Ενα τέτοιο μονόπρακτο ζήσαμε και χθες στη Βουλή. Είναι βέβαιο πως κανείς δεν έμαθε κάτι καινούργιο για το δυστύχημα στα Τέμπη, δεν μάθαμε καν αν υπήρχε κάτι καινούργιο να μαθευτεί. Αξιζε λοιπόν η κλωτσοπατινάδα; Δεν άξιζε. Τι άραγε διερεύνησε η Εξεταστική Επιτροπή που δεν θα έχει εξετάσει η Δικαιοσύνη; Ειλικρινά δεν κατάλαβα. Διότι εν τω μεταξύ η Δικαιοσύνη έκανε τη δουλειά της και μάλιστα με ταχείς ρυθμούς – καμία σχέση με το Μάτι που μας πήρε έξι χρόνια… Ο εφέτης – ανακριτής έστειλε στο εδώλιο 34 κατηγορουμένος. Θα γίνει (ελπίζουμε) σύντομα η δίκη. Ακούω βεβαίως ότι όλα αυτά γίνονται για να ικανοποιηθεί «το κοινό αίσθημα». Είναι ένας εύσχημος τρόπος να πουν ότι κοροϊδεύουν τον κόσμο που ξέρει ότι τον κοροϊδεύουν. Διότι το «κοινό αίσθημα» ως πραγματικό μέγεθος δεν υπάρχει. Ο καθένας θεωρεί κοινό το αίσθημα που θέλει να νομίζει ότι μοιράζεται με άλλους. Και γι’ αυτό κανείς δεν μπορεί να το εκπροσωπήσει. Προτείνω λοιπόν να ακολουθήσουμε την πεπατημένη των άλλων ευρωπαϊκών δημοκρατιών. Και αν μιλάμε για εγκλήματα, να αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της....

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ",και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 21/03/24

"ΤΑ ΝΕΑ", σελίδα Ηλία Κανέλλη, 21/03/24

....από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/03/24

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/03/24

TΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Αν δεν υπήρχε η Μαρία Καρυστιανού, τα Τέµπη µπορεί και να είχαν ξεχαστεί. Μπορεί να είχε επικρατήσει η συγκατάβαση ότι, µετά τις διπλές εκλογές, η υπόθεση είχε πολιτικώς εκκαθαριστεί. Το δυστύχηµα είχε πάρει πια τον µακρύ και αθέατο δρόµο της ποινικής δικαιοσύνης.

Η τροχιά της λήθης έσπασε µε την εµφάνιση της Καρυστιανού, όχι επειδή η παρουσία της στην επιτροπή της Βουλής ήταν θυµικά φορτισµένη. Αλλά επειδή η ίδια βρήκε τον τρόπο να αρθρώσει την οδύνη της ως έλλογη αγωνία. Βρήκε τον τρόπο να δώσει στον θυµό της την ισχύ πολιτικών ερωτηµάτων µε πάνδηµη απήχηση.

Το κατόρθωµα της Καρυστιανού δεν χρειάστηκε ούτε προστάτες ούτε µεταπράτες. Η ηθική δύναµη του υποδείγµατός της οφείλεται σε µεγάλο βαθµό και σε αυτό: Οτι η ίδια είναι σε πολιτική και αισθητική απόσταση τόσο από εκείνους που προσπαθούν να χρησιµοποιήσουν τα Τέµπη, ει µη και την ίδια, ως εκλογικό συνάλλαγµα, όσο και από τους άλλους, που δήθεν ανησυχούν µην πέσει θύµα πολιτικής εκµετάλλευσης.

Πολλά από τα ερωτήµατα, που χάρη σε εκείνη έγιναν ξανά επείγοντα, δεν είναι νέα. ∆εν είναι νέος ο ισχυρισµός ότι τα πολιτικά πρόσωπα δεν πρέπει να χαίρουν ειδικής µεταχείρισης από τη δικαστική εξουσία. Πρέπει να ερευνώνται και να δικάζονται, όπως όλοι οι Ελληνες πολίτες. Ο συνταγµατικός νοµοθέτης έχει κάνει µια άλλη επιλογή όχι για να προστατεύσει τη συντεχνία της εξουσίας, αλλά για να αποτρέψει την ποινικοποίηση της πολιτικής αντιπαράθεσης. Να αποτρέψει τη µετακύλισή της στο δικαστικό σύστηµα, που µπορεί να καλούνταν διαρκώς να λύσει πολιτικές διαφορές µε ποινικούς όρους.

Ο κανόνας αυτός µπορεί να είναι άδικος και παρωχηµένος. Είναι, όµως, ο ισχύων κανόνας και η συµµόρφωση µε αυτόν δεν συνιστά «παραβίαση του Συντάγµατος».

Οσα ξέρουµε µε βεβαιότητα για τα Τέµπη –όσα έχουν αποδειχθεί µε απτά ντοκουµέντα από τη στιγµή του δυστυχήµατος– τα καθιστούν ένα από τα βαθύτερα τραύµατα της πεντηκονταετούς µεταπολιτευτικής δηµοκρατίας. Ο πελατειακός κυνισµός που επέτρεψε σε ένα ανίδεο χέρι να φέρει δύο τρένα σε τροχιά σύγκρουσης συναντήθηκε µε τη διαχρονική συστηµική αποτυχία να εγκαταστήσει τα πιο απλά φίλτρα στην ανθρώπινη ανικανότητα. Οσα έχουµε δει και ακούσει για εκείνη τη νύχτα, αλλά και για την αλυσίδα παραλείψεων που την επέτρεψαν, είναι από µόνα τους σοκαριστικά. ∆εν χρειάζεται καµία κρυφή ουσία για να καταστήσει αυτό το έγκληµα εγκληµατικότερο. ∆εν χρειάζεται να πιστέψει κανείς σε συνωµοτικά µπάζα, αφού τα πολιτικά αποτυπώµατα στη στοιχειωµένη σύµβαση για την τηλεδιοίκηση ήταν και είναι ορατά.

Τι χρειάζεται; Να κάνουν πρώτα ο ανακριτής και µετά οι δικαστές τη δουλειά τους. Να κρίνουν και το ποινικό έγκληµα και το πολιτικό σκάνδαλο και να τα καταλογίσουν. Στο κράτος δικαίου, το δίκαιο απονέµεται στα δικαστήρια.

Αν δεν είχε βρει εκείνη τον τρόπο να µιλήσει, τα Τέµπη µπορεί να είχαν ξεχαστεί.