Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", και...
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 30-31/05/20 |
Υστερα από μιας ημέρας αμηχανία, που εξέθεσε μερικούς βιαστικούς του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε βραδέως να πει καλά λόγια για το πρόγραμμα της Κομισιόν αξίας 750 δισ. ευρώ. Παρότι προσπάθησε να το συνδέσει με την κομματική ρητορική των τελευταίων χρόνων, με τους συνασπισμούς του ευρωπαϊκού Νότου και με την «εμπροσθοβαρή» πολιτική του για να «μείνουμε όρθιοι», η αλήθεια είναι ότι για τρίτη συνεχόμενη φορά σε μεγάλα θέματα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πήγε κόντρα στη χωριστική πλευρά του κόμματός του, ουσιαστικά αποδεχόμενος τα γεγονότα. Οπως και στο κλείσιμο των συνόρων, όπως και στο θέμα της αντιμετώπισης της πανδημίας και του lockdown.
Ο Τσίπρας, που ανακαλύπτει τη δυναμική των συνόρων, τον στρατηγικό ρόλο ευθύνης του δημοκρατικού κράτους απέναντι στους πολίτες του σε μια έκτακτη κατάσταση ή το μέγεθος του εγχειρήματος Ευρώπη που κάποτε το υπονόμευε ψάχνοντας λεφτά για την Ελλάδα στη Ρωσία, στην Κίνα ή στη Βενεζουέλα, είναι αναγκασμένος να φανεί μετριοπαθής. Οταν όμως χρήματα σου δίνει μόνο η Ευρώπη, ο εμπρηστικός αντιευρωπαϊσμός δεν πουλάει - κι αυτό φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, που πρέπει να του δημιουργούν άγχος. Αν θέλει να σταδιοδρομήσει σε συνθήκες που ευνοούν τη μεταρρυθμιστική κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι υποχρεωμένος να ξεχάσει τον ριζοσπάστη εαυτό του.
Στο εξής, ακόμα κι αν ένα μέρος της ρητορικής του θα εξυπηρετεί τα αντανακλαστικά που ο ίδιος έχει διαμορφώσει, η επιλογή του είναι μονόδρομος: πραγματική συναίνεση και όχι λόγος για συναίνεση, πίστη στη δημοκρατία και στη διάκριση των εξουσιών (αφού είναι και εκτός του κάδρου της Novartis…), αποδοχή των ελευθεριών του Τύπου και, ασφαλώς, αναγνώριση χωρίς δήθεν επαναστατικούς αστερίσκους της σημασίας του ευρωπαϊκού μέλλοντος της χώρας. Ουσιαστικά, είναι η ίδια διαδρομή από τον αντιευρωπαϊσμό στον ευρωπαϊκό δρόμο την οποία διήνυσε με επιτυχία και το ΠΑΣΟΚ του ζιβάγκο, διδάσκοντας πολιτικό τακτικισμό.
Αυτή η διαδρομή από τον κομμουνιστικό ριζοσπαστισμό προς τη δημοκρατική Αριστερά είναι μονόδρομος για τον Τσίπρα. Είναι η ώρα να μάθει να δένει τη γραβάτα που κάποτε ειρωνευόταν. Δεν είναι όμως μονόδρομος για το κόμμα του, όπου συνεχίζουν ν' ανθίζουν όλα τα λουλούδια των άλλοτε συνιστωσών και διαφόρων γκρουπούσκουλων που τα γλύκανε η εξουσία.
Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο πρόεδρος θα αναγκαστεί να δείξει τον δρόμο και να συνταχθεί με εκείνους που θα θελήσουν να τον ακολουθήσουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι οι πολλοί - όσοι, εν πάση περιπτώσει, κατανοούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει όχημα πρόσβασης στην εξουσία ή σε δομές της ως μετριοπαθής δημοκρατική δύναμη, μέρος του σημερινού πολιτικού διπόλου. Ο μετασχηματισμός του είναι απαραίτητος για να συνεχίσει σε αυτή την πορεία.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που δεν μπορούν να μάθουν άλλο τρόπο έκφρασης από την εχθροπάθεια, που πιστεύουν ότι η γραβάτα είναι για να κρεμάσουν τον τελευταίο εναπομείναντα καπιταλιστή (σ' αυτούς δεν ανήκουν οι ευρωβουλευτές που απείχαν από την ψηφοφορία για το πρόγραμμα - απλώς δεν είχαν πάρει κομματική γραμμή). Με τους ακραίους στο κόμμα του, αναγκαστικά ο Τσίπρας θα συγκρουστεί. Ελέγχει τον κομματικό μηχανισμό και το έχει ξανακάνει στο παρελθόν. Μοναδική διαφορά, ότι σήμερα ξεκινάει από πολύ χαμηλά.
Ο συναινετικός δρόμος είναι δύσβατος και, υπό κανονικές συνθήκες, μια επόμενη κυβερνητική θητεία φαντάζει πιο μακρινή από ποτέ. Αν φτάσει ποτέ, θα είναι ένας άλλος Τσίπρας. Μπορεί όμως όντως να γίνει ένας άλλος;
...από τον "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ"
Ο Τσίπρας, που ανακαλύπτει τη δυναμική των συνόρων, τον στρατηγικό ρόλο ευθύνης του δημοκρατικού κράτους απέναντι στους πολίτες του σε μια έκτακτη κατάσταση ή το μέγεθος του εγχειρήματος Ευρώπη που κάποτε το υπονόμευε ψάχνοντας λεφτά για την Ελλάδα στη Ρωσία, στην Κίνα ή στη Βενεζουέλα, είναι αναγκασμένος να φανεί μετριοπαθής. Οταν όμως χρήματα σου δίνει μόνο η Ευρώπη, ο εμπρηστικός αντιευρωπαϊσμός δεν πουλάει - κι αυτό φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, που πρέπει να του δημιουργούν άγχος. Αν θέλει να σταδιοδρομήσει σε συνθήκες που ευνοούν τη μεταρρυθμιστική κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι υποχρεωμένος να ξεχάσει τον ριζοσπάστη εαυτό του.
Στο εξής, ακόμα κι αν ένα μέρος της ρητορικής του θα εξυπηρετεί τα αντανακλαστικά που ο ίδιος έχει διαμορφώσει, η επιλογή του είναι μονόδρομος: πραγματική συναίνεση και όχι λόγος για συναίνεση, πίστη στη δημοκρατία και στη διάκριση των εξουσιών (αφού είναι και εκτός του κάδρου της Novartis…), αποδοχή των ελευθεριών του Τύπου και, ασφαλώς, αναγνώριση χωρίς δήθεν επαναστατικούς αστερίσκους της σημασίας του ευρωπαϊκού μέλλοντος της χώρας. Ουσιαστικά, είναι η ίδια διαδρομή από τον αντιευρωπαϊσμό στον ευρωπαϊκό δρόμο την οποία διήνυσε με επιτυχία και το ΠΑΣΟΚ του ζιβάγκο, διδάσκοντας πολιτικό τακτικισμό.
Αυτή η διαδρομή από τον κομμουνιστικό ριζοσπαστισμό προς τη δημοκρατική Αριστερά είναι μονόδρομος για τον Τσίπρα. Είναι η ώρα να μάθει να δένει τη γραβάτα που κάποτε ειρωνευόταν. Δεν είναι όμως μονόδρομος για το κόμμα του, όπου συνεχίζουν ν' ανθίζουν όλα τα λουλούδια των άλλοτε συνιστωσών και διαφόρων γκρουπούσκουλων που τα γλύκανε η εξουσία.
Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο πρόεδρος θα αναγκαστεί να δείξει τον δρόμο και να συνταχθεί με εκείνους που θα θελήσουν να τον ακολουθήσουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι οι πολλοί - όσοι, εν πάση περιπτώσει, κατανοούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει όχημα πρόσβασης στην εξουσία ή σε δομές της ως μετριοπαθής δημοκρατική δύναμη, μέρος του σημερινού πολιτικού διπόλου. Ο μετασχηματισμός του είναι απαραίτητος για να συνεχίσει σε αυτή την πορεία.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που δεν μπορούν να μάθουν άλλο τρόπο έκφρασης από την εχθροπάθεια, που πιστεύουν ότι η γραβάτα είναι για να κρεμάσουν τον τελευταίο εναπομείναντα καπιταλιστή (σ' αυτούς δεν ανήκουν οι ευρωβουλευτές που απείχαν από την ψηφοφορία για το πρόγραμμα - απλώς δεν είχαν πάρει κομματική γραμμή). Με τους ακραίους στο κόμμα του, αναγκαστικά ο Τσίπρας θα συγκρουστεί. Ελέγχει τον κομματικό μηχανισμό και το έχει ξανακάνει στο παρελθόν. Μοναδική διαφορά, ότι σήμερα ξεκινάει από πολύ χαμηλά.
Ο συναινετικός δρόμος είναι δύσβατος και, υπό κανονικές συνθήκες, μια επόμενη κυβερνητική θητεία φαντάζει πιο μακρινή από ποτέ. Αν φτάσει ποτέ, θα είναι ένας άλλος Τσίπρας. Μπορεί όμως όντως να γίνει ένας άλλος;
...από τον "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ"
 |
| "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ", 30/05/20 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου