"...Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ήδη, έχει θέσει εξαρχής το θέμα μιας πράσινης οικονομίας, οι σχεδιασμοί της κυβέρνησής του μάλιστα περιλαμβάνουν απαλλαγή του ενεργειακού μοντέλου της χώρας από τον λιγνίτη ώς το 2028. Θα είχε ενδιαφέρον αν η αντιπολίτευση στήριζε την κυβέρνηση στην υποστήριξη αυτού του στόχου. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να το κάνει. Αφενός επειδή πρέπει να αποκηρύξει τις συντεχνίες και τους εκπροσώπους τους - και όλοι ξέρουμε ότι στην κεντρική επιτροπή ανασυγκρότησης (και εκπασοκισμού) του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σκληροί συνδικαλιστές του συντεχνιασμού όπως ο περίφημος Νίκος Φωτόπουλος. Αφετέρου, επειδή πέρα από τις γενικολογίες περί πράσινης ανάπτυξης, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να λάβει αποστάσεις από τους υποστηρικτές του λιγνίτη (ανάμεσά τους και μια εφημερίδα συριζαίων) αλλά και από κινηματίες που διεκδικούν «Λεύτερα βουνά (ή νησιά) χωρίς αιολικά». Οντως, η μέθοδος ΠΑΣΟΚ είναι να αγκαλιάζεις κάθε διαμαρτυρία για οποιονδήποτε λόγο, αλλά τα τελευταία χρόνια η μέθοδος ΠΑΣΟΚ έχει αποτύχει, γι' αυτό άλλωστε οι παλαιοπασόκοι και διάφορες παραφυάδες μετακομίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 23/12/19

Η νεοπασοκική τούρτα

Διαβάζω ότι ο Γιώργος Σταθάκης, υπουργός Οικονομίας αλλά και Περιβάλλοντος και Ενέργειας στις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ, ετοιμάζει πρόγραμμα «Προοδευτικής Διακυβέρνησης» προκειμένου το, υπό μετασχηματισμό, κόμμα που απομακρύνθηκε τετράκις ηττημένο από την εξουσία τον προηγούμενο Ιούλιο, να ανακάμψει και να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων που του γύρισαν την πλάτη. Τρία κεντρικά ζητήματα, λέει, θα απασχολήσουν το κόμμα στις εσωτερικές ζυμώσεις που θα γίνουν, και η απάντηση που θα δοθεί σ' αυτά θα καθορίσει τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά και την αντιπολιτευτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο διάστημα.

Το πρώτο ζήτημα: η κλιματική κρίση και πώς αναπροσαρμόζεται το παραγωγικό και καταναλωτικό πρότυπο της Ελλάδας, με στόχο μια οικονομία μηδενικών ρύπων τη δεκαετία 2040-50. Πολύ ωραίο θέμα, αλλά ως συνήθως σημασία έχει πώς το απαντάς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ήδη, έχει θέσει εξαρχής το θέμα μιας πράσινης οικονομίας, οι σχεδιασμοί της κυβέρνησής του μάλιστα περιλαμβάνουν απαλλαγή του ενεργειακού μοντέλου της χώρας από τον λιγνίτη ώς το 2028. Θα είχε ενδιαφέρον αν η αντιπολίτευση στήριζε την κυβέρνηση στην υποστήριξη αυτού του στόχου. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να το κάνει. Αφενός επειδή πρέπει να αποκηρύξει τις συντεχνίες και τους εκπροσώπους τους - και όλοι ξέρουμε ότι στην κεντρική επιτροπή ανασυγκρότησης (και εκπασοκισμού) του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σκληροί συνδικαλιστές του συντεχνιασμού όπως ο περίφημος Νίκος Φωτόπουλος. Αφετέρου, επειδή πέρα από τις γενικολογίες περί πράσινης ανάπτυξης, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να λάβει αποστάσεις από τους υποστηρικτές του λιγνίτη (ανάμεσά τους και μια εφημερίδα συριζαίων) αλλά και από κινηματίες που διεκδικούν «Λεύτερα βουνά (ή νησιά) χωρίς αιολικά». Οντως, η μέθοδος ΠΑΣΟΚ είναι να αγκαλιάζεις κάθε διαμαρτυρία για οποιονδήποτε λόγο, αλλά τα τελευταία χρόνια η μέθοδος ΠΑΣΟΚ έχει αποτύχει, γι' αυτό άλλωστε οι παλαιοπασόκοι και διάφορες παραφυάδες μετακομίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το δεύτερο ζήτημα που θέτει ο Σταθάκης έχει να κάνει, λέει, με τη διεύρυνση των ανισοτήτων σε εισόδημα και πλούτο. Πιθανολογώ ότι αυτό είναι το αρστερό κερασάκι στη νεοπασοκική τούρτα κι είναι η συνέχεια του τρόπου με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε φτωχότερη συλλήβδην τη μεσαία τάξη, τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, στο όνομα μιας αντίληψης αναδιανομής εισοδημάτων. Η πολιτική αυτή συνίστατο στη διόγκωση των φόρων και στην καταδίωξη της κερδοφορίας, Τι πέτυχε; Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, στις χθεσινές «Νέες Εποχές» του ΒΗΜΑΤΟΣ, περιγράφει ευστοχότατα τις ψηφοθηρικές επιδοτήσεις προς αδυνάτους, που το 2017 κατευθύνθηκαν σε περίπου 3 εκατομμύρια ανθρώπους. Ωραία μέθοδος, να τα παίρνεις από εκείνους που κοπιάζουν για να πληρώνεις επιδόματα. «Το αποτέλεσμα των πολιτικών αυτών ήταν αρνητικό για την οικονομία», γράφει ο Σημίτης, και προσθέτει: «Η αποτελεσματικότερη οικονομική πολιτική και για τα αδύναμα στρώματα της χώρας είναι η χρηματοδότηση των επενδύσεων και η δημιουργία θέσεων εργασίας».

Ο Σταθάκης μιλάει και για μια ακόμα κατεύθυνση στις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ: τα κοινωνικά δικαιώματα και τις ομάδες που δραστηριοποιούνται για αυτά. Η πολιτική αυτή έχει όνομα: ταυτοτισμός (και την περιγράφουν έξοξα θεωρητικοί όπως ο Τόνι Τζαντ, ο Μαρλ Λίλα, ο Τίμοθι Σνάιντερ κ.ά.). Προκρίνει ένα διασπασμένο κοινωνικό σώμα το οποίο ακτιβιστικά διεκδικεί προνόμια για ομάδες με κοινά χαρακτηριστικά, που θεωρεί προνομιακώς αριστερές. Μια κατακερματισμένη κοινωνία πολιτών, υποταγμένη σε ηθικολόγους που διεκδικούν (για) την ταυτότητα, έτοιμους να κατακεραυνώσουν όποιους δεν θεωρούν ότι οι προτεραιότητές τους πρέπει να αρθούν υπεράνω του συνόλου, πέραν του αιτήματος για γενική πρόοδο και χειραφέτηση.



Βιβλία και αναγνώστες
Οι χθεσινές εφημερίδες ήταν γεμάτες από τις επιλογές των ειδικών συντακτών του βιβλίου, με αναγνωστικές προτάσεις για τα Χριστούγεννα. Το ίδιο έκαναν και τα αρκετά εξειδικευμένα σάιτ. Αν, γενικώς, ήσουν εξωγήινος και έπεφτες με το διαστημόπλοιό σου στην Αθήνα θα νόμιζες ότι δεν υπάρχει πιο φιλομαθής λαός. Οι μεγάλες εφημερίδες έχουν ειδικά ένθετα, κυκλοφορούν δυο σχετικές μηνιαίες επιθεωρήσεις ενώ οι οίκοι βγάζουν εξαιρετικές εκδόσεις για κάθε γούστο, για κάθε εξειδίκευση. Επίσης, το κέντρο του γιορτινού κλίματος είναι στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, γύρω από την Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου συρρέουν χιλιάδες επισκέπτες. Παράδεισος της κουλτούρας;
Κόψε κάτι, θα έλεγα του εξωγήινου. 

Ο πληθωρισμός εκδόσεων και ο πληθωρισμός της συζήτησης γι’ αυτές, δυστυχώς, δεν σημαίνει αναγνωστική άνθηση. Υπάρχουν, προφανώς, συστηματικοί αναγνώστες – αλλά είναι λίγοι. Μειοψηφία. Η αύξηση των νέων βιβλίων συνοδεύεται από εντυπωσιακή μείωση του τιράζ, ενώ συχνά τα βιβλία που αγοράζονται ως δώρα δεν σημαίνει ότι θα διαβαστούν. Ο καταναλωτισμός της ανάγνωσης είναι επιδερμικός, ενώ στο σχολείο το διάβασμα συνήθως είναι υπόθεση παπαγάλων για να περάσουν σε κανένα πανεπιστήμιο – όπου και εκεί τα «συγγράμματα» είναι δωρεάν. Ελάχιστοι θεωρούν ότι τα βιβλία που μας διαμορφώνουν χρειάζεται να τα αγοράζουμε.

Είμαστε παιδιά μιας επιδερμικής εκπαίδευσης και μιας κοινωνίας που δεν επενδύει στη γνώση – ενώ οι απολαύσεις της δεν συμπεριλαμβάνουν την ανάγνωση. Θα αλλάξουμε στην ανάπαυλα των εορτών;