"....Καταλάβετέ το εκεί στην Κουμουνδούρου: θα αποτελέσετε πολιτική παρένθεση γιατί είστε ιστορικό περιθώριο, κατάλοιπο του μπολσεβικισμού, λάτρεις της συγκρουσιακής πολιτικής, υπέρμαχοι του απόλυτου πρωτείου του πολιτικού απέναντι στην κοινωνία - και ας έλεγαν κάποτε κάποιοι από εσάς «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά». Αν δεν αλλάξετε μυαλά, σας περιμένει ξανά η πολιτική μοναξιά. Γιατί οι άνεμοι της παγκοσμιοποίησης σαρώνουν αυτές τις αντιλήψεις - φουσκώνουν με αέρα τα πανιά μας των μενουμευρωπαίων...."

ΚΕΑ-ΕτΤ(34++++++)

Από "ΤΑ ΝΕΑ", την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 

την "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου" και το "ΕΘΝΟΣ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 25/04/17

 Κερδάμε!

Του Δημήτρη Κ. Ψυχογιού

Το πήρατε είδηση εκεί στην Κουμουνδούρου; Το καταλάβατε κ. Τσίπρα και Κυρίτση - χάνετε και κερδάμε! Πήραμε τη Βιέννη, το Αμστερνταμ, το Παρίσι - παίρνουμε και το Βερολίνο σε λίγο και αμέσως στέλνουμε ενισχύσεις στους αμερικανούς συντρόφους να απελευθερώσουν το Μανχάταν από τα κατοχικά στρατεύματα του Τραμπ. Το «εξτρεμιστικό Κέντρο», όπως αποκαλούν οι βαθυστόχαστοι διανοούμενοί σας όσους δεν είναι Λεπέν ή Μελανσόν ή Τραμπ ή Ερντογάν ή Τσίπρας ή Μαδούρο, οι δυστυχείς διανοούμενοί σας που πέρασαν από την «ταξική ανάλυση» στις βεμπεριανές παρηγοριές περί «χαρισματικών ηγετών» για να δικαιολογήσουν το ότι καταλήξατε η απόλυτη ενσάρκωση του «κόμματος για τον εαυτό του και τον αρχηγό του», να κυβερνάτε χωρίς ιδεολογία, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κοινωνικές (αλλά μόνο με ψηφοθηρικές) αναφορές - καταλάβετε το όλοι σας: το «εξτρεμιστικό Κέντρο» κερδίζει!

Ο Εμανουέλ Μακρόν μέχρι πριν από λίγες ημέρες δεν είχε μεγαλύτερη ισχύ από αυτή του Ντόναλντ Τραμπ πριν κατακτήσει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ή τη δική σας κ. Τσίπρα πριν γίνετε αξιωματική αντιπολίτευση (4% =~0%). Η κορυφαία διαφορά του «κεντρώου ριζοσπάστη» Μακρόν από εσάς και τον Τραμπ είναι πως δεν πιστεύει ότι η πολιτική εξαντλείται στην απόκτηση ισχύος, πως είναι αγώνες και ξανά αγώνες για την επικράτηση, πως περιεχόμενο της νίκης είναι η προετοιμασία της επόμενης νίκης μέσω της άλωσης κράτους / μίντια και της καλλιέργειας των πιο σκοτεινών συναισθημάτων των ψηφοφόρων: μίσους, μνησικακίας, ζηλοφθονίας, εκδικητικότητας - αυτά που εσείς τα βαφτίσατε «ταξική πολιτική» και οι συνεταίροι σας «ελληνοκεντρική πολιτική». Ε, ο Μακρόν κέρδισε!

Το πρόγραμμα «Ευρωπαϊκή Ενωση» είναι πρόγραμμα ειρήνης και δημιουργίας. Ξεπερνάει τις «ταξικές» και «εθνοκεντρικές» πολιτικές και αμφισβητεί την πολιτική τους ηγεμονία στα εθνικά κράτη - για τούτο το πολεμάτε τόσο οι ακροδεξιοί όσο και οι ακροαριστεροί: αν γερμανοί και γάλλοι ψηφοφόροι (ή Ελληνες και Βούλγαροι, για να θυμηθούμε τα δικά μας) πείθονται ότι μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά μετά τόσους αιώνες συγκρούσεων, σημαίνει πως και στο εσωτερικό της χώρας τους μπορούν να αντιμετωπίσουν ειρηνικά τις διαιρέσεις. Και τότε τι θα απογίνετε οι κήρυκες του περιφρονητικού μίσους κατά των μενουμευρωπαίων;

Καταλάβετέ το εκεί στην Κουμουνδούρου: θα αποτελέσετε πολιτική παρένθεση γιατί είστε ιστορικό περιθώριο, κατάλοιπο του μπολσεβικισμού, λάτρεις της συγκρουσιακής πολιτικής, υπέρμαχοι του απόλυτου πρωτείου του πολιτικού απέναντι στην κοινωνία - και ας έλεγαν κάποτε κάποιοι από εσάς «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά». Αν δεν αλλάξετε μυαλά, σας περιμένει ξανά η πολιτική μοναξιά.

Γιατί οι άνεμοι της παγκοσμιοποίησης σαρώνουν αυτές τις αντιλήψεις - φουσκώνουν με αέρα τα πανιά μας των μενουμευρωπαίων.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 25/04/17

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 25/04/17

Μικρός αναστεναγμός ανακούφισης

Του Άγγελου Στάγκου
Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία επιτρέπουν στους απανταχού ευρωπαϊστές να βγάλουν έναν μικρό αναστεναγμό ανακούφισης, τον δεύτερο κατά σειρά, μετά τα πρόσφατα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στην Ολλανδία. Μπορεί η Λεπέν –και το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο– να εξασφάλισε τη συμμετοχή στον δεύτερο γύρο με ποσοστό μεγαλύτερο από εκείνο που είχε πάρει στις προηγούμενες εκλογές, αλλά απέτυχε να κερδίσει την πρώτη θέση, όπως έλεγαν οι προβλέψεις πριν από μερικές εβδομάδες, ενώ ταυτόχρονα επιβεβαιώθηκαν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι είχε χάσει κάποιο έδαφος. Γεγονός που δεν ανατράπηκε, όπως υπήρχε φόβος, από την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στο κέντρο του Παρισιού πριν από λίγες ημέρες. Κυρίως, δε, τώρα μπορούμε να πούμε, με μικρό ρίσκο διάψευσης, ότι ο Μακρόν θα επικρατήσει ξανά στον δεύτερο κρίσιμο γύρο και θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας.

Αυτά είναι τα καλά νέα, γιατί από δω και πέρα αρχίζουν οι πικρές διαπιστώσεις, τα ερωτήματα και οι ανησυχίες που αφορούν όχι μόνο τη Γαλλία, αλλά και την Ευρώπη στο σύνολό της. Η συντριβή του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη Γαλλία ακολούθησε την πανωλεθρία του αντίστοιχου κόμματος στην Ολλανδία, το πιθανότερο είναι ότι κάτι ανάλογο θα συμβεί στους Εργατικούς στις προσεχείς εκλογές στη Βρετανία και είναι πλέον αναμφισβήτητο ότι η Σοσιαλδημοκρατία βαδίζει προς την εξαφάνιση από το ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό, αν δεν βρει πολύ σύντομα έναν ρόλο προσαρμοσμένο στους καιρούς της παγκοσμιοποίησης, της τεχνολογίας, της διεύρυνσης του χάσματος μεταξύ των πολύ πλουσίων και των ευπόρων από τη μία πλευρά και όλων των υπολοίπων από την άλλη. Με αυτή την έννοια, τείνει να σβηστεί η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς και να αντικατασταθεί από μία νέα, μεταξύ εθνολαϊκιστών και φιλελεύθερων ευρωπαϊστών, με τους τελευταίους να είναι υποχρεωμένοι να βρουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα, αν θέλουν να διασώσουν το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης.

Η στάση του Μελανσόν, που πήρε ίσες αποστάσεις από Μακρόν και Λεπέν ενόψει του δεύτερου γύρου, όπως και η συγκυβέρνηση Συρανέλ στην Ελλάδα (σημειωτέον ότι ο Σύριζα προσέφερε πριν από τις εκλογές τη στήριξή του στον Μελανσόν, ο οποίος είχε ουσιαστικά ήδη εκδηλώσει τον αντιευρωπαϊσμό του), ενισχύουν τη βασιμότητα των παραπάνω διαπιστώσεων. Αν και είναι πρόωρο ακόμη να πούμε ότι η αποτυχία του Φιγιόν να μπει στον δεύτερο γύρο σημαίνει και κατάρρευση της Δεξιάς στη Γαλλία. Η αποτυχία του οφείλεται, πρώτον, στο ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα πήγε εσωτερικά διαιρεμένο στις εκλογές και δεύτερον, γιατί ο ίδιος ο Φιγιόν υπονόμευσε την υποψηφιότητά του με τον θόρυβο που ξέσπασε εξαιτίας των σκανδάλων που αποκαλύφθηκαν εις βάρος του. Δεν αποκλείεται καθόλου να καταφέρει πάλι η γαλλική Δεξιά να σταθεί στα πόδια της, αλλά αυτό θα φανεί πιο καθαρά από τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων της στον δεύτερο γύρο. Αν δηλαδή θα ακολουθήσουν τη γραμμή του Φιγιόν να ψηφίσουν τον Μακρόν, αν ένα μεγάλο μέρος τους προτιμήσει την αποχή ή αν ψηφίσει τη Λεπέν, που ήδη άρχισε την προσπάθειά της να τους προσελκύσει.

Η αποχή και η στάση των ψηφοφόρων του Μελανσόν και του Φιγιόν θα κρίνουν το εύρος της προδιαγραφόμενης νίκης του Μακρόν. Αλλο να εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας με 62% έναντι 38%, όπως προβλέπουν οι πρώτες δημοσκοπήσεις τώρα (που σημειωτέον, έπεσαν μέσα στις προβλέψεις τους στον πρώτο γύρο) και άλλο να ξεπεράσει η Λεπέν το 40% και ακόμη χειρότερα, να πλησιάσει το 44 - 45%. Το γεγονός ότι ο Μακρόν δεν έχει συγκροτημένο κόμμα πίσω του και τον Ιούνιο θα ακολουθήσουν βουλευτικές εκλογές ασφαλώς και δημιουργεί αβεβαιότητα για τις εξελίξεις.

"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου", 25/04/17

"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου", 25/04/1

Λεπέν και Μελανσόν

Του Θόδωρου Χατζηπαντελή,

Καθηγητή ΑΠΘ

Οι υποψήφιοι που θέλουν να αλλάξουν και τη Γαλλία και την Ευρώπη δεν είναι καινούργιοι. Οι ντόπιοι που τους υποστηρίζουν ας το ξανασκεφτούν. Ούτως ή άλλως δεν μας πέφτει και λόγος. Η κ. Λεπέν πήρε 18% στις προεδρικές εκλογές του 2012 και 22% το 2017 και ο κ. Μελανσόν 11% και 19% τώρα. Η πρώτη ζητούσε την έξοδο της Γαλλίας από την Ευρωζώνη και η καμπάνια της αναφέρονταν σε θέματα μετανάστευσης.

Τώρα φωνάζει όπου σταθεί να φύγει και να μείνει μόνη της η Γαλλία. Ο δεύτερος θέτει το θέμα της εξόδου από την Ευρωζώνη αλλά με την επαναδιαπραγμάτευση των συνθηκών υποβαθμίζει τις προτάσεις ολοκληρωτικού ελέγχου στην οικονομία που θεωρητικά αναφέρονται στη μείωση των ανισοτήτων.

Και οι δύο βρίσκονται στην πλευρά του εξισωτικού απομονωτισμού. «Θα αφυπνιστούν οι ευρωπαϊκοί λαοί» κατά τη ρητορική της Λεπέν. Κατά τον δεύτερο, θα πρέπει να απειθαρχήσουν όλοι και «το οικοδόμημα που εκρήγνυται» θα γίνει αντικείμενο διαπραγματεύσεων. Και τους δύο τους συνδέει η αγάπη για τον ολοκληρωτισμό.

Πασπαλισμένος ολοκληρωτισμός με διάφορα «ωραία» επίθετα. Πρώτα η Γαλλία, να αλλάξει το σύστημα, να εκφραστούν οι απλοί άνθρωποι. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Νοτιοανατολική Γαλλία οι δυο τους έχουν 50% και στο Παρίσι έχουν 33%. Ούτε είναι τυχαίο ότι ο δεύτερος αρνείται να εκφραστεί εναντίον της πρώτης. Ασφαλώς οι ψηφοφόροι του είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Το ερώτημα είναι τι θα ψηφίσει στον δεύτερο γύρο αυτός!

Αθροιστικά +12 (από το 29% στο 41%) του γαλλικού εκλογικού σώματος τοποθετείται στην πλευρά του απομονωτισμού. Αν το 41% γίνει 30% στον 2ο γύρο αυτό θα έχει να κάνει και με τη διαφορά στη χροιά του ολοκληρωτισμού. Δεξιά η μία, αριστερός ο άλλος, ότι και αν σημαίνει αυτό.

Μέσα στο 41% υπάρχει και η οσμή του σκανδάλου που οδήγησε τον Φιγιόν στο 20%. Αραγε το 51% (Φιγιόν, Μακρόν, Αμόν) θα ήταν μεγαλύτερο χωρίς τα σκάνδαλα; Κανένας δεν ξέρει? Προς το παρόν από το 65% του 2012 στο 50% του 2017 μας μένει η ανακούφιση ότι η Γαλλία δεν τραβά προς τη δόξα του απομονωτισμού. Πού θα πάει, θα δούμε...

"ΕΘΝΟΣ", 25/04/17

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 25/04/17

Νέος, όχι καινούργιος ο υποψήφιος Μακρόν

Του Μπάμπη Παπαδημητρίου
«​​Σε μια χώρα όπου οι λαϊκισμοί κάθε είδους συγκρούονται από τη βιασύνη τους να κερδίσουν ένα κομμάτι από τον χώρο που χάνουν τα παραδοσιακά κόμματα, γιατί φτάσαμε εκεί, στο χείλος του γκρεμού, αρνούμαι να κάνω πως δεν βλέπω τη σκληρή πραγματικότητα που είναι η άνοδος της άκρας Δεξιάς για την προεδρία της Δημοκρατίας», έγραφε ώριμος πολιτικός στις 10 Μαρτίου, εξηγώντας την επιλογή του στο πρόσωπο του Μακρόν.

Τα λόγια αυτά αποκτούν άλλη σημασία όταν προέρχονται από έναν πρώην γενικό γραμματέα του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και υποψήφιο για την προεδρία με το ίδιο αυτό κόμμα (1995 και 2002), τον Ρομπέρ Υ, που είχε την έμπνευση να γράψει το 2014 ένα βιβλίο με τίτλο «Τα κόμματα θα πεθάνουν αλλά δεν το ξέρουν ακόμη»! Αλλά αυτά συμβαίνουν στα μεγάλα κράτη που μέσα από μεγάλα προβλήματα αναζητούν δρόμους για μια νέα Ευρώπη, μια νέα μεγάλη Συμφωνία ικανή να κρατήσει την κοινωνία όρθια και την οικονομία αποδοτική.

Ο υποψήφιος Μακρόν είναι, βεβαίως, διαφορετικός. Κι επειδή πολλοί εκπλήσσονται από «πού» ξεφύτρωσε αυτός ο τόσο νέος και ακόμη περισσότεροι, εδώ στα δικά μας, βρίσκουν την εύκολη απάντηση ότι πρόκειται για «άνθρωπο των τραπεζών», τον προώθησαν οι Ροτσίλντ, λένε, ως αυτό να ήταν αρκετό για να ξεγελάσεις 8,7 εκατομμύρια πολίτες που αποφάσισαν να εμπιστευθούν έναν άνθρωπο που γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1977!

Οπως δεν ξεγελάστηκαν τα 7,7 εκατομμύρια που έδωσαν την ψήφο τους στη Λεπέν ή τα 7 εκατ. που προτίμησαν τον Μελανσόν. Το διαφορετικό, στις τρεις αυτές περιπτώσεις, είναι ότι μιλούν διαφορετικά από τους πολιτικούς των παλιών μεγάλων κομμάτων, Ρεπουμπλικανών και Σοσιαλιστών. Και ο έχων πολιτικά δικαιώματα πληθυσμός (ώριμος ή όχι μικρή σημασία έχει...) θέλει να δοκιμάσει, σε όλα πρακτικώς τα κράτη του δυτικού κόσμου, το καινούργιο και διαφορετικό.

Αλλά και ο Μακρόν ακολούθησε την πιο παραδοσιακή διαδρομή, για τη γαλλική πραγματικότητα. Μόνον 100 καταφέρνουν κάθε χρόνο (στους 1.000) να μπουν στην Εθνική Σχολή Διοίκησης. Στα οικονομικά, για παράδειγμα, οι υποψήφιοι που θα βρεθούν στα ανώτατα κρατικά αξιώματα εξετάζονται σε θέματα όπως «Κατανομή της προστιθέμενης αξίας συγκριτικά με τις οικονομικές επιδόσεις» (2009), «Εμπιστοσύνη και οικονομική πολιτική» (2010), «Ποια διαμόρφωση των τιμών για ποιες αγορές;» (2011) ή «Αποτελεσματικότητα των μέτρων προστασίας της απασχόλησης σε περίοδο κρίσης» (2012)! Από τη θέση του ανώτατου ελεγκτή Φόρων (διάσημη από την εποχή των «Αθλίων» του Ουγκώ), η επενδυτική τραπεζική, από την οποία κέρδισε καλά χρήματα, τον κέρδισε για λίγα μόλις χρόνια, προτού πάρει μείζονα θέση στις υπηρεσίες της προεδρίας ή γίνει ο νεότερος (μετά τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν) υπουργός Οικονομίας για να εισηγηθεί τον δικό του νόμο που σκόπευε «να ξεκλειδώσει την οικονομία». Ο υποψήφιος πρόεδρος δεν είναι τόσο καινούργιος στην πολιτική.