"...Το δεύτερο στοιχείο που μου προέκυψε από τη συνομιλία με τον κ. Χρυσοχοΐδη είναι ότι πλέον, σχεδόν το 80% όσων έρχονται από «απέναντι» στην Ελλάδα, προέρχονται όχι από τη Συρία, αλλά από το Αφγανιστάν και από χώρες της Βόρειας Αφρικής. «Οι Σύροι είναι ελάχιστοι, και μαζί με αυτούς που περιμένουν να πάρουν άσυλο είναι δεν είναι δώδεκα χιλιάδες. Και αυτοί μόλις πάρουν άσυλο θα φύγουν για τη Γερμανία κυρίως, αλλά και για χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Οι Αφγανοί και οι Αλγερινοί θα μείνουν εδώ, και αυτό είναι πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία, θα μετεξελιχθεί σε πρόβλημα». Ο Χρυσοχοΐδης ξέρει, γι' αυτό ανησυχεί..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 25-26/01/20

Η σωστή απάντηση

Δεν ξέρω τι θα πουν οι πολλοί για τον απερχόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, και αν ήταν ένας καλός Πρόεδρος ή δεν τίμησε το αξίωμά του. Η δική μου γνώμη είναι ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος που γνωρίζω από 40ετίας κλήθηκε σε μια κρίσιμη στιγμή για τη χώρα και τον λαό να δώσει μια απάντηση και έδωσε τη σωστή απάντηση. Ανεξάρτητα από το πώς θα κριθεί η α' πράξη του ή η β' πρωτοβουλία που πήρε ή παρέλειψε να αναλάβει, η ουσία είναι πως τη στιγμή που βρέθηκε αντιμέτωπος, πρόσωπο με πρόσωπο με την Ιστορία, δεν δείλιασε. Δεν έκανε πίσω. Δεν έσκυψε το κεφάλι. Δεν έσπευσε να διασφαλίσει την προσωπική του τύχη και της οικογένειάς του, δεν φρόντισε να εξασφαλίσει τα νώτα του. Την κοίταξε στα μάτια, και έπραξε το σωστό. Το τίμιο. Το δύσκολο. Το επωφελές για τη χώρα.

Αυτό δεν μπορεί κανείς να του το αφαιρέσει. Ούτε να του το ακυρώσει. Ούτε να το «γκριζάρει» μπορεί. Για μερικές ώρες τη νύχτα της 5ης Ιουλίου του 2015, έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει για να διασωθεί η χώρα. Και αν σήμερα εξακολουθούμε να είμαστε μέλη της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας και να κάνουμε τα πρώτα δειλά βήματα για να ξεμπερδεύουμε οριστικά με την κρίση, ένα μερίδιο της ευτυχούς εξέλιξης ανήκει στον Παυλόπουλο.

Δεν έχω αμφιβολίες ότι στη θέση του, έτσι θα λειτουργούσε ας πούμε ο Κάρολος Παπούλιας ή ο Κωστής Στεφανόπουλος. Αλλά αν τονίζω τη στάση του Προκόπη Παυλόπουλου είναι γιατί στα πέντε αυτά χρόνια της θητείας του στο ύπατο αξίωμα της πολιτείας, και αμφισβητήθηκε, και επικρίθηκε και δέχθηκε επιθέσεις για την πάρα φύσιν σχέση με τους «απέναντι», όπως συνήθιζε να ονομάζει ο ίδιος τον ένοικο του Μεγάρου Μαξίμου και τους περί αυτόν. Ή για την σχέση του με τον Δημ. Παπαγγελόπουλο.

Οσοι τον αμφισβήτησαν έχουν σοβαρά επιχειρήματα να υποστηρίξουν τη θέση τους. Και όσοι του επιτέθηκαν, το ίδιο. Εκανε λάθη; Ασφαλώς. Αλάνθαστος όμως δεν είναι κανείς. Παρά μόνο Εκείνος. Εχω ακούσει και εγώ προσωπικά διάφορα να του καταλογίζουν. Και έχω γίνει και δέκτης άλλων. Αλλά ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν κρίνεται πλέον ούτε από εμένα ούτε από κανέναν άλλο. Από την περασμένη Τετάρτη περιήλθε στην αρμοδιότητα του ιστορικού του μέλλοντος. Και έχω την αίσθηση ότι αυτή η κρίση θα αδιαφορήσει για τα μικρά, και αφού σταθεί στα διατρέξαντα τη νύχτα του διχαστικού δημοψηφίσματος, στο τέλος θα έχει θετικό πρόσημο...

Στη θέση του

Το πόσο κύριος είναι ο Προκόπης Παυλόπουλος φάνηκε και από τον τρόπο που αντιμετώπισε την επιλογή της κυρίας Αικατερίνης Σακελλαροπούλου για το προεδρικό αξίωμα. Ακόμη και αν ένιωσε, ανθρώπινα, μια απογοήτευση ή μια στενοχώρια γιατί επελέγη εκείνη, αντί εκείνου για μια δεύτερη θητεία, όχι μόνο δεν το έδειξε, άλλα έσπευσε να τη συγχαρεί και μάλιστα με θερμό τρόπο. 

Και πέραν αυτού, υπάρχει και κάτι άλλο: από δικαιολογημένο θυμό, λόγω του άκομψου τρόπου με τον οποίο του συμπεριφέρθηκε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος (ανακοίνωσε την αντικαταστάτριά του λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο για να μεταβεί για επίσημη επίσκεψη την Ιρλανδία...) θα μπορούσε να υποβάλει την παραίτησή του από το προεδρικό αξίωμα, άμεσα, τώρα. Να δηλώσει ότι μετά την εκλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου δεν έχει καμία σημασία να παραμένει στο Προεδρικό Μέγαρο, ως Πρόεδρος υπό προθεσμία, και να παραιτηθεί. Δεν το έκανε. Τίμησε το αξίωμα και τον ρόλο που του εμπιστεύθηκε η πολιτεία. Και ανακοίνωσε «όπου δει» ότι θα παραμείνει στη θέση του, μέχρι την ολοκλήρωση της προεδρικής θητείας του, στις 13 Μαρτίου. Κύριος.

Ρωσική ευκαιρία

Η προχθεσινή ξεκάθαρη δήλωση της (κούκλας) εκπροσώπου του ρωσικού υπουργείου των Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα ότι η Ρωσία δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρίσει το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος, νομίζω ότι είναι μια καλή αφορμή για την κυβέρνηση Μητσοτάκη να πιάσει το νήμα, και να επιχειρήσει να αναθερμάνει τις σχέσεις της χώρας με τη Μόσχα.

Οι ανοησίες της προηγούμενης κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ, για τους δήθεν ρώσους πράκτορες που χρηματοδοτούν τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για τη Συμφωνία των Πρεσπών, πρέπει με έναν τρόπο να θεραπευθούν, και αυτός ο τρόπος δεν μπορεί να είναι άλλος από τη σύσφιγξη των σχέσεων με τη Ρωσία. Δεν λέω ότι μπορεί να αποτελέσει και τον ιδανικότερο εταίρο για εμάς λόγω των στενών σχέσεων που έχει αναπτύξει με τους Ρώσους η Τουρκία. Αλλά τουλάχιστον να υπάρχουμε και εμείς στο κάδρο, και βλέπουμε μετά τι μπορεί να γίνει. Σιγά σιγά και με επιμονή μπορεί να ανατραπεί το σημερινό status quo των μηδενικών σχέσεων.

Σε κάθε περίπτωση, πρόεδρε Κυριάκο, τώρα είναι η ευκαιρία...

Η πληγή της Δικαιοσύνης

Μπροστά σε πρωτοφανή πράγματα βρίσκονται το τελευταίο διάστημα οι αστυνομικές Αρχές, οι οποίες βρίσκονται αντιμέτωπες με τις συμμορίες των ληστών που έχουν κατακλέψει την πρωτεύουσα ειδικά, άλλα και άλλες περιοχές της χώρας. Οι περισσότεροι εξ όσων συλλαμβάνονται έχουν ξανασυλληφθεί κατά το παρελθόν και όχι μία ή δύο ή ακόμη και τρεις φορές. Αλλά ακόμη και... δέκα φορές!!!

Και όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι. Το θέμα απασχολεί έντονα το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, το οποίο απευθύνθηκε στο όμορο υπουργείο Δικαιοσύνης, διότι η πηγή του κακού εντοπίζεται στα δικαστήρια και τις ανακριτικές Αρχές. Οπου οι συλληφθέντες, κατά κύριο λόγο παράνομοι μετανάστες, αφήνονται ελεύθεροι διότι είτε προσκομίζουν χαρτιά ότι είναι υποψήφιοι για την παροχή ασύλου είτε ότι η αίτησή τους επανεξετάζεται σε δεύτερο βαθμό.

«Μιλάμε για κανονική πληγή», μου έλεγε πρόσφατα ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο οποίος μου ανέφερε μάλιστα και τα χαρακτηριστικά παραδείγματα δύο αλγερινών κακοποιών, οι οποίοι συνελήφθησαν πρόσφατα ως μέλη μιας συμμορίας, και αποδείχθηκε ότι ο ένας είχε συλληφθεί άλλες δέκα φορές στο παρελθόν και ο άλλος έντεκα φορές μέσα σε διάστημα δύο-δυόμισι ετών.

«Αυτό θα αλλάξει σύντομα, δεν πρόκειται να συνεχιστεί», μου ανέφερε, υπογραμμίζοντας τον κόπο και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι αστυνομικοί για να τους συλλάβουν, και μετά τους βρίσκουν πάλι μπροστά τους.

Μου ανέφερε πάντως και το τι αλλάζει άμεσα σε σχέση με τέτοια περιστατικά, αλλά δεσμεύτηκα να μην αναφέρω οτιδήποτε. Δεν λέω τίποτε λοιπόν...

Το πρόβλημα

Το δεύτερο στοιχείο που μου προέκυψε από τη συνομιλία με τον κ. Χρυσοχοΐδη είναι ότι πλέον, σχεδόν το 80% όσων έρχονται από «απέναντι» στην Ελλάδα, προέρχονται όχι από τη Συρία, αλλά από το Αφγανιστάν και από χώρες της Βόρειας Αφρικής. «Οι Σύροι είναι ελάχιστοι, και μαζί με αυτούς που περιμένουν να πάρουν άσυλο είναι δεν είναι δώδεκα χιλιάδες. Και αυτοί μόλις πάρουν άσυλο θα φύγουν για τη Γερμανία κυρίως, αλλά και για χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Οι Αφγανοί και οι Αλγερινοί θα μείνουν εδώ, και αυτό είναι πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία, θα μετεξελιχθεί σε πρόβλημα».

Ο Χρυσοχοΐδης ξέρει, γι' αυτό ανησυχεί...