Τη στάση αυτή είχε στηρίξει με πολλή και συστηματική δουλειά ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ένας πολιτικός (και σπουδαίος κοινοβουλευτικός) που εργάστηκε με μεγάλο ρίσκο για τη σωτηρία της χώρας την προηγούμενη δεκαετία, στοχοποιήθηκε για τις παρεμβάσεις του από τον ΣΥΡΙΖΑ και βρέθηκε στη δίνη της συκοφαντικής επίθεσης που επιφυλάχθηκε στο «παλιό σύστημα» μέσω του φιάσκου της Novartis (υπόθεση που σήμερα ερευνάται ως πολιτική σκευωρία). Ο Βενιζέλος, μετά τις ευρωεκλογές, έκανε μια δήλωση μέσω της οποίας επισήμαινε τη δυναμική που μπορούσε να έχει το ΚΙΝΑΛ: «Υποχρέωση της Δημοκρατικής Παράταξης που εκφράζεται από το Κίνημα Αλλαγής είναι να μετατρέψει τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σε δική της στρατηγική νίκη» σημείωνε. «Πρώτον, για το μέλλον του τόπου, για τον προγραμματικό προσανατολισμό της χώρας, για την προστασία του Συντάγματος και την αναβάθμιση των θεσμών. Και, δεύτερον, για την έκφραση της ίδιας της ιστορικής Δημοκρατικής Παράταξης χωρίς ευτελείς απόπειρες εισοδισμού».....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 29/05/20

Η στρατηγική της εξαφάνισης

Σαν χθες, πριν από έναν χρόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ (που ακόμα κυβερνούσε) υπέστη συντριπτική ήττα στις ευρωεκλογές. Στρατηγική ήττα, που εξανάγκασε τον Αλέξη Τσίπρα να προκηρύξει εκλογές τις οποίες επίσης έχασε. Η ΝΔ υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, κυρίαρχος πόλος μιας γενικευμένης απογοήτευσης, ενός αισθήματος εξαπάτησης από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είχε πάρει διαφορά 10% από τον ΣΥΡΙΖΑ και ετοιμαζόταν για τον εκλογικό θρίαμβο που ακολούθησε. Το ενδιαφέρον στα αποτελέσματα βρισκόταν όμως στον χώρο του ΚΙΝΑΛ. Με ποσοστό 7,72%, υπήρχε μια δυναμική που, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να σημάνει τη δυναμική ανάκαμψη της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, ή καλύτερα ενός κόμματος του προοδευτικού Κέντρου. Η αντιπολίτευση χρειαζόταν μια γαλήνια φωνή που δεν θα ξεκινούσε από την πάση θυσία αντίκρουση μιας κυβερνητικής γραμμής αλλά από μια συστηματική στάση απέναντι στην πολιτική: στάση που θα συμπεριλάμβανε την ανάγκη ανασυγκρότησης της χώρας και την αποβολή της τοξικότητας που έφερε η δεκαετία του λαϊκισμού.

Τη στάση αυτή είχε στηρίξει με πολλή και συστηματική δουλειά ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ένας πολιτικός (και σπουδαίος κοινοβουλευτικός) που εργάστηκε με μεγάλο ρίσκο για τη σωτηρία της χώρας την προηγούμενη δεκαετία, στοχοποιήθηκε για τις παρεμβάσεις του από τον ΣΥΡΙΖΑ και βρέθηκε στη δίνη της συκοφαντικής επίθεσης που επιφυλάχθηκε στο «παλιό σύστημα» μέσω του φιάσκου της Novartis (υπόθεση που σήμερα ερευνάται ως πολιτική σκευωρία). Ο Βενιζέλος, μετά τις ευρωεκλογές, έκανε μια δήλωση μέσω της οποίας επισήμαινε τη δυναμική που μπορούσε να έχει το ΚΙΝΑΛ: «Υποχρέωση της Δημοκρατικής Παράταξης που εκφράζεται από το Κίνημα Αλλαγής είναι να μετατρέψει τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σε δική της στρατηγική νίκη» σημείωνε. «Πρώτον, για το μέλλον του τόπου, για τον προγραμματικό προσανατολισμό της χώρας, για την προστασία του Συντάγματος και την αναβάθμιση των θεσμών. Και, δεύτερον, για την έκφραση της ίδιας της ιστορικής Δημοκρατικής Παράταξης χωρίς ευτελείς απόπειρες εισοδισμού».

Αλλά το ΚΙΝΑΛ δεν νοιαζόταν για τέτοια μεγαλεπήβολα και οραματικά. Προτιμήθηκε η λύση της μοιρασιάς μιας εξουσίας πάνω σε σπαράγματα. Η επένδυση ΚΙΝΑΛ έδωσε έμφαση σε ό,τι απέμεινε από το δέος του παλαιού ΠΑΣΟΚ, στα παλαιά σήματα κατατεθέντα στα οποία δόθηκε συγχωροχάρτι για τους χειρισμούς που έφεραν το ΠΑΣΟΚ στα όρια της εξαφάνισης (και ειδικά στον Γιώργο Παπανδρέου και στο ΚΙΔΗΣΟ), σε μια παλιομοδίτικη ρητορική μιας γενικευμένης γκρίνιας, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς έμπνευση και, ουσιαστικά, χωρίς χρήσιμες προτάσεις. Κορυφαία πράξη αυτής της επιλογής ήταν η αποπομπή του Βενιζέλου από το ΚΙΝΑΛ την 1η του περσινού Ιουνίου, όταν η Φώφη Γεννηματά του ανακοίνωσε ότι διάλεξε όχι εκείνον για την πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας αλλά τον Γιώργο Καμίνη.

Το ΚΙΝΑΛ διασώθηκε εκλογικά στις εκλογές της 7ης Ιουλίου. Αλλά στην πορεία φυλλοροεί. Δεν χρειαζόταν Διαμαντοπούλου, βολευόταν με Μανώλη Χριστοδουλάκη. Δεν ήθελε Χρυσοχοΐδη και Πιερρακάκη, αρκούσε ο Καστανίδης. Σήμερα, καθηλωμένο δημοσκοπικά, χωρίς έμπνευση, παλεύει να επιβιώσει ως κληρονομιά μιας παλαιάς δόξας. Πολιτικά ανύπαρκτο, ουσιαστικά άφησε το Κέντρο στον Μητσοτάκη εκχωρώντας στον ΣΥΡΙΖΑ το μονοπώλιο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η ίδια η πρόεδρος αντί να εμπνεύσει πολιτικές αρκείται σε μια διεκδικητική φλυαρία προσπαθώντας να πείσει και τον εαυτό της ότι η κυβέρνηση υιοθετεί εκ των υστέρων τα μέτρα που αυτή έχει προτείνει - ή ότι της κλέβει τα συνθήματα! «Αγάπη μου, συρρίκνωσα το ΠΑΣΟΚ».

Και όταν κάποιοι βλέπουν τις ευκαιρίες να περνούν από μπροστά της και της ασκούν κριτική, εκείνη κάνει το γνωστό: της φταίει ο Τύπος.

Ομφακες εισίν...

Ο Αίσωπος έχει αφηγηθεί το παρακάτω υπέροχο παραμύθι:

Μια αλεπού που πεινούσε απίστευτα πολύ, όταν είδε να κρέμονται από μια κληματαριά ωραία, γυαλιστερά, λαχταριστά τσαμπιά σταφύλια, προσπάθησε να τα πιάσει. Πηδούσε, αλλά ήταν πολύ ψηλά και δεν τα έφτανε. Κουρασμένη, γύρισε προς τον εαυτό της και με βεβαιότητα ψέλλισε: «Ομφακες εισίν. Αγουρίδες είναι».

Η ανακοίνωση από την Κομισιόν του οικονομικού πακέτου για την επανεκκίνηση της ευρωπαϊκής οικονομίας μετά την πανδημία προκάλεσε μάλλον αμηχανία και, έως χθες το απόγευμα τουλάχιστον, ελάχιστες αποδοκιμαστικές δηλώσεις από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Πηγές του κόμματος, που περιμένουν περισσότερες διευκρινίσεις, διακινούν τον ισχυρισμό ότι οι πανηγυρισμοί που σημειώνονται είναι τουλάχιστον επιπόλαιοι. Ο ευρωβουλευτής Κώστας Αρβανίτης πρόσθεσε ότι οι πανηγυρισμοί είναι λιθαράκι στην επικοινωνιακή καταιγίδα. Και μόνο ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έκανε μια δήλωση επιδοκιμαστική, με επιφυλάξεις - διότι ασφαλώς «περιμένουμε την έκβαση της επόμενης Συνόδου Κορυφής για να δούμε τις τελικές αποφάσεις» και άλλωστε υπάρχει πάντα το πρόγραμμα - γέφυρα του κόμματός του «Μένουμε όρθιοι 2».

Ο Αίσωπος κλείνει την ιστορία του και με ένα δίδαγμα: «Ούτω και των ανθρώπων ένιοι των πραγμάτων εφικέσθαι μη δυνάμενοι δι' ασθένειαν τους καιρούς αιτιώνται». Που σημαίνει: «Ετσι και μερικοί άνθρωποι, καθώς δεν μπορούν να καταφέρουν κάποια πράγματα από δική τους αδυναμία, λένε ότι φταίνε οι συνθήκες που επικρατούν».