Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, δεν έχει τη διαχρονικότητα της χωριάτικης. Ο αρχηγός του, που τώρα πια αντί για τις πλατείες προτιμά το Ζάππειο, δεν είναι πια τόσο νέος και σίγουρα δεν είναι πια τόσο άφθαρτος όσο ήταν το 2012. Οι τότε εικοσάρηδες, δε, σε λίγα μοιάζουν με τους σημερινούς: οι πρώτοι μπήκαν απότομα στην κρίση με την ενηλικίωσή τους και αυτή η αλλαγή διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές τους επιλογές. Οι δεύτεροι μεγάλωσαν μέσα σ' αυτή και τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο τιμόνι της χώρας δεν ήταν ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ. Δεν πρόλαβαν τη «νέα αυτοπεποίθηση» που έδωσε στη χώρα η «έξοδος από τα μνημόνια», όλα τα πιθανά σχέδια έμειναν στα χαρτιά. Θυμούνται τι συνέβη το 2015, αλλά και τι συνέβη αργότερα: ότι η εφαρμογή της λιτότητας τηρήθηκε απαρέγκλιτα και από τον πολιτικό που υποσχόταν να την καταργήσει «με έναν νόμο και ένα άρθρο». Εχουν δει μπόλικη και φαντασμαγορική τηλεόραση - το εύρημα της γραβάτας μοιάζει από μια άλλη εποχή. Κυρίως, έχουν ζήσει την εποχή ΣΥΡΙΖΑ, την «πρώτη φορά Αριστερά». Αντιλαμβάνονται τι από αυτά που τους υπόσχεται υλοποιείται, τι δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται. Βλέπουν πιο ψύχραιμα τις υποσχέσεις και βλέπουν τον ίδιο αρχηγό, εκεί που οι αντίπαλοί του άλλαξαν. Κι αν συμφωνούν μαζί του στο «μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι»; Και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμφωνούν, αλλά στο τέλος δεν την ψηφίζουν. Ολα αυτά, αν ασχολούνται - γιατί οι περισσότεροι δεν ασχολούνται καν. Οπότε τζάμπα τα λόγια, τζάμπα και το αφήγημα....

Από τα ΣΥΡΙΖΑίϊκα φύλλα, και...

"Εφ.Συν", 27/05/20

"Η ΑΥΓΗ", 27/05/20

...από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/05/20

ΤΗΣ ΜΥΡΤΟΥΣ ΛΙΑΛΙΟΥΤΗ

Η εικόνα στο Ζάππειο ελάχιστα θύμιζε τις περασμένες εποχές. Ούτε φιέστες, ούτε χαμός. Μόνο καρέκλες, η μια σε απόσταση από την άλλη, για καλεσμένους του στενού κομματικού σωλήνα. Αυτοί ήταν το ακροατήριο του Αλέξη Τσίπρα κατά την παρουσίαση του «Μένουμε Ορθιοι ΙΙ». Ομως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κυνηγούσε το κοινό του Διαδικτύου με τον ίδιο τρόπο που κυνηγούνται συχνά οι χίμαιρες. «Οι εικοσάρηδες του 2012 έτρωγαν ξύλο στην πλατεία Συντάγματος γιατί διαδήλωναν» είπε. «Οι εικοσάρηδες του σήμερα τρώνε ξύλο στην πλατεία της γειτονιάς τους επειδή απλά βρέθηκαν εκεί με την παρέα τους».

Η συνταγή είναι, σύμφωνα με τους σεφ της εποχής μας, «άχαστη»: ένας νέος και άφθαρτος πολιτικός βάζει στόχο τη γενιά των σημερινών εικοσάρηδων, όπως το 2012 έβαλε αυτήν των σημερινών τριαντάρηδων. Και το κάνει επικαλούμενος τη (δίκαιη, ως έναν βαθμό) αγανάκτησή τους με τις συνεχείς αναποδιές που τους έτυχαν. Το κάνει επικαλούμενος τη νιότη τους, που τροφοδοτεί την αντίδρασή τους. Μιλώντας για την κρατική βία, καθώς, σύμφωνα με το κλισέ, δεν υπάρχει (ούτε υπήρχε ποτέ) εικοσάρης, οποιασδήποτε γενιάς, που θα πάρει το μέρος της Αστυνομίας σε επεισόδια της πλατείας. Ο συνδυασμός μοιάζει, όντως, ιδανικός. Κουμπώνει τέλεια, όπως η ντομάτα με τη φέτα στη χωριάτικη ή το μπέικον με την κρέμα γάλακτος στη μακαρονάδα: αν η οικονομική κρίση του 2010 έγινε για τον ΣΥΡΙΖΑ φυτώριο στελεχών και ακροατηρίου, το ίδιο μπορεί να γίνει και η επόμενη. Μερικές αξίες είναι διαχρονικές.

Η διαχρονικότητα της χωριάτικης
Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, δεν έχει τη διαχρονικότητα της χωριάτικης. Ο αρχηγός του, που τώρα πια αντί για τις πλατείες προτιμά το Ζάππειο, δεν είναι πια τόσο νέος και σίγουρα δεν είναι πια τόσο άφθαρτος όσο ήταν το 2012. Οι τότε εικοσάρηδες, δε, σε λίγα μοιάζουν με τους σημερινούς: οι πρώτοι μπήκαν απότομα στην κρίση με την ενηλικίωσή τους και αυτή η αλλαγή διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές τους επιλογές. Οι δεύτεροι μεγάλωσαν μέσα σ' αυτή και τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο τιμόνι της χώρας δεν ήταν ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ. Δεν πρόλαβαν τη «νέα αυτοπεποίθηση» που έδωσε στη χώρα η «έξοδος από τα μνημόνια», όλα τα πιθανά σχέδια έμειναν στα χαρτιά. Θυμούνται τι συνέβη το 2015, αλλά και τι συνέβη αργότερα: ότι η εφαρμογή της λιτότητας τηρήθηκε απαρέγκλιτα και από τον πολιτικό που υποσχόταν να την καταργήσει «με έναν νόμο και ένα άρθρο». Εχουν δει μπόλικη και φαντασμαγορική τηλεόραση - το εύρημα της γραβάτας μοιάζει από μια άλλη εποχή. Κυρίως, έχουν ζήσει την εποχή ΣΥΡΙΖΑ, την «πρώτη φορά Αριστερά». Αντιλαμβάνονται τι από αυτά που τους υπόσχεται υλοποιείται, τι δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται. Βλέπουν πιο ψύχραιμα τις υποσχέσεις και βλέπουν τον ίδιο αρχηγό, εκεί που οι αντίπαλοί του άλλαξαν. Κι αν συμφωνούν μαζί του στο «μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι»; Και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμφωνούν, αλλά στο τέλος δεν την ψηφίζουν. Ολα αυτά, αν ασχολούνται - γιατί οι περισσότεροι δεν ασχολούνται καν. Οπότε τζάμπα τα λόγια, τζάμπα και το αφήγημα.

Ακόμα και αυτό το αφήγημα, άλλωστε, είναι φτιαγμένο για άλλο κοινό, για άλλους ανθρώπους. Οι πλατείες είναι του 2012, όχι του αμιγώς «πράσινου» 2011, παρότι εκεί το ξύλο ήταν επίσης μπόλικο - η Αστυνομία χτυπούσε και οι διαδηλωτές προπηλάκιζαν. Η γλώσσα και τα συνθήματα του Ζαππείου ακουμπούν εμφανώς πάνω στο Κίνημα Αλλαγής, με παρόμοιες προτάσεις και φουσκωμένους αριθμιούς. Τόσο για να αναζωπυρώσουν τα σενάρια συνεργασίας, όχι όμως «για να τρομάξει» το Κίνημα Αλλαγής που προσπαθούν (ανεπιτυχώς ως τώρα) να σαγηνεύσουν. Οσο χρειάζεται αλλαγμένο για να περάσει απαρατήρητο πως η αξιωματική αντιπολίτευση, που θεωρεί το οικονομικό της πρόγραμμα το τελευταίο «παράθυρο ευκαιρίας» εξόδου από τη νέα κρίση που έρχεται, επέλεξε να το καταθέσει αφού η κυβέρνηση ανακοίνωσε το δικό της. Χωρίς να αφήνει, επί της ουσίας, κανένα περιθώριο διαλόγου. Παραδίδοντας ακόμα και το επικοινωνιακό χαρτί του «εμείς καταθέσαμε εγκαίρως τις προτάσεις μας, εσείς τις πετάξατε στα σκουπίδια» στα χέρια της κυβέρνησης. «Αχαστο», έτσι;

Κι όμως, έχασε. Μόλις έναν χρόνο πριν.