"....Αυτές τις συνθήκες βραδύτητας και πνευματικής οκνηρίας, που αναδεικνύει η σημερινή λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, επιχειρεί να τις επηρεάσει το υπουργείο Παιδείας, βάζοντας κατ' αρχάς χέρι στη νομοθεσία Γαβρόγλου αλλά, κυρίως, επιδιώκοντας να συνδέσει, όσο είναι δυνατόν μέσα στον θεσμικό κορσέ που περιζώνει την εκπαίδευση, το πανεπιστήμιο με την αγορά. Ο συνδικαλισμός εξεγείρεται με αυτή την πιθανότητα, η αγορά είναι μισητή. Η αγορά είναι αντίπαλος επειδή δεν αναγνωρίζει τους ρυθμούς της Μεταπολίτευσης, τον εξισωτισμό, την αδιαφορία για ανταγωνιστικές συνθήκες - γι' αυτό ο συνδικαλισμός προτάσσει τα στήθη του στην αγορά, έχει δασύτριχα συνθήματα, παιδιά πρόθυμα να κονταροχτυπηθούν με το κράτος, γι' αυτό κρατάνε κοντάρια με σημαιάκια, έχει αδιόριστους πτυχιούχους που ζητάνε «μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες/-ους» (φυσικά στο Δημόσιο), έχει το λεφτόδεντρο απέναντι στην πραγματικότητα (μπορεί μεν να χρεοκοπήσαμε, αλλά δεν χρεοκόπησε ποτέ η πίστη στο λεφτόδεντρο, στην παθογένεια του κρατισμού)...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 24/01/20 

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Από το 1979 και τις περίφημες καταλήψεις για τον νόμο 815, που με έναν τρόπο «νομιμοποίησαν» την ιδιοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου από ομάδες του φοιτητικού συνδικαλισμού, έως και την πρόσφατη κατάργηση του λεγόμενου φοιτητικού ασύλου, την κατάσταση στην ανώτατη εκπαίδευση εξέφρασαν συνθήματα όπως «Οχι στην εντατικοποίηση», «Κόκκινο πανεπιστήμιο είναι αυτό που καίγεται» και «Κάτω τα χέρια από το άρθρο 16». Ο φοιτητικός συνδικαλισμός είχε αναχθεί σε υπέρτατη δραστηριότητα, πιο σημαντική από το μάθημα, γι' αυτό η «εντατικοποίηση των σπουδών» ήταν απωθητική.

Η κοινή εντύπωση ήταν ότι η «εντατικοποίηση» κατέστρεφε «τα καλύτερά μας χρόνια», χρόνια νεανικής ανεμελιάς και επαναστατικών ονειρώξεων. Σε τέτοιο περιβάλλον, προφανώς το «κόκκινο πανεπιστήμιο» πρέπει να καίγεται, άλλωστε για μια κουλτούρα αργής ένταξης στις ευθύνες της ζωής δεν πειράζει αν το πανεπιστήμιο καίγεται, αρκεί να λειτουργεί η γραμματεία που θα δώσει το χαρτί μέσω του οποίου αρχίζει η διεκδίκηση του Δημοσίου. Στην αγκαλιά του, στελέχη της στοργικής γραφειοκρατίας οι παλαιοί εχθροί της εντατικοποίησης και του ιδιωτικού ανταγωνιστικού πανεπιστημίου (που δεν το επιτρέπει το άρθρο 16 και η ετυμηγορία της Βουλής στην τελευταία συνταγματική αναθεώρηση), θα μπορούν να εξυφαίνουν συνθήκες βραδύτητας, την πολυτέλειά τους σε έναν κόσμο που τρέχει πολύ γρήγορα.

Αυτές τις συνθήκες βραδύτητας και πνευματικής οκνηρίας, που αναδεικνύει η σημερινή λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, επιχειρεί να τις επηρεάσει το υπουργείο Παιδείας, βάζοντας κατ' αρχάς χέρι στη νομοθεσία Γαβρόγλου αλλά, κυρίως, επιδιώκοντας να συνδέσει, όσο είναι δυνατόν μέσα στον θεσμικό κορσέ που περιζώνει την εκπαίδευση, το πανεπιστήμιο με την αγορά. Ο συνδικαλισμός εξεγείρεται με αυτή την πιθανότητα, η αγορά είναι μισητή.

Η αγορά είναι αντίπαλος επειδή δεν αναγνωρίζει τους ρυθμούς της Μεταπολίτευσης, τον εξισωτισμό, την αδιαφορία για ανταγωνιστικές συνθήκες - γι' αυτό ο συνδικαλισμός προτάσσει τα στήθη του στην αγορά, έχει δασύτριχα συνθήματα, παιδιά πρόθυμα να κονταροχτυπηθούν με το κράτος, γι' αυτό κρατάνε κοντάρια με σημαιάκια, έχει αδιόριστους πτυχιούχους που ζητάνε «μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες/-ους» (φυσικά στο Δημόσιο), έχει το λεφτόδεντρο απέναντι στην πραγματικότητα (μπορεί μεν να χρεοκοπήσαμε, αλλά δεν χρεοκόπησε ποτέ η πίστη στο λεφτόδεντρο, στην παθογένεια του κρατισμού).

Μια από τις μεταρρυθμιστικές πράξεις που εισηγείται ο νέος νόμος, πλέον, για την εκπαίδευση, ο οποίος ψηφίστηκε χθες, έχει να κάνει με τον τρόπο χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, που εφεξής θα συνδέεται με την αξιολόγηση. Σύμφωνα, πλέον, με το άρθρο 16 του νέου νόμου, τα πανεπιστήμια θα δικαιούνται την τακτική χρηματοδότηση από το υπουργείο σε ποσοστό 80% βάσει κάποιων εκ των προτέρων τεθέντων κριτηρίων (φοιτητές που είναι εγγεγραμμένοι, μέγεθος και γεωγραφική διασπορά του πανεπιστημίου). Το υπόλοιπο 20% θα δίδεται αν το πανεπιστήμιο αποδειχτεί ανταγωνιστικό, αν δηλαδή προήγε την έρευνα, αν ήταν εξωστρεφές, αν συνδέθηκε με την αγορά - δηλαδή με την πραγματική ζωή.

Ο νέος νόμος για τα ΑΕΙ, που ψηφίστηκε χθες, βρίσκεται ευθέως απέναντι στην κρατικιστική ιδεολογία για την εκπαίδευση - και είναι μια αρχή. Η Νίκη Κεραμέως ξαναείπε αλλιώς το παλιό σύνθημα: κανονικό πανεπιστήμιο είναι αυτό όπου καίγεται το λεφτόδενδρο. Η κυβέρνηση πήρε μια ιδεολογική νίκη απέναντι στον κρατισμό - τον οποία, για πολλές δεκαετίες, κρατούσε όρθιο ομοθύμως Αριστερά και Δεξιά, και η ΝΔ. Χρειάζεται πίστη σε αυτό τον προσανατολισμό από την πολιτική ηγεσία και, ασφαλώς, χρειάζονται πολλές τέτοιες νίκες ακόμα.