Από "ΤΑ ΝΕΑ" και τον κλώνο της "Ε"
"ΤΑ ΝΕΑ", 26/04/17
Οι εκλογές θα έχουν και... τρίτο γύρο
Τις προεδρικές εκλογές ακολουθούν τον Ιούνιο κοινοβουλευτικές εκλογές. Χωρίς κομματικό μηχανισμό ούτε βαθιά γνώση των 577 εκλογικών περιφερειών της Γαλλίας, ο «και αριστερά και δεξιά» Μακρόν, που δείχνει να συντρίβει τη Λεπέν στις 7 Μαΐου, θα δυσκολευτεί
Της Κίττυς Ξενάκη
Ακόμα μία ημέρα, ακόμα μερικές δημοσκοπήσεις, ακόμα λίγος καθησυχασμός: στον δεύτερο προεδρικό γύρο ο Εμανουέλ Μακρόν θα κατατροπώσει τη Μαρίν Λεπέν με 61%-64% έναντι 36%-39%, προέβλεψαν χθες τα ινστιτούτα Opinion Way-Orpi, Elabe και Ifop-Fiducial. Σύμφωνα με το δεύτερο, ο επικεφαλής του En Marche! θα κερδίσει στις 7 Μαΐου την ψήφο του 93% των ψηφοφόρων του σοσιαλιστή Μπενουά Αμόν και το 77% των ψηφοφόρων του ακροαριστερού Ζαν-Λικ Μελανσόν, ενώ η επικεφαλής (σε αναστολή) του Εθνικού Μετώπου θα αποσπάσει την ψήφο του 37% των ψηφοφόρων του δεξιού Φρανσουά Φιγιόν. «Τίποτα δεν έχει κριθεί, κάθε ψήφος πρέπει να κερδηθεί, το ποσοστό του FN πρέπει να είναι το μικρότερο δυνατό», προειδοποίησαν χθες τόσο τον Εμανουέλ Μακρόν όσο και τους ψηφοφόρους ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ καθώς και ο επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς. Την προειδοποίηση έκανε ακόμα ηχηρότερη η δήλωση του γκολικού Ανρί Γκενό, πρώην λογογράφου του Νικολά Σαρκοζί, πως στις 7 Μαΐου, είτε θα πάει για… ψάρεμα ή θα ρίξει λευκό, πάντως δεν θα ψηφίσει ούτε τη Μαρίν Λεπέν ούτε τον Εμανουέλ Μακρόν - αλλά και η επίμονη σιωπή του Μελανσόν, κρυμμένη πίσω από το άλλοθι μιας διαδικτυακής διαβούλευσης με τη βάση των υποστηρικτών του.
Οι δημοσκοπήσεις πάντως είναι ξεκάθαρες: η πλειοψηφία των Γάλλων θεωρεί πως ο Μακρόν είναι «καταλληλότερος για πρόεδρος», «έχει το καλύτερο πρόγραμμα» και «βρίσκεται πιο κοντά στις ιδέες και τις αξίες τους». Οι περισσότεροι Γάλλοι εκτιμούν επίσης πως ο πρώην υπουργός Οικονομίας του Φρανσουά Ολάντ είναι ο «ικανότερος να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση». Σε σύγκριση με τη Μαρίν Λεπέν, η πεποίθησή τους είναι δικαιολογημένη. Οπως σχολίαζε ωστόσο χθες στους «Financial Times» ο Φρανσουά Εσμπούρ, πρόεδρος του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Σπουδών (IISS) του Λονδίνου καθώς και του Κέντρου Πολιτικής της Ασφάλειας (GCSP) της Γενεύης, «ο Εμανουέλ Μακρόν θα διαπιστώσει πως η νίκη στις προεδρικές εκλογές θα είναι το εύκολο κομμάτι της υπόθεσης».
Το μόνο πράγμα που έχουν κοινό η Λεπέν και ο Μακρόν, σημείωνε ο Εσμπούρ, είναι η αποφασιστικότητά τους να επικεντρώσουν αυτή την προεκλογική εκστρατεία στην Ευρώπη, στην ανοιχτή κοινωνία και την παγκοσμιοποίηση, μαζί με την τρομοκρατία και τα ζητήματα νόμου και τάξης. Το πρόβλημα για τον Μακρόν είναι πως ένα 48% των ψήφων στον πρώτο γύρο δόθηκε σε υποψήφιους εχθρικούς τόσο απέναντι στην ΕΕ όσο και απέναντι στο ΝΑΤΟ. Είναι όμως σχεδόν αδύνατο για την Λεπέν να ανατρέψει το προβάδισμα των 22-25 μονάδων που δίνουν στον αντίπαλό της οι δημοσκοπήσεις. Το καθαρό αποτέλεσμα μιας νίκης σε αυτές τις συνθήκες θα είναι να δοθεί στον Μακρόν μια λαϊκή εντολή για μεταρρυθμίσεις, τόσο εντός των τειχών όσο και στην Ευρώπη. Ως υποστηρικτής του, ο Εσμπούρ θα ήθελε πολύ να προσθέσει πως με μια τέτοια εντολή, και δεδομένης της μεγάλης εξουσίας που κρατά στα χέρια του ο πρόεδρος της Γαλλίας, ο Μακρόν θα είναι επίσης σε θέση να συγκροτήσει μια σταθερή κυβέρνηση. Τίποτα δεν είναι ωστόσο λιγότερο βέβαιο.
Τις προεδρικές εκλογές ακολουθούν τον Ιούνιο κοινοβουλευτικές εκλογές. Χωρίς κομματικό μηχανισμό, ούτε βαθιά γνώση των 577 εκλογικών περιφερειών της Γαλλίας, ο «και αριστερά και δεξιά» υποψήφιος θα δυσκολευτεί πολύ να προτείνει δυναμικούς υποψήφιους μέσα στο περιθώριο των 10 ημερών που θα έχει έως ότου ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος για αυτές. Θα πρέπει να εντοπίσει και να ελέγξει εξονυχιστικά άγνωστους σε μεγάλο βαθμό υποψηφίους μεταξύ των 15.000 που έχουν δηλώσει εθελοντές για μια βουλευτική έδρα με τα χρώματα του En Marche!. Θα μπορούσε βέβαια να συνάψει συμφωνίες με τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς, αλλά αυτό θα αντέβαινε στις υποσχέσεις που έχει δώσει για «ανανέωση» και «νέα πρόσωπα». Επιπλέον, δεν είναι σαφές αν οι Σοσιαλιστές και οι Ρεπουμπλικανοί θα ήταν πρόθυμοι ή σε θέση να κάνουν τέτοιες συμφωνίες.
Ο Σαρλ ντε Γκολ - επισημαίνει ο Εσμπούρ - χρειάστηκε κάπου τέσσερα χρόνια προκειμένου να εγκαθιδρύσει μια λειτουργική κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετά την επιστροφή του στην εξουσία το 1958. Οι συνθήκες είναι διαφορετικές σήμερα, αλλά όχι και αισθητά πιο εύκολες. «Μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε μια περίοδο πολιτικής και θεσμικής αβεβαιότητας», καταλήγει. «Ο επικεφαλής του En Marche! θα δυσκολευτεί να εκλέξει μια πλειοψηφία βουλευτών αφιερωμένων στο πρόγραμμά του», προσυπογράφει ο Λοράν Ζοφρέν, ο διευθυντής της «Libération». «Αναλόγως με το αν θα στηριχτεί περισσότερο στη Δεξιά ή στην Αριστερά, η πολιτική του δεν θα είναι η ίδια. Θα υπάρξει λοιπόν ένας τρίτος γύρος σε αυτές τις εκλογές. Η ταινία δεν τελειώνει στις 7 Μαΐου».
"Εφ.Συν", 26/04/17
"ΤΑ ΝΕΑ", 26/04/17
Εκείνος γεννιέται όταν όλοι οι άλλοι πεθαίνουν
Ο Εμανουέλ Μακρόν επιθυμεί να στελεχώσει το κόμμα του με προσωπικότητες από όλους τους πολιτικούς χώρους, αλλά και απαλλαγμένο από το άχθος των φθαρμένων προσώπων
Του Μανώλη Σπινθουράκη
Το μεγάλο πλεονέκτημα του Εμανουέλ Μακρόν δεν είναι ότι μόνο αυτός είναι ο πραγματικός νικητής του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών. Το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι ότι ως πολιτική δύναμη γεννιέται τη στιγμή που όλες οι άλλες δείχνουν να πεθαίνουν.
Στην ακροδεξιά φαμίλια των Λεπέν εκτυλίσσεται μια γνήσια αρχαία ελληνική τραγωδία. Η εγγονή Μαριόν Μαρεσάλ ετοιμάζεται να πάρει πίσω το αδικοχαμένο κατά τη γνώμη της αίμα του παππού της Ζαν Μαρί και να τιμωρήσει την πατροκτόνο μητέρα της Μαρίν. Της καταλογίζει ήδη ότι έχασε την πρώτη θέση επειδή έσπευσε να ταυτιστεί με τον Τραμπ, επειδή υιοθέτησε τις γκολικές αντιλήψεις περί κοινωνίας και κράτους, αλλά και επειδή έφερε σώγαμπρο στο Εθνικό Μέτωπο τον εκλεκτό της Φλοριάν Φιλιπό.
Λίγο αριστερότερα, στην παραδοσιακή γκολική Δεξιά, Σαρκοζί και Ζιπέ αναρωτιούνται τι μπορούν να σώσουν από μια παράταξη που για πρώτη φορά ύστερα από εξήντα χρόνια δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας. Συν τοις άλλοις η πολιτική επιλογή του Φιγιόν να εμφανίζει προεκλογικά τον Μακρόν ως γνήσιο συνοδοιπόρο των κομμουνιστών έχει σημαδέψει τη βάση του κόμματος, ένα μεγάλο τμήμα της οποίας εμφανίζεται έτοιμο να μην υπακούσει στις προτροπές της ηγεσίας και να ψηφίσει Λεπέν στο δεύτερο γύρο. Πόσω μάλιστα όταν «κομμουνιστές και συνοδοιπόροι» εμφανίζονται να έχουν πάρει πάνω από το 50%.
Στη δεξιά της Αριστεράς, δηλαδή στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, τα πάντα πήγαν πενήντα χρόνια πίσω, δηλαδή στην προ Μιτεράν εποχή. Και όχι μόνο αυτό. Το ερώτημα που τώρα ταλανίζει τα στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι αν ενόψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου θα πρέπει να παραμείνουν σ' ένα ιστορικό κόμμα που καταστράφηκε επί Φρανσουά Ολάντ ή αν θα πρέπει να μεταπηδήσουν σε ένα κόμμα που οικοδομεί ένας άλλοτε σύμβουλος και υπουργός του Ολάντ αλλά και «γκανιάν» των εκλογών, δηλαδή ο Μακρόν.
Στα αριστερά της Αριστεράς, τέλος, οι πατρογονικές αντιλήψεις περί σοσιαλφασισμού που πιθανότατα εμπόδισαν τον Μελανσόν να δώσει γραμμή καταψήφισης της Λεπέν προετοιμάζουν το έδαφος για μια ακόμη - συνηθισμένη στον χώρο αυτό - διάσπαση. Και αυτό παρά το γεγονός ότι ύστερα από σχεδόν μισόν αιώνα η ριζοσπαστική και κομμουνιστογενής Αριστερά ξεπέρασε σε ψήφους τη σοσιαλδημοκρατική Αριστερά στη Γαλλία. Θα την ξεπερνούσε δε περισσότερο αν κάποιοι από αυτούς που σε πρώτη φάση είχαν αποφασίσει να δώσουν ψήφο διαμαρτυρίας στον Μελανσόν δεν άλλαζαν γνώμη μόλις διαπίστωσαν ότι το ενδεχόμενο να εκλεγεί όντως ο Μελανσόν στην Προεδρία της Δημοκρατίας ήταν υπαρκτό.
Μέσα σε αυτό το ταραγμένο πολιτικό σκηνικό ο Εμανουέλ Μακρόν, αφού έκανε το λάθος να δειπνήσει πανηγυρικά το βράδυ της Κυριακής με τους Αταλί, Κον Μπεντίτ αλλά και με πολλούς άλλους σε κεντρικό εστιατόριο του Παρισιού, ετοιμάζει (δηλαδή στελεχώνει) το κόμμα του. Ενα κόμμα που το θέλει πολυσυλλεκτικό, δηλαδή με προσωπικότητες από όλους τους πολιτικούς χώρους, αλλά και απαλλαγμένο από το άχθος των φθαρμένων προσώπων. Η επιλογή γίνεται από επιτροπές αξιολόγησης και η ταρίφα για τη συμμετοχή στις λίστες ανέρχεται γύρω στα 25.000 ευρώ ανά υποψήφιο βουλευτή.
Το μεγάλο πρόβλημα του Μακρόν ενόψει των βουλευτικών εκλογών βρίσκεται στο ότι, ενώ το κίνημά του είναι προϊόν παρθενογένεσης, οφείλει να δημιουργήσει μέσα σε μικρό διάστημα ένα κόμμα ικανό να ανταγωνιστεί κόμματα που ναι μεν υποφέρουν, ωστόσο εξακολουθούν να έχουν βαθιές ρίζες στη γαλλική κοινωνία. Αν δεν το καταφέρει (και με υπόθεση εργασίας ότι θα εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας), θα υποχρεωθεί να συγκατοικήσει στην εξουσία, δηλαδή να ξεκινήσει την προεδρία του με συμβιβασμούς. Συμβιβασμούς προς τα δεξιά αν οι Ρεπουμπλικανοί αντέξουν στις βουλευτικές εκλογές την έφοδο Λεπέν για την κατάκτηση του συνολικού χώρου της Δεξιάς, συμβιβασμούς προς τα αριστερά αν κεντροαριστεροί ψηφοφόροι επιστρέψουν από τον Μελανσόν στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, λησμονώντας ότι στις προεδρικές εκλογές το μαύρισαν. Στην περίπτωση των γάλλων Σοσιαλιστών, πάντως, αυτό έχει ξανασυμβεί.
Η νίκη του Μακρόν στον πρώτο γύρο βγάζει στην επιφάνεια
Πάντως, κανείς δεν στοιχηματίζει σε νίκη της Λεπέν. Αυτό θα σήμαινε διάλυση της ΕΕ, σενάριο το οποίο μόνο σε δύο πολιτικούς σχηματισμούς της Γερμανίας έχει οπαδούς: την εθνικιστική, ξενοφοβική, ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία και τη μετακομμουνιστική Αριστερά. Για το AfD, αδελφό κόμμα της Λεπέν, είναι διακηρυγμένος στρατηγικός στόχος. Για την Αριστερά, το αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολιτική επιδίωξη στο όνομα μιας «άλλης» Ευρώπης.
Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι, Φιλελεύθεροι έστειλαν αμέσως συγχαρητήρια μηνύματα στον Εμανουέλ Μακρόν για την επικράτησή του στον πρώτο γύρο. Η ηγεσία της Αριστεράς έδινε συγχαρητήρια στον Ζαν-Λικ Μελανσόν, ενώ στελέχη του κόμματος δεν μπορούσαν να κρύψουν την απογοήτευσή τους που δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο. «Τώρα είναι μια επιλογή ανάμεσα στη χολέρα και στην πανούκλα» σχολίασε ο βουλευτής της Αριστεράς Νίμα Μοβασάτ, «ανάμεσα σε έναν νεοφιλελεύθερο και μια ακροδεξιά».
Για τον πρόεδρο της Αριστεράς Μπερντ Ρίξινγκερ, ο Μακρόν είναι «το μη χείρον». Στην ερώτηση γιατί το κόμμα του στις επαναληπτικές εκλογές δεν τάσσεται καθαρά στο πλευρό του Μακρόν, ο Ρίξινγκερ αντιπαραβάλλει την αγωνία του ότι Η Αριστερά θα χάσει τη φυσιογνωμία της. «Οταν θολώνουν οι διαφορές ανάμεσα στα καθιερωμένα κόμματα, όταν συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες υποστηρίζουν περικοπές του κοινωνικού κράτους και αποδόμηση εργατικών δικαιωμάτων, τότε ενισχύονται δεξιά κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο» απαντά ο Ρίξινγκερ στην εφημερίδα «Ντι Βελτ». Οι γάλλοι Σοσιαλιστές είναι «συνυπεύθυνοι» γιατί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τον Μελανσόν ώστε στον δεύτερο γύρο να είναι αυτός η εναλλακτική επιλογή στον «φιλελεύθερο, πρώην τραπεζίτη Μακρόν».
Ο ιδρυτής του κόμματος Οσκαρ Λαφοντέν προέβλεψε μάλιστα ότι αν νικήσει ο Μακρόν στον δεύτερο γύρο, θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν. Η ανάγνωση αυτή του γαλλικού αποτελέσματος απέχει πολύ από τη γραμμή που έδωσε τη Δευτέρα ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Αριστεράς, Ντίτμαρ Μπαρτς: «Πανούκλα ή χολέρα; Οχι! Φυσικά πρέπει να αποτραπεί η εκλογή της ακροδεξιάς Λεπέν». Ο μετριοπαθής Μπαρτς μαζί με την κόκκινη Σάρα Βάγκενκνεχτ είναι επικεφαλής της Αριστεράς στον προεκλογικό αγώνα.
Η νίκη του Μακρόν βγάζει στην επιφάνεια τον αντιευρωπαϊσμό του γερμανικού κόμματος Η Αριστερά. Η ταύτιση δεξιού εξτρεμισμού και οικονομικού φιλελευθερισμού είναι το βασικό μοτίβο για να δικαιολογηθούν οι ίσες αποστάσεις από την υποψήφια του αντιευρωπαϊκού, ακροδεξιού σοβινισμού Λεπέν και τον ανεξάρτητο, κεντρώο, πεπεισμένο ευρωπαϊστή Εμανουέλ Μακρόν. Είναι τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούν κρυφοί και φανεροί αντιευρωπαϊστές στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι μία: στη Γερμανία είναι αντιπολίτευση και περιορίζονται σε ένα αμελητέο ποσοστό 8%-10%. Στην Ελλάδα είναι στην κυβέρνηση και διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας.
Ανακούφιση χωρίς ουφ
Του Γιώργου Σιακαντάρη*
Ανακ(ούφ)ιση χωρίς ουφ είναι το πρώτο συναίσθημα από τις γαλλικές εκλογές. Ανακούφιση γιατί ο φιλευρωπαίος, «ούτε Αριστερός ούτε Δεξιός» Μακρόν φαίνεται να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας. Χωρίς ουφ όμως γιατί οι δύο υποψήφιοι του εθνικού απομονωτισμού έπεισαν το 42% του εκλογικού σώματος. Τι πραγματικά όμως συμβαίνει σε Ευρώπη και Ελλάδα και έχουν τέτοια αποδοχή ιδέες και πρόσωπα που πριν από 20 χρόνια ευρίσκονταν στην ανυποληψία;
Στην Ευρώπη, η ανασφάλεια και η μετανάστευση δυναμώνουν έναν κοινωνικό αυτοματισμό που «σπρώχνει» μια κοινωνική ομάδα κατά κάποιας άλλης. Συμπυκνωμένη θέση αυτού του αυτοματισμού είναι ότι «για τη φτωχοποίηση των μεσαίων φταίνε οι φτωχοί και όσοι δεν έχουν τις γνώσεις, τις ικανότητες και τις δεξιότητες να παρακολουθήσουν τους ρυθμούς της αγοράς». Ετσι κατασκευάζεται ο αντίπαλος «των ικανών». Αν αυτός ο αντίπαλος είναι οι αδύναμοι, οι «επιδοματούχοι» ή ο δημόσιος τομέας γενικά, τότε αυτός ο κοινωνικός αυτοματισμός δυναμώνει τον υπερφιλελευθερισμό. Στην περίπτωση, πάλι, που στους παραπάνω προστίθενται οι μετανάστες ή οι ξένοι γενικά, τότε ο κοινωνικός αυτοματισμός τροφοδοτεί τον εθνολαϊκισμό, χωρίς να παραλείπει ταυτοχρόνως να ρίχνει και κάποιες ποσότητες μίσους στα νεοφιλελεύθερα ρεύματα. Αυτό συμβαίνει στην Ευρώπη και οι πολίτες στηρίζουν αντιευρωπαίους ηγέτες. Γιατί αν η πρωτιά Μακρόν ανακουφίζει το 41% της Λεπέν και του Μελανσόν, πρέπει να μας ανησυχεί πολύ.
Στην Ελλάδα, όμως, η κυριαρχία τα τελευταία χρόνια του δεξιού και αριστερού λαϊκισμού σε συνδυασμό με την απομάκρυνση των ελπίδων ανάκαμψης της οικονομίας, λόγω της κυβερνητικής πολιτικής, γεννά ένα δεύτερο ρεύμα. Αυτό το ονομάζω «δεξιό» ρεβανσισμό. Αυτός ο ρεβανσισμός υποστηρίζει ότι Αριστερά, έτσι γενικά, ίσον ολοκληρωτισμός, βία και ψέμα. Δεν εκπορεύεται φυσικά από τη ΝΔ ενός πολιτισμένου αστού όπως ο κ. Μητσοτάκης. Πηγάζει από την ίδια την κοινωνία που είναι απογοητευμένη από την Αριστερά. Γι' αυτό είναι πολύ πιο επικίνδυνος. Ενώ απαντά με τα ίδια όπλα σε έναν παλαιότερο ρεβανσισμό, «αριστερό» αυτή τη φορά, που σήμερα έχει γελοιοποιηθεί και ο οποίος συμπυκνωνόταν στην αφήγηση περί «ευρισκόμενης στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας Δεξιάς, με την οποία μας χωρίζει άβυσσος».
Για να αντιμετωπιστούν ο κοινωνικός αυτοματισμός και ο δεξιός ρεβανσισμός, τροφοδότες αντιπολιτικών και αντιδημοκρατικών στάσεων και συμπεριφορών, χρειάζεται να επιστρέψουμε τώρα στη διάκριση Αριστερά - Δεξιά, όπως αυτή αναπτύχθηκε μετά τον Πόλεμο έως την επικράτηση της «συναίνεσης της Ουάσιγκτον». Ως διάκριση δηλαδή δύο πολιτικών οικογενειών που έχουν τον ίδιο στρατηγικό στόχο. Αυτός δεν είναι ούτε η αδιαφορία για τους φτωχούς ούτε η «έλευση» του σοσιαλισμού στη γη. Είναι μόνο η ευημερία των πολιτών. Μόνο που ο κάθε πόλος προτείνει διαφορετικές πολιτικές για την επίτευξη αυτού του κοινού στόχου. Ο ένας «λιγότερες δαπάνες και φόρους» και ο άλλος οφείλει πλέον, στο πλαίσιο των παγκοσμιοποιημένων αγορών, να ανανεώσει τις θέσεις του για την προτεραιότητα του κοινωνικού έναντι των αγορών. Μόνο έτσι θα επανέλθει η πολιτική στο προσκήνιο για να οδηγήσει στην ήττα των «τεράτων» που απειλούν με κατάρρευση την Ενωμένη Ευρώπη.
*Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας και συγγραφέας
Η Γαλλία στα χρώματα των υποψηφίων,
"ΤΑ ΝΕΑ", 26/04/17
Οι εκλογές θα έχουν και... τρίτο γύρο
Τις προεδρικές εκλογές ακολουθούν τον Ιούνιο κοινοβουλευτικές εκλογές. Χωρίς κομματικό μηχανισμό ούτε βαθιά γνώση των 577 εκλογικών περιφερειών της Γαλλίας, ο «και αριστερά και δεξιά» Μακρόν, που δείχνει να συντρίβει τη Λεπέν στις 7 Μαΐου, θα δυσκολευτεί
Της Κίττυς Ξενάκη
Ακόμα μία ημέρα, ακόμα μερικές δημοσκοπήσεις, ακόμα λίγος καθησυχασμός: στον δεύτερο προεδρικό γύρο ο Εμανουέλ Μακρόν θα κατατροπώσει τη Μαρίν Λεπέν με 61%-64% έναντι 36%-39%, προέβλεψαν χθες τα ινστιτούτα Opinion Way-Orpi, Elabe και Ifop-Fiducial. Σύμφωνα με το δεύτερο, ο επικεφαλής του En Marche! θα κερδίσει στις 7 Μαΐου την ψήφο του 93% των ψηφοφόρων του σοσιαλιστή Μπενουά Αμόν και το 77% των ψηφοφόρων του ακροαριστερού Ζαν-Λικ Μελανσόν, ενώ η επικεφαλής (σε αναστολή) του Εθνικού Μετώπου θα αποσπάσει την ψήφο του 37% των ψηφοφόρων του δεξιού Φρανσουά Φιγιόν. «Τίποτα δεν έχει κριθεί, κάθε ψήφος πρέπει να κερδηθεί, το ποσοστό του FN πρέπει να είναι το μικρότερο δυνατό», προειδοποίησαν χθες τόσο τον Εμανουέλ Μακρόν όσο και τους ψηφοφόρους ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ καθώς και ο επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς. Την προειδοποίηση έκανε ακόμα ηχηρότερη η δήλωση του γκολικού Ανρί Γκενό, πρώην λογογράφου του Νικολά Σαρκοζί, πως στις 7 Μαΐου, είτε θα πάει για… ψάρεμα ή θα ρίξει λευκό, πάντως δεν θα ψηφίσει ούτε τη Μαρίν Λεπέν ούτε τον Εμανουέλ Μακρόν - αλλά και η επίμονη σιωπή του Μελανσόν, κρυμμένη πίσω από το άλλοθι μιας διαδικτυακής διαβούλευσης με τη βάση των υποστηρικτών του.
Οι δημοσκοπήσεις πάντως είναι ξεκάθαρες: η πλειοψηφία των Γάλλων θεωρεί πως ο Μακρόν είναι «καταλληλότερος για πρόεδρος», «έχει το καλύτερο πρόγραμμα» και «βρίσκεται πιο κοντά στις ιδέες και τις αξίες τους». Οι περισσότεροι Γάλλοι εκτιμούν επίσης πως ο πρώην υπουργός Οικονομίας του Φρανσουά Ολάντ είναι ο «ικανότερος να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση». Σε σύγκριση με τη Μαρίν Λεπέν, η πεποίθησή τους είναι δικαιολογημένη. Οπως σχολίαζε ωστόσο χθες στους «Financial Times» ο Φρανσουά Εσμπούρ, πρόεδρος του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Σπουδών (IISS) του Λονδίνου καθώς και του Κέντρου Πολιτικής της Ασφάλειας (GCSP) της Γενεύης, «ο Εμανουέλ Μακρόν θα διαπιστώσει πως η νίκη στις προεδρικές εκλογές θα είναι το εύκολο κομμάτι της υπόθεσης».
Το μόνο πράγμα που έχουν κοινό η Λεπέν και ο Μακρόν, σημείωνε ο Εσμπούρ, είναι η αποφασιστικότητά τους να επικεντρώσουν αυτή την προεκλογική εκστρατεία στην Ευρώπη, στην ανοιχτή κοινωνία και την παγκοσμιοποίηση, μαζί με την τρομοκρατία και τα ζητήματα νόμου και τάξης. Το πρόβλημα για τον Μακρόν είναι πως ένα 48% των ψήφων στον πρώτο γύρο δόθηκε σε υποψήφιους εχθρικούς τόσο απέναντι στην ΕΕ όσο και απέναντι στο ΝΑΤΟ. Είναι όμως σχεδόν αδύνατο για την Λεπέν να ανατρέψει το προβάδισμα των 22-25 μονάδων που δίνουν στον αντίπαλό της οι δημοσκοπήσεις. Το καθαρό αποτέλεσμα μιας νίκης σε αυτές τις συνθήκες θα είναι να δοθεί στον Μακρόν μια λαϊκή εντολή για μεταρρυθμίσεις, τόσο εντός των τειχών όσο και στην Ευρώπη. Ως υποστηρικτής του, ο Εσμπούρ θα ήθελε πολύ να προσθέσει πως με μια τέτοια εντολή, και δεδομένης της μεγάλης εξουσίας που κρατά στα χέρια του ο πρόεδρος της Γαλλίας, ο Μακρόν θα είναι επίσης σε θέση να συγκροτήσει μια σταθερή κυβέρνηση. Τίποτα δεν είναι ωστόσο λιγότερο βέβαιο.
Τις προεδρικές εκλογές ακολουθούν τον Ιούνιο κοινοβουλευτικές εκλογές. Χωρίς κομματικό μηχανισμό, ούτε βαθιά γνώση των 577 εκλογικών περιφερειών της Γαλλίας, ο «και αριστερά και δεξιά» υποψήφιος θα δυσκολευτεί πολύ να προτείνει δυναμικούς υποψήφιους μέσα στο περιθώριο των 10 ημερών που θα έχει έως ότου ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος για αυτές. Θα πρέπει να εντοπίσει και να ελέγξει εξονυχιστικά άγνωστους σε μεγάλο βαθμό υποψηφίους μεταξύ των 15.000 που έχουν δηλώσει εθελοντές για μια βουλευτική έδρα με τα χρώματα του En Marche!. Θα μπορούσε βέβαια να συνάψει συμφωνίες με τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς, αλλά αυτό θα αντέβαινε στις υποσχέσεις που έχει δώσει για «ανανέωση» και «νέα πρόσωπα». Επιπλέον, δεν είναι σαφές αν οι Σοσιαλιστές και οι Ρεπουμπλικανοί θα ήταν πρόθυμοι ή σε θέση να κάνουν τέτοιες συμφωνίες.
Ο Σαρλ ντε Γκολ - επισημαίνει ο Εσμπούρ - χρειάστηκε κάπου τέσσερα χρόνια προκειμένου να εγκαθιδρύσει μια λειτουργική κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετά την επιστροφή του στην εξουσία το 1958. Οι συνθήκες είναι διαφορετικές σήμερα, αλλά όχι και αισθητά πιο εύκολες. «Μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε μια περίοδο πολιτικής και θεσμικής αβεβαιότητας», καταλήγει. «Ο επικεφαλής του En Marche! θα δυσκολευτεί να εκλέξει μια πλειοψηφία βουλευτών αφιερωμένων στο πρόγραμμά του», προσυπογράφει ο Λοράν Ζοφρέν, ο διευθυντής της «Libération». «Αναλόγως με το αν θα στηριχτεί περισσότερο στη Δεξιά ή στην Αριστερά, η πολιτική του δεν θα είναι η ίδια. Θα υπάρξει λοιπόν ένας τρίτος γύρος σε αυτές τις εκλογές. Η ταινία δεν τελειώνει στις 7 Μαΐου».
"Εφ.Συν", 26/04/17
"ΤΑ ΝΕΑ", 26/04/17
Εκείνος γεννιέται όταν όλοι οι άλλοι πεθαίνουν
Ο Εμανουέλ Μακρόν επιθυμεί να στελεχώσει το κόμμα του με προσωπικότητες από όλους τους πολιτικούς χώρους, αλλά και απαλλαγμένο από το άχθος των φθαρμένων προσώπων
Του Μανώλη Σπινθουράκη
Το μεγάλο πλεονέκτημα του Εμανουέλ Μακρόν δεν είναι ότι μόνο αυτός είναι ο πραγματικός νικητής του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών. Το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι ότι ως πολιτική δύναμη γεννιέται τη στιγμή που όλες οι άλλες δείχνουν να πεθαίνουν.
Στην ακροδεξιά φαμίλια των Λεπέν εκτυλίσσεται μια γνήσια αρχαία ελληνική τραγωδία. Η εγγονή Μαριόν Μαρεσάλ ετοιμάζεται να πάρει πίσω το αδικοχαμένο κατά τη γνώμη της αίμα του παππού της Ζαν Μαρί και να τιμωρήσει την πατροκτόνο μητέρα της Μαρίν. Της καταλογίζει ήδη ότι έχασε την πρώτη θέση επειδή έσπευσε να ταυτιστεί με τον Τραμπ, επειδή υιοθέτησε τις γκολικές αντιλήψεις περί κοινωνίας και κράτους, αλλά και επειδή έφερε σώγαμπρο στο Εθνικό Μέτωπο τον εκλεκτό της Φλοριάν Φιλιπό.
Λίγο αριστερότερα, στην παραδοσιακή γκολική Δεξιά, Σαρκοζί και Ζιπέ αναρωτιούνται τι μπορούν να σώσουν από μια παράταξη που για πρώτη φορά ύστερα από εξήντα χρόνια δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας. Συν τοις άλλοις η πολιτική επιλογή του Φιγιόν να εμφανίζει προεκλογικά τον Μακρόν ως γνήσιο συνοδοιπόρο των κομμουνιστών έχει σημαδέψει τη βάση του κόμματος, ένα μεγάλο τμήμα της οποίας εμφανίζεται έτοιμο να μην υπακούσει στις προτροπές της ηγεσίας και να ψηφίσει Λεπέν στο δεύτερο γύρο. Πόσω μάλιστα όταν «κομμουνιστές και συνοδοιπόροι» εμφανίζονται να έχουν πάρει πάνω από το 50%.
Στη δεξιά της Αριστεράς, δηλαδή στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, τα πάντα πήγαν πενήντα χρόνια πίσω, δηλαδή στην προ Μιτεράν εποχή. Και όχι μόνο αυτό. Το ερώτημα που τώρα ταλανίζει τα στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι αν ενόψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου θα πρέπει να παραμείνουν σ' ένα ιστορικό κόμμα που καταστράφηκε επί Φρανσουά Ολάντ ή αν θα πρέπει να μεταπηδήσουν σε ένα κόμμα που οικοδομεί ένας άλλοτε σύμβουλος και υπουργός του Ολάντ αλλά και «γκανιάν» των εκλογών, δηλαδή ο Μακρόν.
Στα αριστερά της Αριστεράς, τέλος, οι πατρογονικές αντιλήψεις περί σοσιαλφασισμού που πιθανότατα εμπόδισαν τον Μελανσόν να δώσει γραμμή καταψήφισης της Λεπέν προετοιμάζουν το έδαφος για μια ακόμη - συνηθισμένη στον χώρο αυτό - διάσπαση. Και αυτό παρά το γεγονός ότι ύστερα από σχεδόν μισόν αιώνα η ριζοσπαστική και κομμουνιστογενής Αριστερά ξεπέρασε σε ψήφους τη σοσιαλδημοκρατική Αριστερά στη Γαλλία. Θα την ξεπερνούσε δε περισσότερο αν κάποιοι από αυτούς που σε πρώτη φάση είχαν αποφασίσει να δώσουν ψήφο διαμαρτυρίας στον Μελανσόν δεν άλλαζαν γνώμη μόλις διαπίστωσαν ότι το ενδεχόμενο να εκλεγεί όντως ο Μελανσόν στην Προεδρία της Δημοκρατίας ήταν υπαρκτό.
Μέσα σε αυτό το ταραγμένο πολιτικό σκηνικό ο Εμανουέλ Μακρόν, αφού έκανε το λάθος να δειπνήσει πανηγυρικά το βράδυ της Κυριακής με τους Αταλί, Κον Μπεντίτ αλλά και με πολλούς άλλους σε κεντρικό εστιατόριο του Παρισιού, ετοιμάζει (δηλαδή στελεχώνει) το κόμμα του. Ενα κόμμα που το θέλει πολυσυλλεκτικό, δηλαδή με προσωπικότητες από όλους τους πολιτικούς χώρους, αλλά και απαλλαγμένο από το άχθος των φθαρμένων προσώπων. Η επιλογή γίνεται από επιτροπές αξιολόγησης και η ταρίφα για τη συμμετοχή στις λίστες ανέρχεται γύρω στα 25.000 ευρώ ανά υποψήφιο βουλευτή.
Το μεγάλο πρόβλημα του Μακρόν ενόψει των βουλευτικών εκλογών βρίσκεται στο ότι, ενώ το κίνημά του είναι προϊόν παρθενογένεσης, οφείλει να δημιουργήσει μέσα σε μικρό διάστημα ένα κόμμα ικανό να ανταγωνιστεί κόμματα που ναι μεν υποφέρουν, ωστόσο εξακολουθούν να έχουν βαθιές ρίζες στη γαλλική κοινωνία. Αν δεν το καταφέρει (και με υπόθεση εργασίας ότι θα εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας), θα υποχρεωθεί να συγκατοικήσει στην εξουσία, δηλαδή να ξεκινήσει την προεδρία του με συμβιβασμούς. Συμβιβασμούς προς τα δεξιά αν οι Ρεπουμπλικανοί αντέξουν στις βουλευτικές εκλογές την έφοδο Λεπέν για την κατάκτηση του συνολικού χώρου της Δεξιάς, συμβιβασμούς προς τα αριστερά αν κεντροαριστεροί ψηφοφόροι επιστρέψουν από τον Μελανσόν στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, λησμονώντας ότι στις προεδρικές εκλογές το μαύρισαν. Στην περίπτωση των γάλλων Σοσιαλιστών, πάντως, αυτό έχει ξανασυμβεί.
Η νίκη του Μακρόν στον πρώτο γύρο βγάζει στην επιφάνεια
τον αντιευρωπαϊσμό της γερμανικής Αριστεράς
«Μεταξύ χολέρας και πανούκλας»
Του Γιώργου Παππά
Πόσο σίγουρο είναι ότι ο νικητής του πρώτου γύρου Εμανουέλ Μακρόν θα κερδίσει τη Μαρίν Λεπέν στις επαναληπτικές εκλογές; Το ερώτημα αυτό απασχολεί πολιτικά επιτελεία και σχολιαστές μετά τους πανηγυρισμούς για την πρωτιά του φιλευρωπαίου υποψηφίου στην αναμέτρηση της Κυριακής. Η απάντηση δεν είναι οπωσδήποτε αυτονόητη, γερμανοί σχολιαστές διαβλέπουν κίνδυνο εφησυχασμού με το κλίμα βέβαιης νίκης του Μακρόν στον δεύτερο γύρο.
«Μεταξύ χολέρας και πανούκλας»
Του Γιώργου Παππά
Πόσο σίγουρο είναι ότι ο νικητής του πρώτου γύρου Εμανουέλ Μακρόν θα κερδίσει τη Μαρίν Λεπέν στις επαναληπτικές εκλογές; Το ερώτημα αυτό απασχολεί πολιτικά επιτελεία και σχολιαστές μετά τους πανηγυρισμούς για την πρωτιά του φιλευρωπαίου υποψηφίου στην αναμέτρηση της Κυριακής. Η απάντηση δεν είναι οπωσδήποτε αυτονόητη, γερμανοί σχολιαστές διαβλέπουν κίνδυνο εφησυχασμού με το κλίμα βέβαιης νίκης του Μακρόν στον δεύτερο γύρο.
Πάντως, κανείς δεν στοιχηματίζει σε νίκη της Λεπέν. Αυτό θα σήμαινε διάλυση της ΕΕ, σενάριο το οποίο μόνο σε δύο πολιτικούς σχηματισμούς της Γερμανίας έχει οπαδούς: την εθνικιστική, ξενοφοβική, ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία και τη μετακομμουνιστική Αριστερά. Για το AfD, αδελφό κόμμα της Λεπέν, είναι διακηρυγμένος στρατηγικός στόχος. Για την Αριστερά, το αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολιτική επιδίωξη στο όνομα μιας «άλλης» Ευρώπης.
Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι, Φιλελεύθεροι έστειλαν αμέσως συγχαρητήρια μηνύματα στον Εμανουέλ Μακρόν για την επικράτησή του στον πρώτο γύρο. Η ηγεσία της Αριστεράς έδινε συγχαρητήρια στον Ζαν-Λικ Μελανσόν, ενώ στελέχη του κόμματος δεν μπορούσαν να κρύψουν την απογοήτευσή τους που δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο. «Τώρα είναι μια επιλογή ανάμεσα στη χολέρα και στην πανούκλα» σχολίασε ο βουλευτής της Αριστεράς Νίμα Μοβασάτ, «ανάμεσα σε έναν νεοφιλελεύθερο και μια ακροδεξιά».
Για τον πρόεδρο της Αριστεράς Μπερντ Ρίξινγκερ, ο Μακρόν είναι «το μη χείρον». Στην ερώτηση γιατί το κόμμα του στις επαναληπτικές εκλογές δεν τάσσεται καθαρά στο πλευρό του Μακρόν, ο Ρίξινγκερ αντιπαραβάλλει την αγωνία του ότι Η Αριστερά θα χάσει τη φυσιογνωμία της. «Οταν θολώνουν οι διαφορές ανάμεσα στα καθιερωμένα κόμματα, όταν συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες υποστηρίζουν περικοπές του κοινωνικού κράτους και αποδόμηση εργατικών δικαιωμάτων, τότε ενισχύονται δεξιά κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο» απαντά ο Ρίξινγκερ στην εφημερίδα «Ντι Βελτ». Οι γάλλοι Σοσιαλιστές είναι «συνυπεύθυνοι» γιατί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τον Μελανσόν ώστε στον δεύτερο γύρο να είναι αυτός η εναλλακτική επιλογή στον «φιλελεύθερο, πρώην τραπεζίτη Μακρόν».
Ο ιδρυτής του κόμματος Οσκαρ Λαφοντέν προέβλεψε μάλιστα ότι αν νικήσει ο Μακρόν στον δεύτερο γύρο, θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν. Η ανάγνωση αυτή του γαλλικού αποτελέσματος απέχει πολύ από τη γραμμή που έδωσε τη Δευτέρα ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Αριστεράς, Ντίτμαρ Μπαρτς: «Πανούκλα ή χολέρα; Οχι! Φυσικά πρέπει να αποτραπεί η εκλογή της ακροδεξιάς Λεπέν». Ο μετριοπαθής Μπαρτς μαζί με την κόκκινη Σάρα Βάγκενκνεχτ είναι επικεφαλής της Αριστεράς στον προεκλογικό αγώνα.
Η νίκη του Μακρόν βγάζει στην επιφάνεια τον αντιευρωπαϊσμό του γερμανικού κόμματος Η Αριστερά. Η ταύτιση δεξιού εξτρεμισμού και οικονομικού φιλελευθερισμού είναι το βασικό μοτίβο για να δικαιολογηθούν οι ίσες αποστάσεις από την υποψήφια του αντιευρωπαϊκού, ακροδεξιού σοβινισμού Λεπέν και τον ανεξάρτητο, κεντρώο, πεπεισμένο ευρωπαϊστή Εμανουέλ Μακρόν. Είναι τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούν κρυφοί και φανεροί αντιευρωπαϊστές στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι μία: στη Γερμανία είναι αντιπολίτευση και περιορίζονται σε ένα αμελητέο ποσοστό 8%-10%. Στην Ελλάδα είναι στην κυβέρνηση και διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας.
Ανακούφιση χωρίς ουφ
Του Γιώργου Σιακαντάρη*
Ανακ(ούφ)ιση χωρίς ουφ είναι το πρώτο συναίσθημα από τις γαλλικές εκλογές. Ανακούφιση γιατί ο φιλευρωπαίος, «ούτε Αριστερός ούτε Δεξιός» Μακρόν φαίνεται να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας. Χωρίς ουφ όμως γιατί οι δύο υποψήφιοι του εθνικού απομονωτισμού έπεισαν το 42% του εκλογικού σώματος. Τι πραγματικά όμως συμβαίνει σε Ευρώπη και Ελλάδα και έχουν τέτοια αποδοχή ιδέες και πρόσωπα που πριν από 20 χρόνια ευρίσκονταν στην ανυποληψία;
Στην Ευρώπη, η ανασφάλεια και η μετανάστευση δυναμώνουν έναν κοινωνικό αυτοματισμό που «σπρώχνει» μια κοινωνική ομάδα κατά κάποιας άλλης. Συμπυκνωμένη θέση αυτού του αυτοματισμού είναι ότι «για τη φτωχοποίηση των μεσαίων φταίνε οι φτωχοί και όσοι δεν έχουν τις γνώσεις, τις ικανότητες και τις δεξιότητες να παρακολουθήσουν τους ρυθμούς της αγοράς». Ετσι κατασκευάζεται ο αντίπαλος «των ικανών». Αν αυτός ο αντίπαλος είναι οι αδύναμοι, οι «επιδοματούχοι» ή ο δημόσιος τομέας γενικά, τότε αυτός ο κοινωνικός αυτοματισμός δυναμώνει τον υπερφιλελευθερισμό. Στην περίπτωση, πάλι, που στους παραπάνω προστίθενται οι μετανάστες ή οι ξένοι γενικά, τότε ο κοινωνικός αυτοματισμός τροφοδοτεί τον εθνολαϊκισμό, χωρίς να παραλείπει ταυτοχρόνως να ρίχνει και κάποιες ποσότητες μίσους στα νεοφιλελεύθερα ρεύματα. Αυτό συμβαίνει στην Ευρώπη και οι πολίτες στηρίζουν αντιευρωπαίους ηγέτες. Γιατί αν η πρωτιά Μακρόν ανακουφίζει το 41% της Λεπέν και του Μελανσόν, πρέπει να μας ανησυχεί πολύ.
Στην Ελλάδα, όμως, η κυριαρχία τα τελευταία χρόνια του δεξιού και αριστερού λαϊκισμού σε συνδυασμό με την απομάκρυνση των ελπίδων ανάκαμψης της οικονομίας, λόγω της κυβερνητικής πολιτικής, γεννά ένα δεύτερο ρεύμα. Αυτό το ονομάζω «δεξιό» ρεβανσισμό. Αυτός ο ρεβανσισμός υποστηρίζει ότι Αριστερά, έτσι γενικά, ίσον ολοκληρωτισμός, βία και ψέμα. Δεν εκπορεύεται φυσικά από τη ΝΔ ενός πολιτισμένου αστού όπως ο κ. Μητσοτάκης. Πηγάζει από την ίδια την κοινωνία που είναι απογοητευμένη από την Αριστερά. Γι' αυτό είναι πολύ πιο επικίνδυνος. Ενώ απαντά με τα ίδια όπλα σε έναν παλαιότερο ρεβανσισμό, «αριστερό» αυτή τη φορά, που σήμερα έχει γελοιοποιηθεί και ο οποίος συμπυκνωνόταν στην αφήγηση περί «ευρισκόμενης στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας Δεξιάς, με την οποία μας χωρίζει άβυσσος».
Για να αντιμετωπιστούν ο κοινωνικός αυτοματισμός και ο δεξιός ρεβανσισμός, τροφοδότες αντιπολιτικών και αντιδημοκρατικών στάσεων και συμπεριφορών, χρειάζεται να επιστρέψουμε τώρα στη διάκριση Αριστερά - Δεξιά, όπως αυτή αναπτύχθηκε μετά τον Πόλεμο έως την επικράτηση της «συναίνεσης της Ουάσιγκτον». Ως διάκριση δηλαδή δύο πολιτικών οικογενειών που έχουν τον ίδιο στρατηγικό στόχο. Αυτός δεν είναι ούτε η αδιαφορία για τους φτωχούς ούτε η «έλευση» του σοσιαλισμού στη γη. Είναι μόνο η ευημερία των πολιτών. Μόνο που ο κάθε πόλος προτείνει διαφορετικές πολιτικές για την επίτευξη αυτού του κοινού στόχου. Ο ένας «λιγότερες δαπάνες και φόρους» και ο άλλος οφείλει πλέον, στο πλαίσιο των παγκοσμιοποιημένων αγορών, να ανανεώσει τις θέσεις του για την προτεραιότητα του κοινωνικού έναντι των αγορών. Μόνο έτσι θα επανέλθει η πολιτική στο προσκήνιο για να οδηγήσει στην ήττα των «τεράτων» που απειλούν με κατάρρευση την Ενωμένη Ευρώπη.
*Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας και συγγραφέας
Η Γαλλία στα χρώματα των υποψηφίων,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου