Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 25-16/01/20 |
ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΣ,
του Γιώργου Σκαμπαρδώνη
Κάθε μέρα αποδεικνύεται τι βελόνι έχασε η Βενετιά με την αποπομπή του απ' το υπουργείο Οικονομικών. Σε πιάνει σύγκρυο όταν το σκέφτεσαι. Οτι η χώρα κινδύνεψε με ολοσχερή καταστροφή από μια περίπτωση συνοικιακού Τζόκερ με ερεβώδη ναρκισσισμό που επικαλείται ένα διά πάσαν νόσον αριστεριλίκι για να αντισταθμίσει με δήθεν αλληλέγγυο ουμανισμό μιαν ιλιγγιώδη επιδειξιομανία.
Κάθε κίνηση του Τζόκερ έχει έναν σκοπό: να επισύρει την προσοχή, έστω και αρνητικά, να τραβήξει το ενδιαφέρον ακόμα και αν αυτό εκφραστεί ως απέχθεια. Εχει απόλυτη ανάγκη από διαρκή προσοχή, ως αποδομημένη προσωπικότητα που ψάχνει διαρκώς προκλητικούς τρόπους για επαναδομηθεί μέσω του ενδιαφέροντος των τρίτων. Αλλιώς εξατμίζεται, χάνεται, πέφτει στην κατάθλιψη. Εκμηδενίζεται. Η μάταιη, διαρκής αυτοτροφοδοσία είναι όρος ύπαρξής της. Ενα παίγνιο χωρίς τελειωμό. Τζάμπα παιδευόμαστε. (Φαλακρώ κτένας δανείζεις.)
Τέτοιες περιπτώσεις νιώθουν απόλυτη, παγερή αδιαφορία για τους άλλους, τους τρίτους, τη χώρα, οποιονδήποτε και οτιδήποτε. Χρησιμοποιούν τους πάντες και τα πάντα με στυγνή ωμότητα, προκειμένου να επιβιώσει το «εγώ» τους. Παρτάκηδες του θανατά. Και βέβαια επινοούν το προσωπείο του «αριστερού» ως μηχανισμό διαρκούς ηθικίστικης αυτο-επικύρωσης. Συχνά, δε, έχουνε ένα πιθανό, κοινό χαρακτηριστικό: είναι κακομαθημένα τέκνα της ΛΜΑΤ (Λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης) μεταμφιεσμένα σε Μπρανκαλεόνε επαναστάτες. (Με ροζ λοφίο.)
Στην ίδια λογική είναι και η προβολή της κ. Μάγδας Φύσσα ως υποψήφιας προέδρου, χωρίς καν να ερωτηθεί. Αυτή η απαράδεκτη αγένεια δείχνει και τη βαθιά περιφρόνηση που έχουν προς την οποιαδήποτε κυρία Φύσσα, την οποία εν ψυχρώ προσπάθησαν με βάση το μελό, ή μάλλον την προαιώνια τακτική του πρωτο-χριστιανικού μαρτυρολογίου, να χρησιμοποιήσουν ως άλλο ένα πυροτέχνημα διαφοροποίησης, εντυπωσιοθηρίας και δήθεν. Τι 'χες Γιάννη; Τι 'χα πάντα, ψοφάω για λεζάντα.
Και με βάση τη λογική τους γιατί δεν πρότειναν τον πατέρα ή τη μητέρα κάποιου απ' τους καμένους στη Μαρφίν; Γιατί δεν είναι εγνωσμένοι «αριστεροί» ή γιατί δεν έχουν αρκετή δημοσιότητα; Βεβαίως γι' αυτό. Τα θύματα ωστόσο ήταν έξω απ' την πολιτική εντελώς, υπεράνω, άρα πιο αντιπροσωπευτικά, τους οικείους τους δεν τους συμπαραστάθηκε κανείς κομματικός, τράβηξαν όλο το ζόρι και το πένθος μόνοι τους, και οι ένοχοι δεν έχουν ακόμα τιμωρηθεί. (Κυκλοφορούν και το γλεντάνε.) Οχι, δεν συμφέρει η Μαρφίν διότι πάντα το μαρτυρολόγιο είναι ιδεολογικά επιλεκτικό και δεν έχει ποτέ καμιά πρόθεση ενότητας και τα άλλα παραμύθια της ΝύΧΤΑΣ25. Είναι άλλη μια μπλόφα εφόσον τίποτε γνήσιο δεν φοιτά στην περιοχή των μεταμφιεσμένων. Ολα είναι ψευδοροφές και ξανθά μαλλιά με μαύρες ρίζες.
Να θυμίσουμε: κάθε μάνα που χάνει τον γιο της είναι μια τραγική μητέρα, πέραν κάθε ιδεολογίας. Βιώνει κάτι αδιανόητα αβάσταχτο. Το άχθος της απώλειας είναι τόσο απάνθρωπα βαρύ που ούτε κουβεντιάζεται, ούτε ανταλλάσσεται, ούτε ισοσταθμίζεται. Οι μητέρες του δεξιού, του αριστερού, του φασίστα, ή του αναρχικού τρομοκράτη, άσχετα τι διέπραξε ή όχι ο καθείς, και αν είναι αθώος, ή όχι, δεν φταίνε σε τίποτε και είναι εξίσου τραγικές όλες αν χάσουν τον γιο τους ή την κόρη τους. Ακόμα και η μητέρα ενός απολιτίκ κατά συρροήν δολοφόνου που εκτελείται είναι το ίδιο τραγική - τι δεν καταλαβαίνεις; Υπάρχει οικογενειακή ευθύνη; Αν υπάρχει, έστω και ανάστροφα, τότε δικαιώνεις τους μετα-εμφυλιακούς δεξιούς ή τους κομμουνιστές του μπλοκ που ευνοούσαν ή συνελάμβαναν, δόξαζαν ή εκτελούσαν τους συγγενείς, επειδή ήταν απλά συγγενείς κάποιου.
Το να επιλεγεί, λοιπόν, αυθαίρετα, χωρίς καμιά ενημέρωση ή ειδοποίηση η κ. Φύσσα είναι ωμός κυνισμός. Ευκαιριακή καπηλεία εν ψυχρώ. Κακοστημένο ψυχόδραμα χωρίς αίσθηση ορίων, χωρίς ενσυναίσθηση, σεβασμό και διάκριση. Δείχνει το πραγματικό, δύσμορφο πρόσωπο των υποτιθέμενων συμπονετικών, την αυθάδεια και το διαρκές σύμπλεγμα πρόκλησης με την ωμή χρήση τρίτων. Δεν έχουν κανέναν γκαϊλέ για την τραγική μητέρα και τον νεκρό γιο, παρά μόνο πρόθεση ιδιοτελούς χρήσης τους ως να είναι εμπορεύματα προς πώληση. Φτηνή παραλλαγή - αντιγραφή της υπόθεσης Λαμπράκη - Σαρτζετάκη. (Αρκετά τραβήξαμε.) Και κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο προφανές ότι αυτοί οι υποτιθέμενοι συμπάσχοντες δεν είναι μόνο νάρκισσοι, αλλά επιπλέον και ακαλαίσθητοι. Εξού και η παρέλαση με λαχούρια και τζιν στη Βουλή. (My style rocks, δοξάστε με!)
Δυστυχώς, κάθε πιθανή απόκλιση, αν περιβληθεί δήθεν «προοδευτικό» ένδυμα, γίνεται (ακόμα) από κάποιους αποδεκτή. Το ξέρουν οι ενδιαφερόμενοι και μεταμφιέζονται καταλλήλως για να έχουν κάποια αποδοχή. Παλιό το κόλπο και ακόμα περνάει. Σε διαφορετικές εποχές θα φορούσαν άλλο προσωπείο, πάλι συμβατό με τη συγκυρία και την ιδεολογία της πασαρέλας. Το προβληματικό «εγώ» είναι εν προκειμένω αδίστακτο και κάνει τα πάντα για να υπάρξει και να προβληθεί, να προβάλλεται διαρκώς, να βρίσκει ρόλο. Κι αυτός μες στη Βουλή, κι αυτός στην αγορά, που έλεγε ο Αλεξανδρινός. Πάση θυσία.
Αυτό το στυλ της προβατόσχημης αυταρέσκειας οδηγεί εύκολα στην Υβρη. Ετσι εξηγείται και η κατωφέρεια προς τα διαρκή λάθη. Θέλουν να κρατηθούν, αλλά δεν τους αφήνει η χαρά λίγης ακόμα καταχρηστικής δημοσιότητας. Κι άσχετα ποιον θα πάρει η μπάλα. Εναν έντιμο άνθρωπο, μια τραγική μητέρα, έναν λαό, οποιονδήποτε. Αδιάφορο. Κι όσο από ρητορική; Ουάου. Υπάρχει για τα πάντα, ακόμα και για να δικαιολογήσεις (ιδεολογικά) τα φριχτότερα εγκλήματα - πρώτη φορά θα συμβεί; Εδώ άλλοι μάς καλούν σε αιματηρή εξέγερση. (Προσοχή στο φιμέ καλσόν.) Και το λένε και ευγενικά: «μη αναίμακτη». Να σκοτώσουμε, δηλαδή, συμπατριώτες μας. Να γίνουμε αιμοσταγείς σφαγείς ή θύματα φίλων, συμπολιτών και γειτόνων. Δεν μας έφτασε ένας εμφύλιος με σκοτωμένους Ελληνες διπλάσιους της Κατοχής. (Τελικά ούτε η παιδεία ούτε η Τέχνη διδάσκει σε μερικούς τα βασικά. Μάταια καίει η λάμπα.)
Και αυτά εν έτει 2020, παρακαλώ. Προοδεύουμε. Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο. Ιδίως τους τσιμεντόλιθους.
Κάθε κίνηση του Τζόκερ έχει έναν σκοπό: να επισύρει την προσοχή, έστω και αρνητικά, να τραβήξει το ενδιαφέρον ακόμα και αν αυτό εκφραστεί ως απέχθεια. Εχει απόλυτη ανάγκη από διαρκή προσοχή, ως αποδομημένη προσωπικότητα που ψάχνει διαρκώς προκλητικούς τρόπους για επαναδομηθεί μέσω του ενδιαφέροντος των τρίτων. Αλλιώς εξατμίζεται, χάνεται, πέφτει στην κατάθλιψη. Εκμηδενίζεται. Η μάταιη, διαρκής αυτοτροφοδοσία είναι όρος ύπαρξής της. Ενα παίγνιο χωρίς τελειωμό. Τζάμπα παιδευόμαστε. (Φαλακρώ κτένας δανείζεις.)
Τέτοιες περιπτώσεις νιώθουν απόλυτη, παγερή αδιαφορία για τους άλλους, τους τρίτους, τη χώρα, οποιονδήποτε και οτιδήποτε. Χρησιμοποιούν τους πάντες και τα πάντα με στυγνή ωμότητα, προκειμένου να επιβιώσει το «εγώ» τους. Παρτάκηδες του θανατά. Και βέβαια επινοούν το προσωπείο του «αριστερού» ως μηχανισμό διαρκούς ηθικίστικης αυτο-επικύρωσης. Συχνά, δε, έχουνε ένα πιθανό, κοινό χαρακτηριστικό: είναι κακομαθημένα τέκνα της ΛΜΑΤ (Λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης) μεταμφιεσμένα σε Μπρανκαλεόνε επαναστάτες. (Με ροζ λοφίο.)
Στην ίδια λογική είναι και η προβολή της κ. Μάγδας Φύσσα ως υποψήφιας προέδρου, χωρίς καν να ερωτηθεί. Αυτή η απαράδεκτη αγένεια δείχνει και τη βαθιά περιφρόνηση που έχουν προς την οποιαδήποτε κυρία Φύσσα, την οποία εν ψυχρώ προσπάθησαν με βάση το μελό, ή μάλλον την προαιώνια τακτική του πρωτο-χριστιανικού μαρτυρολογίου, να χρησιμοποιήσουν ως άλλο ένα πυροτέχνημα διαφοροποίησης, εντυπωσιοθηρίας και δήθεν. Τι 'χες Γιάννη; Τι 'χα πάντα, ψοφάω για λεζάντα.
Και με βάση τη λογική τους γιατί δεν πρότειναν τον πατέρα ή τη μητέρα κάποιου απ' τους καμένους στη Μαρφίν; Γιατί δεν είναι εγνωσμένοι «αριστεροί» ή γιατί δεν έχουν αρκετή δημοσιότητα; Βεβαίως γι' αυτό. Τα θύματα ωστόσο ήταν έξω απ' την πολιτική εντελώς, υπεράνω, άρα πιο αντιπροσωπευτικά, τους οικείους τους δεν τους συμπαραστάθηκε κανείς κομματικός, τράβηξαν όλο το ζόρι και το πένθος μόνοι τους, και οι ένοχοι δεν έχουν ακόμα τιμωρηθεί. (Κυκλοφορούν και το γλεντάνε.) Οχι, δεν συμφέρει η Μαρφίν διότι πάντα το μαρτυρολόγιο είναι ιδεολογικά επιλεκτικό και δεν έχει ποτέ καμιά πρόθεση ενότητας και τα άλλα παραμύθια της ΝύΧΤΑΣ25. Είναι άλλη μια μπλόφα εφόσον τίποτε γνήσιο δεν φοιτά στην περιοχή των μεταμφιεσμένων. Ολα είναι ψευδοροφές και ξανθά μαλλιά με μαύρες ρίζες.
Να θυμίσουμε: κάθε μάνα που χάνει τον γιο της είναι μια τραγική μητέρα, πέραν κάθε ιδεολογίας. Βιώνει κάτι αδιανόητα αβάσταχτο. Το άχθος της απώλειας είναι τόσο απάνθρωπα βαρύ που ούτε κουβεντιάζεται, ούτε ανταλλάσσεται, ούτε ισοσταθμίζεται. Οι μητέρες του δεξιού, του αριστερού, του φασίστα, ή του αναρχικού τρομοκράτη, άσχετα τι διέπραξε ή όχι ο καθείς, και αν είναι αθώος, ή όχι, δεν φταίνε σε τίποτε και είναι εξίσου τραγικές όλες αν χάσουν τον γιο τους ή την κόρη τους. Ακόμα και η μητέρα ενός απολιτίκ κατά συρροήν δολοφόνου που εκτελείται είναι το ίδιο τραγική - τι δεν καταλαβαίνεις; Υπάρχει οικογενειακή ευθύνη; Αν υπάρχει, έστω και ανάστροφα, τότε δικαιώνεις τους μετα-εμφυλιακούς δεξιούς ή τους κομμουνιστές του μπλοκ που ευνοούσαν ή συνελάμβαναν, δόξαζαν ή εκτελούσαν τους συγγενείς, επειδή ήταν απλά συγγενείς κάποιου.
Το να επιλεγεί, λοιπόν, αυθαίρετα, χωρίς καμιά ενημέρωση ή ειδοποίηση η κ. Φύσσα είναι ωμός κυνισμός. Ευκαιριακή καπηλεία εν ψυχρώ. Κακοστημένο ψυχόδραμα χωρίς αίσθηση ορίων, χωρίς ενσυναίσθηση, σεβασμό και διάκριση. Δείχνει το πραγματικό, δύσμορφο πρόσωπο των υποτιθέμενων συμπονετικών, την αυθάδεια και το διαρκές σύμπλεγμα πρόκλησης με την ωμή χρήση τρίτων. Δεν έχουν κανέναν γκαϊλέ για την τραγική μητέρα και τον νεκρό γιο, παρά μόνο πρόθεση ιδιοτελούς χρήσης τους ως να είναι εμπορεύματα προς πώληση. Φτηνή παραλλαγή - αντιγραφή της υπόθεσης Λαμπράκη - Σαρτζετάκη. (Αρκετά τραβήξαμε.) Και κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο προφανές ότι αυτοί οι υποτιθέμενοι συμπάσχοντες δεν είναι μόνο νάρκισσοι, αλλά επιπλέον και ακαλαίσθητοι. Εξού και η παρέλαση με λαχούρια και τζιν στη Βουλή. (My style rocks, δοξάστε με!)
Δυστυχώς, κάθε πιθανή απόκλιση, αν περιβληθεί δήθεν «προοδευτικό» ένδυμα, γίνεται (ακόμα) από κάποιους αποδεκτή. Το ξέρουν οι ενδιαφερόμενοι και μεταμφιέζονται καταλλήλως για να έχουν κάποια αποδοχή. Παλιό το κόλπο και ακόμα περνάει. Σε διαφορετικές εποχές θα φορούσαν άλλο προσωπείο, πάλι συμβατό με τη συγκυρία και την ιδεολογία της πασαρέλας. Το προβληματικό «εγώ» είναι εν προκειμένω αδίστακτο και κάνει τα πάντα για να υπάρξει και να προβληθεί, να προβάλλεται διαρκώς, να βρίσκει ρόλο. Κι αυτός μες στη Βουλή, κι αυτός στην αγορά, που έλεγε ο Αλεξανδρινός. Πάση θυσία.
Αυτό το στυλ της προβατόσχημης αυταρέσκειας οδηγεί εύκολα στην Υβρη. Ετσι εξηγείται και η κατωφέρεια προς τα διαρκή λάθη. Θέλουν να κρατηθούν, αλλά δεν τους αφήνει η χαρά λίγης ακόμα καταχρηστικής δημοσιότητας. Κι άσχετα ποιον θα πάρει η μπάλα. Εναν έντιμο άνθρωπο, μια τραγική μητέρα, έναν λαό, οποιονδήποτε. Αδιάφορο. Κι όσο από ρητορική; Ουάου. Υπάρχει για τα πάντα, ακόμα και για να δικαιολογήσεις (ιδεολογικά) τα φριχτότερα εγκλήματα - πρώτη φορά θα συμβεί; Εδώ άλλοι μάς καλούν σε αιματηρή εξέγερση. (Προσοχή στο φιμέ καλσόν.) Και το λένε και ευγενικά: «μη αναίμακτη». Να σκοτώσουμε, δηλαδή, συμπατριώτες μας. Να γίνουμε αιμοσταγείς σφαγείς ή θύματα φίλων, συμπολιτών και γειτόνων. Δεν μας έφτασε ένας εμφύλιος με σκοτωμένους Ελληνες διπλάσιους της Κατοχής. (Τελικά ούτε η παιδεία ούτε η Τέχνη διδάσκει σε μερικούς τα βασικά. Μάταια καίει η λάμπα.)
Και αυτά εν έτει 2020, παρακαλώ. Προοδεύουμε. Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο. Ιδίως τους τσιμεντόλιθους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου