Πολλοί καλοπροαίρετοι κάτοικοι της πόλης ζορίζονται. Το αθηναϊκό κέντρο παραμένει ζόρικο. Εχει σκοτάδια, ερείπια, πολλή συσσωρευμένη ασχήμια, πολλούς στριμωγμένους και ζορισμένους ανθρώπους, πολλή εγκληματικότητα. Αυτό δεν αλλάζει εύκολα. Μπορεί και να επιβαρυνθεί. Η Ομόνοια υπέστη μεγάλο πλήγμα από την κρίση της δεκαετίας του 2010, έκλεισαν ξενοδοχεία, ερήμωσαν τόποι. Στη δίνη της κρίσης ένιωθες ότι Ομόνοια είναι σχεδόν όλη η Σταδίου μέχρι το άγαλμα του Κολοκοτρώνη: το αποφασιστικό χτύπημα ήταν τη νύχτα της 12ης Φεβρουαρίου 2012, τη νύχτα που κάηκε και το Αττικόν. Οι πυρπολητές του κέντρου είχαν στόχο ακριβώς την ερήμωση και την ασχήμια - και σε μεγάλο βαθμό κατάφεραν να πλήξουν το ιστορικό κέντρο. Η Στοά του Βιβλίου ερήμωσε και μαζί η Στοά του Ορφέα, ενώ η Σταδίου σηματοδοτείται από κλειστές ή παλιομοδίτικες βιτρίνες και ερημιά. Η πρόσφατη πυρκαγιά στο (ιδιοκτησίας Εθνικής Πινακοθήκης) παρατημένο αρχοντικό Αλεξάνδρου Σούτσου, στη Σταδίου 47, εισέφερε άλλο ένα ενοχλητικό κουφάρι σε μια περιοχή που συνεχίζει να παρακμάζει....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 27/05/20

Η αστική ζωή αντεπιτίθεται

Η Ομόνοια είναι μια δύσκολη περιοχή. Γύρω της κινείται πολλή παραβατικότητα - και βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα θα συνεχίσει να κινείται, όσες παρεμβάσεις κι αν γίνουν στην περιοχή. Μπορεί να λέμε ό,τι θέλουμε αλλά οι αλλαγές σε μια περιοχή της πόλης έχουν να κάνουν κυρίως με την αξία της. Αν ανέβαινε η αντικειμενική αξία του κέντρου, είναι βέβαιο ότι θα άλλαζε η ανθρωπογεωγραφία της περιοχής - αλλά το πρόβλημα της φτώχειας, ή το πρόβλημα των ναρκωτικών, ή της μικρής και μεγαλύτερης παραβατικότητας δεν θα εξαφανιζόταν ως διά μαγείας.

Θέλω να πω ότι όσοι περίμεναν την ανάπλαση της πλατείας Ομονοίας για να πάψουν να βλέπουν τις γνωστές εικόνες γύρω της δεν εκτιμούσαν σωστά τα πράγματα. Οι λιωμένοι από τα ναρκωτικά στα δρομάκια γύρω από το Εθνικό Θέατρο θα συνεχίσουν να διαλύονται για τη δόση τους. Οι άστεγοι θα συνεχίσουν να βρίσκονται στους δρόμους. Τα συσσίτια για τους απόρους θα συνεχίσουν να μοιράζονται στην Πειραιώς. Και οι μετανάστες, που ζουν σε κακής ποιότητας σπίτια, σε περιοχές που δεν τις καταδέχονται οι γηγενείς, θα συνεχίσουν να είναι εκείνοι που επωφελούνται από την ανάπλαση της πλατείας. Τις προάλλες πέρασα κι εγώ να δω τι γίνεται. Είναι η βόλτα για πολλά μελαψά αγόρια, αλλά και για ζευγάρια - μερικές γυναίκες φορούν μαντίλα. Είναι ωραία και αισιόδοξη εικόνα. Μια πρώην έρημη πλατεία έγινε εκ νέου κοινωνικός χώρος για κατοίκους. Το ότι πολλοί είναι ξένοι είναι η πραγματικότητα, στην Αθήνα ζουν πάρα πολλοί Ασιάτες και Αφρικανοί, κάποιοι έμειναν και ρίζωσαν, κάποιοι ελπίζουν να κάνουν το επόμενο βήμα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αθήνα γίνεται χώρος όπου χωνεύεται η μετανάστευση. Τη δεκαετία του 1960, που η Ομόνοια εμφανίζεται ως μυθολογικός τόπος γύρω από του Μπακάκου, η μετανάστευση ήταν εσωτερική, εδώ πρωτοπερπάτησαν οι μικροαστοί των επόμενων δεκαετιών, εδώ σηματοδοτήθηκε η κοινωνική κινητικότητα που μετέτρεψε την Ελλάδα από αγροτική χώρα σε ένα σύγχρονο δυτικό κράτος. Τη δεκαετία του 1990, η Ομόνοια έγινε η πλατεία των αλβανών μεταναστών και, εσχάτως, είναι ο τόπος υποδοχής καινουργιοφερμένων.

Ξέρω ότι πολλοί καλοπροαίρετοι κάτοικοι της πόλης ζορίζονται. Το αθηναϊκό κέντρο παραμένει ζόρικο. Εχει σκοτάδια, ερείπια, πολλή συσσωρευμένη ασχήμια, πολλούς στριμωγμένους και ζορισμένους ανθρώπους, πολλή εγκληματικότητα. Αυτό δεν αλλάζει εύκολα. Μπορεί και να επιβαρυνθεί. Η Ομόνοια υπέστη μεγάλο πλήγμα από την κρίση της δεκαετίας του 2010, έκλεισαν ξενοδοχεία, ερήμωσαν τόποι. Στη δίνη της κρίσης ένιωθες ότι Ομόνοια είναι σχεδόν όλη η Σταδίου μέχρι το άγαλμα του Κολοκοτρώνη: το αποφασιστικό χτύπημα ήταν τη νύχτα της 12ης Φεβρουαρίου 2012, τη νύχτα που κάηκε και το Αττικόν. Οι πυρπολητές του κέντρου είχαν στόχο ακριβώς την ερήμωση και την ασχήμια - και σε μεγάλο βαθμό κατάφεραν να πλήξουν το ιστορικό κέντρο. Η Στοά του Βιβλίου ερήμωσε και μαζί η Στοά του Ορφέα, ενώ η Σταδίου σηματοδοτείται από κλειστές ή παλιομοδίτικες βιτρίνες και ερημιά. Η πρόσφατη πυρκαγιά στο (ιδιοκτησίας Εθνικής Πινακοθήκης) παρατημένο αρχοντικό Αλεξάνδρου Σούτσου, στη Σταδίου 47, εισέφερε άλλο ένα ενοχλητικό κουφάρι σε μια περιοχή που συνεχίζει να παρακμάζει.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η ανάπλαση της πλατείας Ομονοίας είναι το πρώτο αισιόδοξο μήνυμα για το κέντρο της Αθήνας: η αστική ζωή αντεπιτίθεται. Μια καινούργια πλατεία με ιστορία γίνεται ξανά κέντρο συνάντησης των ανθρώπων. Για την πόλη, αυτό έχει σημασία.

Ο Τσιόδρας κι εμείς

Ο αποχαιρετισμός από την ενημέρωση για την πανδημία του Σωτήρη Τσιόδρα είχε μια μελαγχολία - κι ας ήταν ο ίδιος ένα πρόσωπο ο ρόλος του οποίου ήταν να δίνει δυσάρεστες ειδήσεις και να συντονίζει τους κατοίκους της χώρας σε δύσκολες επιλογές. Ο ρόλος του στη χάραξη στρατηγικής και στην αντιμετώπιση της πανδημίας ήταν καθοριστικός: ελήφθησαν δύσκολες αποφάσεις, από ένα επιτελείο που εργάστηκε για το κοινωνικό σύνολο, υποτάσσοντας κάθε εύλογη ιδιοτέλεια. Ο τρόπος με τον οποίο ενημέρωνε για την εργασία, τις συστάσεις ή τις μετρήσεις του ιατρικού επιτελείου, συμβολοποιούσε την ανάγκη μιας κοινωνίας να πιστέψει ότι άξιζε τον κόπο και να πειθαρχήσει.

Ο λόγος του, αν και βασιζόταν στην υπερειδίκευση της λοιμωξιολογίας την οποία υπηρετεί, ήταν απλός. Εδινε τα στοιχεία για την πανδημία, καταμετρούσε τις απώλειες, μερικές φορές επιχειρούσε να τις προσωποποιήσει - επειδή οι άνθρωποι έχουν ζωές, αγαπημένους, δράση, κερδισμένες και ματαιωμένες ελπίδες και το πέρασμά τους από τη ζωή δεν είναι απλό αριθμητικό ή στατιστικό δεδομένο. Απαντούσε με υπομονή ακόμα και σε εμφανώς υποβολιμαίες ερωτήσεις. Συμβούλευε τις δημόσιες συμπεριφορές χωρίς πατερναλισμό. Εδωσε μαθήματα ανθρωπιστικών αξιών σε ηθικολόγους. Δεν κολάκεψε, δεν χάιδεψε κανέναν, δεν «έκλεψε στο ζύγι». Και είναι φωτεινό παράδειγμα επειδή έμαθε στους Ελληνες να μην αποφεύγουν τις ευθύνες τους.