκέπτομαι!

Οι “περιλειπόμενοι” ας πορευόμαστε στο βίο μας, με εφόδιο την μνήμη των κεκοιμημένων μας, φωτεινό οδηγό γιά δημιουργική πορεία…

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης