Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΒΑΡΕΩΣ ΠΑΣΧΟΥΣΑ ΜΕ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΙ Η ΓΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΑΧΥΤΑΤΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΛΕΓΗΣΟΜΕΝΟ ΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟ ΜΑΚΡΟΝ, ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ...

ΚΕΑ-ΕτΤ(38+)

Από την "Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου"

"Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου", 29-30/04/17

Τα αστικά κόμματα κακοποίησαν την ΕΕ

Από τον Κ.Ι. Αγγελόπουλο

Οταν είναι πρωτοφανής η αύξη­ση των ανισοτήτων στην Ευ­ρώπη και αυξημένη η ανασφά­λεια των εργαζομένων στο ασφυκτικό πλαίσιο των σκληρών νεοφιλελεύθε­ρων νόμων του Μάαστριχτ, όταν οι πο­λιτικές κεφαλές της Ευρωπαϊκής Ενω­σης ανακοινώνουν ότι θα εργαστούν για μια «Ενωση» πολλών ταχυτήτων, τότε τι το περίεργο να ψηφίζει σήμερα το 40% των Γάλλων δύο κόμματα που τοποθε­τούνται αρνητικά στους όρους της ευρω-ζώνης και στη γραφειοκρατία των Βρυ­ξελλών; Οταν στην Ευρώπη τα αστικά πολιτικά κόμματα -συντηρητικά και σο­σιαλδημοκρατικά- ομογενοποιούνται εντός Μάαστριχτ και από κοινού αποδέ­χονται το δόγμα της διαρκούς λιτότητας, δεν είναι αναπόφευκτο να ενισχύονται ακραίες δυνάμεις, που απευθύνονται με «ριζοσπαστικό» λόγο σε τρομαγμέ­νες από το Μεταναστευτικό κοινωνίες και αποδοκιμάζουν ανοικτά το σημερι­νό ευρωμοντέλο;

Είναι εύκολο, αν όχι και πολιτικά αφελές, να λέγεται ότι η ψήφος των Γάλλων ήταν την περασμένη Κυριακή «αντιευρωπαϊ­κή» και ότι το 20% των ψηφοφόρων είναι συλλήβδην «ναζιστές». Αυτοί που τσακί­ζουν μεθοδικά την τελευταία 20ετία το ενοποιητικό ευρωπαϊκό όραμα δεν είναι οι διάφοροι ακροδεξιοί «Λεπέν», ούτε οι αριστεροί «Μελανσόν», αλλά οι συντηρη­τικοί γκολικοί και οι σοσιαλιστές, που πα­ρέλυσαν μπροστά στην «παγκοσμιοποί­ηση» και παρέδωσαν μάλιστα το τιμόνι της Ευρώπης στο Βερολίνο. Και μοιραίως αυτοί οδηγούνται σε πολιτική παρακμή, έχοντας προηγουμένως διαπράξει το χει­ρότερο - την αποδυνάμωση των θεσμών της Δημοκρατίας στην Ευρώπη. Ετσι, αν αύριο εκλεγεί, όπως λογικά αναμένεται, πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ο κ. Μακρόν, οι Γάλλοι θα έχουν έναν νέο πρόεδρο που δεν έχει την πολιτική εκτί­μηση ούτε ενός Γάλλου στους τέσσερις -όπως έδειξε ο πρώτος γύρος.

Η Ευρώπη του Ζαν Μονέ και του Ρομπέρ Σουμάν, η Ευρώ­πη του Φρανσουά Μιτεράν και του Χέλμουτ Σμιτ, κατέληξε στην Ευρώπη του Μάαστριχτ, του Σόιμπλε, της Μέρκελ και του Ολάντ. Και, τώρα, οι ξεπεσμένοι παραδοσιακοί αστοί πολι­τικοί της Γαλλίας συσπειρώνονται ανα­γκαστικά για να υποστηρίξουν όλοι μα­ζί τον νέο «σταρ», ένα γνήσιο τέκνο των αγορών, τον κ. Μακρόν. Και το μόνο κόμμα με «δυναμική» θα παραμείνει το Μέτωπο της κ. Λεπέν, και με «κρυφό» ανερχόμενο τον αριστερό κ. Μελανσόν. Αυτά είναι στη Γαλλία των μεγάλων δη­μοκρατικών παραδόσεων τα αποτελέσματα της ολέθριας πολιτικής που ακο­λούθησαν εκείνοι που εμφανίζονταν έως και τη δεκαετία του '80 να πιστεύ­ουν στην Ενωμένη Ευρώπη και τελικώς την κακοποίησαν, δείχνοντας ότι δεν εί­χαν αντιληφθεί την αξία ενός μεγάλου εγχειρήματος ιστορικών διαστάσεων. Σε μικρογραφία, το ίδιο παιχνίδι εξελίσ­σεται και στη δική μας δυστυχισμένη δη­μοκρατία, την Ελλάδα. Αφού τα επί δε­καετίες ισχυρά αστικά κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα κατάφεραν να τα «θαλασσώσουν» έως εκεί που δεν έπαιρ­νε άλλο, έφεραν στην εξουσία τους «άτα­κτους» του αντι-ευρώ ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα εξημερωμένου ευρωπαϊστή. Και, τώρα, οι δυνάμεις αυτές αγωνίζονται να δια­σφαλίσουν ένα αστικό «φιλοευρωπαϊκό» μπλοκ ικανό να εκθρονίσει την Αρι­στερά στις επόμενες εκλογές. 

Βέβαια, στη χώρα μας τα πράγματα εξελίσσονται κατ' αντιγραφή των όσων στην Ευρώπη συμβαίνουν. Στην Ελλάδα δεν υφίστανται αληθινοί συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες, βγαλμένοι δηλαδή από ένα βιομηχανικό περιβάλλον που παρήγαγε και διένειμ εθνικό πλού­το. Υφίστανται ως ρεπλίκες ευρωπαϊκών μοντέλων. Παραγωγικό αίτημα δεν πα­ρήχθη από τους κόλπους τους, παρά μό­νο εθισμός στον δανεισμό και στην ενί­σχυση μιας επίπλαστης ευημερίας, με αήττητες δυνάμεις τη φοροδιαφυγή και τη «μαύρη» οικονομία.

Αν, πάντως, στη Γαλλία η «σκληρή» Ακροδεξιά της κ. Λεπέν είναι πλέον ενι­σχυμένη και τρομάζει το αστικό πολιτικό κατεστημένο, αλλά και την Ευρώπη γε­νικότερα, στη δική μας χώρα, με μια κοι­νωνία που δέχεται εδώ και επτά χρόνια βάναυσα οικονομικά κτυπήματα, ανα­γκασμένη σε βίαιο μετασχηματισμό της, είναι αξιοσημείωτο ότι η ρατσιστική, ξε­νοφοβική νεοναζιστική Χρυσή Αυγή πα­ραμένει σε μονοψήφιο ποσοστό. Κι αυτό μάλιστα παρά το γεγονός ότι μια  μεγά­λη κοινωνική πλειοψηφία είναι βαθιά απογοητευμένη από τις ηγεσίες των αστικών κομμάτων.

Ο κ. Μακρόν μπροστά σε ναρκοπέδιο

Από την ΚΥΡΑ ΑΔΑΜ

Μία εβδομάδα μετά την πρώτη αναμέτρηση για τον προεδρικό θώκο και μία εβδομάδα πριν από την τελική αναμέτρηση Μακρόν - Λεπέν για την προεδρία της Γαλλίας, με σίγου­ρη την εκλογή του πρώτου, η αποτί­μηση της πραγματικής κατάστασης στη Γαλλία και των επιπτώσεων στην Ευρώπη, γενικότερα, συνεχίζεται με αντιφατικά, μεταξύ τους, σχόλια αλ­λά με κοινό παρανομαστή την ευρύ­τερη ανησυχία.

Ανησυχία γιατί η Γαλλία είναι, για πρώτη φορά, μοιρασμένη στα δύο και όχι με τον «παραδοσιακό τρό­πο». Αυτή τη φορά, η σύγκρουση δεν είναι ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά, μέσα σε δεδομένο ευ­ρωπαϊκό πλαίσιο. Eivαι η σύγκρου­ση δύο αντίθετων δυνάμεων για την παραμονή ή την έξοδο της Γαλλίας από το πλαίσιο της ΕΕ, μιας χώρας η οποία, μετά την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ, αποτελεί επιπλέον και τη μόνη μεγάλη και -πυρηνική- στρατιωτική δύναμη στη Γηραιά Ηπειρο. Η κυρία Λεπέν συγκέντρωσε στον πρώτο γύρο κάτι λιγότερο από 8.000.000 ψηφοφόρους, έναντι των 8.600.000 του κ. Μακρόν. Το εντυ­πωσιακό είναι το γεγονός ότι η μεγά­λη δεξαμενή ψηφοφόρων της κυρί­ας Λεπέν ανήκει στη νέα γενιά, που, προφανώς, μπροστά στην αβεβαιό­τητα για τη ζωή της δεν πτοείται από φασιστικά ή ρατσιστικά συνθήματα. Αυτή η «παρακαταθήκη» του ακρο­δεξιού και αντιευρωπαϊκού γαλλι­κού κόμματος αποτελεί τη θρυαλλίδα στη βάση όχι μόνον του γαλλικού, αλλά και του ευρωπαϊκού οικοδομή­ματος.

Από την άλλη πλευρά, ο νέ­ος στην ηλικία και άπειρος -αλλά και τυχερός- στην πολιτική αρένα Εμανουέλ Μακρόν υποχρεωτικώς θα βαδίσει μέσα στο άγνωστο ναρκοπέδιο του νέου πολι­τικού πλαισίου στη Γαλλία. Εν πρώ­τοις, ο κ. Μακρόν πρέπει να εκλε­γεί με σχετικά υψηλή πλειοψηφία. Ενα ποσοστό εκλογής κάτω από το 60%, σχολιάζουν ανωνύμως συνερ­γάτες του, δεν θα αποτελέσει νίκη, αλλά τροχοπέδη για εκείνον. Φο­βούνται, δηλαδή, μήπως χαθεί το «momentum» της νίκης και «κρυ­ώσει» τους συντηρητικούς  σημερι­νούς υποστηρικτές του. Με ενάμιση, σχεδόν, μήνα μπροστά από τον πρώτο γύρο των βουλευτι­κών εκλογών, ο κ. Μακρόν, χωρίς  δικό του κόμμα, πρέπει να ισορροπή­σει και να διαμορφώσει ευέλικτες συμμαχίες με τους πρώην αντιπά­λους του από τους αποδυναμωμέ­νους «παραδοσιακούς» πολιτικούς χώρους.

Παράλληλα, αυτό το μικρό διάστη­μα είναι ανάγκη να παρουσιαστούν από τον νέο πρόεδρο, με καθαρότη­τα, οι θέσεις του για τις μεταρρυθμίσεις στην οικονομική και την κοι­νωνική πολιτική στη Γαλλία, που σίγουρα θα δυσαρεστήσουν τη με­γάλη πλειονότητα των προνομιού­χων εργαζομένων στον «απλωμένο» δημόσιο τομέα της χώρας. Ο μεγάλος κίνδυνος για τον κ. Μα­κρόν είναι ακριβώς να υποσχεθεί αλλαγές και μεταρρυθμίσεις τις οποίες, όμως, δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει σε σύντομο χρονικό διάστημα, τώρα που οι οπαδοί του βρίσκονται «εν θερμώ». 

Με άλλα λόγια, ο Εμ. Μακρόν βρί­σκεται μπροστά στο επικίνδυνο «σύνδρομο Ρέντσι». Ο πρώην Ιτα­λός πρωθυπουργός (που είχε και κόμμα πίσω του) υποσχέθηκε πολ­λές και σημαντικές μεταρρυθμίσεις στην Ιταλία, τις οποίες, όμως, δεν κα­τόρθωσε να υλοποιήσει, συναντώ­ντας μεγάλες και ποικίλες αντιδρά­σεις, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί ύστερα από ένα εκβιαστικό δημο­ψήφισμα το οποίο διενήργησε. Στην πορεία έχασε οπαδούς και υποστηρι­κτές και έμεινε μόνος.

Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυ­νος για τον εν δυνάμει νέο πρόεδρο της Γαλλίας και, κατ' επέκταση, για ολόκληρη την Ευρώπη. Και τούτο δι­ότι, αν η Γαλλία δεν ισορροπήσει από τη σημερινή πόλωση και δεν μπει σε τροχιά ενδυνάμωσης της οικονομίας της, δεν θα μπορέσει να κρατήσει και τη -σχεδόν- ισορροπία στις σχέσεις με το Βερολίνο, που χρειάζεται επειγό­ντως ένα «αντίβαρο» μέσα στην ΕΕ, η οποία αλλάζει επίσης.