"....Με άλλα λόγια, επρόκειτο είτε για αγιοποίηση ή για δαιμονοποίηση της μιας ή της άλλης πλευράς. Και να που ακούγεται ο κ. Ινδαρές να έχει τη νηφαλιότητα, μέσα σε όλο αυτό τον χαμό, να δηλώνει πως, ουσιαστικά, καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Να λέει το αυτονόητο, που έχουμε πολλοί ξεχάσει. Βρήκε το κουράγιο ο άνθρωπος αυτός, μέσα στον χαμό, να πει κάτι ουσιαστικό. Το να αρθρογραφείς λοιπόν και να σχολιάζεις ειρωνικά, προσβλητικά και απαξιωτικά μια οικογένεια προτού καν διασταυρώσεις στοιχειωδώς πληροφορίες και γεγονότα (βέβαια, ακόμη και αν διασταύρωσες στοιχεία, ποιος ο λόγος να είσαι προσβλητικός;), αυτό μπορεί να γαργαλάει το κοινό σου, σε εκθέτει όμως ανεπανόρθωτα...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/12/19

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του κ. Ινδαρέ. Οχι μόνο για τους προφανείς λόγους, δηλαδή για όλη αυτήν την άκρως δυσάρεστη κατάσταση που προέκυψε μέσα στο σπίτι του με τους αστυνομικούς και τα παιδιά του, αλλά και για έναν ακόμη λόγο: επειδή τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένεια αυτή έγιναν βορά σε παντός είδους σχολιογράφους, αρθρογράφους, ρεπόρτερ – με και χωρίς εισαγωγικά. Ομολογώ ευθαρσώς ότι δεν έχω καθαρή εικόνα από το τι ακριβώς συνέβη στο Κουκάκι. Προσπάθησα να έχω, αλλά δεν τα κατάφερα. Ισως να ευθύνομαι κι εγώ γι’ αυτό. Η αλήθεια όμως είναι ότι από τη στιγμή που συνέβη το θλιβερό περιστατικό, οι εκδοχές και οι ερμηνείες έχουν αλλάξει σχεδόν εκατό φορές, με αποκορύφωμα το ηχητικό ντοκουμέντο όπου ακούγεται ο κύριος Ινδαρές περίπου να συγκρίνει αστυνομικούς και αντιεξουσιαστές ως προς την άσκηση βίας. Δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση του και γι’ αυτήν τη δήλωση: μετά την αστυνομία, τώρα φαίνεται να γίνεται στόχος και από τον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Πολύ όμως πριν καθαρίσει ο κουρνιαχτός και έχουμε μια κάποια εικόνα τού τι περίπου μπορεί να συνέβη στο Κουκάκι, στα κοινωνικά δίκτυα και σε (υποτιθέμενα) ειδησεογραφικά σάιτ είχαμε έναν ορυμαγδό από μεγαλόστομες ή καταγγελτικές ή μελοδραματικές αποφάνσεις ως προς τα συμβάντα.

Με ασύλληπτες ταχύτητες έσπευσε πολύς κόσμος να αποφανθεί σαν να ήταν εκεί. Το εκπληκτικό είναι ότι ακόμη κι αν ήμασταν εκεί, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην είχαμε ούτε τότε ολοκληρωμένη εικόνα, ειδικά όταν μιλάμε για στιγμές μεγάλης έντασης, συναισθηματικής φόρτισης και, εντέλει, συμπλοκής και σύγκρουσης. Αλλά ας είναι.

Αυτό που προέκυπτε από τις «απόψεις» και τα αυτοσχέδια «ρεπορτάζ» ήταν δύο πράγματα, διαμετρικά αντίθετα μεταξύ τους: ή ότι ολόκληρη η οικογένεια είναι ένοχη, συμμετείχε σε καταλήψεις και άνομες πράξεις, ήθελε να κάνει χρησικτησία στο διπλανό κτίριο κτλ., συνεπώς ορθώς έπραξε η αστυνομία (ακόμα και αν είναι έτσι, δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι η εισβολή σε ιδιωτικό χώρο από τα όργανα της τάξης νομιμοποιείται), ή ότι η αστυνομία ενήργησε περίπου όπως τα Ες Ες, ότι υπάρχει γραμμή, σχέδιο από την κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο για πάταξη της ανομίας με όποιο μέσο, ακόμα και με τη βία.

Με άλλα λόγια, επρόκειτο είτε για αγιοποίηση ή για δαιμονοποίηση της μιας ή της άλλης πλευράς. Και να που ακούγεται ο κ. Ινδαρές να έχει τη νηφαλιότητα, μέσα σε όλο αυτό τον χαμό, να δηλώνει πως, ουσιαστικά, καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Να λέει το αυτονόητο, που έχουμε πολλοί ξεχάσει. Βρήκε το κουράγιο ο άνθρωπος αυτός, μέσα στον χαμό, να πει κάτι ουσιαστικό.

Το να αρθρογραφείς λοιπόν και να σχολιάζεις ειρωνικά, προσβλητικά και απαξιωτικά μια οικογένεια προτού καν διασταυρώσεις στοιχειωδώς πληροφορίες και γεγονότα (βέβαια, ακόμη και αν διασταύρωσες στοιχεία, ποιος ο λόγος να είσαι προσβλητικός;), αυτό μπορεί να γαργαλάει το κοινό σου, σε εκθέτει όμως ανεπανόρθωτα.