Η απάντηση περιέχει αριθμούς: η Ελλάδα δεν έχει μόνο δικαιώματα, έχει και υποχρεώσεις. Η συμμετοχή της στη χρηματοδότηση του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι σε ποσοστό περίπου 1,35%. Το κόστος του δανεισμού των 750 δισ. ευρώ, που θα γίνει δυνατός και θα είναι ελκυστικός χάρη στις ισχυρές οικονομίες του Βορρά, θα ανέρχεται για τη χώρα μας στο ίδιο ποσοστό - σε βάθος χρόνου, ως το 2058. Οι επιδοτήσεις που θα λάβει είναι περίπου το 4,4% του συνόλου - αντίστοιχα και στα δάνεια, αν θελήσει να τα πάρει. Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι ο ανεπτυγμένος Βορράς επέλεξε στρατηγικά να ενισχύσει τον Νότο. Η διεκδικητική φλυαρία του παρελθόντος, τα μέτωπα του Νότου και οι απειλές ότι οι Νότιοι θα τινάξουν την Ευρωπαϊκή Ενωση στον αέρα πήγανε περίπατο, έμειναν να θυμίζουν τι σημαίνει αντευρωπαϊκή γραφικότητα και πώς η λαϊκιστική ρητορική μεταφράζει τους ανομολόγητους και μύχιους πόθους της. Η Ιταλία που ζει μια τρομακτική δομική κρίση, η Ισπανία που επλήγη, η Γαλλία με χρόνιες παθογένειες και η Ελλάδα που δοκιμάστηκε δεύτερη φορά σε μία δεκαετία, αλλά αυτή τη φορά και άντεξε και χρησίμευσε ως παράδειγμα επιτυχημένης συλλογικής αντίδρασης, είναι οι ευνοημένοι αυτής της πρότασης. Μιας πρότασης τα ποσοτικά στοιχεία της οποίας αφήνουν πίσω τις ρητορικές για τα αμφίβολης αποτελεσματικότητας ευρωομόλογα ή για ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 28/05/20

Η Ευρώπη είναι η πατρίδα μας

Η πρόταση της Κομισιόν για την ανασυγκρότηση της Ευρώπης από τις επιπτώσεις της ύφεσης που έφερε η πανδημία, και μαζί το τεράστιο ποσό που θα επενδυθεί γι' αυτή, επιβεβαιώνει όσους πίστευαν στο μεγάλο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σε πείσμα όσων προβλέπουν κατά καιρούς κρίση και διάλυση, η Ευρώπη δυναμώνει και ισχυροποιείται.

Και η Ελλάδα είναι ιδιαίτερα ευνοημένη από τις προοπτικές αυτής της επιθετικής πολιτικής εμβάθυνσης του ευρωπαϊκού οράματος. Στην ελληνική οικονομία θα μπουν τεράστια ποσά, της τάξης των 32 δισ. ευρώ, τα 22,5 δισ. ως άμεση επιχορήγηση και τα υπόλοιπα 9,4 δισ. ως δάνεια μακροχρόνιας αποπληρωμής. Το όφελος για τη χώρα μας υπολογίζεται σε 8,5% του ΑΕΠ.

Είναι ένα ποσό που αξίζει να μη σπαταληθεί. Και θα μπορούσε να επενδυθεί για να πολεμηθούν οι συνήθεις παθογένειες. Ενα ποσό που υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα είναι η βάση μιας δυναμικής κοινωνίας ευημερίας.

Ρώτησα τους οικονομολόγους που ασχολούνται με τους αριθμούς αν, όντως, αυτό το ποσό είναι κάτι σαν μερίδα του λέοντος που έρχεται στη χώρα. Η απάντηση περιέχει αριθμούς: η Ελλάδα δεν έχει μόνο δικαιώματα, έχει και υποχρεώσεις. Η συμμετοχή της στη χρηματοδότηση του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι σε ποσοστό περίπου 1,35%. Το κόστος του δανεισμού των 750 δισ. ευρώ, που θα γίνει δυνατός και θα είναι ελκυστικός χάρη στις ισχυρές οικονομίες του Βορρά, θα ανέρχεται για τη χώρα μας στο ίδιο ποσοστό - σε βάθος χρόνου, ως το 2058. Οι επιδοτήσεις που θα λάβει είναι περίπου το 4,4% του συνόλου - αντίστοιχα και στα δάνεια, αν θελήσει να τα πάρει.

Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι ο ανεπτυγμένος Βορράς επέλεξε στρατηγικά να ενισχύσει τον Νότο. Η διεκδικητική φλυαρία του παρελθόντος, τα μέτωπα του Νότου και οι απειλές ότι οι Νότιοι θα τινάξουν την Ευρωπαϊκή Ενωση στον αέρα πήγανε περίπατο, έμειναν να θυμίζουν τι σημαίνει αντευρωπαϊκή γραφικότητα και πώς η λαϊκιστική ρητορική μεταφράζει τους ανομολόγητους και μύχιους πόθους της. Η Ιταλία που ζει μια τρομακτική δομική κρίση, η Ισπανία που επλήγη, η Γαλλία με χρόνιες παθογένειες και η Ελλάδα που δοκιμάστηκε δεύτερη φορά σε μία δεκαετία, αλλά αυτή τη φορά και άντεξε και χρησίμευσε ως παράδειγμα επιτυχημένης συλλογικής αντίδρασης, είναι οι ευνοημένοι αυτής της πρότασης. Μιας πρότασης τα ποσοτικά στοιχεία της οποίας αφήνουν πίσω τις ρητορικές για τα αμφίβολης αποτελεσματικότητας ευρωομόλογα ή για ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ.

Ούτε ευρωομόλογα ούτε σχέδιο Μάρσαλ. Η ευρωπαϊκή πρόταση είναι πρωτοφανής και ανεπανάληπτη. Χρησιμοποιεί τα ήδη υπάρχοντα χρηματοδοτικά εργαλεία και η Ενωση εγγυάται συνολικά για όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, και για τις αδύνατες χώρες, στις οποίες δίνεται μια μοναδική ευκαιρία.

Τα δύσκολα, προφανώς, δεν πέρασαν. Η χώρα πρέπει να συνεχίσει να πασχίζει για το δύσκολο 2020, όπου το στοίχημα άμβλυνσης της ύφεσης και αποφυγής της έντασης μιας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης είναι ακόμα ανοιχτό. Παράλληλα, όμως, χρειάζεται να ετοιμαστούμε και να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Ενα μέλλον που μας ανήκει, αφορά τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου μας - και η εγγύησή του είναι υπό την αιγίδα της Ευρώπης. Της μεγάλης πατρίδας μας.

Καλλιτέχνες ή δημόσιοι υπάλληλοι;

Ακουγα χθες το απόγευμα τη συζήτηση των Διαλόγων του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος – συνομιλούσαν σε διαδικτυακό φόρουμ ο συνθέτης και τραγουδιστής Φοίβος Δεληβοριάς και ο σκηνοθέτης θεάτρου Πρόδρομος Τσινικώρης. Ηταν μια πληκτική συζήτηση, γεμάτη από τα κλαδικά προβλήματα των επαγγελματιών του θεάματος και του ακροάματος.
Τα βασικά αιτήματα απευθύνονται προς το κράτος. Περισσότερες επιχορηγήσεις, σε περισσότερους. Επιδοματική πολιτική με κάθε τρόπο. Καμπάνιες και ενέργειες για προώθηση των καλλιτεχνών και της τέχνης τους στο εξωτερικό.

Αδιέξοδες συζητήσεις που εντείνονται σε κάθε κοινωνική κρίση για επαγγέλματα που, όλοι το ξέρουν, έχουν μεγάλη αβεβαιότητα. Η πίτα είναι μικρή, οι υποψήφιοι για τη μοιρασιά της πολλοί. Το κράτος οφείλει να στηρίζει την τέχνη, αλλά ως πού; Οι καλλιτέχνες δεν μπορεί να είναι δημόσιοι υπάλληλοι – μάλιστα χωρίς την πειθαρχία, τις δεσμεύσεις και τη ρουτίνα του δημοσίου υπαλλήλου. Οι επιχορηγήσεις μπορεί να επιβραβεύουν ή να ενισχύουν δύσκολα εγχειρήματα, αλλά δεν γίνεται να χρηματοδοτούν εξ ολοκλήρου – και μάλιστα χωρίς όρους.
Το πιο αστείο επιχείρημα που άκουσα είναι ότι αν η τέχνη ανθεί (με κρατικό χρήμα) θα έχουν δουλειά οι δημοσιογράφοι του Πολιτιστικού. Μα έχουν δουλειά όταν αποφασίζουν να ασχοληθούν με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στον κόσμο. Και η δουλειά τους αρχίζει από κάτι που στην Ελλάδα δύσκολα γίνεται αποδεκτό: την αξιολόγηση.