"...Oι ροές των μεταναστών είναι πλέον συνεχείς και ανεξέλεγκτες, κατευθυνόμενες από την Τουρκία με καταφανή σκοπό την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας και την εξουθένωση και φθορά των νησιωτικών πληθυσμών του Αιγαίου. Συνδυάζονται με καθημερινές προκλήσεις του τουρκικού ναυτικού και της αεροπορίας σε όλο το γεωγραφικό πλάτος του Αιγαίου, προφανώς με σκοπό την πρόκληση ατυχήματος. Το αίσθημα ασφαλείας και κοινωνικής ευμάρειας στα νησιά μας έχει καταρρακωθεί. Οι νησιωτικοί πληθυσμοί φθίνουν μήνα με τον μήνα: κανένας δεν θέλει να υποστεί το μαρτύριο της μεταναστευτικής Βαβέλ χωρίς την εξασφάλιση ότι κάποτε αισίως θα τελειώσει. Κανένας νησιώτης δεν σκέφτεται πλέον τη «δημοκρατική συνύπαρξη των λαών» – απαξάπαντες μονολογούν ή (αν δεν φοβούνται) διαμαρτύρονται για την καταστροφή του νησιού τους. Πολλοί μετοικούν στην Αθήνα, σε άλλες πόλεις της ενδοχώρας ή, αν μπορούν, στο εξωτερικό. Τα απομονωμένα χώρια ερημώνουν. Μοναδικός τρόπος διαχείρισης του προβλήματος είναι η διεθνοποίηση μιας ερημονήσου του Αιγαίου υπό την αιγίδα της Ε.Ε. Ενα νησί με υποδομές για μεγάλο αριθμό μεταναστών, με υγειονομική και κοινωνική φροντίδα, με πλήρη γραφειοκρατία για ταυτοποίηση / έλεγχο / επαναπατρισμό / άσυλο ή άδεια παραμονής και αποφάσεις εντός εβδομάδων. Αυτό πρέπει να είναι το επόμενο, μεγάλο πανευρωπαϊκό έργο, βασισμένο στο ελληνικό Αιγαίο και οργανωμένο από την Ε.Ε. συλλογικά! Η επιτυχία του είναι απολύτως και πλήρως εξασφαλισμένη, ιδιαίτερα αν διαφημιστεί ευρέως στις χώρες της Ασίας και της Αφρικής απ’ όπου προέρχονται οι μεταναστευτικές ροές και αν στηθούν δίοδοι επιστροφής με νομικές και πρακτικές διασφαλίσεις από τις Βρυξέλλες. Ποιος απελπισμένος Αφγανός ή Κογκολέζος ή Σομαλός θα διακινδύνευε αύτανδρα το βιος και τη ζωή του στα χέρια κακούργων διακινητών όταν γνωρίζει εκ των προτέρων ότι, σε όποια ακτή του Αιγαίου και αν προσγειωθεί, θα τον περιμένει η ίδια τελική, αναπόφευκτη, δικαιοπρακτική «πύλη εισόδου στην Ε.Ε.»; Εδώ δεν υπάρχει χώρος για παλαιοκομματικές αντιδραστικές αερολογίες για δήθεν νέα Μακρόνησο(!) ούτε για παλινδρομήσεις μετεμφυλιακών ή χουντικών συνδρόμων για να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες. Πρόκειται για πρωτοβουλία της δημοκρατικής Ευρώπης πραγματοποιούμενη σε ελληνικό έδαφος, με νομικά και πολιτικά κατοχυρωμένες δράσεις, προσβάσιμη και ορατή σε ολόκληρο τον πλανήτη, και με σκοπό να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Επιπροσθέτως, και με ιδιαίτερη βαρύτητα, η πρόταση που με αδρό τρόπο διατυπώνεται εδώ αναγνωρίζει και οριοθετεί το Αιγαίο σαν ακραιφνώς ελληνικό θαλάσσιο χώρο υπό την εμπράγματη προστασία των χωρών της Ε.Ε. (και βεβαίως, αν χρειαστεί, των ενόπλων δυνάμεών τους, πάντοτε εντός των συνόρων της Ε.Ε.)...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (φύλλο Σαββάτου 28/12/19)

 Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις συνθέτουν πλούσιο λαογραφικό υλικό, σελίδες και δρώμενα του οποίου διατρέχουν κάθε γωνιά της Ελλάδας, συμπληρώνοντας την άγια περίοδο του χριστιανικού δωδεκαημέρου και τη γιορτινή ανάταση. Μέσα σε όλα, είναι κι αυτοί οι δύσμορφοι, κακότροποι καλικάντζαροι, δολιοφθορείς της κανονικότητας, που κάθε χρόνο πιστοί στην ασυδοσία τους πυρακτώνουν τη φαντασία των ανθρώπων σκηνοθετώντας σκανταλιές, πειράγματα και τρομάγματα μέχρι –υπομονή– ν’ αγιάσουν τα νερά και να επιστρέψουν στο χθόνιο καταφύγιό τους. Ομαλή προσγείωση: Επάνω, «Τα Κάλαντα», κορυφαίοέργο εικαστικής ηθογραφίας (1872) διά χειρός Νικηφόρου Λύτρα.

1. Τα καρκατζέλια, τα ανελέητα πειράγματά τους και 
η παρέμβαση του παπά με την αγιαστούρα

Kύριε διευθυντά,

Ησαν μικρά ανθρωπάκια που το μπόι τους δεν ξεπερνούσε τα 10-15 εκατοστά. Κατέβαιναν την περίοδο των Χριστουγέννων, τη νύχτα, από τα κεραμίδια των σπιτιών και διανυκτέρευαν στο σταχτοφούρνι για να αποφύγουν την παγωνιά.

Είχαν πλήρεις οικογένειες, διέθεταν μικρά γαϊδουράκια για τις μετακινήσεις τους και δεν τους έλειπε τίποτα από μία οικοσκευή. Είχαν μικρές κατσαρολίτσες, μικρά τηγανάκια, μικρά κουταλάκια, μικρά μπαουλάκια για τα ρούχα τους. Και τι δεν είχαν τα καρκατζελάκια!

Αρχηγός τους ισόβιος ήταν ο μπαρμπα-Θόδωρος, γέροντας καρκάτζελος, κουτσός, με βροντερή φωνή, επιβλητικός, γρήγορος στις αποφάσεις του και αυστηρός στις ποινές, που επέβαλε στους παραβάτες των διαταγών του. Ετρύπωναν λοιπόν τα καρκατζέλια σε όλα τα σπίτια του χωριού, κάθε χρόνο, εντελώς κρυφά και αθόρυβα.

Ησαν αόρατα, σκανταλιάρικα, πειραχτικά, δολοπλόκα, συνωμοτικά, μπερδεψιάρικα, γρουσούζικα, ζαβολιάρικα...

Ησαν βέβαια ακίνδυνα για τη ζωή των ανθρώπων, αλλά μπορούσαν να σου κάνουν μικρό κακό, να σε παρασύρουν λίγο στον δρόμο τους, να σου κάνουν κάποια μικρά βασανιστήρια, να σε μπερδέψουν και να σε ταλαιπωρήσουν.

Φόβος και τρόμος τους ήταν μόνο ο παπάς και η αγιαστούρα του. Ετρεμαν στο άκουσμα της φωνής του, στον ήχο των βημάτων του, στη θέα της αγιαστούρας του.

Της Πρωτάγιασης (παραμονής των Θεοφανείων) δεν κοιμούνταν καθόλου τα καρκατζέλια μη τυχόν και τα πάρει ο ύπνος και τα προλάβει ο παπάς, που θα πήγαινε στο κάθε σπίτι να αγιάσει.

Μάζευαν αποβραδίς τα πράματά τους, φορούσαν τα χοντρά ρουχαλάκια τους, φόρτωναν τα γαϊδουράκια τους και περίμεναν πανέτοιμα, μετά τα μεσάνυχτα, το σύνθημα της ομαδικής εξόδου. Οταν ακουγόταν το σύνθημα από τον αρχηγό τους, που δεν ακουγόταν από τους ανθρώπους, έβγαιναν με τάξη από τα φουγάρα των σπιτιών και έκαναν κατά τόπους προσυγκεντρώσεις... Στη συνέχεια η πορεία τους πέρναγε μέσα από γκρεμίλες και σπηλιές, ενώ βάδιζαν μόνο νύχτα. Τη μέρα ελούφαζαν και κοιμούνταν.

Κάποια χρονιά όμως τα πήρε ο ύπνος. Ο μπαρμπα-Θόδωρος φαίνεται ότι ήταν κουρασμένος και δεν μπόρεσε να ξυπνήσει στην ώρα του και να δώσει το σύνθημα. Ευτυχώς που ο κουμπάρος του ξύπνησε την τελευταία στιγμή, είδε την απόλυτη ησυχία, ανέβηκε στο φουγάρο του σπιτιού, που διανυκτέρευε με την οικογένειά του και έβαλε τις φωνές: «Ε! κουμπάρε Θόδωρε! Φόρτω να φορτώσουμε και να ξηφορτώσουμε, τι έφτασε ο Τουρλόπαπας με την Αγιαστήρα του και με την πλαστήρα του...».

Μετά έγινε χαμός. Πατείς με πατώ σε. Σύγχυση. Πανδαιμόνιο, με το που ακούστηκε από το πρώτο σπίτι η βροντερή φωνή του... Τουρλόπαπα «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε». Αναφέρθηκαν μάλιστα και τραυματίες καθώς και απώλειες περιουσιών. Πανικός, σας λέω. Σκουμάρια (κλάματα), βλαστήμιες, βρισιές... μέχρι που τα καρκατζελάκια χάθηκαν πέρα, μακριά μέσα στα ρέματα και στις χαράδρες!...

Μιχάλης Ι. Μιχαλακόπουλος
Σταυροδρόμι Γορτυνίας

2. Εκ νέου για την ιστορία της Πολιτικής Αεροπορίας

Κύριε διευθυντά

Σε πρόσφατη επιστολή μας περιγράφαμε τους αγώνες μιας 25ετίας για τη δημιουργία Μουσείου Πολιτικής Αεροπορίας στο Ελληνικό. Επ’ αυτού, καλούσαμε τον επώνυμο πολίτη αυτής της χώρας, Ανδρέα Δρυμιώτη, να στηρίξει αυτή την προσπάθεια, αυτό το όραμα.

Είναι γνωστό πως η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν διαθέτει Μουσείο Πολιτικής Αεροπορίας, παρά τη μεγάλη ιστορία που έχουμε καταγράψει ως χώρα στις εμπορικές αερομεταφορές για 90 χρόνια περίπου.

Ο κ. Δρυμιώτης, στην απάντησή του, σημειώνει πως «επί 17 χρόνια, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τα τρία ιστορικά αεροσκάφη». Του θυμίζουμε ότι ανελλιπώς εκδηλώνουμε το ενδιαφέρον μας και μάλιστα το 2003 τα συγκεκριμένα αεροσκάφη και άλλα αγοράστηκαν από το ΠΟΛΚΕΟΑ (Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων Πολιτικής Αεροπορίας) ως μη πλόιμα, με χρήματα των εργαζομένων και φίλων της εταιρείας.

Ως προς την πρόθεση που μας αποδίδει με πολιτικές προεκτάσεις, την απορρίπτουμε και την επιστρέφουμε διότι δεν μας αφορά και σημειώνουμε πως το αίτημά μας για τον χαρακτηρισμό των αεροσκαφών, αλλά και των κτιριακών εγκαταστάσεων, είναι διαδικασία πολλών ετών.

Πιο συγκεκριμένα, το αίτημά μας για τον χαρακτηρισμό κατατέθηκε τον Μάρτιο του 2016. Είναι προφανές λοιπόν πως τις συνεδριάσεις των επιστημονικών οργάνων τις καθορίζει το υπουργείο Πολιτισμού.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Καλώς χαρακτηρίστηκαν από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεότερων Μνημείων; Εμείς πιστεύουμε πως αυτή η ιστορική απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού, μαζί με άλλες πολλές, αφενός συμβάλλουν στη διάσωση της ιστορίας της Πολιτικής Αεροπορίας και αφετέρου αποτελούν σημαντικό παράγοντα στην προσέλκυση επισκεπτών.

Μας αδικείτε κ. Δρυμιώτη με την προσέγγισή σας, όταν υπονοείτε πως παρεμποδίσαμε την επένδυση, επικαλούμενος δασαρχεία κ.λπ. Η δική μας πρωτοβουλία επ’ ουδενί εμποδίζει την επένδυση του project του Ελληνικού.

Οσον αφορά το επιχείρημά σας ότι με παρόμοια αεροσκάφη «είναι γεμάτα τα νεκροταφεία αεροσκαφών»: Εμείς τα έχουμε, είναι εδώ και αύριο θα αποτελούν εκθέματα του Μουσείου Πολιτικής Αεροπορίας στο Ελληνικό και θα προσελκύουν χιλιάδες επισκέπτες. Τι ακριβώς προτείνετε;

Τα νεκροταφεία αεροσκαφών δεν διαθέτουν το αεροσκάφος του Αριστοτέλη Ωνάση. Εμείς το αγοράσαμε για να το σώσουμε.

Τέλος, θα επιθυμούσαμε μια άμεση επαφή μαζί σας, διότι στην προσπάθειά μας αυτή επιδιώκουμε να χτίζουμε συμμάχους και όχι αντιπαραθέσεις.

Για το ΠΟΛΚΕΟΑ

Βασίλης Τσατσαράαγκος
Πρόεδρος Δ.Σ.


Απάντηση

Η επιστολή μου δίνει τη δυνατότητα να θίξω και άλλα θέματα σχετικά με τα «διατηρητέα» in situ αεροσκάφη. Σύμφωνα με τα γραφόμενα του προέδρου, «ανελλιπώς εκδηλώνουμε το ενδιαφέρον μας και μάλιστα, το 2003, τα συγκεκριμένα αεροσκάφη και άλλα, αγοράστηκαν από το ΠΟΛΚΕΟΑ ως μη πλόιμα, με χρήματα των εργαζομένων και φίλων στην εταιρεία». Εδώ προκύπτουν σημαντικά ερωτήματα:

1) Τι έγιναν τα υπόλοιπα «άλλα» αεροπλάνα που αγοράστηκαν; Πού βρίσκονται; Δεν αρκούν αυτά για το Μουσείο; Μήπως περιλάμβαναν και του ιδίου τύπου Mount Parnassus, το οποίο πωλήθηκε το 2005 (από ποιον και πόσα) και μετατράπηκε σε κατοικία στις ΗΠΑ;

2) Αφού λοιπόν ήθελαν να προστατεύσουν τα σκάφη γιατί τα άφησαν να κανιβαλισθούν;

3) Τι απέγιναν όλες οι μηχανές οι οποίες έχουν αφαιρεθεί από τα τρία σκάφη;

4) Μήπως επωλήθησαν και από ποιον;

Εχει δίκαιο ο πρόεδρος όταν λέει ότι «μουσείο πολιτικής αεροπορίας χωρίς αεροπλάνα δεν γίνεται». Βεβαίως, αλλά αεροπλάνα χωρίς μηχανές με σκουριασμένα και διαλυμένα φτερά δεν είναι αεροπλάνα. Είναι κουφάρια, γι’ αυτό και εξακολουθώ να επιμένω ότι είναι όψιμο το ενδιαφέρον.

Η αναφορά στο «αεροσκάφος του Αριστοτέλη Ωνάση» είναι για λαϊκή κατανάλωση. Ενα από τα «διατηρητέα», το Boeing 747-200 «Olympic Eagle», αγοράστηκε μαζί με άλλα μεταχειρισμένα από τη Singapore Airlines το 1984, εννέα χρόνια μετά τον θάνατο του Ωνάση το 1975. Τι σχέση είχε η Ολυμπιακή του Ωνάση, η οποία κρατικοποιήθηκε το 1975, την οποίαν κατέστρεψαν οι εργαζόμενοι με τις αλλεπάλληλες απεργίες και ειδικότερα την απεργία των 35 ημερών (Δεκέμβριος 1977 - Ιανουάριος 1978), κατά τις ημέρες των εορτών, ώστε να πονάει περισσότερο. Επειδή δεν έχω μάθει να μασάω τα λόγια μου και γνωρίζω πολύ καλά πόσο μας στοίχισε και πόσο μας ταλαιπώρησε η λειτουργία της κρατικής Ολυμπιακής, θεωρώ ότι αρκετά πλήρωσαν οι φορολογούμενοι τους εργαζομένους της, οι οποίοι το 1981 ήταν μόλις 3.500 και το 1985 έγιναν 9.859, εκ των οποίων οι 900 ήταν στο εξωτερικό. Για να έχουν οι αναγνώστες ένα μέτρο σύγκρισης, η Aegean έχει σήμερα λιγότερους από 3.000 εργαζόμενους και εξυπηρέτησε 14 εκατομμύρια επιβάτες. Αρκετά μας κόστισε η Ολυμπιακή και ακόμα θα μας στοιχίζει για πολλά χρόνια λόγω των ιδιαίτερα υψηλών συντάξεων, τουλάχιστον ας γλιτώσουμε τα υπόλοιπα έξοδα από πολιτιστικές ανησυχίες με διαλυμένα αεροσκάφη.

Για να καταλήγουμε. Αμα τα βρούνε με τη Lamda Development, εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Αρκεί να μην υπάρξουν εμπόδια και καθυστέρηση στην έναρξη του έργου. Το Ελληνικό αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως Ελληνικού κράτους. Η 18χρονη καθυστέρηση με τις ιδεοληψίες των αριστερών και άλλων «δημοκρατικών» δυνάμεων, στέρησε από τον ελληνικό λαό πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ και δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Ανδρέας Δρυμιώτης Σύμβουλος Επιχειρήσεων

3. Εύγε κ. Θεοδωρόπουλε για τη «θολοκουλτούρα»

Κύριε διευθυντά

Στο εξαιρετικό άρθρο του κ. Τ. Θεοδωρόπουλου στην «Καθημερινή» της Κυριακής 22.12.2019 εντοπίζεται, απεικονίζεται και περιγράφεται επακριβώς η αιτία η οποία εν πολλοίς μας έχει οδηγήσει στις σημερινές αδιέξοδες καταστάσεις.

Η υπάρχουσα «θολοκουλτούρα» είναι εκείνη η οποία αποσυντονίζει, υπονομεύει και ναρκοθετεί κάθε προσπάθεια δημιουργίας σωστής παιδείας, η οποία θα συμβάλλει αποτελεσματικά για ένα μέλλον στέρεο και απαλλαγμένο από αποτυχίες, ιδεοληψίες και οικονομικές καταστροφές, που με μαθηματική ακρίβεια επανακάμπτουν κάθε τόσο. Δυστυχώς, παρανοήσαμε απολύτως την έννοια της εκπαίδευσης, η οποία είναι συνυφασμένη με το ρητό του Αριστοτέλη ότι τα αγαθά κόποις κτώνται. Χάριν της μικροκομματικής σκοπιμότητας για την πελατειακή ικανοποίηση των ψηφοφόρων, απλοποιήθηκαν ή καταργήθηκαν γραμματικοί και συντακτικοί όροι οι οποίοι όχι μόνο αποτελούν την ιστορία της γλώσσας μας, αλλά βοηθούν δραστικά και στη νοητική ανάπτυξη των νέων. Εξοστρακίσαμε την κλασική παιδεία η οποία, παγκοσμίως σχεδόν, αποτελεί τη βάση δημιουργίας ισορροπημένης και προοδευτικής ψυχοσύνθεσης και βάση εξέλιξης για όλες τις επιστήμες.

Αντ’ αυτών, εμφανίσθηκαν όλοι εκείνοι που ψαρεύουν σε θολά νερά, επιδερμικά εμφορούμενοι από ανθρωπιστικές αξίες και απροσδιόριστες ιδεολογίες και θεωρίες, που σε τίποτε άλλο δεν αποσκοπούν παρά στην προσωπική ανάδειξη και ευμάρεια. Δεν θα πρέπει λοιπόν να ξενίζουν τα γεγονότα στο Κουκάκι, όπου εμφανίζονται γνωστοί και καθιερωμένοι πολίτες του ακαδημαϊκού και πολιτιστικού χώρου, με αναμφισβήτητες ικανότητες και μόρφωση, οι οποίοι προσπαθούν με τα χιλιοειπωμένα κλισέ περί βίας και ελευθερίας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Για όλους αυτούς, ταπεινά θα προσέθετα στο άρθρο του κ. Τ. Θεοδωρόπουλου τη σοφή λαϊκή παροιμία: «Δεν μπορείς να έχεις και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα σωστή».

Χρήστος Λαμπρόπουλος
Πολιτικός Μηχανικός

4. Ψυχαναλύοντας την ενσυναίσθηση

Κύριε διευθυντά,

Η ενσυνείδηση είναι λέξη που δεν την ξέρει και γι’ αυτό την κοκκινίζει ο ορθογράφος του Η/Υ ενώ δέχεται αδιαμαρτύρητα τη λέξη ενσυνείδητος-η-ο που σχηματίζεται από τα ίδια ακριβώς «υλικά» και σημαίνει (Λεξικό κοινής νεοελληνικής του ΑΠΘ) αυτός, αυτή, αυτό που υπάρχει ή συμβαίνει στη συνείδηση (εννοείται, αυτού του ίδιου του «φορέα» ή «κτήτορα» της συνείδησης). 

Κοιτάξτε όμως πώς γίνεται η μεταφορά από τα εσώψυχα του Εγώ στα εσώψυχα του Εσύ ή του «Αλλου» με τη γλωσσοπλαστική επίδραση των εξ Εσπερίας φώτων. Οπως οι ροές αλλοδαπών μεταναστών/προσφύγων παίρνουν μορφή τσουνάμι που ξεθυμαίνει στις ελληνικές ακρογιαλιές, έτσι και η λέξη ενσυναίσθηση κατακλύζει τις στήλες μιας οιονεί επαγγελματικής φιλανθρωπίας, που δεν διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με το ευαγγελικό «μη γνώτω η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου». Πάνω από 400.000 αποτελέσματα μέτρησε σε 0,32 δευτερόλεπτα η «Google αναζήτηση» της σημασίας της. Και προκύπτει αφενός ως ψυχιατρικός όρος, αφετέρου ως συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου και η κατανόηση της συμπεριφοράς και των κινήτρων του. Αντί δηλαδή τα συνθετικά εν-συν-αίσθηση να λένε αυτό που λέει η εν συνθέσει σημασία τους, όπως συμβαίνει με το εν-συν-είδηση, όπου η «ενέργεια» στρέφεται προς τα μέσα, η «ενέργεια αυτή» παίρνει επιστημονικό διαβατήριο και μεταβαίνει ως «συναισθηματική ταύτιση» στα εσώψυχα της βιωματικής εμπειρίας του «Αλλου». 

Ο Μπαμπινιώτης (ο οποίος αγνοεί το λήμμα ενσυναίσθηση στο Λεξικό του, όπως και πλείστα άλλα έγκυρα λεξικά – μόνο το Λεξικό του ΑΠΘ έχει το λήμμα ενσυναίσθημα) στο λήμμα: αίσθημα σημειώνει ότι η αρχαία λέξη επανήλθε στη χρήση από τους λογίους του 18ου αιώνα με σημασίες που φανερώνουν και ξένη επίδραση (από γαλλικούς ή αγγλικούς επιστημονικούς όρους). Ισως όσοι πρώτοι, υπό αντίστοιχες επιδράσεις, εισήγαγαν με την καθιερωμένη πλέον σημασία τη λέξη ενσυναίσθηση θα έπρεπε προηγουμένως να λάβουν υπόψη τους το του Αντισθένους «Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις» για την εύρεση του ετύμου των λέξεων που χρησιμοποίησαν, δηλαδή της αληθούς σημασίας τους. Ουδείς βεβαίως αμφισβητεί τη σοφία τους, αλλά το πεδίο τους είναι η ιατρική, όχι η γλωσσοπλασία. Και επειδή η συναισθηματική ώσμωση ταιριάζει στους διδύμους, μήπως θα ήταν πιο καλά να αποδοθεί το φαινόμενο της «ενσυναίσθησης»(!) με κάποια άλλη λέξη που το πρώτο συνθετικό της θα ήταν το «δίδυμος»;

Γεράσιμος -Μιχαηλ Δώσσας
Θεσσαλονίκη

5. Η επιστροφή των Γλυπτών και 

η άποψη Σπ. Τρικούπη

Κύριε διευθυντά

Με ξένισε η ex cathedra θέση του «Φαληρέα» στις 24/11 σχετικά με τη στήριξη που θεωρητικά δίνει η Κίνα στην απόκτηση των μαρμάρων του Παρθενώνα – όπου γράφει: «Αντιθέτως, η βοήθεια της Κίνας ή οποιουδήποτε άλλου κράτους με ανάλογα θέματα ανοιχτά είναι ο βέβαιος τρόπος για να βλάψουμε την υπόθεσή μας». Η καθημερινή ανάγνωση της συγκεκριμένης στήλης δεν με έχει συνηθίσει σε παρόμοιες τοποθετήσεις. Προφανώς υπονοείται ότι η Κίνα έχει... έννομο συμφέρον, διότι και αυτή θέλει πίσω τα κλοπιμαία. Τι το μεμπτόν υπάρχει σε αυτό; Αντίθετα, θα μπορούσε να ισχύει το «η ισχύς εν τη ενώσει». Διότι, πέρα από τις διάφορες πολιτιστικές και ιδεολογικές φιοριτούρες, το θέμα είναι απλό: η επιστροφή κλοπιμαίων που αφαιρέθηκαν μάλιστα με βάναυσο και σαφώς απολίτιστο τρόπο. Oσο για τη σκέψη του Σπ. Τρικούπη ότι στο Βρετανικό Μουσείο τα αρχαία έβλεπε πολύς κόσμος, ας θυμηθούμε ότι το 1817 η Ελλάδα δεν υπήρχε και ο τόπος ήταν ερημωμένος – οπότε δικαιολογημένη η τότε αμφιθυμία του.

Αντώνης Κεφαλάς
Δημοσιογράφος - συγγραφέας
Ανοιξη

6. Το ερημονήσι, οι ροές και οι αντιδράσεις

Κύριε διευθυντά,

Η αναφανδόν άρνηση όλων των νησιών του Ανατ. Αιγαίου να δεχθούν την εγκατάσταση μόνιμων μεταναστευτικών δομών δεν εξέπληξε κανέναν – εκτός ίσως από ορισμένα δήθεν προοδευτικά κλιμάκια της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ακόμα και η αληθοφανής δικαιολογία του Αδ. Γεωργιάδη ότι «καλύτερα με μόνιμες δομές παρά χωρίς», δεν έπεισε και γρήγορα υποβαθμίστηκε από τα ΜΜΕ.

Oι ροές των μεταναστών είναι πλέον συνεχείς και ανεξέλεγκτες, κατευθυνόμενες από την Τουρκία με καταφανή σκοπό την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας και την εξουθένωση και φθορά των νησιωτικών πληθυσμών του Αιγαίου. Συνδυάζονται με καθημερινές προκλήσεις του τουρκικού ναυτικού και της αεροπορίας σε όλο το γεωγραφικό πλάτος του Αιγαίου, προφανώς με σκοπό την πρόκληση ατυχήματος. Το αίσθημα ασφαλείας και κοινωνικής ευμάρειας στα νησιά μας έχει καταρρακωθεί. Οι νησιωτικοί πληθυσμοί φθίνουν μήνα με τον μήνα: κανένας δεν θέλει να υποστεί το μαρτύριο της μεταναστευτικής Βαβέλ χωρίς την εξασφάλιση ότι κάποτε αισίως θα τελειώσει. Κανένας νησιώτης δεν σκέφτεται πλέον τη «δημοκρατική συνύπαρξη των λαών» – απαξάπαντες μονολογούν ή (αν δεν φοβούνται) διαμαρτύρονται για την καταστροφή του νησιού τους. Πολλοί μετοικούν στην Αθήνα, σε άλλες πόλεις της ενδοχώρας ή, αν μπορούν, στο εξωτερικό. Τα απομονωμένα χώρια ερημώνουν.

Μοναδικός τρόπος διαχείρισης του προβλήματος είναι η διεθνοποίηση μιας ερημονήσου του Αιγαίου υπό την αιγίδα της Ε.Ε. Ενα νησί με υποδομές για μεγάλο αριθμό μεταναστών, με υγειονομική και κοινωνική φροντίδα, με πλήρη γραφειοκρατία για ταυτοποίηση / έλεγχο / επαναπατρισμό / άσυλο ή άδεια παραμονής και αποφάσεις εντός εβδομάδων. Αυτό πρέπει να είναι το επόμενο, μεγάλο πανευρωπαϊκό έργο, βασισμένο στο ελληνικό Αιγαίο και οργανωμένο από την Ε.Ε. συλλογικά!

Η επιτυχία του είναι απολύτως και πλήρως εξασφαλισμένη, ιδιαίτερα αν διαφημιστεί ευρέως στις χώρες της Ασίας και της Αφρικής απ’ όπου προέρχονται οι μεταναστευτικές ροές και αν στηθούν δίοδοι επιστροφής με νομικές και πρακτικές διασφαλίσεις από τις Βρυξέλλες. Ποιος απελπισμένος Αφγανός ή Κογκολέζος ή Σομαλός θα διακινδύνευε αύτανδρα το βιος και τη ζωή του στα χέρια κακούργων διακινητών όταν γνωρίζει εκ των προτέρων ότι, σε όποια ακτή του Αιγαίου και αν προσγειωθεί, θα τον περιμένει η ίδια τελική, αναπόφευκτη, δικαιοπρακτική «πύλη εισόδου στην Ε.Ε.»;

Εδώ δεν υπάρχει χώρος για παλαιοκομματικές αντιδραστικές αερολογίες για δήθεν νέα Μακρόνησο(!) ούτε για παλινδρομήσεις μετεμφυλιακών ή χουντικών συνδρόμων για να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες. Πρόκειται για πρωτοβουλία της δημοκρατικής Ευρώπης πραγματοποιούμενη σε ελληνικό έδαφος, με νομικά και πολιτικά κατοχυρωμένες δράσεις, προσβάσιμη και ορατή σε ολόκληρο τον πλανήτη, και με σκοπό να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Επιπροσθέτως, και με ιδιαίτερη βαρύτητα, η πρόταση που με αδρό τρόπο διατυπώνεται εδώ αναγνωρίζει και οριοθετεί το Αιγαίο σαν ακραιφνώς ελληνικό θαλάσσιο χώρο υπό την εμπράγματη προστασία των χωρών της Ε.Ε. (και βεβαίως, αν χρειαστεί, των ενόπλων δυνάμεών τους, πάντοτε εντός των συνόρων της Ε.Ε.).

Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο! Η Ε.Ε. χρειάζεται μία task force ευρέος βεληνεκούς και το ελληνικό Κοινοβούλιο χρειάζεται να νομοθετήσει το πλαίσιο παραχωρήσεων και υποχρεώσεων που θα δεχθεί να επιβάλει σε συγκεκριμένη νησίδα της επικράτειας. Οι υποδομές μπορούν να είναι έτοιμες από διεθνείς εργολάβους σε λίγους μήνες. Το πολυπληθές, πολυεθνές υπαλληλικό προσωπικό ήδη εκπαιδεύεται για τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες και θα πρέπει να διευρυνθεί.

Μιχάλης Μόσχος
Χίος

7. Ο λίθος της Υβρεως και ο λίθος της Αναιδείας

Κύριε διευθυντά,

Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο του επιστολογράφου, ιατρού Ι.Κ. Γεωργίου (14/12/19), με τίτλο «Ο άθλιος Αλιρρόθιος και μια αρχαία δίκη», με την ορθή κατακλείδα: Ποσειδώνος δε εισάγοντος εν Αρείω Πάγω κρίνεται δικαζόντων των δώδεκα θεών Αρης και απολύεται (Απολλόδ. 14, 2), θα ήθελα συμπληρωματικά, να προσθέσω ορισμένα φιλολογικά στοιχεία.

Ο Αρειος Πάγος, πετρώδης λόφος έναντι της Ακροπόλεως, είναι συνδεδεμένος με τον δημόσιο και θρησκευτικό βίο του κλεινού άστεως και η «εξ Αρείου Πάγου Βουλή» προσέλαβε ιστορική σημασία, ως έδρα δικαστική (δικάζουσα τας φονίους δίκας) και πολιτική στη ζωή των αρχαίων Αθηναίων.

Στον Αρειο Πάγο τοποθετείται ο τάφος του Οιδίποδος, ως αμυντηρίου μέσου, μεταφερθείς αργότερα στον Ιππιο Κολωνό, και στον πολεμικό αυτό λόφο εξεφώνησε ο Απόστολος Παύλος τον περίφημο λόγο του, «Περί του αγνώστου θεού» (Πράξεις Αποστόλων, ΙΖ, 19).

Στη μυθική εποχή, στον Αρειο Πάγο δικάσθηκε ο Ορέστης, για τον φόνο της μητέρας του (μητραλοίας), καταδιωκόμενος απηνώς από τις Ερινύες, τιμωρούς θεότητες· αθωώθηκε, όμως, με την ψήφο της Παλλάδος Αθηνάς, στην οποία αφιέρωσε βωμό της Αρείας Αθηνάς, μετά την αθώωσή του. Τον μύθο του Ορέστη πραγματεύονται διαφορετικά οι τρεις τραγικοί: Σοφοκλής (Ηλέκτρα), Ευριπίδης (Ηλέκτρα, Ορέστης) και, κατ’ εξοχήν, ο Αισχύλος, στο τελειότερο δημιούργημά του, την Ορέστεια (Χοηφόροι, Ευμενίδες). Η τριλογία κλείνει με συμφιλίωση. Οι Ερινύες καταπραΰνονται (εξευμενίζονται) από την Αθηνά και γίνονται Ευμενίδες, δηλαδή ευνοϊκές στην πόλη, μεταβαλλόμενες σε αγαθοποιούς θεότητες.

Ο Παυσανίας αναφέρει στα Αττικά (28,6) ότι στον βράχο υπήρχαν δύο αλάξευτοι λίθοι (αργοί), όπου κάθονταν οι διάδικοι: ο κατηγορούμενος «επί του λίθου της Υβρεως (δηλ. του εγκλήματος) και ο κατήγορος «επί του λίθου της Αναιδείας (δηλ. της αδιαλλαξίας, ανεπιεικείας). Στην Ιφιγένεια την εν Ταύροις του Ευριπίδη ο Ορέστης αναφέρει ότι, όταν δικάσθηκε, αυτός κάθησε στη μια πέτρα, ως κατηγορούμενος, και στην άλλη, η πρεσβύτερη από τις Ερινύες, ως κατήγορος (στίχ. 961-963).

Τέλος, στη διαδικασία της δίκης υπήρχε και η καλουμένη ψήφος της Αθηνάς, επί ισοψηφίας, δηλαδή αθωωνόταν πάντοτε και, κατά κανόνα, ο κατηγορούμενος, ο οποίος ευχαριστούσε πανηγυρικά τους θεούς και θυσίαζε στις Σεμνές θεές (τις Ερινύες).

Αναστάσιος Αγγ. Στέφος, δ.φ.
Ειδικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων

8. Ο θεσμός του ΠτΔ και τα όρια του χιούμορ

Κύριε διευθυντά

Εμείς, οι αναγνώστες σου, απολαμβάνουμε πραγματικά την ευρηματικότητα και το λεπτό χιούμορ των εκλεκτών σκιτσογράφων συνεργατών σας.

Ομως παντού πρέπει να υπάρχει ένα όριο ή, κατά την κρατούσα ορολογία, μια κόκκινη γραμμή.

Στα φοιτητικά μας χρόνια μάθαμε ότι στη δημοκρατία πρωτεύουσα θέση κατέχει ο καθολικός σεβασμός των θεσμών. Εκεί λοιπόν νομίζω ότι έχουν ξεπεραστεί τα ανεκτά όρια.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο συνταγματικός νομοθέτης δεν προβλέπει εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας απευθείας από τον λαό για να μην «τον ανεβάσει στο μπαλκόνι» των προεκλογικών συγκεντρώσεων, προστατεύοντας έτσι τον θεσμό.

Πρόσφατες γελοιογραφίες των εκλεκτών, επαναλαμβάνω, συνεργατών σας θίγουν νομίζω καίρια το κύρος του πολιτειακού θεσμού. Θεωρώ ότι το «στραβάδια απολύομαι», ή κάπως έτσι, δεν είχε καμιά θέση σε εφημερίδα του κύρους της «Καθημερινής». Αυτό δε καθίσταται ακόμη πιο άκομψο όταν αναφέρεται σε έναν άψογο κατά πάντα παράγοντα, ο οποίος, όπως έχει αποδείξει κατά τη μέχρι τώρα θητεία του, δεν αντλεί, αλλά προσδίδει, κύρος στον θεσμό που με τόση επιτυχία διακονεί. Υπάρχει ένα θέμα κλονισμού του κύρους του θεσμού με τη συνεχιζόμενη (κακώς, κάκιστα, κατ’ εμέ) παραφιλολογία σχετικά με τον υποψήφιο που θα προταθεί από την κυβέρνηση. Ας μην το συντηρούμε και το επιδεινώνουμε με τέτοιες δημοσιεύσεις. Για το καλό όχι του ιδίου του προσώπου, γιατί δεν έχει ανάγκη από προστασία, αλλά για το καλό του θεσμού και κατ’ επέκταση της πατρίδος μας.

Κώστας Διαμ. Χαρτοφύυλης
Αντιναύαρχος Λ.Σ. (ε.α.), πολιτικός επιστήμων

9. Πασαλιμανιώτης, έξαλλος με το τραμ

Κύριε διευθυντά

Ως γέννημα-θρέμμα Πειραιώτης και Πασαλιμανιώτης, αδυνατώ να αντιληφθώ το μέγεθος της μωρίας ή της φαυλότητας αυτών που αποφάσισαν την επέκταση του τραμ προς Πειραιά.

Προκειμένου να περάσουν οι γραμμές του, μονοδρόμησαν τις λιγοστές κεντρικές αρτηρίες του Πειραιά και έτσι διπλής κατευθύνσεως δρόμοι, με τα θεσμοθετημένα και δυνατά πλέον διπλοπαρκαρίσματα, έχουν πλέον μόνο μία λωρίδα που κινείται και μόνιμο μποτιλιάρισμα.

Αυτό ήταν φυσικό, αφού κατήργησαν στην ουσία δύο λωρίδες για να περνάει κάθε μισή ώρα ένα τραμ στον χώρο όπου διοχετευόταν πριν η κίνηση χιλιάδων αυτοκινήτων στον ίδιο χρόνο.

Το ωραίο είναι ότι επί εθνάρχου είχαν ξηλωθεί οι γραμμές του υπάρχοντος τότε τραμ. Τώρα φαίνεται πως τα συμφέροντα είναι πολύ μεγάλα και... οραματίστηκαν πάλι τη χρησιμότητα του τραμ σ’ έναν τόσο στριμωγμένο Πειραιά.

Ερημη πατρίδα...

ΜΙΧ. ΛΙΩΣΗΣ

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/12/19