"...Ο Φίλιππος Λαμπρινός έφυγε, αλλά όσα μας δίδαξε είναι εδώ, ζωντανά, μαζί μας: το ήθος και οι αδιαπραγμάτευτες αρχές του, η αίσθηση του καθήκοντος, η ανιδιοτέλειά του. Τούτη την πολύτιμη παρακαταθήκη οφείλουμε και θα προσπαθήσουμε να την τιμούμε κάθε μέρα. Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσεις μια ζωή που έκλεισε τον κύκλο της, μια ζωή όπως αυτή που έζησε ο Φίλιππος Λαμπρινός, είναι να κάνεις την δική σου να αξίζει! Όσο μεγάλη κι αν είναι σήμερα η λύπη της απουσίας του, η χαρά της ζωής που ζήσαμε μαζί του είναι σίγουρα μεγαλύτερη..."

Ασφαλώς, ο εγκλωβισμός ενός αεικίνητου μυαλού, όπως το δικό του, σε ένα σώμα που έπαψε σταδιακά να ανταποκρίνεται, υπήρξε μια σκληρή εξέλιξη που όλοι όσοι τον γνωρίζαμε και αγαπούσαμε, δυσκολευτήκαμε να την αποδεχτούμε. Ο Φίλιππος Λαμπρινός ήταν μονίμως εν κινήσει και μονίμως εν εγρηγόρσει - πνευματικά και σωματικά. Γι’ αυτό και στα δικά μας μάτια ήταν άδικο να φύγει καθηλωμένος στην ακινησία.

Όμως, το «γιατί σε εμένα», είναι μια νοοτροπία εντελώς ξένη προς τον χαρακτήρα του Φιλίππου. 

Ως γιατρός με γνώσεις που ξεπερνούσαν κατά πολύ το αντικείμενό του, ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι χιλιάδες άνθρωποι αντικρύζουν καθημερινά το σκληρό πρόσωπο της ασθένειας. Όσοι από αυτούς έχουν ως στήριγμα την αμέριστη αγάπη του περίγυρού τους, είναι οι πιο τυχεροί, μέσα στην ατυχία τους. Υπό αυτήν την έννοια, λοιπόν, ο Φίλιππος Λαμπρινός ήταν τυχερός, αφού πέρασε τους τελευταίους, δύσκολους μήνες του βίου του, έχοντας γύρω του την οικογένειά του και όλη την αγάπη όλη την αγάπη που άξιζε. 

Κυρίως ήταν τυχερός γιατί έζησε 79 χρόνια όπως ακριβώς ήθελε. Υπήρξε ιδιαίτερος, αναμφίβολα. Υπήρξε επίσης όλα όσα με γενναιοδωρία ανέφεραν οι φίλοι του για αυτόν ετούτες τις ημέρες: ευρυμαθής, με έμφυτη περιέργεια για κάθε τι καινούργιο, οξύνοια και σπάνιο χιούμορ, το οποίο επιστράτευε ακόμη και τις πιο δύσκολες στιγμές. Ένα άκακο παιδί που όσο κι αν γκρίνιαζε, ήταν αδύνατον να κρύψει αυτήν ακριβώς την παιδικότητα και την βαθιά του καλοσύνη. Ακόμα κι αν ήθελε, τον πρόδιδε το πλατύ, ζεστό του χαμόγελο. Το χαμόγελο που μας λείπει. 

Ο Φίλιππος Λαμπρινός ήταν όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα που δεν θα του άρεσε να τα παραθέτουμε δημόσια, όπως δεν του άρεσαν ποτέ οι έπαινοι που τον αφορούσαν - οι έπαινοι που του απέδωσαν πολλοί Ηρακλειώτες από το περασμένο Σάββατο μέχρι σήμερα.
Τους ευχαριστούμε όλους εκ βάθους καρδίας: όσους αυθόρμητα και πηγαία τού αφιέρωσαν δυο καλές κουβέντες, όσους έσπευσαν να συμπαρασταθούν στο πένθος μας, όσους έστειλαν συλλυπητήρια, κατέθεσαν στεφάνι ή χρηματικά ποσά σε φιλανθρωπικά ιδρύματα στην μνήμη του και όσους μοιράστηκαν μαζί μας την οδύνη της εξόδιου ακολουθίας του. 

Ευχαριστούμε, τον γιατρό Gregorios Paspatis για την συμπαράσταση και την υποστήριξη που του προσέφερε στη διάρκεια των τελευταίων μηνών. Όποτε τον χρειάστηκε, ήταν δίπλα του. 

Όλως ιδιαιτέρως, ευχαριστούμε τη Georgia Orfanaki Μια εξαιρετική γιατρό, έναν υπέροχο άνθρωπο, της οποίας η αμέριστη φροντίδα τους τελευταίους μήνες – τόσο η επιστημονική όσο και η ανθρώπινη υπήρξε ανεκτίμητη.

Ο Φίλιππος Λαμπρινός έφυγε, αλλά όσα μας δίδαξε είναι εδώ, ζωντανά, μαζί μας: το ήθος και οι αδιαπραγμάτευτες αρχές του, η αίσθηση του καθήκοντος, η ανιδιοτέλειά του.
Τούτη την πολύτιμη παρακαταθήκη οφείλουμε και θα προσπαθήσουμε να την τιμούμε κάθε μέρα. Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσεις μια ζωή που έκλεισε τον κύκλο της, μια ζωή όπως αυτή που έζησε ο Φίλιππος Λαμπρινός, είναι να κάνεις την δική σου να αξίζει!

Όσο μεγάλη κι αν είναι σήμερα η λύπη της απουσίας του, η χαρά της ζωής που ζήσαμε μαζί του είναι σίγουρα μεγαλύτερη.

Ο ίδιος, αν ήταν εδώ, είναι βέβαιο ότι θα προτιμούσε να μας αποχαιρετήσει με τα στιχάκια του αγαπημένου του Μποστ:

«Προς το παρόν δεν μου ’ρχονται έτεραι συγκινήσεις
σας είπoν λίγας πρόχειρας απ’ τας περιηγήσεις…
Γι’ αυτό και προτιμήσαμε σαν καλυτέρα λύση
ένα τραγούδι χαρωπό εδώ να αντηχήσει…»

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΦΙΛΙΠΠΟΥ 

ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΜΠΡΙΝΟΥ