"...Προφανώς, ο Μητσοτάκης στενοχώρησε τους πολεμοκάπηλους, όσους βλέπουν τον πατριωτισμό μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά των φθαρμένων στιχουργημάτων των σχολικών τελετών. Ωστόσο, η πίστη του στην προσφυγή στη Χάγη, σε περίπτωση που δεν υπάρξει άλλος τρόπος συνεννόησης με τη γείτονα, δεν προκύπτει μόνο από την επιθυμία του. Είναι ρεαλιστικός στόχος, κι υπάρχει η δυνατότητα συνεννόησης με τους γείτονες, όπως φάνηκε από τη συνέντευξη του τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου μία βδομάδα πριν, επίσης στο «Βήμα». Στενοχώρησε ο Πρωθυπουργός κι όσους επιμένουν να επικρίνουν την κυβέρνηση που δεν ανέχεται φαινόμενα ανομίας. Η κατηγορηματική αναφορά του στο κράτος, που έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, τελειώνει όλες τις μυξοκακόμοιρες ανοησίες που επιδιώκουν να βάλουν στο ίδιο σακί την Αστυνομία και τους μπάχαλους. Το κράτος υπηρετεί τους πολίτες - και υπάρχουν οι δικλίδες για τον έλεγχο της κατάχρησης εξουσίας από τα όργανά του. Ως εκεί...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ". 30/12/19

Ποιούς δυσαρέστησε ο Κυριάκος

Το πιο ωραίο πράγμα που συνέβη με τη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Δήμητρα Κρουστάλλη για «Tο Βήμα» ήταν η οργισμένη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ως φαίνεται η αξιωματική αντιπολίτευση έχει βαλθεί να μας πείσει ότι είναι εξαιρετικά παραγωγική στην κωμωδία. Αποκάλεσε, λοιπόν, «αλαζονικό και σνομπ» τον Πρωθυπουργό, επειδή δεν είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα φοβερό κόμμα που οσονούπω θα τον εκτοπίσει από την κυβέρνηση, αλλά παρουσίασε τις μόνιμες παθογένειές του, που συναιρούνται στην πρωθυπουργική διαπίστωση ότι «η χώρα χρειάζεται μια σοβαρή και μετρημένη αντιπολίτευση». Δεν αρέσει στον Αλέξη Τσίπρα να ακούει την αλήθεια; Μπορεί. Αλλά δεν έμαθε το περασμένο καλοκαίρι, όταν όλα τον έφερναν σε αποδρομή ενώ εκείνος κατήγγελλε τα συμφέροντα και τα ΜΜΕ, πιστεύοντας ότι όντως αντέχει κομματικά; Πόσες φορές θέλει να πάθει για να μάθει;

Εν πάση περιπτώσει, δεν έχουν και κάποια ιδιαίτερη σημασία τα άγχη και οι γκρίνιες της αντιπολίτευσης. Σημασία έχουν αυτά που σημείωσε ο Πρωθυπουργός στη συνέντευξή του - η οποία ήταν αποστομωτική σε πολλά. Θα επιμείνω σε δύο σημεία: στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στο μείγμα που ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα συμπαθούντα κοινωνικά αντανακλαστικά που παπαγαλίζουν τα ποιήματα της μεταπολιτευτικής κοινοτοπίας, αποκαλεί «νόμο και τάξη».

Στα ελληνοτουρκικά, ο Πρωθυπουργός είναι σαφής. Δεν μιλάει σαν εθνικόφρων ιεροκήρυκας, αλλά ως σύγχρονος πολιτικός, κυρίαρχος του παιχνιδιού, που χειρίζεται ένα δύσκολο θέμα διεθνών σχέσεων. Τι λέει; Οτι πρόκειται για μια δύσκολη σχέση δύο γειτόνων, που αν επρόκειτο να καταλήξει σε θερμό επεισόδιο ζημιωμένες θα ήταν και οι δύο. Ψέματα; Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εξαιρώντας την παράμετρο ανθρώπινες ζωές, φανταστείτε μόνο τη ζημιά που θα γινόταν στην οικονομία, με τη διάλυση του πιο σημαντικού τομέα της οικονομίας, του τουρισμού. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν νουνεχείς άνθρωποι στην Ελλάδα, αλλά και στην Τουρκία, που θα επιθυμούσαν οι πολιτικές ηγεσίες τους να βάλουν τις χώρες τους στον ντορβά, υποθηκεύοντας τη σημερινή ευημερία τους, που δεν τους την έδωσαν τα υποθαλάσσια ευρήματα, αλλά η γη και η θάλασσα, η εργασία τους, η καινοτομία, οι στρατηγικές επιλογές και οι συμμαχίες τους.

Προφανώς, ο Μητσοτάκης στενοχώρησε τους πολεμοκάπηλους, όσους βλέπουν τον πατριωτισμό μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά των φθαρμένων στιχουργημάτων των σχολικών τελετών. Ωστόσο, η πίστη του στην προσφυγή στη Χάγη, σε περίπτωση που δεν υπάρξει άλλος τρόπος συνεννόησης με τη γείτονα, δεν προκύπτει μόνο από την επιθυμία του. Είναι ρεαλιστικός στόχος, κι υπάρχει η δυνατότητα συνεννόησης με τους γείτονες, όπως φάνηκε από τη συνέντευξη του τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου μία βδομάδα πριν, επίσης στο «Βήμα».

Στενοχώρησε ο Πρωθυπουργός κι όσους επιμένουν να επικρίνουν την κυβέρνηση που δεν ανέχεται φαινόμενα ανομίας. Η κατηγορηματική αναφορά του στο κράτος, που έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, τελειώνει όλες τις μυξοκακόμοιρες ανοησίες που επιδιώκουν να βάλουν στο ίδιο σακί την Αστυνομία και τους μπάχαλους. Το κράτος υπηρετεί τους πολίτες - και υπάρχουν οι δικλίδες για τον έλεγχο της κατάχρησης εξουσίας από τα όργανά του. Ως εκεί.

Και το καλύτερο: οι πλειοψηφίες ίσως να μην έχουν ακούσει τον Μαξ Βέμπερ, μέσω του οποίου ο Πρωθυπουργός τεκμηρίωσε τη θέση του. Αλλά σίγουρα κουράστηκαν να ακούν και να βλέπουν κοινωνικά στρώματα σε ομηρεία από διάφορους ψευτοεπαναστάτες εκ του ασφαλούς. Στο εξής, όσοι πουλάνε δήθεν αντισυστημική, ουσιαστικά αντικοινωνική βία, θα λαμβάνουν τον λογαριασμό.

Το δικαίωμα στην έκτρωση είναι βασικό δικαίωμα των κοινωνιών μας - απαίτηση της κουλτούρας της χειραφέτησης, του φεμινισμού και του ριζοσπαστισμού των δεκαετιών του 1960 και του 1970. Και η χειραφέτηση είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να το αφήσουμε στα νύχια των αστοιχείωτων και των φανατικών. Δεν παραδίδουμε τον έλεγχο της ζωής μας σε κανέναν φανατισμό.

Σιγά την επανάσταση

Η «βλάσφημη αφίσα» του Ναυπλίου, με τον μακιγιαρισμένο Χριστό βαμμένο, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Η βεβήλωση κάθε αυθεντίας που επιβάλλεται, και της θρησκευτικής, είναι σύμφυτη με το ανθρώπινο πνεύμα - οι πρώτες μάλιστα δεκαετίες του εικοστού αιώνα, διά του νταντά και του υπερρεαλισμού, αναλώθηκαν ακριβώς στη συμφιλίωση των κοινωνιών με βέβηλες ιδέες. Ο Μπρετόν, ο Απολινέρ, ο Τριστάν Τζαρά, ο Μπουνιουέλ διεκδίκησαν, σε πολύ πιο άγριες συνθήκες, κάτι που έχει όνομα: χειραφέτηση. Οση κερδήθηκε, κερδήθηκε πολύ αργότερα. Και όχι για πάντα.

«Ας τολμούσατε να τα βάλετε με το Ισλάμ» παρατήρησε κάποιος στους εμπνευστές της αφίσας. Δεν έχει άδικο. Ο συγγραφέας Σάλμαν Ρούσντι ζει κρυπτόμενος, για να μην εφαρμοστεί φετφάς εναντίον του επειδή δημοσίευσε τους «Βλάσφημους στίχους». Οι γελοιογράφοι του «Charlie Hebdo», αντίθετα, το 2015, δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τα δολοφονικά Καλάσνικοφ των τρελών του Θεού.

Ευτυχώς, ο επίσκοπος Αργολίδος Νεκτάριος δεν έβγαλε φετφά, αλλά απλώς έκανε μια ψύχραιμη ανακοίνωση. «Προτιμώ τη σιωπή του Χριστού», είπε, «μια σιωπή ισχυρότερη απ' όλες τις φωνές και βροντές». Αντιπροτείνοντας τον σκεπτικισμό και την πνευματικότητα, επικαλούμενος τον Θεό της ευσπλαγχνίας, στέλνει ένα μήνυμα καταλλαγής και περίσκεψης. Η βλασφημία δεν είναι πάντα τόσο επαναστατική, όσο φαντάζει. Συνήθως, είναι έκφραση ανοησίας. Και η χειραφέτηση δεν κερδίζεται διά της ανοησίας.