Από τον κλώνο της "Ε" και
την ημιεπίσημη επαγγελματική εφημερίδα
 |
| "Εφ.Συν", 31/03/17 |
Η «διαγωγή κοσμία» θα... αποβληθεί από όλα τα σχολεία
Των Άννας Ανδριτσάκη και Διαλεκτής Αγγελή
Είναι η κατάργηση της «κοσμίας διαγωγής» μείζον ή επείγον πρόβλημα στον χώρο της εκπαίδευσης; Οχι, ασχέτως αν ο υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι θα καταργήσει τη σχετική αναχρονιστική διάταξη, αντιδρώντας, έτσι, άμεσα στο ερώτημα που υπεβλήθη από 28 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για ένα κατάλοιπο περασμένων αυταρχικών εποχών; Ναι. Στο σύνολό της η εκπαιδευτική κοινότητα και μαζί οι γονείς και οι μαθητές διαβεβαιώνουν πως πρόκειται για ένα ανενεργό μέτρο σχολικής τιμωρίας.
Ομως, όσο αδιανόητο κι αν φαντάζει, υπάρχουν άσχημες εξαιρέσεις που έχουν καταγραφεί τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα σε ιδιωτικά σχολεία! Ορισμένες, δε, από τις υποθέσεις αυτές έχουν πάρει τη δικαστική οδό.
Στη διάθεση της εφημερίδας υπάρχουν έγγραφα με τα οποία πιστοποιείται όχι μόνο ένα τέτοιο σχετικό περιστατικό σε γνωστό ιδιωτικό σχολείο -πριν από δύο χρόνια (σχολική χρονιά 2014-2015)- αλλά και η διενέργεια σχετικής ΕΔΕ η οποία επιβεβαιώνει ότι δεν τηρήθηκαν οι νόμιμες διαδικασίες.
Βάσει αυτής, δε, από την αρμόδια Διεύθυνση δευτεροβάθμιας ζητείται νέα συνεδρίαση του συλλόγου διδασκόντων «το ταχύτερο δυνατόν». Σήμερα, δύο χρόνια μετά, δεν έχει σημειωθεί καμία εξέλιξη.
Είναι η κατάργηση της «κοσμίας διαγωγής» μείζον ή επείγον πρόβλημα στον χώρο της εκπαίδευσης; Οχι, ασχέτως αν ο υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι θα καταργήσει τη σχετική αναχρονιστική διάταξη, αντιδρώντας, έτσι, άμεσα στο ερώτημα που υπεβλήθη από 28 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για ένα κατάλοιπο περασμένων αυταρχικών εποχών; Ναι. Στο σύνολό της η εκπαιδευτική κοινότητα και μαζί οι γονείς και οι μαθητές διαβεβαιώνουν πως πρόκειται για ένα ανενεργό μέτρο σχολικής τιμωρίας.
Ομως, όσο αδιανόητο κι αν φαντάζει, υπάρχουν άσχημες εξαιρέσεις που έχουν καταγραφεί τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα σε ιδιωτικά σχολεία! Ορισμένες, δε, από τις υποθέσεις αυτές έχουν πάρει τη δικαστική οδό.
Στη διάθεση της εφημερίδας υπάρχουν έγγραφα με τα οποία πιστοποιείται όχι μόνο ένα τέτοιο σχετικό περιστατικό σε γνωστό ιδιωτικό σχολείο -πριν από δύο χρόνια (σχολική χρονιά 2014-2015)- αλλά και η διενέργεια σχετικής ΕΔΕ η οποία επιβεβαιώνει ότι δεν τηρήθηκαν οι νόμιμες διαδικασίες.
Βάσει αυτής, δε, από την αρμόδια Διεύθυνση δευτεροβάθμιας ζητείται νέα συνεδρίαση του συλλόγου διδασκόντων «το ταχύτερο δυνατόν». Σήμερα, δύο χρόνια μετά, δεν έχει σημειωθεί καμία εξέλιξη.
Αλλα έξι περιστατικά
Στην ίδια έκθεση μάλιστα καταγράφονται μαρτυρίες για έξι άλλα ανάλογα περιστατικά υποβάθμισης της διαγωγής στο ίδιο σχολείο, την ίδια χρονική περίοδο.
Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, σε άλλο ιδιωτικό σχολείο, η συμπλοκή δυο μαθητών οδήγησε σε ανάλογες ποινές και, εν τέλει, στο δικαστήριο. Ακόμα, γονείς που επικοινώνησαν μαζί μας κατήγγειλαν πως μαθητές έχουν δεχτεί ως απειλή από διευθυντές σχολείων ότι θα χαρακτηριστεί η διαγωγή τους κοσμία.
Ολα αυτά δεν είναι αμελητέα για ένα αναχρονιστικό και κυρίως ανενεργό μέτρο. «Υπάρχουν καταγγελίες για το ζήτημα αυτό, και μάλιστα μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως πρόκειται για υποθέσεις όπου ο χαρακτηρισμός των παιδιών δεν είναι στοιχειοθετημένος», δηλώνει στην «Εφ.Συν.» ο Μάκης Μπαλαούρας, ένας εκ των 28 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που ανέδειξαν το θέμα, ζητώντας από τον υπουργό Παιδείας έλεγχο και κατάργηση της υποβάθμισης της διαγωγής των μαθητών σε σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Οι ίδιοι στο κείμενό τους τονίζουν πως «τα τελευταία χρόνια στην πλειοψηφία των σχολείων έχει καταστεί ανενεργή η διάταξη αυτή και δεν επιβάλλεται το αυταρχικό και εκδικητικό αυτό μέτρο στους μαθητές, ούτε και σε ιδιαίτερα ακραίες περιπτώσεις». Πράγματι.
Εκπαιδευτικοί με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας χαρακτηρίζουν το μέτρο αναχρονιστικό και τιμωρητικό και συμφωνούν με την κατάργησή του.
Η Ελένη Ζωγραφάκη, πρόεδρος της ΟΛΜΕ, μας λέει ότι το ζήτημα ουδέποτε απασχόλησε την Ομοσπονδία, καθώς, στην πράξη, έχει καταργηθεί:
«Μπορεί ο Σύλλογος Διδασκόντων να συζητάει θέματα συμπεριφορών μαθητών, αλλά όσα χρόνια είμαι εκπαιδευτικός δεν έχω ακούσει να επιβάλλεται ένα τόσο ακραίο μέτρο».
Την ίδια εικόνα μάς μεταφέρει τόσο ο πρόεδρος της Γ' ΕΛΜΕ Αθήνας Μπάμπης Κόκλας, υπέρμαχος των παιδαγωγικών και όχι των ακραίων τιμωρητικών μέτρων, που μας πληροφορεί ότι το μέτρο έχει ατονίσει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, όσο και ο Αδάμ Αδαμόπουλος, υποδιευθυντής στο Γ' ΓΕΛ Γαλατσίου:
«Σε όσους Συλλόγους Διδασκόντων έχω παρευρεθεί, ποτέ δεν ετέθη ζήτημα μεταβολής της διαγωγής ενός μαθητή. Ακόμη και για την επιβολή άλλων τιμωρητικών μέτρων, οι Σύλλογοι είναι διστακτικοί, πόσω μάλλον δε για κάτι που έχει καθοριστικό χαρακτήρα, δεν μεταβάλλεται και στιγματίζει τον μαθητή για όλη του τη ζωή. Το οξύμωρο είναι ότι εκπαιδευτικοί με σύγχρονες εκπαιδευτικές αντιλήψεις εργάζονται μέσα σε ένα απαρχαιωμένο νομοθετικά εκπαιδευτικό σύστημα».
Οι βουλευτές, στην ερώτησή τους, αναφέρονται χαρακτηριστικά σε «κάποια ελάχιστα σχολεία που για να καλύψουν την παιδαγωγική τους ανεπάρκεια ή για να τιμωρήσουν για όλη του τη ζωή έναν απόφοιτο της μη αρεσκείας τους εφαρμόζουν συχνά την υποβάθμιση της διαγωγής των μαθητών και χωρίς μάλιστα να έχουν εφαρμόσει πλήρως τις διατάξεις του υπουργείου και τις σχετικές αποφάσεις του ΣτΕ».
Ο ομότιμος καθηγητής Παιδαγωγικής στο ΑΠΘ Γιώργος Τσιάκαλος διαφωνεί με την υποβάθμιση της διαγωγής, χαρακτηρίζοντας το μέτρο απαράδεκτο παιδαγωγικά και αναχρονιστικό:
«Δεν γίνεται να στιγματίζεται για μια ζωή ένας άνθρωπος για κάτι που έκανε στα εφηβικά του χρόνια. Η επιβολή ενός τέτοιου τιμωρητικού μέτρου ουσιαστικά αποδεικνύει την αποτυχία του σχολείου. Οταν δεν μπορείς να μεταδώσεις στους μαθητές σου βασικές αξίες και καταφεύγεις στην τιμωρία, τότε μεταθέτεις τη δική σου ανικανότητα στα παιδιά», τονίζει στην «Εφ.Συν.».
Η απάντηση στους «αντιλαϊκιστές»
Παρά τις αντιδράσεις ορισμένων κομμάτων που έκαναν λόγο για «λαϊκισμό στην Παιδεία», η απάντηση του υπουργού Παιδείας ήταν άμεση. «Ελπίζω όταν θα φέρουμε στη Βουλή τη διάταξη για την κατάργηση της διαγωγής να την ψηφίσετε. Ενα εντελώς αναχρονιστικό μέτρο, ένα μέτρο που χρησιμοποιήθηκε ενάντια και στους αριστερούς, αλλά θέλω να σας πω και σε πάρα πολλούς δημιουργικούς πολίτες αυτής της χώρας», είπε ο Κώστας Γαβρόγλου.
Τι λένε οι μαθητές
Η κατάργηση της διαγωγής βρίσκει σύμφωνους και τους ίδιους τους μαθητές, παρά το γεγονός ότι δεν τους έχει απασχολήσει σοβαρά:
«Το ζήτημα δεν με έχει απασχολήσει ποτέ, ούτε και τους συμμαθητές μου απ' όσο ξέρω. Παρά το γεγονός ότι είμαι παιδί εκπαιδευτικών, δεν τους έχω ακούσει ποτέ να μιλάνε γι' αυτό το ζήτημα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι πρακτικά δεν ισχύει το μέτρο», μας λέει η Βάσω, μαθήτρια της Β' Λυκείου, με τον Γιώργο-Αγγελο, μαθητή της τελευταίας τάξης του Λυκείου, να προσθέτει ότι η μεταβολή της διαγωγής στιγματίζει τους μαθητές και δεν αποτελεί σωστή παιδαγωγική μέθοδο.
«Η πιο συνήθης κύρωση είναι η αποβολή. Πέρυσι, ένας μαθητής αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο, ωστόσο η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος δεν του επιβλήθηκε, καθιστώντας τον τον αποδιοπομπαίο τράγο του σχολείου, αλλά έγινε ως προτροπή στους γονείς του», μας λέει ο νεαρός και προσθέτει ότι η κατάργηση του μέτρου τον βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν ποινές, «όχι όμως ποινές που στιγματίζουν ανθρώπους» τονίζει.
Οι προβλεπόμενες κυρώσεις για τους μαθητές που παρεκκλίνουν από την προσήκουσα συμπεριφορά, όπως αυτή ορίζεται στο προεδρικό διάταγμα 104/79, είναι η παρατήρηση, η επίπληξη, η ωριαία απομάκρυνση από το μάθημα, η αποβολή έως και πέντε ημέρες από τα μαθήματα και η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. «Τα παραπτώματα ήσσονος σημασίας αντιμετωπίζονται από τους διδάσκοντες ή τον διευθυντή του σχολείου.
Για να φτάσει το ζήτημα στον Σύλλογο Διδασκόντων, αυτό σημαίνει ότι το ολίσθημα του μαθητή είναι επαναλαμβανόμενο και αξιόποινο.
Σε αυτή την περίπτωση, οι ευθύνες πρέπει να αναζητηθούν στην οικογένεια του παιδιού. Η Πολιτεία πρέπει να δώσει το δικαίωμα στους Συλλόγους Διδασκόντων να απευθύνονται σε εισαγγελέα για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου», δηλώνει στην «Εφ.Συν.» ο Α. Αδαμόπουλος.
Ολα αυτά φαντάζουν παλιά και λυμένα, και -πράγματι- έτσι αντιμετωπίζονται από τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας και κυρίως της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Να, όμως, που ορισμένα ακραία φαινόμενα επαναφέρουν τον προβληματισμό. «Σε ορισμένες σκανδιναβικές χώρες όταν αποβάλλονται οι μαθητές υποχρεούνται να παρακολουθούν σχετικές συνεδρίες και επιστρέφουν στο σχολείο μόνον εφόσον κριθεί ότι είναι έτοιμοι γι' αυτό», μας λέει ένας εκπαιδευτικός.
Εδώ, πάλι, υπάρχουν παιδιά που την ημέρα της αποβολής είναι στη γραμματεία του σχολείου και βάζουν σφραγίδες σε ατέλειωτα έγγραφα. Η παιδαγωγική προσέγγιση είναι ευρεία. Αρκεί να είναι όντως παιδαγωγική.
Είναι θλιβερό πως δεν εκλείπουν τα δεδομένα που επιβεβαιώνουν τις καταγγελίες των βουλευτών και ξαφνικά αναδεικνύουν ένα φαινόμενο ενδεικτικό της κατάχρησης ανενεργών μέτρων, και δη στα σχολεία.
Βέβαια, δεν πρόκειται για θέμα μονοσήμαντο. Αλλωστε, θεωρείται αυτονόητο πως τέτοιες αποφάσεις διδασκόντων δεν θα μπορούσε να μη ληφθούν ύστερα από εξαντλητική προσπάθεια επαναφοράς των μαθητών στους προβλεπόμενους -από τον κανονισμό του σχολείου- κανόνες συμπεριφοράς με άλλους τρόπους.
Σήμερα, μπορεί μεν να εκλείπουν οι πολιτικο-ιδεολογικοί ή απλώς οι αυστηροί σωφρονιστικοί λόγοι του παρελθόντος, αλλά καταγράφονται σύγχρονες, μετεξελιγμένες και ενίοτε ιδιαίτερα σκληρές μορφές βίας ή διακρίσεων.
Ο όρος μπούλινγκ μπήκε στη ζωή μας περνώντας από την πόρτα του σχολείου των παιδιών μας, ενώ οι φυλετικές, θρησκευτικές και άλλες διακρίσεις χρόνο με τον χρόνο εμφανίζονται ενισχυμένες στα πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα που ζούμε.
Και οι παραβατικές συμπεριφορές
πώς θα αντιμετωπίζονται;
Αν η μια πλευρά του περίπλοκου αυτού ζητήματος αφορά την ανάγκη αντιμετώπισης, η άλλη πλευρά σχετίζεται με τον τρόπο αντιμετώπισης.
Κι εδώ ανοίγει ο χώρος για την ευθύνη των νομοθετών που θα αναλάβουν τον εκσυγχρονισμό του κανονισμού. Πώς θα γίνει; Ποιες μπορεί να είναι οι αποτελεσματικότερες πρακτικές αντιμετώπισης παραβατικών συμπεριφορών;
Κάποτε η απειλή ή ο χαρακτηρισμός της διαγωγής ως κοσμίας ή ακόμη χειρότερα ως «επίμεμπτης» χρησιμοποιούνταν για τον περιορισμό δικαιωμάτων των μαθητών είτε εντός είτε εκτός σχολείου.
Σύμφωνα με τη νομοθεσία, «Ο χαρακτηρισμός της διαγωγής μαθητών, ως καθαρώς παιδαγωγικού χαρακτήρος δεδομένον, αποτελεί στοιχείον σχολικής αποκλειστικής χρήσεως».
Ωστόσο, «αναγράφεται επί του τίτλου», κάτι που επηρεάζει και τη ζωή μετά το σχολείο. Παλαιότερα, όσοι αποφοιτούσαν με τον χαρακτηρισμό αυτόν να συνοδεύει τον τίτλο σπουδών τους δύσκολα έβρισκαν τρόπους επαγγελματικής αποκατάστασης, αποκλείονταν άμεσα από τη διεκδίκηση θέσης στο Δημόσιο, ενώ έφεραν και το κοινωνικό στίγμα.
Οχι μόνο επί Μεταξά, οπότε και θεσπίστηκε αυτό το πλαίσιο σχολικής συμμόρφωσης, ή αργότερα στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, αλλά και κατά τη Μεταπολίτευση όπου το μέτρο χρησιμοποιήθηκε ως μέσο πειθαρχίας ακόμα και εν όψει εισαγωγικών εξετάσεων, καθώς ετίθετο ζήτημα συμμετοχής του στιγματισμένου μαθητή σε αυτές.
Αν η μια πλευρά του περίπλοκου αυτού ζητήματος αφορά την ανάγκη αντιμετώπισης, η άλλη πλευρά σχετίζεται με τον τρόπο αντιμετώπισης.
Κι εδώ ανοίγει ο χώρος για την ευθύνη των νομοθετών που θα αναλάβουν τον εκσυγχρονισμό του κανονισμού. Πώς θα γίνει; Ποιες μπορεί να είναι οι αποτελεσματικότερες πρακτικές αντιμετώπισης παραβατικών συμπεριφορών;
Κάποτε η απειλή ή ο χαρακτηρισμός της διαγωγής ως κοσμίας ή ακόμη χειρότερα ως «επίμεμπτης» χρησιμοποιούνταν για τον περιορισμό δικαιωμάτων των μαθητών είτε εντός είτε εκτός σχολείου.
Σύμφωνα με τη νομοθεσία, «Ο χαρακτηρισμός της διαγωγής μαθητών, ως καθαρώς παιδαγωγικού χαρακτήρος δεδομένον, αποτελεί στοιχείον σχολικής αποκλειστικής χρήσεως».
Ωστόσο, «αναγράφεται επί του τίτλου», κάτι που επηρεάζει και τη ζωή μετά το σχολείο. Παλαιότερα, όσοι αποφοιτούσαν με τον χαρακτηρισμό αυτόν να συνοδεύει τον τίτλο σπουδών τους δύσκολα έβρισκαν τρόπους επαγγελματικής αποκατάστασης, αποκλείονταν άμεσα από τη διεκδίκηση θέσης στο Δημόσιο, ενώ έφεραν και το κοινωνικό στίγμα.
Οχι μόνο επί Μεταξά, οπότε και θεσπίστηκε αυτό το πλαίσιο σχολικής συμμόρφωσης, ή αργότερα στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, αλλά και κατά τη Μεταπολίτευση όπου το μέτρο χρησιμοποιήθηκε ως μέσο πειθαρχίας ακόμα και εν όψει εισαγωγικών εξετάσεων, καθώς ετίθετο ζήτημα συμμετοχής του στιγματισμένου μαθητή σε αυτές.
Είπαν στην «ΕΦ.ΣΥΝ»
«Υπάρχουν καταγγελίες για το ζήτημα αυτό, και μάλιστα μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως πρόκειται για υποθέσεις όπου ο χαρακτηρισμός των παιδιών δεν είναι στοιχειοθετημένος».
Μάκης Μπαλαούρας, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
«Μπορεί ο Σύλλογος Διδασκόντων να συζητάει θέματα συμπεριφορών μαθητών, αλλά όσα χρόνια είμαι εκπαιδευτικός δεν έχω ακούσει να επιβάλλεται ένα τόσο ακραίο μέτρο»
Ελένη Ζωγραφάκη, πρόεδρος ΟΛΜΕ
«Δεν γίνεται να στιγματίζεται για μια ζωή ένας άνθρωπος για κάτι που έκανε στα εφηβικά του χρόνια. Η επιβολή ενός τέτοιου τιμωρητικού μέτρου ουσιαστικά αποδεικνύει την αποτυχία του σχολείου. Οταν δεν μπορείς να μεταδώσεις στους μαθητές σου βασικές αξίες και καταφεύγεις στην τιμωρία, τότε μεταθέτεις τη δική σου ανικανότητα στα παιδιά»
 |
| "Η ΑΥΓΗ", 31/03/17
...Καί από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου