"...Χρειάσθηκε να περάσουν χρόνια για να αποκτήσουμε ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας. Οι πραγματικά ειδικοί σε τουρκικές ή βαλκανικές υποθέσεις είναι ελάχιστοι. Ολα αυτά μπορούν να αλλάξουν. Θα χρειασθούν χρόνος, χρήμα και αποφασιστικότητα. Ευτυχώς οι επιλογές που έχουν γίνει για θέσεις-κλειδιά στο στράτευμα και αλλού είναι, κατά κοινή ομολογία, εξαιρετικές. Είναι σημαντικό να έχεις ανθρώπους με γνώση και σύνεση σε καίρια πόστα τέτοιες ώρες. Εχουμε όμως δρόμο για να ωριμάσουμε ως κοινωνία και να αρχίσουμε να σοβαρευόμαστε. Για να καταλάβουμε ότι πατριωτισμός δεν είναι ούτε οι κουβέντες του καφενείου ούτε οι τζάμπα μαγκιές και κραυγές, αλλά ο επαγγελματισμός, η συστηματική προετοιμασία και ο σχεδιασμός...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/01/20

...από "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ"

Λαϊκισμός είναι να ερμηνεύει κανείς την πραγματικότητα απλοϊκά την στιγμή που η ίδια η πραγματικότητα είναι πολύ συνθέτη. Τελευταία, λόγω της έντασης που επικρατεί στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, έχει αναπτυχθεί ένας τηλεοπτικός διάλογος πολύ κατώτερος των περιστάσεων δημιουργώντας μια εθνικά ψευδή εικόνα εντυπώσεων στο ευρύ κοινό το οποίο αδυνατεί να παρακολουθήσει και να επεξεργαστεί αντικειμενικά όλα αυτά τα πολύπλοκα δεδομένα. 

Γενικότερα, όπως και στα «ηρωικά» αντιμνημονιακά χρόνια, καλλιεργείται εκ νέου μια λανθασμένη εθνική εικόνα που παρουσιάζει την Ελλάδα ως μια χώρα αδύναμη, στην οποία δεν αναγνωρίζεται το δίκιο της, εγκαταλειμμένη και προδομένη για χιλιοστή φορά στην δραματική της πορεία στην Ιστορία από τους συμμάχους της. Ταυτόχρονα με αυτή την φολκλορική αντίληψη που θεωρεί την χώρα ως Βασιλάκη Καΐλα, επανακυκλοφορεί η γενικευμένη εθνική αθλιότητα ότι για κάθε κακό που μας συμβαίνει σε αυτό τον άδικο κόσμο και ντουνιά, φταίνε οι κακούργοι οι ξένοι. 

Συχνά πυκνά στα τηλεοπτικά παράθυρα διατυπώνονται παράπονα γιατί δεν θα πάρει τα όπλα να πολεμήσει ο Φινλανδός στο Καστελόριζο -ως όφειλε, δηλαδή- κι ο Αμερικάνος στην Κρήτη. Επανέρχεται, με λίγα λόγια, ο εθνικός παραλογισμός στο προσκήνιο, ένας κίνδυνος πολύ απειλητικότερος από την Τουρκία του Ερντογάν, ένας εχθρός που ενδημεί μέσα μας. 

Εδώ να επισημάνουμε ότι έχουμε δημιουργήσει μια στρεβλή, ψευδή και βαθύτατα ανιστόρητη εθνική συνείδηση. Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουν ότι η Ελλάδα για παράδειγμα είναι ένα διάδοχο κράτος της Αρχαίας Ελλάδας. Το νεοελληνικό κρατίδιο, ωστόσο, προέκυψε μέσα από βίαιες διεργασίες και ριζοσπαστικές επιλογές με αναφορές στην Γαλλική Επανάσταση κυρίως, το οποίο κατάφερε να αποσχιστεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο όνομα του ελληνικού έθνους με την βοήθεια των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής. Η Ελλάδα είχε την σπάνια τύχη να συγκροτηθεί από την αρχή ως ένα κράτος δυτικό. Πρόκειται για έναν τόπο ο οποίος χρωστά την επιτυχή κατάληξη της επανάστασής του, την απελευθέρωσή του, την συγκρότηση του κράτους του και την εν γένει ύπαρξή του στους «κακούς» συμμάχους του και στις σωστές επιλογές του - με όλα τα λάθη και τις παλινωδίες του. 

Πρόκειται για ένα κράτος το οποίο στα 200 χρόνια της ύπαρξής του επέκτεινε τα σύνορά του εφτά ολόκληρες φορές. 

Πρόκειται για ένα κράτος βαλκανικό που ήταν το μοναδικό που ξέφυγε από την βαλκανική του μοίρα. Το μοναδικό κράτος της Βαλκανικής που γλύτωσε την κομμουνιστική εμπειρία - και εκδικείται τον εαυτό του έκτοτε γιατί βρέθηκε ξανά στην σωστή πλευρά της Ιστορίας! 

Πρόκειται για ένα κράτος ασήμαντο στην ουσία το οποίο μετέχει στις πιο ισχυρές στρατιωτικές και πολιτικές συμμαχίες του πλανήτη. Πρόκειται για ένα κράτος που ακόμα και στα χρόνια της κρίσης ανήκε στις πρώτες θέσεις των πιο προηγμένων κρατών του κόσμου. Πρόκειται ένα κράτος που υπάρχει, ευημερεί και εξελίσσεται εθνικά, πολιτειακά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά, χάρη των συμμαχιών του τις οποίες δεν χορταίνει να κατηγορεί και να υβρίζει. 

Πρόκειται για έναν λαό που παράγει εθνικούς διχασμούς, εμφυλίους πολέμους και αχαριστία, ο οποίος ποτέ μα ποτέ στην ιστορία του δεν κατάφερε να εκτιμήσει τα επιτεύγματά του, για έναν λαό αχάριστο, μικροπρεπή και κακομαθημένο. 

Έτσι, και στις δύσκολες εθνικά μέρες που βιώνουμε, αναπαράγουμε όλες εκείνες τις άθλιες πλευρές μας οι οποίες καθρεφτίζονται καθημερινά στις μικρές οθόνες που μας παρουσιάζουν αδύναμους, εγκαταλειμμένους και πεισματικά αρνητικούς να αντιληφθούμε την πραγματικότητα στις σωστές της διαστάσεις. 

Στο κάτω κάτω, ούτε ο περιούσιος λαός του κόσμου είμαστε, ούτε όλοι μας χρωστάνε…