"...Το ερώτημα όμως είναι γιατί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέλεξε την αντιπαράθεση στο πεδίο της επιβολής του νόμου και της τάξης, ενώ όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινή γνώμη επιδοκιμάζει την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Πιθανότατα διότι η συριζαϊκή ηγεσία και τα νεότερα στελέχη της έχουν γαλουχηθεί με μνήμες και αντιλήψεις παλαιότερων αριστερών που έζησαν τη μετεμφυλιακή αστυνομοκρατία ώς τις αρχές του ’60 και νομίζουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ισως γιατί ένας μεγάλος αριθμός των συριζαίων μεγάλωσε στο καθεστώς αυξανόμενης ασυδοσίας που χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό τη μεταπολιτευτική περίοδο και δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην έννοια της νόμιμης τάξης. Ενδεχομένως, επειδή έτσι θέλουν να κρύψουν τη δική τους ανεπάρκεια και έλλειψη βούλησης στον συγκεκριμένο τομέα κατά την κυβερνητική θητεία τους...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 24/12/19

ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΑΓΚΟΥ

Το βέβαιο είναι ότι από την πρώτη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε στην αντιπολίτευση προσπαθεί να συνδέσει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με... αστυνομικό κράτος. Προσπαθεί δηλαδή να πείσει ότι ο πολιτικός στόχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη να βάλει ένα τέλος στην «μπαχαλοποίηση» της καθημερινότητας από τους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές» και στην περιφρόνηση του νόμου και της τάξης, με την οποία επέβαλαν την παρουσία τους τόσο μέσα στα πανεπιστήμια όσο και στα κέντρα των μεγάλων πόλεων, σημαίνει την εδραίωση αυθαίρετης αστυνομοκρατίας. Εντελώς απλά, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η Δεξιά στην Ελλάδα, ακόμη και σε εκδοχή Κεντροδεξιάς, όπως η σημερινή κυβέρνηση, ταυτίζεται με αστυνομικό κράτος.

Είναι επίσης σαφές ότι η θέση που υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί στρατηγική απάντηση στην προεκλογική υπόσχεση της Ν.Δ. ότι θα χτυπήσει την ανομία, την ασυδοσία και θα επιβάλει στοιχειωδώς την έννομη τάξη μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Υπόσχεση που συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάκτηση της εξουσίας ύστερα από 4 χρόνια θαλπωρής που πρόσφερε συνειδητά και αφειδώς η κυβέρνηση Συρανέλ σε αυτοπροσδιορισμένους αναρχοαυτόνομους, αποφασισμένους να επιβάλουν τη δική τους λογική σε θεσμούς, δομές, πολιτεία, κοινωνικό σύνολο, αστούς και μικροαστούς, δηλαδή στο σύμπαν. Αντίστοιχα, είναι γεγονός ότι ακριβώς αυτή η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε εξίσου αποφασιστικά στην ήττα του στις εκλογές και στην απώλεια της εξουσίας.

Το ερώτημα όμως είναι γιατί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέλεξε την αντιπαράθεση στο πεδίο της επιβολής του νόμου και της τάξης, ενώ όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινή γνώμη επιδοκιμάζει την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Πιθανότατα διότι η συριζαϊκή ηγεσία και τα νεότερα στελέχη της έχουν γαλουχηθεί με μνήμες και αντιλήψεις παλαιότερων αριστερών που έζησαν τη μετεμφυλιακή αστυνομοκρατία ώς τις αρχές του ’60 και νομίζουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ισως γιατί ένας μεγάλος αριθμός των συριζαίων μεγάλωσε στο καθεστώς αυξανόμενης ασυδοσίας που χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό τη μεταπολιτευτική περίοδο και δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην έννοια της νόμιμης τάξης. Ενδεχομένως, επειδή έτσι θέλουν να κρύψουν τη δική τους ανεπάρκεια και έλλειψη βούλησης στον συγκεκριμένο τομέα κατά την κυβερνητική θητεία τους. 

 ...από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 24/12/19

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΜΑΝΙΑΤΗ

Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης το σηκώνει ψηλά. Και θα είναι ένα εκ των πρώτων νομοσχεδίων του 2020. Επιβεβαιώθηκε χθες στο Υπουργικό Συμβούλιο. Εδώ η όλη πρωτοβουλία προχώρησε ένα βήμα. Κι αυτό αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης σχεδόν ανέλυσε, παρόντων των υπουργών του, τη δομή του σκεπτικού του για τον νέο κανονισμό που πρέπει να υπάρξει για τις πορείες. Λογικό. Καταστατικά, η κυβέρνηση είχε οπλισμένη τη φαρέτρα της προεκλογικά με το επιχείρημα του «τρεις νοματαίοι κλείνουν τους δρόμους και παραλύουν το κέντρο της Αθήνας». Και όπως επένδυσε στην επιστροφή της λεγόμενης κανονικότητας οικονομικά, το όλο αφήγημα είχε και έχει και διευθέτηση της τάξης. Πώς να ψωνίσει κάποιος αν τον εμποδίζουν;

Χθες πάντως ο Μητσοτάκης έκανε σαφές πως η νέα αλλαγή που φέρνει θα γίνει κτήμα της κοινωνίας. Θα καταλάβουν δηλαδή οι πολίτες πως «πάνω από όλα η κοινωνία στηρίζει αυτές τις πολιτικές και για αυτό το νομοσχέδιο αφορά τον σεβασμό στον δημόσιο χώρο», όπως διέρρευσε πως είπε. Και είναι καθαρό πως θα επιδιώξει κοινωνική συναίνεση για να φέρει το νέο πλαίσιο. Κοινωνία Πολιτών, επαγγελματίες και κόσμος, είναι κουρασμένοι αμφότεροι από τα δέκα χρόνια μνημονιάδας.

Η πρόσφατη κινητοποίηση στο μετρό έδωσε λαβή για να ανακινηθεί μια συζήτηση με κέντρο το κατά πόσο μπορούν μειοψηφικές αποφάσεις να παραλύουν το βασικό μαζικό μέσο μεταφοράς της πρωτεύουσας. Η αίσθηση και από τις δημοσκοπήσεις είναι πως το αίτημα είναι ησυχία και τάξη. Πάνω σε αυτό επενδύει η κυβέρνηση, σίγουρα παίρνοντας με το μέρος της μεγάλο τμήμα του «εμποράκου» του κέντρου. Συν τοις άλλοις, έχει αυτοδυναμία αν και θα βρει στο νέο πλαίσιο και στήριξη εντός Βουλής από Βελόπουλο. Χώρια πως το ΚΙΝΑΛ κρατά στάση αναμονής. Κάτι που σημαίνει πως δεν είναι καταστατικά αρνητικό. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ θα σηκώσει παντιέρα αντίθεσης για την περιστολή των διαδηλώσεων, αλλά δεν θα φτιάξει εύκολα μέτωπο «απ' τα κάτω» λόγω του μετεκλογικού του μουδιάσματος καθώς και της κυβερνητικής του θητείας. Τι μένει;

Το ΚΚΕ. Που, όχι τυχαία, χθες ήταν το πρώτο κόμμα που σε υψηλούς τόνους όρθωσε τείχος κατά του νομοσχεδίου με επίσημη δήλωση. «Το δήθεν ενδιαφέρον για την ταλαιπωρία και τη μετακίνηση του λαού δεν είναι παρά το πρόσχημα για να κρύψει την επιβολή διαφόρων αυστηρών περιορισμών, που θα επιτρέπουν ακόμη και την απαγόρευση διαδηλώσεων ή την ενοχοποίησή τους για προβοκατόρικες ενέργειες, που καμία σχέση δεν έχουν με το λαϊκό κίνημα» ανέφερε ο Περισσός και κατέληγε: «Η κυβέρνηση να μην τολμήσει να φέρει νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Αν το κάνει, να ξέρει ότι θα έχει την τύχη άλλων παρόμοιων νόμων. Ο λαός με τους αγώνες του θα τον ακυρώσει στην πράξη».

Πίσω από τις γραμμές το θέμα είναι προφανώς ταυτοτικό για το ΚΚΕ και τον εργατικό του βραχίονα που ακούει στο όνομα ΠΑΜΕ. Ο δρόμος είναι ζωτικό μέρος για το πολύπειρο ιστορικό κόμμα. Εδώ αναπαράγει ακόμη και τη σύστασή του και οικοδομείται κομματικά. Επίσης, στο τοπίο μετά τις εκλογές του Ιουλίου, θέλει ηγεμονία στο (όποιο) εργατικό κίνημα. Μια ανάγνωση επίσης βλέπει πως η όποια συνεννόηση υπήρξε με την κυβέρνηση - μέσω Τάκη Θεοδωρικάκου - για την ψήφο των αποδήμων, τώρα σπάει. Εκ πείρας λέμε πως ορθώνεται ένα δύσκολο στοίχημα για την κυβέρνηση.