"... Όποιος διαμαρ­τύρεται για την απόπειρα ελέγ­χου των μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα την εποχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν έχει παρά να αφιερώσει λίγα λεπτά στην οθόνη του Telesur. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει ισπανι­κά. Θα νιώσει τον «παλμό» και θα αντιληφθεί το μέγεθος της προπαγάνδας. Και θα φτύνει τον κόρφο του που ζει στην Ελ­λάδα και όχι στη Βολιβαριανή Δημοκρατία. Η εγχώρια προ­παγάνδα είναι αστεία μπροστά στον μηχανισμό χειραγώγησης της κυβέρνησης του Καράκας. Και γι' αυτόν τον λόγο -και ευτυ­χώς για μας- είναι δύσκολο να αντιγραφεί, παρότι οι κυβερνη­τικοί μας καταβάλλουν φιλότι­μες προσπάθειες ..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ" και την "Κυριακάτικη

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου"

                                                         "ΤΑ ΝΕΑ", 24/04/17

Η ειρήνη δεν κατοικεί πια στη Βενεζουέλα
Η σκληρή καθημερινότητα μιας χώρας που βυθίζεται στη φτώχεια και την εγκληματικότητα και στοιχειώνεται από τους νεκρούς που αφήνει πίσω της η σύγκρουση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης

Της Νατάσας Μπαστέα

To Καράκας είναι σαν roller coaster, αυτό το τρενάκι που ανεβοκατεβαίνει τρομακτικά. Το να διασχίσει κάποιος την πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, όπου εδώ και τρεις εβδομάδες πραγματοποιούνται καθημερινά αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, είναι ένα ταξίδι σε παράλληλους κόσμους, σε αντίθετες εικόνες της πραγματικότητας και δυσλειτουργίες - αυτή είναι η καθημερινή ζωή πολλών Βενεζουελανών.

Στη γειτονιά του Πετάρε, μία από τις πιο φτωχές της χώρας και με υψηλή εγκληματικότητα, οι ουρές έξω από τα καταστήματα - που προστατεύονται με βαριά κάγκελα και λουκέτα - είναι μεγάλες. Καθένα έχει τους κανόνες του. Για παράδειγμα, στο μαγαζί του Ντάγκλας Γκουτιέρεζ κάθε πελάτης μπορεί να αγοράσει έως τέσσερα πακέτα ρύζι, τέσσερα πακέτα ζάχαρη και τέσσερα μπουκάλια λάδι. Ενα σακί ρύζι κοστίζει 4.700 μπολίβαρ, περίπου ένα δολάριο, τιμή που πολλαπλασιάζεται στη μαύρη αγορά, γνωστή ως bachaqueo.

Η Βενεζουέλα, μία από τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγούς χώρες του κόσμου, πλήττεται από τεράστιο πληθωρισμό. Το ΔΝΤ υπολογίζει ότι οι τιμές αυξήθηκαν περισσότερο από 1.700% μέσα σε δύο χρόνια. Στο εμπορικό κέντρο Τολόν, μια ευρωπαϊκή μπλούζα κοστίζει περισσότερο από τρεις βασικούς μισθούς των 40.000 μπολίβαρ, δηλαδή 10 δολάρια. Ομως οι κάτοικοι του Καράκας δεν μπορούν να βρουν ούτε φάρμακα ούτε πάνες στα φαρμακεία. «Ο κόσμος λιμοκτονεί» λέει ο Ισμαήλ Γκαρσία, βετεράνος πολιτικός που υποστήριζε τον Ούγκο Τσάβες αλλά τώρα είναι βουλευτής της αντιπολίτευσης.

Η κυβέρνηση Μαδούρο παρενέβη στην αγορά με τις αποκαλούμενες CLAP. Πρόκειται για τοπικές επιτροπές τροφοδοσίας και παραγωγής που ελέγχουν το μοίρασμα προϊόντων, όπως το αλεύρι ή το γάλα σε σκόνη. O Ενρίκε Καπρίλες, στέλεχος της αντιπολίτευσης, καταγγέλλει ότι με τον τρόπο αυτόν το κυβερνών κόμμα «εκβιάζει» τους πολίτες. Κάτι παρόμοιο έκανε ο Τσάβες στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης με την επιχείρηση Μπάριο Αντέντρο. Υλοποιήθηκε με την υποστήριξη της Κούβας και λειτουργεί ακόμα, ύστερα από μία δεκαετία, αν και επηρεάζεται σημαντικά από ένα εκ των βασικών προβλημάτων στη Βενεζουέλα: τη βία στους δρόμους.

Αυτό επιβεβαιώνει και ο Κάρλος Βιγέγκας, που διευθύνει ένα διαγνωστικό κέντρο τα τελευταία τρία χρόνια, αφότου έφυγε από το Πετάρε. Δέχεται περίπου 60 ασθενείς κάθε μέρα, όμως παρατηρεί: «Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ανασφάλεια». Πέρυσι, σύμφωνα με τη μη κυβερνητική οργάνωση Παρατηρητήριο Βίας, στη χώρα των 30 εκατομμυρίων κατοίκων σημειώθηκαν 28.479 δολοφονίες.

Βία, απαγωγές και συμμορίες

Στους δρόμους, όμως, δεν μπορεί κάποιος εύκολα να δει αστυνομικούς με στολές. Ισως μόνο πριν ξεκινήσουν οι διαδηλώσεις. Οδοφράγματα, συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας, βανδαλισμοί, απαγωγές, ακόμα και επιθέσεις ενόπλων σε νοσοκομεία παίδων από συμμορίες. Τρία άτομα σκοτώθηκαν και εννέα υπέστησαν ηλεκτροπληξία όταν έγινε απόπειρα κλοπής σε φούρνο της συνοικίας Λα Μαγέρ.

«Ολοι αυτοί οι θάνατοι μας στοιχειώνουν. Ο πόλεμος για τη Βενεζουέλα γίνεται και μέσα και έξω από τη Βενεζουέλα» λέει η Εβελία Μανρίκε, αναφερόμενη στην κλασική κατηγορία των τσαβίστας, που αποδίδουν όλες τις διαδηλώσεις στην υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών. Η Αννα Γκονζάλεζ προσθέτει: «Θέλουν να μας βάζουν να αντιμαχόμαστε μεταξύ μας. Ολοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα ίδια: την έλλειψη τροφίμων και φαρμάκων, τη φτωχή υγειονομική περίθαλψη, με όλα όσα συμβαίνουν. Είτε είσαι τσαβίστα είτε όχι, όλοι πεινάμε». Η Αντζι Μπάριο, που εργάζεται στο μετρό, σχολιάζει ότι «αυτό που βλέπουμε στη Βενεζουέλα είναι μια κυβέρνηση και μια αντιπολίτευση που δεν λειτουργούν λογικά».

Οι υπερασπιστές του τσαβισμού

Η καθημερινή ζωή στη Βενεζουέλα χαρακτηρίζεται από μεγάλη πόλωση. Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι αντίπαλοι της κυβέρνησης ή όλοι όσοι διαδηλώνουν εναντίον της συμφωνούν απολύτως με τις πολιτικές δυνάμεις που αποτελούν τον συνασπισμό της αντιπολίτευσης. Ολοι όσοι υπερασπίζονται τον τσαβισμό δεν το κάνουν επειδή χειροκροτούν αυτό το μοντέλο, αλλά επειδή προτιμούν τη διατήρηση μιας κάποιας τάξης. Ο Ούγκο Τσάβες, σχολιάζει η «El Pais», κατόρθωσε να ενσταλάξει στη συλλογική πεποίθηση την άποψη μιας εθνικής ανεξαρτησίας και μιας εθνικής υπερηφάνειας που παραμένει σε πολλούς τομείς και συνδέει την έννοια της χώρας με μια πολιτική επιλογή.

Αντικατοπτρίζεται στα λόγια του Γίλσον Ροντρίγκες που κρατούσε το λάβαρο της κολεκτίβας Vencedores Lanzas de Vargas στη διάρκεια της συγκέντρωσης που οργάνωσε η κυβέρνηση, την περασμένη εβδομάδα, για να απαντήσει στην κινητοποίηση της αντιπολίτευσης. «Δεν θα τους επιτρέψουμε να εισβάλουν στη χώρα μας, πρέπει να υπερασπιστούμε την επανάσταση» εξηγεί.

Αυτό το κομμάτι της κοινωνίας θέλει να μην αλλάξει τίποτα. Η αντιπολίτευση θέλει να αλλάξουν τα πάντα. Εν τω μεταξύ, χρόνο με τον χρόνο η Βενεζουέλα καταρρέει.

ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ
«Ο Μαδούρο πρόδωσε στα μάτια μας τον Τσάβες»

Της Κίττυς Ξενάκη

Ο ιησουίτης Λούις Ουγκάλντε εργάζεται εδώ και τριάντα χρόνια στο «barrio» της Λα Πραντέρα, μια λαϊκή συνοικία του Καράκας που ψήφιζε μαζικά υπέρ του Ούγκο Τσάβες. Πρώην πρύτανης του καθολικού Πανεπιστημίου Αντρές-Μπέλο, ο Ουγκάλντε θεωρεί πως η καταστροφική οικονομική κατάσταση, η θεσμική εκτροπή και η πολιτική κρίση που αντιμετωπίζει η Βενεζουέλα προκαλούν «γενικευμένη και σιωπηλή δυστυχία» μεταξύ των πολιτών. «Η επισιτιστική βοήθεια της κυβέρνησης είναι ανεπαρκής, πολλοί ενήλικοι δεν έχουν αρκετά να φάνε και προτιμούν να σφίξουν τη ζώνη για να ταΐσουν τα παιδιά τους», λέει στη «Monde».

Παρότι όμως οι ελλείψεις και η απουσία τροφίμων και φαρμάκων πλήττουν τους πλέον ευάλωτους, οι κάτοικοι των barrios διστάζουν να βγουν στους δρόμους μαζί με τους υποστηρικτές της αντιπολίτευσης: φοβούνται να χάσουν τα οφέλη των πελατειακών προγραμμάτων που εγκαθίδρυσε ο Τσάβες. «Οι φτωχοί παραμένουν ευγνώμονες στον Τσάβες διότι έβαλε τη μάχη εναντίον της ένδειας στην καρδιά της πολιτικής, τους έδωσε πίσω την αξιοπρέπειά τους. Και αποδίδουν τις σημερινές δυσκολίες τους στον διάδοχό του, τον Νικολάς Μαδούρο, που πρόδωσε στα μάτια τους τον Τσάβες», εξηγεί ο Ουγκάλντε.

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ. Ο ίδιος εκτιμά πως οι Βενεζουελανοί λαχταρούν να ξαναβρούν μια μορφή ενότητας που δεν είναι συνώνυμη της Τράπεζας της Δημοκρατικής Ενότητας, του αντιπολιτευόμενου συνασπισμού που εξασφάλισε την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση τον Δεκέμβριο του 2015 - ενότητας που θα πρέπει να περιλαμβάνει τους τσαβίστας και να ξυπνήσει ξανά την ελπίδα την οποία γέννησε πριν από είκοσι χρόνια η πρώτη εκλογή του Τσάβες. Θα χρειαστεί να διαπραγματευτούν οι δυο πλευρές μια αμοιβαία αμνήστευση, που θα επιτρέψει να αφεθούν ελεύθεροι οι πολιτικοί κρατούμενοι, να αποφευχθούν τα αντίποινα εις βάρος του τσαβισμού και να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας η οποία θα καταπιαστεί με το γιγάντιο έργο της ανόρθωσης της οικονομίας και της επίλυσης των συσσωρευμένων κοινωνικών προβλημάτων.
Είναι όμως αρκετή η πίεση από τους δρόμους, η πίεση των διαδηλώσεων, ώστε να κάνει τον Μαδούρο να προκηρύξει πρόωρες εκλογές ή να διαπραγματευτεί με την αντιπολίτευση; «Βρισκόμαστε απέναντι σε μια στρατιωτική δικτατορία», διαβεβαιώνει ο Ουγκάλντε. «Για να ξεκινήσει μια μετάβαση προς τη δημοκρατία, θα πρέπει να δημιουργηθεί ρήγμα στους κόλπους των ενόπλων δυνάμεων».

"Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου", 23/04/17

Βλέποντας τις εξελίξεις
στην μπολιβαριανή τηλεόρασηΠαρακολουθώντας τον λαϊκό ξεσηκωμό στο Kαράκας από το Telesur, την κρατική τηλοψία που ελέγχει απολύτως ο δικτάτορας Νίκολας Μαδούρο και το καθεστώς του

Από τη ΜΑΡΙΛΙΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

ΜΠΟΡΕΙΤΕ να το πείτε και επαγγελματική διαστροφή. Γιατί ποιόs λογικός  άνθρωπos θα παρακολουθούσε τα μεσάνυχτα της περασμένης Τετάρτης απευθείας ειδήσεις από την κρατική τηλεόρα­ση της Βενεζουέλας; Επειδή όμως οι δημοσιογράφοι εί­μαστε δύσπιστοι άνθρωποι, δεν μπορούμε να αρκεστού­με σε Δυτικές πηγές πληρο­φόρησα -αστικής!- όπως το διεθνές ειδησεογραφικό δί­κτυο France 24 και το BBC. Αυτά μετέδιδαν και σχολί­αζαν εικόνες από τις μεγά­λες αντικαθεστωτικές συγκε­ντρώσει εναντίον του κατ' ευφημισμόν αριστερού προ­έδρου της Βενεζουέλας, Νι­κόλας Μαδούρο, όχι μόνο στο Καράκας, αλλά και στην υπόλοιπη «Βολιβαριανή Δη­μοκρατία». Χιλιάδες άνθρω­ποι είχαν κατακλύσει τους δρόμους φωνάζοντας συν­θήματα εναντίον του Μαδού­ρο στη συγκέντρωση που η αντιπολίτευση είχε χαρακτη­ρίσει «μητέρα όλων των συ­γκεντρώσεων».

Οι διαδηλωτές ζητού­σαν εκλογές εντός του 2017, τη δημιουργία ενός ανθρωπι­στικού δικτύου για να αντιμε­τωπιστούν οι τρομακτικές ελ­λείψεις σε βασικά αγαθά και την απελευθέρωση των πολιτι­κών κρατουμένων. Τα ίδια αυ­τά διαπλεκόμενα τηλεοπτικά δίκτυα μετέδωσαν και συγκε­ντρώσεις υπέρ του Μαδούρο, πολυπληθείς και αυτές, σίγου­ρα όμως μικρότερες από αυ­τές της αντιπολίτευσης και, εν προκειμένω, λιγότερο κρίσι­μες. Στα ρεπορτάζ αναφερό­ταν ήδη ο θάνατος ενός 17χρο­νου διαδηλωτή - αργότερα θα γίνονταν τρεις και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν αποκλείεται, δυστυχώς, να έχουν προστεθεί και άλλα θύματα.

Ο πρόεδρος νικάει!

Εξ αιτίας της παροιμιώδους, όπως προανέφερα, δυσπιστί­ας μου, χάρη στις δυνατότητες της δορυφορικής τηλεόρασης, άλλαξα τηλεοπτικό σταθμό και παρακολούθησα,το Telesur, το κανάλι της Βενεζουέλας που ίδρυσε το 2005 ο ηγέτης της Μπολιβαριανής Επανάστασης Ούγκο Τσάβες και στο οποίο έχουν μετοχές και οι κυβερνήσεις της Κούβας, της Νικαρά­γουας, της Βολιβίας, του Εκουαδόρ και της Ουρουγουάης.

Βοηθούσης και της γνώσης μου της ισπανικής γλώσσας, εί­δα τα εξής: μια συγκέντρωση υποστηρικτών του προέδρου Μαδούρο, ντυμένου στα κόκ­κινα όπως και οι περισσότεροι από αυτούς που τον περιστοίχι­ζαν, πλην των στρατιωτικών. Το καδράρισμα στο πλάνο ήταν τέ­τοιο που να περιλαμβάνει ακρι­βώς τον πρόεδρο και το άνοιγ­μα των χεριών του στην εξέδρα. Ο πρόεδρος μιλούσε για πρα­ξικόπημα, για παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, για πλήγ­μα στη «soberania», στην εθνι­κή κυριαρχία, από τους αντι­πάλους της Βολιβαριανής Επανάστασης - από ποιους;

Από «ξένα κέντρα», όπως συ­νήθως τα αποκαλεί ακόμη και σήμερα η διεθνής κομμουνι­στική Αριστερά; Από τη CIA; Από τον νεοφιλελευθερισμό; Σε όλους αυτούς, όμως είπε ο Μαδούρο, ο βολιβαριανός λα­ός της Βενεζουέλας θα απα­ντήσει! (Με ποιον τρόπο άρα­γε; Με τον ίδιο τρόπο που το Ανώτατο Δικαστήριο της χώ­ρας στις 29 Μαρτίου αποφάσι σε ξαφνικά να αναλάβει όλες τις εξουσίες της Εθνοσυνέλευσης την οποία ελέγχει η αντιπολί­τευση; (Σημείωση: Η απόφαση ήρθη ύστερα από τρεις μέρες εξ αιτίας της κατακραυγής που προκάλεσε, αλλά η λαϊκή οργή είχε φουντώσει).

Στα πλάνα που ακολούθη­σαν τον πύρινο λόγο του Μα­δούρο, είδα πλήθη που  χειρο­κροτούσαν κρατώντας σημαίες της Βολιβαριανής Επανάστα­σης και φώναζαν συνθήματα υπέρ του προέδρου. Το φρόνη­μα ήταν σαφώς υψηλό, αν κρί­νω από αυτά που άκουσα να λέ­νε μια ποιήτρια, που εξυμνούσε με πάθος το καθεστώς, και μια ακτιβίστρια, που είπε ότι δεχό­μαστε επίθεση σε όλα τα επίπε­δα, από τα τρόφιμα μέχρι τον πολιτισμό μας. Αλλά εμείς δεν θα τους δώσουμε ούτε εύκολα ούτε φτηνά τα πετρέλαια μας!

Εχθροί

Στο σημείο αυτό, ο κομψός άνκορμαν του Telesur έκρινε ότι έπρεπε να δώσει τον λόγο και στους εχθρούς της σοσιαλιστι­κής επανάστασης του 21ου αι­ώνα: στην οθόνη εμφανίστη­καν καμιά εκατοστή άνθρωποι που βάδιζαν σε έναν δρόμο σαν να πήγαιναν βόλτα, ράθυμα και ψιλοαδιάφορα, παραπέμπο­ντας σε μια από αυτές τις εκα­τοντάδες ψόφιες πορείες εξ αιτίας των οποίων κλείνει κάθε τόσο το κέντρο της Αθήνας. Τώρα, πώς από αυτό το ολιγο­μελές σχήμα προέκυψαν συγκρούσεις με την αστυνομία στις οποίες, όπως τόνισε ο άνκορμαν, πρωταγωνιστούσαν «encapuchados», κουκουλοφόροι, αυτό παρέμεινε μυστή­ριο. Οπως μυστήριο παρέμεινε η ομολογία, on camera, συγ­γενούς του 17χρονου που είχε δολοφονηθεί λίγες ώρες νωρί­τερα, και ο οποίος διαβεβαίω­νε -κάπως διστακτικά, είναι η αλήθεια- ότι ο νεαρός δεν συμ­μετείχε στην αντικαθεστωτική διαδήλωση.

Ο άνκορμαν αναφέρθη­κε επίσης στη συμπαράσταση που εξέφρασαν τουλάχιστον 20 (!) χώρες στον αγώνα της Βε­νεζουέλας και για του λόγου το αληθές είδα πλάνα σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη όπου τρεις -τέσσερις άνθρωποι φώναζαν συνθήματα υπέρ του Μαδούρο έξω από την πρεσβεία της Βε­νεζουέλας. Και με την ευκαιρία αυτή είδαμε και τον πρέσβη της χώρας στο Πεκίνο να στηρίζει ανεπιφύλακτα τον πρόεδρο του ενώπιον δεκαπέντε αμίλητων Κινέζων.

To Telesur συνέχισε με εξωτερικές ειδήσεις: Την απο­γραφή του πληθυσμού στη Χι­λή και ένα εκτενές ρεπορτάζ για την απεργία των δημοσίων υπαλλήλων στην Αργεντινή του δεξιού προέδρου Μαουρίσιο Μάκρι - την απεργία στηρί­ζει ολόψυχα ο λαός της Βενε­ζουέλας.

Συμπέρασμα: Όποιος διαμαρ­τύρεται για την απόπειρα ελέγ­χου των μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα την εποχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν έχει παρά να αφιερώσει λίγα λεπτά στην οθόνη του Telesur. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει ισπανι­κά. Θα νιώσει τον «παλμό» και θα αντιληφθεί το μέγεθος της προπαγάνδας. Και θα φτύνει τον κόρφο του που ζει στην Ελ­λάδα και όχι στη Βολιβαριανή Δημοκρατία. Η εγχώρια προ­παγάνδα είναι αστεία μπροστά στον μηχανισμό χειραγώγησης της κυβέρνησης του Καράκας. Και γι' αυτόν τον λόγο -και ευτυ­χώς για μας- είναι δύσκολο να αντιγραφεί, παρότι οι κυβερνη­τικοί μας καταβάλλουν φιλότι­μες προσπάθειες