"...Το πρόβλημα προκύπτει επειδή στην ίδια χουντική κυβέρνηση, με τους ίδιους ναζί και υπό τον ίδιο Πινοτσέτ πρωταγωνιστούσαν τότε ο Ραγκούσης, η Ξενογιαννακοπούλου, η Βάρτζελη, η Τζάκρη, ο Μωραΐτης και πολλοί άλλοι που τώρα έχουν γίνει ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί όμως δεν έβγαλαν κιχ για όσα είπε ο Σκουρλέτης. Ισως σκιάχτηκαν. Ισως αναρωτήθηκαν πως αν ο Παπανδρέου είναι «τοξικός», τότε τα πρωτοπαλίκαρά του τι είναι; Ισως σκέφτηκαν «άσε τώρα που βρήκαμε επιτέλους μαγαζί, μη μας την πέσει ο Σκουρλέτης και γυρίσουμε στα αζήτητα!». Η σκέψη δεν είναι κουτή. Ούτε είναι άλλωστε τυχαίο πως οι περισσότεροι από εκείνους που είδαν το φως πάνω από τη φάτνη κι έγιναν ΣΥΡΙΖΑ ανήκαν στην προσφιλή κατηγορία των λεγόμενων «κηπουρών του Γιώργου»...."

"ΤΑ ΝΕΑ", 23/12/19

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ

Κάποτε τα πράγματα ήταν απλά. Οι καπιταλιστές ήταν χοντροί, κάπνιζαν πούρα και ρουφούσαν το αίμα του λαού, ενώ οι εργάτες διαδήλωναν στους δρόμους και ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας κρατώντας πορτρέτα του Λένιν. Η πάλη των τάξεων δεν κυριαρχούσε μόνο στη ζωή, αλλά και στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία. Ωσπου ήρθε ο Κώστας Μητρόπουλος και την έβαλε λεζάντα σε ένα σκίτσο όπου τσακώνονταν οι μαθητές της Β' και της Γ' Λυκείου.

Η αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα για τα πούρα Αβάνας - η Ελενα Σμιθ της Guardianτην είχε διακρίνει πολύ πριν από τις παρέες του στις θαλαμηγούς - στέρησε το κόμμα του από το πιο ασφαλές σύμβολο της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο. Αλλά η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ για τα πολιτικά πράγματα δεν άλλαξε και πολύ. Απόδειξη, οι εικόνες με τις φάτνες που ανέβασε στο Twitter ο Νίκος Παππάς. Από τη μια μεριά, όλος ο κόσμος ενωμένος κάτω από τη σκεπή του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, ο διχασμός που προκαλεί η ανάλγητη Νέα Δημοκρατία: οι λίγοι κάτω από τη φάτνη, που φωτίζεται όπως η… Βασιλίσσης Σοφίας, και οι πολλοί στην απέξω. Μα δεν θα ήταν πιο δηκτικό το σχόλιο αν οι τελευταίοι καταδιώκονταν κι από τις δυνάμεις του Χρυσοχοΐδη;

Η αλήθεια είναι πως ο πρώην υπουργός δεν χαρακτηριζόταν πάντα από τόση πολιτική αφέλεια. Υπήρξε μια εποχή που προσπάθησε ειλικρινά να εκπληρώσει το όνειρο της Μπέττυς Μπαζιάνα να πάρει το κόμμα της όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά και την εξουσία. Για να πετύχει αυτόν τον ευγενή σκοπό, ήξερε ότι έπρεπε να αλώσει τα μέσα ενημέρωσης. Αλλά προσέκρουσε σε δύο τοίχους. Στον τοίχο των δικαστών, που δεν του επέτρεψαν να κάνει το μεγάλο κόλπο με τις τηλεοπτικές άδειες. Και στον τοίχο των δημοσιογράφων, που έβαλαν τις αξίες της δημοκρατίας πάνω κι από τις βιοποριστικές τους ανάγκες.

Η ενασχόλησή του με το διάστημα τον οδήγησε σε έναν ακόμη εξευτελισμό, αυτή τη φορά από τον Σταμάτη Κριμιζή που δεν άντεξε τους συριζέους ούτε έναν μήνα. Ακολούθησε η οδυνηρή εκλογική ήττα. Από υπουργός - καναλάρχης, ο Παππάς έγινε ένας απλός τομεάρχης. Μαζί μ' αυτό, επέστρεψε και στο παλιό, καλό σχήμα της κακής Δεξιάς και της καλής Αριστεράς.

Και πάλι, θα μπορούσε να διασωθεί αν διέθετε ελάχιστο χιούμορ. Αλλά αυτό το έχει μαζέψει όλο ο Τσακαλώτος. Είπε λοιπόν να καλύψει το κενό ο Παύλος Χρηστίδης εκ μέρους του ΚΙΝΑΛ, με μια πράσινη φάτνη διπλάσια από τις προηγούμενες, που είχε και έλατο και Αγιο Βασίλη και ταράνδους και δώρα. Καλή η προσπάθεια. Μετά και την πρόσφατη ανάρτηση για την «παιδική χαρά της Φώφης», οι νέοι του ΚΙΝΑΛ δείχνουν να χαρακτηρίζονται από μια ενδιαφέρουσα χαλαρότητα. Το επόμενο στοίχημα είναι μια νότα αυτοσαρκασμού.

ΤΟΥ Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Ενα ασήμαντο περιστατικό αποκάλυψε μια μεγάλη αλήθεια. Σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή ο Σκουρλέτης χαρακτήρισε τον Γιώργο Παπανδρέου «τοξικό» και είπε ότι δεν θέλει κανένα νταραβέρι μαζί του.

Καμία αντίρρηση. Κάποιοι θα συμφωνούσαν μαζί του, κάποιοι άλλοι όχι. Ο Σκουρλέτης όμως αυτά έλεγε πάντα, αυτά μάλλον πίστευε, αυτά ενδεχομένως πιστεύει και τώρα.

Ο Γιώργος Πεταλωτής που διετέλεσε υφυπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου ανακάλεσε στη μνήμη μας μέσω Διαδικτύου ένα βίντεο του Ιουνίου 2011. Σε αυτό, ένας έξαλλος Σκουρλέτης παρομοίαζε τον Παπανδρέου με τον Πινοτσέτ, αποκαλούσε την κυβέρνησή του «χούντα» και χαρακτήριζε τον ίδιο τον Πεταλωτή, που ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος, «ναζί».

Τι δουλειά έχει με τέτοιους παλιανθρώπους ο Σκουρλέτης;

Το πρόβλημα προκύπτει επειδή στην ίδια χουντική κυβέρνηση, με τους ίδιους ναζί και υπό τον ίδιο Πινοτσέτ πρωταγωνιστούσαν τότε ο Ραγκούσης, η Ξενογιαννακοπούλου, η Βάρτζελη, η Τζάκρη, ο Μωραΐτης και πολλοί άλλοι που τώρα έχουν γίνει ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτοί όμως δεν έβγαλαν κιχ για όσα είπε ο Σκουρλέτης.

Ισως σκιάχτηκαν. Ισως αναρωτήθηκαν πως αν ο Παπανδρέου είναι «τοξικός», τότε τα πρωτοπαλίκαρά του τι είναι; Ισως σκέφτηκαν «άσε τώρα που βρήκαμε επιτέλους μαγαζί, μη μας την πέσει ο Σκουρλέτης και γυρίσουμε στα αζήτητα!».

Η σκέψη δεν είναι κουτή. Ούτε είναι άλλωστε τυχαίο πως οι περισσότεροι από εκείνους που είδαν το φως πάνω από τη φάτνη κι έγιναν ΣΥΡΙΖΑ ανήκαν στην προσφιλή κατηγορία των λεγόμενων «κηπουρών του Γιώργου».

Ο όρος δεν εννοούσε απαραιτήτως ότι ο Ραγκούσης ή η Μαριλίζα καλλιεργούσαν μπιγκόνιες στο Καστρί. Παρέπεμπε απλώς στην παλαιά σύγχυση μεταξύ αυλής και κυβέρνησης που επέτρεπε στον βασιλιά να διορίζει στην κυβέρνηση ακόμη και τον κηπουρό του.

Οι «κηπουροί του Γιώργου» δεν προέρχονταν από κάποια πολιτική δεξαμενή, ιεραρχία, πλαίσιο ή επετηρίδα. Δεν είχαν αναγνώριση, κύρος ή προσόντα. Μετείχαν στην εξουσία μόνο και μόνο επειδή ο Παπανδρέου είχε επιλέξει αυτούς κι όχι κάποιους άλλους για να μετέχουν.

Συνήθως με τραγικά αποτελέσματα.

Πράγμα που εξηγεί ίσως για ποιον λόγο ακόμη κι ο Λουδοβίκος ΙΔ' δεν έκανε ποτέ υπουργό τον κορυφαίο κηπουρό των Βερσαλλιών Αντρέ λε Νοτρ. Υποθέτω ότι σκέφτηκε πως υπουργούς βρίσκεις με το τσουβάλι, αλλά καλό κηπουρό πολύ δύσκολα.

Σε τελευταία ανάλυση το προσόν του καλού κηπουρού στην πολιτική είναι να λουφάρει στα δύσκολα, να καταριέται τους εχθρούς του ευεργέτη και να δοξάζει απλώς τον εκάστοτε ευεργέτη του.

Θεός ο Γιώργος; Θεός! Τοξικός ο Γιώργος; Τοξικός! Θεός ο Τσίπρας; Θεός!

Θεός κι ο Σκουρλέτης; Εντάξει, όχι υπερβολές. Ας πούμε ημίθεος.

....και από το "Φιλελεύθερο"

"Φιλελεύθερος", 23/12/19