"...Στο πρόσωπο της Γκρέτας Τούνμπεργκ συντελείται ένας βιασμός. Συνένοχοι όλοι οι μεγάλοι και τρανοί που τη δεξιώνονται, της δίνουν βήμα, ποζάρουν πλάι της μπας και κλέψουν από την εφήμερη λάμψη της. Τη ρώτησε άραγε κανένας τους «γιατί δεν είσαι στο σχολείο σου; γιατί δεν παίζεις, δεν φλερτάρεις με τους συνομηλίκους σου; γιατί δεν δίνεις χρόνο στον χρόνο ώστε οι ωραίες ιδέες σου είτε να γαλβανιστούν, είτε να εξελιχθούν, είτε να αναθεωρηθούν από εσένα την ίδια;». Προβληματίστηκε κανείς πού θα βρίσκεται, πώς θα αισθάνεται η Γκρέτα σε πέντε ή σε δέκα χρόνια, όταν το πλανητικό μας χωριό θα την έχει υπερκαταναλώσει και μπουχτίσει;..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 25-26/01/20

ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ,
του Χρήστου Χωμενίδη

Στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός ο Κάρολος συναντήθηκε με την Γκρέτα.

Κανείς από όσους διάβασαν την είδηση δεν αναρωτήθηκε «ποιος Κάρολος;» - οι βασιλοπρίγκιπες δεν έχουν επώνυμο, εν πάση περιπτώσει δεν το χρησιμοποιούν, όπως δεν κουβαλάνε πάνω τους χρήματα με τη φάτσα τους ή με τη φάτσα της μαμάς τους, παρά μονάχα, λέει, όταν πάνε στην εκκλησία κι ανάβουν κεράκι...

Ουδείς απόρησε «ποια Γκρέτα;». Οι σουπερστάρ απολαμβάνουν διασημότητα εφάμιλλη, ενίοτε και μεγαλύτερη των γαλαζοαίματων. Η Γκρέτα Τούνμπεργκ είναι σουπερστάρ. Ανήκει στις εκατό ισχυρότερες γυναίκες του πλανήτη. Εχει προταθεί για Νομπέλ Ειρήνης, έχει απευθυνθεί στη Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών, έχει ανακηρυχθεί από το περιοδικό «Time» πρόσωπο της χρονιάς για το 2019. Η Γκρέτα Τούνμπεργκ, ασυμβίβαστη, ακάματη, ταξιδεύει σε μήκη και σε πλάτη, δίνει συνεντεύξεις, μιλάει σε συγκεντρώσεις, εμπνέει απεργίες και καθιστικές διαμαρτυρίες. Ενσαρκώνει εδώ και δύο χρόνια την αγωνία της ανθρωπότητας για την κλιματική αλλαγή. Στις 3 Ιανουαρίου έγινε δεκαεπτά χρονών.


Από την εποχή τουλάχιστον του Ιησού Χριστού, ο οποίος δωδεκαετής κατέπληξε με τη σοφία Του τους ιερείς του Ναού, ο κόσμος διψάει για παιδιά-θαύματα. Τα ανακαλύπτει κατά κανόνα στον χώρο της τέχνης και του θεάματος. Ο Λέοπολντ Μότσαρτ - μέτριος συνθέτης - περιέφερε τον γιο του Βόλφγκανγκ Αμαντέους από νήπιο σχεδόν στις αυλές της Ευρώπης. Τον έβαζε να επιδεικνύει τη συνθετική του ιδιοφυΐα και τη βιρτουοζιτέ του. Το πάμπλουτο κοινό ενθουσιαζόταν, άνοιγε το πουγκί του, η αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία είχε χαρίσει στο αγόρι ένα κοστουμάκι. Οι αδελφές Αννα και Μαρία Καλουτά ανέβηκαν στο σανίδι άνηβες και παρέμειναν δόξες του μουσικοχορευτικού θεάτρου επί δεκαετίες.

Πλάι σε κάθε Μότσαρτ και σε κάθε Καλουτά υπάρχουν αναρίθμητες περιπτώσεις «θαυμάτων» που η ενηλικίωσή τους σήμανε την επιστροφή στην αφάνεια. Είτε επειδή είχαν εξαντληθεί σωματικά και ψυχικά. Είτε επειδή εκείνοι ακριβώς που τα αποθέωναν ως μπουμπούκια, μόλις τα πέταλά τους άνοιξαν τα βαρέθηκαν. Ετσι είναι ο κόσμος, σκληρός και επιπόλαιος. Οσο εύκολα θαμπώνεται, τόσο - και περισσότερο - απομαγεύεται. Το ξεθώριασμα μάλιστα ενός αστέρα προσφέρει μια χαιρέκακη, ποταπή απόλαυση. Πόσες φορές δεν έχουμε διαβάσει για την τάδε ή τον δείνα παλιό θρύλο που πέθανε πάμπτωχος, ολότελα λησμονημένος;

Δεν θα κρίνω καθόλου τις απόψεις τής Γκρέτας - αλλού θα σταθώ. Εάν ένας εικοσιπεντάρης, τριαντάρης, σαραντάρης έλεγε ακριβώς τα ίδια πράγματα, στον ίδιο τόνο, θα κέρδιζε το ένα εκατομμυριοστό της δικής της δημοσιότητας; Θα νοιαζόταν να ασχοληθεί μαζί του κάποιο ΜΜΕ μεγαλύτερης εμβέλειας από την εφημερίδα της γειτονιάς του;

Η Γκρέτα - θα μου πείτε - συμβολίζει το μέλλον, εκπροσωπεί τη γενιά που θα πληρώσει τα δικά μας εγκλήματα εναντίον του περιβάλλοντος. Η Γκρέτα - θα σας απαντήσω - είναι ένα κορίτσι. Του οποίου υπεξαίρεσαν τα τρυφερότερα χρόνια. Εάν την είχατε εσείς θυγατέρα σας, θα κρεμούσατε στα μανταλάκια το βιογραφικό της;

Και τι βιογραφικό! Με κατάθλιψη, σύνδρομο Ασπεργκερ, υπερκινητικότητα, ανορεξία, επιλεκτική αλαλία - ταμάμ για τα βαμπίρ της διαφορετικότητας, για τους επαγγελματίες «ευαίσθητους», που κάνουν εύκολο ακτιβισμό πάνω στις ψυχές των άλλων, ενίοτε και στις δικές τους. Που αντιμετωπίζουν τις πληγές σαν παράσημα και αντί να τις αφήσουν να μαλακώσουν και να ιαθούν, τις σκαλίζουν, τις περιφέρουν χαίνουσες προς εντυπωσιασμόν του πλήθους.


Στο πρόσωπο της Γκρέτας Τούνμπεργκ συντελείται ένας βιασμός. Συνένοχοι όλοι οι μεγάλοι και τρανοί που τη δεξιώνονται, της δίνουν βήμα, ποζάρουν πλάι της μπας και κλέψουν από την εφήμερη λάμψη της. Τη ρώτησε άραγε κανένας τους «γιατί δεν είσαι στο σχολείο σου; γιατί δεν παίζεις, δεν φλερτάρεις με τους συνομηλίκους σου; γιατί δεν δίνεις χρόνο στον χρόνο ώστε οι ωραίες ιδέες σου είτε να γαλβανιστούν, είτε να εξελιχθούν, είτε να αναθεωρηθούν από εσένα την ίδια;».

Προβληματίστηκε κανείς πού θα βρίσκεται, πώς θα αισθάνεται η Γκρέτα σε πέντε ή σε δέκα χρόνια, όταν το πλανητικό μας χωριό θα την έχει υπερκαταναλώσει και μπουχτίσει;

Ο Ιωσήφ και η Μαρία τον λάτρευαν τον Ιησού όχι ως Θεάνθρωπο, ως γιόκα τους. Τον πήραν άρον άρον από τον Ναό και τον επέστρεψαν στο χωριό του, στην ξενοιασιά της ηλικίας του. «Δεν ξέρω τι λέτε εσείς - τα παιδιά είναι παιδιά!» θα αποκρίθηκε η Παναγία, όπως η Φιλουμένα Μαρτουράνο, στους ιερείς. «Για τα υπόλοιπα έχουμε καιρό».

Στην Γκρέτα Τούνμπεργκ επιφυλάσσεται η φρικτή μοίρα της Ιφιγένειας. Με απατηλά καμώματα, με φρούδες υποσχέσεις, την ανεβάζουν στον βωμό, τη θυσιάζουν τελετουργικά για να σηκωθεί αέρας. Για να αφυπνιστεί η διεθνής κοινότητα. Οι πιο ιδεαλιστές, οι πιο οραματιστές είναι που αδιαφορούν παγερότερα για το προσωπικό της παρόν και μέλλον.

Εγώ είμαι με την Γκρέτα.