"...Στα βάθη κάθε ψυχής υπάρχει μια πρόγευση αιωνιότητας, ο σπόρος μιας νοσταλγίας παραδείσου. Η θρησκευτική εορτή είναι η αποτύπωση μέσα στον χρόνο τον άχρονο. Και είναι πνευματικά απαραίτητη για όσους έχουν βιώσει το ρήγμα μεταξύ καταδίκης στον χρόνο και απελευθέρωσης στην αιωνιότητα. Αξιο παρατηρήσεως είναι ότι ποτέ κανείς δεν εορτάζει μόνος. Και αυτή η κοινότητα ψυχών, που συν-εορτάζει, αποκαλύπτει την αλήθεια του καθενός από μας, μια αλήθεια που ευδοκιμεί μόνο στην ψυχή του άλλου και που ισοδυναμεί με εσχατολογική αποκάλυψη. Ο σύγχρονος δυτικοποιημένος άνθρωπος, που έχασε τη μεταφυσική διάσταση της εορτής, έχασε και την αληθινή διάσταση της υπάρξεώς του. Βυθισμένος στην ευημερία και στη φλύαρη βουή της κοινωνίας, ξεχνάει ότι τη μοίρα του τη συνθέτουν ο πόνος, η οδύνη, ο θάνατος και ότι απειλείται από αφανισμό. Οι εορταστικές πόλεις των ημερών μας είναι σωρευμένη απελπισία χαμένων παραδείσων, που πάψαμε να τους αναζητούμε μέσα μας. Ο Χρήστος Μαλεβίτσης προφητεύει ότι το τέλος της ιστορίας είναι ορατό. Η κοινωνία και η θρησκεία δεν έχουν πλέον την ευχέρεια να τελούν στην αναπαυτική νάρκη τους. Η μόνη επανάσταση είναι η επανάσταση του πνεύματος, αυτή που δεν ακυρώνει μια κοινωνική τάξη, αλλά σύμπασα την τάξη του κόσμου τούτου. Και που αποκαλύπτει την άλλη δυνατότητα της υπάρξεως...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (φύλλα 25/12/19 και 24/12/19)

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 25/12/19

1. «Τον τίτλο Εθνάρχης τον έδωσε ο λαός»

Κύριε διευθυντά,

Κατά τη διάρκεια παρουσίασης του τελευταίου βιβλίου του κ. Μίμη Ανδρουλάκη, που επικεντρώνεται σε μια πτυχή του «Κινήματος του Ναυτικού» (1973), αυτήν της προδοσίας του, παρουσίασα ιστορικά γεγονότα της εποχής για τα οποία είχα ιδία και άμεση αντίληψη. Αναφερόμενος εις τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον αποκάλεσα Εθνάρχη. Tμήμα του πράγματι ετερόκλητου ακροατηρίου αμφισβήτησε τη βασιμότητα του χαρακτηρισμού.

Λοιπόν, επειδή οι αντιμαχόμενοι τον Κων. Καραμανλή και το έργο του, που είτε από άγνοια των γεγονότων είτε από εμπάθεια (πιο πιθανόν κατ’ εμέ) αμφισβητούν τον χαρακτηρισμό αυτό, μάλιστα μερικοί εξ αυτών τον βάζουν σε εισαγωγικά, καλόν είναι να γνωρίζουν ότι τον τίτλο αυτό έδωσαν στον Κων. Καραμανλή τα εκατομμύρια των Ελλήνων που με τη μυριόστομη ιαχή «Ερχεται» τον έθεσαν επικεφαλής του έθνους.

Και ο Κων. Καραμανλής δεν διέψευσε τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους.

ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 

Δικηγόρος

2.  Μνημονεύοντας Χρήστο Μαλεβίτση

Κύριε διευθυντά,

Ο άνθρωπος καθιέρωσε την εορτή από τότε που αιφνίδια και αναίτια ένιωσε να τον χωρίζει ένα ρήγμα ανάμεσα σε αυτό που είναι και σε αυτό που νοσταλγεί να είναι. Στην πιο βαθιά αρχαιότητα, στις πιο απόμακρες περιοχές της γης, συναντάμε τον άνθρωπο εορτάζοντα. Και όσο πιο πίσω πάμε στον χρόνο, τόσο πιο θαυμαστές, συγκινητικές και πολυήμερες ήταν οι γιορτές.

Γράφει ο Χρήστος Μαλεβίτσης («Η Ζωή και το Πνεύμα», 1997): «Τη μεταφυσική του δίψα ο άνθρωπος έσβηνε με την εορτή. Οχι θεωρητικά αλλά πρακτικά. Η εορτή είναι το γεγονός της συνυπάρξεως με τη θεότητα. Η οποία συμβαίνει κατά τον Μεγάλο Χρόνο, τον ιερό, σε αντίθεση προς το βέβηλο. Και στον Μεγάλο Τόπο, τον ιερό, σε αντιδιαστολή προς το βέβηλο. Οσο μειώνεται η ένταση μεταξύ βέβηλου και ιερού, τόσο μειώνεται και η ένταση της εορτής – καταλήγει στην ανία των διακοπών».

Θα πρέπει όμως να διακρίνουμε, γράφει ο Χρ. Μαλεβίτσης, τη διασκέδαση από τη θρησκευτική εορτή. Η πρώτη ανάγεται στη λύση ψυχολογικών εντάσεων, η δεύτερη στη λύση πνευματικών εντάσεων. Η διασκέδαση είναι για να ξεχάσεις, η θρησκευτική εορτή είναι για να θυμηθείς. Γι’ αυτό η διασκέδαση επικεντρώνεται στον πόνο, ενώ η εορτή στη χαρά.

Στα βάθη κάθε ψυχής υπάρχει μια πρόγευση αιωνιότητας, ο σπόρος μιας νοσταλγίας παραδείσου. Η θρησκευτική εορτή είναι η αποτύπωση μέσα στον χρόνο τον άχρονο. Και είναι πνευματικά απαραίτητη για όσους έχουν βιώσει το ρήγμα μεταξύ καταδίκης στον χρόνο και απελευθέρωσης στην αιωνιότητα.

Αξιο παρατηρήσεως είναι ότι ποτέ κανείς δεν εορτάζει μόνος. Και αυτή η κοινότητα ψυχών, που συν-εορτάζει, αποκαλύπτει την αλήθεια του καθενός από μας, μια αλήθεια που ευδοκιμεί μόνο στην ψυχή του άλλου και που ισοδυναμεί με εσχατολογική αποκάλυψη.

Ο σύγχρονος δυτικοποιημένος άνθρωπος, που έχασε τη μεταφυσική διάσταση της εορτής, έχασε και την αληθινή διάσταση της υπάρξεώς του. Βυθισμένος στην ευημερία και στη φλύαρη βουή της κοινωνίας, ξεχνάει ότι τη μοίρα του τη συνθέτουν ο πόνος, η οδύνη, ο θάνατος και ότι απειλείται από αφανισμό. Οι εορταστικές πόλεις των ημερών μας είναι σωρευμένη απελπισία χαμένων παραδείσων, που πάψαμε να τους αναζητούμε μέσα μας.

Ο Χρήστος Μαλεβίτσης προφητεύει ότι το τέλος της ιστορίας είναι ορατό. Η κοινωνία και η θρησκεία δεν έχουν πλέον την ευχέρεια να τελούν στην αναπαυτική νάρκη τους. Η μόνη επανάσταση είναι η επανάσταση του πνεύματος, αυτή που δεν ακυρώνει μια κοινωνική τάξη, αλλά σύμπασα την τάξη του κόσμου τούτου. Και που αποκαλύπτει την άλλη δυνατότητα της υπάρξεως.

Τις μέρες αυτές, που γιορτάζεται η έλευση του πνεύματος για τον φωτισμό των ψυχών και τη διάσωσή τους από τον απειλητικό κλοιό της φθοράς, γεννιέται η ευκαιρία για να βρει ο άνθρωπος τον «πρώτο του εαυτό», τον αρχέγονο. Πρόκειται για αλλαγές που δεν καταγράφονται στην ιστορία, αλλά συμβαίνουν μόνο στις ανθρώπινες ψυχές. Οπου διά της ρήξεως επέρχεται η φανέρωση του πνεύματος.

Δέσποινα Παπαγγέλη-Βουλιούρη

Εκπαιδευτικός – Πρόεδρος Συνδέσμου Φίλων Χρ. Μαλεβίτση

3. Τότε που ο Ωνάσης ήταν στην αφετηρία

Κύριε διευθυντά

Στην «Κ» της 22/12/19 δημοσιεύθηκε ανακοίνωση του Ιδρύματος Ωνάση για τη χορήγηση των υποτροφιών του το 2020, συνοδευόμενη από φωτογραφία του Ωνάση σε ηλικία 26 ετών, με τη λεζάντα «Ο Αριστοτέλης Ωνάσης στην Αργεντινή στο ξεκίνημα της πορείας του».

Στην ηλικία αυτή των 26 ετών, ο Ωνάσης έγινε εφοπλιστής, όπως λεπτομερώς αναφέρεται στην εμπεριστατωμένη βιογραφία του με τίτλο «Aristotle Onassis» (έκδοση Lippincott Co., Nέα Yόρκη, 1977), γραμμένη από 4 διακεκριμένους δημοσιογράφους της αγγλικής εφημερίδας Sunday Times (τους N. Fraser, P. Jacobson, M. Ottaway, L. Chester).

Ο Ωνάσης είχε φθάσει μετανάστης στο λιμάνι του Μπουένος Αϊρες της Αργεντινής τον Aύγουστο του 1923, σε ηλικία 17 ετών, κρατούσε μια σχισμένη βαλίτσα στο χέρι και ήταν απένταρος, όπως και πάλι αναφέρεται στην παραπάνω βιογραφία του.

Για να ζήσει, αναγκάστηκε να πλένει πιάτα σε εστιατόρια και να κουβαλάει τούβλα στις οικοδομές. Γρήγορα όμως επεδίωξε συνεργασία με τον πατέρα του (που ήταν στην Ελλάδα) για να πουλάει ελληνικά καπνά στην Aργεντινή.

Ο πατέρας του τού έστειλε μερικά δείγματα καπνών εξαιρετικής ποιότητος. Mε τα δείγματα στο χέρι, ο Ωνάσης άρχισε να επισκέπτεται τις καπνοβιομηχανίες της Aργεντινής για να τους πουλήσει τα καπνά.

Γρήγορα κατάφερε να πάρει την πρώτη του παραγγελία: 10.000 δολάρια. Kαθώς η ποιότητα των καπνών ήταν εξαιρετική, ακολούθησε σε λίγο και δεύτερη παραγγελία: 50.000 δολάρια. Πολύ σύντομα οι παραγγελίες άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη ακατάπαυστα. Mέχρι τον Mάιο του 1925 είχε αποταμιεύσει στην τράπεζα –αυτός ο πρώην απένταρος– 25.000 δολάρια.

Γεώργιος Κουλούκης

Συνταξιούχος δικηγόρος

Αθήνα

4. Χαμένοι σε μια θάλασσα αρκτικόλεξων

Κύριε διευθυντά

Στα καταστήματα των τραπεζών όλης της χώρας, αλλά και σε άλλα νευραλγικά σημεία, έχουν τοποθετηθεί, προ πολλού, για την εξυπηρέτηση των πελατών στην ανάληψη χρημάτων, αυτόματα ταμειακά μηχανήματα, τα οποία, τον τελευταίο καιρό, αποτελούν στόχους καταστροφικών ενεργειών και κλοπών. Στα μηχανήματα αυτά αναγράφονται τα αρχικά γράμματα των λέξεων ΑΤΜ, που εντάσσονται στην κατηγορία των αρκτικόλεξων, δηλαδή συντομογραφιών / βραχυγραφιών, για εξοικονόμηση χώρου και χρόνου, φαινόμενο που βρίσκεται διεθνώς σε έξαρση, αλλά παρατηρείται ευρέως και στην Ελλάδα, με την επέκταση της γραφειοκρατίας, του πολιτικοσυνδικαλιστικού λόγου, της γλώσσας των μέσων ενημέρωσης και των νέων σχηματισμών της οικονομοπολιτικής συνεργασίας και γλωσσικής επικοινωνίας με τις χώρες της Ενωμένης Ευρώπης (βλ. Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας Γ. Μπαμπινιώτη).

Τα αρκτικόλεξα –άλλως ακρωνύμια– στην ελληνική γλώσσα υπερβαίνουν τα 800 και συνεχώς αυξάνονται ανησυχητικά, ακατάληπτα ενίοτε, στο ευρύτερο κοινό (π.χ. ΚΠΙΣΝ = Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος).

Στο πλαίσιο αυτό ανήκουν και τα ΑΤΜ, τα οποία, όλως περιέργως, οι εκφωνητές των ΜΜΕ προφέρουν με την αγγλική προφορά (έι-τι-εμ, sic!) εκλαμβάνοντάς τα ως ξενόγλωσσα αρχικά. Ενα άλλο δείγμα της διείσδυσης της αγγλικής γλώσσας στην καθημερινότητα, η οποία ολονέν υποκαθιστά την αντίστοιχη ελληνική.

Αναστσιος Αγγ. Στεφος, δ.φ.

Ειδικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων

5. Οι απειλές τους, η ιστορία μας

Κύριε διευθυντά,

Οι Τούρκοι σχεδόν καθημερινά επαίρονται ότι μας νίκησαν το 1922 στη Μικρά Ασία και μας πέταξαν στη θάλασσα. Αποσιωπούν όμως ότι δεν μας νίκησαν και στη θάλασσα και ότι δεν τόλμησαν να επιχειρήσουν να διαβούν τα στενά χαντάκια (πορθμούς) για να καταλάβουν τη Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο και όχι μόνον. Ο ελληνικός στόλος έπειτα από δύο νικηφόρες ναυμαχίες του, της Ελλης στις 3 Δεκεμβρίου 1912 και της Λήμνου στις 5 Ιανουαρίου 1913, παρέμεινε κυρίαρχος όλου του Αιγαίου και η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923 επικύρωσε όλο το Αιγαίο στην Ελλάδα. Εξαιρέθηκαν μόνον η Ιμβρος και η Τένεδος που εκχωρήθηκαν στην Τουρκία και τα Δωδεκάνησα τα οποία κατείχε η Ιταλία από το 1911 με συνθήκη και είχε συμφωνήσει το 1921 με τον Κεμάλ να τα κρατήσει με αντάλλαγμα να αποχωρήσει ο ιταλικός στρατός από τη νοτιοδυτική Μικρά Ασία την οποία κατείχε.

Δημοσθένης Ιωαννίδης

Αντιπλοίαρχος ΠΝ ε.α.

Νέα Μάκρη

6. Τα συνοδευτικά μιας Πασταφλώρας

Κύριε διευθυντά,

Θα ήθελα να εκφράσω μια έντονη διαμαρτυρία και δυσαρέσκεια για την αρθρογραφία που παραθέτει, αρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια, στη στήλη του «Διαγωνίως», ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος.

Αναφέρομαι όμως ιδιαίτερα στη στήλη της 19/12/19, με τον ευρηματικό και ενδιαφέροντα τίτλο «Μια “Πασταφλώρα” στο Κουκάκι», για τα όσα συνέβησαν κατά την επιχείρηση εκκένωσης του κατειλημμένου κτιρίου στην οδό Ματρόζου από την Ελληνική Αστυνομία, και στην οικογένεια Δ. Ινδαρέ, που κατοικεί στην όμορη οικία.

Θέλω να παρατηρήσω ότι ο κ. Τ. Θεοδωρόπουλος αναφέρεται σε κατηγορίες ή και φήμες σχετικά με τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της επιχείρησης της Ελληνικής Αστυνομίας, σαν αυτά να είναι γνωστά και αποδεδειγμένα γεγονότα, ενώ δεν έχει γίνει ακόμη οποιαδήποτε νομική διαδικασία, κατά την οποία να αποδεικνύονται και να επικυρώνονται όλα όσα ευφάνταστα αναπτύσονται.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση ο κ. Θεοδωρόπουλος, σημειώνοντας βέβαια, με ειρωνική διάθεση, «υποθέσεις κάνω», ίσως και για μια δική του μελλοντική διασφάλιση, όντας γλαφυρός και παιγνιώδης, γράφει ένα ευκολοανάγνωστο και «πιασάρικο» κείμενο, γεμάτο από δικές του ιδεοληψίες και παραστάσεις, ίσως από τη δική του νεότητα, με τις όποιες διαψεύσεις και απογοητεύσεις αυτή του κατέλιπε, σκιαγραφώντας μια οικογένεια που ουδόλως γνωρίζει, τον ρόλο των γονιών στο μεγάλωμα των παιδιών τους, τα παιδιά τα ίδια, και πάει λέγοντας.

Πώς σερβίρει στο αναγνωστικό του κοινό ιστορίες που δεν γνωρίζει, σαν αποδεδειγμένες, χωρίς να έχει αποφανθεί η Δικαιοσύνη; Είναι τόση η ανάγκη του να ικανοποιήσει –ποιον άραγε;– με τα γραφόμενα του;

Και τόση, ιδεολογική ίσως, φόρτιση, πικρόχολη, σε μια εφημερίδα που θέλει να κρατά μια αντικειμενικότητα στα πράγματα; Κακιασμένο χιούμορ, κακό γούστο.

Μέχρι πού άραγε φτάνει αυτή η ποιητική άδεια; Είναι τόσο μεγάλη ανάγκη να γεμίσει καθημερινά αυτή η στήλη, ώστε να παρεκτρέπεται, να φλυαρεί και να παραμυθιάζει σ’ αυτόν τον βαθμό ο συντάκτης της; Εάν ναι, θα πρέπει να υπάρχει ένας άλλος τίτλος στη στήλη του, ώστε να είναι σαφές ότι τα γραφόμενά του δεν είναι να τα παίρνει κανείς στα σοβαρά, πρόκειται μάλλον για ένα, ιδιαίτερο μεν, αλλά χιούμορ δε, όσο κακόγουστο και αν είναι αυτό.

Μια τέτοια γραφή, όπως αυτή της 19/12/2019, έστω και αν αποτελεί γνώμη και μόνο του συντάξαντος, σαφώς παραβιάζει τους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, τους οποίους θεωρώ ότι η εφημερίδα σας σέβεται και διαφυλάττει.

Αντώνης Στασινόπουλος

Αρχιτέκτων

Απάντηση

Λυπάμαι που τα κείμενά μου δυσαρεστούν τον κ. Στασινόπουλο. Υπόσχομαι ότι εις το εξής θα κάνω ό,τι μπορώ για να τον ευχαριστήσω. Θα ήμουν ευγνώμων αν μπορούσε να μου υπαγορεύσει ορθές απόψεις και τρόπους διατύπωσης για να βελτιωθώ. Ελπίζω ότι στην επόμενη εξεταστική θα έχω μια δεύτερη ευκαιρία. Τον ευχαριστώ πάντως για το ενδιαφέρον του.

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

7. Από μαθητής πιστός αναγνώστης της «Κ»

Κύριε διευθυντά,

Μαζί με τις άλλες ευχές που ευλόγως και επαξίως σωρηδόν δέχεστε για την επέτειο των 100 χρόνων από της εκδόσεως της εφημερίδος, σας απευθύνω και τις δικές μου εγκαρδίως, για να εορτάσετε πολλές εκατονταετηρίδες.

Η «Καθημερινή» ήταν και είναι θεσμός για την οικογένειά μας. Στο κατάστημα του πατέρα μου και του αδελφού του στα Τρίκαλα κάθε απόγευμα ο εφημεριδοπώλης ήταν παρών, εάν αργούσε δε, άκουγα σχόλιο του πατέρα μου, αφού κοιτάζοντας έξω από την πόρτα του καταστήματος δεν τον έβλεπε να έρχεται, έλεγε:

«Περίεργο γιατί άργησε;». Ο αδελφός του μέχρι τα τελευταία του είχε στο πλάι του την εφημερίδα, του πατέρα μου του την πήγαινα στο σπίτι κάθε απόγευμα, ιδίως όταν πλέον δεν έβγαινε από το σπίτι και μέχρι το τέλος του.

Εγώ βέβαια συνεχίζω την τήρηση του θεσμού, είμαι συνδρομητής από της θεσπίσεως της συνδρομής από τη φοβερή και τρομερή (με την καλή έννοια) Ελένη Βλάχου, την «Ε.». Εχω όμως και κάτι προσωπικό να διηγηθώ. Σε ηλικία έξι ετών διάβαζα την εφημερίδα. Αυτό αποτέλεσε επιχείρημα για τον πατέρα μου να ζητήσει από τον διευθυντή του δημοτικού σχολείου στο οποίο θα πήγαινα, τον αείμνηστο Λεωνίδα Μπ., ο οποίος επιστρέφοντας από το σχολείο περνούσε από το κατάστημα τα απογεύματα, να δεχθεί να εγγραφώ στην 1η Δημοτικού ένα χρόνο νωρίτερα. Και ακολούθησε ο εξής διάλογος: «Κύριε Λεωνίδα, ελάτε να δείτε. Διαβάζει από την αρχή έως το τέλος το κύριο άρθρο της “Καθημερινής”, το άρθρο του Γεωργίου Βλάχου». Και η απάντηση: «Ακούστε και εμένα που ξέρω καλύτερα. Το παιδί θα πάει κανονικά στο σχολείο». Ανένδοτος ο διευθυντής, και έτσι βέβαια έγινε (και ευτυχώς).

Τελειώνοντας, θέλω να σας συγχαρώ για την αμετακίνητη γραμμή της εφημερίδος με οδηγό πάντα το εθνικό συμφέρον, μακριά από κομματικές και άλλες αγκυλώσεις, επίσης δε και κυρίως για το υψηλό επίπεδο των συνεργατών σας σε κάθε τομέα, χάρις στο οποίο καθίσταται δυνατή η τήρηση της γραμμής αυτής.

Σαμπής Ι. Σαμπεθαϊ

Πολιτικός μηχανικός

8. Ανδροκτόνος και γυναικοκτόνος

Κύριε διευθυντά,

Στην επιστολή του ο ιατρός κ. Θέμος Γκουλιώνης με τίτλο «Γυναικοκτονίες, άρα και ανδροκτονίες;» στις 18 Δεκεμβρίου καταλήγει συμπερασματικά: «Τρελαθήκαμε εντελώς;» επειδή θεωρεί ανύπαρκτες τις λέξεις. Ανατρέχοντας στο ευαγγέλιο των λεξικών της ελληνικής γλώσσας των Liddell-Scott, βρίσκουμε ανδροκτονείον, ανδροκτόνος και ανδροκτονεύω καθώς και τη λέξη γυναικοκτόνος – ο φονεύων γυναίκες. Η φιλόξενη «Καθημερινή» είχε δημοσιεύσει στις 18/7/2018 επιστολή μου: «Ελλάς, Λας και τι γράφουν τα λεξικά», που προσπαθούσα να διορθώσω μία ερμηνεία του επιστολογράφου ότι η λέξη «Ελλάς» θα πει «Φωτεινή πέτρα», κάτι που δεν υπήρχε σε κανένα λεξικό όπου ανέτρεξα. Στην απάντησή του ο συνάδελφος ειρωνευόταν τον χαρακτηρισμό μου για το Liddell-Scott σαν ευαγγέλιο, ερμηνεύοντας την απόφανσή του κατά το δοκούν.

Στη δεύτερη επιστολή του ιατρού, απάντησε ο έγκριτος φιλόλογος Αναστάσιος Στέφος, ειδικός γραμματεύς της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων, δικαιώνοντάς με. Χαρακτήρισε μάλιστα το Liddell-Scott την «κορωνίδα των λεξικών». Αρα είναι καλό να μελετάμε πριν γράψουμε για τη γλώσσα μας.

Δημήτρης Γεωργαντάς

Χειρουργός

Μαρούσι

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 24/12/19