"...Αν το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να αυτοδιοικηθεί ή αν αποδεικνύεται, όπως τώρα, ότι η αυτοδιοίκηση αποβαίνει επικίνδυνη για το γενικό συμφέρον, τότε οφείλει να αναλαμβάνει την ευθύνη της διαχείρισης του συγκεκριμένου χώρου η κυβέρνηση. Μακροπρόθεσμα, όμως, το πρόβλημα δεν λύνεται έτσι. Η εκάστοτε κυβέρνηση θα χρειάζεται πάντα έναν υπουργό καπάτσο, με ιδιαίτερες δυνατότητες για να διαπραγματεύεται με τα μεγάλα αφεντικά του ποδοσφαίρου και να διατηρεί την ισορροπία. Οι συμβιβασμοί θα είναι αναπόφευκτοι σε αυτή τη διαδικασία, όπως και οι συναλλαγές, δεν αμφιβάλλω· και το πρόβλημα θα παραμένει ως έχει..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/01/20

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Μπράβο του! Ο Θοδωρής Ζαγοράκης, που τόσο αμφισβητήθηκε η ικανότητά του να έχει ρόλο στην πολιτική, πέτυχε μια μεγάλη πολιτική νίκη για τα μέτρα του – για τα μέτρα ενός απλού, μουγγού ευρωβουλευτή. Τι ζήτησε ο Ζαγοράκης στην οργισμένη δήλωσή του, που έγινε αιτία της διαγραφής του από τη Ν.Δ.; «Το μείζον αυτή τη στιγμή είναι να σταματήσει άμεσα η συγκεκριμένη φαρσοκωμωδία»: να μην εφαρμοσθεί, δηλαδή, η απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού (ΕΕΑ), που υποτίθεται ότι εγγυάται το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου.

Αυτό ζήτησε ο Ζαγοράκης και αυτό συνέβη! Διότι η κυβέρνηση, διά του κυβερνητικού εκπροσώπου, ανακοίνωσε ότι φέρνει νομοσχέδιο για να τακτοποιήσει το θέμα, καθώς διαγιγνώσκει τον κίνδυνο ποδοσφαιρικού διχασμού και την απειλή εναντίον της «κοινωνικής συνοχής». Επομένως, έχω άδικο να λέω ότι ο Ζαγοράκης πέτυχε μια μεγάλη, για τα μέτρα του, πολιτική νίκη; Την πλήρωσε, βέβαια, με τη διαγραφή του. «Η κυβέρνηση δεν εκβιάζεται», είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και, αν επέτρεπε στον Ζαγοράκη να συνεχίζει την ούτως ή άλλως άχρηστη παρουσία του στη Ν.Δ., θα ήταν σαν να υπαγορεύει ο Ζαγοράκης στην κυβέρνηση τι θα γίνει. (Λίγο-πολύ, αυτό συνέβη. Τουλάχιστον όμως με τη διαγραφή του τράβηξαν και μια σφαλιάρα...)

Οσο για τη λεγόμενη διαγραφή, κακώς την ονομάζουμε έτσι. Ο Ζαγοράκης πάντοτε ήταν πρώτα ΠΑΟΚ και μετά όλα τα άλλα. Αυτό προκύπτει καθαρά και από την επίμαχη δήλωσή του. Στη Ν.Δ. βρισκόταν ο άνθρωπος με απόσπαση από τον ΠΑΟΚ. Μετακλητός ήταν – πώς το λένε; Το επεισόδιο έκανε αδύνατη τη συνέχιση της απόσπασης και τον έστειλαν πίσω εκεί όπου πραγματικά ανήκει: στη διακομματική Κ.Ο. του ΠΑΟΚ, που έχει πλέον ημιεπίσημη εκπροσώπηση και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. (Ανεπίσημη είχε, ούτως ή άλλως, αλλά σε άλλο κόμμα...)

Το θέμα για την κυβέρνηση δεν ήταν τόσο «ο λαός του ΠΑΟΚ» και ο θυμός του, όσο η διένεξη μεταξύ των ιδιοκτητών του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού, καθώς οι επικριτές της ποινής που εισηγήθηκε η ΕΕΑ για τον ΠΑΟΚ υποστηρίζουν ότι η εισήγηση εκφράζει τις θέσεις και τα συμφέροντα του Ολυμπιακού. Εξ ου, λοιπόν, η «κόμπλα». Ποια πλευρά έχει δίκιο δεν γνωρίζω, καταλαβαίνω όμως ότι η παρέμβαση της κυβέρνησης έγινε πρωτίστως για να αποφευχθεί ένας ανοικτός πόλεμος μεταξύ των δύο επιχειρηματιών, κάτι που αν συνέβαινε θα την πλήρωνε η κυβέρνηση, που εκ των πραγμάτων στέκεται στη μέση. Να θυμίσω, επίσης, ότι, παρά την περιφρόνηση που είχε εκφράσει στο παρελθόν για το πρόσωπο του Μητσοτάκη («δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός»), ο Ιβάν Σαββίδης πήγε στο Μαξίμου και συναντήθηκε με εκείνον που δεν θα γινόταν ποτέ πρωθυπουργός. Κατά συνέπεια, έχει υπογραφεί ειρήνη.

Βεβαίως, παραβιάσθηκε η υποτιθέμενη ανεξαρτησία του ποδοσφαίρου, το αυτοδιοίκητο! Και λοιπόν; Σιγά τη σοβαρή υπόθεση! Αν είναι το ποδόσφαιρο να διαλύσει την ελληνική κοινωνία, να πάει στον αγύριστο το αυτοδιοίκητό του. (Μακάρι να πήγαινε και το ποδόσφαιρο μαζί του, να ησυχάσουμε...) Ποια αξία έχει το αυτοδιοίκητο; Κατ’ αρχάς, υπάρχει; Μπορεί να υπάρχει με την υφιστάμενη κουλτούρα του χώρου και με το είδος των προσώπων που αναμειγνύονται στα διοικητικά; Κοροϊδευόμαστε, μου φαίνεται. Αρκεί να φέρει ο καθένας στον νου δυο-τρεις από τους ισχυρούς παράγοντες του αθλήματος και καταλαβαίνει πόσο μάταιο είναι να βασίζεται στο αυτοδιοίκητο του χώρου βάσει κανόνων. Επιπλέον, όλοι γνωρίζουμε τις πολλαπλές μορφές της διείσδυσης του ποδοσφαίρου (και των σχετικών συμφερόντων) στην πολιτική. Καταλαβαίνουμε, επομένως, πόσο επικίνδυνος είναι για την πολιτική σταθερότητα ένας τέτοιος ανοικτός πόλεμος συμφερόντων, άνευ ορίων και άνευ όρων.

Αν το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να αυτοδιοικηθεί ή αν αποδεικνύεται, όπως τώρα, ότι η αυτοδιοίκηση αποβαίνει επικίνδυνη για το γενικό συμφέρον, τότε οφείλει να αναλαμβάνει την ευθύνη της διαχείρισης του συγκεκριμένου χώρου η κυβέρνηση. Μακροπρόθεσμα, όμως, το πρόβλημα δεν λύνεται έτσι. Η εκάστοτε κυβέρνηση θα χρειάζεται πάντα έναν υπουργό καπάτσο, με ιδιαίτερες δυνατότητες για να διαπραγματεύεται με τα μεγάλα αφεντικά του ποδοσφαίρου και να διατηρεί την ισορροπία. Οι συμβιβασμοί θα είναι αναπόφευκτοι σε αυτή τη διαδικασία, όπως και οι συναλλαγές, δεν αμφιβάλλω· και το πρόβλημα θα παραμένει ως έχει.

Το πάθος είναι ισχυρότερο και από αυτές τις επιθυμίες – το είπε η Μήδεια, η εγκυρότητα της οποίας ως ειδικής στο θέμα δεν αμφισβητείται. Λόγω του πάθους που εμπνέει στους οπαδούς του το ποδόσφαιρο, ο χώρος είναι αδύνατο να εκκαθαριστεί, όποια και αν είναι η κυβέρνηση. Μια τέτοια στόχευση θα ήταν όσο ανόητη και εξωπραγματική είναι, λ.χ., η ιδέα να κάνουμε μια Σταυροφορία για να πάρουμε τα Ιεροσόλυμα. Και μάλιστα με ευθύνη και οργάνωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης! Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι μια ζούγκλα, στην οποία οι σώφρονες άνθρωποι δεν περιπλανώνται. Το μόνο που μπορείς να κάνεις με τη ζούγκλα είναι να ελέγχεις την περίμετρο, για να μη βγαίνουν τίποτε θηρία σε κατοικημένες περιοχές και τρομάζουν τα παιδάκια.